{тнe ɴew cαve & тнe ɴew тrαιɴιɴɢ.}

‘Kom op, Mavis, nog één keer!’ zei de hoge stem bemoedigend. ‘Nee, Merry het lukt me niet! Ik probeer het al zo lang!’ zei een andere stem. Het was de stem van een jong meisje, wie het huilen nader stond dan het lachen. ‘Mavis,’ zei de hoge stem streng, ‘wat er ook gebeurd, je blijft doorgaan!’ Er klonk een zacht jammergeluidje, gevolgd door: ‘Gomen’nasai! Ik zal het proberen, ik zal doorgaan, Merry!’ Het jonge meisje was nog niet eens 1.60 meter lang, en zag er zwak uit. Ze had prachtige, blauwe haren, die in een perfecte krul eindigde. Er hingen slordige plukken over haar voorhoofd, en één pluk blauw haar hing precies tussen haar ogen en was langer dan de andere plukken. Het meisje droeg een blauw topje, met korte mauwen, een hoge hals en bruine knoopjes. Daaronder droeg ze een rok, die bij haar bovenbeen aan de zijkanten openspleet. De twee flappen kwamen tot haar knieën. Haar onderbenen waren bedekt in bruine laarzen, die tot net over har knieën kwamen. Soms droeg ze er ook nog een simpele, ronde hoed. Deze stond nu echter bij de tas met spullen tegen een boom aan. Het meisje heette Mavis Vermiolion. De naam Vermiolion was bekend in Fantasonia, daarom gebruikte Mavis de naam Mavis Ruyuti. Ze kwam niet zo vaak andere mensen of wezens tegen. Zelf was ze een wezen. Ze had een aantal ontzettend krachtige krachten, maar ze kon geen goed besturen. Daarom trainde ze samen met een klein draakje, Merry. Merry was wit, en leek op een hele kleine hypogrief. Ze had echter een kop die helemaal glad was, en haar voorpoten waren bedekt met schubben. Ze had een lange, platte staart. Merry was Mavis’ trainer geweest voordat ze weggelopen was, omdat haar vader en moeder ervan overtuigd waren dat niets beter dan de bron van magie hun dierbare dochter krachtig en elegant kon maken. Toen Mavis op een nacht weggelopen was, was Merry haar gevolgd. Ze was er al snel achtergekomen dat Mavis niet meer terug ging, en ging daarom met haar mee, om haar te beschermen. Merry was zo klein dat ze op Mavis’ schouder kon zitten, en dat haar kop dan op dezelfde hoogte als Mavis’ hoofd eindigde. Als ze haar vleugels spreidde was ze echter even lang als Mavis’ uitgestrekte armen. Merry was lief, geduldig en betrouwbaar, en hield heel erg van Mavis. Zes jaar geleden had Mavis haar gevonden, en haar opgevoed, maar rond Merry’s vierde jaar ging zij Mavis opvoeden, omdat ze als draak sneller volwassen was dan een mens. Merry was de dochter van een bekendere, maar verdwenen draak: Grandine, draak van de lucht. Merry was ook een luchtdraak, maar kon Mavis leren haar watercontrole te beheersen. Daarnaast had ze Mavis geleerd wonden te helen, en support-Magic te beheersen. Als er genoeg tijd tussen zat, kon Mavis andere mensen en nu ook dieren beïnvloeden met haar support-Magic. Ook kon ze kleine wonden helen, en gif uit lichamen laten verdwijnen. Van haar water-magie kon ze dingen snijden, schilden maken en watervormen maken, die konden bewegen en deden wat Mavis wilde. Ook had Mavis weer-controle. Ze kon het nu met moeite bewolkt krijgen, en als ze nog weinig van haar magie verbruikt had, kon ze het ook laten regenen. Regen, sneeuw en ijzel waren makkelijker, omdat die van water gemaakt waren, maar dingen zoals onweer en hele harde wind kon Mavis nog niet. Haar laatste kracht was heel simpel, en deze controleerde ze al best goed. Mavis kon de aanwezigheid van mensen, wezens en dieren zien, en kon met deze kracht ook via telepathie praten. Het lukte haar al om kleine fotootjes en hele korte filmpjes door te sturen met haar gedachten, en als ze nog meer oefende, kon ze hele landkaarten en bestandjes doorsturen via haar brein. Ook zou ze dan dingen op kunnen zoeken via een goud, zwevend toetsenbord en een beeldscherm, dat ze dan op kon roepen. Daarin kon ze mensen en dingen en gebeurtenissen opzoeken, en landkaarten maken. Maar ze zou wel nog veel moeten trainen, wou ze al haar krachten kunnen beheersen. Ze was ook nog maar dertien jaar, dus dan was het niet zo gek dat ze niet zo goed was met haar krachten... Toch? Merry was wel heel goed met haar krachten. Ze kon zo ongeveer alles met haar wind-magie, en ze had een supergave kracht genaamd Create. Ze kon alles maken wat ze zelf wilde: eten, kleding, een bad, een huis, alleen was het eten en het drinken een beetje smakeloos. Ook kon ze dieren maken, dat was altijd leuk. Ze had voor Mavis’ vierde verjaardag een hondje gemaakt, die er helemaal uit zag zoals Mavis het het allerleukste vond. Het diertje bleef echter maar vier jaar leven. Merry kon ook het weer beheersen, support-Magic en helende magie gebruiken. Merry was wel super sterk, en daarom was ze Mavis’ rolmodel. Mavis wou net zo sterk, slim en handig als Merry worden! Maar op dit moment ging het niet zo goed met Merry. Het kleine draakje ging bij de spullen zitten, terwijl Mavis probeerde haar lichaam 100% van water te maken, zodat ze een plasje was. ‘Merry, gaat alles goed?’ vroeg Mavis bezorgd. Ze hijgde, en had een roze blos op haar bleke wangen. Het was haar net eindelijk gelukt om helemaal van water te worden, maar dat maakte helemaal niet meer uit toen ze Merry zag. Ze liep naar het draakje toe, en ging op haar knieën ervoor zitten. Ze hield haar handen naast elkaar, boven het lichaam van Merry. ‘Mavis, het gaat oké, verspil je krachten nou niet zo!’ pufte Merry. Mavis negeerde haar weigeringen, en concentreerde zich. Er verscheen een magiecirkel boven Merry, en haar lichaampje en Mavis’ handen begonnen te gloeien. Het puntje van Mavis’ tong stak uit haar mond, en ze kneep haar ogen samen. Dit was iets meer dan een klein wondje of een beetje gif, maar ze moet Merry beter maken! Uiteindelijk viel Mavis hijgend achterover. Ze zag echter wel dat haar helende magie gewerkt had. Merry was niet helemaal kerngezond, maar ze zag er frisser en beter uit. ‘Dat had je niet hoeven doen, Mavis,’ zei Merry. Ze was het jonge meisje echter wel dankbaar. ‘Maar, ik weet dat je jezelf niet kan helen, en ik heb je nodig, Merry!’ spurtte Mavis zwakjes tegen. Ze was te streng opgevoed om een serieus tegenargument te kunnen uitspreken. ’Je hebt gelijk, nou, bedankt, Mavis! Laten we verder gaan. We moeten bij de grotten zien te komen, voordat de zon onder gaat. En we moeten natuurlijk een lege grot vinden! Gut gut, hoelang hebben we nog?’ ratelde Merry opgeknapter door. Ze sloeg haar prachtige, witte vleugels uit, en vloog voor Mavis uit. Mavis graaide snel de tas van de grond, en drentelde vrolijk pratend achter Merry aan. ‘Zag je me net? Ik was helemaal van water! Het was zo gaaf, ik voelde me lekker koel, en ik zou ook nog kunnen lopen en aan kunnen vallen! Maar dan moet ik wel eerst aanvallen leren. Ik weet dat we eerst moeten oefenen met de basisprincipes, maar dat doe ik nu al zeven jaar lang! Kun je me niet een heel sterke aanval leren, zodat ik alle vieze mannen en enge mensen in één keer kan uitschakelen? Ik weet zeker dat jij me dat kan leren, Merry!’ ratelde Mavis opgewekt. Merry grinnikte vrolijk. ‘Nou, ik ga je een toetsje geven, en als je slaagt, ga ik een superkrachtige aanval voor je bedenken en je leren, oké? Maar alleen voor je water-magie, en ondertussen wil ik dat je blijft oefenen op je weer-magie. Ik wil vrij snel na het watertoestje een weertoets gaan afnemen, dus oefen heel erg goed op onweer en harde windstoten,’ beloofde Merry. Mavis huppelde vrolijk, en draaide een paar rondjes van opwindingen. Plotseling voelde ze een schokje. Ze bleef stilstaan, en keek nieuwsgierig om. Ze voelde een aanwezigheid, ze was er zeker van, maar deze aanwezigheid voelde heel erg gek, zoals ze hem nog nooit gevoeld had... ‘Wat is er, Mavis?’ vroeg Merry een beetje bezorgd. ’N-niks hoor,’ zei Mavis een beetje afwezig, en ze liep verder. Na een paar minuten lopen wierp ze nog eens een blik over haar schouder. De aanwezigheid was er nog steeds, maar Mavis durfde niks tegen Merry te zeggen, omdat hij zo gek voelde. Het voelde ook gevaarlijk aan, maar Mavis maakte heel erg veel fouten, en had al haar krachten nog niet zo goed onder controle. Hoewel, ze had haar telepathische krachten het allerbeste onder controle, vooral het voelen van aanwezigheid... Mavis probeerde ongerust het gevoel te negeren, maar het werd alleen maar sterker. Ze was opvallend stil, en Merry was een beetje bezorgd. ‘Mavis, wat is er?’ vroeg ze voorzichtig. Ze bleef stil hangen, en draaide zich om naar het kleine meisje. ’Er.. is niks, echt niet. Ik ben gewoon een beetje misselijk,’ mompelde Mavis. Ze keek weg, en bloosde. Plotseling greep haar hand naar haar hoofd, en greep de lucht vast. Ze maakte een verbaast geluidje, en begon toen nog heviger te blozen. ’I-ik ben mijn hoed vergeten,’ mompelde ze. ‘Gomen’nasai!’ zei ze, en ze zwaaide wild met haar armen. Ze draaide zich om, en rende vlug terug naar het veldje om haar hoed te pakken. Hopelijk lag hij er nog, het zou zo maar kunnen dat wezens nieuwsgierig waren geworden van dat vreemde blauwe ding wat daar open en bloot lag, en dat ze hem gepikt hadden. Ze kwam hijgend en blozend aan op het veldje. Ze was de aanwezigheid helemaal vergeten, en haar ogen zochten het boompje. Daar! En haar hoed lag er nog! Ze lachte opgelucht, en rende ernaartoe. Ze klopte het gras en een paar blaadjes er vanaf, en zette hem toen netjes op haar hoofd. Pas toen voelde ze weer het ene schokje wat ze zonet ook gevoeld had. En nu was ze alleen... Haar vingers vlogen naar haar voorhoofd, en ze zette er twee tegen haar voorhoofd, net boven haar wenkbrauwen. ‘Merry? Merry, ben je daar?’ dacht ze dringend tegen Merry, maar ze kreeg geen antwoord terug. Waarschijnlijk was Merry nog te ver weg. De aanwezigheid kwam echter dichterbij. Angstig keek ze voor zich uit. De man of vrouw, of het ding kon elk moment zijn gezicht tonen. En daar was het... De ogen waren donker, en hadden uitgeveegde, donkere strepen rondom zich. De huid was spierwit, en het haar bloedrood. De ogen zelf waren ook bloedrood, en de man droeg gescheurde, ooit nette kleding. Zijn hoofd hing schuin, en hij keek haar met een open mond aan. Mavis zag twee extra lange hoektanden glimmen in een klein zonnetje. Ze maakte een angstig geluidje, en haar knieën knikte. ’W-wie bent u?’ vroeg Mavis met een trillende, zachte stem. Ze zette een stap achteruit toen de man steeds dichterbij kwam. Ze merkte dat ze zich amper kon bewegen. ‘Meneer, wie bent u en wat doet u hier?’ vroeg ze nog een keer. Altijd beleefd blijven, dat was regel nummer één. De man gorgelde, en een stroompje bloed stroomde uit zijn mondhoek. Mavis viel verlamd van angst op de grond. Ze keek jammerend omhoog naar de man die nu heel dichtbij was. Ze wist wat hij was, hij was een vampier. En hij was dorstig, dat moest wel. Ze trilde, terwijl ze bewegingloos omhoog keek. En plotseling kon ze zich weer bewegen. Haar hoofd stroomde vol technieken die ze nog nooit eerder gedaan had, en ze werkte helemaal op automatische piloot. Ze sprong overeind, en zette haar voeten een beetje uit elkaar. Haar ogen stonden wagenwijd open, en haar mond hing ook een beetje open. Plotseling schoten haar handen omhoog, en rees er uit de grond een enorme golf water, die de vampier vol raakte, en meesleurde in zijn vernietigende weg naar iets om tegenaan te botsen. Uiteindelijk viel de golf uiteen, en de vampier viel op de grond neer. Op de plek waar de vampier twee seconde geleden had gestaan, was een dorre plek: Mavis had het vocht uit het gras gebruikt om aan te vallen. De arm van de vampier veranderde in een enorme kettingzaag, en hij sneed door Mavis’ lichaam heen. Dit was echter plotseling van water, en het vormde gelijk weer terug. Mavis zette een stap vooruit, en om haar armen ontstonden twee veel grotere armen en handen van water. Ze sloeg haar handen tegen elkaar, en de waterhanden sloegen ook tegen elkaar. Ze hielden de vampier stevig vast in hun water, zodat hij geen adem meer kon halen. Het lichaam van de vampier verslapte steeds meer, tot ze de handen liet verdwijnen. De grond raakte door en door doorweekt door het water dat uit zijn vorm viel. Plotseling voelde Mavis een nieuwe aanwezigheid, eentje die ze kende. Ze draaide haar hoofd, en zag Merry aankomen vliegen. Ze bleef geschokt hangen toen ze de verdorde en natte plekken zag, de vampier die stil op de grond lag, en Mavis met haar angstaanjagende, enorm ogen. Plotseling huiverde het meisje, ze kneep haar ogen dicht, en toen ze ze weer opende, keek ze geschokt en bang rond. Ze zag het geschokte gezicht van Merry, en haar ogen gingen verdrietig staan. ’I-ik heb het weer gedaan, hè?’ vroeg ze. Ze hoefde het antwoord niet te weten: de dorre grasplekken, de bewusteloze vampier en de modderige plekken verraadde alles. Ze sloeg een hand voor haar mond, zakte op de grond neer, en begon zachtjes te snikken. Ze vond het altijd zo eng om te zien wat ze gedaan had, om terug te denken aan die ontzettende kracht die ze dat korte moment gehad had. Merry ging op haar schouder zitten, en sloeg haar witte staart om Mavis’ voorhoofd. ‘Mavis, je hebt niks verkeerd gedaan, jij werd aangevallen, en je hebt je verdedigd, dat is alles,’ zei Merry met een sussende stem. Ze was nog steeds verbaast over hoe gemakkelijk Mavis die vampier had uitgeschakeld, het was over het algemeen bekend dat wezens die vampier werden extra-krachtig waren met hun magie. ‘Mavis, ik weet hoe ik jou extra sterk kan maken, nog sterker dan ikzelf,’ zei Merry zacht, ‘sterk en beheerst.’ Die laatste woorden deden Mavis opkijken. Sterk en beheerst, dat wou ze zijn. ‘Hoe dan?’ vroeg ze, en ze veegde haar tranen weg. ‘Als je overstuur of boos word, ben je extra krachtig. Ik ga zorgen dat jij overstuur raakt, maar dat je je angst, verdriet of woede beheerst, net zoals je krachten, en uiteindelijk zal het vanzelf gaan. Ik weet zeker dat je het kan!’ legde Merry bemoedigend uit. Haar grijze ogen twinkelde opgewonden. Ze had er blijkbaar echt zin in! ‘Maar, stel nou dat het uit de hand loopt?’ vroeg Mavis onzeker. ‘Toen je mij zag, kreeg je weer controle, weet je nog? Ik zorg dat ik in beeld kom als het uit de hand loopt,’ legde Merry simpelweg uit. Ze leek heel erg zelfverzekerd van haar zaak, en haar verwachtingsvolle bui kroop over naar Mavis. Haar donkerblauwe ogen begonnen te twinkelen. Superkrachtig, en beheerst... ‘Oké, is goed!’ zei Mavis, en nadat ze dat gezegd had, voelde ze hoe een energie door haar lichaam stroomde. Ze had hier echt zin in! ‘Gaan we gelijk beginnen?’ vroeg Mavis. Er kwam een blos op haar wangen van opwinding. ‘Nee, we zoeken eerst een grot, en zodra we die gevonden hebben, beginnen we gelijk! We zullen eerst alleen je water magie trainen, maar als het echt goed werkt, gaan we ook je andere krachten trainen, goed?’ antwoordde Merry. Ze sprong van Mavis’ schouder, en bleef in de lucht hangen. Haar pootjes schoven wat onzichtbaars naar binnen, en Mavis wist dat ze de lucht at. Haar maag begon ook te knorren, en ze kromp samen. De blos werd erger. ’G-gomen’nasai!’ mompelde ze verlegen. Ze krabbelde overeind, en nam het brood van Merry aan. Terwijl ze eraan knabbelde, keek ze onzeker naar de vampier. ‘Wat moeten we met hem doen? We kunnen hem toch niet zo maar laten liggen?’ zei Mavis onzeker. Merry keek ook even naar de bewusteloze vampier. ’We zullen hem tegen deze boom aanzetten. Hij is een vampier, dus ik denk niet dat we er eten bij hoeven te leggen,’ zei Merry toen. Mavis knikte. Ze klemde het brood vast tussen haar kaken, en liep naar de vampier. Ze greep hem onder zijn oksels, en haar gezicht vertrok toen ze de stank uit zijn mond rook. ‘Jakkie, hij stinkt!’ klaagde ze. ’G-Gomen’nasai!’ voegde ze er vlug aan toe, toen ze de strenge blik van Merry zag. Mavis hees de man half overeind, en keek hijgend en blozend naar het resultaat. De man zat half tegen de boom, en zijn hoofd rustte op zijn schouder. Mavis pakte vlug een papier, en schreef op het papiertje:

Gomen’nasai! Het was echt niet mijn bedoeling om u aan te vallen!

Ze kneep haar neus dicht, en schoof het opgevouwen briefje in een zakje van het vieze shirt dat hij aan had. ‘Meer kunnen we niet doen,’ zei Merry. Snel daarna vonden ze een grot. Ze maakte er een vuurtje en zette de hoed en de tas neer. Na een korte maaltijd riep Merry Mavis bij haar. ‘Oké, we beginnen met je eerste Vernieuwde training!’ zei Merry. Mavis knikte naar haar, en ging staan.

Words: 3001
Author Comment: Ook een monsterpost voor Mavis, man, ik hou van haar & Charuru!

‘Het kan zijn dat het in het begin zwaar is, omdat je je nare gevoelens omhoog moet halen,’ zei Merry twijfelend, gevolgd door gekuch. Mavis keek haar een beetje bezorgd aan, maar antwoordde toen: ’Ja, dat weet ik, maar ik wil me niet zo zwak voelen!’ Mavis praatte niet vaak over hoe ze zich voelde, omdat dat volgens haar ouders onbeleefd was. Merry had haar echter verteld dat het niet erg was om te spreken over hoe ze zich voelde. Het was een beetje verwarrend allemaal. ’Ik snap je, nou, daar gaan we dan. Denk aan iets wat je heel blij maakt, echt heel blij!’ zei Merry. Ze ging op een uitstekende rots zitten, en kuchte opnieuw. Mavis sloot haar ogen, en dacht diep na. Ze dacht aan vrijheid, plezier, vriendschap, liefde, schattige dieren en Merry. ‘Heb je wat?’ vroeg Merry, toen ze een glimlachje zag verschijnen op Mavis’ bleke gezicht. ‘Uhu,’ antwoordde Mavis. Ze voelde zich warm vanbinnen, en wist nog niet hoe naar het zou worden om dit allemaal los te moeten laten. ’En nu... Denk nu aan allerlei dingen die die mooie dingen kunnen bederven en vernietigen, waardoor je ze kwijt raakt,’ zei Merry zacht. Het was alsof ze het zelf ook voelde. Mavis dacht aan wapens. Ze zag spetters bloed. En toen zag ze haar vader. Haar strenge vader, die haar binnen hield, en mooie jurken gaf waar ze niks aan had. Ze zag hoe ze naar haar kamer ging, en naar buiten keek om te zien hoe de zon op spelende kinderen en blije vogels neerkeek. Ze zag hoe haar training met Merry afgelopen was, en haar vader het witte draakje met zich meesleurde. En dat beeld kon Mavis niet meer los laten. Ze beet op haar lip, en opende haar ogen. ’Ja?’ vroeg Merry voorzichtig. Mavis knikte. Het draakje wist niet hoeveel ze eigenlijk voor Mavis betekende, besefte het blauwharige meisje met een steek van verdriet. Zag Merry haar nog steeds als haar leerling? ‘Water Slice,’ mompelde Merry. Mavis zette haar benen wat verder uit elkaar, en hief haar armen, om ze meteen daarna allebei naar links omhoog te gooien. ‘Water Slice!’ riep Mavis met een hoge stem. Haar stem galmde door de grot en water, scherp als duizenden mesjes, sneed met gemak door de rots waar Merry op zat, die net kuchte, en vervolgens geschrokken wegvloog. Mavis keek verwonderd naar de perfecte Water Slice die ze veroorzaakt had. Merry ging een beetje grimmig op haar schouder zitten. ‘Die hoefde niet naar míjn rots,’ mompelde een beetje grimmig, maar ze voegde er wel aan toe: ‘maar jeetje, hij ging wel fantastisch goed! Onze nieuwe methode werk wel dondersgoed!’ Merry’s stem klonk steeds vrolijker naarmate het eind van haar zin naderde. Mavis keek haar opgewonden aan, en voelde de aanwezigheid die verscheen niet. Nou, ze voelde hem wel, maar schonk er geen aandacht aan. ‘Hallo,’ zei een jongensstem echter vlug nadat ze het prikje gevoeld had. Mavis’ schouders schoten omhoog toen ze de stem hoorde. Merry vloog geschrokken weg, omdat ze Mavis’ schouder nu te hoog opgetrokken was om erop te kunnen zitten. Mavis draaide zich vliegensvlug om. Ze zag een jongen, die meer dan een kop groter was dan zijzelf. Hij had zwart, piekerig haar en droeg om een of andere reden geen shirt. Mavis keek hem een beetje angstig aan. Hoe moest ze reageren in dit soort situaties? Meestal kwam ze geen shirt-loze mensen tegen, sowieso zag ze niet zo vaak mensen die onverwachts binnen kwamen stormen. ‘Uhm, hallo meneer,’ zei Mavis beleefd. Ze glimlachte braaf. De aanwezigheid van deze jongeman voelde koud aan. Niet verkeerd koud, meer koud als ijs. Was hij dan een Ice-Mage? Zo voelde het wel. ‘Bent u een Ice-Mage? Ik ben een Water-Mage, maar ik heb ook andere krachten!’ zei Mavis. Haar ogen gingen even wijd open. Ze had niet moeten praten, ze had alleen maar moeten antwoorden als hij iets had gezegd, maar dat was ze even vergeten doordat ze al zo lang weg van huis was... ‘Gomen’nasai!’ zei ze haastig, en ze sloeg haar handen een beetje ongemakkelijk tegen haar mond. Merry ging op haar omlaag gezakte linkerschouder zitten. ‘Wat doe je nou weer ongemakkelijk?’ vroeg Merry. Mavis hoorde iets vermakelijks in haar stem. ’Je mag gewoon tegen andere mensen of wezens praten, als je dat graag wilt!’ zei het witte draakje met een glimlach. Mavis knikte, maar keek naar de schoenen van de jongen. ‘Hallo, ik ben Merry, en dit is Mavis. Mag ik jou naam weten?’ vroeg Merry beleefd. Het maakte niet uit wat Merry zei, Mavis had twaalf jaar lang gehoord dat ze niet voor haar beurt moest praten, zo makkelijk kwam ze daar echt niet vanaf. Merry had echter wel gelijk, elk normaal persoon zou gewoon dingen durven zeggen. Boven de ingehamerde regel was Mavis zelf ook nog eens heel verlegen en onzeker tegenover andere mensen, misschien omdat ze bijna nooit met andere mensen had gepraat? Toen ze weggelopen was, had Mavis ook nog niet zo veel mensen ontmoet, alleen een meisje met felrode haren en weinig kleden. Ze had wat naar Mavis gesnauwd, en was toen verder gegaan. Mavis had dat toen helemaal niet erg gevonden, omdat de jongedame een reusachtige speer droeg, met drie uitstekende, scherpe punten. Merry had het wel een beetje onbeleefd van het meisje gevonden, maar dacht hetzelfde als Mavis over haar. Ze hadden het meisje daarna niet meer teruggezien, wat ook niet zo vreemd was in dit enorme gebied.

Mavis zag Merry een beetje afkeurend naar het blote bovenlichaam van de jongen kijken. Ze keek even naar Mavis, en met een staartzwaai verscheen er een blauw overhemd om het bovenlichaam heen. ’Zo, dat is iets netter,’ zei Merry. Ze klonk niet boos of beschuldigend, maar er was wel een strenge toon door haar stem gevlochten waar Mavis best veel bewondering voor had, en eigenlijk vond ze dat toontje ook een beetje eng. Om te horen dat het eens tegen iemand anders gebruikt werd, deed Mavis eigenlijk wel goed. Ze keek weer op naar de jongen, en glimlachte. Ze merkte dat goed verborgen in de donkere ogen toch iets van verdriet lag. Was hij net als Mavis een lange tijd gedwongen zich anders te gedragen dan hij was? Of had hij iets traumatiserend meegemaakt? Was er in Mavis’ ogen ook zo’n soort gloed? Een verdrietige gloed, of een ander soort? Misschien wel een boze gloed! Maar ze was niet boos, eigenlijk niet. Ze hield niet van haar ouders, maar ze kon ze gewoon niet haten... Het waren toch haar ouders, en dat zou ze niet kunnen veranderen. Hoe zou het voor Merry zijn? Zij was als ei achtergelaten door haar moeder, wist ze hoe zij eruit zag? Merry leek nooit verdrietig, ze was altijd opgewekt en aanmoedigend. Merry was fantastisch. Maar zelfs Merry zou het soms moeilijk hebben... Toen Mavis haar ei gevonden had, had ze het op de een of andere manier haar kamer ingekregen. Haar vader kwam nooit in haar kamer, de controles werden gedaan door een lieve oude dame. Toen zij het ei betrapte, had Mavis haar gesmeekt om het niet weg te doen, maar dat was de lieve oude dame nooit van plan geweest. Ze had stro en dekens gehaald, zodat het niet koud werd, en kwam elke dag even kijken. Soms kon ze niet, en dan kwam ander personeel kijken. Op een dag, toen Mavis’ oude docent hoorde over het draakje dat geboren was, en vol zat met magie die ze al helemaal kon beheersen, had hij aangeboden zijn baan op te zeggen, zodat Mavis Merry als docent kon nemen. Mavis had geweigerd, maar de oude docent had erop gestaan. Merry was een echte vriend, bijna een familielid. Hij en Mavis konden ook goed opschieten, maar hij merkte toch dat de kleine meid verlangde naar een moeder. Het draakje zou sneller groeien dan zijzelf, en zou haar dan kunnen verzorgen en haar in bescherming nemen, zodat haar leven makkelijker werd. Hij zou dat zelf niet kunnen. Mavis had het eigenlijk fantastisch gevonden toen hij had aangeboden Merry zijn plek in te laten nemen, maar ze gaf wel om de man, en wou niet dat hij zich opofferde omdat zij er misschien blijer van zou worden. Ze had hem gesmeekt te blijven, maar de volgende morgen was hij weg, en na goed gepraat te hebben met haar vader, had de oude docent de discussie gewonnen, en werd het jonge draakje de docente van Mavis. Hij had haar altijd nauwlettend in het oog gehouden, en had haar soms weggesleurd als ze te lang bij Mavis bleef. Die draak had haar wilde ideeën kunnen geven, dus mochten ze elkaar alleen maar tijdens de training zien. Merry was echter niet voor niks een draak, en vaak vloog ze door het open raam van haar kamer naar binnen, en hield ze Mavis gezelschap, soms met een bediende. Iedereen kon goed met Merry opschieten, maar niemand kon tippen aan de relatie die Mavis en Merry opbouwde. Merry was daarna ook de enige geweest die met Mavis mee had durven gaan, op weg naar de wildernis. Merry wist ook echt alles. Ze wist hoe ze moest jagen, hoewel Mavis haar dat verboden had, omdat ze het zielig vond voor de arme beestjes die ze dan zouden moeten doden. Ze wist precies welke planten en paddestoelen eetbaar waren en welke niet. Ze was simpelweg geweldig!

Words: 1638 :C
Author Comment: Pfu, een kortere, sorry D:

De jongeman leek een beetje uit het veld geslagen door Mavis’ onzekere gedrag, maar vervolgens stelde hij zich wel weer voor. ‘Aangenaam, ik ben Gray,’ zei de jongen, die dus blijkbaar Gray heette. Mavis wist door een prikkend gevoel dat Gray oogcontact probeerde te zoeken, maar ze bleef wegkijken. ’En ik ben inderdaad een Ice-Mage, hoe wist je dat eigenlijk?’ vroeg Gray. Voordat Mavis kon antwoordden, toverde Merry dat overhemd tevoorschijn. Toen Mavis eindelijk opkeek, zag ze hoe Gray een hand in zijn nek had gelegd en genegeerd keek. Mavis durfde nu wel te antwoorden. Merry had gezegd dat alles oké was. Deze jongen was waarschijnlijk niet zo streng opgevoed als Mavis, en voor hem was het doodgewoon dingen te vragen. Daardoor voelde Mavis zich vrijer. Ze moest ook van die rotgewoonte afkomen, wist ze. Het ging alleen niet zo makkelijk. ‘Nou, één van mijn krachten is Archive. Ik ben er nog niet zo goed mee, maar ik kan al via mijn gedachte met mensen praten, en ik kan aanwezigheden voelen. Zoals u, ik bedoel jij, ik voelde jou aankomen, en er komt altijd een beetje informatie door. Meestal de Magic die de aanwezigheid bezit,’ legde Mavis uit. Ze glimlachte haar nette, witte tanden bloot. ‘Mijn andere krachten, naast Water-Magic en Archive, zijn Weather-Magic en Support-Magic, waar ook de mogelijkheid bij zit om te helen. Ik ben alleen nog niet zo goed met alles. Ik oefen nu met Water-Magic, omdat dat mijn eerste kracht is. Als ik die goed genoeg bestuur, mag ik verder met de andere!’ Ze klonk opgewonden, en haar ogen glinsterde enthousiast. ‘Merry en ik proberen nu een nieuwe techniek uit, hij is niet zo fijn, maar het werkt wel heel hoed! Kijk maar!’ Mavis zette haar benen wat uit elkaar, en Merry vloog op van haar schouder. Mavis’ hand bewoog naar voren, en toen in haar hand, alsof ze klaar was om te knokken. Daarna zwaaide ze beide handen, die nog steeds in elkaar zaten, langs haar lichaam, en toen de lucht in, alsof ze iets weggooide. ‘Whirlpool!’ riep Mavis, en ze dacht heel sterk aan het moment dat Merry weer bij haar weggesleurd werd door haar vader, en enorme speren van water schoten langs haar heen, ze bolde allemaal naar buiten, en schoten toen met z’n alle op één punt in de wand, die daverend instortte. Grote wolken stof vlogen de lucht in. ’G-gomen’nasai!’ riep Mavis, maar haar stem klonk toch blij. Weer had ze een perfecte aanval voor elkaar gekregen, en nu ze de beelden kende, en steeds herhaalde in haar hoofd, werd het iets minder erg. Natuurlijk had ze liever dat ze gewoon een natuurtalent was geweest, en dat ze zo alles geleerd zou hebben, maar nu had Mavis wel door leren gaan. Zij zou het bijltje niet meer neergooien, terwijl andere mensen dat al lang gedaan zouden hebben! Plotseling werd al het stof weggezogen. Fel zonlicht scheen de grot in, en verwarmde plekjes die nog nooit verwarmd waren. ’Ik.. Ik kan het wel, alleen richt ik altijd op de dingen waar ik net niet op moet richten...’ mompelde Mavis schuldbewust. Ze had in de eerste instantie gewoon op Gray willen richten, omdat ze het aan hem liet zien, maar dat had haar op het laatste moment toch niet zo slim geleken, en ze had het alleen nog maar naar de rotswand kunnen richten. ‘Maar.. nu is er wel een deur!’ probeerde Mavis zwakjes. ‘Bedankt voor het wegzuigen, Merry,’ zei ze toen, en ze aaide Merry over haar gladde kopje. Merry knikte dat het oké was. ‘Maar.. wat vond je ervan?’ vroeg Mavis opgetogen aan Gray. Hij had vast al heel veel ervaring, misschien kon hij haar ook dingen leren! Hun element leek best wel op elkaar, maar of ze dezelfde technieken konden gebruiken? IJs was vast, ijs kon je ook vasthouden. Als je water vast probeerde te houden met je handen, zou het er vroeg of laat toch uitsijpelen. Gray zou bloemen en bomen en schattige dieren kunnen maken van zijn ijs. Als Mavis dat zou proberen, zouden haar bloemen meteen uit elkaar vallen. Het was wel jammer, maar Mavis kon weer andere dingen doen. Zij kon rustig aangevallen worden zonder ook maar iets te voelen. Als Gray zijn lichaam van ijs zou maken, zou hij uiteindelijk alsnog in tienduizend stukjes belanden en smelten. Mavis kon ook dingen doen als Water Slicer en zo. Hun elementen waren eigenlijk hetzelfde niveau, alleen de gebruikers niet. Mavis zou geheid verliezen als ze nu een gevecht met Gray zou aangaan. Niet dat Mavis dat zou, ze hield helemaal niet van vechten. Maar ze wou sterk worden, en dat kon ze alleen als ze haar krachten onder controle had. Met haar water kracht kon ze helaas niks anders dan aanvallen. Verdedigingen zouden erdoorheen breken. Ze zou dus alleen maar kunnen aanvallen. Eigenlijk zou ze een kracht moeten hebben waarmee ze zich kon verdedigen. Haar weer-controle was eigenlijk ook alleen maar goed voor afleiding, en met haar Archive en Support Magic kon ze alleen maar andere mensen helpen. Natuurlijk kon ze ook zieke aanvallen bij zichzelf uploaden met haar Archive, en met haar Support Magic haar magie limit uitstellen, maar verdedigen kon ze niet. Nu ze er zo over nadacht, was ze best onhandig geweest met de krachten die ze uitgekozen had. Ze zou ooit aan Merry vragen of zij een kracht wist die Mavis kon beschermen. Misschien wist Gray er wel een! Mavis durfde het alleen niet te vragen. Ze schuifelde een beetje nerveus heen en weer, terwijl de zon één kant van haar lichaam verwarmde. Merry ging weer op Mavis’ schouder zitten, en klopte goedkeurend met haar pootje. ‘Het werkt wel, hè?’ zei ze opgetogen. Het was allemaal Merry’s idee geweest, en de dame was hartstikke blij dat ze eindelijk een goede, misschien wat onprettige, manier gevonden hadden om Mavis eindelijk een volgroeide Mage te krijgen.

Words: 1022
Author's Comment: Hmm, eigenlijk heb ik geen bijdrage. Ze praat meer dan ik verwachtte xD

De jongen, genaamd Gray was best wel aardig, vond Mavis. Hij was niet zo’n bot iemand. ‘Het was echt geweldig! Zo te zien werkt jullie nieuwe manier echt goed, wat voor manier het ook mag zijn,’ complimenteerde hij haar. Mavis keek ontzet op. Vond hij het echt geweldig? ’Je bent in ieder geval wel op de juiste weg om een goede mage te worden.’ voegde hij er nog aan toe. Mavis keek opgewonden naar Merry, en die knikte dat ze het ontzettend met Gray eens was. Mavis begon te blozen. ’D-dankje, Gray,’ zei ze, en ze keek hem met dankbare, grote ogen aan. ‘Zeg, wat zou je ervan vinden als ik je zou helpen met je training?’ stelde Gray plotseling voor. Mavis keek hem opgetogen aan. ’Ja! Dat klinkt leuk!’ zei ze. Blijkbaar dacht Gray hetzelfde over het kleine verschil tussen hun Magic. Hun Magic leek genoeg op elkaar om samen te trainen.

Het deed Mavis denken aan haar eerste leraar, voordat ze Merry had leren kennen. Mavis was toen nog maar een klein meisje geweest. Haar korte, blauwe haartjes hadden vrolijk meegewaaid met de wind die over de heuvel waaide en de blaadjes van kersen- en appelbomen meenam. Ze zat in een kleermakerszit, en keek uit over de enorme vlakte. Ze kwam bijna nooit op de velden vlak bij haar huis, maar vandaag had haar vader haar toestemming gegeven om een wandeling te maken. Dit was haar eerste wandeling in haar eentje, en ze vond het geweldig. Altijd die kijkende blikken... Ze hield van de bediende, maar toch vond ze het fijn om eens vrij te zijn. Ze had haar eerste tien minuten lekker gek gedaan, had koprollen en radslagen gemaakt, maar nu was ze stil aan het kijken naar de groene heuvels en de bloeiende bomen. Plotseling kwam er een smoezige man bij haar zitten. ‘Hallo, meneer,’ zei Mavis beleefd, en een glimlach verscheen op haar kleine gezichtje. De man had oranje haren, waarvan de punten omlaag golfde en raakte net zijn schouders. Hij droeg een donkere cape, met daaronder een elastische zwarte top met hoge hals en geen mouwen. Hij droeg een iets slobberige broek, met stevige, zwarte laarzen eronder waar hij blijkbaar al heel veel op gelopen had. Hij droeg een simpele, lichtbruine schoudertas op zijn rug. ‘Hallo, kleine dame. Wat doe jij hier in je eentje?’ vroeg hij, en hij glimlachte terug. Hij had een aardige stem... ‘Een wandeling maken,’ antwoordde Mavis beleefd. Ze draaide haar hoofd weer recht, en keek met een verrukte uitdrukking over de vlaktes. ‘Hoe kan je een wandeling maken als je hier zit en over de velden kijkt?’ vroeg de man met een lach in zijn stem. Hij draaide zijn hoofd ook recht, en samen keken ze even in stilte over de enorme grasvelden. ’Ik heb gewandeld, maar nu zit ik weer,’ legde Mavis uit. ‘Aha,’ zei de man alleen. ‘Meneer, mag ik u vragen wat uw naam is?’ vroeg Mavis voorzichtig. De man glimlachte, en keek het blauwharige meisje weer aan. ‘Natuurlijk, ga je gang,’ zei hij. Mavis giechelde weer, en vroeg: ‘Wat is uw naam, meneer?’ De man lachte, en antwoordde. ’Ik ben Aiten, en jij?’ zei hij. ‘Mijn naam is Mavis, Mavis Vermiolion,’ antwoordde Mavis een beetje verdrietig. ‘Dochter van de Vermiolion-familie? Je klinkt niet zo vrolijk. Krijg je thuis niet alles wat je wilt?’ vroeg de man. ‘Nee, ik krijg helemaal niks. Ik heb een leraar nodig die me leert mijn Water-Magic onder controle te krijgen, maar geen van de bediende heeft Magic, en mijn papa en mama zijn veel te druk... Ze hebben helemaal geen tijd voor mij,’ zei Mavis. Ze keek weg. ‘Een leraar, zeg je? Ik denk dat ik je kan helpen met dat probleem,’ zei de man rustig. Mavis keek met een ruk terug. ’Ja? Weet u iemand die me kan leren mijn kracht te beheersen?’ vroeg ze opgewonden. ’Ja, zal ik hem aan je voorstellen? Hij heet Aiten,’ zei de man met een glimlach. ‘U kunt sturen! Wilt u mijn docent worden? Niet tegen mijn papa zeggen dat ik je dat gevraagd heb, hoor! Als u mijn docent wilt worden, zou u naar ons huis moeten komen en daar solliciteren,’ zei Mavis opgewonden. ’Ja, ik wil jou docent wel worden. Ik kan je veel vaker meenemen naar deze velden, en nog verder, als je wilt. Dan kunnen we in de frisse lucht oefenen,’ zei Aiten met een lach. Uiteindelijk had geleken dat Aiten een vuurmeester was, maar dat hij toch geweldig goed Mavis’ Water-Magic begrepen had. Ze hadden een goede start gemaakt, en hij had haar al haar basisprincipes geleerd. Toen hij hoorde dat Mavis een draakje gevonden had die kaar kon leren sturen, had hij ontslag gevraagd, om Mavis te helpen. Ze was er kapot van geweest, want ze had het echt niet leuk gevonden dat de man nu zonder een baan zat. Ze mocht hem echt, hij was heel aardig voor haar geweest. Waar zou hij nu zijn?

Een kortere post dit keer :/