Mythical meeting{&Waily]

Ik deed mijn ogen open.Nog steeds onder water in het meer.Als water wolf is dat fijn, maar een gevleugelde water wolf wil graag wat meer avontuur.En ik kan dat weten, want ik bén er een.Vissen zwommen langs mijn gezicht.Ik deed mijn mond open en liet water naar binnen stromen.Aah, lekker fris.Zouden andere water wezens ook onder water adem kunnen halen?Of was ik de enige?Nhe, ik denk dat er wel meer zijn dan een.Maar ik ben bijna bloedzeker dat ik de enige gevleugelde water wolf ben.Want die zijn te zzeldzaam... helaas.Zeldzaam zijn betekent eenzaam zijn.Ik heb geen mede soort.Maar ik voel wel dat er iemand aan de kant van het meer staat.Ik stak mijn oren uit het water om te luisteren.Ik hoorde voetstappen, die een beetje als pootstappen klonken.Raar.Was dit een mens?Of was dit eens wezen?Hé?Als een haai liet ik mijn oren langzaam naar beneden zakken.Ik zwom wat dichter bij de kant.Ik stak weer mijn oren uit het water, en gluurde stieken met mijn ogen naar boven.Nu hoorde ik niks.Zou het in de gaten hebben dat ik er naar probeerde te kijken?Zou weird zijn.

-sory ik wist echt niks]

Langzaam opende ik mijn ogen. Vel licht zorgde ervoor dat ik ze meteen weer dicht kneep. Ik wist dat ik ooit mijn ogen weer moest openen, aangezien ik niet voor eeuwig mijn ogen dicht kon houden. Langzaam, maar voorzichtiger opende ik mijn ogen. Nog steeds was het velle licht er, maar ik vocht er tegen en knipperde een paar keer met mijn ogen. Al snel wende mijn ogen eraan en zag ik nu dat ik in een bos was beland, een normaal bos, maar totaal anders dan waar ik eerst was. Ik weet niet meer hoe, maar op een of andere manier was ik op deze plek gekomen, geen flauw idee wat ik hier tegen zou komen. Langzaam stond ik op en keek om me heen. Mijn warme donker bruine muts zat nog steeds over mijn blonde haren heen. Mijn bruine ogen namen alles in zich op. Elk blad aan een boom zat, de takken, alle bomen en elk blad dat naar beneden viel. Mijn oren spitste zich en namen alle geluiden op, de bladeren die tegen elkaar gingen door de wind, takjes die kraakte onder mijn bewegende voeten en het ruisende geluid van water. Ik draaide me in de richting van het water, ik had behoorlijk dorst. Mijn keel voelde aan als opgedroogd leer, hoog tijd om wat te gaan drinken. Neuriënd liep ik richting het geluid toe. Ik was 5 jaren oud, een meisje met blonde haren en donker bruine ogen. De kleren die ik altijd aan had was een soort honden kostuum met grote poten. De meeste mensen vonden mij er dan schattig uit zien en dus had ik hem aan gehouden. Al snel werd het mijn gewoonte om het aan te hebben. Ik ben dus een kind van vijf, verwacht niet dat ik me ouder gedraag, integendeel! Het is zo dat ik me echt gedraag als een kind van vijf. Het boeit me niet wat andere er van vinden. Bomen maakte plaats voor een doorgang, een doorgang die leidde naar een groot uitgestrekt meer. Snel rende ik er naartoe. "Aaaaahh.. water," zei ik en knielde mezelf neer bij het water. Ik boog me naar het water toe en als een hond begon ik uit het meer te drinken. Ja, ik kon niet goed met mijn handen water opscheppen, aangezien ik reuze poten aan had en een hond wou ik zo ie zo graag zijn. Opeens viel mijn blik op een oor dat uit het water stak. Een kleine grinnik kon ik niet onderdrukken, ik wist niet wat er in het water zat, maar het was wel nieuwsgierig. Ik keek om me heen, er was niets bijzonders te zien aan deze plek, maar het leek zeker niet op thuis, waar was ik? Ik keek weer naar de oor, wachtend of het 'wezen' dat erin zat uit het water zou komen.

Opeens hoorde ik voetstappen dichterbij komen.Het wezen/mens Neuriëde.Maar dat hield best snel op. "Aaaaahh.. water,"Ja, dit was een mens.Ik herkende de taal van Tetsuo.Ik voelde dat de mens me aankeek.Ik stak mijn hoofd uit het water.Ik stond bleek.E-een h-h-hond mens?Ok, echt eng.Ik bleef zo staan/zwemmen in het water.Ik bekeek het goed.O, het was maar een pakje.Gelukkig.Het was een blond meisje, met bruine ogen.Dat kwam niet vaak voor.En mensen hadden toch blauwe haren?Of was dat alleen bij Tetsou zo?Ik klom op het land en schudde mijn vacht uit.Ik kwam dichter bij het meisje, en hield mijn kop laag.Mijn vleugels opgevouwen.Ik kwam dichterbij."Uhm... Hallo,"zei ik, met mijn nog herkenbare jonge stem.Zou ze het raar vinden om een pratende wolf met vleugels die blauw is en uit het water komt te zien?Ik ging zitten.Ik hield mijn kop schuin tegenover het meisje.Helaas kon ik niet gedachten lezen, dat zou vet zijn!Dan kon ik erachter komen wat ze dacht.Ze was best schattig.Nee echt, schattig gewoon.Wat zou ze van mijn vinden?raar?Schattig?Eng?Ik kon er maar niet achter komen.Hoe zat dat nou toch?

-srry wist echt niks.Is zo flut ><-

Een kop stak op uit het water, het was een wolven kop. Een wolf, dat had
ik nog nooit gezien. Ik ging op mijn knieën zitten en keek met een
scheef hoofd de wolf aan. Mijn nieuwsgierigheid nam toe, wat deed een
wolf in het water? Een wolf was toch geen waterdier? Toch? Tenminste zou
heb ik het niet geleerd, ik heb nauwelijks op school gezeten maar mijn
vader had het ooit eens verteld. Met mijn grote ogen tuurde ik naar de
kop, hij leek bang, bang voor mij? Langzaam schuifelde ik op mijn knieën
dichterbij. De wolf leek niet meer bang te zijn. Waarom was hij bang?
Langzaam kwam de wolf dichterbij en klom uiteindelijk het water uit op
het lang. Mijn grote ogen sperde zich nog weider uit. Ten eerst: Het was
een wolf, ik had nog nooit een wolf gezien. Ten tweede: De wolf had
vleugels. Ten derde: hoe kon die wolf zwemmen?! Ik draaide me langzaam
op mijn knieën richting de wolf. Met nog grote ogen keek ik de wolf aan,
wachtend totdat iets zou gebeuren. Mijn vader had gezegd dat wolven
gevaarlijk zijn, maar dat de wolven vanzelf weg zouden gaan, als de wolf
niet weg zou gaan, waarom was het dan hier? Was het niet bang? Met
grote ogen bleef ik wachten, wachten totdat iets zo gebeuren. "Uhm.. Hallo," zei de wolf. Mijn ogen puilde haast uit zijn kassen. Praatte die wolf nou?! Een wolf hoorde toch niet te praatten, toch?! Waar was ik? Droomde ik dit? Hoe kwam ik hier terecht? De vragen zweefde door mijn hoofd en ik voelde me een beetje duizelig worden. Waarom was ik hier? Langzaam beet ik in mijn arm, "Auwtsjj.." nee ik droomde niet. Wat was dit?! Opeens herinnerde ik mezelf er aan dat er nog iemand voor me stond. Ik keek geschrokken op, "Ehm.. Hoi?" vroeg ik wat onzeker. Wat moest ik zeggen tegen een wolf? Misschien kon ik hem wat vragen, maar daarvoor moest ik hem beter leren kennen, of golden er andere regels in dit gebied. In dit vreemde gebied waarvan ik niet weet waar het is.

"Ehm.. Hoi?"zei het meisje."Ik snap wat je denkt."Begon ik."Je bent in Fanterria, welkom.Er bestaan kleinere groepjes mensen.Ik ben gewoon een gevleugelde water wolf, ik weet het, een hele mond vol.ik ben Wame.*Weem*"zei ik.Ze moest het oeit te weten komen, niet?Ik keek haar speels aan, ze dacht volgensmij aan iets.maar ik kon het altijd fout hebben.Bij hun op aarde is alles anders, vooral de dieren en het aantal mensen.Ik kende ene Kora, ook een mens.Zij was aardig, en had een goed hart voor jagen."Wat is jou talent?"Vroeg ik, want iedereen had toch een talent?Kora had overleven, ik had water en Tetsuo had... iets met vechten ofzo.Maar goed, dat was het bewijs.iedereen heeft een talent.Het maak niet uit als je beroemd bent, je moet het gewoon hebben.Wezens hier zagen eruit als een sprookje, als iets wat nooit kon bestaan.Maar juist als je dat denkt, kan je hier terecht komen.Tenminste, dat dacht ik.We hebben hier heksen, draken, noem maar op.De gevangen toeristen waren de mensen.Zij werden wakker op een rare plek, zoals dit meisje.Ik stond op en liep op het water.Ja, dat kon ik.Zonder erin te zakken.Dat was het makkelijke van waterwolf zijn.Regen kon ik vermijden, modder kon ik eraf 'sturen' omdat er water in zat.Ik wist ook de lekkerste hapjes van de bodem van de zee en het meer.Vissen gerold in zeewier, heerlijk!

-zope, srry ben leeg... xp-

"Ik snap wat je denkt," begon de wolf. De vragen namen af en langzaam boog ik mijn hoofd schuin. Met een verbaasde, nieuwsgierige en vragende blik keek ik de wolf aan. "Je bent in Fanterria, welkom. Er bestaan kleinere groepjes mensen. Ik ben gewoon een gevleugelde water wolf, ik weet het, een hele mond vol. Ik ben Wame." zei de wolf, die dus kennelijk Wame heette. Fanterria? Daar had ik nog nooit van gehoord, was ik gaan slaap wandelen ofzo? Maar in de 'normale' wereld hadden we toch geen pratende, gevleugelde wolven?! Oké ik wist nu hoe het gebied heette, maar waar was ik?! Was het ver weg van huis of dicht bij? Waar in hemels naam? Kwam ik ooit nog eens thuis? Gewoon, het woord dreunde nog door, Wame had het gezegd alsof het hier in Fanterria super normaal zou zijn om een gevleugelde wolf te zijn. Maar zo ver ik wist was dat niet normaal! Waren er nog meer van dit soort wezens? Nieuwe vragen stroomde mijn hoofd binnen. Maar de hoofd vraag was nog steeds, hoe kom ik hier weg? Ik wil terug, of niet? Misschien nog even verkennen en dan terug gaan, ik was erg nieuwsgierig en hield van een avontuur op zijn tijd. Ik schrok op van de stem van de wolf: "Wat is jou talent?" Vroeg Wame. Oprechte verbaasdheid was in mijn ogen te zien, talent? Had ik wel een talent? Zo ver ik wist was ik gewoon een meisje van vijf jaar die verdwaald was, hopeloos verdwaald. Mijn talent? Geen flauw idee, misschien schattig zijn ofzo? Ik was niet sterk, snel of zo, ik was gewoon normaal. Een normaal meisje. Niks bijzonders, tot nu toe, misschien veranderde dat ooit nog eens, maar ja, dat wist je nooit zeker. Ik besloot er geen antwoord op te geven en een tegen vraag te sturen. "Wat is jouw talent?" vroeg ik maar kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan toen ik zag dat de wolf op het water liep. Iets met water, dat was duidelijk. Wacht eens even, liep die wolf nou op water! Een wolf die zwom tot daar, dat hij praatte oké maar op water lopen?! Kon deze wereld nog vreemder?! Met een grote irriterende zucht liet ik me achter over vallen. Ik plofte neer in het zand. Ik maakte me zo klein als een balletje en begon wanhopig heen en weer te rollen. Waar ben ik? Hoe kom ik hier? Is dit een droom? Zijn er meer wezens zoals de wolf? Zand wikkelde zich in mijn blonde haren, maar aandacht eraan geven deed ik niet. Ik bleef door rollen tot dat ik moe werd. Op mijn zij bleef ik liggen, nog steeds opgerold als een balletje. Mijn knieën hoog opgetrokken en mijn armen daar om heen. Verwarring, dat was in mijn hoofd. Ik sloot mijn ogen en begon langzaam te zingen. "Sekai no hate wo modeka razeku, da e kirenai avureta na monugomu, wa ossuranai, kimi to wa ne, dare wo? Kimi to wa te, su na yo na bokuga, tsubasa, hirono, habatakou," langzaam doezelde ik weg en de woorden werden steeds zachter. Al snel werd mijn heldere gezang overstemd door zacht, liefelijk gesnurk.