{мємσяιєѕ} DantexEverybody

_{{Ze zijn net zoals een bepaalde diersoort. Ze hebben allemaal dezelfde gewoontes, en toch zijn ze allemaal anders. Als je twee rassen bij elkaar zou zetten, ontstaat er een derde ras. Het ras waar wij het over hebben, is zeldzaam en er is weinig over bekend. Ze worden geboren uit een mist waarin zielen verdwalen, en zullen nooit meer ouder worden. Allemaal hebben ze een speciale eigenschap, en allemaal zijn ze dodelijk. Hij is in zijn eentje. De hybride, ontstaan door de samenkomst van twee totaal verschillende soorten. Hij is uniek, heeft zijn eigen eigenschappen, en zal altijd alleen staan.}

De wind waaide zachtjes, en kroop door het witte haar om het mee te laten bewegen. De dunne jongen stond in het midden van het meer op een gammele, werkelijk enorme tak. Het ding was bijna recht, en stak een paar meter boven het warme water uit. Hij leek op een twijgje die van een boom was gevallen, maar dan tien keer zo groot. Dat was het ook. De jongen die op de twijg stond, had zijn ogen gesloten. Hij had wild, wit haar dat in pieken overeind stond, en tegelijkertijd langs zijn hoofd viel. Een deel van zijn haar hing in een slordige pony langs zijn gezicht, en één lok stak wat meer uit, en viel tussen zijn ogen. Hij droeg een zwart met rood masker, dat aan beide kanten eindigde in een omhoog stekende punt. Hij had een wit overhemd aan, met een rode stropdas. Over het overhemd zat een gilet die dezelfde bloedrode kleur had als de stropdas. Hij droeg een broek die zwart was, en had stevige, rode laarzen aan die stevige zolen hadden. Hij vroeg een zwarte jas met hoge kraag, die aan de onderkant uiteen spleet in twee lange punten. Zijn handen waren bedekt met twee handschoentjes die tot zijn polsen kwamen, en zijn linkerhand droeg een enorme death scythe. Plotseling gingen de ogen open. Nee, er ging maar één oog open. Het andere leek wel dichtgenaaid. Zijn iris was heel licht grijs, en zijn pupil nog iets lichter. Hij wist dat ze er waren. Deze jongen droeg de naam Dante Eucliffe met zich mee. Hij was een uniek geval, een uiterst apart geval. Een vampier en een Mage die samenkwamen, een mist die optrok, en een 18jarige jongen achter liet. Hij was geboren uit mist, in een 18jarig lichaam, en zou nooit meer veranderen of ouder worden. Toch kon hij dat wel. Dante kon zijn uiterlijk veranderen, maar het gebeurde zo random dat hij er helemaal geen moeite meer voor deed. Hij vond beide versies van zichzelf wel prima. Zelf wist hij ook niet waarom hij steeds van uiterlijk veranderde, misschien dat hij er ooit nog achtergekomen. De zoektocht naar meer info over deze vreemde trek van zijn lichaam had hij al lang geleden opgegeven. Er klonk een harde knal die het water deden rimpelen, en een zwarte raven veer dreef mee met de kleine golfjes. De jongen stond nu op de oever. Zijn mond stond in een strakke streep, en zijn oog stond serieus. ‘Niet goed genoeg...’ mompelde hij, en zijn vlijmscherpe tanden blonken in het zonlicht. Hij plofte neer op het zachte gras, en liet langzaam zijn hoofd zakken. Hij vouwde zijn armen over zijn buik, en liet zijn benen plat liggen. Hij ordende zijn gedachen, en staarde naar de lucht en de langs drijvende wolken. Langzaam zakte zijn ogen dicht, en viel hij weg in een diepe slaap.

Dante stond in een lege kamer. Hij wist wat hij aan het doen was. Dit gebeurde altijd als hij tijdens het ordenen van zijn gedachte in slaap viel. Er verschenen allemaal beelden van dingen die hij had meegemaakt. Sommige beeldschermpjes waren groot, sommige maar heel klein. Dante liep naar een van de kleine schermpjes, en drukte zijn oog ertegenaan. Voor hij het wist, gleed hij het kleine vierkantje in, en kukelde hij op de grond. Hij krabbelde overeind, en keek zonder iets te zeggen naar het tafereel dat zich voor zijn neus afspeelde. Dante wist niet zeker welk jaar dit was, omdat hij er altijd zo uit zag. Nu had hij zijn Witte uiterlijk. Hij stond tegenover een lange, sjofele man. ‘Concentreer je, Dante,’ zei de stem. Dante knikte. Aha, dit was dus zijn zevende jaar. Hij herkende de man als Macrow, zijn ouder leermeester. Hij had hem geholpen zijn kracht te vormen, nadat hij die gekregen had. Dante wist niet dat hij dit moment nog herinnerde... Daarom was dit venstertje ook zo klein geweest, hij was hem bijna vergeten... De jongere versie van zichzelf zette zijn benen uit elkaar, en keek Macrow strak aan. Hij hief zijn hand, en wees met zijn wijs- en middelvinger op de sjofele man. Zijn witte oog staarde strak naar de bruinharige man, en plots begon hij te slinken. Een blije lach toonde de scherpe tanden van Dante, en het krimpen groeide. Nu kwam Macrow net tot zijn heupen. ‘Goed gedaan, knul!’ zei Macrow, en hij klopte op Dantes schouder. ‘Maak me nu maar weer normaal,’ voegde hij er serieuzer aan toe. Dante legde zijn gehandschoende hand op het hoofd van zijn leermeester, en hij begon gelijk weer te groeien, tot hij zijn normale grootte terug had en Dante op zijn tenen moest staan om bij zijn hoofd te kunnen. ’Nu je het eindelijk door hebt, ga ik ook weer verder in mijn reis. Blijf oefenen, oké?’ zei Macrow, en hij legde zijn hand op de schouder van zijn leerling. Dante keek hem verdrietig aan. ‘Waarom ga je?’ vroeg hij. Macrow was het enige wezen geweest dat Dante niet leeg wou zuigen. Macrow was zijn vriend, dus natuurlijk wou hij hem niet leegzuigen. Er waren genoeg andere wezens die hij leeg kon zuigen... ‘Omdat ik eigenlijk nooit wou stoppen. Toen ik jou zag zwoegen met die klomp magie kon ik niets anders dan je gewoon helpen, maar nu ik klaar ben met helpen, ga ik verder,’ legde de man uit. Dante wist dat hij niet mee zou komen, dus zou hij het ook niet eens vragen...

De oudere Dante keek ook verdrietig. Hij had nooit naar deze herinnering moeten kijken... Hij klom terug door het venster, dat nu weer een stuk groter was. Zijn lichaam was op zijn zij gerold, en hij had onder zijn masker een gezicht alsof hij pijn leed. Hij mompelde wat tegen het gras, en hij trok zijn armen tegen zijn borst aan.}

Takjes kraakte, bladerde ritselde, uit de bosjes stapte een meisje. Zo ver je het een meisje kon noemen. Het meisje was 17 jaar, had lang dun zwart haar dat was opgebonden met een blauw elastiekje in een hoge paarden staat die tot haar heup kwam. Een rechte pony lag netjes boven haar kille ogen, haar blauwe kille ogen. Aan het uiteinde van haar pony zaten twee iets langere uiteinde. Ze had een lichte huid die iets wat donker was getint. Ze had een ijzere harnas met zilveren draken erop, aan die net boven haar navel kwam, daar onder had ze een vest aan van ijzere ringetjes. Haar schouders en ellebogen waren ook beschermd door ijzere beschermers waar, als je goed keek, zilveren draken op zag. Ze had leren handschoenen aan die net boven haar elleboog beschermers uit kwamen. Onder haar navel begon haar broek. Een brede ketting dat diende als riem hing scheef om haar heupen heen. Aan de linker kant hingen twee vlijmscherpe zwaarden, de zwaarden waren ongeveer 50 centimeter lang en kleine ringetjes zaten aan het uiteinde in het zwaard.De handgreep van de zwaarden waren zwart met ook daar een draak. Haar broek was een strakke zwarte broek waarin ze goed kon bewegen. Op haar knieën zaten dezelfde soort beschermers als die op haar ellebogen zaten, de beschermers werden omhoog geholpen daar de kleinere versie van haar ketting die als riem diende. Ze had zwarte laarzen aan met een ijzeren punt, die ook versiert was met een silvere draak. Boven aan haar laars zat een ketting, die de laars strak om haar been drukte. Ze had twee zwaarden in een zwarte leren houders aan twee kettingen hangen die op haar rug waarden vastgebonden. De zwaarden waren hetzelfde als de zwaarden die om haar heup hingen. Je kon de twee zwaarden die op haar rug zaten aan elkaar vast maken zodat je een soort boemerang had van zwaarden. De twee zwaarden om haar heup, die aan de ketting zaten, konden ook met ketting en al gebruikt worden. Dan zat er een zwaard aan elk uiteinde van de ketting, maar je kon ze ook gewoon los gebruiken. Alle vier de zwaarden waren vlijmscherp en gingen tot nu toe door alles. Haar hele outfit was roestvrij en kon tegen alle weers omstandigheden. Het meisje, genaamd Namida, had al veel gevochten. Ze was opgegroeit om beschermer te worden, maar was uiteindelijk haar eigen gang gegaan. Ze wou niet vast zitten aan allemaal regels, ze was niet slecht geworden, maar was ook niet goed gebleven. Ze ging haar eigen weg en deed wat ze wou. Ze luisterde nauwelijks naar iemand anders, alleen wanneer die gene haar respect verdiende. Namida kan haar vier zwaarden goed beheren, ze kent veel vechttechnieken en heeft nog maar weinig gevechten verloren. Natuurlijk, iedereen verliest wel een keer, maar daar kon je van leren. En dat deed Namida ook, ze leerde van elke tegenslag en elke dag werd ze een beetje sterker. Haar gezichts uitdrukking was kil, ze liet geen enkel emotie door op haar emotieloze masker. Emotie tonen was in haar ogen een zwakte.

Langzaam zette ze haar slanke, maar krachtige benen naar voren. Haar zwaarden om haar heupen kletterde heen en weer bij elke stap die ze zette, maar ze ergerde zich er niet aan, ze was het al lang gewend. Ook was al lang gewend aan het harnas dat rammelde bij elke stap dat ze zette. Haar lange paarde staart dansde heen en weer en zweefde op de wind die even in haar gezicht waaide. Achter haar hoorde ze krakende takjes en ritselende bladeren. Ze bleef stil staan en liet haar hand zakken richting haar zwaard die om haar heup hing. In een flits vloog er een zwaard door de lucht en kwam er uit de bosjes een luid gekrijs van een hert. Langzaam liep Namida er heen, met nog maar één zwaard om haar heup. Ze schoof wat bosjes opzij en zag een wanhopig hert liggen, in de buik zat Namida’s zwaard. Het hert bloedde als een rund en hapte al naar adem. Langzaam, zonder medelijden, trok Namida het zwaard eruit. Hert blies zijn laatste adem uit en al snel rolde de ogen naar achter. Wit ooglid was alleen nog te zien in de ogen van het hert. Het zwaard zat onder het bloed, toch deed Namida hem weer om haar riem heen. Ze pakte het hert bij zijn nek en sleurde het de bosjes uit. Met grote, langzame passen liep ze verder. Het hert achter haar aan gesleurt liet een rode spoor van bloed achte, maar dat boeide haar niks. Bomen maakte plaats voor een doorgang die leidde naar een uitgestrekt meer. Namida liep het bos uit en zette haar voetstappen verder in het gras. Vlinders en andere insecten deinsde weg, maar het enige wat Namida deed was met kille ogen naar het meer kijken. Nog steeds het hert achter haar aan gesleurt. Bij het meer aangekomen knielde ze er bij neer. Ze pakte het vieze zwaard die omhult was met bloed, en maakte het in stilte schoon. Het was grauwe dag, wolken dreven boven haar in de lucht. Het was op zich bijna een wonder dat Namida nu wakker was, normaal sliep ze om deze tijd en ging pas jagen in de nacht. Maar om een of andere reden kon ze niet slapen. Het zwaard was weer schoon en Namida maakte hem weer vast aan haar riem. Ze keek naast zich, waar het dode hert lag. In de verte zag ze iets zwarts. Haar ogen trok ze tot spleetjes en haar handen gleden naar haar zwaarden. Wat of wie was daar? Het was duidelijk dat daar iemand was. Langzaam stond Namida op, nog steeds haar kille blauwe ogen gericht op het wezen dat een eindje verder op lag in het gras. Namida klikte een ketting los en maakte haar zwaarden en elk een uiteinde vast. Met een zwaard in de linker en rechter hand en een ketting die er tussen in bungelde, liep ze langzaam naar het wezen toe. Bij het wezen aangekomne zag ze dat het wezen een jonge was, toch bleef ze haar oplettendheid houden, al helemaal omdat de jongen een scythe bij zich had. Ze wist niet of de jongen sliep of niet. Hoe de jongen was, slecht, goed of neutraal, het was allemaal de vraag. Langzaam stak ze haar voet uit en langzaam porde ze met haar ijzere neus van haar laars in rug van de jongen. “Oi,” zei ze langzaam met een kille blik. Haar zwaarden in haar handen, als de jongen haar wou aanvallen had ze een goeie bescherming.

_{{Ze zijn net zoals een bepaalde diersoort. Ze hebben allemaal dezelfde gewoontes, en toch zijn ze allemaal anders. Als je twee rassen bij elkaar zou zetten, ontstaat er een derde ras. Het ras waar wij het over hebben, is zeldzaam en er is weinig over bekend. Ze worden geboren uit een mist waarin zielen verdwalen, en zullen nooit meer ouder worden. Allemaal hebben ze een speciale eigenschap, en allemaal zijn ze dodelijk. Hij is in zijn eentje. De hybride, ontstaan door de samenkomst van twee totaal verschillende soorten. Hij is uniek, heeft zijn eigen eigenschappen, en zal altijd alleen staan.}

Dante wou net in een andere herinnering stappen, die hij blijkbaar veel beter herinnerde dan de vorige, toen hij plots een zachte steek voelde. Hij drukte zijn handen op zijn rug, en keek om. Hij was alleen. Hij was altijd alleen in de lege kamer. Alleen hij, en op de wanden de afspelende beelden van zijn verleden. Hij wist dat als hij nu wakker zou worden, hij helemaal niet uitgerust zou zijn. Zou het al laat zijn? Dante verloor in de Kamer altijd zijn besef van tijd. ’Oi,’ zei een kille, vrouwelijke stem. Het klonk een beetje gedempt, omdat het van buiten de Kamer kwam. Misschien moest hij toch maar wakker worden. Hoewel het vast niet erg zou zijn om nog één herinnering te bekijken.. Eentje maar.... Nee, hij zou echt wakker moeten worden. Het zou onbeleefd zijn om de vrouw of het meisje dat hem gevonden had zomaar te laten staan en lekker door te snurken... Niet dat hij daar wat om zou geven, maar misschien was ze een lekker tussendoortje. Dante had eigenlijk wel honger. Ja, wakker worden was een goed idee.

En dus opende hij loom zijn ogen. Hij keek om, zag een knappe jonge vrouw, met lange, zwarte haren die in een hoge staart zaten. Ze had kille, blauwe ogen, en hield één van haar vier zwaarden vast. En toen haalde Dante adem door zijn neus, en schrok hij zich kapot. Plots besefte hij dat er iemand was, die niet erg vriendelijk leek. Hij krabbelde onhandig naar achter, en hapte naar adem. God, ze rook echt heel goed. Plotseling begonnen er witte, half lichtgevende slierten Dantes lichaam te bedenken. Ah, hij veranderde weer eens van uiterlijk. Zou hij het ooit kunnen stoppen? Eén uiterlijk aan kunnen nemen? Waarschijnlijk niet. Niet dat hij het erg vond, een beetje verandering op zijn tijd was niet erg, toch? De slierten bedekte zijn hele lichaam nu, en Dante zag een beetje wazig door het gloeiende licht dat ze gaven. Ze gingen iets harder schijnen, en verdwenen toen. Plots was zijn spierwitte haar zwart geworden. Het model was nog wel hetzelfde, maar aan de achterkant hingen lokken die eindigde in een bijna witte kleur. Zijn oogwit was zwart gekleurd, en pupil en iris hadden een witte kleur gekregen. De jongen droeg nu een soort cape, die zijn schouders bedekte en in vier verschillende lappen uiteen spleten. Hij had een overhemd aan dat grijs was, met daaronder een zwart shirt. Zijn broek was ook zwart, en werd aan de bovenkant vastgehouden met een donkere riem die een brede gesp had. Om zijn rechter bovenbeen zaten ook twee van dit soort brede riempjes. Hij droeg strakke, grijze handschoenen en zwarte laarzen, die bij zijn enkel ook twee van deze riempjes hadden. Er was een inkeping aan de voorkant van zijn laarzen, en de twee stukken werden bij elkaar gehouden door een dun touwtje dat met kruisjes langs de zijkanten liep. De schoenen hadden stevige zolen, en Dante kon er hard op rennen. Dante keek een beetje wantrouwig naar haar vlijmscherpe zwaarden. Misschien geen goed idee om haar leeg te drinken... Hij zou er flinke wonden aan kunnen over houden. Vervolgens keek hij naar zijn scythe. Hij kon hem niet grijpen, niet snel genoeg. Waarschijnlijk zou ze haar zwaard in zijn nek duwen als hij een uithaal maakte naar zijn wapen. ‘Euh,’ zei Dante een beetje verward, en terwijl hij sprak, rook hij weer haar geur. Jeetje. Hij rook nu echter ook langs de geur heen. Er was een geur van bloed dat zuurstof had aangeraakt. Als Dante het goed had, was dit een hert. Hij draaide zijn hoofd, en zag het lichaam liggen, als een opbollende vlek op het gras. Het was een donkere avond. De lucht was opgegeten door dikke, grijze wolken en het kon elk moment gaan regenen. Dante keek weer terug naar de dame die hem had geprikt met haar scherpe laars. Hij krabbelde overeind, en streek zijn zwarte lokken een beetje uit zijn gezicht. ‘Ook hallo,’ zei hij en hij fronste.}

De jongen opende loom zijn ogen en keek achterom. Hij bekeek haar een keer en haalde toen adem. Hij schrok zienbaar en krabbelde onhandig naar achter. Hij hapte naar adem. Namida fronste, wat had hij nou? Het was geen mens, dat was te merken, ook aan hoe hij eruit zag, met dat masker leek hij niet bepaalt openhartig. Waarom reageerde hij zo? Hij bekeek haar en haalde adem. Wacht eens even, hij bekeek haar. "Tssh.." zei Namida kort. Hentai, dat was hij. Licht kwam tevoorschijn en begon de jongens zijn lichaam te bedekken. Wat was dit? Enige verbazing was te vinden in de kille ogen van Namida en ze hield haar zwaarden nog wat steviger vacht. Het witte licht bedekte zijn hele lichaam en langzaam veranderde zijn uiterlijk. Zijn spierwitte haar was zwart geworden. Het model was nog wel hetzelfde, maar aan de achterkant hingen lokken die eindigde in een bijna witte kleur. Zijn oogwit was zwart gekleurd, en pupil en iris hadden een witte kleur gekregen. De jongen droeg nu een soort cape, die zijn schouders bedekte en in vier verschillende lappen uiteen spleten. Hij had een overhemd aan dat grijs was, met daaronder een zwart shirt. Zijn broek was ook zwart, en werd aan de bovenkant vastgehouden met een donkere riem die een brede gesp had. Om zijn rechter bovenbeen zaten ook twee van dit soort brede riempjes. Hij droeg strakke, grijze handschoenen en zwarte laarzen, die bij zijn enkel ook twee van deze riempjes hadden. Er was een inkeping aan de voorkant van zijn laarzen, en de twee stukken werden bij elkaar gehouden door een dun touwtje dat met kruisjes langs de zijkanten liep. De schoenen hadden stevige zolen. Namida hield haar zwaarden stevig vast en was allert op enkele plotselingen bewegingen, wat gebeurde er? Was hij van plan aan te vallen? Namida deed een stap naar achter en stond nu steviger op de grond. Haar zwaarden hield ze voor zich, klaar voor eventuele aanvallen. Uit zich zelf zou ze nu niet gaan aanvallen, eerst maar wat meer te weten komen. Daarna zou ze deze hentai wel even een lesje leren. Pfft.. Hentai! Namida zag de jongen dingen bedenken, maar niet uitvoeren. De scythe lag nog steeds op de grond, wou de jongen eventueel die pakken had Namida haar zwaard al in zijn nek gezet. 'Euh,' zei de jongen een beetje verward. Hij leek weer overwelmd door iets te zijn en keek even langs Namida heen. Ze hoefde niet te kijken om te weten dat het om het hert ging. Ze ging wat naar links en trok zo weer zijn aandacht door in zijn beeld te staan. Met kille ogen keek ze hem aan. 'Ook Hallo,' zei de jongen fronsend. Namida fronste nu ook. Alleen maar hallo? Darn. "Tssh.." zei ze en liet haar zwaarden zakken. Maar als de jongen enige aanval wou plegen had ze haar zwaarden altijd nog in haar handen. Een windvlaag van achter stak op en blies in de jongens zijn gezicht. Zijn haren, die hij net nog weg had gestreken met zijn hand, wapperde nu langzaam in de wind. Ook de lange paardenstaart van Namida vloog door de wind over haar schouder heen. Maar ze gaf er geen aandacht aan, uiterlijk was niet belangerijk. "Wat is je naam?" vroeg Namida, ook al klonk het meer als een beveel. Maar zou was haar stem nou eenmaal. Met haar zwaarden nog steeds in haar handen wachte ze op een antwoord.

_{{Ze zijn net zoals een bepaalde diersoort. Ze hebben allemaal dezelfde gewoontes, en toch zijn ze allemaal anders. Als je twee rassen bij elkaar zou zetten, ontstaat er een derde ras. Het ras waar wij het over hebben, is zeldzaam en er is weinig over bekend. Ze worden geboren uit een mist waarin zielen verdwalen, en zullen nooit meer ouder worden. Allemaal hebben ze een speciale eigenschap, en allemaal zijn ze dodelijk. Hij is in zijn eentje. De hybride, ontstaan door de samenkomst van twee totaal verschillende soorten. Hij is uniek, heeft zijn eigen eigenschappen, en zal altijd alleen staan.}

‘Tshh,’ herhaalde het meisje weer. Dante zag de verbazing in haar grote, blauwe ogen wegsijpelen, en ze gingen weer kil staan. Verbazing... Oh ja, hij had net zijn uiterlijk helemaal veranderd. Ja, dat zou voor sommige mensen nogal verwarrend zijn. Voor hem was het heel normaal, hij deed het al achttien jaar lang. ‘Wat is je naam?’ vroeg ze bevelend. Haar zwaard was omlaag gezakt, maar Dante wist dat ze vliegensvlugge vingers had, en als hij één verkeerde beweging zou maken, hij bijna doorboort zou worden door dat zwaard. Toch wou hij zijn scythe. ’Ik ben Dante, Dante Eucliffe,’ zei Dante, 'en wie ben jij dan?' Dantes naam zou haar waarschijnlijk niet veel zeggen, behalve als ze een super freak was die alles wist over de wezens in Fantasonia. Hij had ooit een meisje ontmoet die hem leek te herkennen. ’Oi!’ had ze plotseling naar hem geroepen, en een beetje chagrijnig omdat ze zijn lunch had weggejaagd keek hij op. Ze had lange, rode haren en kille ogen, net als dit meisje, alleen waren die van het roodharige meisje bruin. ‘Wat?’ had hij toen gevraagd, en hij had zijn scythe een beetje beter afgepakt. Het meisje had hem onderzoekend aangekeken. ‘Wat?’ had hij herhaald. ‘Niks,’ zei het meisje met een kille stem, maar het leek alsof ze zich iets herinnerde. Ze was gewoon verder gegaan met wat ze wou, maar Dante had haar vreemde ziel wel goed in zich opgenomen. Zij wist blijkbaar meer over hem dan ze zou moeten, dus zou hij haar ook maar een keer gaan uitpluizen. Hij had het nog steeds niet gedaan...

‘Zeg,’ zei Dante, die weer terug was in real life, ’ik zou het toch wel fijn vinden om die scythe te hebben...’ Zonder op antwoord te wachten, wees hij met zijn wijs- en middelvinger naar de scythe, die zo erg begon te groeien dat Dante hem vliegensvlug vast kon pakken. Meteen kromp de scythe weer tot zijn normale grootte, maar Dante was nog niet klaar. Hij haalde uit met zijn hand, en greep het lange zwaard dat het meisje had laten zakken. Hij blokkeerde haar arm met de stok van zijn scythe, en het zwaard begon te krimpen. Er vormde zich een lange snee in de hand van de jongen, de handschoentjes waren helemaal niet stevig, maar ze bedekte zijn handen, en dat was alles wat ze moesten doen. Toen het zwaardje alleen nog maar goed was voor het uitprikken van ogen, liet Dante hem los. Hij keek een beetje verward naar het zwarte bloed dat op zijn hand lag. Wat moest hij hier nou weer mee? Zijn verband en andere EHBO spullen zaten in de binnenzak van zijn jas, maar die had hij zonet ingeruild voor de cape. Hij schudde het bloed daarom een beetje zinloos van zijn hand af, en blies op de snee. Daarna keek hij van het meisje naar het zwaardje. ’Zo voel ik me toch iets prettiger,’ zei Dante, en hij grijnsde. Hij zette de scythe met zijn blad omhoog het gras in, en leunde tegen de dunne, zwarte stok aan. Natuurlijk had ze nog genoeg zwaarden om hem alsnog te spiesen, maar Dante had nu zijn scythe, en daarmee kon hij ook al heel wat schade aanrichten.
Sorry voor de korte post :C}

'Ik ben Dante, Dante Eucliffe,' zei de jongen die voor haar stond. De twee zwaarden nog steeds in haar handen. Ook al leek de jongen haar niet te willen aanvallen, hij wou wel iets, wat? Waarschijnlijk de scherpe scythe die achter hem lag. Maar dat wist niemand zeker. 'en wie ben jij dan?' vroeg de jongen die dus kennelijk Dante heette. "Namida," zei Namide. Haar hele naam zei ze niet, dat zou teveel over haar zegen. Over hoe ze was, wat ze deed, en wat ze moest beschermen. En dat allemaal geen ze niet tegen een wild vreemde zeggen. Oké ze wist nu zijn naam, maar dat was nog te weinig om het te bestempelen als een bekende. De draken die op haar harnas en zwaarden zaten, zaten daar niks voor niks. Haar hele harnas waren gemaakt van een soort staal dat tegen alle soorten krachten waren bestemd. Even als haar zwaarden, ook al had ze één zwaard die niet beschermd was. Dat was het zwaard die ze als eerste had gekregen van haar vader. Het was het zwaard dat ze in haar linkerhand hielt. Het zwaard was haar dierbaar, maar zou het niet erg vinden om het tegen een beter zwaard in te ruilen. ‘Zeg,’ begon de jongen. Namida keek op. Wat wou hij? ’ik zou het toch wel fijn vinden om die scythe te hebben...’ zei hij en voordat Namida uitkon halen had Dante het zwaard al laten groeien en vervolgens opgepakt. Namida hielt haar zwaarden weer omhoog. Danta haald uit en Namida stak haar linker zwaard naar voren. Het zwaard dat ze had gekregen van haar vader en dus niet bestemd was tegen magie. Dante hield het zwaard vast, plots begon het zwaard te krimpen. En verbaasd liet Namida het los, magie. Hij kon dingen groter maken en laten krimpen? Namida zag zwart bloed in de hand van Dante, zwat bloed. Een wezen, als Namida het goed was was het een vampier, maar er waren meer wezens met zwart bloed. Hij schudde het zwarte bloed zinloos van zijn hand af en blies er vervolgens op. ’Zo voel ik me toch iets prettiger,’ zei Dante en grijnsde. Ook bij Namida kwam er een grijns op haar gezicht. De jongen zette zijn scythe neer in het gras en leunde tegen de zwarte dunne stok aan. Namida keek even via haar ooghoek naar beneden, waar het kleine zwaardje lag die nu meer voor een muis beschikbaar was. Namida deed het zwaard dat ze in haar rechterhand vast had terug aan haar riem. Het zwaardje pakte ze ook op en bekeek die eens goed. Haar ogen werden groter. Het was zo... zo... schat- Nee daar mocht ze niet aandenken. Ze deed even haar ogen dicht om tot rust te komen, daarna deed ze ook het kleine zwaard terug aan haar riem. "Ik snap dat je je nu fijner voelt," zei ze met een grijns. "Maarruh, verander het zwaard wel weer terug voordat je weg gaat," zei Namida en een bedreigende twinkeling verscheen even in haar ogen. De scythe die de jongen vast hield zag er scherp uit en kon waarschijnlijk wel wat bloed op leveren als Namida niet goed uit keek. Maar ze zou zich zelf wel goed beschermen met de overige drie zwaarden die ze nog had. Ze keek even omhoog. De lucht was grauw en het leek alsof het elk moment kon gaan regenen. Waar was Aletta? Ze moest hier toch ergens rond vliegen? Ze hadden afgesproken bij het grote meer. Maar Aletta was er nog steeds niet, het enige wie ze hier was tegen gekomen was deze jongen. Ze concentreerde zich weer op Dante, Aletta zou zo wel komen. Ze was altijd iets aan de late kant. "Dus, wat ben je?" de vraag zweefde al een tijdje door Namida's hoofd. Ze gokte dat hij een vampier was, maar kon altijd nog fout zitten.