Fanterria
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexPortalLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

 

 broken [open]

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Pelangi
Hunter
Pelangi


Aantal berichten : 513
Punten : 54

Over jouw personage
Leeftijd: 17
Groepsleider: X
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: broken [open]   broken [open] Icon_minitimedi jul 08, 2014 7:35 am

-oh god this one cant be good.-
 
lichtblauwe hemel. Vrijwel witte wolken die zachter leken dan suikerspinnen. Het was warm. Krekels maakte zacht geluid terwijl het water kabbelde. Het rook bekend. Niet naar gras, niet naar mens, niet naar dier. Het rook warm.  Natuurlijk kan je me vaag aankijken als ik zeg dat het warm ruikt. Maar het rook gekruld. Net zoals dat kou scherp ruikt en regen rond.  Andere dingen hebben vast ook wel hun eigen aparte geur. Alles zou toch wel moeten ruiken?
 
Over ruiken gesproken. Ik rook wel gras. Maar hoe zou het ook kunnen, ik lig er in. Een tijdje ook al, gewoon even denken over het niets. Ieder geval, dat deed ik het eerste uur, of twee, misschien ook wel minder. Ieder geval, ik dacht niet meer. Terwijl ik op zijn zij is het gras lag neuriede ik zacht een liedje. Een of ander oud nummer dat bij me was gebleven van thuis.
 
All those days watching from the windows 
All those years outside looking in 
All that time never even knowing Just how blind I've been 
Now I'm here blinking in the starlight 
Now I'm here suddenly I see 
Standing here it's all so clear I'm where I'm meant to be

 
Ik had het nu. Ik was onder de sterren. Ik was waar ik hoorde. Waarom voelde ik me dan zo alleen? Veel vrienden had ik niet, ik was en blijkbaar niet zo goed in. En de enige vriend die ik heb, akis, heb ik al dagen misschien wel weken niet meer gezien. Mijn maag draait zich in een knoop. Ik ben alleen, en ik doe me als een zielige puppy voor. Wachten totdat iemand deze puppy vind en in een oogopslag verlieft op word, mee neemt naar huis en verzorgd.  Liefde geven, voederen en voor een warme plek samen kroelen totdat een van de twee in slaap valt. Ik kan het niet uit staan. Aandacht en klefheid. Maar ik verlang er zo naar.
 
Ik zucht en draai me op mijn andere zij. Het gras is hoog genoeg om mij buiten het zicht te houden van anderen.  Hoe graag ik ook aandacht wilde op het moment wilde ik het niet. Ik was zwak, ik was een puinhoop. Mijn gedachtes dwaalde van links naar rechts.  Ik had hulp nodig, iemand om op te blijven leunen.  Ik ging rechtop zitten waardoor mijn hoofd net boven het hoge gras uit kwam. Mijn haar was dof geworden waardoor de kleuren lang niet zo vel waren als eerst. Ook mijn haar was weer gegroeid, lang genoeg om in een staart te kunnen.
 
Ik trok mijn benen op en sloeg mijn armen er omheen. Mijn ogen keken langzaam over het gebied heen. Voor mij lag een meer, rustig kabbelend zoals altijd.  Een moeder eend met een aantal jonkies liepen rustig het water in. Vogel achtige wezens vlogen over het meer heen opweg naar weet ik veel wat. Waarschijnlijk zater er een hoop insecten in mijn blikveld verstopt in bomen, in het gras en onder de grond.  Waarschijnlijk was er ook een enkele vreemdeling bij dit water geweest. Moet haast wel, ik zit zowat naar het human district. Better safe than sorry. Ik kan niet onwetend in het gras liggen een stuk hier vandaan. Te veel wezens en ik sta er niet al te goed bij. Nou, ik heb al veel te lang een wezen niks aan gedaan. Ik ben uit mijn vel en het voelt vreselijk.
 
   
Ik sloot mijn ogen en zuchtte nogmaals. Misschien moet ik maar iets gaan doen.  Niet dat ik er veel zin in heb, maar niks doen help ook niet. Ik stond op terwijl mijn benen knakte. Ik stope midden in mijn beweging en greep naar mijn been. Binnensmonds vloekte ik terwijl ik verder opstond. Ik rekte me uit, waardoor nu ook mijn rug knakte. Nogmaals vloekte ik maar deze keer een stuk luider.  Ik zette enkele stappen en het geluid van het gras dat langs mijn benen gleed klonk prettig. Een wandeling zou me vast wel goed doen. Een rondje om het meer ofzo.
Terug naar boven Ga naar beneden
Akis
Hunter
Akis


Aantal berichten : 525
Punten : 49

Over jouw personage
Leeftijd: 18 Years
Groepsleider: Me.
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimedo jul 10, 2014 8:35 pm


Dit was het meer. Hier had hij zitten baden met Pelangi, toen nog als een vrij zorgeloze jongen. Het was de tijd geweest, voordat hij het ondenkbare ging doen en tevens niet voorbereidt voor was. Akis kon zich die dag in ieder geval al te goed herinneren, een dag waarop hij gelukkig was. Waarom zou hij dat vergeten? Een kus op Pelangi’s wang schoot door zijn achterhoofd. Hij snoof. Ja, dat behoorde ook tot de gelukkige Akis toen der tijd. Hij leunde zijn gezicht tegen de palm van zijn hand, turend naar het meer onder zich. Zwijgend zocht hij een kiezeltje die hij vervolgens van zich af wierp, recht het water in. Terwijl het steentje in het water dompelde raakte hij weer terug in zijn gedachte. De vrolijke Akis was er al ruim een jaar niet meer en had enkel meer ruimte gemaakt voor negatieve gevoelens. Het leven als Hunter had daar enkel aan bijgedragen. Elke dag wezens vermoorden tot bloedens aan toe voor de sensatie, voedselbron en voldaanheid. Zijn reputatie was ook toegenomen, zo erg dat hij al in Notoko weg werd gejaagd door de draken die meestal liefhebbend zijn tegenover de mensen. Er waren ook geruchten dat mensen die ook lang waren en kort rood haar hadden hun leven waren verloren, omdat wezens de mensen niet zo goed konden onderscheiden. Hij grijnsde vermakelijk en sloeg zijn armen achter zijn hoofd. Heerlijk. Minder competitie. Zijn felrode ogen gleden  weer naar het meer en ditmaal spoorde hij de reflectie van een ander iemand, een mens. Direct keek Akis alert op om het persoon op te sporen. 

Een regenboogkleurige pluk dat direct uitstak was al duidelijk genoeg. Het persoon was Pelangi, alleen natuurlijk ouder en met langer haar. Het was bizar om haar weer te zijn na de hele lange tijd alleen geleefd te hebben. Zij had het ook zwaar moeten hebben, misschien meer dan hij. Had hij de vorige keer niet gezegd dat hij kon sterven? En de kus schoot ook direct weer te binnen. Hij trok zijn benen op en hield zijn handen tegen zijn gezicht. W-Waarom had hij dat ook nou gedaan?! Was hij zo gelukkig geweest? Ach, hij moest niet te veel gaan afdwalen, maar het waren de laatste twee dingen geweest die hij nog had gedaan en gezegd bij haar. Als het goed was dan. Hij hees zichzelf omhoog en stapte stilletjes haar kant op. Pelangi kwam echter stroever overeind door continu een kreun te laten horen bij het opstaan. Toen hij eenmaal benaderd had, nam hij halt en liet zijn blik over haar glijden. Ze was zeker Pelangi, maar hier en daar was ze gegroeid. Na deze observatie legde hij zijn handen op zijn heupen. “Ben je al zo oud geworden, Pelangi?” Met een vermakelijke grijns keek hij haar aan met het meer achter zich. Direct viel hem op dat Pelangi niet heel goed gehumeurd leek te zijn. Ze had er zeker zo haar redenen voor, ze had ook een jaar moeten overleven. Niet veel anders dan bij hem. “Wat een nostalgie, hea?” Met zijn hoofd wenkte hij richting het meer, terwijl hij verder op een reactie van haar wachtte. De laatste plek waar ze elkaar zagen was ook weer de eerste ontmoeting in een jaar. Ironisch.
Terug naar boven Ga naar beneden
Pelangi
Hunter
Pelangi


Aantal berichten : 513
Punten : 54

Over jouw personage
Leeftijd: 17
Groepsleider: X
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimedo jul 10, 2014 10:25 pm

Mijn ogen rustte terwijl ik kleine langzame stappen maakte naar het meer. Hoe eerder ik er zou zijn hoe eerder ik weer zou zitten. Deels zou ik ook weer blij zijn als ik zat. Zou ik misschien zelfs wel kunnen slapen en wat tijd skippen. Veel doe ik toch niet en het is beter dan me vervelen.  Ik had nog steeds het gevoel dat mijn maag in een enorme knoop zat, die daar zeker een tijd in zou blijven zitten. Met mijn hand wreef ik de  slaap uit mijn ogen, die ik er eigenlijk al veel eerder uit had moeten halen. Maar ik was er simpelweg te lui voor.  Ik gaapte na het wrijven in me ogen. ‘’ik moet inderdaad hierna gaan slapen.’’ Mompelde ik in mezelf.  Mompelen was ook nog iets wat ik nu deed. Vreselijk en ik wil er zo snel mogelijk vanaf, net zoals mijn kut gevoel.

 
“Ben je al zo oud geworden, Pelangi?” even bleef ik staan. Dat was de stem van Akis. Die herkende ik uit duizende. De stem van het person waar ik zonet nog om smeekte. Het persoon dat zomaat uit mijn leven sttapte. Het persoon dat ik nu nodig had. Een glimlach verscheen op mijn lippen terwijl ik mijn hoofd wat liet hangen. Dat kon akis niet zijn. ‘’die is allang weg.’’ Ik liep door zonder op te kijken. Ik hoefde niet meer te zien dan vlak voor mijn voeten.
 
 “Wat een nostalgie, hea?” weer hoorde ik hem. Twee keer? Ik stopte nogmaals met lopen en keek om me heen. Mijn ogen vielen vrijwel op een jongen met vel rood haar. Dat moest akis wel zijn. Er zijn wienig roodharige personen die zo open zijn dat ze beginnen te praten tegen anderen. En zeker op zo’n manier tegen mij.  Ik mocht dan niet meer zo moordlustig zijn maar ik was nog wel bekend toch? Toch?
 
Ik draaide mijn lichaam naar Akis. Vervolgens versteende mijn lichaam en hing er een verbaasde uitdrukking op mijn gezicht. ‘’dat kan niet.’’ Mompelde ik. ‘’hij is dood, hij zei dat. Hij zou niet meer terug komen zie hij. Waarom is hij dan nu hier.  Hoe  staat hij dan nu hier. En ‘’waarom.’’  Ik kreeg het gevoel alsof ik naar achteren geduwd werd waarna mijn beeld veranderd werd.
 
Ik zag Akis opstaan.  Zijn gezicht keer om zich heen geen idee waar naartoe. Ik zag alleen Akis en mij. De rest was een zacht wit wat godzijdank geen pijn deed aan mijn ogen.  "Dit is een vaarwel, Pelangi. Hopelijk begrijp je het,"  Akis had een glimlahc op zijn gezicht die ik nooit vergeten was, het was een van de weinige die ik van hem zag en dit was de laatste die ik gezien had.  Grijnzen deed hij vaak genoeg. Glimlachen vrij weinig. Nouja, veel glimlachen onthield ik niet. Waarom zou ik als ik verwachtte dat hij bleef? Ik zag Akis  zich naar mij toe buigen. Zijn lichaam boog wel erg ver door voor zijn doen totdat zijn hoofd vlak naast die van mij stopte. In mijn maag voelde ik een mix van zenuwen en angst. Twee zachte lippen voelde ik op mijn wang drukken waarna de angst in mijn maag alleen maar groter werd. Dit kon niet goed zijn.  Akis was niet als dit en na wat hij verteld had aan mij voelde ik mijn onderlip trillen. Akis stond voor mij waarna zijn lichaam langzaam zwart werd en verdween. Net zoals de rest van het beeld dat ik had.
 
Ik werd weer in mijn eigen lichaam geslingerd. Ik keek verschikt om me heen om de omgeving te controleren. Geen wit, maar landschap. Het enige dat hetzelfde was als met het beeld van zonet was dat Akis er nog stond.  Hij stond er nog, hij is echt. HIJ LEEFT NOG. Ik voelde mijn onderlip trillen en mijn ogen prikken. Ik ga niet eens proberen het in te houden.  Mijn mondhoeken gleden omhoog waarna ik op mijn onderlip beet om het trillen in bedwang te houden.  Mijn maag knoopte zich nog meer op waarna ik naar voren stapte. Zonder erbij na te denken had ik mijn armen al om Akis heen geslagen en waren mijn wangen vochtig. ‘’waarom.’’ Herhaalde ik. Mijn benen werden slap terwijl mijn lichaam schokkende bewegingen maakte van het huilen. Akis is hier, Akis leeft nog en hij is echt genoeg om aan te kunnen raken. Alsof een engel mijn verzoek had gehoord en hem hier even neer popte om m voor deze dag beter te kunnen voelen. Dat wanneer ik weer wakker word hij weg is en alles weer van ouds is.
Terug naar boven Ga naar beneden
Akis
Hunter
Akis


Aantal berichten : 525
Punten : 49

Over jouw personage
Leeftijd: 18 Years
Groepsleider: Me.
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimeza jul 12, 2014 12:57 am


Na zijn begroeting reageerde Pelagi met een verassend tegenwoord dat hij allang weg was. Waar berustte ze dat nou we-Hé, wacht. Akis sloeg zijn ogen lichtelijk neer, beseffend dat ze de vorige keer een afscheid was geweest en ze zich er zeker bij neer had gelegd dat hij dood zou zijn. Dat zijn bloedeigen stem een illusie moet zijn geweest.  Het was teleurstellend, maar het was deels zijn eigen schuld geweest. De regenboogharige meisje liep hem pal langs voorbij, zonder hem een blik te gunnen. Zijn eigen schuld. Pas na zijn tweede opmerking stopte het meisje en keek ze wild om haar heen, zoekend naar de bron van de stem. Toen pas viel haar blik weer op mij en de verbazing was gemakkelijk te lezen van haar gezicht. Het was lichtelijk ongemakkelijk om haar gezichtsuitdrukking in zo’n extreme toestand te zien, maar hij bleef kalm ogen. Pelangi ratelde nog steeds door met verbaasde woorden die op zijn verschijning gericht waren. Hij leefde absoluut nog en hier stond hij dan in levende lijve. Het stopte echter snel en ineens leken haar levendige ogen dof te worden en bijna levenloos. Ging het wel goed met haar? Was zijn verschijning te heftig voor haar geweest? Akis stapte al naar voren, haar richting uit, maar het hoefde al niet meer. 

Net zo snel ze van de aarde verwijderd leek te zijn rende ze hem als de dolle tegemoet en klemde ze haar armen om hem heen. Hij leek misschien van buiten op een kil persoon, maar zo had hij ook zijn zachte kanten. Terwijl Pelangi schokte van het snikken, klemde hij ook zijn armen teder om haar heen tegen hem aan drukkend. “Het is goed. Ik ben ook blij om jou weer te zien, Pelangi,” Hij huilde misschien niet, maar dat betekende niet dat hij ook blij was om haar weer te zien, ook levend. Hij trok haar iets van de grond, gezien haar benen slap waren en haalde zijn hand door haar lange regenboog gekleurde haren.  Haar warmte was fijn om weer te voelen, zeker na een lange tijd eenzaam door het leven te zijn gegaan. Hij zou pas loslaten wanneer Pelangi het wilde, voor hem maakte het weinig uit. Hij genoot van elk moment. “Je ziet er nog aardig goed uit. Je hebt je wel weten te redden zonder mijn aanwezigheid, maar ik laat je nu nauwelijks in de steek. Ik ben er vanaf nu voor je,” Het was onwennig om liefkozende woorden uit te kramen, maar deze spatte er direct uit en waren oprecht. Een kant die hij zelden liet zien openbaarde voor de hereniging. Het mocht er ook wezen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Pelangi
Hunter
Pelangi


Aantal berichten : 513
Punten : 54

Over jouw personage
Leeftijd: 17
Groepsleider: X
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimeza jul 12, 2014 11:22 am

Ik wil niet dat dit zou stoppen. Ik wilde niet dat dit een droom was. Ik had nu eindelijk wat hoop dat mijn eenzaamheid weg zou gaan, ik wilde niet dat dit nep was. Ik zou alleen maar bergafwaarts gaan als dit weg zou gaan.  Ik was nu zowat het tegenovergestelde van wat ik normaal was, ik was letterlijk een wandelend wrak.  Ik moest weer de oude mij worden en snel ook.

 
Maar nu niet.  Het maakte me niet uit dat ik huilde het maakte me niet uit dat ik me zo zwak opstelde. Ik wilde het, ik wilde alles eruit halen.  Het maakte me niet uit wat Akis ervan zou vinden, niks boeide me meer. Ik wilde naar huis en ik wilde Akis mee nemen. Het boeide me niet dat ik terug zou gaan naar de luxe huis. Ik wil naar huis en dat wil ik nu.
 
Tot mijn verbazing voelde ik Akis zijn armen steviger om me heen slaan. “Het is goed. Ik ben ook blij om jou weer te zien, Pelangi,” nog verbaasd van zijn reactie  voelde ik zijn hand door mijn haar heen gaan. Vreemd genoeg gaf het een kalmerende werking. “Je ziet er nog aardig goed uit. Je hebt je wel weten te redden zonder mijn aanwezigheid, maar ik laat je nu nauwelijks in de steek. Ik ben er vanaf nu voor je,”
 
 ik beet op mijn lip en greep Akis sterker vast. Ik kon veel onverwachts van Akis krijgen maar dit sloeg alles. Zijn woorden klonken een stuk liever dan normaal en troostend.  Een glimlach van oor tot oor sierde rond mijn lippen van oor tot oor. Akis was hier echt en hij zou me niet meer in de steek laten. Niet meer weg gaan, er voor me zijn. Precies wat ik zeker nu nodig had.
 
‘’Ik kon het nog maar net zonder je uit houden ja. Heb je gezien wat voor een wrak ik ben?’’ zei ik godzijdank niet al te triest. Het klonk nog eerder sarcastisch dan waar. ik liet Akis los en ging voor hem staan met mijn handen nog op zijn schouders. Nog steeds had ik de glimlach op mijn gezicht terwijl mijn wangen nat waren van het huilen.  Met de palm van mijn hand veegde ik het meeste van de tranen weg. ‘’Waar was je gebleven? De fuck heb je allemaal gedaan?’’
 
Ik wilde alles weten. Niet alleen omdat het over Akis ging, maar ook omdat ik gezelschap wilde. En het hopelijk zo ook voor een tijdje bij me zou zijn. ‘’Waarom dacht je dat je dat je nooit meer terug zou komen?’’ Mijn ogen gleden naar beneden weg van Akis terwijl mijn glimlach verdween.  Ik zuchtte waarna ik in kleermakers zit door mijn benen zakte. Ik keek Akis aan en klopte op met gras naast me om Akis uit te nodigen om ook te zitten. Ik wilde alles horen.  Van begin tot eind.


beste tijd om te posten <3
Terug naar boven Ga naar beneden
Akis
Hunter
Akis


Aantal berichten : 525
Punten : 49

Over jouw personage
Leeftijd: 18 Years
Groepsleider: Me.
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimema jul 14, 2014 5:52 am


Pelangi trok hem steviger naar haar toe wat hij vrij schattig vond. Ze was nu even niet de sarcastische, zelfverzekerde en vrij koppige dame, maar een ongerust en angstig meisje hunkerend naar hem. De twee kanten van haar die zo tegenstellend waren, net zoals hij zich gedroeg. Het leek hem echter alles behalve gunstig om haar van zich af te duwen en flauwe opmerkingen te maken. Hij was eerlijk: hij had haar zeker ook gemist. Zijn enige vriend in Fanterria. Iemand die hij kon vertrouwen en op kon rekenen. En hem zou missen als hij verdwenen was. Dat was Pelangi en hij had geen ander persoon daarvoor willen hebben. Even schrok hij van zijn lieftallige gedachten die zo soft en zachtaardig waren. Dacht hij dat altijd al of kwam het door dit moment? Door de warme, vertrouwde omhelzing van haar? Hij begreep zichzelf soms niet en dit was zeker weer zo’n moment. ’Ik kon het nog maar net zonder je uit houden ja. Heb je gezien wat voor een wrak ik ben?’ Zei Pelangi, waarna ze wat afstand van hem nam met haar armen nog om hem heen en de zijne om de haar. Verrast keek hij har aan, waarna hij grijnsde. Dit was de Pelangi die hij kende, de sarcastische, koppige meid. Fijn om die kant weer terug te zien keren. “Ja, niet verwacht van je. Mistte je mij zo erg?” Plaagde Akis haar, ook hij nam zijn oude karakter weer aan.  Toen merkte hij de glimlach op haar gezicht op. Ze was duidelijk vrolijk om hem weer te zien. Ze veegde vervolgens haar tranen weg en stelde toen de vaag die hij aan had zien komen. ’Waar was je gebleven? De fuck heb je allemaal gedaan?’ Een boel. Er was vrij veel gebeurt de eerste paar maanden dat ze elkaar niet gezien hadden. Sindsdien leefde hij een vrij saai leventje. Het was nog vrij bizar dat hij in al die tijd haar niet tegenkomen was, hadden ze elkaar continu gemist? Bizar dat het mogelijk was, maar Fanterria bleef uitgestrekt. Zijn blik viel op het gras naast hem, terwijl hij de belevenissen in zijn achterhoofd naspeelde. Het lag er momenteel aan wat hij wel of juist niet aan haar zou vertellen.


‘Waarom dacht je dat je dat je nooit meer terug zou komen?’ Van haar treurige woorden keek Akis op naar Pelangi waarvan haar glimlach verdwenen was. Hij snoof, waarop hij zijn vuisten balde naast zijn lichaam. Waarom had hij dat inderdaad gezegd? Het was niet allemaal vergaan, zoals hij dat wilde. De risico die hij uiteindelijk gelopen had was dan ook sterk verminderd en zo ook de kans om zijn leven te verliezen. Echter had hij dit niet voor alle gebeurtenissen kunnen weten en had hij hiermee Pelangi ongerust gemaakt. Een zacht plofje trok zijn aandacht. Het was Pelangi die tegenover hem op het gras zat en hem naast hem gebaarde om te zitten. Ze wilde dus echt alles horen. Met enige tegenzin nam hij plaats op het gras naast haar met zijn benen uitgestrekt voor zich. Nu moest hij alles dus vertellen, die maanden. Met een zucht begon hij zijn verhaal, zijn blik gericht op een plukje gras voor hem. “Na onze laatste ontmoeting wilde ik de twee wolven gebruiken om Jellal te verslaan. Het liep echter niet zo, de wolven hadden hun herinneringen al veel te snel terug en daar ging mijn kans. In mijn uppie wilde ik Jellal verslaan, maar er volgde weer nieuwe betoveringen. Er werd van lichamen gewisseld en toen liepen er behoorlijk sterke wezens rond, haast gemuteerd.  Ik was nog gewond van de beten van de twee Goddelijke wolven en nu de gemuteerde wezens mensen als hun prooi zagen, was het moeilijker om mezelf te verdedigen,” Zijn blik gleed even opzij, richting Pelangi waarvan hij verwachtte dat ze ongerust moest zijn. “Wees gerust, ze leden meer door mij dan vice versa, maar de wolven hebben wel een litteken bezorgd op mijn rechterarm. De reden dat ik een zwarte vest met lange mouwen draag. Trots ben ik er niet bepaald op. En verder was ik eens op Aarde terecht gekomen, maar het is aardig veranderd. Het is daar vele jaren later dan hier.  Maar, hoe gaat het met jou?” Hij wilde niet verder op de litteken in gaan of over de Aarde. De pijn van de vreselijke wond was bijna niet te harden geweest en het was al een wonder dat deze genezen was. En dat hij in leven was.
Terug naar boven Ga naar beneden
Pelangi
Hunter
Pelangi


Aantal berichten : 513
Punten : 54

Over jouw personage
Leeftijd: 17
Groepsleider: X
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimeza jul 19, 2014 4:05 am

-zit geen werkende shift hierop dus hoofdletters lukken niet...-
 Het zou me verbazen als akis gelijk neer zou zitten en echt alles vertellen, maar misschien zou de situatie er verandering in brengen. een beetje medelijden had hij toch wel met mij? of het kon ook zijn dat akis het echt wilde vertellen. zoiets vertel je wel aan een vriend, zeker als er verteld had dat het de laatste keer zou zijn. zo iets vertel je niet aan elke vriend en dan zonder uitleg er onderuit komen. 


ik hoorde een plof naast mij waarna ik gelijk akis zijn rode haar vanuit mijn ooghoek zag. makkelijk te herkennen, net zoals het mijne. hij was snel gaan zitten voor zijn doen. ik keek akis aan wachtend op zijn verhaal. akis bleef voor zich uitstaren, waarschijnlijk kon hij mij nog zien vanuit zijn ooghoek. met het idee dat het wat ongemakkelijk kon zijn als iemand je zo aankeek als je iets zwaars moest vertellen ging ik ook vooruit staren. ik hoorde akis zuchten waarna akis begon met praten.

 “Na onze laatste ontmoeting wilde ik de twee wolven gebruiken om Jellal te verslaan. Het liep echter niet zo, de wolven hadden hun herinneringen al veel te snel terug en daar ging mijn kans. In mijn uppie wilde ik Jellal verslaan, maar er volgde weer nieuwe betoveringen. Er werd van lichamen gewisseld en toen liepen er behoorlijk sterke wezens rond, haast gemuteerd.  Ik was nog gewond van de beten van de twee Goddelijke wolven en nu de gemuteerde wezens mensen als hun prooi zagen, was het moeilijker om mezelf te verdedigen''

dat was een behoorlijke mond vol. verbaasd staarde ik voor me uit. er was zeker een hoop gebeurt. maar dit kon te weinig zijn om de tijd te vullen. er moest wel meer gebeurt zijn, toch?

“Wees gerust, ze leden meer door mij dan vice versa, maar de wolven hebben wel een litteken bezorgd op mijn rechterarm. De reden dat ik een zwarte vest met lange mouwen draag. Trots ben ik er niet bepaald op. En verder was ik eens op Aarde terecht gekomen, maar het is aardig veranderd. Het is daar vele jaren later dan hier.  Maar, hoe gaat het met jou?” 

hoe gaat het met mij? hoe gaat het met mij? god ik zou net zoasl akis een hele mond vol kunnen vertellen over hoe het met mij gaat. oke, misschien de helft dan. ik keek opzij naar akis, verwachtend dat hij nog vooruit staarde. tot mijn verbazing keek akis naar mij. stil bleef ik akis aankijken half nog verwerkend wat akis allemaal gezegd had. wat hadden we beide een goed leven zonder elkaar! ik keek weer weg van akis en greep mijn arm om mezelf kalm te houden. zachtjes aaide ik over mijn arm , net zoals een moeder zou doen als haar kind huilend bij dr kwam. 

''ik heb lang niet zo veel gedaan als jou.'' zei ik nog met een halve glimlach. waarschijnlijk zou die een stuk kleiner zijn als ik alels verteld had. ''geen idee hoe jij je voelt, waarschijnlijk klote denk ik. maar mijn leven kon niet beter.'' ik grinnikte zachtjes, wat heb ik toch een vreselijk karakter. ik ga vertellen hoe kut en gebroken ik ben en ik lach om me eigen woorden die vol zitten met sarcasme. ''nee, ik ben niet bepaald vrolijk geweest de laatste dagen. ik heb de afgelopen maanden alleen maar in dit menselijke lichaam gelopen, ik heb geen idee hoe ik verander. naast dat heb ik ook nog een paar bonen in de hens gezet, ook geen idee hoe ik dat deed. ik voel me verdwaald in me eigen lichaam en ik zou er graag uit gaan. door al dat voel ik me behoorlijk slecht en heb ik de laatste maand niet eens iets zinvols gedaan. het zou me verbazen als mensen me nog herkennen als hunter.'' 

ik keek akis aan, voordat hij weg ging was ik nog vrolijk en kon ik nog veranderen. wat mis ik die tijd. niet alleen omdat ik kon veranderen, ook omdat ik een vriend bij me had die dagen. akis was de meest unieke vriend die ik ook gehad heb, en ook de vriend die ik het langt heb gehad. als we nog vrienden zijn dan. ik keek weer weg van akis en beet op me lip. wat stel ik me vreselijk aan. akis heeft veel meer mee gemaakt dan mij en ik zit te zijken. ik ben een watje en een lafaard wat ben ik vreselijk. 

''ik wilde ook met liefde terug naar mijn eigen huis, naar mijn familie. maakte me niet uit dat ik dan weer mijn luizen leventje had. ik had heimwee als fuck.''  gek dat ik dacht nog dacht voordat ik akis weer zag. maar akis voelde ook een beetje als thuis. ik heb zo veel met hem hier mee gemaakt dat het vertrouwd naast hem is. akis was mijn tweede huis, zo voelde het. en het voelde geweldig om dat gevoel weer terug te hebben. Ook al was het maar voor even of was het maar een droom. ik voelde me een stuk gelukkiger nu.
 
 

Terug naar boven Ga naar beneden
Akis
Hunter
Akis


Aantal berichten : 525
Punten : 49

Over jouw personage
Leeftijd: 18 Years
Groepsleider: Me.
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimema jul 21, 2014 1:28 am

Pelangi keek naar hem en haar blik verried hoe ze zich werkelijk voelde. Ze voelde zich beroerd en eerlijk gezegd had hij beter niet kunnen vragen hoe het met haar ging. Het kwelde haar des te meer en bovendien had hij haar pas geleden nog huilend in zijn armen gehad. Dat had al genoeg gezegd. Hij kon echter zijn vraag niet meer terug trekken en hield met moeite zijn blik op haar vast. Ergens kwelde het hem om zulke ogen bij zijn enige vriend in Fanterria te zien. Als Pelangi een vreemdeling voor hem geweest was zou hij ervan smullen en vervolgens diegene bedreigen en misschien zelfs diens leven ontnemen. Het was een wereld van verschil om een vriend van hem te zijn en soms maakte het hem bang dat de grens ooit ontiegelijk dun zou worden. Dat hij met zijn eigen handen het leven van een vriend ontnam. Een lichte huivering ging door hem heen, iets wat vooral gebeurde wanneer hij een prooi opensneed. Ditmaal was het echter door de gedachte al en deze keer niet om een goede manier of gevoel. Een bar slecht gevoel. Akis schraapte zijn keel in een poging zichzelf te herstellen. Op dat moment keek Pelangi plotseling weg en hield ze haar eigen arm vast, zoekend naar troost. Zachtjes beet hij op zijn onderlip, maar liet hij verder niets van schuld zien. Het had toch geen effect meer en zijn lichaam kende al amper dat gevoel.

Terwijl Pelangi haar arm streelde als een klein pluizig hondje begon ze uiteindelijk haar verhaal met een zwakke glimlach. 'Ik heb lang niet zo veel gedaan als jou.' Hier keek Akis niet veel van op, hij had een jaar lang zoveel risico’s genomen die door zijn opgenomen verantwoordelijken kwamen. Dezelfde fout moest hij zeker niet meer maken. Stoppen met de onnodige taken. 'Geen idee hoe jij je voelt, waarschijnlijk klote denk ik. Maar mijn leven kon niet beter.' Zachtjes snoof hij, zich weer duidelijk bewust met wat hij haar aangedaan had. Het gegrinnik van Pelangi overviel hem echter een beetje. Het stond niet op zijn plaats om over zoiets een grap te maken of het grappig te vinden! Of was ze juist nerveus en probeerde ze zichzelf sterk te houden ondanks de emoties die ze onderging? Als dat zo was, kon hij niet veel doen. Zwijgend keek hij van haar weg. Hij kon de zwakke Pelangi niet meer toezien. Liever de Pelangi die haar emoties losliet dan sterk te ogen, terwijl ze dat duidelijk niet was. ‘Nee, ik ben niet bepaald vrolijk geweest de laatste dagen. Ik heb de afgelopen maanden alleen maar in dit menselijke lichaam gelopen, ik heb geen idee hoe ik verander. Naast dat heb ik ook nog een paar bonen in de hens gezet, ook geen idee hoe ik dat deed. Ik voel me verdwaald in me eigen lichaam en ik zou er graag uit gaan. door al dat voel ik me behoorlijk slecht en heb ik de laatste maand niet eens iets zinvols gedaan. Het zou me verbazen als mensen me nog herkennen als Hunter.' Na haar uitgehoord te hebben keek hij haar licht fronsend aan. Het was vreemd dat ze niet meer kon transformeren, maar dat ze zich niet thuis voelde in haar oorspronkelijke lichaam was ernstiger tot het punt dat ze geeneens zichzelf een ‘Hunter’ meer wilde noemen. “Je blijft een Hunter van binnen, ongeacht in welk lichaam je zit, Pelangi. Vergeet dat niet en bovendien is het vastzitten in een mensenvorm beter dan in een goudvis, toch?” Akis grinnikte bij het laatste zinnetje toen hij een goudvis voor zich zag met regenboog schubben rond de kop met levenloze paarse ogen. Hij was echter oprecht met zijn woorden.

Direct erna maakte Pelangi na een lange tijd weer oogcontact, maar leek ze in gedachten verzonken te zijn. Hij wilde haar graag helpen om beter te voelen, maar hoe dan? 'Ik wilde ook met liefde terug naar mijn eigen huis, naar mijn familie. Maakte me niet uit dat ik dan weer mijn luizen leventje had. Ik had heimwee als fuck,’ Akis was met stomheid geslagen.  Ze wilde terug naar haar eigen rijke huis dat ze veracht had? Hij legde zijn eigen afschuw voor haar afkomst opzij, maar kon nog steeds niet begrijpen waarom zíj juist heimwee zou hebben. Zo vaak zei ze dat ze er niet terug wild en nu opeens weer wel? Was ze wel lekker? Het was al bijna onmogelijk om FA te verlaten en zeker naar je eigen tijd en omgeving. Ze vroeg het onmogelijke en dat terwijl ze vrij realistisch was. Was dit wat men bedoelde dat wanneer emoties opspelen men slechte besluiten maakt? Dat moest het wel zijn. Tijd om haar dan wakker te krijgen. Akis kroop naar haar toe en ging recht tegenover haar op zijn knieën zitten. Met een strak gezicht gaf hij haar een klap tegen haar wang, waarna hij haar blik probeerde op te vangen. “Wat denk je wel?! Je kan niet meer terug naar je huis, want dat is haast onmogelijk. De tijd op Aarde tikt zelfs sneller door dan hier, ze zullen je amper herinneren. Deze wereld is je thuis en je kunt dat niet veranderen,” Begon Akis op een luide toon, waarop hij iets verzachtte zowel zijn expressie als zijn stem en zijn handen op haar schouders plaatste, “Je bent Pelangi, een Hunter en mijn enige vriend in dit hele gebied. Dat je vastzit in je oorspronkelijke lichaam moet geen probleem zijn voor je, want je bent een taaie en je hebt al zelfs een lange tijd ermee overleefd in dit gevaarlijke gebied. Dat lukt een alledaags persoon niet, enkel de sterke. Probeer dus het lichaam te accepteren. Je verandert nauwelijks voor mij, je blijft Pelangi en niemand anders. Dus… Heb ik nu contact met Pelangi, het regenboogharige meisje van een rijk gezin die ik zat te plagen om haar haarkleur?” Hij moest bijkomen van zijn intense woorden en hijgde dus even, voordat hij haar een glimlach liet zien.
Pelangi, ben je daar?
Terug naar boven Ga naar beneden
Pelangi
Hunter
Pelangi


Aantal berichten : 513
Punten : 54

Over jouw personage
Leeftijd: 17
Groepsleider: X
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimema jul 21, 2014 5:41 am

ee, dat deed hij toch niet? Deed hij het nou echt? Nee, dat kon niet. Zo was hij niet, iedergeval, zo herinnerde ik hem me. Was hij echt zo veranderd door de tijd? Het was immers een jaar. Maar ik heb veel met hem mee gemaakt, waarom zou hij dan? Zo slecht was hij niet, dat wist ik. Maar als hij niet zo slecht was waarom deed hij dat dan? Zoiets doe je niet bij elke vriend, als we nog vrienden zijn. Of betekende onze vriendschap meer voor mij dan voor hem? Dan kon hij het twee keer zo hard terug verwachten. Je slaat je vriend toch niet zomaar?

Voor mij zat Akis op zijn knieen, een makkelijke positie om hem neer te halen en op hem te gaan zitten. Misschien kon ik door de adrenaline nu wel veranderen. Ik balde mijn vuisten en maakte me klaar om vooruit te springen. Doordat mijn benen in kleermakers zit zaten zou het wat langer duren, maar het was niet onmogelijk. Als ik maar snel genoeg reageerde lukte het me wel. Als ik het wilde doen moest ik het wel nu doen, mijn ogen stonden vel open en ik snoof duidelijk. Als dat nog niet genoeg tekenen waren was Akis wel heel suf geworden.

Net voordat ik vooruit wilde springen opende Akis zijn mond. Zijn stem die mij al eerder kalmeerde vloeide weer door mijn oren heen. “Wat denk je wel?! Je kan niet meer terug naar je huis, want dat is haast onmogelijk. De tijd op Aarde tikt zelfs sneller door dan hier, ze zullen je amper herinneren. Deze wereld is je thuis en je kunt dat niet veranderen,” voor ik het wist had ik twee armen op mijn schouders. De woorden van Akis waren wel anders dan eerst, ze waren ene stuk luider en een stuk feller. Zijn gezichtsuitdrukking was krachtig en hij leek nog niet te stoppen met praten.

Akis zijn hele uitdrukking werd zachter en vriendelijker. “Je bent Pelangi, een Hunter en mijn enige vriend in dit hele gebied. Dat je vastzit in je oorspronkelijke lichaam moet geen probleem zijn voor je, want je bent een taaie en je hebt al zelfs een lange tijd ermee overleefd in dit gevaarlijke gebied. Dat lukt een alledaags persoon niet, enkel de sterke. Probeer dus het lichaam te accepteren. Je verandert nauwelijks voor mij, je blijft Pelangi en niemand anders. Dus… Heb ik nu contact met Pelangi, het regenboogharige meisje van een rijk gezin die ik zat te plagen om haar haarkleur?” zijn stem was een stuk zachter dan eerst. Hij hijgde nog even na van zijn woorden waarna ik een glimlach op zijn gezicht zacht.

‘’Enige vriend.’’ Herhaalde ik met een verbaasde gezichtsuitdrukking. Ik keek Akis aan en zocht naar zijn ogen. Even bleef ik bevroren zitten waarna ik zoekend om me heen keek en begon te mompelen. ‘’Natuurlijk, natuurlijk.’’ Ik greep naar mijn haar en haalde me handen er doorheen. ‘’Ja dat ben ik, ik ben taai, ik ben een vriend.’’ Vanaf mijn haar gleden mijn handen naar me ogen en snoof ik. Mijn handen gleden via mijn neus naar mijn kin waarna mijn handen bleven hangen. Vingertoppen boven de neus, kin in mijn palmen. ‘’Overleefd ja, ja dat heb ik.’’ Mijn ogen zochten weer naar Akis. ‘’Een heel jaar.’’ Mijn handen gleden van mijn gezicht af en hingen weer slap langs mijn lichaam. Een taaie scheve glimlach verscheen op mijn gezicht waarna ik grinnikte. ‘’Ja, met Pelangi, hoe kan ik je van dienst zijn?’’

Ik pakte Akis’ armen van onderen en drukte deze omhoog. Tegelijkertijd drukte ik mijn lichaam naar voren in de hoop dat ik Akis op zijn rug zou krijgen en boven hem zou hangen. ‘’Klootzak’’ fluisterde ik. Voor ik het wist had ik Akis een klap in zijn gezicht gegeven. ‘’Sla mij en ik sla jou.’’ Grijnsde ik. ‘’Maar wel goede woorden van je.’’ Zei ik. Ik ging zitten, hing af van of ik nou wel of niet boven Akis hing. Als ik boven Akis hing plofte ik op zijn buik neer, anders gewoon het gras. ‘’Was lang geleden dat ik zo iets hoorde. Ik bedoel, al die tijd hier had ik alleen jou en voor zo ver ik me kan herinneren ben je nog niet zo geweest. Nouja, bij het meer dan, maar dat was anders.’’ Ik liet mijn ogen wat over het meer heen glijden terwijl ik verder pratte. ‘’thuis was het altijd anders. Tenzij ik iets geweldigs gedaan had voor school hoorde ik altijd dat het beter moest. Maar wat veracht je ook van het buiten beentje van het gezin. Mijn zusjes waren ster leerlingen met natuurlijk haar. Mijn moeder was succesvol accountant en mijn vader had zijn bedrijf.’’ Ik keek weer naar Akis en glimlachte. ‘’Bedankt.’’ Fluisterde ik. Ik boog mijn gezicht naar Akis toe en liet hem hangen naast zijn gezicht. Snel trok ik hem weg waarna mijn hele gezicht wel rood moest zijn.

Akis een kus op zijn wang geven voelde raar, hoe heeft hij dat ooit bij mij gedaan?
wheew!
Terug naar boven Ga naar beneden
Akis
Hunter
Akis


Aantal berichten : 525
Punten : 49

Over jouw personage
Leeftijd: 18 Years
Groepsleider: Me.
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimema jul 21, 2014 6:39 am


Ditmaal leek Pelangi totaal verrast te zijn van zijn woorden en leek ze niet in staat te zijn om iets zinnigs uit te kramen. Akis begreep het volkomen vanuit haar oogpunt dat ze zo erop reageerde. Hij zou moeten wachten tot ze bedaarde, maar enigszins stelde haar verraste reactie hem gerust. Hij had contact weten te maken met haar innerlijke en dat was het belangrijkste op dit moment voor hem. Nu moest hij nog Pelangi uit haar schulp trekken, de wereld van Fanterria in en naar hem toe. In de paar tellen dat ze nodig had om iets zinnigs terug te zeggen leek zelfs de omgeving te zwijgen met enkel het geluid van ritselende grassprieten en Pelangi’s mompelende stem die een woorden van zijn verhaal herhaalde, ‘enige vriend’. Het leek er haast op alsof ze niet begreep wat haar rol in zijn leven nou eigenlijk was wat heel vreemd zou zijn. Dat wist ze toch, niet waar? Misschien moest hij beter pas de waarde achter haar woorden vinden wanneer ze bedaard was, want ze zat bevroren tegenover hem en ze leek naar iets te zoeken. Typerend vluchtgedrag. ’Natuurlijk, natuurlijk,’ Mompelde Pelangi, terwijl ze haar handen door haar regenbooghaar haalde. ‘Ja dat ben ik, ik ben taai, ik ben een vriend, ’Ditmaal bewoog ze haar handen langs haar gezicht tot aan de hoogte van haar ogen. Ze was momenteel voorbij de ontkenningsfase, dat was al een verbetering. Het was een teken dat ze binnenkort eindelijk haar woord zou doen. Haar handen gleden nog lager totdat haar vingertopen rustten op haar wangen en haar palmen op haar kin. ‘Overleefd ja, ja dat heb ik.’ Bijna. Pelangi keek hem eindelijk weer recht aan. ’Een heel jaar.’ Veel kon hij niet doen dan te knikken.

Eindelijk gleden haar handen van haar gezicht af en vormde zich een scheve glimlach op haar gezicht, een taaie. Was dit Pelangi? Dé Pelangi? ’Ja, met Pelangi, hoe kan ik je van dienst zijn?’ Akis sloeg haast automatisch een opgeluchte zucht. Hij was blij haar terug te hebben. Een fijn gevoel vormde zich in zijn borst, die van gerustelling. “Pelan-“Amper kon hij zijn opluchting laten blijken in woorden toen zijn armen vastgegrepen werden en hij met een klap tegen de grond neerkwam. Oef. Wat had dat nou weer te betekenen? Hij sperde zijn ogen fel open en zag dat Pelangi boven hem lag en zijn armen tegen de grond hield. Waar kwam deze energieboost van haar vandaan? Wat flikte ze hem überhaupt? Hij zocht met zijn rode ogen haar ogen en wist niet of hij zich juist zorgen moest maken of niet. Ze waren die van de echte Pelangi, dat was top, maar ze leken vrij duivels. Pelangi beraamde iets. ’Klootzak’ Verward luisterde hij naar de zachte fluistering van haar. Wat had hij nou weer gedaan, niets toch? Binnen een tel kwam een hand fel tegen zijn wang aan en echode de klap door in zijn gedachten. “Au,” Bracht Akis verrast en met een geagiteerde ondertoon. Wat dacht ze bij hem wel te flikken?! Zijn wang bonsde zachtjes pijnlijk na van de klap. ’Sla mij en ik sla jou.’ Zei Pelangi met een triomfantelijke grijns, ’Maar wel goede woorden van je.’ Aah, zo lag dat dus. Dat had ze hem inderdaad nog tegoed. “Graag gedaan hoor,” grapte hij, waarop hij zag dat Pelangi opeens besloot te zitten.

Met een zachte plof kwam ze op zijn buik terecht, waarna ze vervolgde met de zoetsappige woorden. ’Was lang geleden dat ik zo iets hoorde. Ik bedoel, al die tijd hier had ik alleen jou en voor zo ver ik me kan herinneren ben je nog niet zo geweest. Nou ja, bij het meer dan, maar dat was anders.’ Het laatste zinnetje maakte hem een beetje ongemakkelijk, want het was een absurde dag geweest. Zoveel stomme dingen had hij gezegd en gedaan en dat allemaal kon hij niet overdoen. Hij wendde even zijn blik af van haar, ze mocht zijn ongemakkelijkheid daarover niet zien. Ze zou hem ermee plagen en daar had hij nu geen zin. Blijkbaar had Pelangi ook haar blik afgewend en vervolgde ze verder over haar leven. ‘Thuis was het altijd anders. Tenzij ik iets geweldigs gedaan had voor school hoorde ik altijd dat het beter moest. Maar wat veracht je ook van het buiten beentje van het gezin. Mijn zusjes waren ster leerlingen met natuurlijk haar. Mijn moeder was succesvol accountant en mijn vader had zijn bedrijf.’ Haar leven was ook niet leuk geweest, maar dit had hij niet eerder gehoord. Enkel dat ze niet erg werd gewaardeerd en weinig rechten en genegenheid kreeg. Was het leven binnen een arm gezin, zoals hij, dan veel beter? Een paar beelden van zijn ouders schoten door zijn gedachte. Hoe zou het met hun eigenlijk verkeren en waren ze erger dan Pelangi’s ouders geweest? Voordat hij er verder over kon nadenken keek Pelangi hem weer aan met een frisse glimlach. ‘Bedankt.’ Akis was perplex. Ze bedankte hem nu letterlijk voor zijn woorden. Een fijn gevoel ging weer dwars door zijn lichaam heen. Het leek een mix van positieve gevoelens te zijn, zoals enthousiasme, gerustelling en trots. “Graag gedaan,” Fluisterde Akis onwennig terug. Hij was te bescheiden van aard op zulk gebied en dat was te horen in zijn stem. Hij wilde Pelangi tenslotte terug hebben en steunen.

Pelangi bleef hem echter verassen. Ze kwam met haar gezicht dicht bij de zijne en even kon hij zelfs haar warme adem voelen op zijn wang. Een halve tel later had zij hem een kus gegeven op de wang, waarna ze zich terugtrok, Akis begreep haar helemaal. Bevroren lag hij daar met rode wangen die feller leken dan zijn haar. Het was raar dat zij hem een kus gaf. Moest het ook zo onwennig moeten zijn voor haar als de keer dat hij het bij haar deed? Ongelovig liet hij zijn vingertoppen langs zijn wang glijden. “Jep,” Mompelde Akis ongemakkelijk, waarna hij met enige moeite zijn blik liet vallen op Pelangi. Toen schoot hem nog iets te binnen. Hij moest nog iets rechtzetten. Met een speelse grijns greep hij ditmaal Pelangi’s armen en duwde haar opzij, zodat zij ditmaal met een klap onder hem lag. “Nu is het mijn beurt,” Toen pas besefte hij echter de grond van hun houdingen en de animé’s die hij in zijn thuisland gekeken had. Een cliché waarbij een jongen boven een meisje ergens lag na wat te dollen en uiteindelijk… Akis trok zich terug en ging naast haar zitten. “Laten we anders even jagen, zoals in de oude tijden?” Hij had zich ween te redden uit een hele benarde situatie voor zowel zichzelf en Pelangi. De blos was van zijn wangen verdwenen, maar nog steeds kon hij haar moeilijk aankijken.
Terug naar boven Ga naar beneden
Pelangi
Hunter
Pelangi


Aantal berichten : 513
Punten : 54

Over jouw personage
Leeftijd: 17
Groepsleider: X
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimema jul 21, 2014 7:22 pm

Hoe kon ik zo stom zijn. Wat stel ik me vreselijk zwak en plakkerig op. Gadverdamme, Akis, sla me alsjeblieft nog een keer. Kleffe Pelangi, dat was wel het laatste waar Akis zin in had. Hopelijk wist ik me hier nog wat normaal uit de redden, zonder dat het bij een van de twee zou rond spoken zoals de vorige kus bij mij deed. Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar Akis die verstijfd met een rood hoofd op de grond lag. Heh, zag er net zo uit als toek Akis mij kuste.

Akis tilde zijn hand op en liet zijn vingertoppen over zijn wang heen glijden. “Jep,” mompelde hij op dezelfde toon als ik eerder deed.  Nog steeds keek ik vanuit mijn ooghoeken naar Akis toe. Ongemakkelijk vonden onze ogen elkaar waarna ik snel weer weg keek. Super, dit is hartstikke ongemakkelijk.  Ik wilde met mijn ogen rollen en snuiven maar voor dat ik het wist werd ik tegen gehouden.

Met een klap kwam mijn rug tegen de grond waarna mijn lichaam onderdruk werd gehouden door dat van Akis. Een armlengte zat tussen ons waar ik alleen maar een roder hoofd van kreeg. Jep. Dit is zeker niet minder ongemakkelijk. Jep. “Nu is het mijn beurt,” wacht wat. Ik probeerde weg te stribbelen maar het lichaams gewicht van Akis was een stuk zwaarder dan dat van mij.  Ik zuchtte en gaf me maar over. Zo slecht kon het toch niet zijn? Deze keer was het geen voor eeuwig vaarwel.

Ik voelde het gewicht van me af gaan en opende vragend een oog.  Akis hing niet meer boven mij maar zat nu naast mij in het gras. Ik opende beide ogen en tilde me bovenlichaam op. “Laten we anders even jagen, zoals in de oude tijden?” jagen! Geweldig plan! God wat heb ik dat gemist. Ik hees mezelf nog meer omhoog en grijnsde naar Akis.

Oh wat ben ik weer te zelfverzekerd. Mijn manier van jagen was veranderen, nu ik dat niet kan ben ik machteloos. Ja, ik kan wel vallen maken maar directe aanval kan ik niet in dit lichaam. Ik sloeg mijn hand voor mijn hoofd en schudde. ‘’Ik ben wel wat uit vorm.’’ Zei ik steeds ongemakkelijker. Akis die altijd gewend is on persoonlijk de aanval in te gaan zal nu zien hoe slecht ik er in ben.  Ik probeerde nog te glimlachen maar de brok in mijn maag trok meer aandacht. Wat had ik een moodswings, gadverdamme.  Ik keek Akis aan die nog op de grond zat.  Ik bood mijn hand aan om Akis omhoog te helpen. Wat vriendelijkheid kan geen kwaad zeker?

Ik moest echt met die moodswing om gaan. Zeker bij Akis zou ik er meer krijgen. Ik heb mezelf net twee keer vreselijk zwak opgesteld. Al ik Akis nu pas had ontmoet had hij me zeker vermoord. Alleen omdat we al vrienden zijn leef ik nu nog.  Ik keek weg van Akis en zocht een plaats waar niet al te moeilijke prooien zouden zijn. Waar we gelukkig al waren, we zaten zowat naast het human district. Geen enkel wezen denkt daar te worden vermoord. Hunters blijven niet geliefd hier. Nu hopen dat ik niet meer te herkenbaar ben zodat niet elk wezen al weg springt voordat ik de kans krijg het te vermoorden.  Er achteraan kan ik niet.

Tenzij ik ineens leer hoe ik weer die bonen in de hens zet. Misschien is dat het wel. Ach doe niet zo zeg Pelangi. Je bent al eens van wezen verwisselt, waarom zou dat ineens weer gebeuren. Dan zou Akis ook iets anders moeten zijn. Maar misschien? Ik kan niet zomaar iets in de vlam zetten. Toch? Ik keek weer naar Akis en glimlachte even. ‘’leeft jellal nog?’’ vroeg ik. ‘’gewoon zomar een vraag.’’ Voegde ik er snel aan toe om het iets subtieler te laten klinken. Waar ik waarschijnlijk geheid in faalde.
meh flutje.
Terug naar boven Ga naar beneden
Akis
Hunter
Akis


Aantal berichten : 525
Punten : 49

Over jouw personage
Leeftijd: 18 Years
Groepsleider: Me.
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimewo jul 23, 2014 9:15 pm


Het was beter om weer eens vanouds te gaan jagen en gelukkig zaten er in dit gebied genoeg prooien voor hen. Het moest geen probleem zijn, hoewel… misschien was er één en Pelangi had dat hardop gezegd. ‘Ik ben wel wat uit vorm,’ zei ze vrij ongemakkelijk. Dat was dus het probleem, maar anders nam hij gewoon de leiding en wanneer ze haar ritme terug had, konden ze gerust terug wisselen. No big issue. Het was echter nog steeds wennen dat Pelangi nu een boel zwakker was, maar het leek hem verstandig om zijn opmerkingen even achterwege te houden en enkel te gebruiken op de juiste momenten. Ze zou ze zeker nodig hebben, maar niet op dit moment. Plotseling stak ze haar hand naar hem uit en keek hij haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. De verraste uitdrukking verdween toen hij een glimlach op haar gezicht zag. Direct greep hij haar hand vast, zonder enige spoor van aarzeling en trok zichzelf van de grond af. Direct hierna keek Pelangi weg, op zoek naar prooien. “Het lijkt mij verstandig om langs het meer achter obstakels te gaan verschuilen. Met zulk zomerweer gaat elk wezen wel naar het meer voor afkoeling, zowel baden als dorstlessing,” En hopelijk zat er iets zwak en gemakkelijk tussen om het ritme op te pakken voor Pelangi. Bij het meer kon je nog verschillende prooien verwachten. Hij ging zijn zakken af en vond nog twee dolken en nog een licht afgebogen kleine katana. Het was de vraag of dat genoeg was.  ‘Leeft jellal nog?’ Vroeg Pelangi ineens, waardoor hij bijna van de schrik de wapens liet vallen. Waar kwam deze vraag ineens vandaan? ’Gewoon zomaar een vraag.’ Vulde ze snel aan, maar hij bleef haar verrast aankijken. Ze veranderde wel heel snel van onderwerp, dat was aardig bizar en het onderwerp waar hij het niet over wilde hebben. “Hij leeft nog,” Snoof Akis, waarna hij haar een dolk toewierp. “Hier,” Begon Akis, “Dat zal je wapen bij de jacht zijn,” Zijn blik gleed weer naar het meer en een kleine kudde eenhoorns liepen kalm naar het water toe. 

Op eerste oogopslag zag hij al veulens die zich achter hun moeders verstopten. De zwakste individuen van de kudde. De moeders werden echter een probleem en de leider van de kudde. Ze moesten anders voor een jong mannetje gaan. Een van de jonge mannetjes brieste luid en leek geheel onder invloed van het mannelijk hormoon, testosteron. Ze konden het hele jaar door, namelijk paren en het mannetje was geslachtsrijp. Hij zou zeker eerder proberen op de ruggen van een rijp vrouwtje te springen dan goed op te letten op zijn omgeving. Het viel hem wel op dat, ondanks de wilde bewegingen dat het wezen maakte, hij licht hinkte met zijn achterpoten en zijn korte hoorn een deuk had. De duidelijke tekenen van een recente confrontatie, dus was het wezen al afgezwakt én gewond. Nu moesten ze nog zichzelf verschuilen achter iets, uit de wind en dan in de aanval gaan. “Oké, Pelangi. Hier is het plan,” Begon Akis die zijn blik op haar liet vallen en op een zwaar gedempte toon verder sprak, “Onze slachtoffer is de gewonde en vrij wilde jonge eenhoorn met de deuk in zijn hoorn. We moeten nu nog een schuilplaats vinden,” Beneden waren er struiken langs het meer, maar ze konden daar niet ongezien heen. Er moest iets anders zijn, maar wat? Zijn ogen gleden naar Pelangi. Had zij een beter idee?
Terug naar boven Ga naar beneden
Pelangi
Hunter
Pelangi


Aantal berichten : 513
Punten : 54

Over jouw personage
Leeftijd: 17
Groepsleider: X
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimedo jul 24, 2014 10:37 pm

“Hij leeft nog,” zonder tijd om na te denken kreeg ik al weer een dolk naar me toe geworden die ik niet al te handig ving. “Dat zal je wapen bij de jacht zijn,” Akis’ antwoord klonk niet al te vrolijk. Die is ineens snel omgeslagen. ‘’Nee joh!.’’ Antwoorde ik terug. Kom op, je hoeft niet gelijk je hele humeur om te slaan. Ach, het kon ook aan mij liggen, Akis was Akis. Daar viel weinig aan te doen.  Ik zuchtte waarna ik Akis zijn blik probeerde te volgen.

 
Waarschijnlijk had hij het op de kleine kudde eenhoorns gemunt die vlak bij het meer liepen.  Wat waren eenhoorns leuke wezens om op te jagen. Ze zullen een paard en een eenhoorn niet onderscheiden. Makkelijk voor mij om te veranderen en een merrie te zoeken.
 
Waarom merrie vraag je me? Normaal zijn de merries het agressief in een kudde eenhoorns.  Moet ook wel, die moeten hun jongen beschermen die makkelijke prooien kunnen zijn. Maar ondanks dat vinden ze het niet al te erg om een hengst te lokken. Gewoon hengstig gedrag vertonen, met niet al te veel moeite in de kudde mengen en met wat geluk kan je een merrie van de kudde weg drijven, die denkt natuurlijk dat ze wat leuks zal doen. Maar ach, arm beest loopt gelijk in de val. Verander in iets sterkers dan een knol en je bent zo klaar. Natuurlijk valt dit niet te doen met elke knol. Het mogen dan paarden met een feesthoedje op hun hoofd zijn ze zijn nog steeds slim en sterk.
 
De merries zijn dan slim, ik heb ook een keer een hengst gehad die op me begon te geilen.  Het verbaasd me hoe die niet binnen twee weken sterven. Walgelijke beesten zijn het. Waarschijnlijk zijn er nog wel meer wezen bij wie dat gebeurd. Ik hoef het liever niet te zien en wil het graag ook niet weten.
                                                                                                            
“Oké, Pelangi. Hier is het plan,” ah mooi, we gaan beginnen.  “Onze slachtoffer is de gewonde en vrij wilde jonge eenhoorn met de deuk in zijn hoorn. We moeten nu nog een schuilplaats vinden,” zei Akis een stuk zachter dan eerst. Mooi, we beginnen dus echt.  Ik probeerde het zwakke dier in de kudde te vinden waarna ik een walgend gezicht trok. He gadver, een hengst.  Vanuit mijn ooghoeken zag ik Akis langs de kudde kijken, waarschijnlijk opzoek naar een plaats om ons schuil te houden. Ik bleef Akis vanuit mijn ooghoeken aankijken totdat hij iets vond.
 
Akis draaide zijn ogen naar mij toe waarna ik mijn hoofd richting hem draaide. Oke, Akis vond niks nu ik dus.  Hmm, als twee carers rond gaan lopen zal niet lukken. Akis zal zeker worden herkend met zijn haar.  Een plek om ze in te sluiten zou misschien wel kunnen. De eenhoorn met de deuk in zijn hoorn zou zijn magie een stuk minder snel en krachtig kunnen gebruiken, met wat geluk zelfs helemaal niet.  Alleen waar insluiten, we zitten in ene open gras veld met een meer. Met ons tweeën kunnen we ze niet opsluiten tussen ons en het meer. 
 
Ik keer verder, human district was dichtbij maar te gevaarlijk om te gaan jagen.  Via het water aanvallen zou mislukken als we de eenhoorn niet ineen keer vanuit het water zouden vermoorden.  Verder was alles gras en water.  Ik zuchtte en liet mijn blik nog eens over het gebied glijden. Godver waarom kon ik nou niet veranderen dan had ik al lang een plan. Wat ben ik waardeloos!
 
Ik beet op mijn lip, ik moest wel met iets komen voordat de kudde weer weg ging. We hadden een zwak wezen, deze zal nog goed beschermd worden maar lang niet zo goed als de veulens. Misschien als we ervoor zorgen dat de eenhoorns alle aandacht op een veulen laten richten dat  een van ons de hengst dood.  Het is een idioot plan maak het zou misschien kunnen lukken als Akis de hengst dood en ik voor de aandacht zorg.
 
Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar Akis en begon op gedampte toon te spreken. ‘’Niet het beste plan, maar waarschijnlijk is een verassings aanval het beste omdat we ons niet makkelijk kunnen verschuilen hier. ‘’ even pauzeerde ik om me oh zo geweldige plan nog eens na te denken. Waar begin ik nu weer aan. ‘’ Je weet hoe zorgzaam eenhoorns zijn over hun veulens. Waarschijnlijk kunnen we het grootste deel van de kudde afleiden zodat een van ons, waarschijnlijk jij, op de hengst af kan gaan en deze te doden. Het afleiden zal het makkelijkst lukken om eerst een veulen te lokken en deze vervolgens om de kudden te laten roepen. Door de nieuwsgierige aard van het beest zouden we en een weg kunnen lokken.’’ Ik draaide mijn hoofd naar Akis. ‘’Ik zou waarschijnlijk er nog als een carer uit kunnen zien waar veulens dol op zijn. Ik lok het veulen weg, laat de merries mee komen en jij focust je op de hengst. Probeer het wanneer deze drinkt ofzo. Slim zijn ze niet en deze zal niet snel kunnen weg rennen of zijn magie gebruiken.’’
 
Oh wat ene geweldig plan, als deze zal lukken mag ik mezelf zeker een schouderklopje geven. Dit is het meest idiote plan dat ik ook gedaan heb.


Whoho! awesome plan.. T-T
Terug naar boven Ga naar beneden
Akis
Hunter
Akis


Aantal berichten : 525
Punten : 49

Over jouw personage
Leeftijd: 18 Years
Groepsleider: Me.
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimeza jul 26, 2014 10:15 pm


Akis vroeg zich sterk af of er sowieso een goede schuilplaatste vinden was in dit gebied, grenzend aan het meer. Nergens was er iets te speuren van een struik, steen of zelfs maar een boom. Zo werd het vrij moeilijk om de kudde te benaderen. Hij had niets kunnen vinden, maar misschien had hij wel iets gemist en wist Pelangi het wél op te merken gezien ze er toch beide naar zochten. Toen hij echter weer oogcontact met haar maken, legde ze direct een plan uit en gaf ze geen locatie van een schuilplek aan. Het bleef handig om toch eerst een plan te hebben, voordat ze sowieso op zoek zouden gaan naar een schuilplaats. Hij moest toegeven dat het een overhaaste besluit geweest was, maar hij had van onderwerp eerder moeten wisselen in die houding waarin hun twee zich bevonden. ‘Niet het beste plan, maar waarschijnlijk is een verassing aanval het beste omdat we ons niet makkelijk kunnen verschuilen hier. ‘ Zei Pelangi, waarna Akis haar licht verrast aankeek met zijn armen gekruist voor zich. Een verrassingsaanval, hea? Dat zou nog eens kunnen werken, want ze hadden echt geen schuilplaats en dan was het maar moeilijk om een goede tactiek te gebruiken. Maar goed, het werd een verrassingsaanval, maar had Pelangi dan al een plan bedacht? Ze leek namelijk haar tijd te nemen om op een plan te komen, gezien ze enkele tellen lang zweeg en voor zich uit bleef staren. Akis zuchtte ongeduldig. Stiekem - hoewel dat niet meer zo stiekem was door zijn ongeduldige zucht – wilde hij zo snel mogelijk aan de bak, gezien enkel een kleine verandering de kudde eenhoorns het gebied op een draf konden verlaten.  Dan was er al helemaal geen sprake van een jacht, gezien ze niet de eenhoorn konden bijbenen met hun snelheid. 

Pelangi sprak eindelijk verder en hij lette met volle aandacht op haar plan. ‘Je weet hoe zorgzaam eenhoorns zijn over hun veulens. Waarschijnlijk kunnen we het grootste deel van de kudde afleiden zodat een van ons, waarschijnlijk jij, op de hengst af kan gaan en deze te doden. Het afleiden zal het makkelijkst lukken om eerst een veulen te lokken en deze vervolgens om de kudde te laten roepen. Door de nieuwsgierige aard van het beest zouden we er een weg kunnen lokken.’ Aah, dus deze plan had ze in gedachte gehad. Het was vrij simpel, maar dat kon hij zeker regelen. Of het zou werken was een tweede, maar ze konden deze wel proberen al leek hij vrij simpel. Eenhoorns konden echter in een tel omslaan in een moordmachine als je iets verkeerds deed. Daar moesten ze opletten en hun magie . Waarom zou bovendien een veulen direct de aandacht van de hele kudde wekken? Was dat niet te gevaarlijk en riskant? En had je niet nog de leider van de groep die de kudde in de gaten moest houden? Zoveel gaten in het plan, maar hij wilde dat deze keer Pelangi de leiding maar zou nemen en dus de verantwoordelijkheid op zich droeg. Het zou helpen om weer zijn oude maat terug te krijgen door haar zelfvertrouwen op te krikken, indien haar plan werkte. Pelangi keek hem weer aan en vervolgde haar plan. ‘Ik zou waarschijnlijk er nog als een carer uit kunnen zien waar veulens dol op zijn. Ik lok het veulen weg, laat de merries mee komen en jij focust je op de hengst. Probeer het wanneer deze drinkt ofzo. Slim zijn ze niet en deze zal niet snel kunnen weg rennen of zijn magie gebruiken.’ Dat leek er al meer op nu ze iets hadden om de eenhoorns mee af te leiden. Pelangi had al eerder beweerd het Hunterschap verloren te hebben, dus was haar reputatie gekelderd en kon ze de vertrouwen winnen van haar prooi voor deze en met veel geluk een tweede keer. Nu vroeg hij echter af hoe ze de veulen zou afleiden. Met voedsel? Zo ja, waar zou ze dat ter plekke vinden? Veulens dronken toch nog melk en hoe kwam ze specifiek aan eenhoornmelk? Met een frons liet hij direct weten dat er nog gaten erin zaten. “Hoe lok je de veulens dan?” Besloot Akis maar aan haar te vragen, terwijl zijn blik even naar de nog steeds kalm ogende kudde gleed. De tijd begon te dringen, want wie weet hoelang de kudde hier en vooral kalm bleef.
Terug naar boven Ga naar beneden
Pelangi
Hunter
Pelangi


Aantal berichten : 513
Punten : 54

Over jouw personage
Leeftijd: 17
Groepsleider: X
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimevr aug 01, 2014 10:16 am

’'Hoe lok je de veulens dan?” ik keek Akis aan en grijnsde.  Veulens zijn gek op mensen als je ze goed benaderd. Eenhoorn veulens zijn gek op Carers. Zeker met het dorp naast hun drinkplaats zullen ze wel leren wie wel en niet een vijand is.’’ Zei ik terwijl ik met mijn hoofd naar het dorp gebaarde.  ‘’met mijn doffe haar lijk ik een stuk vriendelijker, geen kleuren meer die afschrikken of het wezen laten opvallen, zoals bij giftige kikkers. En geef toe, ik ben niet de grootste dus daar zal ik ze niet mee afschrikken.’’ Lachte ik.


 
Oh wat ben ik geweldige bezig, met dit flut plan denk ik nog wel indruk te maken op Akis. Wat ben ik vreselijk stom, STOM BEN IK. Ik keek weer weg van Akis. De kudde stond nog rustig bij het meer maar we moesten wel opschieten. Ik zuchtte en stond rustig op. ‘’hier gaan we dan.’’ Zei ik.  Op naar het meer!
 
Op ongeveer tien tot twintig meter afstand van de eenhoorns ging ik in het gras zitten.  Ik ging met mijn handen wat frunniken voor mijn benen net niet zichtbaar voor de eenhoorns. Deze methode had ik vroeger wel eens gebruikt. Vreselijk nieuwsgierig zijn ze, echte veulens lok je hier zo mee. Nu hopen dat Akis op tijd op zijn plaats zat en dat ik er niet te veel als een Hunter uit zou zien.
 
Ja hoor, na niet al te lange tijd zag ik al dat ik de aandacht van een eenhoorn veulen had getrokken. Met niet al te veel vertrouwen bleef het beestje kijken. Rustig draaide ik mezelf een kwartslag om nog minder te laten zien wat ik deed. Ik had nu zijn aandacht met wat geluk wilde het weten wat ik deed.
 
Mooi, ik hoorde al wat meer geritsel naast mij. Alsof ik een klein kind was dat echt ergens mee bezig was draaide ik me nog ene zwartslag om en bleef door frunniken in het gras.  Na niet eens zo heel lang voelde ik warme lucht in mijn nek. Ik had duidelijk gemaakt dat ik geen gevaar was en had zijn aandacht. Als Akis zijn ding deed kon ik verder gaan.
 
Het veulen stond naast mij naar mijn handen te kijken. Ik hield mijn handen zo dan het niet zichtbaar was wat ik deed maar wel dat ik iets deed. Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar het veulen. Best schattig zo’n beestje. Deels sonde dat ik het nu als lokaas gebruik. Het verbaasd me ook dat ik zijn aandacht heb, zo dom zijn ze toch ook weer niet.
 
Ik hoorde een half kalme hinnik van achter me komen. Deze was te luid om van het veulen te komen. Shit, ik was te langzaam. Het veule naast mij hoorde ik bewegen waarna ik richting het veulen sprong. ‘AKIS NU.’’ Gilde ik shit dit ging verkeerd. Die moeder had mijn plan door en had waarschijnlijk Akis geroken of wat dan ook. Het wist dat er iets zou gaan gebeuren.
 
Mijn armen grepen om de nek van het veulen die wild begon te hinniken en spartelen. ‘’houd je kop kreng.’’ Siste ik. Doordat het beestje nog niet zo groot was kon ik het deels nog in bedwang houden maar makkelijk was het niet. Ik hoorde hoeven snel op mij afkomen waarna ik een eenhoorn op me af zag stormen. ‘’shit, shit, shit.’’ Dit ging zeker verkeerd. Ik kon bijna het gesnuif van de eenhoorn horen die op mij af kwam. Als ik me niet vergiste kon ik de grond voelen schudden. Ik liet het veulen los –dat natuurlijk gelijk naar de kudde rende- en sprong opzij. Ik landde op mijn rug en zag de witte eenhoorn op me af komen. Dit had ik zeker verkloot, hoe kon ik ook denken dat dit zou lukken.
 
Nog zo’n 5 meter, ik was er geweest. Ik heb niet eens gedag kunnen zeggen tegen Akis, hij deed het een stuk beter dan mij met afscheid nemen.  Ik trok mijn knieën op en hield mijn armen voor mijn gezicht. Dag, Akis.
 
 
Ik had geen idee wat er gebeurd was, ik voelde me niet dood. Als je jezelf dood kon voelen dan, zou toch wel moeten kunnen toch? Ach, als ik dood was door die fucking eenhoorn hoefde ik niet Akis zijn teleurstelling te zien. Dan zou ik nog meer breken dan dat al gebeurt is.  Waarschijnlijk krijg ik zelfs beter, ik zal met geluk herboren worden terug in de mensen wereld. Weg van deze plek die mij zo veel ellende gaf. Maar ook zo veel plezier.
 
Wacht, was dat hitte dat ik voelde? Nee, hel is een fabeltje, denk maar dat ik in zoiets geloof. Ik opende mijn ogen en haalde mijn handen voor mijn gezicht weg. Mijn ogen werden klein met wat ik zag. Wat ik voor me zag was vuur. Niet zoals dat als in een kampvuur, nee, veel groter. Ik was in, hel..? mijn mond viel open en angst was duidelijk vanaf mijn gezicht te lezen. Nee, dit kon niet. Dat was een fabeltje, een fabeltje!  Ik trok mijn knieën in en verbergde mijn gezicht tussen mijn handen. Dit kon niet, ik kan hier niet zijn. Dit moet een droom zijn, ik ben gewoon heel hard op mijn hoofd geraakt en als ik zo mijn ogen open is de grijns van Akis die ik als eerst zie.
 
Mijn ademhaling was snel en paniekerig, bijna piepend. Dit kon niet, dit was een droom! Ik greep mijn haar vast en begon mezelf te wiegen. Dit kon niet, dit kon niet, DIT KON NIET. Trillend keek ik omhoog, verwachtend dat het vuur er nog was. Tot mijn verbazing zag ik Fanterria weer, het water, het gras, de lucht. Mijn mond viel open en ik keek wind om me heen. Ik was niet in de Hell, ik was nog in Fanterria. Ik leefde nog!  Maar wat was dat net dan, wat was dat vuur dat ik zag. Ik kon niet zomaar even naar de Hell wandelen en terug komen.  Zoiets heb ik zeker niet verdient.  Wacht, net zoals met die bonen. Nee, dat was veel kleiner, dat waren simpele bonen die voor even branden. Nee, dit was wat ik voor me zag, of om me. Ach kom op Pelangi, houd je hoofd erbij. Je hebt nooit jezelf in flam kunnen zetten. Of toch wel?

-trust me, dit was mijn plan de hele tijd ^^''-
Terug naar boven Ga naar beneden
Akis
Hunter
Akis


Aantal berichten : 525
Punten : 49

Over jouw personage
Leeftijd: 18 Years
Groepsleider: Me.
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimezo aug 03, 2014 11:57 pm


Pelangi leek overduidelijk een idee te hebben hoe ze de veulens zou kunnen lokken zonder als een Hunter te ogen. Hij sloeg zijn armen over elkaar, terwijl zijn blik bleef rusten op de brede grimas van haar. ‘Veulens zijn gek op mensen als je ze goed benaderd. Eenhoorn veulens zijn gek op Carers. Zeker met het dorp naast hun drinkplaats zullen ze wel leren wie wel en niet een vijand is,’ Hij vertrouwde haar redenering niet helemaal, zeker gezien er amper Carers waren die regenboog gekleurd haar hadden in combinatie met paarse/rozeachtig oogkleur. Ze leek echter zeker van zichzelf te zijn, ds zweeg hij maar ondanks een naar voorgevoel dat in zijn onderbuik verscheen. Het werd steeds sterker aanwezig en ook begon zijn hart in zijn keel te kloppen, iets wat zelden gebeurde buiten zwaar intensieve acties. Dat deze dus bij een passieve actie verscheen was alles behalve een goed teken. Zou hij er dan iets over moeten zeggen tegen Pelangi, of was het mis geplaatst gezien haar zelfvertrouwen als sneeuw voor de zon zou smelten? Hij besloot maar te zwijgen, terwijl ze enthousiast meerdere argumenten opnoemde dat haar idee zou werken om de veulens te lokken door haar haarkleur en haar kleine bouw. Ze kon dat allemaal wel opnoemen, maar wat was dan de connectie met dat het echt goed zou uitwerken, zonder er met kleerscheuren vanaf te komen? Er hoefde maar iets kleins mis te gaan en ze kon vertrapt worden onder de scherpe horens en hoeven van de eenhoorns. Bijna wenste hij dat ze niet op jacht hadden moeten gaan en rustig moesten babbelen. Inmiddels had hij zijn blik afgewend en in zijn ooghoek zag hij dat ook Pelangi haar blik van hem afwendde richting de kudde eenhoorns bij het meer. Ze kwam stilletjes overeind en liep richting het uitgebreide grasveld, terwijl hij de tegengestelde kant op liep waar de verzwakte hengst ronddwaalde.
 
Zo laag zo mogelijk kroop hij door het gras en klauterde hij zich voort door het zachte aarde langs het meer. De meeste eenhoorns hadden zich al van het meer afgewend, bijna op angstige wijze en trokken het grasveld verder op, recht richting de plek waar Pelangi moest zijn. Het baarde hem zorgen, maar hij had zijn eigen taak die hij moest voldaan en daar moest zijn concentratie heen. Steeds een tikkeltje verder wist hij te komen, totdat de gewonde hengst in armbereik was. Gelukkig bereikte hij het wezen op schuine en vanachter, ze konden zelfs uit angst amper opzij schoppen in dezelfde houding. Met moeite om zichzelf stil te houden greep hij  een oude katana uit zijn broekzak, klaar om te gebruiken. De hengst begon echter nerveus te snuiven en te briesen en bewoog hierbij zijn benen nerveus op en neer. Er moest iets aan de hand zijn, buiten zijn eigen aanwezigheid en dat was ook toen hij de luide stem van Pelangi hoorde weergalmen door de vallei. ‘AKIS!NU!’ Een brok vormde in zijn keel en zonder erbij na te denken stompte hij tegen de achterkant van de knie van de hengst die met een luide pijnlijke hinnik voorover viel op het gras. Met zijn andere hand waar hij de katana in vasthield, haalde hij direct uit naar de slagader van de hengst bij zijn pezige nek. De hengst trok zijn oren naar achteren en bokte moeizaam met zijn achterpoten en mistte hem, maar Akis mistte ook op een haar na de slagader en raakte enkel een normale ader. Het was mis! Niet best. In een tel greep hij de nek van de hengst vast die zwaar tekeer ging door het zien van zijn eigen bloed dat op het gras droop, en vervolgens overeind kwam en moeizaam richting zijn kudde rende. “Stop!” snauwde Akis luid, maar het beest was op hol geslagen en zou al amper naar hem luisteren. Met dezelfde katana doorboorde hij ditmaal de keel van de eenhoorn door zijn arm iets te laten hangen aan de buitenkant en toen recht omhoog te steken. De hengst werd nu helemaal gek en schudde wild zijn lichaam heen en weer en probeerde uit alle macht hem eraf te krijgen. Zijn grip was nog net stevig genoeg om er niet vanaf gegooid te worden, maar het scheelde niet veel. De hengst begon zwakker tegen te spartelen en begon meer bloed op te hoesten, totdat hij in elkaar zakte op het gras en ditmaal enkel zachtjes bries richting de kudde die hem amper aandacht schonk. Dat was eigenlijk al helemaal bizar: de kudde had hem amper geholpen en was daadwerkelijk goed afgeleid door Pelangi’s idee. Voldaan stapte Akis van de eenhoorn af met zijn kleren en gezicht onder diens bloed besmeurd, voordat hij een vermoeide zucht slaakte. Dat was aardig heftig, maar het was nog net goed gekomen met hun jacht, toch? Toch? Akis begon ernstig te twijfelen, gezien zijn onderbuikgevoel amper verminderde, maar juist ernstiger werd.  Er was iets helemaal verkeerds aan de hand. Met Pelangi.
 

Traag en behoedzaam keek hij op naar de richting waar Pelangi verdween en hij kon direct het gevoel geheel begrijpen; Er was een enorme brand op de plek waar ze zat en de kudde was in aantal gehalveerd en de overlevende zaten onder de ernstige brandwonden en maakten zich snel met luid gehinnik en gebries zich uit de voeten. Even verrast door de brand staarde hij er naar, niet begrijpend wat er gebeurd was in die tijd dat hij met zijn taak bezig geweest was. Op rap tempo snelde hij naar de brand toe, hopend dat Pelangi nog leefde. Ze was toch niet omgekomen? Dat kon gewoonweg niet, daar was ze te taai en sterk voor. Roc, doe mij dat nou niet aan, niet haar, liever hemzelf, maar absoluut niet haar! Buiten adem kwam hij aan bij de brand en zag toen iets ongelofelijks; de brand doofde en Pelangi’s lichaam werd zichtbaar. Hij begreep er helemaal niets van. Had zij dan deze brand weten te veroorzaken, maar ze was toch geen shapeshifer of had ze materiaal gebruikt om het te veroorzaken? Het verklaarde niet waarom de brand plotseling was gedoofd. Hij knielde bezorgd naast haar lichaam neer met een enorme brok in zijn keel en licht trillende handen door de adrenaline en zenuwen. Voorzichtig tikte hij met zijn vingertoppen tegen haar wang en ontspande zich een heel wat toen ze direct erna haar ogen open deed. Pelangi. Z-Ze leefde nog! Opgelucht liet hij een zucht horen, waarna hij haar weer recht aankeek. “Word wakker, het is etenstijd.” Een zwakke glimlach voegde hij aan zijn woorden toe om de situatie wat gemakkelijker te maken, maar het was moeilijk om zo snel van de schrik bij te komen dat hij ditmaal haar zou verliezen. Hij kwam overeind, klopte wat opgedroogde bloed van zijn broek af en keek richting de gedode eenhoorn dat verderop lag. Licht ongemakkelijk krabde hij met een vinger over zijn wang. “Niet dat ik ongerust was, maar je mag dan de lever hebben. Die zijn het meest voedzaam,”
Terug naar boven Ga naar beneden
Pelangi
Hunter
Pelangi


Aantal berichten : 513
Punten : 54

Over jouw personage
Leeftijd: 17
Groepsleider: X
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimezo feb 01, 2015 8:07 pm

Nog half gechoqueerd over het vuur dat zonet nog om me heen zat voelde ik iets op mijn wang tikken. Ik opende mijn ogen en zag Akis voor me.  Zijn ogen keken me strak aan wat er nogal intimiderend uit zag. “Word wakker, het is etenstijd.”  Jup,  het is Akis, even nuchter als altijd.  Ik rolde met mijn ogen. Ik zag net een hell voor me en hij negeert het compleet. Ik lag paniekend op de grond en hij denkt dat ondanks met een klein glimlachje ik weer helemaal okay ben als we gaan eten. 


Ookal was het wel goed aangeboden. Het zou ook niet veel goeds voor mij doen om hier heel lang in te blijven hangen, en aangezien Akis niet geweldig is met gevoelens wat dit waarschijnlijk wel de beste oplossing.
 
Akis kwam overeind en keek opzij. Ik volgde zijn blik en zag wat ik had aangedaan. Verbrand gras en verwonde eenhoorns. Die nog weg strompelde of hinnikend op de grond lagen. In de verte zag ik al enkele mensen verbaasd kijken of naar de gewonde eenhoorn rennen.  Geen idee of ze deze zouden doden of helpen. Waarschijnlijk helpen omdat ze allemaal uit het dorp kwamen.
 
“Niet dat ik ongerust was, maar je mag dan de lever hebben. Die zijn het meest voedzaam,”
 Ik grinnikte, hij was waarschijnlijk vreselijk ongerust. Volgens mij had Akis niet veel vrienden, en als een van die vrienden blijkbaar zichzelf en een hoop om haar heen in de hens heeft gezet ben je inderdaad wel ongerust. Wat ongemakkelijk stond ik op en keek ik naar beneden. Zelf was ik nog helemaal intact, geen brandwond of kleerscheur.  In tegenstelling was de eenhoorn verderop goed verwond. Delen van zijn huid waren zwart en kale plekken zaten vooral over de voorkant van zijn lichaam. Heb ik eeuwen gedood was het per ongeluk. Ik snoof mijn neus waarna ik naar het dier toeliep.
 
Ik ging door mijn knieën en haalde mijn hand over het dier. De vreselijke stank van verbrand vlees drong mijn neus binnen, sonde, al dat vlees was nog goed, en ook nog een stuk lekkerder dan het vlees van een koe ofzo.  Ik keek achterom naar Akis en gebaarde dat hij ook hier moest komen.  Volgens mij had ik het met dat ik van hem kreeg ergens laten vallen.  ‘’Wat gebeurde er net eigenlijk?’’ vroeg ik niet wetend of Akis nou al wel of niet naast me zat. 
 
Voor mij leek het alsof ik van demensie wisselde, maar van wat er hier was gebeurd leek dat niet zo. Had ik  alles om mij heen in brand gezet? Zag ik daarom het vuur voor me?  Ik zuchtte, ik wilde mijn oude kracht terug. Ik wilde weer wanneer ik het wilde in een dier veranderen. Misbruik kunnen maken van de situatie en altijd in mijn voordeel zijn.  Waarom was dit allemaal geen droom. Dat wanneer ik wakker word ik in mijn luxe bed lig. Bij de familie die ik  niet mocht. Maar waar ik geen moeilijkheden had en ik  een vriend had die mij begreep en die ik niet had achtergelaten.
 
Ik vroeg me nog steeds af hoe het met hem zou zijn. Ik moest me er niet veel zorgen over maken, waarschijnlijk was ik toch alweer vergeten.  Hij zou de eerste dag van mijn verdwijning waarschijnlijk bij mijn huis hebben aangebeld en gevraagd waarom ik niet op school was. Waarna mijn vader waarschijnlijk paniekte en gelijk aan alle bellen trok.  En nu ben ik vergeten in mijn eigen wereld. Waarom wil ik dan zo graag terug?
Terug naar boven Ga naar beneden
Akis
Hunter
Akis


Aantal berichten : 525
Punten : 49

Over jouw personage
Leeftijd: 18 Years
Groepsleider: Me.
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimewo feb 04, 2015 9:19 am


In de verte liepen al enkele figuren richting de onder de brandwonden zittende eenhoorns die zich bij elkaar gevoegd hadden en geschrokken naar hen steigerde. De eenhoorns waren overduidelijke nog amper bijgekomen van de plotselinge verwoede brand en het verlies van hun vrienden en wellicht hun familie. Terwijl hij toekeek hoe een paar mensen de wezens tot rust probeerde te brengen, voelde hij geen enkele emotie buiten milde angst. Deze was geeneens door de eenhoorns ontstaan, maar puur doordat hij dacht een dierbare vriendin verloren te hebben, tijdens een licht uitdagende jacht. Dat de eenhoorns pijn leden en de lokale bevolking hem zou haten en zeker voor wraak zouden wreken liet hem koud. Akis trok zijn rode ogen kort tot dunne spleetjes, meende een bekende te zien tussen de mensen, maar het was niet zo; de blonde figuur was overduidelijk een man, geen jongen. Jammer, de blonde jongen liep nog steeds rond. Inmiddels hoorde hij achter zich milde beweging van Pelangi die zich overeind hees en haar lichaam inspecteerde op wonden. Kort keek hij haar aan, maar besloot hij te zwijgen. Wat viel er nou te zeggen op zo’n moment? Zou hij als die knappe jongens in een manga haar een knuffel moeten geven en in haar oor moeten fluisteren dat hij bang was om haar te verliezen? Tsk, wat een typisch, zwak gedrag. Een eenhoorn kon op zo’n moment met zijn keiharde hoon door de rug en buik van de twee steken en een einde maken van hun leven. En dat was nog het mildst. Bovendien had hij geen zin in zoiets emotioneels, hij wilde eten. En toen Pelangi verderop hem gebaarde –ze stond inmiddels al bij de eenhoorn, vreemd genoeg- grijnsde hij lichtjes om het feit dat het niet veel anders bij haar zat. “Je wordt wakker en gaat eten. Wat is daar vrouwelijk aan? Moet jij je eerst niet gaan wassen?” Zijn flauwe, nare opmerking leek Pelangi echter gemist te hebben of ze deed alsof ze niets hoort, jammer genoeg. Met de kwijl al in zijn mond liep hij recht op het lijk van de eenhoorn af, waarvan zijn prachtige witte manen besmeurd waren met donkerrood bloed.

Met de sterk doordringende geur van verbrand vlees rond hen heen, besloot Pelangi plotseling de vraag te stellen wat er eigenlijk gebeurd was. Akis boog even door zijn knieën en nam naast haar plaats, niet goed wetend of hij dat wel kon gaan uitleggen. Er was een fikse brand om haar heen geweest en hierdoor raakten vele eenhoorns ernstig gewond en galoppeerden ze weg, terwijl het vuur even plotseling als het verschenen was weer was gedoofd. Hoe kon hij in staat zijn om daar iets begrijpelijks uit te halen, een reden voor dat alles. Dit bracht hem voor een mysterie, maar tegen zijn zin vertelde hij maar wat hij gezien had zonder de oorzaak van het hele fenomeen te weten. “Ik had een eenhoorn gedood en het volgende moment was er een enorme brand op de plek waar jij je bevond. En geloof me, zo heet ben je niet. Maar goed, brand verdween plotseling en je lag daar maar bewusteloos te wezen.” Legde hij met een speelse grijns uit. Ondanks zijn typische gedrag, was hij nog steeds nieuwsgierig naar hoe het te verklaren was. Er was degelijk iets met haar gebeurd, maar ze was nog steeds het rijke, regenboogharige tomboy. Toch? Op een iets serieuzere toon vervolgde hij zijn verhaal. “Maar je merkte er niets van? Niets van de hitte?” Dit was echt bijna onverklaarbaar, maar er moest iets logisch achter zitten, zoiets zou niet plotseling gebeuren. Al kreeg hij het gevoel dat het met de shapeshifter zijde van Pelangi te maken had.
Terug naar boven Ga naar beneden
Pelangi
Hunter
Pelangi


Aantal berichten : 513
Punten : 54

Over jouw personage
Leeftijd: 17
Groepsleider: X
Relatie: X

broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitimezo feb 08, 2015 9:06 pm

“Ik had een eenhoorn gedood en het volgende moment was er een enorme brand op de plek waar jij je bevond. En geloof me, zo heet ben je niet. Maar goed, brand verdween plotseling en je lag daar maar bewusteloos te wezen. Bij zijn opmerking over hoe ‘hot’ ik was vormde mijn mond zich tot een grijns. Akis had altijd al een trekje om de situatie snel te veranderen.  Elke keer dat een van ons in de problemen kwam had Akis altijd weer snel een opmerking om de situatie te verzachten. Misschien was dat ook wel beter, we waren nooit zo goed geweest in het delen van gevoelens. Hoe ik eerder nog huilend tegen hem aan stond zat ik nu koel naast hem. “Maar je merkte er niets van? Niets van de hitte?”   Ik draaide me hoofd naar Akis en keek hem even aan.  ‘”nee,” zei ik waarna ik weer naar de eenhoorn keek. Ik had niks in me handen om met de eenhoorn bezig te gaan waardoor ik ze maar in elkaar wikkelde en steeds een andere vinger vast pakte. “Ik bedoel, ik zag het wel, ik had het idee dat ik uit Fanterria geslingerd was en ergens anders terecht was gekomen.”  Ik keek strak naar mijn vingers die gestopt waren met draaien. “Alleen merkte in inderdaad niks van de hitte. Ik voelde meer paniek dan hitte.”
   
 
Zucht, Alles wat er nu aan mij veranderd is is tot nu toe alleen maar negatief uitgekomen. Het zou me niet verbazen als ik na een tijd alles verpest en ik weer zoals toen ik net hier binnen kwam eindig met niks. Dat ik weer Alleen en kil begin. Hm, stiekem zal ik later een eenzaam op mezelf gericht persoon worden. Waarschijnlijk in een klein krakkemikkig huisje,  alleen die iedereen in een straal van 20 meter weg wilt hebben. 
 
 
Ik stond wat ongemakkelijk op en draaide me naar Akis toe. Ik keek naar zijn zakken en vond een dolk, ik greep deze en ging weer door mijn knieën naast de eenhoorn zitten.  Om niet stil te blijven en iets te doen. Ongemakkelijk ging ik met de eenhoorn bezig. Ik wilde hier weg en wilde bezig zijn om geen gesprek te beginnen. Ik voelde me akward en wilde Akis niet aankijken om zijn gezicht te zien. Waarschijnlijk keek hij me verbaasd of  vreemd aan omdat ik  eigenlijk keen idee waar ik mee bezig was en hier nooit zo goed in was. Grote wezens dode ik meestal voor mijn plezier en kleine dode ik voor voedsel.  Simpelweg omdat die makkelijker te villen waren. Een groot wezen mocht dan meer voedsel geven ze waren gewoon een gedoe voor mij.
 
Ik voelde alweer een onderbuik gevoel opkomen wat ik weer snel wilde terug drukken.  Ik kan me niet alweer zak gaan voordoen. Ik ben Pelangi, ik ben geen shapeshifter meer maar ben daardoor niet minder, het lijkt alsof ik een nieuwe kracht heb en deze heb ik nog niet onder controle. Dit zal ik wel onder controle krijgen en hierna zal ik nog sterker zijn dan ik al was.  Ik zal een beter hunter worden dan Akis en zal laten zien dat ik niet zwak ben. Een verandering in mijn leven zal mij niet naar beneden halen, ook al heeft deze verandering met mijn dierbaarste eigenschap te maken.  Ik ben Pelangi, en ik ben sterk.



hngggggg ;-; o zo geweldige post
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





broken [open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: broken [open]   broken [open] Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
broken [open]
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» » tell me your name. // open
» "This is how an angel dies."-open-
» Is it really yust a dream? ~open~
» » i simply don't know a fitting title. -- open
» » creepy horror forest // open.

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Fanterria :: Fantasonia :: Lakeside :: Central Lake-
Ga naar: