Amnesia

Een zwerm vogels vloog over en maakten hun aanwezigheid bekend door hun vleugels hard te klappen en te tsjilpen of krassen. In dit gebied was het een normaal gezicht, maar voor een mens kon het een vreemde ervaring zijn. Op aarde hielden ze zich nog gedeisd, wegens de roofdieren en mensen. Hier waren juist gevaarlijke roofdieren, of eerder 'roof wezens' en mensen waren hier enorm zeldzaam. Wij waren vreemden in hun ogen en ik zat in hun leefgebied. Maar dat kon mij vrij weinig schelen. Mijn lichaam was te zwak om zelfs maar een kiezeltje weg te schuiven en ik had een zere keel. Wat kon ik ook verwachten wanneer ik zou schreeuwen en een reuzin rustig probeerde te krijgen. Alsnog zou ik liever hier doodmoe liggen dan actief te zijn. Avani zou dan niet zijn gekalmeerd en ik had dan nog steeds dat probleem moeten oplossen. Ik ademde diep in en uit en kwam iets overeind, maar mijn lichaam reageerde heftig door heel wat steken door mijn lichaam heen te laten gaan. Onbewust kwam er een kreun uit mijn mond wat enkele kleine vogels deed opschrikken die nieuwsgierig vanuit de hoge takken naar mij neerkeken. Ik sloeg mijn armen om mij heen, terwijl ik mijn ogen dichtkneep. De pijn was bijna niet meer te harden en het scheelde ook vrij weinig of ik zou de pijn letterlijk uitschreeuwen. Het besef dat ik mijn lichaam zo erg had misbruikt bij mijn vorige actie kon ik niet bevatten. Maar naarmate ik alle acties die ik had uitgevoerd weer herhaalde in mijn achterhoofd, begon ik het te begrijpen. Ik had veel moeten rennen, snelle acties moeten ondernemen en volop zitten schreeuwen om hoorbaar te zijn. Een grinnik verliet mijn mond met enige voorzichtigheid, omdat ik de vogels niet verder de angst in wilde boezemen. Het was eigenlijk allemaal vrij logisch. Alsnog was het wel waard geweest. Even voelde ik de warme Fanterriaanse zonnestralen over mij heen spreiden, doordat de wind de takken van de bomen wat verschoven. Het was heerlijk die warmte en het leek zelfs de pijn iets te verminderen. De boomstam waar ik tegenaan leunde voelde haast bij de eerste zonnestraal zachter en knusser.

De zonnestralen verdwenen weer, doordat de wind ging liggen. De pijn keerde als een blikseminslag weer terug. Het was te plotseling geweest en automatisch gaf ik een kreet. Tegen mijn zin in had ik de kleine vogels opgeschrikt en keek ik ze na hoe ze tussen de bomen verdwenen. Mijn ogen had ik in de tussentijd alweer geopend. Het werd vervolgens akelig stil in het bos of in ieder geval rond de plek waarin ik me bevond. En dat was heel vreemd voor dit gebied waarin de vogels ongeremd hun lied zongen. Niet alleen dat was er veranderd in de omgeving, de vogels waren volledig verdwenen. Moeizaam hief ik mijn pijnlijke hoofd om een glimp op te vangen van de babyblauwe lucht met geen enkel wezen die erin vloog. De stilte maakte duidelijk wat er aan de hand was, veel meer dan een mens in pijn, Uit instinct schoot ik overeind, waarna weer een kreet mijn mond verliet die nog luider was dan de eerste twee. Alles deed pijn en spoedig lag ik met mijn buik op de grond. Zonder erbij na te denken strekte ik mijn armen om mijn lichaam omhoog te hijsen, maar ik viel weer in elkaar. De pijn was te erg wanneer ik bewoog en de vermoeidheid was te groot wanneer ik mij juist niet bewoog. Dat maakte de situatie er niet beter op. Ik vroeg me zelfs af hoe ik hier terecht was gekomen. Het lukte me wel om iets over de griffioen en de kitsunepup te herinneren en de donkerblauwe , koude lucht van de nacht. Het was wel nogal wazig, maar ik kon het me herinneren als ik minder pijn had en kon concentreren. Ik wilde nu enkel overeind komen, zodat ik kon vluchten. Er kwam namelijk iets aan wat geen goede bedoelingen zou hebben met een zwak mens. Mijn benen strekten zich en wisten mijn onderlichaam omhoog te krijgen, maar al spoedig knalden mijn knieën tegen de vochtige, zachte aarde dat bezaaid was met kiezeltjes. De klap zorgde ervoor dat de kleine schrammen op mijn knieën nog groter werden dan ze al waren. Het bleef niet enkel bij dat. Net als een oud verzwakt dier had ik geen puf meer om weg te rennen en wachtte ik mijn noodlot maar toe. Het lukte mij toch niet meer om te vluchten.

Spoedig hoorde ik dus een wezen naderen met enorme vleugels, gezien het geklap keihard klonk en ik zelfs een veer meende te voelen. Het wezen had mij dus geluidloos benaderd, terwijl ik eerder had verwacht dat ik voetstappen of iets dergelijks zou horen. Het bleef bij twee klappen van de vleugels. Het wezen boorden zijn of haar poten in de aarde en ik zag de grote poten in mijn ooghoeken. Mijn pupillen werden groot en mijn hart klopte in mijn keel. Zo voelde het dus om prooi te zijn, maar voordat ik het wist trok het wezen aan mijn nek. Direct stribbelde ik -in volle pijn- tegen, maar ik wist dat het gen effect zou hebben. Ik wilde wel het wezen laten tonen dat ik alsnog zou vechten voor mijn leven. Het wezen leek het op te merken, doordat die zich nauwelijks verroerde en zijn blik op mij had gericht. Ik voelde namelijk zijn blik op mij gericht zijn, hij had mij namelijk van achteren benaderd. Mijn ledematen begonnen er slapjes bij te hangen en ik wilde echt weten wat voor een wezen het was, dus hief ik mijn pijnlijke hoofd. Op hetzelfde moment boog het wezen zijn of haar kop en as er een luide knal te horen in het gebied. Het wezen schrok en wierp mij weg, terwijl mijn hoofd enorm veel pijn begon te doen. Het werd nog erger doordat ik met mijn hoofd op de grond terecht kwam. De pijn was immens, maar zakte ineens langzaam weg. Daarbij werd alles voor mijn ogen pikzwart en bereikte het geluid mij niet meer, hoewel die enkel uit stilte bestond. Moeizaam strekte ik mijn hand uit in de hoop dat iemand mij kon helpen, maar nee... de boom waar ik zonet tegen aanleunde zou mij niet kunnen helpen. De kracht verdween in een impuls uit mijn arm, waarna deze op de grond neerplofte. Mijn ademhaling vertraagde en mijn ogen sloten uit zichzelf. Mijn gedachten werden telkens leger en leger. Langzaamaan leek alles in mijn lichaam in een soort 'slaapstand' te verkeren. Het werd stil, maar ik leefde nog wel. Ik was buiten westen, niet wetend dat deze 'hoofdpijn'nog verdere gevolgen voor mij zou hebben.

Een zacht briesje waaide door mijn haar, terwijl een aantal zonnestralen mijn grijsbruine vacht verwarmden. Even sloot ik mijn ogen en genoot van de warmte. Hoewel ik sinds het begin van de winter een dikke vacht had, voelde het fijn om de zon weer op mijn vel te kunnen voelen. Ik zocht een fijn plekje op en ging op de grond zitten, terwijl ik met mijn rug tegen een boom aanleunde. Automatisch ging mijn hand naar de boog die normaal gezien om mijn schouders hing. Zodra ik mijn schouder aanraakte, besefte ik me dat het geen nut had. De boog was weg, en ik wist dat het geen nut had om er verder nog naar te zoeken. Hij was immers niet zo lang geleden vernield. Het was allemaal gebeurd in de buurt van Lakeside; ik en Electra moesten vlak langs het gebied trekken om zo bij een veilige plaats voor de winter te geraken. Blijkbaar waren we zonder het door te hebben het gebied binnen gegaan, want ik werd ineens van achteren gegrepen en ik voelde een harde klap op mijn hoofd, waarna alles zwart werd en ik daar voor ik weet niet hoe lang heb gelegen. Ik kon me alleen nog maar herinneren dat ik wakker werd en dat mijn boog – inclusief pijlen – compleet waren vernield. En Electra was verdwenen. Ik had nog urenlang naar de grote merrie gezocht, maar ik had haar nergens gevonden. Haar geurspoor was geëindigd bij het water, en ik vreesde het ergste. Ik had er niet veel vertrouwen in dat ze nog in leven was, en daarom was ik alleen verder gegaan, steeds achteromkijkend of ik het paard alsnog zou zien aankomen, maar helaas. Als je eenmaal als buitenstaander dat water bent ingesleurd, is er geen hoop meer op terugkeer. Het was al even geleden dat dit was gebeurd, maar alsnog moest ik er hard aan wennen dat ik geen gezelschap meer had – en geen boog.

Terwijl ik daar zat na te denken, rook ik een bekende geur. Gealarmeerd hief ik mijn hoofd omhoog en ademde de lucht diep in. Ik concentreerde me op enkel die ene geur, en ik wist hem meteen te herkennen; Masaomi. Ik had hem al een tijd niet meer gezien – niet sinds de zogenaamde “Big Change”. Weer snoof ik even zodat ik kon bepalen waar de geur vandaan kwam, en vervolgens stond ik op en liep in de richting van de geur die steeds sterker werd. Ineens rook ik nog een geur – dat van een roofdier – en als vanzelf versnelde ik. De geuren kwamen immers allebei vanuit dezelfde richting, dus ik had geen flauw idee of er een gevecht plaatsvond of niet. Toen ik ineens een luide knal hoorde, verstijfde ik even. Wat was dat geluid geweest? Er gebeurden hier wel vaker onverwachte dingen, maar dit was niet normaal. Ik schudde even mijn hoofd alsof ik mezelf wakker moest maken uit een droom en ik rende weer verder. Ik merkte een wezen op dat wegvloog, dat dezelfde geur had als dat wat ik daarstraks had geroken. Nauwelijks een seconde later zag ik een lichaam op de grond liggen. Het kon haast niet anders; dit was Masaomi. Ik snelde naar hem toe en hurkte naast hem neer. 'Masaomi?' zei ik, in de hoop dat hij zou reageren. Hij zou toch niet... Gelukkig hoorde ik hem heel zwak ademhalen. Hij was bewusteloos, maar voor hoelang?

Het was koud. Alleen dat wist ik, terwijl mijn lichaam daar er roerloos bij lag. Ik wist niet eens hoe ik mijn vinger moest bewegen. Moest je het met je geest besturen of iets anders uitvoeren? Voelen kon ik namelijk wel, maar dat wilde ik liever niet. Het leek namelijk enkel kouder en kouder te worden. Kippenvel kreeg ik niet eens, wat mij verbaasde. Het enige wat mij lukte was om na te denken. Maar waar kon ik dan over nadenken? Er kwam niets in mij op. Mijn gedachten waren leeg. Het leek wel op een zwart gat, waar eens alle gedachten in waren ‘gezogen’. Daardoor was het nu enkel enorm stil en leeg. Dit bracht me nergens. Ik kon wel eerst mijn lichaam maar wat aansturen. Wie weet lukte het mij nu wel. Ik gebruikte mijn geest en kracht en wist mijn vingers iets te bewegen. Als een reactie voelde ik dat het minder koud werd. Dat stimuleerde mij om verder te gaan; ik probeerde een vuist te maken wat mij uiteindelijk lukte. De kou trok weg en eindelijk voelde ik een vorm van warmte door mijn tot nu toe koude lijf heengaan. Een deel van mijn lichaam bleef wel nog opvallend fris, alsof er een schaduw over mij heen was getrokken. Er was daar dus iets, maar wat vroeg ik me af. Ik zag namelijk niets of eigenlijk de kleur zwart. Nu voerde ik druk uit op mijn ogen, en wist deze iets te openen. Het ene moment dat ik ze licht geopend had was het licht te intens geweest, waarna ik deze weer had gesloten. Wat was dat nou voor licht geweest? Ik moest het weten! Ik opende weer mijn ogen en begon toen de contouren te zien van enkele bomen. Op dezelfde moment hoorde ik een stem, een bezorgde, een naam zeggen of een woord in een onbekende taal. ‘Masaomi’

Verward keek ik richting de bron van het geluid. Een schim zat geknield naar mij te kijken. Wat was het nou? Ik kneep mijn ogen tot spleetjes om het beter te kunnen zien. Het was een harig wezen met een absurde anatomie. Het had rare puntige oren, vreemde ogen en alsnog een stuk stof aan. Verward keek ik het wezen aan, en werd ik gekweld door twee gevoelens. De eerste was dat ik weg zou moeten wezen en de ander zei dat dit wezen een vriend was. Als het een vriend was, had ik het toch onthouden? Ik herinnerde me wel vaag iets van een klap tegen mijn hoofd. Wacht, was dit het wezen dat mij dit had aangedaan? En was: ‘Masaomi’ een soort kreet naar zijn of haar soortgenoten? Vol verwarring keek ik haar aan, waarna ik geschrokken overeind kwam. “Ik word geen hapje, hoor je me?”zei ik nogal onzeker en opvallend schor. Met één hand greep ik voorzichtig bij mijn keel en voelde dat deze opgezwollen was. Ook had ik maar kleine, dunne haartjes op die plek in vergelijking tot het harige wezen voor me. Behoedzaam boog ik mijn hoofd iets, bang hoe mijn lichaam er eigenlijk uit zag. Ik had dezelfde stof aan als het harige wezens, maar was voor de rest poedelnaakt. Dus waren ik en dat wezen geen soortgenoten van elkaar. Ze leek anders wel nog op mij. Met mijn hand taste ik mijn eigen hoofd af waar wel weer haar zat. Huh? Wat voor een wezen was ik nou? Weer keek ik verward naar het wezen, terwijl iets warms vanuit mijn knie gleed gevolgd door hevige pijn in mijn gehele lichaam. Ik kneep mijn ogen dicht en lande met mijn knieën op de grond. Wat was het warme spul en waarom had ik zo veel pijn? Wat had ik gedaan? En wat was ik nou? Ik greep naar mijn hoofd en beukte me iets voorover.

“W-Wat ben ik?” stamelde ik zachtjes, terwijl mijn blik naar het harige wezen gleed. Wist dat wezen het anders? Maar wacht, het was geen soortgenoot, maar gewoon een beest dat mij wilde oppeuzelen. Snel kwam ik overeind, terwijl mijn hart in mijn keel klopte. Wat nu? Wegrennen? Er kwam niets anders in mij op en ik zette het op het rennen, terwijl de vragen bleven doorstromen. Wie was ik? Wat was ik? Hoe was ik? En wat deed ik hier? Ver kwam ik niet, want na ongeveer 10 meter zakte ik door de pijn in mijn lichaam in elkaar. Vlug keek ik achter me en zag ik het wezen nog daar zitten. Moest ik toch het risico maar nemen? Dit wezen moest toch wel iets weten? Wacht, had ik nou niets om mezelf te verdedigen? Ik propte mijn handen in de gleuven bij de stukken stof en vond een soort platte steen en een enorm puntige steen met een handvat. Ik greep het tweede wapen en hield die dreigend voor me, terwijl ik daar maar lag. “Waag het niet om mij op te peuzelen, want anders val ik je hiermee aan hoor!” waarschuwde ik haar, maar weer klonk het opvallend schor. Man, ik wilde liever weer in die koude stand zitten dan een ‘hapje’ te worden.

Ik merkte hoe het lichaam dat voor me lag langzaam begon te bewegen. Toen ik zag dat de blonde jongen een voorzichtige vuist van zijn hand maakte slaakte ik een opgeluchte zucht. Hij begon wakker te worden, wat een goed teken moest zijn. Ik zag hoe hij zijn ogen langzaam opende. Wat verward leek hij de omgeving in zich op te nemen waarna hij zijn blik op mij richtte. Hij leek wat moeite hebben om mij te zien en kneep zijn ogen tot spleetjes. Weer keek Masaomi mij verward aan, waarna hij overeind schoot. Ik keek hem een seconde verrast aan. Was hij nou zo verwonderd om mij te zien, of...? “Ik word geen hapje, hoor je me?” zei hij schor. Mijn ogen werden groot van verbazing. Ik zou zijn reactie hebben gesnapt als hij een volkomen vreemde voor mij was geweest, maar dit was toch écht Masaomi – een vriend die ik nooit wat zou aandoen. Waarom zou hij zo gereageerd hebben? Zou het gewoon uit verrassing zijn geweest en zou hij mij zo meteen weer herkennen? Hij leek nu echt volledig verward te zijn en keek van mij naar zichzelf, waarna hij met zijn handen zijn hoofd aftastte. 'Gaat het wel?' vroeg ik wat aarzelend. Dit was niet zoals de Masaomi die ik kende zou reageren. Ik rook de geur van bloed, en zag hoe er inderdaad wat van de rode vloeistof uit Masaomi's knie sijpelde. Hij leek dit ook door te hebben en liet zich op zijn knieën vallen, waarna hij naar zijn hoofd greep. “W-Wat ben ik?” vroeg hij zachtjes. Nu had ik eindelijk een theorie in mijn hoofd kunnen vormen over wat er met de jongen aan de hand was; geheugenverlies. Of tenminste, daar leek het toch sterk op.

Net toen ik mijn mond wilde openen om Masaomi's vraag te beantwoorden, kwam hij snel overeind. Ik gokte erop dat hij weer gevaar in mij zag, net als daarnet. Hij begon te rennen, maar al snel zakte hij weer in elkaar op de grond. Ik stond op en liep behoedzaam in zijn richting, ik wilde hem immers niet laten schrikken. Hij graaide in zijn zakken, waarna hij het wapen tevoorschijn haalde dat hij had gekregen van de roodharige jongen, ongeveer een jaar geleden. De blonde jongen hield het wapen dreigend voor zich. “Waag het niet om mij op te peuzelen, want anders val ik je hiermee aan hoor!” zei hij – weer met een schorre stem. Ik zuchtte even, waarna ik gehurkt bij hem op de grond ging zitten. 'Masaomi, ik ben het: Ilva...' Voorzichtig duwde ik de punt van het wapen bij mij vandaan. Niet dat ik bang was dat hij mij zou aanvallen. Weerwolven hadden nu eenmaal een huid die bestand was tegen wapens – in ieder geval zolang ze niet bij het wezen zelf hoorden. 'Jij bent Masaomi, een mens,' zei ik om zijn eerste vraag nog te beantwoorden. Ik wist dat ik nu goed op mijn woordkeuze moest letten. 'Jij bent mijn vriend, en ik zal je geen kwaad doen, echt niet,' probeerde ik hem gerust te stellen. Ik hoopte dat hij mij weer zou herinneren, want het zou alleen maar problemen opleveren als hij mij als vijand zou zien.



Sorry voor de korte post, ik hoop dat je er wat mee kan

Langzaamaan kwam ik weer tot stilstand. Ik hijgde steeds zachter en ook mijn ademhaling ging steeds langzamer. Ik was aan het bijkomen van een lange sprint die mij vanaf Notoko helemaal tot in Grünland leidde. En dat was een gigantische afstand voor kleine wezens. Nog steeds vroeg ik mij af hoe die kitsunes het voor elkaar te kregen zo lang zo snel te rennen. Ik zocht houvast aan een boom, zodat ik al iets meer bij kon komen. Toen mijn woedeaanval in Notoko voorbij was, ging ik nog even in het bos zitten. Dat vonden de wezens niet zo fijn: ze hadden mij bedreigd en weggejaagd. Ik moest de hele tijd aan een stuk door rennen. Vanaf het einde van het bos, misschien nog wel eerder, was iedereen een eigen kant op gegaan. Ik had het voor elkaar gekregen om een ander land in te vluchten. Waar Masaomi uithing was nog de vraag, maar ik nam aan dat hij in veiligheid was. Het leek mij sterk dat hij hier ook was. Vermoeid van zowel de woedeaanval als de lange sprint van net dreigde ik in elkaar te zakken, maar ik hield vol. Ik wilde niet opgeven. Dat was het belangrijkste op dit moment. Ik wilde niet opgeven zoals ik al deels opgaf na mijn woedeaanval. Ik gromde en stond op, waarna ik de pijn weg probeerde te knarsen en gewoon doorliep. Bij iedere stap leek de pijn erger te worden. Het leek haast alle geluiden om mij heen weg te vagen, aangezien ik zo veel pijn leed dat ik nergens anders aan kon denken. Een luide knal schudde mij echter wakker. Sterker nog, niet alleen mij. Al snel zag ik een vogelachtig beest in tegengestelde richting langsrennen. Eigenlijk wilde ik niet kijken naar wat er was gebeurd, omdat ik misschien meer risico op een woedeaanval zou lopen, maar aan de andere kant was ik toch wel nieuwsgierig. Na een korte strijd won mijn nieuwsgierigheid het en besloot ik een kijkje te nemen. Anders dan de meeste wezens, die na het vogelachtige beest mij ook tegemoet kwamen rennen. Als het werkelijk zo erg was, zou het dan wel slim zijn om te kijken? Ach, in ieder geval kon ik mijzelf beter verdedigen dan een vogel, dus ik was wel iets veiliger. Na een korte aarzeling liep ik verder. Onderweg zag ik een tafereel dat ik niet zo snel meer zou vergeten.

Ik zag Ilva en Masaomi. Maar niet alleen dat, Masaomi leek helemaal de weg kwijt te zijn. Hij voelde aan zichzelf, probeerde weg te rennen, maar zakte weer op de grond.. En daarbij probeerde hij zich tegen Ilva, die inmiddels naast hem neer hurkte, te verdedigen. Ik kwam voorzichtig tevoorschijn. Ik naderde Masaomi van achteren, zodat hij mij niet zo snel kon zien, maar Ilva wel. Ik richtte een verbaasde en bezorgde blik naar de twee, waarna ik knielde en me over Masaomi heen boog. Dit zou hem niet moeten laten schrikken, aangezien de grond altijd trilde wanneer ik dichtbij aan het lopen was en hij dus kon verwachten dat er een groot wezen in de buurt was. “Masaomi,” noemde ik zijn naam zachtjes, terwijl ook ik achter hem neer hurkte en mijn hand dichtbij hem op de grond zette. “Is alles in orde?” De bezorgdheid was duidelijk te horen. Ik verbaasde me over hoe hij reageerde tegen Ilva, terwijl hij een tijdje geleden nog met mij aan het praten was en er niks aan de hand leek te zijn, buiten dat hij heel erg moe was. Moeheid kon echter niet tot situaties als deze leiden, dus er moest iets anders aan de hand zijn. Ik keek even richting Ilva, misschien dat zij iets meer wist, maar ze leek ook verbaasd over de situatie. Ik keek vervolgens weer naar Masaomi, in het bijzonder naar het wapen dat hij bij zich droeg. “Die heb je niet nodig, er gaat niks ergs gebeuren. Niemand hier gaat je aanvallen,” probeerde ik hem gerust te stellen, terwijl ik een gebaar naar het wapen maakte. Of dat zou lukken was de tweede vraag: hij probeerde zich al tegen Ilva te verdedigen, dus was het aannemelijk dat hij dat ook bij mij zou doen. Maar waarom zou hij zich tegen Ilva willen verdedigen? Zou hij haar niet meer herkennen? En waarom niet? Had die knal er iets mee te maken? Ik slikte. Als hij zijn geheugen kwijt was, kon dat nog wel eens een probleem worden. Daarom hoopte ik ook dat dat niet het geval was, maar het leek er naar dat hij inderdaad zijn geheugen verloren had. Ik keek hem aan. “Masaomi, niemand hier gaat je aanvallen, dus kom even tot rust,” zei ik een beetje dwingend, omdat ik graag wilde dat hij eerst even rustig was. Dan pas was hij aanspreekbaar en konden we achter het probleem komen.

Mijn hart klopte stevig in mijn keel, terwijl ik de harige schim mij zag benaderen. Het wezen werd steeds groter en groter, maar toch met een niet al te grote snelheid. Het wezen benaderde mij dus traag, maar ik bleef nerveus. Ik wist niet of het een strategie van het wezen was om mij rustig te benaderen. Het wezen liep wel te rustig om mij te grijpen, wanneer ik weer op de vlucht zou schieten. Hij of zij zou dan toch goede bedoelingen hebben, of dat hoopte ik ten minste. Het wezen hurkte naast mij neer en zuchtte diep, alsof die mijn verwarring begreep. Ik besloot maar naar het wezen te luisteren. Het wezen leek mij te begrijpen, en wie weet werden al mijn vragen nog beantwoord. Maar het derde me niet dat ik langzamerhand kalmer werd met haar aanwezigheid, terwijl ik er zo zwak bij lag. Ik werd er juist weer nerveus van, maar eenmaal de blik van het wezen ontmoet verdween het weer. Even liet ik mij over aan het gevoel om naar haar te luisteren. Ze leek namelijk wat te gaan zeggen, wat misschien een antwoord kon zijn. 'Masaomi, ik ben het: Ilva...' Het viel mij direct op dat ik begreep wat ze had gezegd, maar het wekte juist meerdere vragen op. Hoe kon het dat ik haar woorden kon begrijpen? Ik kon me geen taal herinneren, en toch wist ik te praten en deze taal zelfs te kunnen begrijpen. Zo te horen leek deze 'Ilva' geen slechte bedoelingen te hebben, tenzij ze zichzelf voorstelde om daarna mijn leven te beëindigen wat mij onlogisch leek. Dat was wat ik uit haar woorden begreep, maar die 'Masaomi' begreep ik nog steeds niet. Zo te horen moest het wel een naam zijn, maar van wie was het dan? Zwijgend bleef ik het harige wezen, genaamd 'Ilva' in de ogen kijken. Ik wilde dat ze mijn vragen zou beantwoorden, want zij -gezien de hoge stem- leek mij te kennen, gezien haar houding en de kalme blik in haar ogen. Mijn hart klopte wat minder snel, wat een teken moest zijn dat dit echt een bekende van mij moest zijn geweest. Plotseling raakte mijn hand de natte, vochtige grond weer aan. Mijn blik schoot er uit reflexen naar toe en nog net wist ik een harige hand te zien die zich langzaam terugtrok, waardoor de wapen in mijn hand weer zichtbaar werd. Was dit echt wel oké, vroeg ik me naderhand af. Nu zou mezelf verdedigen veel moeilijker gaan. Moest ik deze Ilva zo erg vertrouwen om mijn wapen naast mij te houden? Traag draaide ik mijn hoofd naar haar toe. Ik maakte aanstalten om deze Ilva wat te vragen over hoe het nou met mij zat en of ik haar kon vertrouwen, maar ik hield mijn mond gesloten. Ergens leek het mij zinloos deze vragen te stellen. De antwoorden zouden wel komen, dat wist ik met zekerheid. Waar deze zekerheid vandaan kwam? Dat kon mij vrij weinig schelen.

'Jij bent Masaomi, een mens,' Voor de derde keer tot nu toe had ze deze naam uitgesproken met een zekere betrekking tot mij. Zou ik dan de drager van de naam 'Masaomi' zijn? Dat kon wel, maar ze zei ook iets over een 'mens'. Wat was een 'mens' en hadden ze iets speciaals? Als 'mens'zou ik dat dus moeten weten, maar tot nu toe wist ik maar een ding; ze waren zwak. Ik was dus niet al te blij met het zijn van een 'mens'. Een norse uitdrukking liet ik aan Ilva zien, zodat ze mijn 'enthousiasme' zou begrijpen. "Joepie,"zei ik er nog sarcastisch bij, terwijl de pijn weer terugkeerde waardoor deze blik iets werd versterkt. De pijn nam langzaam toe, maar het was moeilijk om er niets van te laten tonen. Het was zeker niets, sprak ik mezelf in gedachten toe. De waarheid was anders; het was zeker wel 'iets' en het bewijs was over mijn hele lichaam te zien. Ik was te ver afgedwaald en besloot Ilva weer aan te kijken. Ze zou zeker weer wat zeggen en hopelijk een antwoord op al mijn andere vragen leveren. Zij leek namelijk de enige te zijn die iets wist. Ilva leek wel echt na te denken over haar woorden, alsof ze mij elk moment zou kunnen kwetsen of een ander naar gevoel zou kunnen hebben. Was zij eigenlijk wel te vertrouwen, vroeg ik me af. Niemand anders was hier namelijk die mijn vragen zou beantwoorden. Ze kon ook volop aan het liegen zijn, maar ik besloot alsnog naar haar woorden te luisteren. Ik had geen andere optie, en zelfs als ik die had was die dan juist weer te vertrouwen? Ik zuchtte diep. Het was niet fijn deze situatie en vooral verwarrend door de gevoelens die mij in zijn greep hadden. Deze gevoelens van die 'Masaomi' kwamen soms overeen en dan weer niet, waardoor de gedachten kwamen en weer verdwenen. Het moest zeker vermoeied zijn geweest voor mij om met deze brein te leven. Maar goed, ik meende Ilva haar bek of mond te openen om wat te gaan zeggen, waarvan ik hoopte dat het mijn gedachten gedeisd zou houden. 'Jij bent mijn vriend, en ik zal je geen kwaad doen, echt niet,' had Ilva na een moment van denken gezegd. Dat ze daar over nadacht maakte het er niet beter op, evenals voor mijn gedachten. Was zij wel een vriend? Zat zij mij niet te bedriegen? Het zou alsnog niet verklaren waarom ik mij zo kalm voelde bij haar. Het kwam door de energie die ze overbracht en het 'vrienden'gedeelte waardoor ik rustig was geworden. Zachtjes knikte ik maar als teken dat ik haar had begrepen. Het was nu wel mijn beurt om weer vragen te stellen of die van haar te beantwoorden, hoewel ik over dat laatste sterk twijfelde. Ik wist namelijk vrij weinig, en enkel wat zij mij verteld had. "Dus .... "mijn blik gleed over haar gelijke anatomie met mij, buiten enkele details, "Waarom lijk jij zo op de 'mens' of juist vice versa?" Tijdens mijn woorden was ik wel verward geraakt. Het was namelijk ook mogelijk dat ze juist een wezen was , waarbij de 'mens'een kale ondersoort was. Wat ik ook haar verder zou vragen, vertrouwen zou ik nog even niet doen.

Plotseling leek de grond onder mij te schudden, steeds harder en harder. Vlug krabbelde ik angstig overeind met een verbaasde blik op Ilva gericht. "Wat is er aan de hand?"vroeg ik zacht, maar hoorbaar voor haar. De pijn die ik voelde had even plaats gemaakt voor adrenaline door de schrik. Waarom schudde de grond zo plotseling? Was er een aardbeving aan de gang, vroeg ik me af, maar ik zag niets wat erop kon duidden. Mijn blik viel op de bomen in de buurt die nog stevig stonden, en weer op Ilva die niet abnormaal leek te doen. Ik wilde haar nogmaals vragen wat er of zou gebeurde, maar dan zou ik paniekerig overkomen. De rust van eerder probeerde ik namelijk nog te bewaren, maar de adrenaline en dat getril van de grond werkten niet mee. Meerdere malen keek ik om mij heen, maar nog was er niets wat ik als 'vreemd' kon aanduiden. Het enige wat ik wel opmerkte was een enorm hard geluid dat samenviel met het getril van de grond. Oke, dat kon ik alsnog als 'vreemd' aanduiden. Met opengesperde ogen bleef ik het gebied in de gaten houden, evenals dat geluid. Het was namelijk wel of heel toevallig dat ze samenvielen of er kwam iets aan, iets enorm. Het geluid werd namelijk steeds luider, naarmate het getril toenam. Vanaf dat moment vroeg ik me eerder af wat voor een bedoeling dat iets zou hebben. Het was namelijk enorm en zou zeker mijn lichaam kunnen breken met een enkele aanraking of zelfs enkel met zijn of haar ademhaling. Het was in ieder geval een iets wat gevaarlijk kon zijn of was. Even kwam daardoor de gedachte in mij op dat Ilva met het andere wezen samenspande door mij eerst te kalmeren en dan dat 'iets'mij te laten afmaken. Het was zo'n bizar idee dat ik er niet aan toe gaf. Ik rechtte mijn rug een beetje en had het wapen voor mijn lichaam gericht, klaar om toe te slaan. Vechtend voor mijn leven zou ik namelijk wel doen, zelfs wanneer ik enkel mijn naam en soort wist. "Laat je zelf zien!" Hiermee hoopte ik ook letterlijk dat het wezen zichzelf liet zien, zodat ik kon inschatten hoe gevaarlijk het wezen kon zijn. Straks kon het een wezen zijn met te grote poten en een hele kleine kop? Die kon ik toch aan of waren 'mensen'zo zwak dat ze dat niet eens aan konden? Dan hoefde k toch niet zo bang voor te zijn? Mijn benen trilden namelijk, al voordat ik het wezen nog maar zag. Het geluid werd harder evenals het getril, waardoor ik bijna om was gevallen.

Nog net wist ik recht te staan en het wezen duidelijk te zien. Mijn mond viel open. "Dat is een grote 'mens',"Zei ik al, voordat ik er de neiging naar had. Het wezen leek exact op mij, met een andere vacht en een enorme grootte. Was dit dan een soortgenoot van mij? Of nog erger, was dit dan mijn moeder die zijn 'zoontje' zou beschermen? Het leek mij logisch, maar het moedergevoel ontbrak en ook was de blik in haar ogen -wat ik nog net kon zien- duidelijk heel anders. Deze stonden vriendelijk, maar ook met enige voorzichtheid. Er was trouwens nog iets wat in haar ogen meende te zien, maar het leek me niet verstandig om daarover te beginnen. Ze leek namelijk een hele ervaring achter de rug te hebben. 'Masaomi,' Direct ging er een schok door mij heen, van zowel de schrik dat ze ineens sprak en dat het luid klonk. Het was wel wennen dat dit mijn naam bleek te zijn, en wacht eens even, hoe wist de 'grote mens'mijn naam? Direct wilde ik dat aan Ilva vragen, maar het wezen kwam ineens dichterbij door wat te hurken. Ik werd enigzins gekalmeerd door deze minder intimiderende houding,maar ze - gezien het gezicht dat ik nu pas beter te zien kreeg- leek mij wat te willen zeggen. 'Is alles in orde?' Niet begrijpend keek ik de 'grote mens' aan, niet zozeer van haar vraag, maar eerder de wijze hoe ze over kwam. Het leek erop dat zij ook een 'vriend' leek te zijn, aangezien ze wilde weten hoe het met mij ging. In haar stem bespeurde ik zelfs bezorgdheid! Als beleefdheid zou ik maar op haar vraag antwoorden, hoewel ik niet de juiste woorden wist te vinden. Hoe ging het met mij eigenlijk? Ik wist vrij weinig over mezelf en hen, en de pijn van mijn lichaam was nog net te harden. Voor de rest ging het prima. Alsnog wilde ik niet te kortaf klinken, want met haar wilde ik geen problemen krijgen. "Hier en daar heb ik wat pijn. Voor de rest weet ik nauwelijks wie jullie twee eigenlijk zijn," Probeerde ik nonchalant te beantwoorden, maar het lukte niet helemaal. Dit was namelijk nogal een nare situatie. 'Die heb je niet nodig, er gaat niks ergs gebeuren. Niemand hier gaat je aanvallen,'zei ze ineens, waardoor mijn lichaam even shockte. Pas na enkele tellen volgde ik haar blik naar het puntige wapen wat ik vasthield. "Oja,"zei ik met een onzekere glimlach en wierp die opzij. Tijdlang keek ik er naar, verward van de actie die ik net had uitgericht. Vertrouwde ik deze twee dan zo erg? 'Masaomi, niemand hier gaat je aanvallen, dus kom even tot rust,'Weer schrok ik van haar luide stem, waardoor het tegenovergestelde gebeurde van wat de 'grote mens' wilde. "Was ik,"snoof ik kort, maar ik wilde niet enorm kortaf doen, dus vervolgde ik snel op een wat vriendelijker toon,"Zou ik trouwens de reden mogen weten waar ik me bevind? En ben jij een hele verre familielid van mij?"De tweede vraag was meer op de 'grote mens'gericht, dan aan Ilva. Zij kwam namelijk qua anatomie meer over met de mijne. Zachtjes hield ik mijn armen achter mijn hoofd en het plukje vacht, terwijl ik de twee bleef aankijken. Nu pas voelde ik de teleurstelling dat ik de twee nog steeds niet had herkent, en waarschijnlijk deed ik ze ermee pijn. En die pijn was wederzijds.

Masaomi leek inderdaad volledig de weg kwijt te zijn. Het zag ernaar uit dat hij zich niets meer kon herinneren, misschien zelfs zijn eigen naam niet. Het enige wat hij nog scheen te weten was hoe hij moest lopen – hoewel hij nu erg verzwakt was – en hoe hij moest praten. Nadat ik het wapen zachtjes probeerde weg te duwen, keek hij mij geschrokken aan, waarna hij even nadacht, en het zou me niet veel hebben verbaasd als hij aan het bedenken was of hij mij wel kon vertrouwen of niet. Hij had het wapen niet weggelegd toen hij reageerde op een antwoord van mij. “Joepie,” zei hij met veel sarcasme en een norse uitdrukking op zijn gezicht. Hij leek niet echt blij te zijn met het feit dat hij een mens was, haast alsof iemand hem had aangewezen en van hem een mens had gemaakt. Bovendien stelde hij zichzelf nog steeds wantrouwend op tegenover mij. Het kwetste me, maar ik wist dat hij er zelf niets aan kon doen. Als je je geheugen kwijt bent is nu eenmaal lastig, of misschien zelfs onmogelijk om iemand te herkennen. Toen de blonde jongen zachtjes knikte, voelde ik iets van opluchting. Misschien dat hij mij in zijn onderbewustzijn vaag herkende. “Dus ...” begon hij, terwijl hij in mijn richting keek. "Waarom lijk jij zo op de 'mens' of juist vice versa?" vroeg hij. Tja, hoe moest ik daar nu op antwoorden? Het lag puur aan het feit dat mijn soort min of meer half mens was. Net toen ik wilde antwoorden, begon de grond onder me te schudden. Er kwam iets groots aan, en ik had al een vaag vermoeden wat – of beter gezegd, wie dit kon zijn. "Wat is er aan de hand?" vroeg Masaomi zacht nadat hij van schrik overeind was gekomen. Even snoof ik de lucht op, en meteen herkende ik de geur van Avani. 'Er is niets aan de hand, geloof me maar,' zei ik. Ik wist niet in welke stemming de reuzin was, maar ik wist wel dat ze ons niet zomaar zou plattrappen. Tenzij ze ook haar geheugen verloren had, maar ik geloofde niet dat die kans erg groot kon zijn.

Ik was net opgestaan toen ik de stem van Masaomi hoorde. "Laat je zelf zien!" riep hij. Niet veel later bleek dat ik het bij het juiste eind had gehad; Avani kwam tussen de bomen vandaan. Masaomi had haar ook al opgemerkt. "Dat is een grote 'mens'," zei hij stomverbaasd. Blijkbaar kon hij Avani ook niet meer herinneren. “Masaomi,” zei ze. De blonde jongen leek even te schrikken bij het horen van zijn naam. Ik begon me nu toch wel ongerust te maken. Wat nou als zijn geheugen helemaal niet meer zou terugkomen? Dat zou beteken dat hij alles wat er gebeurd was sinds zijn aankomst vergeten zou zijn, en alles wat daarvoor ook gebeurd mocht zijn. Bovendien zou er dan nóg een probleem zijn; Masaomi was de leider van Fairy Tail, maar zoals hij er nu uitzag leek hij niet bepaald een leidersfiguur. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de zware stem van Avani. “Is alles in orde?” vroeg ze. "Hier en daar heb ik wat pijn. Voor de rest weet ik nauwelijks wie jullie twee eigenlijk zijn," was het antwoord dat Masaomi gaf. Ja, dat laatste had ik ook al gemerkt. “Die heb je niet nodig, er gaat niks ergs gebeuren. Niemand hier gaat je aanvallen,” vervolgde Avani, en ik was er zeker van dat ze het wapen bedoelde dat Masaomi nog steeds vasthield. “Ohja,” zei Masaomi wat onzeker, waarna hij het wapen aan de kant gooide. “Masaomi, niemand hier gaat je aanvallen, dus kom even tot rust,” sloot Avani af. “Was ik,” snoof Masaomi, waarna hij zich herpakte en er nog iets achteraan zei. "Zou ik trouwens de reden mogen weten waar ik me bevind? En ben jij een hele verre familielid van mij?" vroeg de blonde jongen aan Avani. Logisch, de reuzin leek qua uiterlijk meer op Masaomi dan ik, maar alsnog waren mensen en reuzen verschillende wezens. En vertellen waar hij zich bevond was ook al een lastig geval. Aangezien hij bij de vragen naar Avani had gekeken, zou hij misschien liever een antwoord van haar willen verwachten.

"Hier en daar heb ik wat pijn. Voor de rest weet ik nauwelijks wie jullie twee eigenlijk zijn," antwoordde Masaomi, terwijl hij het nonchalant over wilde brengen. Helaas slaagde hij daar niet echt in. Ik knikte begrijpend, maar voordat ik mijzelf voor kon stellen wierp hij het wapen al weg. Hij zat er verbaasd naar te kijken, alsof hij iets onbewust had gedaan en het nu pas doorkreeg. Misschien herkende hij ons dan toch in zijn onderbewustzijn? Hij kreeg wel heel snel vertrouwen in ons, merkte ik. Als ik in zijn situatie had gezeten, was ik allang gevlucht. Zeker als er een weerwolf en een reus bij stonden en ik een mens zou zijn. Het was dan ook niet zo gek dat ik me verbaasde over hoe snel wij zijn vertrouwen hadden kunnen winnen. Masaomi leek op een gegeven moment minder gerustgesteld te worden, maar om niet kortaf op mij te antwoorden reageerde hij al snel weer op een vriendelijkere toon. "Zou ik trouwens de reden mogen weten waar ik me bevind? En ben jij een hele verre familielid van mij?" Bij die laatste vraag zette ik een glimlachje op mijn gezicht en schudde ik mijn hoofd. Het klopte dat wij veel op elkaar leken, maar alsnog waren wij twee verschillende soorten en konden we dus onmogelijk familie van elkaar zijn. “De reden dat je hier bent.. Tja.. Dat zal bij jezelf liggen. Ik mag dan wel een reus zijn, maar ik kan geen gedachten lezen,” antwoordde ik op die eerste vraag. Natuurlijk lag het waarschijnlijk aan het hele gebeuren van een tijdje geleden, maar het was zijn eigen keuze geweest om juist hier te komen. “En nee, we zijn geen familie, wel vrienden. We zijn twee verschillende soorten, ik ben een reus, jij bent een mens,” antwoordde ik. Misschien was het nu wel handig om ons even voor te stellen. “Ik vraag me af of jullie je al aan elkaar hebben voorgesteld, maar ik ben Avani en de weerwolf is Ilva. En jij bent Masaomi,” stelde ik het hele clubje aan hem voor, waarbij ik bij iedere naam een kort gebaar naar de betreffende persoon maakte. Op dat moment voelde ik iets in mijn nek. Het leek wel alsof een wezen zich in mijn nek probeerde te verbergen. Ik stopte mijn hand in mijn nek en greep iets vast, waarna ik het voor mijn gezicht bracht.

Het was de jonge kitsunepup van een tijdje geleden. Het beestje sprong via mijn lichaam naar beneden en snelde naar Masaomi toe, die het beestje inmiddels vast niet meer zou herkennen. “Dit is trouwens een kitsune. Eigenlijk een kitsunepup, die jij een tijdje geleden nog gered had.” Ik wilde niet al te ver in details gaan. Misschien zou Masaomi dan bang voor mij kunnen worden. Dat wilde ik al helemaal niet. Het jonge wezentje leek helemaal blij te zijn en wilde graag het gezicht van Masaomi likken. Alsof de reünie niet compleet was kwam de volgende persoon bij het clubje. Dit was echter een vogel. Ik kon hem ergens van herinneren, maar kon hem nog niet echt plaatsen. Hij leek wel bang te zijn, maar aan de andere kant ook weer boos, alsof wij iets van hem hadden afgepakt. Zijn blik was strak gericht op Masaomi. Het was mij al vrij snel duidelijk wat de vogel wilde. “Nee, niks daarvan,” waarschuwde ik hem, waarna ik uit mijn gehurkte positie langzaam opstond. Het wezen keek nu omhoog en probeerde naar mijn gezicht te kijken. De afstand was groot, maar toch kon ik zelfs duidelijk zien dat de vogel in paniek raakte. Aan de ene kant wilde hij Masaomi opeisen, maar aan de andere kant was het te gevaarlijk met twee sterke wezens in de buurt. “Ga weg, dan-” Ik kreeg de kans niet om mijn zin af te maken. Het wezen sprintte al op Masaomi af. Als reflex plaatste ik een voet tussen de vogel en Masaomi, maar dat was niet de beste keuze die ik kon maken. Ik kon nu wel een voet tussen de twee plaatsen, maar het bleef een vogel. Zonder moeite sprong het wezen op mijn voet, waarna hij zijn sprint vervolgde. Voordat ik kon bukken en het wezen kon grijpen, zou het al te laat zijn. Daarom schopte ik het wezen weg. Alweer niet de beste keuze: het was een vogel. En vogels konden vliegen. Daarom was het lastig voor mij om het wezen te pakken te krijgen. Het moest alleen maar bij wegjagen blijven, wat gelukkig wel goed lukte: iedere keer dat het wezen te dicht bij Masaomi kwam, sloeg ik de vogel weg alsof ik een vlieg wegmepte. Hopelijk kon dit alles Masaomi overtuigen dat wij hem niks kwaads wilden doen. Pas wanneer hij ons daadwerkelijk vertrouwde, konden wij verder praten.

De reuzin glimlachte, en schudde haar hoofd erbij. Misschien moest ik geen overhaaste conclusies maken over hun uiterlijk. De 'grote mens' had dezelfde anatomie, trekjes van mijn soort, maar niet bepaald een overeenkomende lengte. Ik zuchtte haast onhoorbaar, teleurgesteld dat ik het weer eigenlijk fout had. Deze 'Ilva' leek namelijk ook geen 'mens' te zijn met haar bevachten lichaam. Na elke tel dat er voorbij ging twijfelde ik steeds sterker of er wel een soortgenoot van mij hier zou rondlopen en mij in één ademhaling mij alles zou uitleggen van A tot Z. Dat kon ik enkel hopen, maar het zou de pijn zeker niet verwijderen of verlichten. Ik moest noodgedwongen mijn hoop op deze twee leggen, hoewel ik ze nog niet volledig vertrouwde. Andere opties waren er gewoon niet. Hoopvol keek ik de 'grote mens' in haar groene ogen aan. 'Geef me nou alle antwoorden' leken deze te willen zeggen. Er zat ook geen andere boodschap achter. Voor de rest was ik leeg en wist ik bijna niks over mezelf. Er viel dus vrij weinig te lezen in mijn ogen, mijn lege bruine ogen die hoopvol naar vol ervaring, wijze en groene ogen keken. 'De reden dat je hier bent.. Tja.. Dat zal bij jezelf liggen. Ik mag dan wel een reus zijn, maar ik kan geen gedachten lezen,' De woorden raakten mij als een bliksemflits, zo sterk kwam het over. De reden dat ik hier ontwaakte lag bij mijn 'andere' zelf die wist wat een 'reus' inhield en wie deze twee waren. De 'reus' vervolgde snel met iets wat ik al achter gekomen was. 'En nee, we zijn geen familie, wel vrienden. We zijn twee verschillende soorten, ik ben een reus, jij bent een mens,' Daar was ik dus al achtergekomen, maar de benaming 'reus' voor een wezen dat op een 'mens'leek en enorm was, beviel me niet. Het klonk alsof je een monster een soort kreet uitriep, voordat hij de strijd aan ging. Mijn eerdere benaming, 'grote mens' vond ik zachtaardiger klinker en ergens ook wijs. Ik merkte dat ik niet had gereageerd op wat de 'grote mens' zojuist had gezegd, dus knikte ik kort. Ze was een 'grote mens' en ik een 'mens'. Het zou natuurlijk handiger zijn als ik haar naam wist, want het zou raar zijn wanneer een 'reus'een andere benaming kreeg. De 'grote mens' leek dat op een één of andere wijze opgemerkt te hebben, want ze vervolgde spoedig met: 'Ik vraag me af of jullie je al aan elkaar hebben voorgesteld, maar ik ben Avani en de weerwolf is Ilva. En jij bent Masaomi,' Ik kon het niet laten dan mijn mond open te terekken, hoewel ik constant had gezwegen toen 'Avani' net had gesproken. "Aangenaam, volgens mij," Het kwam er wantrouwig uit, maar dat was ik ook. Wie zou nou twee volkomen rare wezens vertrouwen. Alsnog had ik me voorgenomen om gewoon hun verhaal aan te horen. "Zou ik trouwens mogen weten wat een 'weerwolf' nou-" Een bobbeltje verplaatste zich behendig over de nek van Avani, wat er nogal goor uit zag. Het leek op een puist dat zich voortbewoog. Met een licht betrokken gezicht keek ik weer in de groene ogen van Avani. "...Gatver?"

Maar kon een puist het huid verlaten? Dat vroeg ik me af, toen de 'puist' wegschoot van Avani. Ik had vrij weinig tijd om te reageren op wat er nou gebeurde, want voordat ik het wist zat er een puist voor me. Het bleek een klein harig wezentje te zijn, toen ik het beter bekeek, die met grote, dankbare ogen naar mij opkeken. Onbewust zette ik een stap naar achteren met mijn blik weer op Ilva geplaatst. Ilva was harig en hun hoofden kwamen overeen, soort van. Al vlug richtte ik me weer tot Avani. Ik moest van mijn fouten leren, dus begrijpen dat we niet allemaal verwant aan elkaar waren. Het was me wel allemaal net wat te toevallig dat we op elkaar leken. Maar als verwacht wist deze Avani wat dat behaarde pui-beestje nou was. Nu keek ik echter niet recht in haar ogen aan, maar verwart naar dat beest dat al zijn pootjes op mijn stukje stof had gelegd. Weer stapte ik onbewust wat naar achteren. 'Dit is trouwens een kitsune. Eigenlijk een kitsunepup, die jij een tijdje geleden nog gered had.' Weer kon ik het niet laten door direct erop te reageren. Het werd nog een gewoonte. "Hoezo had ik dat wez- kitsune nou gered?" Nog bijkomend van de nieuwe informatie die de 'grote mens'gegeven had, voelde ik iets nats langs mijn nek bewegen. Geschrokken deinsde ik opzij, en zag nog in mijn ooghoek de 'kitsunepup' op de grond terecht komen met een verwarde blik. "W-Wat deed dat ding?"vroeg ik, terwijl ik kippenvel kreeg. Was ik vergiftigd door dat beest, of was hij toch aardig? "Is dat no-"En weer voordat ik mijn zin kon afmaken werd ik weer onderbroken door iets. 'Nee, niks daarvan,'riep Avani luid. Geïrriteerd keek ik op, maar zag ik Avani niet meer voor mij staan. Waarom mocht ik mijn zin niet afmaken Ik wilde me alweer omdraaien naar de wat 'aardigere' Ilva, maar wist niet helemaal om te draaien, totdat ik de voet van Avani zag en een vaag wezen in de lucht zag voortbewegen.Avani leek het aardig vroeg opgemerkt te hebben, want ik had helemaal niks kunnen horen, buiten mijn eigen stem en dat kitsunepup-puist dinges. Mijn hartslag steeg, en het zweet brak me in een fractie van een econde uit, toen het gestalte in de lucht recht op mij af leek te komen. Gevaar! Ik wist gelukkig wel wat dat was, maar hoezo wilde dat wezen mij pakken? In de ogen van het beest zag ik herkenning en de wil om te doden. Het was geen fijn gezicht. Tussendoor had ik Avani's stem kunnen horen, gevolgd door een volgende aanval van het gestalte. Het wezen leek steeds sneller mij te bereiken. Moest ik nu nou vluchten, of niet? Ik keek op, en zag Avani mij beschermen. Het was laf om nu weg te rennen, zelfs al was ik een 'mens'. Een mens bleek een kaal, zwak wezen te zijn, die zich verweerde met glimmende puntige voorwerpen. Wat indrukwekkend, zeg. Not. Maar goed, ik schraapte al mijn moed bij elkaar en zou meevechten. Voordat ik maar een stap had gezet, stond de kitsune pup voor me met een laag waarschuwend geluid. Mijn hart kromp ineen. Het beestje wilde ook al dat ik vluchtte. Wat zou 'Masaomi' doen? Ik balde mijn vuist en rende weg, terwijl ik op mijn onderlip bet van de scherpe pijn in mijn ledematen. "Ilva, kom mee!" Het kwam verder niet in mij op dat deze vogel mij ooit te vriend had. Misschien klopte het toch dat deze drie wezens mijn vrienden waren.

Ik besloot om me even niet te mengen in het gesprek tussen Avani en Masaomi. Ik vermoedde dat de reuzin wat beter was in het beantwoorden van de ingewikkelde vragen van Masaomi dan ik dat zou kunnen. In ieder geval had ik nog nooit echt over die vragen nagedacht, en de antwoorden waren in feite simpel, het ging er maar net om hoe je het antwoord zou formuleren. En het feit dat de blonde jongen zijn geheugen had verloren maakte het beantwoorden er ook niet makkelijker op. Ik begon na te denken over mogelijke oplossingen voor dit probleem. Wie weet wat er zou kunnen gebeuren als Masaomi zijn geheugen voor altijd kwijt was? Dan zou hij volledig opnieuw moeten beginnen in deze wereld en zelfs nog meer wantrouwend zijn tegenover andere wezens. Ik werd uit mijn gedachten gehaald doordat ik mijn naam hoorde. “Ik vraag me af of jullie je al aan elkaar hebben voorgesteld, maar ik ben Avani en de weerwolf is Ilva. En jij bent Masaomi,” zei Avani. "Aangenaam, volgens mij," was het wantrouwende antwoord van de jongen. Ergens kwetste het me dat hij ons niet meer herkende, maar aan de andere kant wist ik dat hij er zelf ook helemaal niets aan kon doen. "Zou ik trouwens mogen weten wat een 'weerwolf' nou-" begon Masaomi zonder zijn zin af te maken. Hij had zijn aandacht op iets anders gevestigd, bijna op hetzelfde moment als ik dat deed. Er bewoog iets bij Avani's hals, en vaag herkende ik de geur van een kitsune. “...Gatver?” hoorde ik de blonde jongen zeggen. Ik begreep zijn reactie niet meteen. Wat was er nou zo smerig aan een kitsune?

Ondertussen had Avani het wezentje gepakt en voor haar gezicht gehouden. “Dit is trouwens een kitsune. Eigenlijk een kitsunepup, die jij een tijdje geleden nog gered had.” zei ze tegen Masaomi. Mijn oren spitsten zich even nieuwsgierig, waarna ik weer een normale houding aannam. Ik had Masaomi en Avani al een tijdje niet meer gezien, dus het zou best kunnen dat er in de tussentijd aardig wat gebeurd was. "Hoezo had ik dat wez- kitsune nou gered?" vroeg de jongen vervolgens. Blijkbaar kon hij zich de kitsune ook niet meer herinneren. Het wezentje had Masaomi begroet op een manier die voor weerwolven ook redelijk normaal was, maar de blonde jongen schrok en deinsde achteruit. Niet alleen de kleine kitsune maar ook ik waren verbaasd. "W-Wat deed dat ding?" stamelde hij verbaasd. De actie van de kitsune was zo logisch geweest dat ik even lachte om de opmerking van Masaomi. 'Geen zorgen, hij is je gewoon dankbaar. Hij heeft je echt niet vergiftigd of iets in die richting,' probeerde ik hem gerust te stellen. Er viel een schaduw over de bosgrond, en toen ik opkeek zag ik een grote vogel, die duidelijk Masaomi wilde opeisen. “Nee, niks daarvan,” zei de reuzin al voordat ik kon reageren. Ze probeerde het vogel-achtige wezen weg te jagen, maar dat leek niet echt te lukken. Mijn aandacht was strak op de aanvaller gericht en ik liet een diep gegrom horen, terwijl mijn lippen waren opgetrokken in een grauw. "Ilva, kom mee!" De stem van Masaomi liet mij meteen naar hem omkijken. Ik zag hoe hij wegrende voor de vogel. Ik betwijfelde of dat wel zo slim was, die vogel zou hem zo kunnen inhalen. Ik besefte dat ik niet veel keus had en ik ging achter de blonde jongen aan. 'Masaomi, wacht!' riep ik. Ik probeerde hem in te halen en hem zo tegen te houden. 'Dat wezen is veel te snel, en uiteindelijk zou hij je inhalen als je zou blijven rennen. De beste manier is om hem te verjagen, snap je?' Uit ervaring had ik ondertussen al geleerd dat vogels snel konden zijn. Erg snel.

'Masaomi , wacht!' Een stem bereikte me, maar het zou zeker nog enkele tellen duren, voordat ik wist te ontrafelen van wie deze stem was. Mijn concentratie lag namelijk bij het vluchten en het ontwijken van bomen die in de weg stonden. En ook moest ik opletten dat ik niet op de staart van het beestje zou stappen en hem als gevolg daarvan zou pijnigen. Juist op het moment dat ik geestelijk gezien op de stem reageerde, stopte het beestje abrupt met rennen, waardoor het weinig had geschild of ik had het beestje zijn leven beëindigd. Vlug draaide ik me om naar Ilva en zag haar ontdane gezicht op mij gericht staan. “Ilva..?”vroeg ik zachtjes, maar Ilva leek haar eigen naam niet te horen. Ze ging direct verder met praten, of eerder schreeuwen, want de vogel slaakte oorverdovende krijsen uit. 'Dat wezen is veel te snel en uiteindelijk zou hij je inhalen als je zou blijven rennen. De beste manier is om hem te verjagen, snap je?' Ik kon het niet laten dan er direct op te reageren. “Maar de ‘grote mens-herstel, Avani, meende dat vluchten een betere optie zou zijn,” Daarna slikte ik tweemaal uit ernst. Ik had zojuist mijn gedachten luid op gesproken, maar misschien was het beter zo. Wie kon ik hier nou werkelijk waar vertrouwen? Ilva, die mij niks had aangedaan en een beetje op mij leek, of de ‘grote mens’ die mijn leven aan het redden was door een vaag vogel achtig wezen tegen te houden? Eigenlijk was de keuze vrij snel gemaakt. Ik zou doen wat ik wilde en niet wat hen van me vroegen. Avani wilde dat ik vluchtte en deze Ilva dus juist niet, toch? Dan zou ik een weg tussendoor moeten nemen. Pas later besefte ik dat ik nog niet had laten tonen dat ik het begreep. “Oja, ik snap je,” antwoordde ik spits, waarna ik me verder een weg baande in het ruwe terrein met dat beestje die mij dood zwijgend achtervolgde. Het moest raar voor Ilva zijn dat ik wegrende, terwijl ik nog had begrepen om dat niet te doen, maar hier zat een reden achter. Nadenk tijd . Tijdens deze gehele situatie en gesprek had ik geen tijd gehad om nog te kunnen nadenken over een tussenweg.
Een stevige omgevallen boomstam bood de bijbehorende benodigdheden. Het gaf wat beschutting en rust. Met een sprong landde ik achter de boomstam gevolgd door het beestje dat pal naast mij landde om mij vervolgens verwarrend aan te staren. ‘Wat nu?’ leken de ogen van het wezentje te willen zeggen, en mijn ogen keken met dezelfde blik terug. Met mijn vermoeide arm wist ik de kop van het wezentje te aaien, terwijl ik wat toe fluisterde, “Ik weet het ook niet, maatje,” Ironisch dat ik dat haar balletje nu wel mocht, maar het leek tot nu toe achter mijn beslissingen te staan dan mij te sturen. Vermoeid leunde ik met mijn rug tegen de boomstam aan en keek ik naar de lichtblauwe lucht. Nu drong mijn zwakke lichaam weer tot mij door. De reden waarom ik deze beschutting zocht trok langzamerhand weg uit mijn gedachten, als een boot uit een haven. Het was over.

Gelukkig leek Masaomi te hebben besloten om stil te staan. “Maar de ‘grote mens-herstel, Avani, meende dat vluchten een betere optie zou zijn,” zei hij. Vluchten was inderdaad en voorlopige oplossing, maar het wezen zou hem gemakkelijk in kunnen halen, en rennend is het moeilijk om jezelf te verdedigen, zeker als je in je eentje bent. De blonde jongen leek even in gedachten verzonken te zijn, waarna hij eindelijk reageerde op mijn woorden. “Oja, ik snap je,” zei hij. Daarna begon hij zich verder een weg te banen door het struikgewas terwijl de jonge kitsune en ik hem zwijgend volgden. Masaomi was dan wel weer verder aan het vluchten, maar het leek er dit keer op dat hij doelgericht naar iets op zoek was. Na een tijdje lag er een boomstam op ons pad, waar de jongen achter sprong en daar bleef zitten. Nadat hij even wat aandacht had geschonken aan de kitsune leunde hij met zijn rug tegen de boomstam en keek naar de lucht. Ik ging naast hem zitten, maar ik probeerde zo alert mogelijk te blijven op de omgeving, voor het geval Avani de vogel niet zou kunnen verjagen en het wezen ons toch zou vinden. Ik opende mijn mond om iets te zeggen en de stilte te doorbreken, maar ik had geen idee wat ik dan zou kunnen zeggen. Ik zuchtte en keek voor me uit. Ik wist niet goed hoe ik op deze situatie moest reageren.

Een geluid wat verderop liet me opschrikken. Het was een zacht geluid, maar alsnog vertrouwde ik het niet. Het was het geluid van een wezen dat op de loer lag om andere wezens in de gaten te houden, en het had me niet veel verbaasd als een wezen ons inderdaad in het oog hield. Ik spitste mijn oren, maar het wezen liet zich niet nogmaals horen. Ondanks dat ik me misschien druk maakte om niets, had ik het gevoel dat we ook hier niet veilig waren. Iets of iemand keek naar ons. De vraag was dan alleen nog of dat een vriend of vijand zou zijn. 'Pas op,' zei ik zacht tegen Masaomi, voordat ik een stap naar voren zette en gespannen afwachtte of het wezen zou verschijnen of niet.

PS. Sorry voor de vreselijk korte post, ik weet echt niets meer toe te voegen en anders zou het toch niets meer toevoegen... Je mag zelf weten wie of wat dat wezen is, misschien zelfs één van jouw accounts. Ik denk dat een ander personage in dit geval wel even handig is...

De stilte werd verbroken door enkele voetstappen die ik naderhand begon te herkennen: het was die van Ilva. Ik kon vreemd genoeg maar met moeite een glimlach vormen van mijn mond die tot nu toe stijf dicht stond. Ik wilde dat de warmte van de zonnestralen voor altijd mijn lichaam zouden raken met zijn herkenbare warmte en gevoel, maar ik wist wel beter, in een dergelijk gevaarlijke situatie moest ik iets doen en niet achter een boomstam zitten luieren. De verwarring en mijn besluiteloosheid vormden samen een blokkade die zelfs de grote mens niet zou kunnen verbreken. Onbewust greep ik naar mijn borst en volgde een huivering door mijn lichaam. De grote mens. Die zat in al die tijd nog steeds te vechten met dat wezen om mijn leven te redden en wat deed ik? Ik zat gewoon te luieren, gekweld door mijn gevoelens. De situatie was vrij snel teruggedrongen door het geluid wat Ilva had gemaakt. Oké, waar moest ik ook alweer uit kiezen? Vluchten, of meevechten. De grote mens wilde dat ik zou vluchten en Ilva wilde dat niet. Een tussenweg zou de oplossing zijn, maar ik kon niets verzinnen. Het leek net zo simpel toen ik de twee opties begon te vergeten, maar nee, zo makkelijk was het niet. Maar zo snel ik weer alert werd van de situatie, zo snel kwam er een oplossing in mij op. Direct wende ik mij richting Ilva om mijn idee te vertellen. "We gaan Avani helpen door vanuit de verte dat wezen te verslaan!" Op datzelfde moment zei Ilva iets dwingends, waardoor ik automatisch mijn mond dicht hield nadat ik mijn zin snel had afgemaakt. Gezien Ilva's alerte houding wist ik direct dat er weer iets kwam opdagen. Of het een goed of slecht iets was zouden we pas op het laatste moment achter komen. Ik kon zowaar hopen dat het ditmaal ook een goed wezen was, want een slecht wezen konden we nu absoluut niet gebruiken.

Wat ik vervolgens zag leek een soortgenoot te zijn: het had lange haren aan zijn of haar hoofd, stukjes huid aan met een andere aftekening en kleur dan de mijne hadden en hij of zij hadden een aparte blik in zijn/haar ogen. Het leek mij te herkennen, nadat het wezen mij met een kalme glimlach benaderde en mijn naam met enige gerustelling uitsprak. Ondanks haar houding bleef ik nog wel alert over de situatie. Wat wist ik nou eigenlijk van dat wezen? En het vreemde was dat het erop leek dat het wezen Ilva niet had opgemerkt of gewoon geen aandacht aan gaf. Het wezen begon mij te naderen, waarna ik licht wantrouwend mezelf strakker tegen de boomstam aantrok en zelfs de kitsunepup zachtjes begon te grommen. Weer negeerde ze deze, terwijl de poten van het wezen mij naderden. "HË! Wat doe.."zei ik waarschuwend, maar ineens trok het wezen mij naar haar of hem toe. "Je bent oké,"zei het wezen, en direct wist ik dat het oké was. Geen verklaring had ik ervoor, het was gewoon zo. Het wezen voelde warm aan, en ik meende even haar hart rustiger doen kloppen. Het wezen rook ook enorm bekend, maar ik kon er niet op komen. Het leek een eeuwigheid te duren, voordat het wezen mij losliet. Toen ik het gezicht van het wezen weer kon zien, zag ik een blos op haar wangen wegtrekken. Op datzelfde momenten leken ook de mijne te verdwijnen, zo zag ik dat in de ogen van het wezen. Maar waarom bloosde ik? En wie was? "Wie ben.." probeerde ik het wezen te vragen, maar ze had zich ineens naar Ilva en de kitsune pup gewend. Verward bleef ik liggen, terwijl het besef over mijn eerder bedachte oplossing weer naar boven schoot. Het leek echter niet de juiste moment om dat duidelijk te maken.
"Ik ben Sayonara, een jeugdvriendin van Masaomi. Zijn jullie de vrienden van Mas'je?"vroeg het wezen beleefd aan de twee. Als ik zonet mijn idee had uitgeschreeuwd, wist ik nooit wie ze was, maar het werd wel tijd om actie te ondernemen. Zelfs wanneer ik zo slecht aan toe was. Had deze Sayonara trouwens niet eens door dat er ruim 50 meter verderop een reus-dat was het toch?- zat te vechten met een gigantische vogel? Dat was al apart op zichzelf. Met wat gekreun tussendoor en het gekraak van kraakbeen wist ik mezelf overeind te krijgen om de groep op ooghoogte aan te kijken. "We moeten nog wel eventjes wat regelen, toch Ilva?" vroeg ik vriendelijk met iets dwingends erin. Als ze enkel zouden voorstellen, kostte dat teveel tijd en nu wist die Sayonara ook de naam van de ander. Zo, dat is dan opgelost. Ik wendde al spoedig mijn blik af om deze te plaatsen op het tafereel dat zich verderop afspeelde. Zou de 'grote mens'het nog veel langer kunnen volhouden?

"We gaan Avani helpen door vanuit de verte dat wezen te verslaan!" hoorde ik Masaomi nog zeggen voordat hij zich weer even helemaal stil hield. Ik wist niet precies wat hij bedoelde, maar op dat moment was mijn aandacht gericht op iets anders; het wezen dat deze kant uitkwam. Ik probeerde de geur van dit ene wezen te onderscheiden van alle andere geuren die hier hingen. Na de lucht diep te hebben opgesnoven, was ik tegelijk verrast en opgelucht toen ik duidelijk de geur van een mens rook. Hij was anders dan die van Masaomi, het was wat... vrouwelijker. Toen het wezen tevoorschijn kwam, zag ik dat het inderdaad een vrouwelijke mens was. Ze had lange, blauwe haren en blauwe ogen. En wat nog meer was; ze leek Masaomi te kennen. Zouden ze elkaar hebben ontmoet in de periode dat Masaomi en ik elkaar een tijdje niet hadden gezien? De blonde jongen werd wat wantrouwend en leunde wat steviger tegen de boomstam aan. Ik kon het hem niet kwalijk nemen, hij was immers zijn geheugen verloren. Toen het wezen dichterbij kwam wilde de blonde jongen wat zeggen, maar voordat hij zijn zin had kunnen afmaken had het meisje hem al naar zich toegetrokken. Ik richtte me op en wilde net tussenbeide komen, toen ik het meisje wat hoorde zeggen."Je bent oké," zei ze. Geleidelijk aan leek Masaomi wat meer te ontspannen. Blijkbaar vertrouwde hij haar toch nog in zijn onderbewustzijn.

Ik dacht even dat ik me vergiste toen ik bij beide personen een blos op de wangen zag wegtrekken. Ik vond het vreemd genoeg wat lastig om het aan mezelf toe te geven, maar het leek erop dat ze een goede band hadden, waarschijnlijk nog van voordat ze op Fanterria terecht waren gekomen. Precies op dat moment verwoorde Masaomi mijn gedachten. "Wie ben.." begon hij, maar hij stopte nu het meisje haar aandacht op mij en de kitsune had gericht. Masaomi leek ondertussen net zo verward als ik. "Ik ben Sayonara, een jeugdvriendin van Masaomi. Zijn jullie de vrienden van Mas'je?" vroeg ze. 'Ja, dat...' begon ik, maar ik werd door Masaomi onderbroken. "We moeten nog wel eventjes wat regelen, toch Ilva?" zei hij met een wat dwingende ondertoon. Ik snapte wat hij bedoelde; Avani was immers nog steeds in gevecht met de vogel, aan de geluiden verderop te horen. Even dacht ik na. Wat zou de slimste manier zijn om van dat wezen af te geraken? Doden vond ik op dit moment nog wat te overdreven. Wegjagen? Dan zou het wel heel erg moeten schrikken. Die vogel was niet bepaald het type dat snel opgeeft. Mijn blik gleed naar het meisje, die dus blijkbaar Sayonara heette. Zou zij ons kunnen helpen? Wie weet. Ik had in ieder geval de indruk dat ze een sterk karakter had. 'Denk je dat je ons zou kunnen helpen? We hebben een probleem waar we snel een oplossing voor moeten bedenken,' zei ik. Met wat geluk zou ze ons inderdaad kunnen helpen met die vogel. Alsnog dacht ik na over mogelijke oplossingen, want je wist maar nooit of ze zou weigeren om mee te helpen, en dat recht had ze.


PS. Volgens mij begint mijn inspiratie eindelijk weer terug te komen ^-^

De ' grote mens ' had het inmiddels vrij lang volgehouden , ondanks dat het een vrouwelijk wezen was . Eigenlijk hoefde vrouwelijkheid niet altijd een zwakte van iemand te zijn , zeker door het feit dat het weer wolvin sneller was . Ook de Sayonara figuur leek een taai persoon te zijn , hoewel ik dat nergens op kon baseren , misschien om de kalmte die ze uitstraalde . Ik keek van Ilva en weer terug naar Sayonara . Ik hoopte daadwerkelijk dat ze gestopt waren met praten al bedroeg deze maar iets van drie zinnen , het was gewoon teveel voor deze situatie . Gelukkig leek het erop dat ze beiden goed naar mij hadden geluisterd - of gewoon de situatie goed hadden bekeken - , want ze waren beiden stilgevallen in hun tot nu toe al magere gesprekje . Ilva nam wel weer vlug het woord , alsof ze heel snel nog een detail aan Sayonara wilde toe vertrouwen zelfs met de aanwezigheid van mij . Gelukkig bleek dat niet zo te zijn .
' Denk je dat je ons zou kunnen helpen ? We hebben een probleem waar we snel een oplossing voor moeten bedenken , ' vroeg Ilva aan Sayonara die zeker mijn opmerking eerder al vergeten was .
We moesten van een afstand helpen ! Maar ik gaf toe dat het vrij vaag klonk om er serieus mee wat te kunnen doen . Al spoedig concludeerde ik dat Ilva toch de juiste woorden had uitgesproken al liet ik dat niet zien door lang haar kant op te fronzen . Het was maar een schets en we hadden nu een kunstwerk nodig . Ik plaatste al mijn hoop op Sayonara die deze verantwoordelijkheid met een hartelijk gebaar ontving , maar niet al te enthousiast over was in de zin van dat ze eerder assertiviteit toonde dan genegenheid . Dat kon ik maar al te goed begrijpen , maar ik kon het niet laten door verbaasd te reageren toen ze binnen een paar tellen al een grijns liet zien - het universele teken dat je zojuist een plan had bedacht . Wonderbaarlijk dat ze ten eerste het zo snel had bedacht en blijkbaar echt een sterk karakter had .

" Ilva , toch ? Zo te zien .. " Begon Sayonara diep in gedachten terwijl haar blik over Ilva ' lege cilindervormige tas gleed , " .. Ben jij een boogschutter. Lukt het je om binnen vijf minuten al enkele pijlen en een boog te hebben gemaakt met graag wat vergif aan de punten ? "
Ik wilde direct vragen wat ze met dingen zoals ' pijlen ' en ' boog' bedoelde , maar voordat ik het wist had ze haar vrij kille , maar kalme blik op mij gericht . Kippenvel schoot over mijn lichaam heen , terwijl ze mij van top tot teen bekeek .
" Je bent niet in een goede staat om wat uit te richten , Masaomi , " Begon ze , waarna er iets zachtaardig in haar ogen verscheen , " Je kunt niet aanvallen , maar je kan onze aanvallen wel coördineren . Zorg er maar voor dat je goed de bewegingen van de vogel en de reuzin in de gaten houdt , "
" Maar hoe .. " Sayonara had zich al omgedraaid , maar keek toen nog over haar schouder als teken dat ze zou luisteren , maar hij snel moest zijn , " .. verzin je zo ' plan in een korte tijd en weet je dat de reuzin een vriend is ? "
Een schijnheilig lachje verscheen er op haar gezicht , waarna ze lachte . Had ik wat verkeerds gezegd ?
" Aah , grapjas ! Daar kom je waarschijnlijk nooit achter en het is fijn om dat zo te laten , goed ? "
Beduveld zakte ik neer , totdat ik op de grond zat . Ik was nauwelijks wijzer van geworden . Ik wilde Ilva al aankijken of zij het begreep , maar besloot het niet te doen . De woorden ' het is fijn om het zo te laten , goed ? " gingen nog door mij heen . Zwijgend draaide ik me dus richting de grote mens en het vogel-achtige schepsel , terwijl een blauwe schim richting de twee sprintte . Enkele tellen later klonk een fluit en weer enkele tellen later zat een blauw gestalte in de lucht waar ze vervolgens op ging zitten en met glimmende , scherpe voorwerpen het vogel-achtige wezen aanviel zonder dat ze daarbij de grote mens in haar bewegingen verhinderde .

Toen pas wist ik wat haar idee was en waarom ze eigenlijk haar taak niet had verteld , het ging als volgt : Ze zou het vogel-achtige schepsel verwonden op velen plaatsen om zijn zwakke punten te vinden . Doordat ze op een gegeven moment de twee niet uit elkaar zou kunnen houden , moest ik haar coördinaties geven . En vijf minuten later zou er een grote opening moeten zijn om de zwakke punt van het wezen te raken en zou Ilva haar taak vervullen . Mijn mond viel open .
Man , ze kon echt goed strategieën bedenken , maar al spoedig maakte ze een dringend geluid mijn kant op waaruit bleek dat ik even mijn taak moest vervullen in plaats van het verbaast zijn van haar creativiteit en improvisatie . Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en bekeek de bewegingen van de grote reus die gelukkig vrij ritmisch waren en telkens vrij gelijk waren . " Links ! " zei ik toen Sayonara een punt had geraakt waardoor het schepsel helemaal van slag raakte en ze zelf niet meer zag waar ze nou bevond . " Rechts ! Rechtsonder ! Boven ! " Ze volgde al mijn bevellen op , terwijl ik even kort de tijd nam om te zien hoe het bij Ilva ' kant verging . " Alles goed daar ? "

De paar tellen die voorbijgingen terwijl Sayonara nadacht leken even uren te duren. We hadden haar hulp nodig, en ze zag er ook uit als iemand die goede tactieken kon bedenken. Al snel verscheen er een grijns op haar gezicht, waaraan ik meteen kon zien dat ze iets had bedacht. Ik zuchtte zacht van opluchting. " Ilva , toch ? Zo te zien .. " begon ze. " .. Ben jij een boogschutter. Lukt het je om binnen vijf minuten al enkele pijlen en een boog te hebben gemaakt met graag wat vergif aan de punten ? " Verrast spitste ik mijn oren. Een boog én pijlen maken in zo'n korte tijd? Ik had uren besteed aan het maken van mijn eerste boog en pijlen. Het zou misschien mogelijk kunnen zijn om zo snel een boog en pijlen te maken, maar het zou maar iets simpels worden. Waarschijnlijk moest het ook niet perfect zijn; zolang ik er maar doelgericht mee kon schieten. Ik knikte ter bevestiging. “Ik zal mijn best doen,” zei ik. Meteen ging ik op zoek naar een goede tak voor de boog. Hij mocht niet te stevig zijn, maar ook niet te zwak. Terwijl ik zo snel mogelijk naar het juiste materiaal zocht, ving ik het gesprek tussen Sayonara en Masaomi op. " Je bent niet in een goede staat om wat uit te richten , Masaomi , " klonk de stem van het meisje. " Je kunt niet aanvallen , maar je kan onze aanvallen wel coördineren . Zorg er maar voor dat je goed de bewegingen van de vogel en de reuzin in de gaten houdt , " " Maar hoe .. " Ik raapte een tak van de grond, hij was niet al te zwak en had een vaag gebogen vorm. Perfect! " .. verzin je zo ' plan in een korte tijd en weet je dat de reuzin een vriend is ? " klonk Masaomi's stem weer. " Aah , grapjas ! Daar kom je waarschijnlijk nooit achter en het is fijn om dat zo te laten , goed ? " Hoewel ik niet wist of dit iets goeds of slechts betekende, leek hiermee het gesprek te zijn afgesloten. Ik besloot maar verder te werken aan de boog. Ik vond wat touwachtige klimplanten op de bomen, die ik ervan af trok en in elkaar begon te vlechten zodat ik een elastisch touw overhield. Snel knoopte ik hem vast tussen de uiteinden van de tak. Het was niet de beste boog ooit, maar het was beter dan niets. Ik zocht nog een aantal takken, waar ik punten bij maakte met mijn tanden.

Terwijl ik bezig was met de pijlen, hoorde ik Masaomi een soort instructies geven aan Sayonara. " Alles goed daar ? " vroeg hij in mijn richting. Ik keek op en knikte. “Het gaat goed, ik ben bijna klaar. Geef me nog een paar minuten, dan moet het af zijn,” antwoordde ik. Snel maakte ik nog een paar pijlen erbij en probeerde de punten wat minder bot te maken, hoewel ik nog steeds alleen maar mijn tanden en klauwen als “gereedschap” had. Nu nog iets vinden wat giftig was. Gelukkig groeiden er in dit bos veel planten, dus het kostte me niet al te veel moeite om een plant te vinden waarvan ik wist dat ze wat giftig waren. Niet echt dodelijk, maar ik vermoedde niet dat dat echt noodzakelijk was in dit geval. Ik doopte de pijlen in de bloemen van de plant waarna ik ze in de koker op mijn rug stopte. Ik stapte naar voren zodat ik een goed overzicht had over het schouwspel. Ik zag dat de vogel gewond was op meerdere plaatsen, en binnen minder dan een seconde merkte ik Sayonara op die op de rug van een draak zat. Ik besteedde verder niet al te veel aandacht aan het feit dat het meisje blijkbaar in staat was een draak te temmen en legde een pijl op mijn boog. Met zorg richtte ik op een plek waar de enorme vogel al gewond was geraakt, en ik trok de pees aan waarna de pijl net in de wond terecht kwam. De vogel gaf een pijnlijke kreet, maar leek nog niet te willen opgeven. Weer legde ik een pijl op mijn boog en richtte dit keer op een gevoeliger punt van de vogel nu ik wist dat de pijlen goed genoeg waren om goed te kunnen richten. Ik trok de pees aan en liet deze weer los, alleen had de vogel de pijl weten te ontwijken die verderop in de grond terecht kwam. Ik spande mijn boog in met de derde pijl, en dit keer was ik vastbesloten om hier een einde aan te maken. Ik trok de pees aan en in uiterste concentratie zocht ik de meest zwakke plek van de vogel. Ik liet de pees los en de pijl suisde recht op de vogel af en boorde zich in de borst van het dier, dat op de grond viel. Ik liep er voorzichtig op af, hopend dat dit inderdaad het einde van het gevecht betekende.

“Het gaat goed, ik ben bijna klaar. Geef me nog een paar minuten, dan moet het af zijn,” Antwoordde Ilva, terwijl ik al enkele pijlen bij haar zag liggen. Het leek erop dat het wel goed zou komen, maar ik kon het maar niet bevatten dat Sayonara uit het niets een plan wist te beramen om met de situatie om te kunnen gaan. Ze bleef de zwakke plekken telkens weer te raken, terwijl dat wezen waarop ze stond een deel van haar leek te zijn. Sayonara bewoog wat naar boven, de lucht in en de wezen leek deze beweging al te willen maken. Was dat nou talent, toeval of een mutatie waar ik het bestaan nog niet van wist? Er was nog een optie over: ik liep achter. Ze leek vrij veel op mij , maar ze was een 'zij', lichter gebouwd, maar voor de rest een wereld van verschil. De vastberaden blik in haar ogen, wanneer ze de vogel had benaderd en dreigde te verwonden, de harmonie ze met de wezen waarop ze stond had, het was... "Mas!" Ik schrok op uit mijn gedachten, en kreeg de vastberaden blik van Sayonara op mij gericht met iets vurigs erin. Ik had me even afgevraagd wat er nou was, want er leek niets vreemds te zijn aan de situatie buiten het feit dat ze zojuist haar aanval op de vogel had gestaakt. Pas toen ik druppels bloed uit haar been zag glijden wist ik wat ik zojuist had gedaan, of juist niet. Ik was weer weg gedut en had mijn aandacht doen verslappen. Sayonara had haar blik weer van mij afgewend, ze was teleurgesteld dat ik niet eens zoiets simpels aan kon, maar er zat nog iets achter. Ik kon er niet direct op komen, maar het voelde alsof ze nog een actie van mij had verwacht. Zonder er verder nog over na te denken, besloot ik haar weer de weg te wijzen naar de zwakke punten van de vogel. Het was weer zoals voorheen, maar de blik in haar ogen was killer geworden, alsof mijn zwakke oplettendheid haar hart eruit had getrokken en ze ook nog eens een dolle stier zou worden door het zien van haar eigen bloed op haar been. "Rechtsboven! Linksonder! Rechtdoor! Daar!" riep ik luidkeels, maar ik kwam nog net boven het geluid van de twee vechtende massa's uit. Ze leek me gelukkig wel te horen en deed wat ik haar op droeg. Weer ging mijn blik even opzij, richting Ilva die inmiddels dezelfde aantal pijlen weer had. Had ze dan niet meer gemaakt? Pas toen zag ik dat deze pijlen anders waren dan die van hiervoor, dat betekende dat ze al geschoten had! Hoe kon ik dat ook missen? Met mijn mond open van verbazing zag ik nog net Ilva de dodelijke pijl afvoeren, gevolgd door de luide plof van de vogel. Het was voorbij.

Nu het voorbij was heerste er een opgeluchte sfeer: We hadden deze strijd gewonnen. Zo zou het voor elk van ons aanvoelen, maar voor mij was het anders. Ik had natuurlijk bijgedragen aan het winnen van deze strijd, dat feit negeerde ik niet, maar ik was teleurgesteld in mijn eigen doen. Al mijn acties waren bijna allemaal nutteloos geweest en hadden het voor de anderen enkel moeilijker gemaakt: dat wegrennen van mij, mijn geheugenverlies en de vogel waar ik op de één of ander manier in mee contact ben gekomen. Zachtjes wreef ik over mijn zere arm die nog het minst pijn deed van de rest van mijn lichaam. Avani zag ik traag zichzelf langs de stam van de boom richting de grond zakken, herstellend van haar strijd. Sayonara deed haast hetzelfde tegenover een andere boom met dat wezen knorrend naast haar, zijn wonden likkend. Ik hoefde geen moeite te doen om te weten dat Ilva hetzelfde deed. Ik sloeg mijn ogen neer, liet mezelf op de grond neerploffen met aan mijn zijde dat kitsune-achtige wezen die bezorgd mijn modderige handen schoon likte. De vorige keer dat ik mijn ogen had gesloten was de strijd nog net pas aan de gang. Ik sloeg mijn armen traag om mezelf heen om het wezentje niet af te schrikken-wat hij niet deed, het wezentje leek zelfs kalmer te worden en sprong zowat op mijn schouder om mijn wang schoon te likken. Ik haatte mezelf. Ik had de anderen al deze leed bezorgd en wat zou ik doen wanneer de herinneringen terug zouden komen? Zou alles dan ook veranderen? Ik kneep mezelf. "Ik haat mezelf.."bracht ik uit, maar zachtjes. Ik wilde nu geen medelijdende tonen van mijn 'vrienden', ik kon zelfs het gelik van het wezentje missen. Ik had dit ze direct of indirect aangedaan en hun zoveel last bezorgd. Een klein stom mormel was ik. Een zwak wezen die anderen voor zich liet vechten en nog niet eens de zwaar gewonde was. Ik klemde mijn kaken steviger op elkaar. "Ha-Haat.. me-mezelf.."mopperde ik weer, ditmaal luider dan voorheen. Pas nadat dat gezegd te hebben wist ik met veel gekreun overeind te komen met een vlaagje die de geur van bloed en modder meedroeg. Deze 'vrienden' hadden teveel voor mij over. Ze hadden niks aan mij. Ze zouden een beter leven hebben zonder telkens een klein mormel te beschermen. Op het moment dat ik meende dat er geen blik op mij gevestigd was, hees ik mezelf overeind en probeerde ik geruisloos me van de voeten te maken. Met mijn kaken nog op elkaar geklemd en mijn ogen van de pijn half dicht geknepen baande ik me een weg door de duistere bos met de kitsune achter mij aan, die niet van gedachten leek te veranderen om mij te verlaten. Ach, het was zijn keuze om de dood tegemoet te gaan door mij te achtervolgen. Een paar keer struikelde ik over een tak of mijn eigen voeten en viel ik voorover in de modder, maar ondanks dat kwam ik steeds verder en verder van de gewonnen strijd terecht. Ik deed dit om hun. Ze moesten niet rouwen om een zwak mormel dat elk moment dood kon vallen van de ondraaglijke pijnen die zijn lichaam mee droeg.

{Topic UIT}