Icy wind

Voorzichtig stapte ik door terwijl de snijdende kou aan mijn gezicht vrat. Het was pijnlijk, die kou, maar ik was het gewend. Ik was opgegroeid in die kou. Ook al was het lente, in Giville was het altijd koud. Soms smolt de sneeuw weleens, maar een lange tijd was hier alleen maar sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw te zien. En natuurlijk ook bomen. Naaldbomen. Ik waagde mijn ogen wat wijder te openen om het pad voor mij te kunnen zien. Ik zakte een beetje weg in de verse sneeuw. Niet alleen de kou deed pijn. Alles was zo wit dat het gewoon pijn deed als je ernaar keek. Vlug sloot ik mijn ogen weer en met mijn handen voor mijn gezicht liep ik verder. Er heerste een sterke wind hier. Maar dat was ook wel logisch. Dit was een lang pad tussen twee bomen. De wind werd sneller in een nauwere ruimte. Zo ook hier. Na een tijdje trok ik het niet meer, de kou werd me te veel. Ik rende zijwaarts, waarna ik achter een boom voorzichtig op de grond ging zitten. Hier lag weinig sneeuw, maar de grond was wel bevroren. Waarom was ik hier? Ik wist het niet. Misschien was ik hier om naar mijn familie te gaan. Ik was dan wel een beetje ver van huis. Mijn woonplaats lag haast aan de andere kant van het land. Ik kroop in elkaar. Het was koud, vreselijk koud. Ook al was ik kou gewend, toch vond ik dit iets te koud. Hoe kwam het dan dat het zo koud was? Ik zou het niet weten. Weer schoot een ijzige wind langs mij heen. Dit keer sneed de koele lucht in mijn schouder en niet in mijn gezicht. Ik schoof iets verder op. Hier kwam nauwelijks wind. Hier, achter deze boom, kreeg ik het echte lentegevoel. Koud, maar zonder die ijzige wind. Helaas was dit alleen maar achter deze boom zo. Mijn verkleumde vingers probeerde ik te buigen. Dat lukte gelukkig. Ze waren echter wel bloedrood, evenals mijn oren. Maar dat was heel normaal. Ik zuchtte even. Een klein ademwolkje verliet mijn mond.

Ik merkte in de verte een wolf op. En nog een. En nog een. Oh, als ze maar niet hier zouden komen! Ik had het vreselijk koud en had geen zin in een theekransje met een stel hongerige wolven. Helaas kwamen ze wel naar mij toe. In plaats van in een jachtpositie gingen ze piepend en jankend voor mij liggen, alsof het een stel honden waren die om een beloning vroegen. Ze hadden het koud en waren waarschijnlijk te hongerig om nog te jagen. Toen ik rechtop ging zitten sprong een van die wolven tegen mij aan. Nee! Ik had het kunnen weten! Ik duwde het beest met al mijn kracht van me af. Meerdere wolven volgden echter. Ik kon niet op tegen een groep reuzenwolven. Dat was haast onmogelijk. Dus eindigde het hier? Eindigde mijn redelijk korte leven in een van de magen van die reuzenwolven? Nee.. Ik zou tegen ze vechten tot ik erbij neer zou vallen! Ik greep een dikke tak – die iemand waarschijnlijk van een boom had getrokken – en mepte hard tegen de onderkaak van een wolf aan. Luid jankend sprong deze van mij af. Er waren echter nog een stel andere wolven, en ik had niet zo heel veel kracht. Een van hen sprong tegen mij op en duwde mij op de grond. Ik probeerde op te staan. Dat lukte niet. Ik sloeg nu tegen de snuit van de wolf aan. Piepend liet deze los. Ik liet een grom horen, waarna ik opstond en nog een keer gromde. De wolven gromden terug. Toen ik mijn stok optilde schoten ze weg. Waren ze serieus bang voor zo’n stomme tak? Of was ik een te moeilijk prooidier? Ik besefte mij wel dat ik wel erg veel geluk had gehad. Normaal zouden wolven niet zomaar wegrennen. Opgelucht ging ik weer zitten toen ik merkte dat ze uit het zicht waren. Die wolven zouden zich wel twee keer bedenken voordat ze terug zouden komen. Kort liet ik mijn blik over het eentonige naaldboslandschap glijden, waarna ik mij even bedacht waarom ik hier was gekomen.

(Titel zuigt. Maar goed, toen was hij eindelijk af XD)