Ik had niet verwacht dat ik de eerste zou zijn die haar hart zou luchten,but o well, here's my story.
---
Al sinds ik een peuter was had ik altijd bij een groep vrienden willen horen, altijd in het middelpunt staan en bij het ontbreken ervan gemist te worden. Echter had ik dat nooit en bleef ik bij de vrienden die ik had bij bijvoorbeeld de schooluitjes, enkel was ik toen bang achter gelaten te worden. In Parijs had ik hetzelfde en leefde ik nauwelijks en voelde ik me als een onnodige geest die om te leven at en de anderen volgde, echt puur om te overleven. Dat gevoel had ik een lange tijd niet meer,maar toen ik vanmiddag op stap ging met wat vrienden merkte ik dat maar al te vaak. Ik was alleen, had niemand die zich op mij richtte en was niet echt opvallend als persoon, terwijl ik met hen meeliep. Iets zinnigs wist ik ook niet te zeggen.
En ja, zo gedraag ik me vaker met de gedachte dat ik enkel wil overleven en ik eigenlijk niet nodig ben,doordat mijn vrienden zich op elkaar richtte en ik meer een 'oja' puntje was. De ongelukken die erbij gebeurde lieten mij weer denken over dat deze beschermengel van mij juist wilde dat ik door bleef leven, hoe onlevenloos ik op dat moment er aan toe was. Alsnog keer ik vaak tot de conclusie terug dat ik niet nodig ben op dat soort momenten en gewoon wacht tot er een punt komt dat ik opeens nodig ben, alsof ik een sleutel ben dat pas veel later nodig was om een belangrijke deur te openen en zolang in bewaring moest worden gebracht.
En dat is eruit.. Wel vager dan ik verwacht had,but well my words.