Memories [E7]

(Ik ben niet zeker of [E7] achter de titel hoort, maar het speelt zich af tijdens het event... Dus tja... Als het niet klopt mag het veranderd worden ^^")

Nog steeds was het moeilijk voor mij om te accepteren hoe ik er nu uitzag. Mijn blik bleef op het water gericht, en nog steeds was het zo dat het gezicht van een mens naar mij terugkeek in plaats van het vertrouwde wolvengezicht met hier en daar menselijke trekken. Ik zuchtte. Al sinds ik terug was van de aarde had ik er zo uitgezien, en ik had geen idee hoe ik weer moest veranderen in mijn eigen lichaam. Ik had wel eens gehoord dat er weerwolven waren die de gedaante van een mens en die van een wolf konden aannemen, maar hoe ze dat voor elkaar kregen... ik had geen flauw idee. Ik had immers nooit geweten dat ik dit überhaupt kon. Ik wendde mijn blik weer af van het water en ging zitten. Nadenken... ik moest nadenken! Op Fanterria was ik een weerwolf, op aarde een wolf en nu was ik weer eens een mens. Kwam het door de portalen? Misschien. Erg logisch leek het me niet. Misschien dat ik één of andere handeling uitvoerde toen ik door het portaal werd weggezogen... Ik schudde met mijn hoofd. Dit bracht alleen maar meer verwarring. Misschien moest ik maar gewoon naar Horroria gaan en daar vragen of... Nee, dat zou zelfmoord zijn. Ten eerste omdat mijn familie mij niet graag terug zou zien, en ten tweede omdat ik als mens een makkelijke prooi zou vormen. Een prooi... Bij die gedachte begon ik me eenzaam en bang te voelen. Zelfs op zo'n vredige plek als deze. Natuurlijk was ik al eerder een mens geweest, maar toen was er overal chaos en was het niet zo riskant als nu... Ik begroef mijn gezicht in mijn handen. Ik voelde me eenzamer dan ooit, zelfs mijn eigen lichaam voelde niet meer vertrouwd aan. 'Was Masaomi maar hier...' mompelde ik, haast automatisch.

Masaomi... De laatste keer dat ik hem had gezien was hij zwak en verward. Hij kon zich niets meer herinneren, zelfs zijn eigen naam niet. Na het hele gevecht met een enorme vogel – waarbij een eigenaardig meisje met blauw haar ons geholpen had – was hij van het slagveld verdwenen, en voor de rest wist ik niet precies meer wat er allemaal gebeurde. Ik wist wel dat het zich niet erg lang vóór mijn reis naar de aarde afspeelde. Ineens voelde ik behalve eenzaamheid ook nog eens schuldgevoel. Ik had Masaomi helemaal alleen achtergelaten... Waarom was ik hem niet gaan zoeken? Hij was de leider van onze groep, nota bene! Ik sloeg met mijn vuist op de grond en ik voelde tranen prikken achter mijn ogen. Het was te veel, het was allemaal gewoon te veel. Als vanzelf flitsten oude beelden voorbij. De eerste ontmoeting tussen mij en de blonde jongen, het gevecht tegen de manticores in Horroria, de grot van Jellal, het hele gedoe rond Okami, de lawine in de bergen van Giville... We hadden samen nogal wat meegemaakt, goede en slechte dingen. Meer dan ooit hoopte ik dat hij zijn geheugen terug zou krijgen... Als hij ten minste nog in leven was. Die  gedachte liet al een traan over mijn wang rollen. 'Mas... waar ben je...?' fluisterde ik, half tegen mezelf, hopend dat de jongen inderdaad in orde was.
Wacht.
Noemde ik hem nou net “Mas”?

Masaomi schoof een dikke tak van een korte boom opzij, voordat hij voet zou zetten in de kale en uitgestrekte landschap van Latica. Normaal gesproken had hij hier niets te zoeken, maar sinds zijn broer’s verschijning en die van Avani, was hij er zelf maar erop uit getrokken om Jellal te pakken te krijgen. Zijn navigeer kunsten lieten hem echter in de steek, waardoor hij in Latica was beland dat absoluut niet in het midden van Fanterria zat. Masaomi had pas zijn fout opgemerkt toen de wezens die hij tegenkwam sterk verschilden met die van Notoko. Dat hij ineens een gevleugelde hond zag verschijnen leek niet zo apart voor hem, maar ook het weer was onderling afwisselend en ook de vegetatie. Een diepe frons kwam op zijn gezicht te staan, terwijl zijn schoenen bijna bij elke stap dreigden te verdwijnen onder het gouden zand. Hoe kon hij het dan niet eerder ontdekt hebben? Ter ondersteuning leunde hij met zijn arm tegen de tak van de boom aan. Nu stond hij ten minste redelijk veilig. Maar hoe kon hij al die seinen dat hij verkeerd liep kunnen negeren? Hij liet zijn blik vallen op de duizelingwekkende vormen van hopen zand die verderop door de hitte leken te trillen. Vanaf een kilometer terug had hij het al kunnen zien, maar toch was hij als een kip zonder kop doorgelopen zonder er aandacht aan te besteden. Vermoeid van de hitte en het lopen veegde Masaomi het zweet op zijn gezicht weg met zijn vrije arm. Een minuut lang staarde hij naar zijn dunne arm. Had het misschien gelegen aan zijn vrouwelijke lichaam? Hij kneep zijn blauwe ogen tot spleetjes. Heerlijk lijf had hij toch weer, maar hij moest er hoe dan ook een ogenblik mee leven. Masaomi reisde namelijk om een reden: de dader te stoppen.
 
Met het doel voor zich, kon hij niet stil blijven staan. Hij moest de dader vinden! Moeizaam draaide hij zich om en kon hij van geluk spreken dat hij deze boom had gevonden. Bij de draai zakte hij namelijk in elkaar, doordat zijn linkervoet te ver in het zand geschoten was. “Nee, he,” snauwde Masaomi toen hij een blijvende, bonkende pijn aan zijn enkel voelde. Kleine schrammen op zijn knieën sprongen ook open en een paar druppels bloed baanden zich een weg eruit, maar deden minder pijn dan zijn enkel. Voorzichtig probeerde Masaomi in een kleermakerszit te gaan zitten onder de tak, maar het ging niet zonder kreunen te laten horen. Zijn knieën begonnen ook pijn te doen. Als het zo doorging ... dan kon hij geeneens Zielonylas bereiken. Maar goed, eerst de wond bekijken. Voorzichtig deed hij zijn linkerschoen uit, haalde het zand eruit en legde deze naast hem neer, waarna hij zijn eigen voet vastgreep. De enkel leek al iets op te zwellen en kleurde al aardig blauw. Voorzichtig streek hij met zijn wijsvinger langs de zwelling, maar bij de lichtste aanraking ging er een pijnlijke schok doorheen. Stevig hield Masaomi zijn kaken op elkaar om de pijn te baas te blijven. Het werd echter duidelijk dat het even zou duren voordat hij verder kon gaan reizen. Misschien moest hij hinkelen? Het was bespottelijk, maar als hij zijn enkel niet zou gebruiken dan leek dit de juiste oplossing te zijn. Het kon natuurlijk voorkomen dat hij zou vallen en dat de wonden op zijn knieën erger werden, maar dat kon hij schoonmaken bij een waterbron. Masaomi hielp zichzelf met behulp van de boom weer omhoog, maar hield met een hand zijn linkerbeen omhoog en zorgde met de hand voor het evenwicht, terwijl hij onhandige sprongen maakte. Hij moest gewoon hier zo snel vandaan.

Op deze abnormale manier wist Masaomi al iets verder van Latica af te reizen, maar niet genoeg. Met het sukkelgangetje, waarmee hij ‘hinkelde’, zou het nog even duren, voordat hij in ieder geval een waterbron had bereikt. Na een halfuur gehinkeld te hebben, stopte hij abrupt ermee. Ditmaal begon zijn rechterbeen pijn te doen, doordat het zo lang op moeilijk terrein moest hinkelen en zijn lichaamsmassa moest dragen. Stilletjes keek Masaomi achter zich, terwijl hij hijgend voorover leunde, ondanks zijn pijnlijke knieën. Nog steeds kon hij de zandhopen zien en bijna net zo duidelijk als eerder. Dit schoot werkelijk waar niet op. Masaomi mopperde binnensmonds en keek toen weer naar het landschap voor zich waar wat meer bomen stonden. Hij had geen keus dan hier te gaan rusten, totdat zijn benen het aankonden om verder te reizen. Met enkele vermoeide passen en de pijnlijke steken in zijn enkel wist hij onder een boom neer te ploffen met zijn rug tegen de stam aan. Hij sloeg zijn ogen vermoeid neer. Direct voelde het koeler onder de boom en werd de pijn minder, doordat hij minder gewicht op verplaatste. 'Mas... waar ben je...?' zei een zachte, heldere stem. Even dacht Masaomi deze stem te hebben verbeeld en sloeg zijn ogen traag open om vervolgens geen enkel wezen te zien. Was hij gek aan het worden? Masaomi sloeg zijn ogen ter hemel en hoorde de bladeren zachtjes boven hem ritselen door de zwakke wind. Was het echt maar verbeelding? De stem had aardig bekend geklonken, bedachte Masaomi toen hij er beter over nadacht. Wacht eens even ... de koele, zwakke wind streelde zijn lichaam. Het was koel? Verward hield hij zijn armen opzij met zijn handen open. Het was echt fris. Was er dan een waterbron in de buurt? Waar wachtte hij dan op? Masaomi plaatste zijn handen naast zich en hees zich moeizaam omhoog en veegde wat zand van zijn kleren af. “Dan maar weer op weg,” zei Masaomi met een kleine grinnik om de pijn van zijn enkel en rechterbeen door te bijten. Stilletjes liep hij ditmaal iets normaler verder het gebied in met zijn gen gesloten en zijn hand door zijn haar woelend. Hij zat nog in de weer met de stem van eerder. Wie was dat nou ook alweer geweest? Hij kon er niet uitkomen.
 

De blonde verschijning liep met een stevige pas verder het gebied in en kwam al snel een grote rivier tegen. Tegen de tijd had hij echter wel zijn ogen geopend. Tijd voor verbazing had hij eigenlijk niet. Vanaf het moment dat de rivier voor hem was verschijnen tussen twee vrij grote zandduinen, rende hij er al als een dolle hond op af, even zijn pijn vergetend. Nu maar hopen dat het geen illusie was, zoals de stem van eerder. Net aan de oever van de rivier hield hij als test zijn vinger in het water om daarna zijn natte vinger in zijn mond te stoppen om te zien of het giftig was of een illusie. Masaomi was dan ook aardig tevreden toen hij nog na een minuut overeind stond. Het water was prima! De blonde gedaante maakte een kommetje van zijn handen en wierp deze over zich, en pas na enkele tellen kwam weer tot hem door dat hij een vrouwen lichaam had op het moment. Zijn gezicht betrok en vlug hield hij zijn armen voor zijn borstkas. Zijn kleren waren namelijk aardig doorweekt geraakt en doorzichtig. Man, dit was niet fijn! Haastig keek hij rond, enkel om de blik op te vangen van een ander. Het was een meisje met blond haar en groene ogen die er vrij beteuterd uitzag. Dat bekende gevoel van eerder keerde terug. Toen hij tegelijk naar haar keek en aan de zin dacht werd het duidelijker. Mas…. Masaomi, blond haar en groene ogen. “Ilva?” kraamde Masaomi al verward uit, voordat hij er zin in had. Wacht, zou ze hem wel herkennen als meisje? En wilde hij wel herkend worden, sinds …. S-sinds… Zijn gezicht betrok. Had ze het hem vergeven, of niet? Hij had haar en de anderen achtergelaten! Masaomi hield zijn armen om zijn borstkas steviger tegen zich aan. “Ik ben het, Masaomi,”

Weer voelde ik een traan op mijn gezicht. Al snel volgde er nog een, en nog een. Ik zuchtte en liet het maar gebeuren, terwijl ik mijn gezicht nog steeds in mijn handen liet rusten. Het luchtte op om even alle emoties eruit te kunnen gooien. Vreemd genoeg was het makkelijker als mens dan in mijn normale lichaam. Misschien was het gewoon zo dat mensen over het algemeen al sneller emoties toonden dan wolven. In ieder geval, ergens was dit fijn. Even nergens meer aan denken, gewoon de tranen laten rollen over mijn wangen. Toen mijn tranen eenmaal op bleken te zijn, haalde ik diep adem en stond mijn gedachten toe om terug te komen. De stress was er nu vanaf, misschien dat het vanaf nu ook weer beter zou gaan. Tenminste, dat hoopte ik. Weer kwam de gedachte aan Masaomi in mij op. Ik miste die jongen écht... Ik had het vreemde gevoel dat als hij bij mij in de buurt zou zijn, ik me meteen beter zou kunnen voelen. Het rare was dát ik me ook werkelijk beter voelde op dit moment. Vaag, ik had hem toch helemaal niet gezien in deze omge- “Ilva?” Bij het horen van mijn naam werd ik uit mijn gedachten gehaald en ik keek op, in de richting waar de stem vandaan kwam. Er stond een meisje, met halflang, blond haar en bruine ogen. Nooit gezien. Tenzij... Tenzij dit meisje ook betoverd was, net zoals alle andere wezens die níet op aarde waren geweest... Dat betekende dat zij dus een jongen moest zijn... In dat geval... dan... dan...

“Ik ben het, Masaomi,” zei het blonde meisje. Compleet verbaasd keek ik haar - correctie, hem – aan. Hij was het echt. Dat kon niet anders. Ik had hem niet hier verwacht, niet nu, niet in dit lichaam. Maar ondanks alles voelde ik me blij en opgelucht, omdat hij veilig was, omdat hij hier was. 'Masaomi...' zei ik, waarna ik opstond. Het was vreemd om hem als meisje te zien, maar ik wist dat hij het was. Ten eerste had hij het zelf gezegd, ten tweede klopte de haarkleur volledig, en ten derde hadden die ogen toch echt dezelfde glans als die van Masaomi. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik rende op het “meisje” af en sloeg mijn armen om haar heen. 'Je leeft nog...' zei ik opgelucht. Het kon mij niet schelen dat hij nu in het verkeerde lichaam zat. Ik wist dat dit dezelfde Masaomi was. Ineens realiseerde ik me dat ik hem nog nooit eerder zo'n omhelzing had gegeven, en ik liet hem los en zette een stap achteruit. 'Sorry, ik... ik ben gewoon blij om jou weer terug te zien...' Misschien was het gewoon mijn mensenlichaam die me ineens zo anders maakte dan anders. Wie weet. Maar goed, dat was later van zorg. Masaomi was terug. En ik had het gevoel dat zijn herinneringen ook weer terug waren.

Heftig twijfelend aan zijn actie om zijn aanwezigheid duidelijk te maken, stond Masaomi stilletjes aan de oever met zijn hoofd beschamend omlaag. Er was nog steeds een mogelijkheid dat Ilva hem niet meer wilde zien, sinds de vorige gebeurtenis. En eerlijk gezegd verdiende hij van zichzelf niet om de vertrouwen van Ilva her te winnen. Hij had ze achtergelaten of niet soms? En op het moment dat ze hem het meest nodig hadden. Nee, hij verdiende het niet. Met licht trillende benen van de kou had hij bijna een stap van de oever af geplaatst, maar stopte toen spontaan zijn naam klonk. Masaomi hief zijn hoofd traag op en voelde een enorme klap tegen zijn borstkas. Huh? Wat was er aan de hand? Het was een wonder dat hij stevig bleef te staan, ondanks de pijn in zijn benen en het feit dat ze trilden. Al spoedig zag hij dat Ilva hem stevig vasthield met een zachte glimlach op haar gezicht. Hij zag echter de sporen van opgedroogde tranen op haar wangen. Had ze nou gehuild? Waarom? Ze was bovendien ook een mens, maar hij was niet zo verrast door haar verschijning. Hij was nog in de ban van de verbazing en het feit dat ze hem nog mocht na de voormalige gebeurtenis. Zonder erbij na te denken had hij zijn armen om haar heen geslagen en voelde de warmte die er vanaf kwam. Het maakte hem kalmer en wakkerde het besef aan dat hij ook haar degelijk gemist had. Het was enkel nogal onwennig om Ilva zulke knuffels te geven, maar hij vond het echter niet erg. Het voelde zelfs .. fijn. Maar ergens voelde hij zich er ook sterker door, maar dat gevoel was zwakker dan de eerste. Masaomi dreigde wel iets willen zeggen in betrekking tot het vertrouwen tussen hen, maar Ilva was hem voor en gaf tegelijk ook een antwoord. 'Je leeft nog...' zei ze. Masaomi kon het niet laten om zachtjes te grinniken. Dat klopte inderdaad, hij was springlevend, maar niet in een al te beste staat. Maar voor nu .. “Ja, inderdaad,”
 

Er kwam helaas een eind aan het fijne gevoel. Het volgende moment sloegen zijn armen opzij, doordat Ilva zich had teruggetrokken. Lichtelijk verward keek hij haar aan, waarna het tot hem doordrong dat ze elkaar net iets te stevig hadden vastgehouden. Snel hield hij zijn blonde pony voor zijn gezicht. Soepel, Masaomi, soepel. Direct begon hij het ook warm te krijgen en dat kwam niet enkel door de hitte. Hij schaamde zich te pletter. Zijn wangen voelden ook warm aan. Hij zag er zeker uit als een tomaat. Een beetje spelend met de haren van zijn pony probeerde hij richting Ilva te kijken die ondanks wat vooraf speelde niet zo erg leek te schamen als hij. Wie weet ging zij beter met schaamte om. Maar zij had hem losgelaten. Dat was al een spoor van schaamte.  Ach, zo moest hij niet denken. Ze sprak echter ook als eerst. 'Sorry, ik... ik ben gewoon blij om jou weer terug te zien...'  Masaomi knikte kort. Het duurde even, voordat hij zijn schaamte van zich af wist te zetten om helder na te denken. Betekende dit nou dat Ilva het hem vergaf? Of was het enkel uit bezorgdheid? Voor nu wist hij het niet zeker, maar besloot gewoon te hopen dat ze hem nog net zo vertrouwde als vroeger. Hij wist namelijk wel beter. “Ik heb je ook een aardig tijdje niet meer gezien. Het spijt me wel echter diep dat ik een lafaard was op dat moment… “begon Masaomi zachtjes, waarna hij Ilva weer recht aankeek, ”Maar ik beloof niet meer terug te deinzen als je mij nog een kans geeft!” Masaomi’s woorden kwamen er sterker uit dan verwacht en hij hield zijn hand voor zich met een klein lachje. Hopelijk zou ze hem weer accepteren. Dat was belangrijker dan wat dan ook. Hoewel, de vijand verslaan betekende ook veel voor hem. Jellal in dit geval. Zou hij nu over hem moeten beginnen? Hij besloot zijn lippen stevig op elkaar te houden. Als Ilva hem niet vertrouwde dan al helemaal niet in zijn missie. En dat maakte een groot verschil in de uitkomst. 

'Ja, inderdaad,' klonk de stem van Masaomi. De stem die ik had gemist, die ik écht had gemist. Oké, ja, zijn stem klonk nu een stuk hoger, maar nog steeds was het zijn stem. Nadat ik hem weer had losgelaten viel zijn pony voor zijn gezicht, en geleidelijk aan zag ik hoe hij een rode kleur begon te krijgen. Haast automatisch verscheen er ook een lichte blos op mijn wangen en ik keek wat weg. Het was niet mijn bedoeling geweest om hem zich te laten generen... Ik keek weer naar hem, en ik zag dat hij mij ook weer aankeek. Niet direct, maar in ieder geval wel in mijn richting. 'Ik heb je ook een aardig tijdje niet meer gezien. Het spijt me wel echter diep dat ik een lafaard was op dat moment… ' zei hij zacht. Ik deed mijn mond al open om op dat laatste in te gaan. Hij was allesbehalve een lafaard! Hij had zijn geheugen verloren op het moment van het gevecht, dus hij kon er zelf niets aan doen. Maar voordat ik kon antwoorden was hij me al voor. 'Maar ik beloof niet meer terug te deinzen als je mij nog een kans geeft!' zei hij, terwijl hij me recht aankeek en zijn hand voor zich uit stak. Ook was er een kleine lach op zijn gezicht verschenen, en ik zag dat hij hoopte op een positief antwoord. “Geloof me,” begon ik, “het maakt me niets uit hoe vaak je ergens voor terug deinst. Bovendien heb je geen nieuwe kans nodig, je hebt nog steeds de eerste niet verspeeld.” Ik glimlachte en pakte zijn hand.

Ik keek nog eens naar Masaomi, en ik merkte weer duidelijk zijn vrouwelijke lichaam op. Ik zuchtte en keek hem aan. “Nu dat geregeld is, moeten we maar eens een manier bedenken om jou terug in jouw eigen lichaam te krijgen,” zei ik. Op dat moment werd ik onbewust weer de serieuze Ilva, die de laatste keer ook tegen Masaomi had gepraat. “Denk je dat Jellal erachter zit?” vroeg ik. Zo ja, dan zou die heks een hoge prijs moeten betalen. Dit was werkelijk een stap te ver. Hij had mij al eens in een mens veranderd, samen met alle andere wezens, en hij had alle mensen in wezens veranderd. Maar dat hij Masaomi in een meisje heeft veranderd was serieus de druppel die de emmer liet overlopen. Als ik die heks in mijn klauwen kreeg... Hij zou er spijt van hebben dat hij überhaupt zijn magie had uitgebreid... Terwijl deze gedachten door mijn hoofd spookten, merkte ik niet dat ik mijn handen had gebald tot vuisten en dat elk spiertje in mijn lichaam was gespannen. Jellal zal spijt krijgen van wat hij had gedaan met Masaomi... en hij zal ervoor boeten...

Een tijdje had Masaomi geen krimp gegeven, ook niet toen ik zijn hand had vastgepakt. Hij leek nog diep in gedachten te zijn. Ik vroeg er af wat er met hem aan de hand was – de andere gedaante er even buiten houdend. Hij leek zich minder te gedragen als de Masaomi die ik kende, en hij leek zich ergens ook schuldig te voelen. Waarover? Hij had toch niets om zich schuldig over te voelen? Mijn gedachten werden afgeleid door iets glimmend. Iets glimmend op het gezicht van Masaomi. Waren het... tranen? Was hij verdrietig, of...? Nee, hij keek eerder... opgelucht. Dat was even het enige woord waarmee ik zijn uitdrukking kon beschrijven. “B-Bedankt, Ilva!” zei hij, waarna hij zijn tranen afveegde met zijn arm. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Zo kende ik hem weer. Nadat ik van onderwerp was veranderd keek hij mij aan en glimlachte vaagjes. Ik geloofde niet dat dat te maken had met wat ik zei. Het leek eerder alsof hij aan iets positiefs dacht. Wat, dat wist ik niet. Als weerwolf kon ik dan wel angst ruiken en dingen beter horen, maar gedachtelezen stond in ieder geval niet in dat rijtje.

Na een tijdje hoorde ik dat Masaomi zuchtte, en toen ik naar hem keek zag ik dat hij mij ook recht aankeek. “Ilva, laten we het volgende doen: we gaan naar het midden van Fanterria,Horroria, en proberen Tetsuo en Avani te vinden en het liefst meer bekenden.” Horroria... Als vanzelf liep er een rilling over mijn rug bij het horen van de naam van die streek. Zelfs ik had mijn redenen om er bang voor te zijn, al was het dan de plaats waar ik was opgegroeid. Bijna alle weerwolven haatten mij, en zeker nu zou ik niet veel kunnen beginnen tegen hen... Nee, wacht. Als heel Fanterria was aangetast door de spreuk, dan zou die vast ook Horroria hebben getroffen. Ten eerste zouden alle weerwolven het te druk hebben met panikeren over hun veranderde lichaam, en ten tweede zouden ze mij niet kunnen herkennen. Ze zouden er natuurlijk vanuit gaan dat ik een mannelijke weerwolf was. Misschien dat deze chaos inderdaad in ons voordeel kon werken. “Kan je het aan?”  vroeg Masaomi. Ik keek hem aan. 'Ja, maak je maar geen zorgen. Ik geloof niet dat de andere weerwolven mij zullen kunnen herkennen,' begon ik. Ik aarzelde even voordat ik verder ging met mijn antwoord. 'Al is het misschien handig als ik een manier vind om terug te veranderen in mijn half-wolf-lichaam. Dan zal ik veel sterker zijn dan nu. Je weet immers maar nooit wanneer één of ander wezen twee mensen zal aanzien als een maaltijd.' Ik besefte nu pas hoe overbodig dit was. Wat kon Masaomi eraan doen dat ik om de haverklap zowat in een ander wezen veranderde? Misschien dat hij een idee had van hoe ik dat voor elkaar kreeg, maar daar bleef het wel bij.

Naarmate ik mijn mening verder vertelde, merkte ik dat Masaomi weer een glimlach op zijn gezicht begon te krijgen. Hoewel... zijn blik werd weer wat serieuzer toen ik het had over mijn “gedaanteverandering”. “Ilva, weet je nog wanneer je eigenlijk van gedaante veranderde? En weet je toevallig ook hoe je eraan toe was, mentaal en fysiek gezien?” Ik dacht na. Ja, wanneer was ik eigenlijk van gedaante veranderd? Ik probeerde me te herinneren wanneer ik voor de eerste keer van uiterlijk veranderde – dat hele gedoe met mensen die in wezens veranderden enzovoort even niet meegerekend. Wanneer veranderde ik?... 'Voordat ik naar de aarde ging,' mompelde ik als een soort antwoord tegen mezelf. Ik keek naar Masaomi. 'Voordat ik door een portaal naar de aarde werd gestuurd, veranderde ik in een wolf. Het was op dat moment volle maan.' Ik was later van een wolf in een mens veranderd. In andere woorden, direct nadat ik terug ben gekomen op Fanterria. 'Toen ik van de aarde terugkwam veranderde ik in een mens, en eigenlijk weet ik niet hoe dat is gebeurd...' zei ik. Ik had dan wel gezegd dat ik niet wist hoe ik was veranderd, maar Masaomi had ook nog gevraagd hoe ik mij had gevoeld toen het gebeurde. Tja... Hoe had ik mij gevoeld?

'De eerste keer was ik op jacht,' begon ik. 'Alleen was die jacht mislukt, en daardoor raakte ik even geërgerd. Kort daarna veranderde ik in een wolf. Van de tweede keer weet ik zeker dat het verwarring was.' Dat klopte. Toen ik namelijk terug naar Fanterria werd gezogen door een portaal, was ik vooral erg verward en gedesoriënteerd. Kort daarna was ik in een mens veranderd. Misschien dat ik dan een geërgerd of verward gevoel moest nabootsen om weer in mijn normale vorm te veranderen. Of juist het tegenovergestelde? Erg zeker was ik er niet van. Ik hoopte dat Masaomi hier een duidelijke theorie over had. Eigenlijk was het best apart, dat ik nu volledig op hem vertrouwde. Meer dan eens was dat andersom geweest. Niet dat ik dat zo erg vond. Ik wist dat ik de blonde jongen volledig kon vertrouwen. Ook op dit moment.

(Sorry voor de verschrikkelijk korte post. Ik heb even niet veel inspiratie voor deze situatie...)