Hunting {Masaomi}

Langzaam liep Ilva door het grasveld. Ze keek om zich heen, om te zien of er ergens een prooi te vinden was. Ze was niet erg dol op jagen, maar veel keus had ze niet. Ilva was immers een weerwolf; een roofdier. Ze at weleens vruchten, maar ze had toch vlees nodig om in leven te blijven. Ze bleef staan en bukte toen ze zo'n dertig meter verder een grote vogel in het gras zat zitten, die wat grassprietjes oppikte. De jonge weerwolf verstopte zich op een plek waar het gras wat hoger stond. Ze pakte haar zelfgemaakte boog, en legde er één van haar pijlen op. Ook die had ze zelf gemaakt. Nadat ze was weggegaan uit Horroria, had ze zichzelf moeten aanleren om pijlen en een boog te maken. Nu, bijna drie jaar later, was ze een goede jaagster geworden. Ze trok aan de pees van de boog, en mikte op de borst van de vogel. Even trok ze de pees nog wat strakker aan, waarna ze hem losliet. De pijl schoot door de lucht en maakte een zoevend geluid. De vogel merkte pas dat de pijl eraankwam toen het te laat was; het beest gaf een schreeuw, die halverwege afgebroken werd. Ilva stond op en liep op de gedode prooi af. De vogel was morsdood. Ze haalde een mesje uit haar leren schoudertas en sneed daarmee de vogel open. Ze zou zo veel mogelijk van de prooi gebruiken; op het vlees strooide ze kruiden zodat het langer houdbaar was, en van de botjes zou ze pijlpunten kunnen maken, of hangertjes voor haar beenkappen. Nadat ze ervoor had gezorgd dat ze zo veel mogelijk van de prooi kon gebruiken, ving ze een onbekende geur op. Nou ja, onbekend, het leek vaag op de geur van een weerwolf. Maar dan anders. Ilva besloot te gaan kijken waar deze geur vandaan kwam, en nadat ze een eindje gelopen had, zag ze een vreemd wezen liggen, maar toch, het had wat weg van een weerwolf...

- Ze is een weerwolf, die kunnen dat soort dingen xD -

Een schim liep over een grasveldje, terwijl er regelmatig een draak overvloog. Nee, het was geen grap. Geen typefout. Draken vlogen letterlijk over het grasveldje heen. En áls er een vogel over mij heen vloog, dan was het vaak een feniks of een griffioen. Niet alleen de lucht zat onder de fantasie wezens, maar ook op de grond. Er zat veel meer leven in het gras dan in mijn wereld. Mijn zwarte pupillen werden groter, wanneer een dwerg luid naar mij schreeuwde, en ik nonchalant mijn kop optilde en mijn blonde haar mee bewoog. Hoe raar. Dit werd een gewoonte, sinds kort. Telkens weer een fantasy wezen, en soms 1 waarvan ik het 'bestaan'niet van kende.
Een steen verscheen in mijn blikveld. Deze steen was erg plat, en had weinig deuken erin. Ik wist kort te glimlachen. Het werd eens tijd. Ik haalde mijn handen uit mijn vest en plaatsten deze op de steen, trok mijn lichaam erop en besloot op deze steen te liggen.. op mijn rug. Mijn armen plaatsten ik achter mijn kop om erop te leunen. Nu pas voelde ik enige pijn in mijn gympies, en aan enkele ledematen. Pijn was ik inmiddels gewend. Kort fronste ik, en slaakte vervolgens een lange zucht. Geen leuke redenen. Bevriend met de leiders van rivaliserende clans. En nadat ik flauw was gevallen, was ik door een random gat hier terecht gekomen. Heel raar allemaal. Ik trok mijn ogen tot spleetjes, en gaapte kort. Vervolgens wreef ik in mijn ogen. "Blijkbaar ben ik ook nog eens moe. Dus dit is écht." Op dat moment vloog een witte draak voorbij die de zon even blokkeerden. Hoe zat eigenlijk Fanterria in elkaar? Er moest een systeem zijn. Zelfs dieren hadden dat. Wat zou deze zijn?

Op dat moment, zag ik een harig monster in mijn ooghoek verschijnen. Gelijk schrok ik op, en viel toen hard van de steen af. Hard knalde ik op de grond neer, en wreef ik over mijn pijnlijke , nieuwe blauwe plek. Kort snoof ik. "What the hell was thát thing? Wat was dat nou geweest? De randen van de steen greep ik voorzichtig vast, terwijl mijn blonde haar uit stak boven de steen. Wat ik zag, kon ik haast niet geloven. Een weerwolf-achtige beest! Het had blond haar, en kleding aan als een normaal levende mens. Hoewel.. z-zombies.. Laat maar. Dat was écht raar. Maar het wezen verroerde zich niet. Gelijk boorde ik mijn hand in mijn broekzak, zoekend naar mijn zakmes, maar ik herkende de blik in de ogen van het wezen. Nieuwsgierig. De zakmes hield ik vast, nu dat nog mijn enigste wapen was. Traag kwam ik overeind en veegde het stof van mijn spierwitte vest af, en mijn bruine broek, waarna ik in de ogen van het wezen keek. "Arigatou!" Een glimlach liet ik verschijnen, en ik stak mijn hand op. Die weerwolf beest had iets menselijks, dat was het rare eraan. Ik stak mijn hand uit, maar bleef nog achter de steen staan. Lichtjes trilde deze hand. Ik wilde geen weerwolf voer worden. Een zakmes, kon dat lot niet laten ontwijken.

De jonge weerwolf bleef even staan. Haar oren spitsten zich toen het wezen, of wat het dan ook mocht zijn, van de rots afviel waar hij op lag. Toen het wezen weer opstond, snoof Ilva, als ingehouden lach. Dit wezen was hier duidelijk nog niet lang, anders was het niet zo van haar geschrokken. Even zette ze een stapje terug toen het wezen een mes uit zijn broekzak haalde. Toen sprak het wezen. "Arigatou!", zei het. Ilva keek hem schuin aan. "Arigatou"? Daar had ze nog nooit van gehoord. Zou het wezen een andere taal spreken? Vast niet, ze had daarnet duidelijk Engels gehoord. De weerwolf keek nog eens goed naar het onbekende wezen. Ze vermoedde dat hij bang was. De hand waarin hij het mes hield, trilde. Ze kon het niet laten om een glimlach op haar gezicht te toveren en hardop te lachen. Ze stak haar hand -nou ja, poot- in de lucht als wijze van begroeting. 'Don't worry, I'll not hurt you.' Ze zei het maar in het Engels, voor hetzelfde geld kon hij het niet verstaan als ze Nederlands sprak. Het maakte haar ook niet echt uit. Ze is ongeveer net zo goed in Nederlands als in Engels. Ze ging zitten met haar knieën opgetrokken, en ze liet haar hoofd op haar knieën rusten. Ze voelde geen gevaar bij dit wezen.

De kop van het weerwolf wezen bewoog opzij, terwijl ik het wezen in Japans had gegroet. Ik hief even mijn wenkbrauw op van verwarring. Veel mensen kenden deze begroeting toch? En ik meende wat menselijks in de weerwolf te zien. Dat blonde haar dat tot de schouderblad reikte, leek op het lange haar van een mens. De kleren waren duidelijk bestemd voor een vrouwelijke mens, en die blik.. Ja, dat leek genoeg te zeggen, maar deze groet snapte ze niet. Raar. Mijn grip op de zakmes werd steviger. En áls het wezen menselijk was of leek, of wat dan ook, was er een kans dat deze enkel 1 á 2 talen kon spreken. Ik kon er 3; Nederlands, Engels en Japans. Japans kon ik enkel spreken, al was ik volledig Japans. Nederlands leerde ik door mijn vrienden kennen, en Engels werd me haast aangeleerd. Tja. Nederlands, 1 van de moeilijkste talen dat er was, zeker door de 'ge'klank van het woord 'gedaan'. Engels sprak voor zich, en Japans.
Het weerwolf beest begon hem weer van top tot teen te bekijken. Droog staarde ik naar voren. Nogmaals? Oi... Ik plantte kort mijn kop in de palm van mijn hand. Hoelang had het wezen nodig om een mens te bekijken. Zeker ik. Witte vest, blond haar, bruine ogen en een donkere broek. Ook zaten er speciale oorbellen aan mijn oren vast. Dat was het. Niets meer, niets minder.

Ineens moest het wezen voor hem lachen. Verrast keek ik op. "Hé , wat is er zo grappig?" Snoof ik. Een kop in je hand planten? Nou, haha. Of wat anders wat enkel haar of zijn soort begrepen? Ineens stak het wezen z'n poot/ hand op. Het leek ter begroeting. Vaag glimlachte ik. "Uhmmm... Hoi?" Twijfelend keek ik naar het wezen. Begreep hij me nou, of enkel het gebaar dat ik maakte? Een zweetdruppel gleed langs de zijkant van mijn kop. Erg bizar.'Don't worry, I'll not hurt you.' Ik knipperde even met mijn ogen. Oké... Het kon bizarder. Nu kon het wezen ook nog eens Engels spreken. Het wezen besloot te zitten, duidelijk ontspannen over mijn aanwezigheid. Straaange... "Wat ben jij?"Ik liep langs de steen heen en hield mijn kop laag, terwijl ik mijn vinger nadenkend lngs mijn kin liet lopen. " Weerwolf, of wat..?" Nu begon ik nieuwsgierig te raken in het menselijk, maar toch wolf-achtige wezen.

Ilva hield weer even haar hoofd schuin en haar oren gespitst, net zoals een normale wolf of hond zou reageren als het iets aparts ziet. "Hé, wat is er zo grappig?" vroeg het wezen. De weerwolf haalde haar schouders op. Het was gewoon een spontaan gelach, puur omdat dit wezen er in haar ogen erg apart uitzag. Een soort weerwolf, maar dan wel een met een korte neus en alleen haar op het hoofd. Wat ze nu wel wist, was dat dit wezen Nederlands sprak. Makkelijk, dan hoeft ze zich tenminste niet zo uit te sloven in het Engels. Of in het Japans, in het apartste geval. Daar kende ze ook maar één woord van, waar ze ook niet veel aan zou hebben. Ilva zag dat het wezen opstond en langs de steen heen liep, en zijn vinger nadenkend langs zijn kin liet lopen. Ze ging rechtopzitten toen hij weer iets zei. "Wat ben jij? Weerwolf, of wat..?" Ze knikte. 'Weerwolf.', zei ze. 'En jij bent...?' Ze was nieuwsgierig naar wat voor wezen dit was, en waar het vandaan kwam.

Het wezen/wolf .. wat dan ook kwam overeind, terwijl ik vraagde naar wat het wezen was. Ik twijfelde namelijk sterk, wegens de menselijke kenmerken die ik in haar had gezien. Dat het een vrouwtje was, kon ik niet missen. En had ik het mis? Tja, dat kon niet. Die stem klonk hoog genoeg voor een vrouwelijk wezen. Ik kon ten minste wel wat vastleggen van het wezen voor me. Ze knikte, toen ik gokte of ze een weerwolf was. 'Weerwolf.' Het leek alsof ze het ook wilde vaststellen voor haar zelf of dacht ze dat ik de knik niet zou zien. Maar het was bevestigend bedoelt. 'En jij bent...?' Ze was dus nieuwsgierig naar het wezen wat ik was? Ik was duidelijk verrast van dit. Weerwolven waren immers toch half wolf, en half mens. Ik rechtte mijn rug, en liet een glimlach op mijn gezicht toveren om mijn 'menselijke'trots te laten zien. Met tegenstellende gevoelens, dacht ik na over deed juiste woorden. Overduidelijk was ik een mens, maar er waren goede en slechte mensen en in het algemeen werden we als zwak beschouwd. Dat met 'zwak'hield ik weg, want ik wist 1 ding; als je zwakker was dan een ander wezen, ging je eraan. Schrammen die onder mijn kleding zaten, lieten mijn ervaringen tot nu toe in Fanterria zien. Eens moest ik mezelf met een zakmes bevrijden uit de klauwen van een griffioen. Sindsdien had ik het wezen nog een keer gezien, maar hij deed niks, nee... Integendeel. Deze leek respect voor mij te hebben; geen onderdanige gedoe, maar meer als maatjes. Mijn glimlach veranderde in een grijns, terwijl de wind mijn blonde haar over mijn ogen heen blies. "Ik ben een 'mens'. We hebben duimen, en zijn slimme wezens die ook veel met elkaar communiceren. Door deze intelligentie wisten we kleine vierkante, platte ...." Even twijfelde ik hoe ik het moest uitleggen, tegenover het wezen, maar alsof het briesje me een antwoord bracht schoot het eruit, "Steen achtige voorwerpen, maar steviger. Hiermee kunnen we met elkaar communiceren over de hele wereld binnen een enkele seconden. We hebben ook dozen met bewegende beelden, en huizen van steen. We kunnen dus veel, maar er zijn slechte mensen die dieren en wezens doden,maar ook goede mensen die hen juist beschermen. {/b] Ik propte onverschillig mijn handen in mijn broekzakken, en wende mijn blik van de weerwolf af. [b]"Ik zit er tussenin." Na deze woorden gesproken te hebben keek ik weer naar de weerwolf, en blies ik wat blonde plukken haar weg die mijn zicht blokkeerden. Rare uitleg, maar toch bevatte het enige waarheid.

Met gespitste oren luisterde Ilva naar wat het wezen tegen haar zei. "Ik ben een 'mens'. We hebben duimen, en zijn slimme wezens die ook veel met elkaar communiceren. Door deze intelligentie wisten we kleine vierkante, platte..." De ogen van de weerwolf werden groot. 'Een mens? Die bestaan toch alleen maar in sprookjes en oude verhalen?' Ze wist niet beter dan dat wat haar altijd is verteld. Door haar ouders, haar grootouders, zo goed als alle wezens die ze al is tegengekomen. Ze had nooit verwacht dat deze wezens écht bestonden. Ze besefte dat zijn uiterlijk duidelijk hetgeen was waar altijd over werd gepraat; een soort "kruising" tussen een centaur en een weerwolf. Daar leek het wel op, tenminste. Aandachtig luisterde ze naar de rest wat het wezen, een mens dus, tegen haar vertelde. Over een handig communicatiemiddel, bewegende beelden en stevige huizen. En over het feit dat er goede en slechte mensen waren, maar dat was bij elke soort wel het geval. Ze glimlachte. 'Nu verwacht je vast dat ik iets over mijn eigen soort vertel.' Ze klopte wat stof van haar beenkappen en ging wat rechter staan. 'Ik ben dus een weerwolf. We hebben handen en voeten met klauwen. De meeste weerwolven zijn slecht, puur slecht, en ze vallen elk wezen aan dat ze zien; behalve andere weerwolven, in veel gevallen. Heel soms zit er een wat zachtaardigere weerwolf bij...' Ze wendde haar blik wat af, en keek naar de grond, een meter van haar af. 'En als zo'n wolf de "juiste" leeftijd heeft bereikt, word hij of zij weggestuurd en wordt gedwongen om alleen te leven, zonder contact te mogen hebben met de andere weerwolven...' Ze zuchtte diep en keek peinzend naar de grond. Zíj was een van die verstotelingen. Ze zwerft al alleen rond sinds ze pas twaalf jaar was. Ze kreeg net op tijd de techniek van het boogschieten te pakken, anders was ze zeker gestorven. En sinds de dag dat ze verstoten werd, heeft ze letterlijk nooit meer een andere weerwolf gezien.

Even had ik verrast naar Ilva gekeken toen ze een opmerking maakte dat mensen juist in sprookjes voorkwamen. Wij, menen, zagen juist weerwolven als fantasie wezens evenals draken, griffioenen etcetera. Een tegengestelde wereld leek het wel. De fantasiewezens kregen sprookjes te horen, en wij kregen als kind een sprookjesboek voorgeschoteld en werden vaak erop gewezen dat ze niet bestonden, en de meesten begonnen dit te geloven. En het verbaasdee me persoonlijk nog meer, dat ik dit hele bestaan zo makkelijk had geaccepteerd, alsof ik er stiekem toch in had geloofd. Die weerwolf moest wel dezelfde gevoel hebben-nee, wacht- ik was er wel zeker van. De weerwolf liet een glimlach op haar gezicht verschijn, alsof ze mijn gedachten kon lezen en deze goedkeurden. Ik grinnikte kort. Zomaar.

'Nu verwacht je vast dat ik iets over mijn eigen soort vertel.' Eigenlijk niet zo. Ik ken weerwolven al. "Ja, eigenlijk wel. " Grinnikte ik kort. Ik loog tegenover een weerwolf. Hoe raar was dat? Maar ik had geen behoefte aan informatie over weerwolven in het algemeen. Weerwolven zijn eigenlijk half mens en half wolf, en bij maanlicht veranderen ze van hun menselijke naar hun wolvenvorm, maar bij haar leek dat geval niet te zijn, waardoor ze constant haar weerwolven vorm had. Teen minste, dat gokte ik. De wind liet mijn blonde haar voor mijn ogen glijden als een soort blonde gordijn. Daar had ik altijd last van, maar ik had geen zin mijn haar te knippen aan de voorkant. Lui was ik namelijk te noemen. Mijn aandacht werd even op de weerwolf gevestigd. Had zij dan geen last van haar haar, of merkte ze deze niet op, wegens haar vacht?Toen keek ik naar haar bewegende kaken. Misschien moest ik naar haar luisteren. Zij was zelf een weerwolf en wist meer over haar soort. '....De meeste weerwolven zijn slecht, puur slecht, en ze vallen elk wezen aan dat ze zien; behalve andere weerwolven, in veel gevallen. Heel soms zit er een wat zachtaardigere weerwolf bij...' Ik knikte aandachtig, maar vonbd weerwolven in de goed en slecht kwestie veel op elkaar lijken. De weerwolf leek er problemen mee te hebben, dus bleef ik haar kalmpjes aankijken. 'En als zo'n wolf de "juiste" leeftijd heeft bereikt, word hij of zij weggestuurd en wordt gedwongen om alleen te leven, zonder contact te mogen hebben met de andere weerwolven...' Oei, dat was een detail dat ik niet kende. Aangezien ze naar de grond staarde, wist ik dat ze die 'juiste'leeftijd had behaald.

Direct stapte ik naar haar toe, met gesloten ogen, en omhelsden mijn armen om de weerwolf. Vervolgens sprong ik naar achteren en liet een geruststellende glimlach op mijn gezicht verschijnen. Met het besef dat ik een tijdje in Fanterria zou verblijven, moest ik wat vrienden maken. "Ik ben een onbehaard weerwolf dan, en dan hebben wij samen die leeftijd bereikt. Je bent dus niet alleen. Deze regeling moet toch te stoppen zijn? Alles bestaat ten slotte om af te breken en weer op te bouwen. Oftewel..." Ik stak mijn hand naar de wolvin uit, en voelde mij erg goed van binnen," Mijn naam is Masaomi Kida. Je mag me Masaomi of Kida noemen. En... jij bent?" De glimlach op mijn gezicht werd breder ter begroeting.

Nadat ik mijn verhaal had verteld, had ik een tegenstrijdig gevoel. Aan de ene kant was ik opgelucht dat ik mijn verhaal aan iemand kwijt kon, aan de andere kant bracht het verdrietige herinneringen naar boven. Ik zuchtte diep, en voelde me een stuk minder enthousiast. Ik moest weer denken aan hoe ik vroeger heb geleefd, toen ik nog tussen de andere weerwolven leefde; alleen en zonder vrienden. Ik herinnerde me hoe de andere jonge weerwolven met elkaar speelden, en als ik vroeg of ik mee mocht doen, ze me vreemd aankeken en wegliepen. Daar heb ik mee moeten leven, totdat ik werd verbannen op mijn twaalfde jaar. Eigenlijk was ik blij dat ik daar weg was, buiten Horroria kon ik gewoon leven zoals ik dat wilde, en ik had zelfs het vertrouwen van verschillende soorten wezens gewonnen, onder andere die van een centaur, die me had geleerd om bogen en pijlen te maken, en om te jagen. Nog steeds was ik hem er erg dankbaar voor.

Omdat mijn gedachten wat afgedwaald waren, schrok ik even toen ik plotseling werd omhelsd, door de jongen waar ik mee heb staan praten. Meteen waren mijn gedachten weer helder. Even was ik verbaasd om die omhelzing, maar ik begreep dat dat waarschijnlijk net zoiets moest zijn als die Japanse begroeting, een aantal minuten geleden. Ik keek de jongen weer aan. "Ik ben een onbehaard weerwolf dan, en dan hebben wij samen die leeftijd bereikt. Je bent dus niet alleen. Deze regeling moet toch te stoppen zijn? Alles bestaat ten slotte om af te breken en weer op te bouwen. Oftewel..." Ik glimlachte. Zoals hij dat zij, klonk het erg overtuigend. Ik wist dat ik er weer een nieuwe vriend bij had. Hij stak zijn hand naar me uit. "Mijn naam is Masaomi Kida. Je mag me Masaomi of Kida noemen. En... jij bent?" Ik stak ook mijn hand uit, en pakte die van Masaomi, alsof we elkaar pas net zijn tegengekomen en elkaar begroetten. Gelukkig was dit een begroeting die ik al wél kende. 'Ik ben Ilva. Voor de rest gebruiken ze niet echt bijnamen voor mij.' Ik giechelde even, en mijn glimlach werd wat breder. De zorgen over mijn verleden zette ik even opzij.

De behaarde poot van de weerwolf had mijn hand vastgegrepen, of nee... Onbehaarde wolvenpoot met een extra vinger. Een trotse glimlach zat op mijn gezicht haast vastgeplakt. Mijn eerste vriend hier in Fanterria was een weerwolf geworden met een zwaar verleden achter de rug, die gewoon een maatje nodig had. Haar slechte verleden deed die aan de mijne denken. Regelmatig verliet ik mijn beste vrienden, odat ik de leider van de Yellow Scarves was. Doordat meerdere clans oprukte in Tokyo en ik kalm bleef, dachten ze dat ik een softy was. Duidelijk had ik gezegd dat ze geen zorgen hoefden te maken, maar van uit meerdere kanten werd ik belaagd met dreigingen en geruchten, totdat het bleek dat mijn beste vriend de leider van de Dollars was en deze een rivaliserende groep was. Ook mijn vriendin bleek deze te zijn. Ik verlies toen alle moed in mijn schoenen om hen nog aan te kijken, en de Yellow Scarves namen een nieuwe leider en ik had gevochten om de clan te beschermen, omdat de nieuwe leider té gevaarlijke personen erbij had gevoegd. Op het laatste moment-voordat ik bewusteloos viel- zag ik de bezorgde gezichten van mijn vrienden. De warmte die van de weerwolf's poten kwamen, liet me ontwaken uit mijn verleden en liet mijn glimlach weer trots uitstralen toen ik recht in de ogen van haar keek. Ik besefte dat ik ook niet zielig moest lopen doen. De toekomst begon nu. 'Ik ben Ilva. Voor de rest gebruiken ze niet echt bijnamen voor mij.' Opvallende naam. Maar ik zou haar wel een bijnaam geven, in tegenstelling tot de rest. Nadenkend wreef ik mijn vinger langs mijn kin, en dacht ik na welke geschikt zou zijn. Toen wist 1 mij direct te raken. " The Fist. Snap je hem?' Ik wenkte met mijn neus richting de poot van Ilva. Haar poot was groot, en net leek deze vuistvormig.
Traag stapte ik weer naar de steen toe, en plofte ik erop neer, slaakte een zucht en plaatsten mijn armen achter mijn nek. Mijn ogen tuurden naar de prachtige, blauwe lucht dat bezaaid werd door wezens. Wacht even.. Ik hees me overeind en keek The Fist direct aan. "Weet je welke wezens hier exact leven? En zijn er beschermers?" vroeg ik. Dat was natuurlijk ook een slimme vraag. Het was handig om te weten wie de beschermers waren, en exact welke wezens hier nou rondliepen?

Met een geamuseerd gezicht hield ik even mijn hoofd schuin. 'The Vist,' herhaalde ik. Toen lachte ik. 'Het wordt even wennen, maar het klinkt goed.' Ik zag dat Masaomi terug naar de steen ging, en erop ging liggen, tuurend naar de lucht. Toen hees hij zich overeind en keek mij weer aan. "Weet je welke wezens hier exact leven? En zijn er beschermers?" Ik dacht even na. 'Tja, er zijn best veel wezens. Volgens mij alle "fantasiewezens" die jouw soort kent, en misschien nog wel meer. Je hebt hier draken, griffioenen, centauren, feniksen, vampiers... Natuurlijk leven ze niet allemaal in dit land. De meesten leven verspreid, en leeft elke soort bij elkaar in een gebied.' Het zou eigenlijk best zinloos zijn om alle wezens op te noemen die in heel Fanterria leefden; het waren vast meer dan honderd, tweehonderd soorten. En dan heb je ook nog verschillende typen onder de soorten. Zelfs bij weerwolven waren er minstens vier. Ik was van het type antropomorfe wolf; een "menselijke" weerwolf. Verder had je nog weerwolven die nauwelijks te onderscheiden waren van echte wolven, een soort enorme en krachtige versies van wolven en een beestmens, wat eerder een mens was met haren en wolventanden. En slechts onder een aantal van deze typen bestaan weerwolven die nog helder kunnen denken; zoals ik, hoewel die kans miniem was.

'Tja, er zijn best veel wezens. Volgens mij alle "fantasiewezens" die jouw soort kent, en misschien nog wel meer. Je hebt hier draken, griffioenen, centauren, feniksen, vampiers... Natuurlijk leven ze niet allemaal in dit land. De meesten leven verspreid, en leeft elke soort bij elkaar in een gebied.' Legde The Fist uit nadat ze even de tijd had genomen om erover na te denken. Mijn vermoedens klopten dus; Hier leefden alle fantasiewezens die er bestonden. En soort zocht niet altijd hun eigen soort. Dat was een opvallend detail. Nogmaals plofte ik neer op de voor verwarmde steen, en zag ik de zoveelste draak de luchtruim boven me passeren en vervolgens brullen. Hier leefden echt dus alle fantasiewezens. Wat als er dan een kaart kwam met alle kolonies van alle wezens erop? Ik glimlachte, en legde weer mijn armen achter mijn nek. Zo zou het overzichtelijk worden, waar wie nou leefde. En de fantasiewezens die een 'trek'hadden, zouden ook op de kaart komen. Ik grinnikte kort. Dat was niet zo'n slecht idee. Zoveel handiger geregeld. De nieuwe mensen zouden dan weten, waar ze nou moesten uitkijken, en de Carers en Hunters zouden er beiden voordelen aan hebben. Weet je? Misschien moest ik dit doen. Maar ik kon het niet alleen. Kort keek ik naar de weerwolvin. Zij zou me kunnen helpen. Maar eerst moest ik Fanterria beter leren kennen.

"The Fist," Begon ik, terwijl mijn blik op het luchtruim gevestigd bleef,"Wat is jouw doel in Fanterria?" Het was een plotselinge vraag die ineens uit mijn mond was geglipt. Maar het leek ook weer een gunstige vraag. Net spraken we nog over onze verleden, en nu dachten we aan de toekomst. En dat idee zou ooit werkelijkheid worden. De jongen met de bruine ogen, blond haar met een witte vest en een zwarte broek en gympies aan, zou een legende worden. Ik plaatste mijn voet aan de rand van de steen. "Ik heb al een doel, en ook wezens hebben er 1." Ik hees me overeind en trok mijn benen naar me toe, en glimlachte breed. "Ik wil een kaart maken met alle wezens erop. Dus waar hun leefgebied is, waar ze naar toe trekken en waar ze in de paartijd heengaan. Het word dus 1 groot avontuur." Mijn ogen glinsterden, terwijl ik dat zei. Met dezelfde blik keek ik The Fist hoopvol aan. "Dus.." Duwde ik haar zachtjes wat naar voren, om haar doel te vertellen.

Ik merkte dat Masaomi een idee had, voor iets, ik wist niet wat, maar ik vermoedde dat hij het zou gaan vertellen toen hij zei "Wat is jouw doel in Fanterria?" Ik wachtte even, want ik vermoedde dat hij nog meer ging zeggen. "Ik heb al een doel, en ook wezens hebben er 1." Hij hees zich overeind en glimlachte. "Ik wil een kaart maken met alle wezens erop. Dus waar hun leefgebied is, waar ze naar toe trekken en waar ze in de paartijd heengaan. Het word dus 1 groot avontuur." Langzaam knikte ik. 'Het zou inderdaad best handig kunnen zijn. Als je wil, kan ik je op zich wel helpen, maar ik ben niet echt handig met topografie.' Ik zag dat zijn ogen glinsterden, en het was een typische glans voor iemand die een idee had, een plan, en er alles aan zou doen om dat plan te laten slagen. Toen keek hij mij met die blik aan. "Dus.." Hij duwde me zacht naar voren. Even dacht ik na, en ik haalde mijn schouders op. 'Ik denk niet dat ik echt een doel heb, behalve dan overleven en uit de klauwen van andere weerwolven blijven. Biologisch gezien is er nog een doel, maar daar begin ik liever nog niet aan.' Even keek ze naar de lucht. Ze wist niet waarom, maar ze had gewoon een naar voorgevoel. En het klopte; een enorme schaduw gleed over het tweetal heen, en landde wat verderop. Ik gromde toen ik zag wat het was; een grote griffioen, waarmee ik qua kracht waarschijnlijk op hetzelfde niveau zat. Het beest keek mij doordringend aan, en ik wist dat het op zoek was naar een prooi, en hij was bereid om ervoor te vechten. Ik haalde de boog van mijn schouder en pakte een pijl uit de koker. Ik had de boog zó vast dat, als het beest zou aanvallen, ik meteen zou kunnen richten en schieten. De griffioen en ik staarden elkaar aan. Ik voelde me vreemd kalm. Ik trok aan de pees van mijn boog, want ik verwachtte dat het wezen me elk moment zou gaan aanvallen, hoewel het voorlopig eerder een staarwedstrijd was.

Het duurde even, voordat Ilva een antwoord leek te hebben op mijn vraag. Had ze wel een doel? Dat was ook mogelijk, maar dan beleefde je geen avonturen en was je net een leeg lichaam. Doelloze wezens eindigden meestal als hulpmiddelen om de doel van een ander-meestal een slecht persoon- wat te bereiken. De weerwolvin die mijn vriend was, mocht zo niet eindigen. Dat mocht gewoon niet, zonder dat ik er wat aan deed. Ilva haalde haar schouders op, terwijl ik mijn vuisten balde. Zou haar toekomst echt doelloos zijn? Dat kon gewoon niet. 'Ik denk niet dat ik echt een doel heb, behalve dan overleven en uit de klauwen van andere weerwolven blijven. Biologisch gezien is er nog een doel, maar daar begin ik liever nog niet aan.' Kort zuchtte ik. Ze had inderdaad geen doel voor ogen, dat was zonde. Maar wie weet kreeg ze met de tijd een idee wat haar doel kon worden. Dat biologisch doel kon ik ergens wel begrijpen, zonder 'dat'stierf je soort uit, maar het was een vies onderwerp, waar ik liever niet over nadacht en sprak. Te nasty. Een kippenvel schoot over mijn rug, terwijl Ilva naar de lucht keek. Ik had een naar gevoel in mijn onderbuik. Er ging iets slechts gebeuren.
Spoedig landde een groot wezen voor ons. Mijn bruine ogen werden groot, toen ik het wezen bekeek. Het wezen had de kop van een geelgevederde vogel, een oranje snavel die licht weerkaatste die van de zon kwam, en scherpe vogelpoten. Nee, dat was niet alles. Het wezen had zelfs de achterwerk van een leeuw, en had zelfs 2 grote, machtige gele vleugels. En die blik in de grote ogen van het beest; die jaagde me angst aan. Maar de ogen keken recht richting The Fist. Ik kon gokken wat hij van haar wilde; haar opeten, om zijn maag te vullen. The Fist leek dit te beseffen, omdat ze direct haar boog greep. Maar ze schoot nog niet, maar ze bleef hem enkel aanstaren. Net een staarwedstrijd.

De griffioen bewoog zijn kop naar mij toe, en keek me aan met zijn grote oranje ogen en de grote zwarte pupillen die hij had. Even slikte ik, totdat de griffioen op zijn achterwerk neer plofte, en zijn gespierde lichaam liet ontspannen, maar mij bleef aankijken. W-Wat er gebeurde er nou zo net? Waarom was hij zo kalm geworden na het zien van mij? Een mens, nog wel. Veel wezens minachten hen toch? De griffioen zag mijn angstige blik, en liet een krijs horen, maar geen angstaanjagende. Het was wat mensen vaker bij elkaar deden van 'Hé!'. Dat eden mensen op het moment dat ze iets niet opmerkte, en... Ik merkte dus iets niet op, maar wat? Goed bekeek ik de griffioen, en al spoedig werd ik ontspannen bij het zien van de kras die bij zijn voorpoten zat. Een glimlach sierde mijn gezicht, terwijl ik kalmpjes naar de griffioen toe liep, maar 2 meter afstand behield uit respect. "Ow, jij bent het," De griffioen maakte een raar geluid, het klonk alsof hij opgelucht zuchtte. "Sorry, voor de nare kras van eerder. " De griffioen keek kort naar zijn klauwen. "Wacht!" Ik scheurde mijn capuchon van mijn vest af, en deed deze om de wond die ik eerder bij hem met een zakmes had aangericht. Stevig trok ik deze vast, waarna ik besefte dat Ilva er nog was.
Traag draaide ik mijn kop naar haar toe met een glimlach op mijn gezicht."Ilva, wees niet bang. Dit is dan wel een griffioen, maar hij is een vriend van me. Ik ontmoette hem toen ik in Fanterria aan kwam." De giffioen besefte blijkbaar dat de weerwolvin een 'vriend'was, en liet een zachte krijs horen ter begroeting. Zachtjes wreef ik met mijn hand over zijn klauw, waarna ik weer de gepaste afstand nam. "Weet je, Ilva," Begon ik, terwijl ik recht naar de gele griffioen keek,"Ik weet volgens mij een doel voor je. Of beter gezegd, voor ons." Het was plotseling in me opgekomen. Dat ik daar niet eerder op was gekomen, was erg dom van me. Maar het was een goed idee. Een samenwerking tussen 2 wezens en 1 mens. Hopelijk zou de groep groter worden, want dan was de samenwerking nog beter. Al was het de vraag of de griffioen dat wilde. "We gaan samen die kaart maken." Enthousiast keek ik de 2 aan. Why not?

Wat verward keek ik van de griffioen naar Masaomi, en weer terug. Ze behandelden elkaar alsof ze elkaar al kenden, en dat in de positieve zin. Toen keek Masaomi weer naar mij. "Ilva wees niet bang. Dit is dan wel een griffioen, maar hij is een vriend van me. Ik ontmoette hem toen ik in Fanterria aan kwam." Ik liet mijn pijl en boog weer zakken. Blijkbaar was deze griffioen dus niet gevaarlijk. "Weet je, Ilva," begon hij, "Ik weet volgens mij een doel voor je. Of beter gezegd, voor ons." Ik keek hem schuin aan en wachtte af. "We gaan samen die kaart maken." Hij keek mij en de griffioen enthousiast aan. Ik knikte goedkeurend. 'Klinkt goed. Hoe wil je het eigenlijk precies aanpakken?' Dat zou wel handig zijn om te weten. Via het land zou op zich wel kunnen, maar zal erg lang duren. Als de griffioen mee zou willen werken, zouden we het ook vanuit de lucht kunnen aanpakken, dat zou veel handiger zijn, ook bij het reizen. Er zou alleen één probleem zijn; het beest zou ons nooit allebei kunnen dragen, al zou hij het willen. Dan zou ik ook op zoek moeten gaan naar een gevleugeld wezen en daar bevriend mee raken. Ik dacht alvast na over welk wezen in dat geval geschikt zou zijn. Een draak is wat riskant om naar op zoek te gaan, net als een griffioen. Dat was dus niet echt een optie. Ik probeerde nog wat verder te denken. Toen ik twaalf jaar was kreeg ik 'les' van een centaur over vanalles en nog wat. Hij leerde me ook 'paardrijden', of toch zover dat kon. Een pegasus of een alicorn zou dus wel geschikt kunnen zijn. Pegassi kwamen vooral voor in Latica, dus besloot ik dat als ik een rijdier nodig zou hebben, ik een kijkje zou gaan nemen in het land Latica.

Yes! Ilva knikte goedkeurend. Toen keek ik de griffioen aan, die niet begrijpend mij aankeek. Wat was er nou aan de hand? moest hij zeker denken. Daar gaf ik hem gelijk in. Mensentaal was onbekend voor hem. Hoewel... Niet helemaal. Korte woorden wist hij te snappen. De griffioen brulde erop los, en vroeg duidelijk aandacht aan me. Toen ik hem aankeek, zag ik hoe zijn enorme oranje ogen mij niet begrijpend aankeken. Met een kalme glimlach op mijn gezicht, probeerde ik het aan hem uit te leggen. "Ik. Ilva. Jij. Kaart. Maken. Van Wezens." Ik zag de wenkbrauw van de griffioen vragend omhoog gaan, en ik kreeg de indruk dat hij 'pardon?'in het mensentaal leek te willen zeggen. "Kolonies. Kudde.Trekken.Wezens." Toen brandde een licht aan in de achterkop van de griffioen. Ja, nu snap ik het. Dat zei zijn houding. Hij dacht zeker dat ik een kaart wilde maken , met Ilva dat gemaakt was van wezens. Nu snapte hij wel dat ik een kaart wilde maken met de trek, kudde, kolonies van de wezens erin. De griffioen spreidde abrupt zijn vleugels uit en stak zijn borst naar voren. Stevig klapperde hij eenmaal mee. Zijn trots. Ik ging niet tegen de trots van de griffioen in. Te gevaarlijk. Ik hield me iets lager, maar niet heel erg. Zo liet ik zien dat ik zijn trots waardeerde, maar niet onderdanig was. De griffioen herstelde zijn houding. Zo kon hij me uit testen. Het was écht een slimme vogel. Mij uittesten, omdat het hem anders onwaardig zou zijn om mee te doen. Maar de aandachtige ogen van de griffioen zeiden genoeg. Hij was van de partij.

'Klinkt goed. Hoe wil je het eigenlijk precies aanpakken?' Gelijk schoot een zweetdruppel weg. Oei, niet over nagedacht. Vaag glimlachte ik en liet ik mijn armen achter mijn kop. "Nou.." De licht geïrriteerde ogen van de griffioen, schrikte me kort af en snel herstelde ik me. Even serieus doen. Fanterria was groot. In de lucht, in het water en op het land leefden wezens. En mijn kameraden waren een; griffioen, weerwolf en mezelf... een mens. Ik kon het water zo lang wel doen. Een échte zwemmer was ik niet, maar ik kon het proberen. De griffioen deed natuurlijk de lucht met mij, en Ilva kon over het land verkennen. Moest ik er nog wat bij toevoegen, of leek dit wel voldoende? "Ilva, jij zoekt over het land. Griffioen. Lucht. En ik in het water en in de lucht. Oja,..." Ik sloeg mezelf voor mijn kop. Ondergronds.... Direct keek ik Ilva recht aan. "Ilva, jij onderzoekt ook het ondergrondse... Maar het is handig als je ook iemand als een griffioen hebt. Cerberus? Centaur? Boogschutter?" Het waren suggesties.

Masaomi glimlachte vaag en liet zijn armen achter zijn kop. "Nou.." begon hij. Ik zag dat de griffioen licht geïrriteerd naar hem keek, en de jongen herstelde zich. "Ilva, jij zoekt over het land. Griffioen. Lucht. En ik in het water en in de lucht. Oja..." Hij keek mij recht aan. "Ilva, jij onderzoekt ook het ondergrondse... Maar het is handig als je ook iemand als een griffioen hebt. Cerberus? Centaur? Boogschutter?" Dat waren een paar suggesties die hij opnoemde. Ik dacht even na. 'Toen ik anderhalf jaar geleden in Latica was, heb ik een grote kudde pegassi gezien. Misschien kan ik bevriend worden met één van hen, ik heb ervaring met paardachtigen.' Met dat laatste doelde ik weer op dezelfde centaur die mij had onderwezen. Hij was zelf half paard, en leerde me hoe ik ze moest benaderen. Hij had zelf ook paardachtige trekjes af en toe. Ik herinnerde me dat ik, op die dag in Latica, een aantal jonge paarden had gezien, ongeveer twee jaar oud. Toen was het niet het moment om contact te maken met één van hen, maar nu kon het wel eens handig zijn. Ik vroeg me af of ik ze weer zou kunnen vinden. Plotseling herinnerde ik mij een jonge, kastanjebruine merrie, die vrolijk rondgallopeerde. Dat was duidelijk een nieuwsgierig type, dat had ik toen al gezien. Het zou fijn zijn om haar weer tegen te komen, maar die kans was klein. Voor hetzelfde geld zou ze alleen kunnen rondzwerven, of was ze gevangen door een mens, of misschien door een ander wezen. Ik hoopte van niet. Op de één of andere manier had ik het gevoel dat ik en die merrie, die ik anderhalf jaar geleden voor het laatst had gezien, goed bij elkaar zouden passen. Ik hoopte dat ik haar terug zou vinden, hoe klein die kans ook was.

Ilva dacht na, nadat ik wat suggesties had over welkk vervoersmiddel zij als weerwolvin kon nemen. Weerwolven waren wel roofdier-achtige wezens, dus iets als een rendier-achtig wezen, werd moeilijk. Alsnog. Grijnzend keek ik de griffioen aan. Mensen en griffioenen konden blijkbaar verrasend goed met elkaar omgaan, terwijl ze elkaar haten. Maar ik en deze geelgekleurde griffioen waren anders... Blijkbaar. Via een droog uit ziende reden, werden we goede partners of.. beter gezegd 'kennissen'. We hielpen elkaar, zolang de ander wat terug deed. Deze deal leken we gesloten te hebben, toen ik hem met mijn armzalige zakmes had verwond, maar niet zo erg dat hij stierf. Respect tussen vogel/leeuw en een mens was geboren. En dit liet me denken over Ilva. Misschien was er ergens in Fanterria een wezen met haat tegenover weerwolven, maar waarbij zij wel enige vriendschap mee kon opbouwen om te reizen. Al werd het moeilijk als deze een bloedhekel aan me had. Kort slikte ik, en ook de griffioen. De keuze's werden dus gelimiteerd. Enkele wezens haatten weerwolven, maar haatten ook nog eens mensen, en sommige van hen griffioenen. Ai. Ik trok een moeilijk gezicht, terwijl ik Ilva licht nerveus aan bleef kijken. Nu pas besefte ik wat voor een moeilijke dit eigenlijk wel was.

'Toen ik anderhalf jaar geleden in Latica was, heb ik een grote kudde pegassi gezien. Misschien kan ik bevriend worden met één van hen, ik heb ervaring met paardachtigen.' Mijn bruine ogen werden groot. P-Paard achtige? Meteen trok ik een vies gezicht. Ik hield niet erg van paarden. Ze stonken ten eerste, waren eng en groot. Maar het leek wel een geschikte oplossing te zien. Paarden hielden immers van mensen. Maar ik had niet verwacht dat ik degene zou zijn die moeilijk zou kunnen opschieten met een paard-achtige. Ik mocht niet zeuren. Het was Ilva's keuze. En niet eens de mijne, en anders werd het moeilijk om een ander wezen uit te kiezen. Ik zuchtte, en keek Ilva toen recht aan. "Oké, geregeld. Maarehh..." Ik speelde verlegen met mijn vinger, en keek weg van Ilva. Naar om de waarheid te vertellen. "Ben geen paarden fan, sorry." Mompelde ik zachtjes. Regelmatig had een paard wild met mijn schooltas gespeeld, appel opgegeten die van mij was, en me blauwe plekken bezorgd toen ik een manege bezocht met school. De herinneringen alleen al gaf me kippenvel. Mijn wangen werden rood, waarna de griffioen een kreet slaakte. Dat deed hij altijd, wanneer ik me zwak vertoonde. De blik van de griffioen branden in mijn rug, dus keek ik Ilva nu recht in de ogen aan. "Ik heb nare herinneringen met ze, maar ik wil het proberen! En jij!" Zei ik luid, en wees richting Ilva,"Roep ze op! Of we kunnen naar ze zoeken.." Mijn armen kruisten ik achter mijn nek, en lachte breed, terwijl mijn vingers nerveus tegen elkaar tikte. Brr.. Paarden..

Ik keek even op, en ik zag dat Masaomi een moeilijk gezicht trok. Waarschijnlijk had hij niet bepaald een voorkeur aan een paard als rijdier. Hij zuchtte en keek mij recht aan. "Oké, geregeld. Maarehh..." Ik verwachtte al min of meer wat hij zou gaan zeggen. Hij verbrook het oogcontact en keek weg. "Ben geen paarden fan, sorry." Ik vermoedde dat hij niet bepaald fijne herinneringen had aan paarden. Als je nu eenmaal alleen maar 'valse' paarden had meegemaakt, zou het lastig zijn om het vertrouwen terug te krijgen in de dieren. Waarschijnlijk kende hij alleen maar van zulke paarden, en had hij zelden een vriendelijk paard ontmoet. "Ik heb nare herinneringen met ze, maar ik wil het proberen! En jij!" Verrast keek ik op. Hij wilde dus toch proberen om het vertrouwen van een paardachtige te winnen. Hij wees in mijn richting. "Roep ze op! Of we kunnen naar ze zoeken.." Ik lachte. 'Ik laat het je dan wel weten wanneer ik paardenfluisteraar ben geworden! Zoeken is nu wel makkelijker. En geen zorgen, er zit er heus wel een bij die niet van plan is om jou lastig te vallen.' Masaomi kruiste zijn armen achter zijn nek, en hij lachte breed. Ik voelde dat hij toch wat zenuwachtig was. Hij had waarschijnlijk alleen écht slechte ervaringen gehad met paarden. 'Bovendien, je hebt een weerwolf en een griffioen om je te beschermen tegen verdwaalde hoeven.' Waarschijnlijk zou dat niet eens nodig zijn. De meeste pegassi bleven wel uit de buurt van mensen. En ik moest aan mezelf toegeven dat ze gemeen konden bokken en bijten, maar zodra je een band met ze had zou je een vriend voor het leven hebben. De vriendschappelijk gezinde griffioen van de blonde jongen was daar het levende bewijs van.

Ilva lachtte. Kwam het door mijn nerveusiteit, of om het feit dat ik paarden niet mocht? Vaagjes grinnikte ik terug naar haar, terwijl ik nog nerveus met mijn vingers speelde achter mijn kop. . 'Ik laat het je dan wel weten wanneer ik paardenfluisteraar ben geworden! Zoeken is nu wel makkelijker. En geen zorgen, er zit er heus wel een bij die niet van plan is om jou lastig te vallen.' Nu werd mijn grinnik wat échter. Ilva en paardenfluisteraar?Dat kon op zich wel, als ze veel van die wezens hield. En ik werd... Katachtige/vogel fluisteraar.. Oftewel.. griffioenenfluisteraar. Ik zag al voor me hoe ik elk gevecht tussen een mens en griffioen moest begeleiden en telkens moest vertellen wat ze voelden en zeiden. 'Ik haat jou!'zegt hij, 'Je bent lelijk!'zegt zij.En uiteindelijk zeiden de amateur fluisteraars dingen die niet klopte en ging het gevecht door, met een nieuwe boksbal; de fluisteraar. Maar bij mij zouden ze kalmeren en neutraal verder leven. Dat was deels mijn droom. Een droom buiten deze kaart. Dat eens er vrede zou zijn tussen de wezens, maar of dat helemaal zou lukken? Ik twijfelde sterk. Maar als de grootste deel met elkaar kon omgaan, moest het geen grote crisis zijn. 'Bovendien, je hebt een weerwolf en een griffioen om je te beschermen tegen verdwaalde hoeven.' Het leek alsof Ilva mijn gedachten kon lezen. Mijn andere droom kon worden gehaald, al wist ik dat we het over paarden hadden. Abrupt rustte de griffioen zijn klauwen. op mijn kop en gaf een instemmende kreet. Vragend keek ik hem aan, terwijl zijn scherpe klauwen voor mijn gezicht hingen. Kon hij mijn gedachten lezen, of snapte hij wat we zeiden. Ach, ik was duidelijk niet alleen. Binnen een paar dagen had ik al 2 vrienden.

Maar er speelde een vraag in me op. Ik wist de blik van Ilva te ontmoeten, terwijl ik nauwelijks bewoog, zodat de klauwen van de griffioen niet in mijn ogen zouden prikken. "Waar zitten die..Paarden?" Ik had er moeite mee om dat te vragen, maar ik wist wel beter. Ik was bovendien menselijk en dacht veel aan het verleden. Slechte herinneringen blijven bij en gebruik je soms in het heden, maar deze moest ik niet vergeten, maar ook niet te ernstig opvatten. Fanterria was ten eerste niet de aarde, die paarden waren allemaal hengsten die jarenlang geen vrouwtje te zien kregen, het was met school en ze waren opgefokt door de aantal mensen.. en jongens. De aspecten voor die herinnering. Het was onvermijdelijk, zeker met die hitte toen. Ik kon het hen niet kwalijk nemen. En zo moest ik altijd maar denken. "Let's find some horses! Ikou ze!" Mijn hand stak ik voorzichtig de lucht in, terwijl de griffioen zijn poot terugtrok en luid krijste. Het was vliegtijd. Te voet zou het moeilijk worden, en ik had zijn poot behandeld en nu moest hij me weg brengen. Moeizaam wist ik op de rug van de grote griffioen te komen, waarna ik met mijn ene hand de veren greep en de andere richting Ilva uit stak, maar de griffioen hield zijn kop voor mijn hand en snoof. Teleurgesteld keek ik haar aan. "Sorry, te veel bagage. Kan je te voet?" Zei ik met enige medelijden. Ilva moest dan te voet, maar ze was grotendeels wolf en die stonden bekend om hun uithoudingsvermogen. Maar goed, Ilva zou ons naar de paarden brengen. De griffioen rechtte zijn lichaam, en schoot de lucht in, en ik voelde hoe de wind stevig aan me trok en mij leek te dwingen om los te laten, waardoor ik de veren nog steviger vasthield, totdat de wind zwakker werd. Toen pas keek ik omlaag, richting de stip die Ilva was. Ik stak mijn duim op, als teken dat ik oké was, evenals de griffioen. Het voelde best raar. Het leek alsof een avontuur begon. Een lang avontuur vol vrienden, vijanden, maar ook mysterie. En weet je? Ik had er zin in!

"Waar zitten die..Paarden?" vroeg Masaomi. Ik keek een bepaalde richting uit. 'De meeste pegassi leven in Latica, aangezien ze daar oorspronkelijk vandaan komen.' Ik keek Masaomi even aan. 'Misschien is het handig om daar gelijk te beginnen met het maken van de kaart. De wezens daar hebben geen slechte bedoelingen met mensen,' stelde ik voor. In mijn ogen zou het namelijk handig zijn om land voor land een kaart te maken, want Fantasonia was verschrikkelijk groot, laat staan heel Fanterria. "Let's find some horses! Ikou ze!" Nadat hij dat had gezegd, klom hij op de rug van de griffioen. Hij stak zijn hand uit naar mij, maar de griffioen hield zijn hoofd ervoor. "Sorry, te veel bagage. Kan je te voet?" Ik knikte. 'Dat is geen probleem, hoor. Ik kan het wel een tijdje uithouden.' De griffioen schoot de lucht in, en ik zag vaag dat Masaomi zijn duim opstak. Ik deed dat ook, en vervolgens liet ik mezelf weer op vier poten landen. Ik keek nog even omhoog en gaf een korte huil. Vervolgens draafde ik in de richting van de plaats waar het land Latica lag. Ik draafde vooruit in de kenmerkende, snelle draf waarin wolven tientallen kilometers kunnen afleggen. Ik hief mijn hoofd in de lucht, en genoot van het koele briesje dat heerlijk aanvoelde in het warme weer.

*Wil jij nog een keer posten, of zal jouw post gelijk verdergaan in Latica?*