Werewolves

De koude waterdruppels baanden een weg door haar dichte vacht, terwijl ze aan de oever van een uitgestrekt meer stond. Ze boog haar kop en likte het verfrissende water op en kwam direct in contact met het leven in het meer. Ze zag de schimmen van zeemeerminnen glijden door het water en andere waterwezens, elk vredig ogend. Met haar tong gleed ze langs haar bek toen ze haar kop terug getrokken had en het contact verbroken had. Haar dorst was gelest en gezien het langzamerhand donker werd moest ze het bos weer betreden. Veel keus had ze niet, haar maag moest gevuld worden en het liefst met vers vlees. Echter liepen hier rond dit seizoen juist veel soortgenoten van haar rond de laatste tijd, waardoor de prooien schaars werden. Elk kwamen ze van de verre Horroria, dat was immers de afkomst en leefgebied van elke weerwolf. Elke jacht werd moeilijker, maar zeker niet onmogelijk. Het was zelfs prima wanneer ze een soortgenoot op at. Kannibalisme? Tsk, soms moest ze wel. Rüna draaide zich om en liep in haar wolvenvorm naar het bos toe met haar oren alert overeind. Wat haar echter nog meer zorgen baarde was dat de weerwolven haar moeilijk verworven territorium binnenkwamen voor voedsel.  Dat vond ze al rot van ze en het leverde extrawerk op om het te verdedigen, hen weg te jagen en de prooien terug te innen. Ze snoof luid toen ze haar eerste stap in het bos geplaatst had. Het was echter haar leven en daar moest ze mee leven. De grijze wolf baande zich een weg langs enkele bomen om bij een open veld uit te komen, grenzend aan een rivier die verbonden was aan het meer. Vanaf dit punt had ze goed zicht op de wezens die er graasden en pauzeerden in hun reis. Het had namelijk genoeg voedsel en water.

 
En nu checken op andere roofdieren. Ze spitste haar oren, sloot haar ogen en concentreerde op haar reukvermogen. Ze rook een weerwolf, maar die leek niet dichtbij de open veld te zijn. Dat was eens geluk hebben! Haar voedsel kwam eerst, daarna zou ze wel de indringer opsporen om deze te verjagen. Haar maag had prioriteit, zeker na de mislukte jachten waarin ze besloot de indringers weg te jagen. Oké, tijd voor de jacht. Wie zou een makkelijke prooi zijn? Ze opende haar ogen en bestudeerde  de bewegingen die de kudde wezens maakten. Direct herkende ze de sterkste mannetje in de groep, dus liet ze haar blik vallen op de andere. Een vrouwtje liep mank rond, maar verborg het door langs een soortgenoot te lopen. Nou, het was niet genoeg verborgen voor haar. Oké, prooi uitgekozen. Nu moest ze nog vanuit de juiste hoek de aanval inzetten en-Wacht! Plotseling drong een scherpe geur haar snuit in. Een die ze verbond met een zwaar bloederige en dramatische herinnering: “De Slasher.. R-Roedel?! H-Hoe?” Geschrokken deed ze een stap naar achteren, maar haar voorpoten kruisten zich, waardoor ze struikelde en zichzelf kon behoeden van een pijnlijke val. Ze raakte te erg afgeleid en hé! De kudde had haar opgemerkt en rende weg van haar. “Godver de domme!” Bracht ze geërgerd grommend uit. Daar ging haar prooi. Degene die de geur droeg zou boeten. Het was een vage geur, maar duidelijk nog van dezelfde weerwolf als eerder. Ze moest absurd snel de afstand moeten hebben verlegd. Rot beest! Ze snoof de geur weer in en volgde deze met een opgetrokken lip. Het was zo te ruiken een wolvin, iets jonger dan zij met…m-mensen geur? Wat was dit?! Eerst de vage geur van die moordende roedel en dan die van de mens? Een slecht voorteken, maar ze zou haar zeker een koekje van eigen deeg laten zien dat ze haar gebied had betreden.
 
Op een hoog tempo rende ze door het bos, terwijl de bomen langs haar niets meer dan een waas werden, de regen en wind als een storm aanvoelde. Niets zou haar echter tegenhouden. Na een paar minuten remde ze af en nam ze plaats in de struiken, uit de wind om niet opgespoord te worden. Oké, wie was deze teef die zoveel op haar geweten had? Op het eerste gezicht leek de indringer niet in haar wolvenvorm, maar juist de tussenvorm te verkeren. Een zwakkere vorm vond zij zelf. Verder droeg ze geen wapens of leek ze zeer dreigend met haar verzorgde bruine vacht en menselijke donkerblonde haar. Het bleef echter een raadsel dat zij de geur van die roedel droeg en die van een mens. Nu ze wist met wie ze te maken had, kon ze haar entree maken. Daar gaat ie! Met een sprong schoot ze de struiken had en landde ze voor de weerwolvin. Ze bracht haar nekharen overeind en ontblootte haar vlijmscherpe tanden. “Indringster! Dit is mijn gebied en verdwijn hier zo snel zo mogelijk,” Gromde ze haar luid toe, terwijl ze stevig met haar pluizige staart sloeg. Eerlijk gezegd wilde ze eigenlijk de weerwolvin naar haar nek grijpen, maar ze moest altijd de indringer een kans geven om te vertrekken. Het hoorde bij haar wolvenkant. De meest nuttige volgens haar. Het had de middelen om zich te verdedigen en de juiste bouw en intelligentie om optimaal te kunnen jagen. Meer dan dat hoefde niet.

Haar bloed sudderde door haar aderen met een toename van adrenaline, terwijl haar hart op rap tempo sloeg. Als het op een confrontatie eindigde was ze ten minste klaar om de weerwolvin minstens haar ledematen eraf te bijten. Het lag volledig aan wat haar acties zouden zijn, dreigen, vluchten of het liefst onderdanig gedrag. Het verraste haar, zachtjes gezegd, dat de indringster een conversatie begon, terwijl die meestal eenzijdig was. Sommige besloten met de staart tussen hun poten te vluchten, maar dat waren meestal jonge weerwolven die al geïntimideerd werden door een nimf. Tsk. Het ging haar ditmaal niet zo gemakkelijk af. De houding van de ander bleef ook vrij kalm, alsof ze zich niets van haar aantrok of het feit dat ze op iemands territorium beland was. Wat respectloos! ‘Ik had de grenzen niet opgemerkt,’ Zei de indringster neutraal. Ze spoorde geen pure angst of nervositeit in haar stem. Dat was al bizar en de inhoud van haar woorden waren een tikkeltje erger. Was ze erop uit om haar uit te dagen? Had ze niet haar geurmarkeringen geroken? “Bespottelijk!” Bracht Rüna direct grommend uit. Het was niet mogelijk dat een weerwolvin haar reukvermogen niet gebruikte, zeker bij zoiets. Hoe was dat überhaupt mogelijk? Voordat ze echter verder kon nadenken, sprak de ander verder met dezelfde neutrale toon. 
‘Bovendien ben ik niet op jacht en was ik toch van plan om niet lang te blijven,’ Eindelijk wat woorden die enigszins oké waren, hoewel ze net zo goed kon liegen. De meeste weerwolven waren corrupt en deze bizarre individu kon een van hen zijn. Rüna had liever zekerheid en dat kon enkel door levens te beëindigen met haar fysieke wapens. Maar ergens kon het een val zijn, de weerwolvin liep immers in de tussenvorm rond en had nauwelijks de geurmarkeringen geroken, terwijl dat nog kan in die fase. Ze was zelfs een conversatie begonnen. Misschien kon ze beter even afwachten, maar zeker niet voor lang met de aanval. Ze kon het beter subtiel oplossen met felle woorden. “’Om niet lang te blijven?’, dus ik neem aan dat je een reden hebt om hier te zijn? Zo ja, vertel mij dat eens. Dan beoordeel ik wel anders over hoelang je hier mag zijn en of dat sowieso mogelijk is. Ik kan ervoor zorgen dat je hier altijd mag blijven…  Als voedsel voor de bacteriën en mijn maag, natuurlijk,” Rüna likte alvast haar lippen en nam een stap naar voren met haar ijsblauwe ogen direct op de ander gericht. “Vertel op!” Blafte ze haar toe met een vermakelijke wolvengrijns op haar gezicht. Misschien at ze vanmiddag nog wolvenvlees. Yum.

Rüna trok haar oren platter tegen de zijkant van haar kop aan, terwijl haar ijsblauwe ogen op de indringster gericht bleef staan. Tot nu toe had de ander enkel gereageerd op haar bedreiging met wat zinloos gegrom, alsof dat haar weg zou jagen. Als ze iets niet was, dan was het bang voor concurrentie. Dat had ze haarzelf sterk weten af te leren toen ze nog maar een pup was door haar ouders en de andere wolven. Ze jaagden alle andere weerwolven weg met altijd een voorbedachte tactiek en altijd de kenmerkende vastberadenheid. Ze waren een voorbeeld voor haar geweest en hoe erg ze in hun stappen wilde volgen , kwam het nooit zo ver. Het was hun maar een keer niet gelukt om de indringer, een roedel, weg te jagen van hun territorium met zulke dramatische gevolgen. Ze verloor haar ouders en vrienden, elk werden ze gedood voor haar eigen ogen en zag ze zelfs hun laatste adem uitblazen om vervolgens met levenloze ogen strak voor hun uit te staren. Ze wist als een van de weinige te overleven door zich dood voor te doen. Ze had het bloed van haar ouders op haar vacht en vooral rond haar nek, terwijl ze zo lang zo mogelijk haar adem ingehouden had en niet probeerde te knipperen, hopend dat het gevaar week. De roedel was nooit meer hetzelfde, de overlevers trokken elk hun eigen pad op en zij werd tegen haar zin meegesleurd door de twee oudste weerwolven van de groep. Ze kon amper het verlies van haar ouders beseffen en bevroor. Uiteindelijk was ze blij met de opvoeding die ze gekregen had, want het maakte haar veerkrachtig, vastberaden en sterk. Een durfal. 

‘Ik kwam hier om na te denken, hoe gek dat ook mag klinken,’ Antwoordde de weerwolvin met een duidelijke spoor van tegenzin in haar stem. Denken, dus. En waarover dan? En wat was de reden dat het hier in haar territorium moest? Je kon in heel Fantasonia nadenken. Deze individu was vol mysteries, van haar geur tot aan haar woorden. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en maakte nog een stap in haar richting. Ze werd toch langzamerhand ongeduldig van het feit dat de weerwolvin niet haar reden duidelijk prijsgaf. Nog frustrerender was dat ze nog steeds vol mysteries zat en zij dat allemaal opgelost wilde hebben.  Wat had zij bijvoorbeeld met de Slasher roedel te maken, met de mensen en waarom liep ze in die tussenvorm rond? Ze kon geen antwoord van haar verwachten, dus moest zij het maar afdwingen. “Nadenken kan je overal. Waarom dan in mijn territorium?  Nu we toch bezig zijn, waarom draag je trouwens de geur van een roedel die hier ver vandaan af leeft in Horroria? Als je een van hen bent heb je hier absoluut niets te zoeken. En de geur van een mens is zeer sterk bij jou. Wat voor een individu ben jij in Rocsnaam?!” Bracht Rüna geagiteerd uit nadat ze frustrerend over de ander’s mysteries was. Ze wilde meer weten. En dan wel nu, anders zou ze de individu gerust haar leven beëindigen. Ze wilde niet het risico lopen om een terugkeer van haar. Ze moest dus nu wel alle informatie verkrijgen.

Rüna likte haar tanden nogmaals af en hoopte al spoedig de metalen smaak van bloed er tegen te komen. Verse weerwolvenbloed. Daar had ze eerlijk gezegd veel zin in, maar helaas kampte ze met een weerwolf die amper aanviel en van nature bizar was door ditmaal ook enkel vocaal te communiceren. Ergens was het haar eigen schuld om haar dan ook zoveel vragen te werpen. Tsk. Dat had ze achteraf gedacht beter niet kunnen doen, maar dat deed ze bij elke indringer, toch? Het was dat ze nu uitgehongerd was dat ze haar normale gedragingen afsnauwde met een passie. Het leek erop dat de weerwolvin haar vragen zou beantwoordden en zelfs op de nette volgorde dat Rüna ze eerder gesteld had. Zo zo, netjes hoor, indringster. Allereerst beweerde ze haar gebied ingedrongen te hebben om dus na te denken, maar dat het ‘dichtbij’ was. Welke snob zou dat accepteren? Ze zag wel de mogelijkheid in dat het waar kon zijn, maar om dan in een gemarkeerde territorium binnen te stappen was gewoon uitermate dom. Ze vroeg gewoon om haar nek dicht te knijpen, terwijl ze aan het nadenken was… Nadenken over of ze de hel of hemel zou zien na haar uiterst pijnlijke dood. Toen werd de tweede vraag beantwoord met het verhaal dat ze verbannen was uit een roedel. Het verklaarde waarom Rüna niet meer weerwolven geroken had en de geur van een roedel maar vaagjes rondom haar heen hing. Maar waarom was ze dan verbannen? Direct schudde ze de gedachte weg. Sinds wanneer wilde ze zoveel weten van vreemdelingen, dat was niets voor haar. Echter als deze de geur droeg van de roedel die haar familie gedood had was het wel van belang. En toen de laatste vraag die ze met een bespottelijk antwoord wist te beantwoorden; ze ging met mensen om.
 

Direct schaterde Rüna het luid van het lachen. Deze individu was bizar, maar dat ze zelfs met mensen zou omgaan was een lachertje. Dan was zij een Griffioen. Tsk, wat een onzin kraamde ze uit. Toen ze uitgelachen was hervatte ze zich. Wat, hoe naïef ze ook probeerde te zijn, het waar was en ze echt met mensen omging, was dat de reden geweest voor haar verbanning? Het zou haar niets verbazen. Enfin, wat ging ze nu met de weerwolvin doen? Ze had alles beantwoord, althans op bespottelijke wijze, en leek niet weg te willen gaan. Niet vrijwillig in ieder geval. Zou ze haar met bruut geweld wegjagen, recht een ravijn of iets dergelijks in? Dat betekende dat ze geen weerwolfvlees zou krijgen, maar was ze wel van haar af. Iets hield haar echter tegen en dat was dat ze verbannen was van de roedel, de gruwelijke roedel. Ze zou informatie uit haar kunnen vissen en dat was altijd gunstig. Anders was het zonde. Ze kon haar altijd hierna afmaken, toch? “Jij,” blafte Rüna de weerwolvin, waarna ze haar ogen tot spleetjes trok. “Je zat bij de Slasher roedel. Wie heeft een roedel genaamd, the Run Trap roedel, uitgemoord ruim 17 levensjaren geleden? En heb je enig idee waar ze zich bevinden? Indien jouw informatie niet klopt of niet wilt geven laat ik je niet heelhuids mijn territorium verlaten. Gesnopen?” Ze trok haar oren platter tegen de zijkant van haar kop en wachtte het af. Wat zou deze indringster doen?

Ze hoorde de indringster de naam van haar uitgemoorde roedel mompelen, maar ze speurde herkenning in haar stem. Hoewel vaag, bleek het inderdaad uit dat ze haar roedel kende. Rüna wachtte op de woorden van de indringster af, hopend meer informatie te krijgen. De indringster zei al spoedig iets over de overwinningen van deze roedel en dat ze een uitgemoord hadden en dat was geen ander dan de Run Trap. Dat was wat zij zelf ook al wist als geen ander en toen kwam het, de indringster probeerde haar te doorgronden door haar gestelde vragen af te gaan. Daar had ze dus geen zin in. Ze wilde geen informatie weggeven buiten het feit dat dit haar territorium was. De indringster vroeg zelfs of deze Run Trap roedel die van haar was en waarom ze al die informatie wilde. Zou ze dat echt moeten prijsgeven aan een indringer vol met bizarre kwaliteiten? Alsof je een vijand al je geheimen prijsgaf, dat was gewoon stom.  

Er was alsnog een kans dat deze wolvin meer moest weten, dat gevoel bleef in haar onderbuik hangen en die had vaak genoeg gelijk gehad. Rüna liet haar tanden onder haar lippen verdwijnen en oogde iets kalmer, maar diep in haar hart was ze dat ook. Ze vertrouwde te sterk op dat gevoel in haar onderbuik. Ze moest enkel nog de juiste vragen stellen. Met een grijns trok ze haar poot even omhoog en hield ze haar kop opzij. “Zo zo, volgens mij vroeg ik écht hier enkel de vragen. Maar is er een kans dat je nog iemand van deze roedel kent en mee praat?” Dit was hopelijk de juiste vraag om te stellen, want de geur van de roedel, of in ieder geval één individu lag sterk om haar heen. De indringster gaf het echter direct op en deelde mee te vertrekken, een goed en slecht iets. En wilde dat laatste beetje informatie van haar, voordat ze mocht gaan. “Antwoord eerst deze vraag, voordat je vertrekt!” snauwde Rüna haar toe, waarna ze gespannen wachtte op haar antwoord. Enkel een duidelijke ‘ja’ of ‘nee’, zelfs de naam was niet belangrijk. Ze zou er toch achter komen, haar kennende op sluwe speurneus wijze.