Sun and ice

Onderwerp: Sun and ice ma jul 07, 2014 6:30 am

Met een diepe zucht liet de zwartharige tovenaar zichzelf op de grond zakken, waarna een grote, witte hond met blauwe vleugels zijn voorbeeld volgde. Nadat hij even op adem was gekomen, nam Graeham een wat meer comfortabele zithouding aan. “Die hitte... is echt... niet meer te harden...” sprak de jongeman, terwijl hij af en toe stopte om even adem te halen. Hoewel hij goed tegen de kou kon, erg goed zelfs, kon hij deze hoge temperatuur niet goed verdragen. Hetzelfde gold voor Yuki, ook al zat hij al in zijn dunnere zomervacht. Graeham zuchtte nogmaals en hield zijn handen voor zich, alsof hij een schaal vast had. Al snel verschenen er koude wolkjes om zijn handen heen en het duurde niet lang voordat de tovenaar een soort deken van ijs had gemaakt. Hij stond langzaam op, liep naar zijn hond en legde de 'deken' over hem heen. Yuki zuchtte tevreden en begon al wat rustiger te ademen. “Dat is beter, hè,” zei Graeham, waarop de hond met een korte blaf antwoordde. De jonge tovenaar glimlachte en keek vervolgens om zich heen. “Nu nog wat verkoeling voor mezelf...”

Graeham deed een stapje achteruit, waarna hij zijn armen uitstrekte. Weer verschenen er koude wolkjes en bijna meteen gooide de tovenaar zijn armen in de lucht. Op datzelfde moment verscheen er een muur van ijs voor hem, ongeveer twee meter hoog. Hij herhaalde dit nog twee keer, zodat er nu drie muren van ijs stonden met een opening tussen twee ervan. Graeham liep er naartoe en ging binnen de drie muren staan, waarna hij zijn armen boven zich hield en een plat dak van ijs maakte. Hij hield zijn armen weer voor zich en liet meer ijs bij de ingang verschijnen, tot er nog genoeg ruimte over was voor een mens om er doorheen te lopen. Graeham ging weer naar buiten en zag dat Yuki vanonder zijn ijsdeken had toegekeken hoe de tovenaar een hutje van ijs had gemaakt. Nadat Graeham had geconcludeerd dat de hond het niet meer te warm had door het ijs, knikte hij. “Ik ga naar binnen. Hou jij hier de wacht, Yuki?” vroeg de jongeman, waarna de hond tevreden blafte. “Dat is dan geregeld!” Graeham ging zijn hut weer binnen en ging zitten met zijn rug tegen de muur leunend. Ha, eindelijk wat verkoeling! Omdat de kleine hut door het ijs van Graeham was gemaakt en het dus min of meer magisch was, smolt het veel langzamer dan normaal. 'Als Cynthia dit eens zou zien...' dacht Graeham, ook al maakte die gedachte hem wat verdrietig. Hij had Cynthia al maanden niet meer gezien en hij wist niet eens of ze nog wel in leven was. Hij had al vaak geprobeerd om haar te zoeken, maar een meisje zoeken in Fanterria was net zoiets als op zoek gaan naar een naald in een enorme hooiberg.

OOC: & Cynthia :3

Onderwerp: Re: Sun and ice ma jul 07, 2014 11:46 am

Met een diepe zucht veegde Cynthia over haar voorhoofd. Warmte was niet vaak een groot probleem voor haar, maar deze hittegolf zorgde toch wel voor een verrassing. Niet alleen zij had hier echter last van. Veel wezens die ze tegemoet liep hadden het veel te warm. Desondanks had het meisje toch nog haar hoodie aan en bovendien sleepte ze nog altijd rond met haar gitaar, wat voor extra warmte zorgde natuurlijk. Ze stopte even met lopen om op adem te komen, want ze had al heel wat kilometers afgelegd in deze hitte vandaag. Haar grijze ogen gleden over het gebied, constaterend dat ze inmiddels in Notoko was aangekomen. De kleurrijke velden waar ze tussen stond zeiden al genoeg. In de lange tijd dat Cynthia in Fanterria rondliep, had ze inmiddels al een kaart van heel het gebied in haar hoofd kunnen maken. Ze had ook kleine feitjes over bepaalde plekken opgeslagen op haar eigen harde schijf. Zo wist ze bijvoorbeeld dat Notoko een vredige plek was, waar wezens en mensen in het algemeen goed met elkaar overweg konden. Dat ze hier terecht was gekomen tijdens haar wandeling was puur toeval, maar zeker niet ongewenst. Dit was één van de beste plekken after all. En ook een prima plekje om uit te rusten; desnoods te overnachten. Cynthia ging echter niet ter plekke zitten. Ze wilde beter beschermd zijn tegen passerende wezens – wezens die hier niet woonden en juist wel gevaarlijk waren voor haar. Bovendien liep ze liever niet het risico om daadwerkelijk een ander mens tegen het lijf te lopen. Na alle aanvaringen die ze met ze had gehad, bleef ze nu écht liever uit hun buurt.

Cynthia liep langzaam en stug verder na het besluit te hebben genomen ergens anders te rusten. Voor ze dat echter deed, haalde ze haar gitaar van haar rug en deed haar hoodie uit. Een niet vaak voorkomend fenomeen, maar het was dan ook wel erg heet. Bloedheet. Het voelde alsof haar bloed in haar lichaam langzaam aan het gaarkoken was. Met wat simpele bewegingen knoopte ze het kledingstuk om haar middel en raapte haar gitaartas weer op om hem terug op zijn plek te hangen. Cynthia was niet al te blij met haar eigen besluit om haar vest uit te doen, aangezien het haar toch een gevoel van zekerheid gaf – hoe klein dan ook – maar veel keus had ze niet. Liever iets minder warm dan stikken in de hitte, toch? Enfin, ze vervolgde haar weg en zag daardoor al snel iets wat ze niet dagelijks zag. Normaal gesproken was dat niet vreemd in een wereld als deze, behalve dan als je gewend was aan hoe het werkte. Wat ze zag was echter geen vreemd wezen of een ander raar fenomeen. Ze zag een simpel huis in het midden van het veld. Dat gemaakt was van ijs. Het was niet Fanterria vreemd, maar nog steeds vreemd. Misschien een beetje Fanterria vreemd. Wat deed een ijshuis in het midden van een grasveld? En nog belangrijker; waarom smolt het niet in deze hitte? Op dat moment besefte ze zich iets. Er was wel een mogelijkheid dat het huis niet smolt, alleen wist ze niet zeker of haar intuïtie gelijk had. Dit zou Graeham’s werk kunnen zijn, niet waar? Hij was een ijsmagiër en dit was de enige verklaring die ze tot nu toe had.

Niet zeker wetend of ze er wel een kijkje moest gaan nemen, bleef ze op een afstandje staan. Moest ze haar nieuwsgierigheid laten winnen en het risico lopen om levend bevroren te worden, gewoon omdat ze dacht dat iemand die ze kende daarbinnen zat? En wat als het huis allang leeg was en ze voor niks zo opgelaten was? Ze moest toegeven dat de gedachte aan Graeham haar misschien iets te vrolijk maakte, maar was dat eigenlijk wel zo vreemd? De ijsmagiër was tot nu toe de enige die vaak genoeg aan haar zijde had gestaan tijdens problemen en haar ook nog eens had geholpen. Het zou vreemd zijn als ze hem niet eens een klein beetje in vertrouwen had genomen hierdoor. Nee, Graeham was best wel bijzonder. Misschien zelfs bijzonder genoeg voor haar om hem een vriend te noemen. Waarom zou ze het risico dan niet nemen als het betekende dat ze een vriend zou weerzien? Cynthia nam eens diep adem en liep toen richting het huis van ijs. Voordat ze echter ook maar naar binnen kon gaan, werden haar vermoedens al bevestigt door een gedaante die zich erbuiten bevond. Het was Yuki, de sneeuwwitte hond van Graeham, die ze daar zag liggen. Een glimlach sierde al snel haar gezicht toen ze het beest zag, toegevend dat het haar inderdaad goed deed om eindelijk weer een bekend gezicht te zien. Of snuit. “Hey Yuki,” sprak ze tegen de hond. “Da’s lang geleden.”

Onderwerp: Re: Sun and ice di jul 08, 2014 5:58 am

Graeham zat tevreden met zijn rug tegen de muur van ijs aan en hij had zijn handen tegen zijn achterhoofd gelegd met zijn armen tegen het ijs, zodat die ook wat konden afkoelen. Ook al kwam er nog wel wat warmte binnen in de hut, het was toch een stuk frisser dan buiten en dat was meer dan voldoende voor de ijsmagiër. Hij haalde diep adem en sloot zijn ogen. Voor de eerste keer sinds een lange tijd was hij weer ontspannen en hoefde hij zich geen zorgen te maken over wezens die hem wilden aanvallen. Notoko was sowieso al een vreedzame plaats, waardoor er dus weinig wezens met slechte bedoelingen kwamen. Bovendien lag Yuki buiten de wacht te houden en die zal wel gaan blaffen als er iets aan de hand was. Langzaam begon Graeham wat weg te dommelen, ook al probeerde hij wakker te blijven. Het ijs van de hut gaf dan wel verkoeling, maar de tovenaar was wat loom geworden door de hitte. Dat eiste vanzelfsprekend zijn tol en Graeham viel in een lichte slaap.

De jonge magiër schrok wakker toen hij het geblaf van Yuki hoorde. Graeham stond zo snel mogelijk op – voor zover dat ging, aangezien hij nog wat slaapdronken was – en liep naar de deur. Het was hem al opgevallen dat de hond niet waarschuwend of agressief blafte, maar eerder... blij. Terwijl hij zich afvroeg wat de hond zo blij kon hebben gemaakt was hij al naar buiten gelopen. “Yuki, wat is-” Graeham maakte zijn zin niet af toen hij Yuki blij kwispelend iemand zag begroeten. Het duurde niet al te lang voordat hij doorhad wie die persoon was. Cynthia. De jonge magiër wist even niet goed hoe hij moest reageren, en niet om de minste reden dat hij pas net weer wakker was geworden. Toen hij wat dichterbij kwam, hoorde hij Cynthia nog net iets tegen de hond zeggen. “Da’s lang geleden,” zei ze tegen Yuki, die nog steeds blij kwispelde. “Het is inderdaad al een tijdje geleden dat we elkaar nog zijn tegengekomen,” zei Graeham glimlachend toen hij weer wat dichterbij was gekomen. Hij wist niet goed wat hij nog meer kon zeggen. Aan de ene kant had hij zo veel vragen om haar te stellen en hij had zelf ook veel te vertellen, maar het leek hem beter dat ze elkaar eerst wat rustiger begroetten. Wie weet wat de ander immers had meegemaakt.

Onderwerp: Re: Sun and ice di jul 08, 2014 8:00 am

Yuki begroette haar, zoals verwacht, erg vrolijk. De blaf die hij uitstootte klonk immers niet kwaad of gealarmeerd. Cynthia glimlachte naar de witte hond, die inmiddels haar kant op was gekomen, en stak haar hand uit om ook het dier terug te begroeten. In tegenstelling tot mensen kon ze wel beter met dieren overweg, dus het was niet vreemd dat ze de drang voelde om Yuki te aaien. Voor ze echter zijn hoofdje aan kon raken – of ook maar in de buurt kon komen hiervan – werd haar aandacht door een stem getrokken. Een mannelijke stem. Cynthia hoefde niet op te kijken om te weten dat het Graeham was, maar ze kon het niet laten om haar blik op de jongeman te richten. Haar gevoel omschrijven kon ze op dat moment even niet meer, maar wat ze voelde was pure euforie. Een verklaring ervoor geven kon ze ook niet; het deed haar gewoon heel goed om Graehams gezicht weer te zien. Op de één of andere manier stelde het haar op haar gemak, gaf het haar een veilig gevoel. Voor een moment zei ze niks en bleef ze gewoon in dezelfde houding staan, maar na een paar tellen rechtte ze haar rug en draaide haar lichaam volledig naar de jongen toe. “Veel te lang geleden,” sprak ze eindelijk. Hoe lang was het eigenlijk precies? Bijna een jaar? Het voelde in ieder geval veel langer, hoewel dat misschien ook door de gebeurtenissen ertussen in kon komen. Ondanks het feit dat Cynthia meer gewend was geraakt aan het leven in Fanterria, raakte ze nog altijd wel eens in de problemen en kwam ze nog altijd in levensgevaarlijke situaties terecht. Dat zou waarschijnlijk ook niet snel veranderen, leek haar, want je kwam niet zomaar van ongeluk af, of wel?

Voor een moment had de zwartharige haar grijze ogen op het huis van ijs gericht. “Jij hebt het prima voor elkaar in deze hitte, zo te zien?” grapte ze, hoewel haar toon misschien iets te serieus had geklonken. Zelfs al vertrouwde ze Graeham, ze had nog altijd moeite met zichzelf open te stellen voor iemand. Dat gold ook voor emoties. Om het toch wat minder serieus over te laten komen, toverde ze een klein, scheef grijnsje tevoorschijn – iets wat ook met veel moeite ging, maar uiteindelijk toch rond haar lippen verscheen. Zo moeilijk was het niet. Okay, misschien toch wel een beetje. Besluitend dat ze maar beter nog iets kon zeggen, voordat ze ervoor zorgde dat ze zichzelf nog meer voor schut zette, nam ze het zichzelf voor om wat belangstelling in hem te tonen. Ze was immers best nieuwsgierig naar zijn verhalen. Als hij die al had. “… Hoe gaat het verder met je?”

Onderwerp: Re: Sun and ice do jul 10, 2014 2:56 am

Een moment lang bleef Cynthia in dezelfde houding staan in welke Graeham haar had aangetroffen, maar na een paar tellen stond ze weer recht en keek hem aan. De magiër was blij dat hij haar eindelijk weer was tegengekomen na al die maanden, die gelukkig nog net geen jaar waren geworden. “Veel te lang geleden,” sprak Cynthia, waarbij Graeham instemmend knikte. Er was immers een lange tijd voorbij gegaan sinds de jongeman haar nog had gezien en zeker in Fanterria kon je er dan nooit zeker over zijn of de persoon in kwestie nog wel in leven was of niet. Zo op het eerste gezicht leek Cynthia helemaal gezond te zijn, wat Graeham meer dan gerust stelde. Ze had zo te zien zelfs haar instrument nog bij zich en haar kenmerkende hoodie, die ze op dat moment om haar middel had geknoopt. Qua uiterlijk leek ze bijna niets veranderd te zijn, maar of dat ook voor haar innerlijk gold viel nog af te wachten. Tot nu toe had Graeham de indruk dat dit dezelfde Cynthia was als al die maanden geleden, wat in zijn ogen helemaal geen slecht teken was.

“Jij hebt het prima voor elkaar in deze hitte, zo te zien?” zei Cynthia, waarna Graeham haar blik volgde naar het kleine huis van ijs. Hij glimlachte en keek het meisje weer aan voordat hij antwoordde. Hij merkte dat ze licht grijnsde, wat extra bevestigde dat ze het grappend bedoelde. “Och, het stelt niet veel voor, maar het werkt wel,” antwoordde Graeham met een knipoog, als teken dat hij het grapje begreep. “… Hoe gaat het verder met je?” vroeg Cynthia vervolgens. “Het gaat wel,” antwoordde Graeham na even te hebben nagedacht. “Ik kan niet zeggen dat er veel bijzonders is gebeurd. Alles ging gewoon zijn gang, om eerlijk te zijn. Ik heb af en toe moeten vechten tegen een wezen dat dacht dat ik wel een makkelijke prooi zou zijn, maar daar blijft het wel bij.” Yuki trok even aan Graeham's broekspijp en keek in de richting van de hut, waarop de tovenaar even moest lachen. “En de laatste tijd ben ik weer sterker geworden met mijn ijsmagie. Ik heb al vaker zulke huisjes gemaakt de laatste weken,” vervolgde hij, terwijl hij merkte dat hij alweer wat begon te zweten door de hitte. “Kom anders even mee naar binnen, hierbuiten is het veel te warm om te staan praten.”

Onderwerp: Re: Sun and ice za jul 12, 2014 8:28 am

Cynthia wist niet wat ze moest denken toen Graeham haar een moment lang zo aanstaarde. Waarom bekeek hij haar van top tot teen? Checkte hij of ze gewond was? Of noteerde hij dat ze er nog altijd hetzelfde uitzag? Dat gold immers ook voor hem. Graeham was in die tijd niet veel veranderd en ergens stelde dat de zwartharige gerust. Misschien omdat ze zelf ook niet anders was, misschien omdat het haar het gevoel gaf dat zijn karakter zelf ook niet heel anders was. Het was namelijk vreselijk wanneer iemand qua innerlijk veranderde – zelfs iemand met weinig sociaal contact kon dat niet hebben. Op dat moment merkte ze dat de magiër glimlachte; iets wat haar eigenlijk wel overrompelde. Ze gaf de hitte echter de schuld van dat vreemde, warme gevoel die ze ervan kreeg en besloot er verder niet over na te denken. “Och, het stelt niet veel voor, maar het werkt wel,” vertelde Graeham met een knipoog. Cynthia lachte. Het stelde niet veel voor? Voor iemand als haar, zonder magische krachten stelde het ontzettend veel voor. Een beeldhouwer op Aarde zou hier een moord voor doen, waarschijnlijk. Nou ja, eentje die ijssculpturen maakte in ieder geval. Het meisje schudde met haar hoofd, maar dat was totaal niet negatief bedoeld. Het was meer een uiting van haar gevoel betreft Graehams opmerking. Afkeer of afgunst was wel het laatste wat ze tegenover hem zou voelen, of niet?

“Het gaat wel,” kwam de uiteindelijke reactie van de jongeman. “Ik kan niet zeggen dat er veel bijzonders is gebeurd. Alles ging gewoon zijn gang, om eerlijk te zijn. Ik heb af en toe moeten vechten tegen een wezen dat dacht dat ik wel een makkelijke prooi zou zijn, maar daar blijft het wel bij.” Cynthia snoof. Dat klonk heel bekend in haar oren, behalve dan dat ze niet voor zichzelf kon vechten. In principe kon ze dat wel als het op ‘hand-to-hand combat’ aan kwam, ook al was het voor haar meer voetenwerk, maar ze zou ook haar gitaar als wapen kunnen gebruiken voor één keer. Voor geen goud zou ze dat echter doen. Net als vechten met haar handen. Als er iets met haar handen gebeurde, dan zou ze niet meer op haar gitaar kunnen spelen. Graeham legde vervolgens uit dat hij ook sterker was geworden met zijn ijsmagie en dat hij al meerdere huisjes had gemaakt zoals deze. Cynthia keek nogmaals naar het bouwsel en knikte instemmend toen de jongen voorstelde om naar binnen te gaan. Ze liep naar de deur toe en ging naar binnen, kijkend naar de binnenarchitectuur van het sculptuur. Het zag er misschien leeg uit, maar van binnen kon ze ook beter kijken via een ander perspectief. En het huis zag er, voor zover dat kon, perfect uit. “Impressive,” mompelde ze, dat eigenlijk tegen zichzelf was bedoeld, maar hardop genoeg was voor Graeham om te horen. Een ander opmerkelijk iets was dat het hier vanzelfsprekend veel koeler was.

Cynthia liet zich dragen door haar voeten en ging tegen een ijsmuur opstaan voor verkoeling. Toen haar lichaam contact maakte met het ijs zuchtte ze opgelucht, blij dat ze het niet meer zo warm hoefde te hebben. Warmte was leuk tot een zekere extensie en ze kon het ook wel hebben, maar dit voelde haast goddelijk na die warmtegolf. Met een vloeiende beweging haalde ze haar gitaartas ook van haar rug, zodat ze even van dat gewicht af was. Vervolgens begon ze te brainstormen over een gespreksonderwerp, want ondanks dat ze van de stilte hield, voelde het niet natuurlijk om er eentje te laten vallen tussen haar en Graeham. Waarom was socialiseren zo moeilijk? Besluitend dat ze verder wilde gaan met het vorige onderwerp, opende ze haar mond. “Soms zou ik willen dat ik ook iets had om me mee te beschermen. Het enige wat ik kan doen is wegrennen en verstoppen,” begon ze. Ze keek even naar haar gitaartas. “Ik mag dan wel een potentieel wapen met me meedragen, maar… Dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven.” Nee, die gitaar was haar leven. Ze had er zo hard voor gewerkt en het had haar op meerdere momenten tot rust laten komen. Cynthia durfde zelfs te zeggen dat die gitaar het enige was dat haar nog een beetje stabiel hield. Zeker op Aarde en in het begin op Fanterria.

Onderwerp: Re: Sun and ice wo jul 16, 2014 6:21 am

Als reactie op Graeham's opmerking dat het hutje niet veel voorstelde, begon Cynthia te lachen en schudde haar hoofd. Graeham wist dat dat in ieder geval niet negatief bedoeld was, maar dat het eerder iets betekende als: 'Voor jou stelt het niet veel voor, nee!' Hoewel de tovenaar min of meer een grapje had gemaakt met zijn antwoord, zat er toch waarheid in. Voor hem was dit bouwwerk inderdaad simpel geweest om te maken. Als hij er moeite voor zou hebben gedaan had het veel groter en mooier kunnen zijn, maar Graeham was niet van plan om zoiets uit te voeren in de nabije toekomst. Dan zou hij zich liever ergens gevestigd hebben, wat er voorlopig niet in zat voor hem. Hij had geen zin in een eentonig leven in een gigantisch huis zonder er al te ver van af te dwalen. Voor de tovenaar was dat een veel te saai idee. Niet dat hij het gevaar graag opzocht, maar hij hield er toch wel van om andere gebieden en wezens te ontdekken met hier en daar een risico.

Nadat Graeham had voorgesteld om naar binnen te gaan, knikte Cynthia instemmend en ging het hutje binnen. Graeham volgde haar en wenkte naar Yuki. Het zou oneerlijk zijn als hij hier buiten zou moeten wachten terwijl hij de gesprekken tussen zijn baasje en Cynthia zou moeten aanhoren, vond de magiër. “Impressive,” hoorde hij Cynthia mompelen toen ze eenmaal binnen waren. “Bedankt,” antwoordde Graeham wat verrast. Voor hem was er weinig bijzonders aan deze ijshut, ook al kon hij ergens wel begrijpen dat het er in de ogen van het meisje indrukwekkend uitzag. Hij volgde het voorbeeld van Cynthia en leunde ontspannen tegen dezelfde muur waar zij ook tegenaan stond, terwijl Yuki bij een van de andere muren ging liggen. Het koele ijs deed hen allebei goed en toen Graeham opzij keek, zag hij dat hetzelfde waarschijnlijk ook voor Cynthia gold.

“Soms zou ik willen dat ik ook iets had om me mee te beschermen. Het enige wat ik kan doen is wegrennen en verstoppen,” sprak Cynthia, die zo de stilte brak die gelukkig niet al te lang geduurd had. “Ik mag dan wel een potentieel wapen met me meedragen, maar… Dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven,” vervolgde ze met een blik op de tas waar haar instrument in zat. Graeham knikte begrijpend. Hij kon zich de mooie klanken van de gitaar nog goed herinneren, aangezien je niet bepaald kon zeggen dat hij vaak muziek hoorde. “Daar heb je gelijk in,” zei hij, waarna hij nadenkend met zijn duim over zijn kin wreef. “Er zou toch een andere oplossing moeten zijn,” mompelde hij. Graeham hield zijn handen met de palmen tegen elkaar aan en hield ze voor hem, waarna hij zijn handen uit elkaar bewoog, waardoor er een lang, scherp blad van ijs ontstond. Toen dat ongeveer een halve meter lang was hield hij het vast in zijn handen. Aan het ene uiteinde maakte hij een dunne, scherpe punt en aan het andere uiteinde maakte hij een stevig gevest. De magiër keek het zwaard nog even na, waarna hij het aan Cynthia liet zien. “Zoiets misschien?” vroeg hij. “Of heb je liever een schild?”

Onderwerp: Re: Sun and ice za jul 19, 2014 4:15 am

“Bedankt,” kwam de ietwat verraste reactie van Graeham. Cynthia fronste licht hierom. Was hij verbaasd dat ze überhaupt een compliment gaf? Dat kon ze ergens wel begrijpen, aangezien het niet bepaald vaak voorkwam dat ze zoiets deed. Hoewel dat ook misschien kon komen door het feit dat ze amper sociaal contact legde, want ze had geen problemen met het geven van complimenten zelf. Of het idee erachter. Ze zelf ontvangen was echter een ander verhaal. Graeham was bij dezelfde muur als haar komen staan, terwijl Yuki zich bij een andere ijsmuur had genesteld. Ook de hond scheen zichtbaar te genieten van de verkoeling, iets wat alles behalve abnormaal was. Het arme dier had een vacht die hij niet uit kon doen. Het was nog een geluk bij een ongeluk dat zijn vachtkleur wit was in plaats van zwart. “Daar heb je gelijk in,” hoorde ze de jongeman vervolgens zeggen over haar wapenprobleem. Stemde hij nou in? Hij gaf haar gelijk, of niet soms? Dat niet alleen, hij scheen haar ook nog eens te begrijpen. Dit keer was het Cynthia die verrast was, hoewel ze dat niet liet blijken via haar stem. Misschien dat haar ogen zoiets verraadden, maar voor de rest behield ze ook haar neutrale gezichtsuitdrukking. Ze wist eigenlijk al veel langer dat Graeham heel anders was dan al de andere wezens en mensen die ze tot nu toe was tegengekomen. De magiër toonde begrip en dat was iets dat Cynthia niet gewend was. Althans, geen oprecht begrip.

“Er zou toch een andere oplossing moeten zijn,” hoorde ze hem toen zeggen, terwijl hij met zijn hand over zijn kin streek. Was hij nou echt daadwerkelijk na aan het denken om haar te kunnen helpen? Ze had het eigenlijk niet eens zo bedoeld, maar het scheen belangrijk genoeg voor hem te zijn om met een ander plan te komen. Gaf hij dan zoveel om haar welzijn? Oké, ze moest toegeven dat ze ook vaak aan Graeham zijn welzijn had gedacht tijdens de momenten dat ze van elkaar gescheiden waren, maar ze had absoluut niet verwacht dat zoiets wederzijds was. Dat het überhaupt wederzijds kon zijn. Ze had zichzelf voor gek verklaard, maar nu leek het minder onwaarschijnlijk. Graeham had inmiddels een bekende houding aangenomen en begon aan het creëren van iets dat al snel begon te lijken op een ijszwaard. Cynthia keek vol bewondering naar hoe hij te werk ging, zelfs al duurde dat slechts enkele seconden, en staarde toen op dezelfde manier naar het uiteindelijke voorwerp. “Zoiets misschien?” hoorde ze hem toen vragen. “Of heb je liever een schild?” Het waren die woorden die haar hand in beweging zette en die naar het zwaard begeleidde. Ze voelde met haar vinger langs de scherpe kant van het blad en constateerde dat deze ook echt vlijmscherp was. “Smelt die niet?” reageerde ze met een wedervraag. Ze keek op van het zwaard, proberend Graehams blik te vangen. Cynthia wist dat Graehams ijs bijzonder was, maar of het voor altijd ijs bleef was nog de vraag. Bovendien kwam er een nog veel belangrijker iets in haar op. “Een zwaard is prima, maar…” ging ze verder, terwijl ze beschaamd wegkeek. Een lichte blos van schaamte was waarschijnlijk op haar wangen te zien. “Ik weet niet hoe ik moet zwaard vechten…”

OOC: Hopelijk kan je hier iets mee. Mijn inspiratie is een beetje weggeëbd ;_;

Onderwerp: Re: Sun and ice ma jul 21, 2014 10:29 pm

Cynthia leek nogal verwonderd te zijn over het ijszwaard dat Graeham had gemaakt. Het was alweer iets wat voor hem gemakkelijk was om even te maken, maar wat er voor haar waarschijnlijk uitzag als een klein mirakel. Misschien dat het een kwestie van wennen was, aangezien ze elkaar al bijna een jaar niet meer hadden gezien en er in het algemeen niet zo veel ijsmagiërs waren. Graeham hield het zwaard nog steeds vast toen Cynthia met haar vinger langs de rand van het blad voelde, om zo te constateren of het zwaard echt scherp was. “Smelt die niet?” vroeg ze vervolgens, terwijl ze Graeham aankeek. “Ja, maar ik kan hem wel steviger maken, zodat het minder snel smelt,” antwoordde Graeham, die Cynthia ook weer aankeek. “Na een paar maanden zal het wel aan vervanging toe zijn, maar dan kan ik wel een nieuwe maken,” voegde hij er nog aan toe. Ook al was het in Fanterria niet altijd even verstandig om afspraken te maken over zo'n lange tijd, Graeham had het hier al zijn hele leven lang uitgehouden en Cynthia liep hier ook al twee jaar lang rond. En wie weet, misschien zou Cynthia tegen die tijd zelf al in staat zijn om wapens te maken van materialen uit de omgeving. Terwijl Graeham daar wat over nadacht, besefte hij zich dat hij eigenlijk helemaal niet wilde dat ze elkaar maandenlang niet zouden zien, of dat Cynthia zichzelf moest weten te redden in deze wereld. Hij wilde haar niet meer aan haar lot overlaten.

“Een zwaard is prima, maar…” Graeham ontwaakte weer uit zijn gedachten en concentreerde zich op wat Cynthia wilde zeggen. Voordat ze verder praatte keek ze weg en leek ze zelfs een lichte blos op haar wangen te hebben, wat Graeham's nieuwsgierigheid wekte. Wat zou ze te zeggen hebben? “Ik weet niet hoe ik moet zwaard vechten…” sprak ze. Daarom had ze dus weggekeken. Ze kon nog niet met een zwaard overweg. Er verscheen een zachte glimlach op het gezicht van Graeham. “Dan zal ik het je leren. De basis is niet zo moeilijk,” zei hij, waarna hij met zijn handen het zwaard weer omklemde en het nog wat steviger te maken. Cynthia zou dit zwaard meenemen, of niet soms? De tovenaar hield het zwaard nu alleen maar vast bij het heft met zijn ene hand en creëerde met zijn andere hand een simpele replica van het ijszwaard, waarna hij het originele zwaard aan Cynthia overhandigde. “Klaar voor les nummer één?”

OOC: Ik weet niet hoe je moet zwaardvechten, dus het hoeft niet helemaal te kloppen. Je mag Graeham ook godmodden tijdens het “lesgeven” als dat nodig is.

Onderwerp: Re: Sun and ice zo jan 25, 2015 4:33 am

Haar vraag werd met redelijk wat informatie beantwoord. Ja, het zwaard zou smelten, maar Graeham zou het gewoon wat steviger kunnen maken. Op die manier zou het smelten langer duren en hij kon daarna gewoon weer een nieuwe maken. De zwartharige dacht na over deze optie. Niet omdat ze het zwaard niet wilde, maar juist over de implicaties die dit voorstel hadden. Betekende dit dat Graeham en zij weer afscheid van elkaar moesten nemen of juist dat hij bij haar bleef? In de tijd dat het zwaard een poel aan water was geworden en dat ze de jonge ijsmagiër weer terug had gevonden, zou ze zichzelf niet meer kunnen verdedigen. Bovendien wist ze niet eens zeker of ze hem dan ook echt binnen een paar dagen kon vinden. Misschien duurde het wel weer een hele lange tijd, hoewel ze er bijna zeker van was dat ze inmiddels wel een kleine radar in zich had, die afging wanneer de jongen in de buurt was. Het scheen haar steeds minder moeite te kosten om hem tegen het lijf te lopen. En om heel eerlijk te zijn vond ze dat niet eens erg. Zelfs het idee van samen reizen met hem klonk bijna als muziek in haar oren. Bijna.

Graeham glimlachte naar haar. Het was geen geforceerde glimlach. Geen speelse glimlach. Het was een welgemeende, zachte glimlach. En ergens, diep in haar buik, had dat een bepaald effect op haar. Inmiddels wist ze wel wat het betekende, maar ze stopte het zo ver mogelijk in haar achterhoofd en weigerde het te accepteren. Dit was niet hoe ze zich hoorde te voelen. Cynthia Evans was een loner. Geen allemansvriend. Ze kon het echter niet bevechten, zeker niet toen Graeham voorstelde om het haar te leren. Haar ogen klaarden meteen op bij het voorstel, aangevend dat ze het absoluut niet erg zou vinden om lessen van hem te krijgen. Ze wist zich echter net genoeg in te houden om niet te glimlachen. Hopelijk zag de magiër dit niet als een onbeleefd iets en voelde hij zich niet beledigd hierdoor. Hij maakte een replica van het originele ijszwaard en overhandigde laatstgenoemde voorwerp aan haar, die ze voorzichtig aannam. Het was zwaarder dan ze had verwacht, want ijs had ze altijd als iets licht ingeschat. Nog nooit had ze zoiets als dit vastgehad in haar leven. Toen de vraag werd gesteld of ze klaar was voor les één, kon ze het niet helpen en liet haar mondhoeken toch ietsje omhoog krullen tot een glimlach. Ze pakte het zwaard steviger vast, en met beide handen, waarop ze zacht knikte. “Ik ben klaar.”

Onderwerp: Re: Sun and ice za jan 31, 2015 8:12 am

Graeham wachtte even af, terwijl Cynthia het zwaard wat beter vastpakte. De tovenaar snapte dat ze in het begin wat moeite had om met het zwaard overweg te kunnen, aangezien ze had aangegeven dat ze niet wist hoe ze het in een gevecht moest gebruiken. Ze pakte het zwaard vast met beide handen en knikte. 'Ik ben klaar,' deelde ze mee en Graeham zag dat ze nu glimlachte. Een echte glimlach, die hij nog niet zo vaak bij Cynthia had gezien. “Dan gaan we beginnen,” zei hij, waarna hij zijn vrije hand voor zich uitstak en een aantal simpele platen van ijs verschijnen. “Ten eerste kan je je zwaard horizontaal zwaaien. Het is letterlijk dat; je zwaard van links naar rechts of van rechts naar links slaan. Kijk.” Graeham ging voor één van de ijsplaten staan en hield zijn zwaard gereed in zijn rechterhand. Hij bewoog zijn arm met het zwaard erin naar links en zwaaide deze vervolgens naar voren en naar rechts, waarbij hij de plaat in twee stukken sneed. Het bovenste gedeelte schoof er vanaf en viel kapot op de grond.

“Je kan het zwaard ook verticaal zwaaien. Het werkt ongeveer hetzelfde, maar dan van boven naar beneden,” zei hij, waarna hij naar een tweede plaat liep en zijn zwaard in de lucht hief. Hij liet deze met een grote vaart op de ijsplaat terecht komen en ook deze plaat brak in twee stukken. Graeham hield zijn zwaard weer ontspannen vast en liet voor de tweede keer twee ijsplaten verschijnen. Hij keek naar Cynthia en knikte haar bemoedigend toe. “Je mag het nu zelf proberen. Maak je maar geen zorgen, het is niet zo moeilijk,” sprak hij. Hij had er vertrouwen in dat het Cynthia zou lukken om te leren vechten met een zwaard, al zou het enkel uit zelfverdediging zijn. Ergens hoopte Graeham dat dat niet nodig zou zijn, maar je kon nooit weten wat te toekomst bracht. Zeker niet in de wilde natuur van Fanterria.

Onderwerp: Re: Sun and ice wo apr 06, 2016 12:16 am

Cynthia luisterde aandachtig naar de uitleg die de ijsmagiër aan haar gaf en ze lette ook geconcentreerd op toen hij de bewegingen zelf maakte. Hoewel ze normaal gesproken niet veel interesse in lessen toonde, in ieder geval op moeder aarde, kon ze wel haar aandacht erbij houden als dat nodig was. Dit had haar vaker uit de problemen gered op school en nu kwam het ook van pas. Bovendien was dit van levensbelang, dus kon ze maar beter interesse erin tonen. Haar blik gleed wel even naar Graeham zelf, in plaats van het zwaard, waardoor ze voor een moment werd afgeleid door… Wel, door zijn spieren. Cynthia was inmiddels wel een beetje gewend aan het feit dat de ijsmagiër vaker zijn kleren verloor dan aanhad, maar het bracht hoe dan ook elke keer een blos op haar gezicht. Helaas werd het dit keer nog een graadje erger; ze kon haar blik niet eens van hem afhouden.

Pas toen hij nieuwe ijsplaten liet verschijnen schrok ze op uit haar gedachten en omdat ze zichzelf nu pas erop betrapte dat ze had staan staren, kon ze de warme gloed in haar wangen niet eens tegenhouden. Zij moest het nu proberen? Ze had niet eens gezien hoe hij het precies had gedaan. Oké, als ze het goed had gehoord, dan moest ze gewoon een beweging van links naar rechts en van boven naar onderen maken, toch? Dat kon ze wel. Cynthia beet twijfelend op haar onderlip en versterkte de grip op het ijszwaard in haar handen. Het voelde ijskoud en haar handen waren waarschijnlijk al aan het afsterven daardoor, maar daar had ze op het moment geen aandacht voor. Ze was juist in paniek. Had Graeham haar zien staren? Ze hoopte van niet.

“Euh… oké,” was het enige dat haar mond verliet, terwijl ze het zwaard wat ophief en een horizontale zwaai uitprobeerde. Haar zwaard maakte contact met de ijsplaat, maar de zwaai was niet krachtig genoeg om het ijs meteen door midden te breken. Er verschenen tientallen barsten, maar daar bleef het verder bij. Cynthia fronste. Had ze niet krachtig genoeg gezwaaid? Haar grijze ogen gleden naar Graeham. Misschien stond ze wel verkeerd, ofzo.

Onderwerp: Re: Sun and ice do mei 05, 2016 3:42 am

Nu Graeham geconcentreerd bezig was met zijn ijsmagie en het lesgeven, had hij niet in de gaten dat Cynthia naar hem aan het kijken was in plaats van naar het ijszwaard. Het viel hem ook niet op dat ze begon te blozen toen hij haar aankeek, al kwam dat vooral omdat hij dacht dat haar gezicht wat rood zag door de hitte – wat geen verrassing zou zijn met dit weer. Hij keek in stilte toe hoe ze met het zwaard zwaaide, die helaas met te weinig kracht tegen de ijsplaat kwam. Er verschenen barsten in de plaat, maar het was nog lang niet genoeg om het te breken. Oké, eigenlijk was dat Graeham's fout geweest. Hij was er niet aan gewend om uit te leggen hoe je met een zwaard moest omgaan, waardoor hij helemaal het belangrijkste was vergeten. “Oké... het draait dus om je houding,” zei hij, waarna hij naast Cynthia ging staan. “Zet je voeten wat verder uit elkaar, zodat je in balans blijft...” legde hij uit, waarbij hij het zelf even voordeed. “Hou je knieën ook wat gebogen en blijf naar de ijsplaat kijken. Probeer het nog maar een keer,” zei hij bemoedigend, waarna hij een stapje opzij zette om Cynthia wat meer ruimte te geven.