A boy and his horse {Kalysta}

Een aantal kleine wezens sprongen snel weg in de struiken toen ze een mensachtige gestalte zagen aankomen. Niet dat dat zo verrassend was, maar het waren een aantal details die de wezens wat schuwer maakten. Het mensachtige wezen had immers een bleke huid, spierwit haar en rode ogen, wat in Fanterria in veel gevallen betekende dat het wezen een vampier was. De gevleugelde schaduw die hem volgde droeg ook een steentje bij aan het besluit van de wezens om voor dit witte wezen weg te vluchten, wat eigenlijk onterecht was. Het wezen was gewoon een mens, die toevallig witte haren en rode ogen had. Dat was nu juist zijn beste tactiek om te overleven in deze wereld: andere wezens in de waan laten dat hij een vampier was. Bovendien verbaasde het de meeste wezens ook wel dat deze “vampier” in de zon kon lopen zonder meteen op te branden, iets wat er al meerdere keren voor had gezorgd dat Gwyn in leven bleef. Voor de rest was zijn beste manier om in leven te blijven gewoon uit de gevaarlijke gebieden weg blijven om zo zijn overlevingskansen te vergroten. Hij was niet bepaald iemand die graag het gevaar opzocht en conflicten liever uit de weg ging. Gwyn richtte even zijn blik naar boven, waar een jonge alicorn, die hooguit een jaar oud was, precies boven hem vloog.

Ongeveer een half jaar eerder had hij de witte alicorn gevonden als een bang, klein merrieveulen met een bloedende wonde op haar hals. Gwyn huiverde bij die herinnering. Hij had het veulen gevonden bij de lijken van een eenhoorn en een pegasus en aan het gedrag van het veulen kon Gwyn eruit opmaken dat die twee de ouders waren van het gewonde merrietje. Hij had het veulen voorzichtig benaderd en de wond zo goed mogelijk verzorgd. Het was hem ook opgevallen dat de wonden waarschijnlijk waren veroorzaakt door een menselijk wapen, wat hem eigenlijk niet echt verraste. Hunters joegen vaak alleen maar op wezens voor de lol en meestal lieten ze het gedode wezen daar gewoon liggen. Gwyn gokte erop dat een Hunter had geprobeerd om de jonge alicorn ook te doden, maar dat dat op de één of andere manier niet gelukt was. Sinds de dag dat Gwyn de alicorn, die hij Gitan genoemd had, verzorgd had, was ze altijd bij hem gebleven.

Na nog een paar honderd meter te hebben gewandeld kwam Gwyn aan bij een kleine open plek in het bos, waar ook gras groeide. De jongen was wat moe geworden en vond dat het wel tijd werd voor een kleine pauze. Voor Gitan was er bovendien ook wat te eten, dus leek dit een geschikte plek om even uit te rusten. Gwyn richtte zijn blik weer naar boven, waar de alicorn nog steeds vloog. “We rusten hier even uit,” zei hij, waarna Gitan een aantal meter voor hem landde en tevreden brieste. Ze zag er al een stuk beter uit dan wanneer Gwyn haar had ontmoet, ook al had ze nu een duidelijk litteken dat over haar hals liep en leek ze nog wat uit verhouding te zijn, alsof ze een mix was tussen een veulen en een volwassen paard. Gelukkig wist Gwyn dat dat normaal was voor de leeftijd van Gitan, dus daar maakte hij zich niet al te veel zorgen over. Hij liep naar haar toe en aaide haar hoofd, wat de merrie wel fijn leek te vinden. Gwyn ging in het gras zitten en op hetzelfde moment begon Gitan rustig te grazen. Op aarde zou een paardeneigenaar zijn paard ergens aan vastmaken of zelf vasthouden om het dier te laten grazen, maar hier was dat niet van toepassing. Gwyn zag Gitan niet zozeer als 'zijn' paard, maar eerder als een vriendin. Als de alicorn het zou willen zou ze elk moment kunnen weggaan, maar daar leek ze voorlopig geen behoefte aan te hebben.

Een zachte bries deed de bladeren aan de bomen zachtjes ritselen. Het zachte geluid had kalmerend moeten zijn. Geen enkel wezen keek immers op van de ritselende bladeren. Er was enkel een wezen die het geluid zich aantrok. Zo erg dat er een paar honden van vluchtten. „Aaaaaaaah!” Een jongedame, net volwassen maar ouder in uiterlijk, greep gepijnigd naar haar hoofd, alsof de bladeren een moordend geluid produceerden. Een paar wezens keken niet-begrijpend naar het meisje, de rest was allang gevlucht. Het meisje opende voorzichtig haar ogen. Waar een mens normaliter blauwe, bruine of groene ogen zou moeten zien, waren ze bij deze jongedame goudgeel van kleur. De ogen van het meisje straalden een nare blik uit, alsof ze bang was, alsof een enorme hongerige draak recht voor haar stond, klaar om haar met huid en haar te verslinden. Echter stond er niemand tegenover haar. Wat het meisje echter zag, was iets compleet anders dan de realiteit.

Ik keek voor me. Een gigantische schaduw stond daar, vlak voor me. Hij had duidelijk iets in zijn hand, maar wat het was kon ik niet zien, omdat dat ook zwart was. Gitzwart was het figuur, zwart als de nacht. „Ik kom je halen,” herhaalde de man enkel om de tien seconden, alsof hij een soort klok was. Ik ademde diep in en uit. „Blijf uit mijn buurt, ja?!” Maar hoe sterk ik ook probeerde te klinken, het kwam er zwak uit. Ik zag niks van zijn gezicht, maar ik kon me voorstellen dat hij aan het grijnzen was. Opeens vervormde de schaduw en nam hij de vorm aan van een blad. Een gaaf blad, zonder enige bijzonderheden. Mijn ogen werden groot. Dit was een ware nachtmerrie voor mij. Het kwam ook gewoon door die ritselende bladeren! Door die ritselende bladeren werd deze schaduw opgeroepen!

Maar in de tussentijd dat het meisje dit alles zag, gebeurde er niks. Behalve datgene wat ze had uitgeroepen was in het echt ook gebeurd. De dame stond op en rende de andere kant op. Haar gezicht stond angstig. Alsof ze een spook had gezien. Alsof ze letterlijk de dood had gezien. Dit meisje was Kalysta. Onbekend in Fanterria, maar o zo bekend op Aarde. Vooral in haar dorp werd ze de gekke genoemd. Ze had immers een pretpakket aan problemen, waardoor ze angstig voor bijna alles was. Ze zag geen gevaar, enkel in gave bladeren, want dat gaf haar naar eigen zeggen een angstig gevoel. Wat ze zag na die gave bladeren, was een metershoge schaduw die haar ‘kwam halen’. Ze dacht altijd dat deze schaduw echt was, wat dus niet zo was, maar er was niemand die haar op andere gedachten kon brengen. Kalysta had dus een gaaf blad gezien. Het blaadje, wat een beetje ingescheurd was, zorgde voor zoveel angst en paniek bij haar, dat ze letterlijk had zitten gillen in het bos van Grunland. Een bos ontweek ze altijd. Er waren teveel bladeren in een bos, dus de kans dat ze een gaaf blad tegenkwam was ook veel te groot. Ze kwam soms wel grijze stenen tegen, wat haar weer geluk gaf. Naar eigen zeggen verbanden de grijze stenen al het kwade in een straal van vijf meter. Daarom droeg ze altijd een ketting met grijze steentjes, die meer grindstenen waren. Hoewel ze soms die zwarte schaduw zag, bleef ze geloven in die grindketting. En er was bijna niemand die haar het tegendeel kon bewijzen.

Kalysta hield abrupt halt. Ze was in een open gebied terechtgekomen, een waar nauwelijks bomen waren. Ook geen enkel blad was te zien, enkel aan de bomen, maar het waren geen bomen met gave bladeren. Ze legde haar handen op haar bovenbenen en hijgde na van het rennen, want ze had een behoorlijk stuk gerend. Een geluid deed haar opkijken, hoewel ze in dezelfde houding bleef staan. Een jongen verscheen uit het bos, met boven hem een paard vliegend. Wacht, een vliegend paard? Kalysta’s ogen werden wat groter. Hoe kon dat paard vliegen? Hoe had dat paard vleugels? En waarom had het wezen een hoorn op zijn hoofd? Ze ging rechtop staan, alsof ze zo de situatie beter kon begrijpen. Ze was immers net in Fanterria beland, de hoofdpijn van de harde val voelde ze nog steeds. En helaas voor haar was ze in het ergste scenario beland die ze had kunnen bedenken: tegenover een gaaf blaadje. Kalysta kneep haar ogen wat samen om de jongen, die bij het vliegende paard – die intussen alweer geland was en stond te grazen – beter te kunnen zien. Hij had wit haar en was behoorlijk bleek. Was hij misschien een albino? Of, gezien dat er ook een vliegend paard was, was dit misschien een vampier? Ze nam een neutrale houding aan. Dat was misschien het ergste en omdat ze altijd van het beste uitging, nam ze aan dat dit een mens was. Op een rustig tempo liep ze richting de jongen en zijn gekke paard, totdat ze op een beleefde afstand van de jongen stond. „Hallo,” zei ze, ietwat onwennig, maar zo voelde ze zich ook. Niet wetend wat ze daarna kon zeggen bleef ze een beetje zo staan, hopend dat de jongen – die blijkbaar jonger was dan haar – iets spraakzamer was.

OOC: Even inkomen XD Ook wennen met het RPGen in 3e persoon. Ik denk dat ik toch maar 1e persoon ga gebruiken XD

Gwyn merkte de jonge vrouw pas op toen ze op hem af liep. Op zich was dat niet erg bijzonder, maar het was de jongen al snel opgevallen dat de kleren van de nieuwkomer bijna helemaal gaaf waren. Ze waren in ieder geval niet versleten zoals zijn eigen kleding. Kon... kon dat betekenen dat zij recent van de aarde hiernaartoe was gekomen? Er schoten ineens allerlei vragen door Gwyn's hoofd. Hoe zag de aarde er nu uit? Wat was er allemaal gebeurd? De albino haalde even diep adem om weer wat tot rust te komen. Hij moest nu niet al te snel conclusies trekken. Misschien kwam deze vrouw gewoon uit een mensendorp en had ze daar haar kleren vandaan gehaald. Ondertussen bleef Gitan ongestoord verder grazen, ook al keek ze af en toe op naar de vreemdelinge. Blijkbaar zag de alicorn geen bedreiging in haar, wat Gwyn wel gerust stelde. Het is niet zo dat hij de jonge vrouw wantrouwde, maar het gaf hem toch wat extra zekerheid als Gitan haar aanwezigheid ook goedkeurde. Omdat de jongen het gevoel had dat de vrouw iets tegen hem ging zeggen, ging hij alvast weer opstaan. Dat vond hij wel zo beleefd.

“Hallo,” zei de dame wat onwennig, waarna ze bleef staan zoals ze daar nu eenmaal stond en het leek erop dat ze op dit moment niets meer te zeggen had. “Bonjour,” reageerde Gwyn. De vrouw had hem dan wel in het Nederlands begroet, maar de jongen was nu eenmaal gewend om 'bonjour' te zeggen, samen met nog meer Franse woorden. Zijn verblijf op Fanterria had daar weinig aan veranderd, ook al spraken de meeste mensen en mensachtige wezens Nederlands. Dat maakte het nog niet taboe om af en toe wat Frans te spreken, toch? “Ik ben Gwyn. Hoe heet jij, als ik vragen mag?” Dat laatste was weer zo'n gewoonte van hem: beleefd zijn. Gwyn deed dat niet alleen omdat dat in zijn natuur zat, maar ook omdat hij zo voorzichtig mogelijk wilde zijn wat zijn taalgebruik betreft. In zijn ogen was dat redelijk neutraal en hij zou het dan ook blijven gebruiken tot hij wist of hij in gesprek was met een Hunter, een Explorer, een Carer of misschien iets helemaal anders. “Misschien is het een wat vreemde vraag, maar kom je van de aarde?” vroeg hij vervolgens, zodat hij daarna de vragen zou kunnen stellen die al in zijn hoofd rondspookten, als hij geluk had tenminste.

OOC: Mij maakt het niet uit of je 1e of 3e persoon gebruikt, doe maar wat je gemakkelijk vindt xD

Pas toen ik bij de jongen aangekomen was, zag ik hoe hij er werkelijk uit zag. Hij zag extreem bleek, had spierwit haar en rode ogen. Zijn kleren waren versleten en vies, alsof hij een tijdje in de wildernis had geleefd. Waarschijnlijk was deze jongen, een albino, ook werkelijk een lange tijd hier geweest. Maar waar was ‘hier’? Toen pas begon het me te dagen dat ik niet wist waar ik was. Ik keek om me heen. De bomen waren ver genoeg om de bladeren niet meer zo goed te kunnen zien. En dat was voor mij een pluspunt. Ook al kon ik details heel goed zien, dat de bomen ver weg waren betekende dat ik niet meer op mijn scherpe ogen kon vertrouwen, wat betrof de gave bladeren dan. Het paard met vleugels en een hoorn op zijn kop – volgens mij heette het een alicorn – was aan het grazen alsof er niks aan de hand was. “Bonjour,” antwoordde de jongen. Was de jongen Frans? Hmm, op zich kon ik wel Frans, dus dat was niet een heel groot probleem. Maar hoe wist hij dan dat ik hem had begroet? “Ik ben Gwyn. Hoe heet jij, als ik vragen mag?” Nu sprak hij in mijn eigen taal! Het verwarde me lichtjes, maar afijn, ik stoorde me er niet aan. Ik kon best goed schakelen tussen talen.

„Ik ben Kalysta. Aangenaam.”

Ik was nooit iemand van veel woorden geweest. Enkel bij mijn vrienden sprak ik meer. Een nuance had ik daar nooit in, aangezien ik hun altijd de oren van hun kop af klepte, terwijl ik bij vreemdelingen meer een soort muurbloempje was. Daarom werd ik heel vaak afgewezen door anderen. Mij werd nooit een kans gegund om me beter te leren kennen. Nooit werd ingezien dat onder al die problematiek een heel lief meisje schuilde. Want dat was ik. Lief, aardig en vrolijk. Als je me beter kende in ieder geval. “Misschien is het een wat vreemde vraag, maar kom je van de Aarde?” Wablief? Ik kon het niet laten om mijn hoofd een beetje schuin te laten vallen. Ik van de Aarde? Was dit dan niet de Aarde? Was ik gek – ja – of was hij op zijn hoofd gevallen? Aan de andere kant, die alicorn, hij bestond niet op Aarde, zeker niet waar ik vandaan kwam. Misschien in verhalen, maar ik had zelf nog nooit een paard met echte vleugels en een hoorn op zijn kop gezien. Ik keek om me heen. Nu besefte ik me dat de bomen in de buurt niet als de echte, Aardse bomen waren. Sommige bomen hadden de vorm van een narwalhoorn. Andere bomen hadden meer de vorm van een drietand.

„Ja, ik kom van Aarde..”

Dat was het enige wat ik toen uit kon brengen. Mijn god, wat was er wel niet allemaal aan de hand? Was ik op een andere planeet terecht gekomen? Maar hoe? En wanneer? En waarom? Ik greep naar mijn hoofd en keek rond met een lichte zweem van paniek in mijn gezicht. De rest was verwardheid.

”Maar.. Als dit niet Aarde is.. Waar is dit dan?”

Ik had niet door dat het er raar uit zag, dat ik nu pas door had dat ik ergens anders was. Maar ik kon er niks aan doen. Ten eerste was ik al in de buurt van een bos voordat ik in dit bos terecht kwam. Het verschil was zo miniem dat zelfs ik het niet had opgemerkt. Wie zou nou denken dat hij in een ander bos terecht was gekomen, als er ook in het andere gebied bomen stonden? Ten tweede was ik zo ingenomen door het gave blad – de rillingen liepen al over mijn rug als ik er aan dacht – dat ik de wereld om me heen niet eens had opgemerkt. Zelfs het feit dat de honden zo nu en dan vleugels hadden of vuur spuwden, ontging me volledig. Ik keek richting de jongen, Gwyn, met een vragende blik. Vragend om antwoorden, want ik wist niks van deze wereld. Behalve dat deze vreemd voor me was en rare dieren en bomen had.

OOC: Had geen zin om er iets meer van te maken XD

De jonge vrouw stelde zichzelf voor als Kalysta, waarna ze zweeg tot ze op Gwyn's tweede vraag antwoordde. Ze was dus niet echt een prater, of ze wist gewoon niet goed wat ze nog meer tegen een vreemdeling moest zeggen. Gwyn kon het wel begrijpen in beide gevallen, dus zo erg vond hij het ook weer niet. Kalysta leek nogal verward te zijn door de vraag van de jongen of ze van de aarde kwam, waar hij uit opmaakte dat ze niet wist wat de aarde überhaupt was of dat ze geen flauw idee had van het feit dat deze plek niet de aarde was. “Ja, ik kom van Aarde..” Het was dus dat laatste geweest. De jonge vrouw was nu vanzelfsprekend helemaal in de war, net zoals Gwyn was geweest twee jaar geleden. Hij was maar een paar minuten lang in Fanterria toen Sayonara ten tonele verscheen en hem had uitgelegd waar hij was. Sayonara. Ze was een jaar geleden gestorven en omdat dat nogal als een schok was gekomen voor Gwyn kon hij zich die dag nauwelijks nog herinneren. Het enige wat hij nog wist dat het meisje al zo goed als dood was toen hij haar aantrof. Hij schudde kort met zijn hoofd om weer helder te worden. Dit was een slecht moment om weer aan Sayonara te denken en het zou Kalysta niet verder geruststellen.

Gwyn richtte zijn aandacht weer op de jonge vrouw, die er nog steeds wat paniekerig uitzag. “Maar.. Als dit niet Aarde is.. Waar is dit dan?” vroeg ze, waarna ze Gwyn vragend aankeek. Nu was het zijn beurt om een nieuwkomer uit te leggen waar ze beland was. “Dit is Fanterria, een andere wereld dan de aarde. Hier leven de wezens die op aarde als mythisch worden beschouwd. Er zijn draken, tovenaars, weerwolven...” Gwyn kreeg even een duwtje van Gitan, die nieuwsgierig dichterbij was gekomen en blijkbaar de opsomming van de jongen gevolgd had. “...Alicorns, en nog veel meer dan dat soort wezens,” zei hij glimlachend, die al snel weer plaats maakte voor een serieuze gelaatsuitdrukking. Voor hem was deze wereld normaal geworden – of toch normaler dan eerst – , maar voor Kalysta was dit natuurlijk de vreemdste plek die ze zich moest kunnen voorstellen. “Ik wil je niet laten schrikken, maar het is zo goed als onmogelijk om weer terug te keren naar de aarde,” sprak hij na even geaarzeld te hebben. Het was iets waar hij zelf achter had moeten komen. Hij had wel geruchten gehoord dat er mensen en zelfs wezens naar de aarde waren gegaan, maar die waren al snel weer teruggekomen. Ondertussen zat iedereen op Fanterria vast in het lichaam van het andere geslacht. Gwyn huiverde. Dat was iets wat hij nooit meer wilde meemaken!

“Dit is Fanterria, een andere wereld dan de aarde. Hier leven de wezens die op aarde als mythisch worden beschouwd. Er zijn draken, tovenaars, weerwolven...” Mijn gehoor blokkeerde hier al. Wait, what? Meende deze jongen dat? Of was hij ook al zo gek, net als ik? Het zou wel die gevleugelde honden en eenhoorns verklaren. De alicorn kwam er ook even bij staan. Ik merkte dat mijn hart in mijn keel klopte, maar hoewel ik gespannen als de pest was, ik probeerde me wel rustig genoeg te houden om het verhaal van Gwyn te kunnen volgen. Want als ik wel iets had geoefend in die tijd bij Sunner, dan was het wel om rustig te blijven. Dit was mijn kans om het in de praktijk te brengen. “...Alicorns, en nog veel meer dan dat soort wezens,” ging hij verder. Ik knikte. Haast onnatuurlijk was het voor mij om kalm te blijven, maar het hielp me om niet te flippen. Eigenlijk wist ik bij god niet hoe ik met deze situatie om moest gaan, dus besloot ik maar gewoon het beste ervan te maken. Want dat had Carl mij ook geleerd: een vertrouwen in een goede afloop.

“Maar.. Hoe?”

Ik wist nu even niet wat ik moest zeggen. Want wat moest je zeggen als je op een andere planeet was beland? Niemand kon je er op voorbereiden, wat ik toch liever wel wilde. Ik kon me moeilijk inleven in situaties als deze.

“Ik bedoel, eh.. Geen idee.. Ik weet niet hoe ik moet reageren. Sorry.”

Dit was precies mijn gedachtegang op dit moment: warrig en door elkaar. Ik dacht aan tien zinnen tegelijkertijd en husselde ze door elkaar. Mijn rechterhand, waar een ferme kras op zat, bracht ik naar mijn hoofd. Ik vergat om hem te bedekken, maar afijn, vroeg of laat zou iedereen hem toch wel zien. Het was een litteken. Vanuit Sunner. Ik was niet al te blij en.. Nou ja.. De rest volgde wel. “Ik wil je niet laten schrikken, maar het is zo goed als onmogelijk om weer terug te keren naar de aarde,” zei Gwyn. Ik richtte mijn blik op de witharige jongen. W-Wat? Meende hij dat? Aan de andere kant, dit was wel mijn kans om een nieuw leven op te bouwen. Want al die negativiteit thuis had mij niks goeds gedaan. Sunner ook niet, eigenlijk, hoewel Carl en Agnes mij wel heel veel hadden geholpen. Eindelijk kon ik vrij zijn van al die drama in huis, van al die ‘vrienden’ die ik had. Mijn blik schoof naar hoopvol. Ik keek naar de grond.

“Zijn er veel mensen hier?”

De enige vraag die ik kon stellen. Verdomme. Was dat serieus mijn eerste en enige reactie op dit nieuws? Kon ik niet iets anders bedenken? Zoals rondrennen en gillen en opgegeten worden door een draak? Of huilen tot ik stierf aan vochtgebrek? En kon ik bij deze voorbeelden alleen maar aan de dood denken? Ik zuchtte en keek weer naar Gwyn. Hij vond me vast raar nu.

“Het spijt me, je vindt me vast raar.. Maar ik ben niet zo’n prater.”

Dat was Kalysta in een notendop: niet zo’n prater. En raar. Vooral raar, eigenlijk. Ik werd raar, gek en whatnot genoemd op alle scholen waar ik had gezeten. Ik werd vaak nog wat anders genoemd, maar als ik daar nu al aan dacht, dan schoot ik gegarandeerd in een woedeaanval. Naast dat ik dat voor mezelf niet wilde, kon ik de arme Gwyn daar ook niet mee opzadelen. Hij moest vast denken dat ik gek was, dan zou zo’n aanval dat alleen maar bevestigen. Ik moest er niet aan denken dat ik een gaaf blaadje zou vinden hier ergens. Ik keek naar de alicorn. Ik kon goed met dieren opschieten, beter dan met mensen eigenlijk. Ze konden niet terugpraten en zeggen dat je stom was. Zou dat dan voor fantasiedieren ook gelden? Er waren vast dieren die konden praten, maar omdat ik alleen maar honden, katten en paarden had gezien hier, kon ik niet zo snel bedenken welke. Ik keek nu weer naar Gwyn. Stiekem hoopte ik dat hij mij niet gek vond, aangezien hij de eerste was die ik hier op Fanwawablabla had ontmoet en ik niet wilde dat ik mijn enige contact met de mensheid op zo’n manier kwijtraakte.

Op het eerste gezicht leek Kalysta redelijk kalm te blijven, maar Gwyn wist niet zeker of dat echt was of dat ze het acteerde. Zo'n rustgevende situatie was het ook weer niet. Ook al was de jongen zelf ook vrij rustig gebleven toen hij het te horen had gekregen, dat was eerder van de schok dan van iets anders. “Maar.. Hoe?” kwam de reactie toen van de jonge vrouw. “Ik bedoel, eh.. Geen idee.. Ik weet niet hoe ik moet reageren. Sorry,” vervolgde ze daarna. De albino snapte haar wel. Ze was er net achtergekomen dat ze op een planeet terecht gekomen was waar alleen maar fantasiewezens leefden. Het was echt geen wonder dat ze niet wist wat ze moest zeggen, dus Gwyn gaf haar even de tijd om haar gedachten wat te ordenen. Misschien was dat wat Kalysta op dit moment het meeste nodig had. Nadat ik had gezegd dat het bijna onmogelijk was om naar de aarde terug te keren, keek Kalysta mij eerst verschrikt en daarna bijna hoopvol aan.

“Zijn er veel mensen hier?” vroeg ze. Gwyn wreef nadenkend over zijn kin. “Valt mee. De meeste mensen leven in dorpen in de veiligere gebieden, maar zelfs dat zijn er niet eens zo veel als je het vergelijkt met een dorp op aarde,” antwoordde hij. De laatste tijd was hij maar zelden in zo'n dorp geweest, aangezien hij er weinig te zoeken had. Hij had geleerd hoe hij moest overleven 'in het wild' en daar had hij echt geen dorp voor nodig om te wonen. Bovendien zou Gwyn nogal opvallen met zijn witte haar en rode ogen en dan zou Gitan er natuurlijk ook nog bij zijn. “Het spijt me, je vindt me vast raar.. Maar ik ben niet zo’n prater,” zei de jonge vrouw vervolgens. Hij keek haar even verbaasd aan, maar liet daarna een geruststellend glimlachje zien. “Mais non. Zo raar ben je niet, en geloof me, ik heb al veel vreemde dingen gezien sinds ik hier was,” zei hij in een poging haar wat gerust te stellen. Ondertussen kwam Gitan voorzichtig op Kalysta af en hinnikte zacht als teken dat ze de jonge vrouw wel mocht. “Ik kan je trouwens wel naar zo'n dorp brengen, als je liever niet in de wildernis rondloopt?” stelde Gwyn vervolgens voor. Niet dat Gitan daar iets mee te maken had, het was gewoon een ingeving van hem. Waarschijnlijk zou Kalysta liever in een dorp verblijven, of niet soms?

“Valt mee. De meeste mensen leven in dorpen in de veiligere gebieden, maar zelfs dat zijn er niet eens zo veel als je het vergelijkt met een dorp op aarde,” antwoordde Gwyn op mijn vraag of er meerdere mensen waren. Ik zuchtte. Ergens was het natuurlijk fijn om soortgenoten op een wildvreemde plek te hebben, daar niet van. Maar ik dacht op dit moment meer aan de negatievere kant. Hoewel er niet zo veel mensen waren, de anderen hadden vast gehoord van een gek kind. Hoewel niet iedereen mijn naam kende, ik was met mijn oogkleur en het litteken op mijn hand redelijk makkelijk te herkennen. Gwyn had het over veiligere gebieden. Waren die er dan? Een plek als dit zag er wel veilig uit, maar ik had een onbewust gevoel dat er altijd gevaar dreigde. En dan had ik het nog niet eens over mijn angst voor perfecte bladeren. “Mais non. Zo raar ben je niet, en geloof me, ik heb al veel vreemde dingen gezien sinds ik hier was,” gaf Gwyn als antwoord op de tweede vraag. Ik glimlachte, deels geforceerd omdat ik in negatieve gedachten was verzonken, deels een oprechte glimlach.

“Dank je. Als ik eerlijk ben, je bent de eerste die dat tegen me zegt.”

Dat was waar. Niemand had dat ooit nog tegen me gezegd. Misschien op mijn ouders na, maar ook die zeiden soms wel dat ik gek was. Ik wist nooit of ze logen of dat ze de waarheid spraken. Ik merkte dat het paard – kuch, alicorn – dichterbij kwam en zachtjes hinnikte. Was dit een teken dat het wezen me mocht? Ik knikte naar de alicorn, hoewel ik het wezen niet wilde aanraken. Ik was niet bang voor dieren, ik hield zelfs van ze, maar ik wist uit ervaring dat ik nooit voorzichtig genoeg kon zijn. Sommige wezens beten je hand eraf als je ze wilde aaien. “Ik kan je trouwens wel naar zo'n dorp brengen, als je liever niet in de wildernis rondloopt?” Ik keek rond. Dat klonk als een goed idee. Ik had niet al te veel zin om hier te zijn, middenin een bos waar van alles kon gebeuren. Hoewel, als het ver zou zijn, dan zou ik nee zeggen. Ik wilde de arme jongen niet te veel bezwaren. Op het moment dat ik twee woorden had uitgesproken, voelde ik een zachte trilling van de grond. Was dit een aardbeving? Ik had zelf nog nooit echt een aardbeving als die in Amerika meegemaakt. Alleen lichte bevinkjes, die enkel gevulde glazen konden voelen. Ik moest zeggen dat de grond niet al te hevig trilde. Het klonk haast alsof iets in de verte op de grond was gevallen.

“Gebeurt dit vaker hier?”

Vlak na mijn vraag kwam een volgende beving. Deze was heviger en ik stond iets ongemakkelijker in het gras. Direct wist ik dat dit geen normale aardbeving was. Het voelde alsof iets liep, iets heel zwaars. Gezien de tijd tussen de twee bevingen liep het wezen redelijk langzaam, maar wel met grote stappen. Twee jonge katten schoten uit de bosjes en renden ons voorbij. Verbaasd keek ik de katten na. Kwam er iets gevaarlijks aan? Toen de volgende beving kwam, viel ik om. De beving was te hard en te plotseling om nog normaal op de grond te kunnen staan. Op het moment dat ik wilde opstaan, verscheen een groot gestalte uit de bosjes. Het wezen was zo indrukwekkend, dat ik verstijfd van schrik op de grond bleef liggen.

“Wauw.”

Dat was het enige wat ik uit kon brengen. Een gigantische, mannelijke reus was het bos uit gelopen, recht het open veld in. Hij leek ons niet eens op te merken, hij leek niks om zich heen op te merken. Hij liep enkel in een rechte lijn door het veld. Ik werd op tijd wakker geschud door een andere trilling. Hoewel het wezen ons niet leek op te merken, hij liep wel degelijk recht op ons af! Ik stond met moeite op en liep aan de kant, over mijn schouder naar het hele tafereel kijkend. Bij een boom, ver genoeg om niet vertrapt te worden, draaide ik me helemaal om, zodat ik alles goed kon zien. Wauw. Pas een uur in deze gekke wereld en ik had nu al heel veel gezien. Uit verbazing en bewondering voor alles om me heen, werd ik licht in mijn hoofd en werd alles wazig. Ik viel niet flauw, maar ik deed er wat langzamer over om te reageren op bepaalde zaken. Hier had ik wel vaker last van. Nu maar hopen dat het niet nadelig voor me was..

“Dank je. Als ik eerlijk ben, je bent de eerste die dat tegen me zegt,” reageerde de jonge vrouw, waarna Gwyn haar wat verrast aankeek. Hoezo vonden anderen haar raar? Hij had nog niets vreemds opgemerkt bij Kalysta. Misschien dat hij gewoonweg te lang geen mensen meer was tegengekomen, of in ieder geval geen mensen die in dorpen leefden. Bovendien was de jongen zelf ook niet bepaald normaal te noemen, met zijn Franse accent, zijn witte haren en zijn rode ogen. Vooral door dat laatste werd hij niet zelden aangezien voor een vampier en dus weggejaagd of vermeden door veel mensen en wezens. Hij wist eigenlijk niet goed hoe hij op deze opmerking moest reageren.

Op dat moment voelde Gwyn een trilling. En nog een en niet veel later wéér een. Hij had die trillingen al vaker gevoeld en hij wist zeker dat het geen aardbeving was. Het kon gewoonweg niets anders zijn dan een reus die hun kant op kwam. Vervolgens vroeg Kalysta of dat vaker gebeurde en Gwyn wist dat het antwoord niet erg gemakkelijk zou zijn. “Ja, maar meestal niet in dit gebied,” antwoordde de jongen, waarna hij de aarde steeds harder voelde trillen en het zelfs moeilijker werd om te blijven staan. Hoe groot was die reus wel niet? Gwyn plantte zijn voeten wat steviger op de grond, terwijl Gitan al een aantal meter boven de grond vloog. De jongen zag dat Kalysta was gevallen en zodra hij omkeek zag hij de reus al verschijnen. “We moeten hier weg,” sprak Gwyn, waarna hij zich zo snel mogelijk verwijderde van het pad van de reus en gelukkig deed Kalysta hetzelfde. Pas toen Gwyn op een veilige afstand van de reus stond, nam hij de tijd om naar het wezen te kijken. Hij liep in een rechte lijn door het gebied en leek zich nergens iets van aan te trekken. “Wat doet die hier...” vroeg de jongen zich hardop af.

OOC: Sorry voor de wat mindere post, ik heb op het moment niet zo veel inspiratie met Gwyn >.<