Morning~

Het was nog vroeg in de morgen toen een jonge zwartharige reus zich door de grenzen van Giville baande met voorzichtig geplaatste stappen. Hoeveel dagen had hij sinds zijn vertrek niet meer de ijskoude lucht weten op te snuiven, de koude grassprieten onder zich gevuld en de sterke dennengeur niet meer geroken? Zeker een boel. De jonge reus stopte even met lopen en liet zijn blik over de dal van een dichtbij zijnde berg vallen. Achter de berg woonde zijn vrienden die zeker een lange tijd op hem hadden staan wachten als ze hem nog herinnerde. Ze zouden in ieder geval een boel moeten zijn gegroeid en zouden dus ook een jaar ouder zijn. Zou dit betekenen dat ze misschien al onderlinge relaties gevormd hadden? Bij zijn vertrek kon hij al de vlinders in de buiken van de meisjes gevoeld hebben, dus moesten er een paar van de vlinders hun bloem, een van de jongens, gevonden hebben. De reus hield een hand voor zijn mond, giechelend. Met zulke gedachte was hij benieuwd naar de koppels die misschien waren ontstaan, maar het waren mogelijkheden en ze stonden dus net vast. Hij kon ze pas ter plekke vestigen. Voldaan plaatste hij zijn handen tegen zijn zij om zijn weg te vervolgen. Het zou enkel een paar dagen duren, voordat hij weer herenigd met ze zou zijn. Tijdens het lopen dacht hij al aan welke verhalen hij ze kon vertellen over zijn reis door Fanterria, van de Carers die draken beschermden in Notoko tegen een groep Hunters tot een territoriumstrijd tussen twee roedels weerwolven. Het was een spectaculaire, heftige reis geweest wat niet enkel spanning te wegen gebracht had, maar ook nieuw vergaarde kennis over de organismen. Welk organisme de rol van prooi op zich nam en welke de jager of de manieren waarop ze zich konden verdedigen of aanvallen, dat allemaal van een behoorlijke reis. Een boel verhalen die wat langer dan een uur zouden duren om ze elk in kleur en geur te vertellen. Onbewust verscheen er al een vermakelijke glimlach op zijn gezicht en glansden zijn ogen. Hij verstevigde zijn pas, onrustig en ongeduldiger geworden door al deze verwachtingen die hij had.

In deze haast was hem bijna een schim in zijn ooghoek hem ontgaan. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij schuin achter zich en meende een reuzin te zien die op haar rug lag, maar duidelijk nog bij bewustzijn was. Hij voelde zijn hart van de spanning in zijn keel kloppen en verrast taste hij met zijn vingertoppen er langs. Waarom werd hij toch zo gespannen?  Kwam het doordat hij een lange tijd geen soortgenoot gezien had of speelde iets anders een rol, zoals… Herkenning? Aurik trok zijn ogen tot spleetjes en leunde iets meer naar voren en zag toen dat de reuzin lange blonde haren had, een zeldzame haarkleur onder reuzen. Deze opmerking… Hij had hem toch eens eerder gemaakt, maar wanneer? Hij krabde zijn zwarte haren en herinnerde zich het toen. Er was een blonde reuzin die hij kende, dat was.. “Avani..” Haar naam kwam onwennig uit zijn mond. Een jaar was vergaan sinds het moment dat ze elk hun eigen weg gingen en dat ze elk voor de laatste keer zagen. Was het mogelijk dat ze weer in Giville kon zijn? Aurik liet zijn arm langs zijn lichaam hangen en herinnerde zich ineens weer de woorden die ze eens uitgesproken had. 'Wat was er eigenlijk allemaal in Giville gebeurd? In de tijd dat ik in de buitenwereld was, ben ik eigenlijk amper in Giville geweest,'. Avani was echter weer in Giville en dat stelde hem gerust, wetend dat als hij haar aanbod afgewezen had een jaar geleden, nu zijn reis kon starten indien hij wist waar ze zat. Wacht. Waarom dacht hij er zo over? Hij schudde zijn hoofd. De reis was voorbij en Avani was geen middel om naar de buitenwereld te gaan, maar een vriend.


Zou hij dan naar haar toe gaan? Ze leek vrij vredig in het zachte gras te liggen dat hij haar liever met rust wilde laten. Zijn nieuwsgierigheid bleef echter sterk aanwezig en langzaam stapte hij op haar af en bijna schrok hij zo dat hij bijna op zijn achterste viel. Ze leek namelijk niet vredig in slaap te zijn-haar ogen waren open- en haar blik leek op iets in de verte gevestigd te zijn. Hij volgde haar blik naar een beeldschone zonsopgang, bijna adembenemend. Hoe lang geleden werd hij juist wakker met zulke zonsopgangen? Het leek een eeuwigheid, maar het hele jaar door zag hij zonsopgangen, elk verschillend door de omgeving, maar die van zijn thuisland bleef toch het mooist. De warmte van de zonnestralen tastten zijn huid af, terwijl hij verder richting de reuzin stapte. “Goedemorgen, slaapkop,” Grinnikte Aurik die zijn armen achter zijn rug hield en over haar heen boog om haar lichtjes te plagen. Nu hij haar beter zag, bleek het gelukkig écht Avani te zijn met haar groene kijkers en lange blonde haren. Zij was echter duidelijk gegroeid in tegenstelling tot hem. Zijn stem was enkel zwaarder geworden en zijn lengte toegenomen, daar bleef het bij. Helaas. Baardgroei bleek op zich te wachten. Langzaam trok Aurik zich terug en plofte hij op het zachte gras naast Avani neer met zijn armen voldaan achter zijn voorhoofd, terwijl hij ook richting de zon keek die toenam in haar warmte en grootte. “Je had gelijk, Fanterria zit vol gevaren, maar is ook beeldschoon in haar glorie,”


OOC: Ik moet echt weer inspelen op Aurik's karakter en dat is nogal moeilijk, hehehe.

Het was duidelijk dat Avani hem wist te herkennen en dat had hem enigszins gerustgesteld. Zij was hem ook niet vergeten en dat voelde fijn aan. Als hij haar had begroet als een onbekende zou ze zich zeker bedreigd velen en om dan met een meisje te vechten was teveel van het goede, zeker na een lange reis. De vermoeidheid trok als een vlaag door hem heen, terwijl de zon haar warme zonnestralen over de bergen verspreidde. Hij besefte toen pas dat hij maar twee uur geslapen had om nog bij zonsopgang in Giville terug te zijn. Dat was achteraf niet slim geweest: hij was doodop. Als Avani het toeliet wilde hij zo meteen wel even dutten. Hij strekte zijn armen iets uit en legde ze toen op zijn knieën.  Een paar tellen nadat hij begonnen was over het prachtige landschap van Fanterria, leek Avani er aardig mee eens te zijn. ‘Dit soort dingen zijn altijd weer momenten die me aan de goede kant van Fanterria laten denken.’ Dat waren haar exacte woorden die goed gekozen waren. Even hield hij een hand voor zijn mond om een gaap te onderdrukken uit beleefdheid. Hij wilde niet dat hij een verveeld gebaar zou maken, zeker als het niet zo bedoeld was. Avani had echter wel hier gelijk in. In zijn reis had hij de goede , maar ook de slechten kanten gezien. Ze wogen echter tegen elkaar op, ze waren in balans. Zolang deze evenwicht bestond kon je als individu Fanterria zowel goed en slecht vinden als je het zo zwart wit wilde. Het was echter niet overduidelijk een vreselijk land of juist een Utopia van een land. Het zat er lekker tussenin. Dat was fijn.
 

Aurik glimlachte even, diep in gedachten verzonken. ‘Hoe gaat het met je? Het is al een hele tijd geleden,’ Direct schrok hij wakker en keek hij Avani recht aan. Even bijkomend van de schrik krabde hij aan zijn zwarte haar. Dat kon ze niet beter verwoorden, het was een lange tijd geleden dat ze elkaar voor het laatst zagen. “Het gaat wel en..” Een gaap doorbrak zijn woorden, waarop hij verontschuldigend Avani aankeek, ”Sorry, heb weinig geslapen.  Verder hadden de Hunters zich vrij rustig gehouden in de tijd dat ik in een bepaald gebied zat. Of ik wist ze onbewust te vermijden of ze lieten zich niet zien, bang voor een jonge reus.  Ach, ik mag niet klagen,” Hoe minder Hunters, hoe beter. Het bleef echter mysterieus of waren zijn verwachtingen te hoog gespannen geweest?  Hij merkte toen pas dat Avani hem aankeek, zeker aandachtig naar zijn verhaal luisterend. Met een grinnik draaide hij zich iets meer naar haar toe. “Voor de rest gebeurde er weinig speciaals hoor,” Vervolgde Aurik die eigenlijk al zijn verhaal afgemaakt had. Er was niets wat echt uitschoot boven de rest in zijn avontuur. Nu hij zijn woord gedaan was hij des te meer benieuwd naar hoe Avani al die tijd doorgekomen was. Bleef ze al die tijd in Giville, of was ze ook op stap geweest? “En… hoe ben jij al die tijd doorgekomen?” Vroeg hij met een zachte glimlach, nogmaals een gaap onderdrukkend.

Spoedig nadat hij gevragen had hoe Avani de tijd had besteedt, keek ze naar de rijzende zon. Ze leek haast in gedachte verzonken te zijn op het moment dat de zon leek te weerspiegelen in haar ogen. Het kon echter een hint zijn dat ze een boel had beleefd. Dat zou niet als een verassing moeten komen, elke dag moest je immers overleven. Er waren namelijk nog vreemde gebeurtenissen geweest die door een machtige tovenaar te weeg waren gebracht. In zijn reis was hij bizarre veranderingen in zowel de mens als wezens tegengekomen.  Het leek allemaal haast een nachtmerrie te zijn geweest in plaats van de realiteit, het alledaags leven.  Nu was hij juist meer benieuwd naar Avani’s verhaal, gezien ze er misschien ook iets over gehoord had moeten hebben. Het was zo groots en het was zelfs in Giville gaande, volgens geruchten. Het leek hem met de tel logischer dat Avani er vast meer over begreep, gezien zij Giville vaak achter zich liet. Avani sloeg plotseling een zucht. Het leek erop dat ze uit haar gedachtegang gekomen was, maar niet heel vrolijk leek met de uitkomst. Aurik ontmoette haar blik en luisterde toen naar de woordenstroom die haar mond verliet met volle aandacht. ‘Ik heb rust gezocht, hier in de bergen van Giville,’ Dit verraste hem erg, gezien ze juist dit gebied vaak verliet. Het legde ook direct uit waarom hij haar nog nauwelijks tegengekomen was. Ze wendde haar blik van hem af, richting de dreigende afgrond onder hen. ‘Ik had teveel gezien. Al het gedoe met Jellal, met de Hunters, ik was er op een gegeven moment klaar mee. Dus ik heb me teruggetrokken. Weg van alle problemen, weg van alle ruzies,’Aurik kon enkel hierop reageren met een knik. Hiermee was ook bevestigd dat ze inderdaad op de hoogte was van de fratsen die de tove-nee- Jellal uitvoerde op Fantasonia. Het veroorzaakte enkel chaos en meer confrontaties tussen wezens die ooit vredig met elkaar konden leven. Deze tovenaar had al zoveel schade bezorgd dat zelfs het beëindigen van zijn acties nauwelijks nut zou hebben.  Het was makkelijk te begrijpen dat Avani rust zocht, maar het zou niets oplossen, enkel voor het individu. Hij voelde toen Avani’s blik weer op hem gericht staan al keek ze hem eerder in haar ooghoeken aan. ‘Ik weet dat de andere wezens daar bepaalde gedachten over hebben, maar ik had dit nodig. Even rust. Even weg van alles. En het heeft me geholpen. Zowel van binnen als van buiten ben ik rustig.’ Verwees ze naar hem als ‘andere wezens’? Dat moest wel en haar vermoeden klopte, hij had een andere mening hierover. Hij kon haar standpunt echter wel begrijpen en dus ook respecteren. De rust had ook klaarblijkelijk Avani overgenomen in haar woorden. Dat was ook goed nieuws. Het was haar gelukt. Avani vouwde haar handen in elkaar en vervolgde haar verhaal, ‘Ik wil binnenkort weer terug naar Fantasonia. Ik ben er weer klaar voor. Eigenlijk wil ik vandaag al gaan, maar nu is het nog te vroeg,’ Een zachte glimlach vormde op Aurik’s gezicht na het horen van haar boodschap. Ze wilde dus terug naar Fantasonia, en wel vandaag! Ze was er zeker klaar voor nu ze haar rust hervonden had. Hij wilde graag ook Fantasonia weer in, maar toen schoot de waarheid hem binnen. Was hij vandaag niet eindelijk teruggekeerd om zijn vrienden weer op te zoeken voorbij de berg? Het zou onmogelijk zijn om nog vandaag met Avani dan te vertrekken, helaas. Hij sloeg een zucht en liet zijn blik rusten op de berg achter zich die hij nog moest passeren. “Ik moet juist de andere kant op, voorbij een berg om wat vrienden te bezoeken. Wat ik daarna ga doen weet ik nog niet. Het lijkt mij leuk om ook terug naar Fantasonia te keren na mijn bezoek, maar dan laat ik hen weer achter in Giville. Ze kunnen beter ook Fantasonia in trekken, zodat ze leren overleven dan jarenlang in een rustig oord te zitten,” Licht verrast van zijn eigen woorden keek hij Avani aan. Hij had dat laatste niet gemeen bedoeld. “Dat laatste…. Ik bedoelde het niet zo!” Lichtjes ongemakkelijk speelde hij met zijn vingertoppen met zijn zwarte haren. Er viel een stilte en hij had geen idee hoe hij deze kon opvullen. Hoe langer de stilte aanhield, hoe ongemakkelijker hij zich voelde. Hopelijk had hij Avani niet gekwetst. 

Misschien was het een beter idee om van onderwerp te wisselen? Jellal en de chaos in Fantasonia kwam direct in hem op. Avani leek er meer verstand van te hebben dan hij. “Heb je trouwens ooit deze Jellal ontmoet? Zo ja, heb je een vermoeden waarom hij continu van die betoveringen loslaat over Fantasonia? Als hij enkel chaos wilde, kon hij lang geleden al stoppen, maar hij wilt duidelijk dan meer of iets bekend maken aan ons. Wat datgene is… Tja, dat kan van alles zijn. Van een dreigend gevaar tot iets filosofisch. De mogelijkheid dat hij enkel in tijden van chaos de macht wilt overnemen lijkt mij raadselachtig. Dat had hij anders al kunnen doen,” Aurik kruiste zijn armen weer achter zich en keek weer richting de snel stijgende zon. Iets schoot hem te binnen. Al deze betoveringen stopte na een tijdje, dan leek het er niet op dat hij perse de bewoners van Fantasonia te lang wilde belemmeren, anders duurde deze zich voort. Dan leek de grip op macht ook uitgesloten, wanneer een ongemakkelijke situatie voortduurt kan hij zich openbaren en de macht tot zich nemen. Het was bizar. Een tel later keek hij Avani, hopend dat zij misschien meer over hem wist dan hij.

Het schuldgevoel bleef hangen. Hij had immers Avani weten te beledigen met een zin die hij zonder erover nagedacht te hebben uitgesproken had. Het pijnigde hem hoe het mogelijk was dat hij geen rekening gehouden had met haar en hoopte enkel op vergiffenis van zijn woorden.  Toen hij haar even had aangekeken leek ze in gedachten verzonken te zijn en meer dan dat gegeven kon hij niet aflezen. Jammer genoeg. Geen enkele emotie was te bespeuren, totdat haar ogen levendiger leken en ze eindelijk haar mond open getrokken had. ‘ Het is al goed. Je bedoelde het niet verkeerd, dus moet ik het ook zo inzien.’ Hij was verbijsterd over de manier waarop ze vrij redelijk met zijn mening leek om te gaan. Het leek er echt haast op alsof het haar niets gedaan had, maar waarom bleef deze ongemakkelijke gevoel in zijn onderbuik hangen? Was er een kans dat ze toch zwaar beledigd was, maar toch vriendelijk probeerde te zijn? Het versterkte enkel zijn schuld gevoel. Een blik op Avani’s gezicht en zijn vermoedens werden bevestigd: de stalen, haast bevroren gezicht sprak boekdelen. Direct keek hij weg, weer richting de zonsopgang, zijn enige toevluchtsoord in de conversatie.
Naarmate de tijd verstreek nam echter zijn onderbuikgevoel af en toen hij na zijn vraag betreft Jellal haar kant weer opkeek zag hij zowaar een zwakke glimlach staan. Dat stelde hem gerust, maar wat deze glimlach veroorzaakt had bleef voor hem een mysterie. Tja, zo goed kende hij Avani niet. Na zijn verhaal over Jellal te hebben gedaan in een poging het onderwerp te veranderen leek Avani ditmaal met hem eens te zijn door een klein knikgebaar te maken nadat hij uitgesproken was. Ze leek er echter even over na te denken wat niet als een verassing kwam. Aurik liet zijn armen langs zijn lichaam liggen en frummelde lichtjes aan de licht sompige aarde en vochtige grassprietjes. Deze tovenaar, wat had hij eigenlijk tot nu toe allemaal uitgespookt? Het eerste wat in hem op kwam was de geslachts-en wezen wisseling. Deze twee hadden ook voor de meeste rumoer en chaos gezorgd in Fantasonia, gezien ze ineens hun standaardlichaam inruilden voor een compleet ander lichaam. Het was niet gemakkelijk geweest voor elk individu om zich eraan aan te passen, maar toen bijna iedereen eraan gewend was, was het ook plotseling direct voorbij. Betekende dit misschien dat deze Jellal hen iets wilde laten inzien? Zijn blik gleed terug naar Avani, terwijl hij lichtjes steunde op zijn rechterarm die Avani’s kant op stond. Was zij op dezelfde conclusie uitgekomen?

 ‘Ik weet nog wel dat ik tijdens de geslachtswisseling met anderen een plan had gemaakt om naar de grot van Jellal toe te gaan, maar dat was het dichtste wat ik ooit bij Jellal ben gekomen. Een andere ontmoeting kan ik me niet herinneren. Maar ik denk ook dat hij iets wil zeggen, maar wat weet ik niet. Misschien dat hij ons als bewoners van Fanterria iets over elkaar wil laten weten, maar ik vraag me af wat het dan precies zou kunnen zijn.’ Zei Avani. Hij staarde haar even na, hopend dat ze nog iets eraan zou toevoegen, zoals een vermoeden wat hij wilde laten weten, maar er volgde niets. Het verraste hem verder wel dat ze toch degelijk met andere een plan had gemaakt om deze Jellal aan te pakken, maar het was niet gelukt of niet doorgegaan, helaas. Hij had nu wel meer bewondering voor haar dat ze al opgestapt was om Jellal te stoppen, dat was al heel wat. Aurik had in tegenstelling tot haar vrij passief toegekeken, barstensvol frustratie en agitatie jegens die tovenaar, zoals vele andere wezens in Fantasonia. Als hij al iets zou verrichten, wat zou hij dan doen? Met zijn fysieke kracht kon hij weinig uitrichten, want Jellal was tenslotte een tovenaar en met een spreuk was hij maar een dwerg of zelfs maar een elfje. Nu was hij wel benieuwd naar het plan van haar en deze vrienden, wat hield het in om effectief te zijn? En nog belangrijker, waarom deden ze niets? 

‘Volgens mij komen er Hunters aan. Wat gaan we doen?’ Aurik keek hiervan op. Hij was zeker zo erg in gedachten gedompeld dat hij nauwelijks nog opgelet had op zijn omgeving. Absoluut niet handig! Proberend het ritme weer op te pakken zocht hij rond naar deze ‘Hunters’ en meende toen een kleine groep mensen ver onder hun te zien. Ze leken echter hun al opgemerkt te hebben wat niet heel voordelig was en ze liepen al hun kant enigszins op, gezien ze een stuk moesten omlopen om aan de top van de klif te komen. Voor wezens met zulke korte ledematen moest het zeker even duren. Geen groot gevaar. Hij had echter nog een sterke afschuw jegens deze hebzuchtige Hunters en het leek erop dat ze net zo erg bleven, ondanks Jellal’s invloed. Het waren net elfjes die storend langs je oor vlogen met enigszins gezoem. Zulke irritante figuren. Maar goed, Avani leek iets te willen doen en hij had geen bezwaar hierop. Hij kon gerust die Hunters eens wat laten zien, de grootte van hun groep leek niet bedreigend. Het bleef echter onverstandig om zelf de confrontatie te zoeken. Hij kwam overeind en sloeg zijn armen met een zucht over elkaar heen. “We kunnen hen wegjagen door wat aarde hun kant op te schoppen. Als ze ons fysiek aanvallen dan g-“In zijn ooghoeken merkte hij de glimlach van Avani pas op. Ze leek de Hunters geen gevaar te vinden in tegenstrijd met haar woorden. Licht ongemakkelijk stopte hij verder met de zin en keek haar met opgetrokken schouders op aan. “Ach ja, zo erg zijn ze ook niet,” Nog steeds wist hij niet zeker of ze beter wel de Hunters zouden aanpakken of niet. Ze kwamen zeker dichterbij en doodden zonder een moment erbij na te denken de moeders, broers, zussen, vader of zelfs de vrienden van wezens. Had hij opeens enige vrede met hun bijzijn? Avani leek ze een lachertje te vinden, zeker deze groep. Er waren verschillende manieren om mee om te gaan. 
De Hunters kon je verafschuwen en dingen aandoen of juist niet, of je zag ze als een lachertje of je negeerde hen. Je kon ze ook joinen als mens, maar dat was uitgesloten voor wezens. Aurik wilde echter zich niet verlagen tot het niveau om Hunters te doden, hoe erg hij ze verachtte. Dan was hij haast één van hen, maar wel met een andere mindset al scheelde dat vrij weinig. Hij sloeg een zucht en keek van de zonsopgang naar de weg waar de Hunters weldra zouden verschijnen. “Is er geen manier om beide kanten gerust te houden? I-Ik bedoel.. Uhm.. Ik wil niet de levens van Hunters afnemen, want tja… dan doe ik hetzelfde wat zij doen en dat is niet wat ik wil. Ze negeren is ook geen optie, wat ze doen kan ook niet genegeerd blijven. Er moet iets ertussen zijn…” Stotterde hij onzeker, hopend zijn mening te verklaren. Misschien was zijn mening in dat jaar ook gewoon veranderd, nu hij meer over ze wist. Daarvoor mocht hij ze niet en wilde hij hun afmaken, maar nu… het was anders.  Het was nu nog de vraag hoe Avani hiermee om zou gaan.

Avani stelde hem gerust dat hij geen zorgen hoefde te maken om zijn mening, maar hij zou er voorzichtig mee blijven. Er waren zat wezens en mensen die er niet op dezelfde manier naar kijken door hun ervaringen en zijn mening zou hen kunnen pijnigen. Met een frons keek hij echter op toen Avani naar iets achter hem keek en gespannen werd. Wat was het… ? Spoedig wist hij wat haar aandacht getrokken had; de Hunters. Het was onmogelijk hoe ze hier zo snel konden zijn gearriveerd. Aurik kende dit deel van Giville vrij goed en een mens kon enkel maar een route nemen, of… hadden ze een nieuwe gevonden? Inmiddels had hij zich omgedraaid richting de kleine groep Hunters die elkaar soms dingen in fluisterden. Waarom kreeg hij het vage onderbuikgevoel dat ze gevaarlijk waren? Nog gevaarlijker dan normale Hunters? Aan zijn zij probeerde Avani passief de groep weg te jagen door te brullen en zand hun kant op te vegen. 

Het werkt amper en de Hunters richtten zich op haar. Zwijgend keek hij toe, terwijl ze onder zijn ogen werd gepijnigd met wapens. Hij was sprakeloos. Eerder wilde hij een soort vrede behouden tussen de twee groepen, maar nu Avani werd verzwakt wilde hij de Hunter’s lijven verscheuren en zelfs opeten als het moest. De woede steeg naar zijn hoofd en toen Avani bewusteloos naast hem lag, besefte hij door het gedrag van de Hunters wat hu intentie geweest was. Ze wilde hem woedend krijgen, zodat hij zijn concentratie verloor en hij makkelijker was te overwinnen. Vastberaden ging hij voor Avani staan met zijn vuisten gebald voor zich. “Waag het niet! Ze gaat nergens heen, Hunters. Wat is de reden voor jullie aanval?” De woede was amper in te houden en zijn lichaam trilde ervan. Het was nog zijn geest die hem in stand hield en niet liet doordraaien en alles op zijn pad zou verwoesten. De drie Hunters verroerden echter geen vin, waarop Aurik een dichtbij zijnde boom vastgreep en met enige moeite lostrok van de grond. Beschermend hield hij deze voor zich, zoals de mensen vaak deden met een glimmend voorwerp. Dezelfde als waarmee ze Avani hadden aangevallen.