Give It Up

Cynthia sjokte vermoeid over de droge grond van het gebied, zich ervan weerhoudend niet hardop te vloeken omdat ze weer eens de verkeerde kant was opgegaan. Niet dat ze echt een idee had van alles, maar daar ging het ook niet om. Ze was niet wetend een bloedheet gebied in gelopen en dat terwijl ze een zware gitaartas met zich mee moest dragen en een paarse hoodie aan had die ze absoluut niet uit wilde doen, ook al was ze daartoe wel naar geneigd op het moment. Ze weigerde het echter, steeds als ze met het idee kwam om hem om haar middel te binden. Het maakte niet uit hoe warm het was, al stikte ze van de hitte, ze deed het ding niet af, noch zette ze de muts van haar hoofd. Het voorwerp gaf haar een soort veilig gevoel en dat wilde ze liever om zich heen hebben, zeker met al die vreemde en gevaarlijk uitziende wezens die het gebied inkwamen en verlieten. De meeste wist ze nog wel te herkennen als draken, maar net als ze het bij mensen al die jaren had gedaan, probeerde ze de wezens even goed te negeren. Dit lukte tot nu toe, zelfs al wist ze de aandacht te trekken van sommigen. Niet dat het zo gek was dat ze dat deed. Hoeveel mensen trokken nou door een bloedheet gebied en weigerden dan ook nog eens die warme kleren uit te trekken? Het gevoel dat er ogen op haar gericht waren, maakte het er niet veel beter op. Ze voelde zich al misselijk genoeg door alles en dat irritante gevoel dat je op je bewegingen moest letten zorgde er alleen maar voor dat het erger werd. Ze besloot algauw haar kalmte op te zoeken, door een bestaand lied te neuriën. Cynthia was nooit echt iemand geweest die anderen haar stem wilde laten horen, daarom neuriede ze meestal een lied, in plaats van het in volle borst te zingen. Als het kon had ze haar gitaar erbij gehaald en erbij gespeeld, maar dat leek haar geen goed idee. Misschien was het voorwerp wel niet goed bestand tegen de hitte. Als dat zou was, moest ze maken dat ze hier wegkwam. Zelfs al wist ze de weg niet.

In plaats van het gebied te verlaten, leek ze er alleen maar verder in te lopen. Ze had een punt bereikt waarbij ze een rivier had gezien, maar daar stroomde echter geen water in. Integendeel, het was iets dat ze wist te herkennen als lava. Nouja, dat vermoedde ze in ieder geval. No way dat ze dat ging uitvogelen. Dit keer kon het meisje zich niet inhouden en vloekte ze luidkeels, waardoor ze de aandacht wist te trekken van een aantal draken die in de lavarivier aan het baden waren. ‘’Goed gedaan, Cynthia,’’ bromde ze tegen zichzelf, hopend dat de draken er niet uitkwamen om haar van de grond te plukken. Haar ogen werden wijd toen dit wel het geval leek te zijn. In eerste instantie bleef ze aan de grond genageld staan, zich afvragend wat de draken van plan waren, maar algauw nam ze de beslissing om zich om te draaien en weg te rennen, omdat ze niet van plan was daar achter te komen. Wat had ze toch een hartelijk ontvangst op elke plek waar ze tot nu toe terecht was gekomen in Fanterria. Nu niet, er was altijd iemand bij geweest om haar uit de brand te helpen, zoals Tonnerre en Avani toen ze de wereld net leerde kennen of Gray in Giville, toen de ijsdraak zijn staart niet meer onder controle had en razendsnel op haar afschoot. Dit keer was het anders. Dit keer stond ze er alleen voor. Haar blik gleed over de droge grond, zoekend naar iets waar ze zich in of achter kon verbergen, maar tot haar ergernis was er alleen maar droge vlakte te zien en enkele kleine stenen die de vloer leken te sieren. ‘’Shit,’’ gromde ze weer toen ze zich realiseerde dat ze er nu waarschijnlijk écht geweest was. Ach, het was nog altijd beter dan verslagen te zijn door haar eigen soort. Als er iets was waarbij ze koppig kon zijn, dan was het wel tussen de mensen. Die verdienden het niet om haar te overwinnen. Cynthia begon steeds langzamer te rennen, meer omdat het te zwaar voor haar werd met haar gitaartas en omdat ze sowieso al geen goede conditie had. Lang had ze het toch niet vol kunnen houden. Draken waren machtige en grote wezens. Een simpel mens inhalen was een peulenschil voor hun. Daarbovenop hadden ze ook nog eens vier poten en zij had maar twee, kleine beentjes die nu zelfs te moe waren om haar nog verder te kunnen verplaatsen. Ach, ze had toch teveel dingen gedaan waar ze spijt van had. Misschien was het wel beter dat ze zich nu liet oppeuzelen door een mythisch wezen.

OOC: & Namida~

Bladerde ritselde, takje kraakten. Uit de bosjes liep een meisje. Het meisje was 17 jaar oud, had lange zwarte haren die waren vastgebonden met een blauwe elastiek tot een hoge paardenstaart die tot haar heup kwam. Een pony lag netjes over haar blauwe kille ogen, met aan het uiteinde van de pony een iets langer stuk aan elke kant. Haar huid was licht en donker getint. Een harnas beschermde haar borst en buik tot haar navel. Daar onder zat een hempje gemaakt van ijzeren ringetjes. Beschermers op haar ellebogen, schouders en knieën. Op haar harnas en beschermers zaten lichtgetekende draken. Zwarte leren handschoenen tot net boven haar elleboog beschermers, een zwarte leren broek die strak om haar slanke benen zaten waarin ze goed kon bewegen. Hoge zwarten laarzen met ijzeren punten en ook daarop zaten witte draken getekent. Twee brede kettingen diende als riemen hingen scheef om haar heup heen, met aan elke kant een zwaard. De zwaard kon je ook met ketting gebruiken. Dan zat aan elke uiteinde van de ketting één van de vlijmscherpe, 50 centimeter lange zwaarden. De zwaarden hadden een zwart leren handvat met op het ijzeren zwaard ook een lichtgetekende draak. Het zwaard liep in een boog en aan het uiteinde één ringetje. Op haar rug zaten ook twee zwaarden in twee zwarte leren zwaarden vakken aan een ketting. De twee kettingen zaten kruislings op haar rug en de zwaarden dus ook. De zwaarden op haar rug waren het zelfde als die om haar heup hingen. Alleen was het linker zwaard om haar heup van ander materiaal gemaakt dan de andere zwaarden. Haar harnas en de overige drie zwaarden waren gemaakt van anti-magie staal, dat tegen alle magie waren beschermt en niet kapot konden. Alleen het linker zwaard om haar heup was van gewoon staal gemaakt, ook al zag je het niet op het eerste oog opslag. Dat zwaard had ze gekregen van haar vader en had hem sinds die tijd, net zoals haar andere zwaarden, goed behandelt. Ze kan haar vier zwaarden goed beheren, ze kent veel vecht technieken en is erg snel. Op haar vierde moest ze op training, ze werd getraint om haar dorp te beschermen tegen draken. Dus dat betekende dat ze draken moest vermoorden, om te voorkomen dat mensen stierven. Terwijl Namida helemaal geen mens was, ze was een wezen. Of ze krachten had was niet zeker, maar één ding was zeker, ze kon goed met draken communiceren. Op haar 6e jaar had Namida een eenzame draken ei gevonden. Ze had de draak die er in zat opgevoed, alsof het haar kleine zusje was. Het ei was waarschijnlijk afgestaan door haar moeder of was zoek geraakt. Uit het ei was een witte draak met knal blauwe ogen gekomen. De draak zag haar meteen als haar moeder, maar Namida wou geen moeder zijn, maar een zus. Dus de draak, genaamd Aletta, werden als zussen. Namida temde de draak en de draak groeide al snel op. Uiteindelijk besloot Namida om samen met Aletta weg te gaan, ze wou geen draken doden. Ze wou haar eigen weg gaan en niet vast zitten aan regels. Nu was ze op haar eentje, naast Aletta natuurlijk.
Namida zette stappen verder in het bos. Haar zwaarden om haar heupen kletterde, maar daar was ze al lang aan gewend, ook was ze al lang gewend aan het kletterend geluid van haar harnas. Een wind vlaagje stak op en liet haar lange paarden staart danzen. Bladerde ritselde achter haar. Namida liet haar hand langzaam zakken naar het linker zwaard. Een zwaard vloog razend snel door de lucht en landde in de bosjes waarna er luid gekrijs uit kwam. Langzaam liep Namida erheen en duwde wat bosjes opzij. En hinde lacht te kramperen van de pijn en hapte naar adem. Namida trok het zwaart eruit en deed die weer vast aan haar riem. De hinde liet al snel wit uit zijn ogen zien en stopte vervolgens met ademhalen. Ze greep de hinde bij zijn nekvel en sleurde het de bosjes uit. Namida keek om zich heen en fronste. Waar was Aletta? Ze moest hier toch ergens zijn? Namida bracht haar vrije hand naar haar mond en blies op haar vingers. De welbekende sterke windvlagen voelde Namida al aan komen. En al snel verscheen een witte draak in de lucht. Met veel wind lande de grote draak voor Namida neer. De draak was even groot als de grote bomen die om haar heen stonden. En met haar grote staart kon ze zo als lucifer stokjes, de bomen om gooien. “Hee Aletta,” zei Namida en liet de hinde los en liep Naar Aletta toe die haar kop liet zakken. Namida aaide de kop van de draak, de kop was ongeveer even groot als de hinde die ze net had gevangen. “Namida-sama,” zei Aletta en sloot even haar grote blauwe ogen. Namida legde haar hoofd op de grote kop van Alette en sloot ook even haar ogen. “Ik heb je gemist Aletta,” feluiste Namida. Aletta opende haar ogen. “Sorry Namida-sama,” zei Aletta en trok haar kop terug zodat ze Namida aan kon kijken. “Het is al goed,” zei Namida en draaide zich om. Ze greep de dode hinde bij zijn nek en sleepte hem naar Aletta toe. “Kijk eens,” zei Namida en legde de hinde neer voor Aletta. Die knikte even dankbaar en slikte toen het hert in één keer door. Namida klikte de langste ketting van haar riem af en deed die om de halsband die Aletta droeg. Die ging op haar buik liggen zodat Namida op haar kan klimmen. Namida klom op de grote witte drak en zat nu op haar rug. Met de ketting in haar handen waarmee ze de draak kon besturen. “Oké, laten we maar even een stukje vliegen.” zei Namida en klopte bemoedigend op de hals van de witte draak. Die knikte kort en strekte toen haar grote witte vleugels uit. Met grote windvlagen stegen ze op. Namida gaf aan dat ze sneller moesten en al snel schoten ze snel door het luchtruim heen. De wind blies ruw in Namida’s gezicht, maar ze vond het vefrissend in plaats van erg. Al snel veranderde het dichtbegroeide bos voor uitgedroogd vlakte. Alette begon wat langzamer te vliegen en keek even achterom naar Namida. “Er is hier in de buurt een lava stroom, vind je het erg als we daar even stoppen?” vroeg Aletta. Namida schudde nee. “Is goed,” zei ze kort en al snel veranderde ze van koers richting de lava stroom. Na een korte rit kwamen ze eindelijk bij de lava rivier aan. De draken keken wat verbaasd toen de draak een ruiter leek te hebben. Maar Namida trok zich er niks van aan, ze was immers getraint om draken te doden en kon ze de draken wel aan. Alette genoot van de lave, terwijl Namida oplettend om zich heen keek, ze had het gevoel dat er nog iemand was, afgezien van de andere draken. Een meisje, met een muts op kwam tevoorschijn en vloekte hard op. De draken en Namida keken verbaasd naar het meisje. Het meisje zag de draken wel om kijken maar zag Namida waarschijnlijk niet. Éen draak klom uit de lave stroom en rende achter het meisje aan die weg rende. “Tssh..” zei Namida kort. Nutteloos om zo iets te doen. “Aletta!” Riep Namida en Aletta keek om. “We gaan kom!” Aletta liep langzaam naar Namida toe. “Laat je je bevelen?” Namide keek langs Aletta heen en zag een donker rode draak, die zo net had gesproken. Een zwaard vloog door de lucht en belande op een haartje naar voor de donker rode draak, die was zienbaar geschrokken. Een bedreigende blik zat in Namida’s blik en de rode draak hielt verstandig zijn bek. Het zwaard dat ze had gegooit zat aan een ketting en handig trok Namida hem terug en deed hem weer op haar rug. Ja, het zwaard was ook bestendig tegen lava. Namida wierp nog een laatste blik op de rode draak en klom toen op Aletta. “We gaan het meisje helpen.” feluisterde Namida in het grote oor van Aletta. Aletta knikte en snoof even de lucht, waarna ze het spoor volgde en de lucht in vloog. Ook Namida hielt haar ogen open. Eigenlijk best raar dat Namida zo behulpzaam was, aangezien ze niet altijd goed was, integendeel van de meeste tijd was ze slecht. Al snel verscheen het meisje en de boze draak lings onder haar. Aletta maakte een scherpe bocht en vloog er heen. Namida klinkte een zwaard aan een ketting en maakte zich klaar voor de aanval. Het meisje was buitenadem en nam kwa tempo al af en de draak haalde haar al in. De draak maakte zich al klaar voor de aanval. “Oi!” schreeuwde Namida vanuit de lucht. Verbaasd en boost keek de boze draak op. Voordat hij wat kon had Namida al een zwaard gegooit die zich vervolgens in de draak boorde. Met een lenige beweging sprong Namida van Aletta af. Op een hoge snelheid en grote afstand vloog Namida naar beneden. Ze haalde de twee zwaarden van haar rug af en hield die gekruist voor zich. Met een hoge snelheid belande ze op de draak. Vliegensvlug haalde ze het al geworpen zwaard eruit en maakte aan het andere uiteinde van de ketting ook een zwaard. Voordat de draak zich om kon draaien had ze de ketting al om de draak zijn brede nek geworpen en trok hem omhoog, De draak brulde hard en Namida dwong de draak om omhoog te gaan. De draak stond uiteindelijk op zijn grote sterke achterpoten. Alleta, die net was geland, begon haar aanval op de draak. Met een salto sprong Namida van de draak af en liet het verder op voor Aletta. Die was erg sterk en kon de draak gemakkelijk aan. Namida draaide zich om naar het meisje met een gitaartas op haar rug. De zwaarden omhuld met bloed hield Namida vast in haar handen. Om geen verkeerde indruk te maken binde ze de zwaarden weer op haar rug. Met een kille blik keek ze het meisje aan, terwijl een harde plof achter haar was te horen, het sein dat de draak had verloren van Aletta en nu dood was. Ze hoorde de voetstappen van Aletta dichterbij komen en gokte dat ze nu achter haar stond.

Cynthia’s nutteloze poging om nog een laatste sprint in te zetten, had teveel energie van haar gevergd. Haar lichaam zei dat ze moest stoppen met hardlopen en dat ze op adem moest komen, maar haar hersens wisten wel beter dan dat. Die wilden juist dat ze door bleef rennen en als ze dat had gekund, had ze dat waarschijnlijk ook wel gedaan. Haar longen snakten echter naar zuurstof, zodat ze het aan haar bloed toe konden voegen om haar organen onder controle te kunnen houden. Als ze iet beter wist, had ze ook nog geloofd dat haar hart daadwerkelijk overuren werkte in haar keel, aangezien ze hem daar nog voelde bonzen. Waarom wist ze zich dan ook altijd zo in de nesten te werken? Ze had zichzelf gezworen zich niet te bemoeien met andere levensvormen, zeker toen ze in Fanterria aankwam en de talloze vreemde en mythische wezens hier in beeld had gekregen. Ook op aarde weerhield ze zich daarvan, zelfs al was dat niet moeilijk voor haar geweest om die beslissing te maken. En toch kreeg ze het altijd voor elkaar om in de problemen te belanden. Af en toe vroeg ze zich echt af of ze niet gewoon vervloekt was door de één of andere huppeltut die ze ooit de waarheid had gezegd. Zelfs voor iemand die niet vaak iets zei en zich inhield, had ze nog een vrij grote mond tegen je als het haar niet beviel. Normaal gesproken zou ze dat goedkeuren, maar in sommige situaties had ze zich beter gedeisd kunnen houden. Zelfs Cynthia kon bepaalde dingen nog wel eens verkeerd inschatten.

“Oi!” weerklonk toen een redelijk hoge stem vanuit de lucht. Hieruit kon Cynthia al opmerken dat het een vrouwelijk iets was, mocht het een wezen zijn en geen mens. Het kwam vanuit de lucht, dus het meisje was er bijna zeker van dat het inderdaad een wezen was. Toen ze echter opkeek en haar hoofd half draaide, merkte ze dat een andere draak boven haar achtervolger was gevlogen en dat er een mensachtig iets op diens rug zat. De draak die haar tot nu toe enkel had achterna gezeten, had het ook in de gaten en was gestopt met rennen. Cynthia liep zelf ook steeds langzamer en hield na ongeveer tien meter abrupt halt, zodat ze kon volgen wat er kort daarop ging gebeuren. Het meisje dat op de spierwitte draak zat, wierp een zwaard richting de andere draak. Deze deed niet eens een poging te ontwijken, waardoor het vlijmscherpe voorwerp zijn huid wist te doorboren. Cynthia huiverde bij het zicht hiervan, maar kwam er hierdoor wel achter dat de twee haar probeerden te helpen. Het meisje was vervolgens van de witte draak afgesprongen en op de andere geland, waarna ze één van haar zwaarden aan een ketting vastmaakte waar aan het andere uiteinde al een zwaard te vinden was. Nog voordat de draak iets kon doen, had het meisje één van de zwaarden om zijn nek geworpen en had ze zelf een soort rijtuig weten te maken, waarmee ze het wezen dwong om op zijn achterpoten te staan. Toen ze dit had uitgevoerd, sprong ze met een salto van het wezen af en landde netjes op de grond. Vervolgens draaide ze zich om naar Cynthia en staarde haar met een kille blik aan.

Cynthia verstijfde onder de blik van het meisje, wist haar eigen blik er net vanaf te rukken en liet deze naar de met bloed versierde zwaarden glijden. Opnieuw gleed een huivering langs Cynthia’s rug, alhoewel ze haar best deed dat niet te laten merken. Pelangi had genoeg indruk op haar gemaakt met haar taalgebruik. Die bijnaam wilde ze nooit meer horen, zelfs al was het de waarheid. Het meisje ontspande zich echter nog niet. Niet omdat haar redder haar nog steeds met een dodelijke blik aanstaarde, maar omdat ze liever geen verbaal contact wilde hebben. Het meisje dat haar gered had, was een normaal mens. Althans, daar leek ze op. Hier in Fanterria had ze nog altijd geen goed contact met de mens en dat ging ook niet zo snel veranderen, gokte ze. Toch dwong ze zichzelf iets te zeggen. Het was haar ook gelukt Gray te bedankten, dus moest het dit keer ook geen probleem zijn, toch? ‘’Euh…’’ stamelde ze, hopend dat ze een begin kon verzinnen voor de zin die zich langzaam in haar hoofd vormde. ‘’B… Bedankt..?’’ vervolgde ze onzeker. Haar stem was waarschijnlijk amper hoorbaar, maar haar lippen vormden duidelijk het woord dat ze gesproken had en zelfs al droeg ze een hoodie, waren haar lippen nog altijd goed zichtbaar.

Het meisje rukte zich uiteindelijk los van Namida’s kille blik en liet haar blik over de met bloed bedekte zwaarden. Een huivering gleed over de meisjes haar rug en een grijns sierde Namida’s gezicht. Toch stopte ze de zwaarden terug op haar rug. De grijns was ook al snel weer van haar gezicht verdwenen en veranderde in haar , voor haar vertrouwde, kille blik. Een grote windvlaag vloog door haar haren heen. Verontwaardigt keek ze om en zag Aletta met een speelse twinkeling naar haar kijken. “Aletta,” zei Namida in een zucht en liep naar Aletta toe. Aletta hield haar kop wat lager en Namida aaide de grote snuit. “Ga anders maar weer terug naar de lava stroom, als ik je roep met je terug komen,” zei Namida en gaf Aletta een laatste knuffel om de brede nek van de draak, die vervolgens op steeg en terug vloog naar de lava stroom. Het leek soms echt alsof ze een klein zusje erbij had waar ze voor moest zorgen. Alleen tegen Aletta was ze echt lief en liet ook liefde tonen. De stemming veranderde meteen bij Namida en een koude kille blik verscheen terug in haar ogen. Haar humeur was altijd beter als Aletta erbij was en kon ze zich niet meer een rede voor halen waarom ze het meisje had gered. Maar ja, gebeurt is gebeurt. Namida stond met haar rug naar het meisje toe en keek even naar de zwaarden die ze om haar heup had hangen. Langzaam pakte ze één zwaard eraf en liet hem even in haar hand rollen. Ze gooide hem een paar keer omhoog en ving hem vervolgens weer toen hij keurig met het handvat in haar hand belandde. Dit herhaalde ze een paar keer.

“Euh…” hoorde ze plots het meisje achter haar zeggen. Langzaam, met kille ogen, keek Namida over haar schouder heen naar het meisje. Die probeerde met veel moeite woorden uit haar mond te laten komen. Het zwaard was tot rust gekomen en lag nu in de leren handschoenen van Namida. “B…Bedankt..?” zei het meisje onhoorbaar voor Namida, maar Namida kon van haar lippen aflezen dat ze het zei. Namida draaide zich nu helemaal om, haar lange paarden staart vloog over haar schouder heen weer op haar rug. “Tssh..” zei Namida kort en een zwaard vloog razendsnel door de lucht. Het zwaard belande op een paar centimeters na voor de voeten van het meisje. Langzaam met haar kille ogen gericht op het meisje liep ze er heen en rukt het zwaard uit de grond. Voor het meisje bleef ze staan, in haar linkerhand hielt ze nog steeds het zwaard. “Let de volgende keer op je woorden,” zei Namida met kille ogen. Door dat het meisje hardop had gevloekt had ze de aandacht van de draak gewonnen. De draak was een jonge draak en had nog veel te leren. Het was een draak die snel op zijn teentjes was getrapt. De meeste draken zouden zichzelf niet voeden met mensen of andere wezens. Natuurlijk, de draken konden ze makkelijk aan, met hier en daar een uitzondering, maar een kleine maal stilde de honger niet en ze zouden dus opzoek gaan naar grotere prooien. Maar ja, sommige draken waren zo kinderachtig om wél achter mensen en wezens te gaan, die wezens werden gestraft door Namida en andere dragon slayers. Zo werd ze opgevoed, als een dragon slayer, maar of ze het echt was, was de vraag. Ze kon een draak aan, maar of ze het met opzet zou doden zonder reden, was altijd nog de vraag, waarschijnlijk niet.

Ze richtte zich weer tot het meisje en creërde een ruimte door een stap naar achter zetten. Ze keek het meisje aan en vroeg ze af of ze het had begrepen. Anders zou ze het hardhandig moeten aanpakken. Namida leek misschien op het eerste gezicht een mens, maar was het niet. Oudere uit haar dorp zeiden dat ze een echt wezen zou worden op haar 18e en dat was ze nog niet. En ze wist ook nog niet alles van mensen. Ze wist dat de tas die het meisje droeg een gitaartas was, maar een gitaar? Wat het was was ze vergeten. “Hoe heet je?” begon Namida maar mee, ook al klonk het meer als een beveel dan een vriendelijke vraag. Maar Namida ergerde zich er niet aan, zo was haar stem en als iemand er problemen mee had was het pech voor haar. Het zwaard dat Namida nog steeds in haar hand had deed Namida met een kort draai aan haar riem. Daarna keek ze weer op naar het meisje en wachtte op antwoord.

Het duurde even voordat Cynthia’s hersenen hadden geregistreerd wat er zojuist gebeurd was. Daarom duurde het ook even voordat ze zich besefte wat voor een geluk ze wel niet had gehad. De kans was zeer klein geweest dat er iemand haar te hulp zou schieten en haar zou redden van de draak. Het feit dat ze al twee keer eerder was geholpen, dat zelfs onder dezelfde categorie viel, maakte die alleen nog maar kleiner. Hoe was het mogelijk dat ze nu nog vol leven rond kon lopen op deze grond? Haar humeur werd echter al snel gedwongen van koers te wisselen, aangezien ze klaarblijkelijk te naïef was geweest om dit persoon te vertrouwen. Ze had het ook eerder moeten weten. Zelfs al was dit meisje haar redder in nood geweest, betekende het nog niet dat deze goede bedoelingen had. Dat had Cynthia al kunnen uitvogelen toen ze die kille blik kreeg toegeworpen, maar daar keek ze natuurlijk weer over heen. Hoe stom kon ze wel niet zijn? Nog voor haar ogen konden registreren wat er gebeurde, landde één van het meisje haar zwaarden vlak voor haar voeten in de grond. Het enige wat ze kon doen was er verbluft naar staren, zich afvragend waarom die actie was uitgevoerd. Het wapen werd echter al snel weer uit de grond getrokken door de eigenares, die slechts één enkele meter van Cynthia verwijderd. Het zwartharig meisje onderdrukte de neiging om hard te slikken, omdat ze weigerde te tonen dat ze angst voelde. “Let de volgende keer op je woorden,” weerklonk er toen, waardoor ze haar grijze ogen op de blauwe van het meisje richtte. Vervolgens ze haar gezichtsuitdrukking naar het masker dat ze bijna altijd droeg; een expressieloos gezicht.

Cynthia gaf een korte knik als reactie op de opmerking van het vreemde meisje. Deze deed vervolgens een stap naar achter om ruimte te creëren tussen hen beide. Mentaal zuchtte ze opgelucht, maar lichamelijk liet ze niks merken. “Hoe heet je?” vroeg het nog altijd onbekende meisje op een bevelende toon, alsof ze Cynthia de opdracht gaf haar naam vrij te geven. Deze snoof zacht en twijfelde of ze haar echte naam wel moest vertellen. Natuurlijk was ze het verschuldigd aan degene die haar leven had gered, maar de toon waarop diegene sprak beviel haar voor geen meter. Avani en Tonnerre hadden veel aardiger geklonken. Nu ze er zo over nadacht hadden die twee makkelijk haar vertrouwen gewonnen, zelfs al had ze amper wat gezegd of gedaan. Dankzij hen had ze hoop gekregen in de wezens die hier op Fanterria rondzwierven, maar die hoop was al even snel vervlogen als dat het gekomen was. Ach, misschien moest ze dan maar niet verdwalen op de gevaarlijkste gebieden. Het verbaasde haar dat ze nog niet ziek was geworden door de temperatuursverschillen waarmee ze te maken had gehad. Cynthia schudde zachtjes haar hoofd, erop lettend dat de paarse muts niet van haar hoofd viel in het proces ervan. ‘’Cynthia,’’ sprak ze, nu op een wat normalere toon dan eerst. ‘’Mijn naam is Cynthia,’’ sprak ze weer wat harder, hopend dat ze niet de verkeerde beslissing had genomen door haar echte naam prijs te geven. Vervolgens staarde ze voor een aantal tellen vragend naar de persoon die voor haar stond, in de hoop dat die de hint zou begrijpen en haar naam ook vertelde. Dat maakte het veel gemakkelijker om een gesprek te voeren, zelfs al wilde Cynthia zelf niet.

Haar grijze ogen gleden nogmaals over het meisje heen. Dit keer nam ze elk detail in zich op. De kleren van de vreemdeling, de vele zwaarden die ze met zich meedroeg. Nu ze het zo bekeek leek het er niet op dat dit meisje een gewoon persoon was. Sterker nog, het gaf aan dat deze zich hier al langer dan Cynthia bevond. Natuurlijk kon ze het ook mis hebben en was het meisje lid van een speciale groep terug op aarde. Een groep die mensen een lesje leerde voor wat geld. Ze schudde vlug haar hoofd bij die gedachte en probeerde haar hoofd te bevelen dat die niet al teveel na moest denken, zoals elke andere keer dat ze menselijk contact had. Helaas wilde haar hoofd niet altijd even goed luisteren en bevond ze zich binnen de kortste keren weer in haar rare gedachtestroom. Cynthia wist echter vrij gauw iets anders op te merken. Het meisje was waarschijnlijk van ongeveer haar leeftijd. Zo zag ze er lichamelijk in ieder geval wel naar uit. Best abnormaal voor iemand die met vier zwaarden rond liep, niet waar? Een extra rede om geen ruzie te zoeken met dit persoon. Niet dat ze daar daadwerkelijk aan dacht, maar toch. De bazige toon en de kille blik zeiden al genoeg. Met haar viel in ieder geval niet te sollen. ‘’Die draak van daarnet…’’ merkte Cynthia plots hardop op. ‘’Was dat… Een vriend?’’ Het lag waarschijnlijk al voor de hand dat het meisje en de draak een band hadden, maar dat wilde ze enkel bevestigen. Veel vertrouwen had ze niet in draken, voornamelijk omdat ze al een paar keer was aangevallen door zo’n wezen. Maar ja, dat wist de rest natuurlijk niet.

Het meisje had geen spier vertrokken, maar de angst was er vanaf te ruiken. Een kleine twinkeling van pret gleed even over Namida’s emotieloze masker, maar die was al snel weer kil. Het meisje had kort geknikt als bevestiging dat ze het had begrepen. Grappig, het meisje was zeker een jaar ouder dan Namida en toch kon Namida het meisje gemakkelijk onder drukken. Maar dat was ook niet raar, Namida was erg sterk en snel en kon ook oudere mensen aan. Leeftijd was niet alles, dat bleek nu ook weer. Namida wachtte nog steeds op een antwoord van het meisje, die leek zich even te moeten beseffen wat er zo juist was gebeurt. Toen ze een beetje bij kwam snoof ze zachtjes en bedacht zich iets in haar hoofd. Namida fronste en liet haar handen zakken naar haar zwaarden. Ze had vliegensvlugge vingers en als het , nog, naamloze meisje iet onverwachts deeds was het einde verhaal. Tenminst, zo dacht Namida erover, of het meisje moest één of andere geheime kracht bezitten. Maar daar leek het niet op, aangezien ze net nog doodsbang was geweest. Het meisje had vast en zeker gesnoven omdat haar Namida’s toon niet aanstond, nou, dan had zij pech en moest ze uitkijken. Namida ging haar toon van spreken niet veranderen voor één pieter peuterig wezentje. Ook al waren er waarschijnlijk wel meerdere wezens en mensen die de toon niet bevielen, maar die en dit meisje hadden simpel weg, pech. Het meisje schudde zachtjes haar hoofd, er op lettend dat haar muts niet van haar hoofd af viel. Opnieuw fronste Namida. Waarom zou iemand in hemelsnaam zich zorgen maken of haar muts van haar hoofd viel, misschien had het meisje een bad-hair-day. Een ondeugende twinkeling verscheen in de ogen van Namida. Nee, misschien was dat iets te kinderachtig. Stiekem ging ze toch al een plannetje bedenken hoe ze de muts van haar hoofd kon rukken. Namida’s humeur werd al iets beter. Wat behoorlijk raar voor haar doen was.

“Cynthia,” sprak het meisje. Namida keek nu op en keek in de grijze ogen van het meisje die dus kennelijk Cynthia heette. Het meisje had het op een iets normaler toon gezegd. In plaats van bang klonk het nu wat meer neutraler. Met een kille blik keek Namida het meisje aan. “Mijn naam is Cynthia,” sprak ze wat harder. Op de toon dat Cynthia het zei leek het alsof het haar echte naam was.
Waarom zou ze ook een andere naam verzinnen? Dat had geen nut, Namida hoefde je echte naam niet te weten om je te vermoorden, zo simpel was het. Niet dat ze veel vermoorde, nou misschien iets meer dan de gemiddelde tiener rond haar leeftijd, maar niet meer dan de gemiddelde wezen in Fanterria. Tuurlijk, soms een moord op zijn tijd was leuk, maar ze deed het nooit zonder reden. En soms hielt Alletta haar ook nog tegen, pfft, scheitert. Maar ja, ze kon zich geen leven zonder Aletta bedenken. Zonder Aletta had ze gewoon geen leven, ze wist zeker dat ze zonder Aletta een moordlustige tante zou worden. Ja, dat was zeker. Ze zou dan alles vermoorden en verwoesten wat los en vast zat. Ze dwong zichzelf uit haar gedachtes te trekken toen het meisje haar aanstaarde met een vragende blik. Wat wou ze? Als snel schoot het te binnen. Haar nam, afcours. Zeker geen sprekert dus, misschien kon ze nog wat lol met deze Cynthia beleven, opnieuw gleed een twinkeling door haar ogen heen die al genoeg zeiden. “Namida,” zei Namida kil, als antwoord op de vragende blik van Cynthia.

Een koele windvlaag stak op en blies de lange zwarte paardenstaart van Namida naar voren. Namida keek enkel kil naar Cynthia en volgde Cynthia’s blik terwijl die Namida bekeek. Zo te zien snapt Cytnhia goed dat er niet viel te sollen met Namida. Goeie keuzen, er waren al genoeg dode, ik herhaal dode, mensen die haar onderschatten. Ze werd liever niet onderschat. “Die draak van daarnet…” zei Cynthia plots. Namida keek op en een flits van oprechte verbazing kwam even in haar ogen. Die draak, dat was Aletta. “Was dat… Een vriend?” vroeg Cynthia. Namida grinnikte zowaar. Ook al was er eigenlijk niks raars aan. Het was toch duidelijk dat Aletta en zij vriendinnen waren? Maar ja, sommige wezens mochten draken nu eenmaal niet. Namida knikte kort als antwoord op de vraag van Cynthia. “Aletta,” zei Namida neutraal, raar genoeg niet kil. Betekende dit dat ze Cynthia aardig begon te vinden? Nee, vast en zeker niet. Ze had nog nooit andere vrienden gehad dan Aletta en was die ook niet nodig. Aletta en zij, de perfecte combie. Sterke, welbekende windvlagen gierde door de bomen heen. “Speak of the devil,” zei Namida kort, haar ogen nog steeds op Cynthia gericht, wetend dat Aletta achter haar lande. Namida draaide zich om en haar humeur werd zienbaar beter van het zien van de spierwitte draak. “Aletta, kom eens kijken wie dit meisje is,” zei Namida met een grijns.
“Ow Namida-sama, je hebt toch niks gedaan?” vroeg Aletta bezorgd. Namida grinnikte en aaide de grote snuit van Aletta. “Rustig, dit keer niet,” Ja soms kon ze behoorlijk gemeen zijn, maar dit keer had ze zich nog behoorlijk goed kunnen inhouden. Met Aletta aan haar zijde liep Namida terug naar Cynthia. Een paar meter voor haar bleef Namida staan, haar rechterhand nog steeds rustend op de grote snuit van Aletta. Die ging liggen om een gunstige lengte te krijgen. “Aletta dit is Cynthia, Cynthia dit is Aletta,” zei Namida en een klein beetje vriendelijkheid was in haar stem te horen. Eigenlijk best raar hoe aardig ze opeens kon zijn. Terwijl ze Aletta aaide keek ze naar Cynthia, wachtend op haar reactie.

Als Cynthia haar blik nog wat langer had gericht op het meisje, had ze misschien de kleine twinkeling opgemerkt die er plots in verscheen, maar even snel weer verdween. Natuurlijk had ze daarvoor wel goed moeten kijken, maar voor ze de kans had een glimp ervan op te vangen, besloot ze haar ogen naar de grond te richten. “Namida,” was toen hetgeen dat de korte stilte verbrak. Het was vast de naam van haar redder in nood, dus had die haar vragende blik tenminste begrepen. Niet veel mensen konden omgaan met een ander die niet veel sprak, daar had ze al veel te veel ervaring mee gehad. Zelf kon ze er ook amper mee overweg, omdat het altijd van die awkward situaties teweeg bracht. Begreep haar niet verkeerd, Cynthia was niet stil omdat ze het altijd zelf wilde. Ze was door de jaren heen gewoon niet anders gewend. Met een eigen mening kwam je niet ver in het leven, dus was het vaak beter om je mond te houden. Het feit dat ze nooit een beste vriendin, laat staan normale vrienden, had gehad, leverde daar natuurlijk ook weer zijn steentje aan bij. Kortom, ze was gewoon niet goed met mensen. Helaas bevond ze zich altijd in zo’n soort situatie.

Cynthia’s gezichtsuitdrukking veranderde langzaam. Haar masker van neutraliteit werd gebroken door het plotselinge gegrinnik van Namida. Langzaam maar zeker verscheen er een verbaasde blik in haar ogen, die naar een verklaring vroeg voor het geluid dat uit het meisje haar keel kwam. Een verklaring waar Cynthia’s hoofd al lang mee bezig was om uit te vogelen. Het was niet zo dat haar vraag dom of raar had geklonken, of wel? “Aletta,” sprak Namida op een neutrale toon, niet de gebruikelijke toon die Cynthia nu blijkbaar alweer gewend was. Een toon die ze met al haar macht probeerde te negeren, omdat ze hem verschrikkelijk vond klinken. Aletta? Het zwartharig meisje herhaalde het woord in haar hoofd. Heette de draak soms zo? Het klonk in ieder geval wel als een naam. Een sterke windvlaag streek langs haar, waardoor haar paarse muts bijna van haar hoofd afvloog. Ze greep vlug naar het stof en kneep haar lange, dunne vingers er stevig omheen, proberend het ding op zijn plaats te houden. Vervolgens hoorde ze Namida iets zeggen, maar kon het maar voor de helft meekrijgen. Gelukkig kon ze uit dat stukje zelf al raden wat er gezegd was.

“Aletta, kom eens kijken wie dit meisje is.” Namida had zich omgedraaid, maar aan haar stem was te horen dat haar humeur totaal veranderd was. Alsof ze een brede grijns op haar gezicht had staan, net als een klein kind zou hebben als ze hun ouders vol trots wilden laten zien wat ze konden. Een gevoel dat Cynthia nooit mee had gemaakt. Het was te merken dat de twee een kleine woordwisseling met elkaar hadden, maar ze kreeg de woorden zelf niet mee. Misschien was dat maar beter ook. Ze wilde niet iemands privacy schenden door af te luisteren. Namida had zich echter al snel weer naar haar toegedraaid en liep een aantal stappen richting Cynthia. Deze keek vol bewondering naar de gehoorzaamheid en betrouwbaarheid die de draak naast Namida afstraalde. Ze had nooit verwacht een draak zo mee te mogen maken, zeker niet na twee keer bijna de dood in de ogen te hebben gekeken vanwege deze wezens. “Aletta dit is Cynthia, Cynthia dit is Aletta,” hoorde Cynthia Namida zeggen, de vriendelijkheid was zeker te horen in haar toon. Dit verbaasde haar, maar ze vond het niet erg om die toon te horen. Toch kon ze er niks aan doen dan zich af te vragen hoe die stemmingswisselingen ontstonden bij het andere meisje. Lag het soms aan de draak die er net bij was komen staan? Correctie, liggen.

Zonder er echt erg in te hebben, knikte Cynthia naar Namida. Vervolgens richtte ze haar grijze ogen op de draak die naast Namida op de grond lag. Als ze haar hand uitstak, zou ze de snuit van Aletta makkelijk kunnen aanraken. Gefascineerd door deze gedachte, stak ze daadwerkelijk haar hand de lucht in en stopte hem op de juiste hoogte, zonder dat ze nadacht over haar acties. Dit was zo ongebruikelijk voor haar, maar ze was te gefixeerd op het aanraken van een vriendelijke draak, dat het idee dat Aletta dit niet prettig vond niet eens in haar op kwam. Normaal gesproken zou ze niet eens durven te bewegen in een situatie als deze, maar haar ‘ondeugende’ kant had dit keer het eeuwig durende gevecht in haar mentale wereld gewonnen. Zonder de woorden voorheen in haar gedachte te hebben afgespeeld, opende Cynthia haar mond en liet haar stembanden hun werk doen. ‘’Fijn jullie te ontmoeten.’’ Ondanks alles was haar toon nog altijd zacht, maar het was wel verstaanbaar voor de andere twee. Toen haar hand vlak voor Aletta’s neus te vinden was, stopte ze abrupt en keek vragend naar de draak, terwijl er een klein, bescheiden glimlachje op haar gezicht was verschenen. Deze verdween echter toen er een vraag te binnen schoot. ‘’Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?’’

Cynthia knikte even kort naar Namida en richte zich toen op Aletta. Cynthia vond het zienbaar erg fascinerend dat ze een vriendelijke draak in haar leven mocht tegen komen. Dat was ook niet het gebruikelijke. De meeste draken waren schuw, ruig en snel op hun teentjes getrapt. Maar door de goeie opvoeding van Namida was Aletta tot een vriendelijk ,zelfs bezorgde, draak uitgegroeit. Maar die vriendelijke bezorgde draak kon ook behoorlijk grof en zelfs wel beangstig zijn. Aletta was altijd aardig, vriendelijk en bezorgd tegenover Namida, daar niet van. Maar als Aletta iemand niet aanstond hoefde je maar één verkeerde beweging te doen en je was er geweest. Namida zat er niet mee, tenzij het iemand was die erg dierbaar voor haar was, maar dat had en heeft ze toch niet dus daar hoefde ze ze geen zorgen over te maken. Namida trok zichzelf weg uit haar gedachte stroom en zag nu pas dat de hand van Cynthia bijna de snuit aanraakte van Aletta. Namida keek even vluchtig naar Aletta, maar die leek er geen problemen mee te hebben. Gelukkig, anders was Cynthia er geweest. Wacht, waarom was ze daar blij mee? Cynthia was gewoon een random meisje die ze net had ontmoet. Misschien moest ze maar weer een keer vertrekken. “Fijn jullie te ontmoeten,” Namida keek op en keek naar Cynthia die nog steeds met haar hand voor de snuit van Alette zweefde. De woorden waren er zacht maar hoorbaar uitgekomen. De hand werd snel weer terug getrokken en Namida fronste. Namida’s hand ruste nog steeds op de kop van Aletta. In de ogen van Cynthia stond verbaasdheid, met een bescheiden glimlach rondom haar lippen. Die verdween al weer snel en lieten de volgende vraag voeren: “Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?” Opnieuw fronste Namida haar wenkbrauw en voelde woeden opborrelen. Toch, raar genoeg, probeerde ze dat te ondrukken.

“Is dit een kruisverhoor ofzo?!” riep Namida verontwaardigt. Aletta bleek ook iets wat te schrikken van de toon op hoe Namida het zei want die ging in een schok wat naar achter met haar grote kop. “Jij loopt mij te bombarderen met vragen terwijl ik alleen nog maar één vraag heb kunnen stellen!” ging Namida op nog steeds de zelfde toon verder. Misschien was het wat raar dat Namida opeens zo uit viel tegen haar. Maar ze moest toch een keer haar woede uiten, niet? Ook al was het misschien niet erg eerlijk tegen over Cynthia, omdat Cynthia haar niet woedend had gemaakt. Namida had al veel meegemaakt en liet nu alle woeden in één keer eruit varen. Dat had ze soms, dan kon je beter niet in haar buurt komen. Ook al viel het deze keer nog behoorlijk mee, omdat het nog alleen met woorden ging. Namida balde haar vuisten en onderdrukte een stroom van scheldwoorden die zich in haar mond vormde. Vaag gevladder hoorde ze achter haar. Met een ruk draaide ze zich om en met die draai gooide ze een zwaard door de lucht. Die al snel een vogel doorboorde. De vogel leefde nog maar bloedde als een rund. Bloed droop in kleine stroompjes langs de boom naar beneden waar de vogel op was gespiesht. Langzaam, nog té langzaam, voelde Namida langzaam haar woedde afnemen. Ze beende langzaam richting het vogeletje toe die nu inmiddels dood was gegaan aan de verwonding. Ze trok langzaam, om nog te genieten van het bloed dat uit de wond droop, het zwaard uit het kleine levenloze lichaampje van het vogeltje. Voordat dat lichaampje op de grond kon vallen had Namida het opgevangen. Het bloed droop naar beneden en al snel was ook haar zwarte handschoen bedekt met bloed. Maar daar lette ze niet op, ze liep met kille ogen naar Aletta toe. Die hield haar bek al open. De vlijmscherpe en grote slagtanden waren nu mooi te zien. In stilte wierp Namida het dode vogeltje in de bek van de witte draak, die slokte het vogeltje in één keer op. Alsof het niks was, het was waarschijnlijk ook niks.

De woede vloeide langzaam van Namida weg en nu concentreerde ze zich weer op Cynthia. Haar verontschuldigingen ging ze niet maken. Haar opnieuw met bloed omhulde zwaart deed ze weer aan haar riem en druppeltjes bloed dropen eraf. Maar Namida keek alleen met kille, iet wat rustiger, ogen Cynthia aan. “Ik heb haar opgevoed,” zei Namida kort, als antwoord op de vraag die Cynthia had gesteld. En nu was het haar beurt. Voordat Namida ging vertrekken wou ze nog wel wat meer informatie hebben over deze ‘Cynthia’ “Wat doe je hier?” kwam de vraag uit Namidas mond. Een super voor de hand liggende vraag, maar wel een vraag waar Namida geen antwoord op wist. Waarom zou een mens, tenminste Namida nam aan dat het een mens was, hier zijn bij een lava stroom? Het was wel duidelijk dat Cynthia daar niet wou zijn, aangezien ze hard op had gevloekt. Maar hoe was ze hier dan gekomen? En wat was de ‘gitaar’ op haar rug? Namida wist dat het een gitaar was, maar wat dat precies in hielt was voor Namida een vraag. Namida keek even naast haar waar Aletta bijna lag te slapen. Haar ogen waren gesloten en haar ademhaling was regelmatig. Namida keek weer naar Cynthia. Namida wist als geen ander dat je Aletta niet moest wakker maken als ze sliep. Als Namida prongelijk Aletta wakker maakte was het nog niet zo erg, maar een totaal vreemd, of iemand zoals Cynthia kon meteen dood gaan als Namida haar niet tegen hield. En dat gebeurde zelde. Namida zou niet zo snel iemand beschermen, al hoewel, ze had net wel Cynthia gered. Waarom eigenlijk? Ze keek naar achter, waar de grote draak nog steeds lag, zijn ogen naar achter gerolt, en zijn lange rode tong uit zijn grote bek hangend. De draak had niet dood gehoeven als Cynthia niet had gescholden, maar ja, Namida had haar al gezegd dat ze op haar woorden moest letten. En ze had al een tijdje een hekel aan die draak. Zo erg bezig met ruzie zoeken. Ugh, nee ruzie zoekers, daar hield ze niet van. Één verkeerde beweging en je was dood, maar dat was bijna alle wezens en mensen zo.

Cynthia’s besef werd opgewekt door Namida’s blik. Het meisje fronste na haar vraag, waarop zij zich besefte hoe nieuwsgierig ze bezig was. Normaal gesproken hield ze haar nieuwsgierigheid voor zich, zoals ze dat met de rest van haar gevoelens deed, maar dit keer was het haar ontglipt. En daar kreeg ze ook zienlijk spijt van toen Namida liet blijken er niet van gediend te zijn. Het liefst zakte ze door de grond toen het andere zwartharige meisje haar mond open trok. “Is dit een kruisverhoor ofzo?! Jij loopt mij te bombarderen met vragen terwijl ik alleen nog maar één vraag heb kunnen stellen!” weerklonk Namida’s stem verontwaardigd. Cynthia beet zachtjes op haar onderlip, wat waarschijnlijk niet eens zichtbaar was voor de ander. Niet dat ze dat ook wilde tonen. Toen ze echter de woorden tot zich liet bezinken, kwam ze al snel met een tegenargument, al liet ze die liever achterwege. Zelf had ze namelijk ook niet veel vragen gesteld. Ze had enkel interesse getoond in de band die Namida had met Aletta. Waarom zou ze geen tweede vraag mogen stellen? Het antwoord lag natuurlijk voor de hand. Cynthia had het zelf ook wel gemerkt dat Namida zo was als haar. Liever geen contact met anderen. Eerlijk gezegd vroeg ze zichzelf af waarom ze hier nog was. Was het vanwege Aletta en het feit dat de draak een band had met een mens? Iets dat ze nu voor de eerste keer had gezien sinds haar aankomst op Fanterria. Een kleine, spottende grijns dreigde om haar lippen te vormen, maar omdat het op zichzelf bedoeld was en ze Namida niet nog pissiger wilde maken, hield ze die inwendig. Wat was ze toch een idioot.

Namida hield met moeite haar nog niet uitgesproken woorden in. Cynthia voelde bijna met haar mee, omdat ze wist hoe zoiets moest voelen. Zeker als je een bemoeial om je heen had, zelfs al was het niet diens bedoeling om je kwaad te maken. Ze had zelf vaak genoeg iemand onterecht voor iets uitgemaakt dat ze liever niet wilde herhalen. Zelfs haar eigen ouders hadden zich van haar afgesloten, enkel omdat ze zich af en toe niet in had kunnen houden en omdat ze het zelf ook zo had gewild. Haar ouders begrepen haar toch niet. Dat deed niemand, in haar ogen. Cynthia schrok op uit haar gedachte doordat Namida zich met een ruk had omgedraaid en haar zwaard naar iets had geworpen. Het duurde even voordat Cynthia haar ogen hadden kunnen registreren wat er was gebeurd. Namida had een vogel aan haar zwaard gespietst. Het arme beestje bloedde hevig en leefde waarschijnlijk nog lang genoeg om de pijn aan te moeten voelen. Die was vast ondragelijk voor hem. Cynthia wendde haar ogen ervan af, niet bereid om zulk zicht aan te zien. Vroeger zou ze al zijn flauwgevallen voor die rode kleur, maar door de jaren had ze zich wel moeten aanpassen. Pesterijen wilden nog wel eens uit de hand lopen en, tja, dan kon je niet zomaar van je stokje gaan van een klein beetje bloed. Toch zag ze het nog altijd liever niet dan wel en zeker als het om zoveel ging. Voor een kleine vogel was het kleine poeltje bloed dat op de grond druppelde al een zwembad. Cynthia hoopte maar voor hem dat hij verlamd was en het niet meer voelde.

Cynthia’s ogen volgden het zwartharige meisje. Deze had de vogel opgepakt en gooide hem nu richting Aletta, die haar bek opende en een hele rij vlijmscherpe tanden liet zien. Cynthia vloekte binnensmonds vanwege het zicht daarvan, gecombineerd met het bebloede lijkje van de vogel en het feit dat ze nog altijd best een angsthaas was. Gelukkig had ze nog altijd haar ‘masker’ in bezit, die elk bestaande emotie van haar gezicht kon wegvegen alsof het niets was. “Ik heb haar opgevoed,” was het korte antwoord van Namida. Dit zorgde ervoor dat Cynthia haar grijze ogen weer op haar richtte. Hierdoor ving ze een glimp op van Namida’s blauwe ogen, die haar nog altijd kil aanstaarden, maar nu een rustigere blik in zich hadden. Toch wist ze niet of ze zich nu weer op haar gemak moest voelen of niet, alhoewel ze dat waarschijnlijk al de hele tijd niet was geweest. “Wat doe je hier?” vroeg Namida, waarbij ze Cynthia geen tijd had gegeven om te reageren op haar vorig antwoord. Niet dat ze überhaupt een reactie had. Haar grijze ogen gleden weg van Namida, richting de draak die zojuist was omgebracht. Ze keek echter niet naar de draak, maar erlangs, haar blik gericht op de plek waar ze daarnet vandaan was gekomen; de lavastroom. Tja, wat deed ze hier? Wist ze dat maar. Helaas niet. Een kleine zucht ontsnapte Cynthia’s keel, waarna ze haar mond opentrok en tegelijkertijd haar schouders ophaalde. ‘’Eerlijk gezegd…’’ begon ze, lettend op haar woorden. In al die jaren dat ze op de mens en haar gedrag had gelet, wist ze dat ze bij bepaalde mensen heel voorzichtig moest zijn. Natuurlijk was het toen alleen maar bedoeld om snel van hun gezeur af te zijn, maar dat gevoel had ze dit keer niet. ‘’Heb ik geen idee,’’ gaf ze toe. ‘’Ik kom niet eens van hier. Fanterria, bedoel ik,’’ besloot ze toen nog toe te voegen, hoewel Namida dat vast wel wist. Tenzij ze geen mens was en Cynthia de eerste was die ze tegenkwam.