where am i?

*klik* Arnoud hoorde het slot achter hem weer dicht vallen. Hij wist niet de hoeveelste keer dit was. Elke avond om 11 u. precies hoorde hij het weer. Het slot van zijn gevangenis deur. Hij zat hier nog geen half jaar en het leven begon hem nu al te vervelen. Niet dat hij dood wou maar het leven buiten de gevangenis was toch interessanter dan het leven binnen de gevangenis. Hoewel hij hier niet mocht klagen. Hij had zijn vriendin hier en ze was zwanger. Hoewel hij de eerste jaren van het kindje zou missen leek het hem toch het mooiste wat het hem kon over komen. Zijn vriendin hoefde gelukkig maar 18 maanden te zitten. Ze mocht de baby bij haar houden tot ze haar straf had uitgezeten. Van af dan zou hij zijn kleine moeten missen. Maar de eerste paar weken mocht hij, zijn vriendin en de kleine wel bij elkaar slapen zo dat ze 's nachts niet alleen hoefde te zorgen voor de baby. Hij vond het een wonder dat ze gelooft hadden dat het meisje echt zijn vriendin was. Hoewel hij niet zat voor loverboy activitijd was hij er wel verdacht van. Ze hadden het bewijs enkel niet rond kunnen krijgen. Maar dat hij een loverboy was betekende niet dat hij echt iets voor iemand kon voelen. Hij was hier ingerold om dat zijn vader een belangrijk lid van de bende was en als oudste en enigste zoon was het zijn plicht om hier aan mee te doen.
Maar het werd onder tussen tijd om te gaan slapen. Hij wilde het ontbijt niet missen anders was de lunch van 1 uur de eerste keer dat hij eten kreeg. Hij rolde snel zijn bedje in. Het was niet het beste bed maar alles was beter dan het koude matras van de isoleer cel waar hij al paar keer kennis had mee gemaakt.

Een paar uur later in Fantasonia
Wat was zijn bed toch hard geworden het leek wel of iemand er stenen in had gestopt. het structuur van zijn bed overtrek leek ook al meer van steen. Waar waren zijn laken en kussen eigenlijk gebleven. Het leek wel of ze hem buiten hadden gelegd de kou en de wind was er in ieder geval mee te vergelijken. Hij moest maar eens opstaan om zijn lakens te gaan zoeken. Arnoud open zijn ogen en de verbazing verscheen hem direct in zijn gezicht. Dit was zijn cel niet. Dit was een of afgelegen plek bij de bergen. Was dit een droom of zo. Nee dat kon niet hij voelde de grond en de kou en de wind. Die waren er niet in zijn cel en in dromen voelde je niks. Dit was echt. Maar waar was hij dan en hoe kon hij daar komen. Dit kon niet echt zijn. Hij kwam niet zomaar uit de meest bewaakte gevangenis van het land. Maar hij was toch hier. Dit kon geen droom zijn. Oké hij moest alles op een rijtje zetten. Het laatste wat hij zich kon herinneren dat hij voor de zoveelste keer in zijn cel werd opgesloten voor de nacht. Hij ging direct slapen en nu was hij hier. Hij kon lichamelijke dingen voelen zoals de wind waar van hij zeker was dat het niet in zijn cel plaats kon vinden.

Het was ondertussen duidelijk dat hij niet meer in zijn cel was. Maar hoe dat was gebeurd dat wist hij niet. Hij moest maar eens gaan kijken of hier nog anderen mensen leefde misschien konden zij hem uitleggen wat hij hier deed.

De zon zakte weg achter de horizon en liet de lijn in kleuren en licht gebaad achter, om de nacht aan de wereld voor te stellen. Ze zuchtte zacht, slikte en draaide haar om. Ze was in een van haar vele cotages in een van de dorpen. God mocht weten welk dorp, het kon haar niks schelen, zolang de klauwen van de grote, vlammende ster, zon, haar maar niet konden grijpen. Weer een zucht, en nog een... Het huisje was simpel en klein, het bestond uit twee ruimtes op de gelijksvloer en een grote daarboven. Het ene deel was bestemt als badkamer, er ging een spiegel, er stond een grote houten tobe, wat het bad moest voorstellen, en een ding om je behoeften te doen. Dat gebruikte ze dus niet, ze was een vampier en hoefde dus niet, euhm, haar behoeften te doen. Want ze was zowat, euhm, dood. De andere ruimte was meer een leefruimte, er stond een houten tafel, met bijpasende stoelen. Een haard was er ook. Maar je kon duidelijk zien dat het nog nooit was gebruikt, er lag geen beetje as op de mooi gestapelde houten blokken, want vuur was licht... Er waren nog andere atributen, zoals een grote ketel en borden in een kast, een houten wiegstoel en nog wat spulletjes wn prulletjes. Boven was haar kamer. Daar was het heel anders. Er stond een bed, die nog nooit was gebruikt en wat kasten met daarin urnes met een rode vloeistof. Walgelijk voor een mens, prachtig voor haar. Ze deed een soort stof bij het bloed om het vloeibaar te houden, dus was het minder lekker geworden, maar toch had ze zo een kleine voorraad. Eigenlijk was dit nog niet zo erg, ze had bijvoorbeeld huisjes waar ze hoofden aan de muur had gehangen. Het was ziekelijk, zij was ziekelijk...

Toen de zon volledig was verdwenen, liep Moka rustig naar de kapstop naast haar deur, daar ging een zijden mantel, een groene. Ze sloeg hem rond haar heen, maakte het knoopje aan haar nek vast en trok de kap over haar witte haar. Het was net een mantel. Ze zuchtte en keek naar de grond toen haar handen de houten deurknop naar beneden duwden en haar toegang gaf tot de buitenwereld. Ze stapte naar buiten, sloot de deur achter zich en stapte rustig verder. Haar huisje begaf zich enkele meters van het dorp, wat voor wat privacy zorgde, ze stapte de duistere nacht in, het dorp achter zich latende, om op jacht te gaan. Deze keer ontsnapte een lachje zich als een zucht uit haar mond. Wie werd haar volgende slachtoffer? Voor wie was dit zijn laatste nacht? Ze haalde adem, ookal was dat niet nodig, en ze sloot haar ogen. Ze genoot ervan, van het zien sterven, van het bloed horen vloeien, het was een voldaan, maar erg schuldig, gevoel...

Ze verstijfde, stopte en keek om. De wind blies haar mantel en haar in de richting van de maan, wapperend, prachtig... Maar het bracht ook geuren mee en wat rook ze? Wel, een pegasus... Ze grijnsde, ze hield wel van een uitdaging en van iets nieuws. Ze had nog nooit een paard met veren gegeten, of het goed smaakte? Bleef ook voor haar een raadsel, tot vanavond. Ze grijnsde, de lach werd groter, waarna ze wegschoot, ongelofelijke snel en sterk, dat was ze. Bomen schoten aan haar voorbij, tot ze bij een open plek kwam, waar edn solidair paard stond te grazen. Ze grijnsde en dook weg in het gras. Ze probeerde het dier zo stil mogelijk te naderen in deze kruipbeweging. Stil en kruip en stil en kruip en... En zo herhaalde de cyclus zich meerdere keren, tot het fout ging, 5 meter voor het gevleugelde paard. Zijn oren spitste zich en zij keek ook op, een lichtflits, een zacht gezoem, altans volr goedhorende, en het paard stoof weg, spreidde zijn vleugels en verdween in de inktzwarte hemel. Ze keek er even naar, maar begon toen te grommen. Wie durfde haar prooi zo weg te jagen?! Ze sprong recht en wandelde rustig verder, maar vanbinnen was ze razend. Ze duwde wat struikgewas weg en ontdekte iets, nee iemand, dat ligde op een rots. Een nieuwkomer, dacht ze en wist ze meteen. Haar woede-aanval moest maar wachten, eerst even kijken wat deze jongeman hier deed. Ze sloeg haar kap naar achter en sloeg haar haar uit de mantel waarna haar rode ogen hem eens goed bekeken. Hij was rond de 20, zijzelf leek op een 18-jarige. Ze stapte wat dichter, het struikgewas uit en zei; "Wat doe jij hier?" Ze toverde een onwetend gezicht tevoorschijn en bleef staan, met haar witte haar, blanke huid en rode ogen werd ze vaak gezien als albino, de perfecte dekmantel.

Hij moest gaan uitzoeken  of hier nog ander leven was. Hij had totaal geen idee waar hij was hij kon net zo goed midden in niemands land zijn. Maar voor het zelfde kon achter deze rotswand een heel dorp bevinden dat nu nog steeds in diepe slaap was en dat er voor zorgde dat hij er niks van hoorde. Het moest dan ook nog wel ergens midden in de nacht zijn. Het was dan ook nog pikkendonker. Hij moest nu echt eens gaan zoeken naar mensen. Al zou hij geen antwoord krijgen op zijnre vraag wat hij hier deed en hoe hij hier kwam. Als hij maar wat kleren kon krijgen. Hij had enkel zijn pyjama broek aan en hoewel het nu niet erg koud was wist hij niet zeker wanneer hij hier weg kon en wanneer deze warmte zou ophouden. daarnaast waren paar schoenen ook wel zo fijn. Die stenen ondergrond voelde toch niet zo fijn aan zijn voeten. 

"Wat doe jij hier?"  De stem leek uit het niets komen maar toen hij wat beter keek zag hij een vage gestalten een stuk veder op staan. Toen hij iets dichter op haar afliep zag hij dat het een meisje was. Ze leek zo uit een sprookje gestapt te kunnen zijn met haar sneeuwwitte haren en bloed rode ogen. Ze deed hem aan de foute versie van sneeuwitje denken. Hoe hij daar op kwam hij had totaal geen idee, het meisje leek helemaal niks kwaad te kunnen doen. Maar goed het meisje had een vraag gesteld en haar negeren zou haar nou niet echt blij maken en hij was maar al te blij dat hij een mens tegen was gekomen. Het was hier in iedere geval niet niemandsland.

Maar wat hij hier deed. Ja het was wel handig om zelf het antwoord te weten op die vraag. "Wat ik hier doe? Goede vraag nog geen uur geleden lag ik me bed en nu word ik hier wakker" Hij liet het gedeelte dat hij eigenlijk opgesloten zat achter paar groten deuren maar achter wegen. Voor het zelfde geld hadden zijn maten een ontsnapping weten te regelen en hem in zijn slaap weten mee te nemen. Niet dat hem dat erg waarschijnlijk leek. Als ze echt hadden weten te ontsnappen wat al zowat als onmogelijk was waarom hadden ze hem dan niet wakker gemaakt en waarom hadden ze hem hier dan achter gelaten en val. Ze wisten dat hij niet zonder val zou gaan. Nee dat senario was hoogst onwaarschijnlijk. Maar het zou toch niet verkeerd zijn om achter wegen te laten dat hij eigenlijk in de gevangenis thuis hoort.

Maar hoe kwam hij hier dan? Was hij alleen? of was.... Val was val hier. Misschien waren ze hier wel met ze twee maar kon hij het op een of anderen niet meer herinneren en zat ze ergens bang op hem te wachten. "euhm Heb je misschien een vrouw gezien stijl zwart bruin haar. Ze komt tot ongeveer mijn schouder euhm donker bruinen ogen" Hij keek het meisje gespannen aan als val hier was dan moest hij haar zo snel mogelijk vinden. "En ze is 30 weken zwanger" Ja dat detail was misschien wel handig. Hij was het ondertussen zo gewend dat ze zwanger was dat hij het nog wel eens vergat. Maar voor een vreemde was het wel een handig detail om haar te herkennen. Er zouden hier wel meer vrouwen lopen met zwart bruin stijl haar en donker bruinen ogen maar ze zouden niet allemaal 30 weken zwanger zijn.