Freedom!

Zo snel als ik maar kon rende ik over de stenen grond. De grond was heet, verschrikkelijk heet, maar omdat mijn poten snel bewogen kon ik het verschroeien nog tegengaan. Ik grijnsde mijn witte tanden bloot toen ik een ziedende brul achter mij hoorde. De draak, van wie die brul was, was écht kwaad. Waarom? Hah, dat kwam omdat ik zijn eten had gestolen. Ja, wat? Ik had ook honger, hoor! Ik wilde ook wat eten! Mijn slanke, donkere lichaam was wendbaar. Ik was een beetje anders dan de draken in dit gebiedje. De meeste draken hier waren zware, logge beesten. Ik was dit niet. En natuurlijk maakte dat mij niet sterker, maar ik kon sneller vluchten dan de meeste draken. Opeens botste ik tegen een van die vette hagedissen op. Ik keek argwanend omhoog. Dit was de leider van onze groep. Hij was vele malen groter dan mij, en hij was ook de enige draak waar ik stiekem een beetje bang voor was. Hij mocht dan wel groot en stevig zijn, hij bezat ongekende kracht en snelheid, waar ik niet tegenop kon. “Esida,” bulderde de grote draak. Ik ging in een onderdanige positie staan. Ik had een boze leider moeten zien aankomen. Ik moest voor de zoveelste keer aanhoren wat ik allemaal voor slechts had gedaan. Ik was niet bepaald een lieverdje, maar onder de draken werd ik wel enigszins gerespecteerd voor mijn lef. Een paar draken waren met mij bevriend, al wist ik zeker dat dat was omdat ze bang voor me waren. Wacht eens..! Opeens besefte ik me iets. Ik keek omhoog, recht in de ogen van de leider. Ik hoefde helemaal niet naar hem te luisteren! Ik kon vrij zijn! Ik kon doen wat ik zelf wilde. Ik keek even om me heen. Ik nam in een rap tempo de benen. Mijn vleugels maakten me sneller. Ik hoorde de leider nogmaals mijn naam brullen. Ik negeerde zijn lage stem. Ik voelde de grond onder mijn poten verdwijnen. Eindelijk, ik hoefde niet meer te rennen! Eindelijk, ik brandde mijn poten niet meer aan de hete grond! Maar bovenal was ik eindelijk vrij.

Een heel eind verder landde ik weer op een koelere ondergrond. Het was koeler omdat hier een rivier was. Ik stapte voorzichtig naar het frisse water toe, waarna ik mijn kop liet zakken en een paar slokken verfrissing nam. Heerlijk, die vrijheid! Mijn haren gleden even omlaag, zodat ze lichtjes voor mijn ogen zaten. Oh, hier had ik altijd zo’n hekel aan! Helaas waren ze te kort om verbrand te worden. Ik ging op mijn buik liggen en klapte mijn vleugels in. Ik legde mijn kop op mijn voorpoten. Ik hoefde echt niet bang te zijn dat die dikkerds hier zouden komen. Ik was heel ver weg van huis, en tegen de tijd dat ze hier waren zou ik allang weg kunnen zijn. Alleen de leider was nog wel sneller dan hij eruit zag. Ik richtte mijn blik op de bewolkte lucht. Zou het misschien zo gaan regenen? Ik hoopte het niet. Een vuurdraak had een hekel aan water, behalve als het om drinkwater ging. Drup. Een vette regendruppel spatte uit elkaar op mijn snuit. De rest verdampte. Ik snoof rookwolkjes en stond traag op. Na al dat vluchten had ik geen zin om nog een keer te vluchten. Verdorie, regen! Ik had een hekel aan die stomme miezerige regendruppeltjes. Ik keek om me heen, terwijl er zich om mijn lichaam allemaal waterdamp vormde. Daar! Daar verderop was een grot te zien. Ik bedacht me geen moment. Ik stond op en rende naar de grot toe, zo snel als ik kon. Toen mijn poten de grot als eerste betraden, voelde ik me al blij. Hier, in een grot, schuilend voor de helse regen, zou mijn leven beginnen. Niet meer onderdrukt worden door dikke, kwijlende hagedissen. Niet meer uitgescholden worden door een reuzendraak. Nee, hier zou mijn leven pas echt beginnen. Ik liet mijzelf op de grond ploffen en schudde me even uit van de regen. Ik zuchtte, waarna ik mijn kop op mijn voorpoten plaatste en mijzelf bezig hield met het bekijken van vallende regendruppels.

Daar zat ik. In een grot, terwijl een regenbui haast opzettelijk over de grot heen trok om mij te irriteren. Waarom moest het nou nu regenen? Het was net nog prachtig, zonnig weer dat zelfs mollen vrolijk maakten, maar nee hoor. De grijze wolken schoten voor de zon, en lieten de tranen van de lucht neer dwalen, waar elke wezen juist somber van werd. Ook ik. Maar het kwam ongelegen. Ik trok mijn been wat naar me toe. Die steen zat echt niet lekker, zeg. Maar wat kon je ervan verwachten, het was immers een steen. Maar ik kwam weer terug op de regenbui, die erger leek te worden. Gelukkig zat ik binnen, in een grot. Niet de beste plek, maar wel goed tijdens een stevige bui. Maar ik dacht aan vroeger. De tijd voor ik in deze rare wereld zat. Vroeger kon ik enkel dromen van enorme draken, en griffioenen zo groot als rijke lui huizen. Maar nu kwam ik ze dagelijks tegen, en liep ze voorbij, alsof ik midden in de centrum van een stad liep. Het was zo verdomd normaal geworden voor me. In het begin was het natuurlijk wennen geweest, met een groep eenhoorns die me bijna omver duwde, en feniksen die over vlogen. Pas na 1 uurtje, wist ik dat dit Fanterria was, een fantasiewereld. En ook dat er mensen leefden, en wezens die hen haten, neutraal met ze leefden of hen zelfs mochten. Het liet me echt aan mijn eigen woonplaats denken. Een koude regendruppel kroop ineens over mijn nek heen. Aah, koud! Ik klemde mijn armen op mijn nek, en kreunde even van de schrik. Oei, die was écht koud. Ik herstelde me weer, en staarde naar voren. Mijn haren stonden recht overeind van de schrik of van de kou, of beiden? Ik schudde mijn kop. Ik mistte iedereen en alles. Vooral..

Een draak snelde ineens naar de grot waarin ik zat, en leek erg blij te zijn van het feit dat hij hier droog en veilig zat. Vragend hief ik mijn wenkbrauw omhoog. Onbedoeld, eigenlijk. Ik was gewend aan al die wezens geraakt, maar zo kon je me wel laten verassen. En het raarste was dat deze draak me niet zag, terwijl ik maar een paar meter achter hem op een koude steen zat. Dat vond ik wel vreemd. Of was deze draak te blij om deze grot gevonden te hebben dat hij mij over het hoofd zag. Dat kon natuurlijk ook. En ik zag vervolgens hoe de draak de grot als zijn 'thuis'begon te zien. Hij plofte neer op de grond, en ik voelde de grond even schudden. Draken waren zware beesten, en ik kon me nog net overeind houden door die steen vast te grijpen. Gelukkig waren de trillingen niet al te sterk en duurden ze vrij kort. Opgelucht zuchtte ik, maar werd ik verast door koude regendruppels. Heerlijk.. De draak bleek zich uit te schudden. En nu moest ik ook haast mezelf uitschudden. Bedankt, draakje. Kort snoof ik, terwijl mijn kleding nu deels nat was geraakt. Maar ik werd niet nijdig of mega kwaad. Je moest draken voorzichtig benaderen. Maar de draak leek wel erg ontspannen te zijn. Hij zuchtte en keek naar de regen. Droog staarde ik naar voren. Oké. Dat was iets té. Ik schoof van de steen af en klopte even mijn kleren af. "Hey,"begroette ik de draak, "Ook aan het schuilen, mijn vriend?"Ik naderde hem, en ging naast de draak staan, kijkend naar de regen met mijn handen in mijn zij. Dat was iets té zelfverzekerd. Maar als het verkeerd liep,had ik altijd wat bij de hand. Ik was tenslotte een heks.

.Ik zag allemaal draken alle kanten op rennen en vliegen. Even verscheen een grijnsje op mijn gezicht. Was het werkelijk zo moeilijk om een grot te zoeken? Ik had deze grot snel gevonden! En deze was nog onbewoond ook! Wacht.. Was dat wel zo? Had ik wel goed genoeg gekeken? Ik wilde kijken, maar aan de andere kant had ik daar geen zin in. Ik lag net zo lekker. En daarbij, als het een andere draak was had ik het heus wel gezien of gemerkt. Hetzelfde als het een ander groot wezen zou zijn, zoals een feniks of een reus. Dus wat zou zo’n klein wezentje mij nou kunnen maken? Beseffend dat ik in een bewoonde grot niet al te veel gevaar kon lopen, besloot ik terug te denken aan wat er net was gebeurd. Ik zag de gele, woeste ogen van mijn vader weer voor me, en de oranje, teleurgestelde van mijn moeder. Ze waren het ook nooit eens met mij. Terwijl ik op pad was om eten te stelen, waren mijn broers en zussen aan het jagen. Ik kwam altijd met meer eten thuis dan de anderen. Toch kreeg ik altijd geen warm welkom. Voordat ik had verteld waar het eten vandaan kwam wel. Toen was iedereen echt blij met mij. Maar nee, stelen was fout. Ik was fout. Het kon mij aan de ene kant vrij weinig schelen. Ik zorgde er toch voor dat iedereen kon eten? Maar aan de andere kant, het was natuurlijk niet al te fijn om iedere dag een vlam tegen mijn huid geworpen te krijgen. Ik verschoof een van mijn voorpoten. Mijn huid was wel hard geworden door al die vlammen. Ikzelf was ook hard geworden door de aanvallen die ik allemaal had gehad. Ik was heel wat gewend, en dat voor een jonge draak als ik. Voor een draak was ik heel jong. De gemiddelde draak werd enkele honderden jaren oud, terwijl ik nog niet eens honderd was. Ervaring had ik dus wel, maar niet zo veel als de oudere draken. Misschien zou dat wel komen als ik ouder was. Dan had ik meer meegemaakt. Ik snoof rookwolkjes, die zachtjes naar de uitgang dansten, maar vervolgens door de dikke regendruppels naar beneden werden gehaald.

Opeens hoorde ik geluiden achter me. Ik gromde zachtjes. Wie of wat was dit? Het klonk niet als een vogel of een reptiel. Het klonk als een tweepoter. Ook geen grote. Zonder mijn kop te bewegen richtte ik mijn blik op het wezen dat in beweging kwam. Maar dat was..! Mijn gegrom werd iets luider. Dit was een mens. Het kon natuurlijk ook een weerwolf of heks zijn, maar ik had een gloedhekel aan elk wezen dat ook maar een beetje op een mens leek. Dit lag aan de verhalen die werden verteld, en vooral het verhaal dat hun aanwezigheid verklaarde. "Hey," begon hij, als wijze van begroeting. Hij hoefde mij niet te begroeten. Ik wilde hem helemaal niet zien. Alleen zijn aanwezigheid al maakte me geïrriteerd. "Ook aan het schuilen, mijn vriend?" Vriend? Durfde hij nou werkelijk mij een vriend te noemen? Ik had echt een neiging om een flinke vlam op hem af te vuren. Maar ik had, aan de andere kant, geen zin om hem aan te vallen. Wie weet was het geen mens. Daarbij had ik geen honger. Ik had net nog eten gestolen van iemand. Hij ging naast me staan, met zijn handen in zijn zij geplant. Was hij werkelijk zo zeker van zichzelf? “Ja, inderdaad,” antwoordde ik met een licht grommende ondertoon. Deze jongen had echt geluk dat ik geen zin had om een mens aan te vallen. Even wierp ik een blik op zijn kleren. Ze waren nat. Aha.. Ik had me uitgeschud, en waarschijnlijk was hij daardoor nat geworden. Vragen of hij hier al lang zat, zou een beetje onzinnig zijn. Natuurlijk zat hij hier al langer. “Ik haat regen,” prevelde ik even tegen niemand in het bijzonder, waarna ik mijn kop optilde en omdraaide, zodat ik hem recht aan kon kijken. “En met wie ben ik nu aan het praten?” Ik besloot dit te vragen in plaats van het simpele ‘wie ben jij?’. Ik schoof mijn staart wat dichter tegen mij aan, om geen warmte te verliezen. Het was best koud hier voor een grot in Volacia. Nu was het niet vreselijk koud, maar aangezien het altijd zo warm was, was ik de kou niet gewend. Ik zuchtte even en legde mijn kop weer op mijn poten, terwijl ik de jongen bleef aankijken.

De draak leek mijn aanwezigheid allerminst te waarderen. Tja, draken hielden niet zo van mensen en zeker niet van de soort mensen die dachten hen te verslaan via vieze trucjes. Ik mocht blij zijn dat ik niet tot die lage soort behoorde. Hoewel.. Vroeger. Ik werd al van jongs af aan geteisterd door van alles. Vrijheid was toen een duur woord voor mij, maar iets waar ik elke dag weer naar streef. En ik was niet de enige. Mijn vrienden, hadden dezelfde droom en om de marteling elke dag te kunnen overleven kwamen we voor elkaar op, totdat die dag. Ik klemde mijn kaken ongezien op elkaar. Ik wilde er niet meer aan denken, zeker sinds ik mijn geheugen terug had gekregen. Maar ik moest de verleden eenmaal aanvaarden. Maar ik had gelogen tegen mijn vrienden, terwijl 1 van mijn vrienden de revolutie leed. Maar deels kon ik er niks aan doen, en dat besefte ik. Die ene illusie had mijn leven verpest. Die ene zogenaamde God vol haat. Man, ik wilde er niet meer aan denken. Het deed te veel pijn, en liet me nog aan haar denken. Ik probeerde aan iets anders te denken, maar het lukte niet. De herinnering bleef haken in mijn achterhoofd. Ik zuchtte zachtjes. Die regen bracht me eigenlijk geestelijk zo ver om weer aan vroeger te denken. Het was zo somber, evenals mijn verleden, maar toch zaten er wat zonnestralen tussen. Niet mijn hele verleden was beroerd geweest. Dat was ook nauwelijks mogelijk. Elk persoon had zeker 1 seconde lang geluk in zijn leven en een vrolijk gevoel. En ik had meerdere seconden lang dat gevoel gehad. Dan was je al gelukkig te noemen. Maar dat was weer een ander verhaal. Zolang je goede dingen in je verleden had beleefd, was er een kans dat je van een slecht persoon een goede kon worden, maar ook vice versa. En ik had dat eerst genoemde gehad. Eerst slecht, toen goed. Al waren die 2 woorden betekenisloos. Je kon niemand keuren met 'goed'of 'slecht'. Dat was te simpel voor wezens met een ingewikkelde ingebouwde karakter, zoals ik die had. Maar goed. Mijn verleden was niet zo erg, maar het was naar om erover na te denken, zeker met het besef dat ik iedereen op aarde heb achtergelaten. Dus, was ik 'slecht', 'goed'of 'neutraal'? Ik grijnsde kort. Het antwoord erop was 'niets'. De reden waarom je iets deed was belangrijker dan de feiten.

'Ja, inderdaad,' zei de stem van de draak ineens. Even keek ik op. Oja, ik zat in een gesprek. Best wel een faal-actie van me, maar ik kon erom lachen. Die regen zorgde voor zo'n suffig gevoel. Het had effect op veel wezens en vooral op mensen, omdat we meer filosofisch gericht waren dan andere wezens en dieren. En draken zagen regen haast als een vijand, en raakten niet erg versuft maar geagiteerd. Daarom was mijn aandacht op de draak minder, maar zijn aandacht was des te meer gericht op mij in een bepaalde manier. Niet erg positief, wel deels negatief, maar niet helemaal. Het lag aan de rectie van de draak. En deze leek nors te zijn, maar ik accepteerde dat volkomen. Je had genoeg mensen die ook geagiteerd raakten van regen. Dus was ik benieuwd naar de reactie van de draak. Was gij positief, negatief of neutraal? 'En met wie ben ik nu aan het praten?'vroeg de draak. Hey, dat was weleens anders dan de normale 'wie ben jij?'vraag. Het klonk wel raar om zo'n vraag voorgeschoteld te krijgen, aangezien ik erg bekend was.. Maar dat was thuis. Dit was Fanterria, en ik moest mijn reputatie nog opbouwen. Ik had nu toch nieuwe kansen, en kon de fouten die ik op aarde had gemaakt voorkomen. Maar ik moest nieuwe vrienden maken. Inmiddels keek ik weg van de draak, maar spoedig keek ik hem weer aan. Deze rode draak liet me aan een goede,oude vriend denken. Hij leefde ook eens in Fanterria, maar was toen abrupt verdwenen. Het was een jongen die opgevoed werd door een draak.. vuurdraak. En deze draak leek qua karakter en uiterlijk nu al op die vuurdraak. Apart. "De naam is Jellal Fernandes, en jouw naam is?" Vragend keek ik hem kort aan. Daarna wierp ik mijn blik richting de regen, terwijl de glimlach op mijn gezicht verdween. Ik raakte nu weer versuft, maar ik probeerde helder te blijven. "Waarom zit jij niet bij de draken kolonie hier in de buurt?"vroeg ik wat serieuzer. Die draak moest niet denken dat ik een normale soort mens was,. De meeste mensen leken pas recent Fanterria binnen te komen, en dat met die kind van ie vuurdraak was al een hele poos geleden. Ik wilde laten zien dat ik al heel wat over Fanterria wist. Niet zoveel als een geleerde, maar genoeg voor een bewoner. Maar het was ook raar dat een vuurdraak in een frisse grot zat, buiten de warme plateau waar ze normaal leefden. Het viel me gewoon op.

Even negeerde ik hem weer en richtte ik mijn blik op de regen. Bah. Ik keek weer weg. Ik hield echt niet van regen. Het was een draken eigen, die regenhaat, maar toch merkte ik dat die haat bij mij toch wat sterker leefde. Ik was zo geïrriteerd door die dikke druppeltjes, dat ik het liefste een rode vlam op de regen had geworpen. Dat was niet alleen zinloos, maar het zou de reputatie van de draak bij de mens niet echt ten goede komen. Deze jongen zou mij dan vast en zeker dom vinden, wat ik zeker niet was. Ik was niet dom. Alleen onervaren. "De naam is Jellal Fernandes, en jouw naam is?" Ugh, weer zo’n mensending. Ze hadden altijd twee namen, soms drie, soms zelfs vier. En het maakte hun namen alleen maar langer! Ik was alleen maar Esida. Niets meer en niets minder. En ik was nog blij met mijn naam ook! Waarom waren die mensen zo raar? Betekende een lange naam een hogere rang ofzo? In dat geval zou ik het aan een kant wel begrijpen. Even richtte ik mijn blik op hem, zonder mijn kop te bewegen. “Esida. Gewoon Esida,” bromde mijn lage doch vrouwelijke drakenstem. Beide waren niet zo vreemd. Ikzelf was een vrouwelijke draak, maar iedere draak had een lage stem. Zo ook ik. Het zou wel raar zijn als ik een heel hoge stem zou hebben, terwijl iedereen een lage had. "Waarom zit jij niet bij de draken kolonie hier in de buurt?" Hè? Hoe wist hij dat? Ik snoof even. “Ze zijn me niet nodig,” gromde ik zachtjes. Ze waren me ook niet nodig. Ze wilden jagers hebben, geen stelers. Daarbij was ik afgekeurd - door de andere draken - voor andere dingen die een draak kon doen. Dus nee, ze hadden mij niet nodig. Ik keek hem aan. “Hoe weet jij dat eigenlijk, van die groepen? De meeste mensen hebben daar geen weet van,” vroeg ik hem verbaasd, maar toen sloeg die verbazing om in afkeer. Als hij dat wist, dan moest hij ons bespioneerd hebben! “Of heb jij ons stiekem bespioneerd?” Mijn stem klonk grommend en geïrriteerd. Ik stond op, klaar voor de aanval. Ik had een hekel aan mensen, maar een nog grotere hekel aan mensen die ons bespioneerden.

Vleugelslagen deden mij echter omhoogkijken. Een andere draak vloog de grot in. Deze was een groot een stevig type, totaal niet zoals ik was. Ik was een best slanke draak. Omdat ik niet zo dik was als hem, durfde die hagedis mij te domineren. Hij duwde me met één poot omver. Ik voelde dat hij geen vuur bestuurde. Nee, hij was vast en zeker een ijsbestuurder of iets dergelijks. Draken die geen vuur bestuurden waren best zeldzaam, maar dat zorgde er niet voor dat ik terughoudend werd. Ik ontblootte mijn tanden. Binnenin mijn bek waren al vlammen te zien. Oei. De ijsdraak deinsde even achteruit bij het zien van die vlammen. Met een grote kracht spuwde ik ze recht in zijn gezicht uit. Hij deed heel wat stappen achteruit, maar botste daarbij tegen de wand van de grot. Ik stond weer op en liet mijn blik over Jellal Nogwat glijden. Toen keek ik weer naar de ijsdraak. Oh nee. De ijsdraak stortte zich op hem, althans, dat was zijn plan. Ik schoot naar voren en duwde de ijsdraak met hard geweld tegen de muur van de grot. Deze brulde luid, maar nog een stel vlammen snoerden zijn bek. Ik riep wat in mijn eigen taal, wat de draak ook verstond, maar Jellal vast niet. Het betekende iets als: ‘Vertrek, of ik jaag je weg!’. De draak was niet onder de indruk. Vast omdat ik redelijk slank was, en hij best stevig. Daarom had hij nog steeds de indruk dat hij me kon domineren. Ik gromde een keer op een kwade toon. Langzaamaan voelde ik een eeuwenoud gevoel aanwakkeren, een gevoel dat iedere draak in zich had, voor zover ik wist. Iets wat erg gevaarlijk kon worden als omstanders zich niet heel snel uit de voeten maakten. Even schoot de blauwharige jongen door mijn gedachten. Ik wilde niet dat hij onnodig zou worden aangevallen. “Jellal, vlucht,” kon ik nog net roepen, voordat het mij volledig overnam en ik me vol kracht op de ijsdraak stortte. Deze wilde al vluchten toen hij mijn ogen zag oplichten. Maar nee, nu was het te laat. Nu wilde ik hem per se doden. Het was zover.

De draak richtte zijn blik op me, zonder zijn kop erbij te bewegen. Best knap. 'Esida. Gewoon Esida,'Kort glimlachte ik, terwijl mijn blik weer naar de regen schoof. Deze draak leek niet van achternamen te houden. Ach, deze draak had karakter, net als vele anderen, maar deze had dat al op zo'n jonge leeftijd. Ik besefte wel dat ik misschien wat te veel wist over draken. Eerst kolonie's, dan gedrag, ik kende een mens die werd opgegroeid bij een draak en nu leerde ik er één kennen. Dat was best raar te noemen. Maar ik vond het niet erg. Best leuk toch? De draak snoof. Dat was al genoeg. De draak had zeker een slechte herinnering eraan. Of hij kon zijn gevlucht, want een koude grot was te pasé voor een vuur draak. Dat las je enkel in boeken, en in oude sprookjes. Er klopte niks van. Vuurdraken haten kou, ten eerste. Ten tweede waren ze veel te groot voor zo'n krappe grot. Ten derde, het was niet erg comfortabel voor een draak om daar telkens weer te landen, want zijn vleugels kunnen langs de stenen slijten. Au, dat zou veel pijn kunnen doen. Maar goed, wat was de connectie tussen deze vuur draak en die kolonie? 'Ze zijn me niet nodig,' gromde de draak zachtjes. "Ze zijn je niet nodig?"vroeg ik, terwijl mijn blik richting de regen gevestigd bleef. Ik kon het niet laten, door niet begrijpend de antwoord van Esida te herhalen. Huh? In de verte zag ik enkele regendruppels bevriezen en door de enorme kou uit elkaar 'spatten'. Hoe kon dat? Ik trok mijn ogen tot spleetjes. Dat was zacht gezegd erg vreemd te noemen. 'Hoe weet jij dat eigenlijk, van die groepen? De meeste mensen hebben daar geen weet van,'vroeg Esida. Ik bleef naar de regen kijken, terwijl de blik van de draak in mijn wang boorde. Ik besloot simpelweg eerlijk te zijn, al wist ik nog steeds niet waarom ik veel over draken wist. "Ben ik een mens dan?"vroeg ik grijnzend,"Ik ben een heks. Een goedaardige. En als je wat rondloopt in Fanterria, dan leer je alles zo'n beetje kennen,"Hiermee kon ik haar vraag voloende mee beantwoorden. 'Of heb jij ons stiekem bespioneerd?'vroeg Esida toen met irritatie erin. Ik sloot mijn ogen en grijnsde. "Denk je dat echt? Zo laag ben ik niet, al zijn draken wonderbaarlijke wezens,"Hiermee beantwoordde ik weer haar vragen. En dat met die draken, was volledig eerlijk. Ik vond draken geweldige wezens, vooral draken die een ander element bezaten. Ijs, water, wind, donder en aarde. Zo zeldzaam. Mijn heksen magie was ook deels daarop gebaseerd. Elementen waren echt de bouwstenen van veel dingen. De hele aarde was er zelfs uit opgebouwd! En dan te beseffen dat een sterke draak ook zo'n element had. Echt wonderbaarlijk.

Luide vleugelslagen waren ineens te horen. Gelijk keek ik op. Het was een draak, maar wat voor één en zo ja... Had die draak met Esida te maken? Ik moest een sprong naar achteren maken, omdat de draak een weg baande naar de grot en net voor mij en Esida af remde. Direct wist ik dat deze draak erop uit was om ons aan te vallen, of vooral Esida. Het was een sterk gebouwde draak, van rond de 150 jaar oud . Ook was er iets anders aan hem. De vorm van de schubben waren anders. Die waren langwerpig en leken erg stevig. Dat hoorde toch bij.. O nee! Gelijk sperde ik mijn ogen open en wilde ik Esida waarschuwen, maar de poot van de enorme jsdraak duwde hem omver. Het was een ijsdraak. Ik had Esida willen waarschuwen, maar volgens mij had hij het zelf al beseft. In de mondhoeken van Esida zag ik vlammen verschijnen. Ik grijnsde kort en plaatste mijn armen over elkaar. Vuur tegen ijs? Slim. Hij schoot de vlammen recht in het gezicht van de ijsdraak, maar ik zag dat hij de vlammen met een wat te grote kracht had geschoten.Het had wel effect: de ijsdraak liep wat naar achteren en botste daarbij tegen de wand van de grot. Netjes. Kort keek ik Esida aan, en zij mij ook. Ik weet niet waarom onze blikken kruisten. In mijn ooghoek kwam een schim op mij af, die ik inmiddels al kende. Esida zag gelukkig dit ook, maar ik kon dit zelf ook af. Het was immers een ijsdraak. Ik greep naar mijn broekzak, die onder mijn vest geborgen zat, maar Esida was me voor. Esida schoot naar voren en duwde deze draak tegen de muur van de grot. Een luide brul vol pijn erin was te horen. Ik maakte een vuist van mijn hand. Ik wilde iets doen. Ik was niet voor niets een heks. Maar ik was verbijsterd: Esida had mij beschermd. Ik glimlachte naar haar, al zou ze het nauwelijks opmerken. Ontstond er nou een vriendschap hier? Esida riep wat naar de ijs draak, maar ik bleef zwijgend toe kijken, volledig tegen mijn zin. Esida brulde gevaarlijk tegen de ijsdraak., maar voordat ik het wist riep Esida wat naar me. 'Jellal, vlucht,' ik hief mijn wenkbrauw op. Ik vluchtte zelden. Niet uit stoerdoenerij, maar omdat ik het aantal gewonden zo klein mogelijk wilde houden. Maar goed, waarom had ze dit gezegd? Ze had het goed onder de controle. Ow.. Laat maar. Vol kracht viel Esida de ijsdraak aan waar ik zelfs verrast van werd. En de ogen gloeiden erbij. Wacht... Was dit nou? Nee, he. Het was een soort 'Rage', maar gaf veel letsel aan de draak zelf. Ik zou niet vluchten, maar Esida beschermen. Zij had mij immers beschermd. Ik klopte mijn vuist tegen mijn hart. Ik was niet zomaar een heks!

De eeuwenoude reden wanneer elementen moesten worden gebruikt, kwamen zomaar in mijn gedachten op. Je moest elementen gebruiken om orde, vrede te creeëren en niet om kwaadaardige dingen mee te doen. En de 2 draken uit elkaar houdn voor hun eigen veiligheid leek me wel een goede reden. Vlug sprak ik de volgende woorden uit, terwijl ik mijn handen op elkaar plaatste."Heren van de zuidelijke wachttorens. Bewakers van de poorten van het zuiden. Met het trekken van deze cirkel, roep ik ook: de heerses over het element vuur, en hun dienaren, de. Salamanders, opdat ze tijdens mijn ritueel aanwezigzullen zijn en mijn cirkel zullen bewaken,"Gelijk keek ik op, en grijnsde ik. Ik voelde hét. Ik voelde vuur door me heen gaan. En nu moest ik met mijn vuur een vuurdraak zien te overmeesteren. Dat klonk best wel moeilijk, maar het werkte vooral met dezelfde element als de vuurdraak had. Ijs hoefde ik niet te doen. Dat sprak voor zich. Die ijsdraak was angstig genoeg. Maar goed, actie! "Esida.."begon ik, waarna ik recht naar voren schoot en een grote bol vuur rondom mijn handen verscheen. De draken werden steeds duidelijker en duidelijker, terwijl ik ze naderde. "Dit.."ging ik verder, waarna ik langs de poot van Esida schoot en ik een sprong omhoog maakte en nog net de keel van Esida wist te raken. "..is.."ging ik moeizaam, verder. Er was een moment van een paar secobden dat ik recht in de ogen van de ijsdraak keek ie er niks van leek te snappen. Logisch. Vervolgens liet ik het laagje vuur om mijn handen verdwijnen, en verscheen een laagje vuur bij mijn benenen, waarmee ik keihard tegen de buik van Esida schopte. "Genoeg!"riep ik luid, waarna ik landde op de grond, en het vuur verdween. Langzaam hees ik me overeind, en keek ik de ijsdraak recht aan met een waarschuwende blik. Het zei genoeg. 'Vertrek!'. De ijsdraak keek niet begrijpend naar Esida en toen naar mij, waarna hij zijn bek open sperde en mijn arm dreigde te grijpen. Hij had toch wat guts?"Ik had je al gewaarschuwd!"Ik sloot mijn ogen, en een laagje rode vuur omringde mijn hand, waarna ik deze naar de snuit van de ijsdraak sloeg. Een haast jankig geluidje verliet uit de bek van de ijsdraak, waarna hij wankelend langs me heen liep, en naar de uitgang van de grot toe bewoog. "Bye, bye!"zei ik grijnzend, en legde mijn armen weer over elkaar. Maar de ijsdraak leek nog 1 laatste keer te willen aanvallen; hij leek te willen tackelen, maar toen ik nog een laatste beetje vuur om mijn hand liet zien, zag ik zelf mijn vlam in zijn ogen. En spoedig was het voorbij. De ijsdraak snoof teleurstellen en geïrriteerd en schoot de regenbui in. Dat was dan dat. Kort keek ik naar Esida. Ze was stil, té stil. "Esida?"begon ik, terwijl ik mijn beiden wenkbrauwen vragend omhoog hief. Was ze oké? Was ze nog in die rage?

De ijsdraak stribbelde hevig tegen, wist ik, maar ik was te ver heen om nog iets mee te krijgen van wat er gebeurde. Er was echt grof geweld nodig om mij uit deze ‘trance’ te halen. Hopelijk zou de ijsdraak niet ook in een dergelijke situatie als ik vallen. Dan was het zeker dat het een gevecht op leven en dood zou worden. In een ‘trance’ zoals deze, waarvoor de bewoners van Fanterria een duur woord gebruikten, wilde een bezeten wezen alles en iedereen vernielen. Al zou hij sterven, dan nog wilde dat wezen alles en iedereen doden. Zo ook ik. Ik gromde een keer en ontblootte mijn scherpe tanden. Ik pakte de ijsdraak hard aan. Maar zou ik Jellal in het vizier krijgen, dan wist ik zeker dat ik ook hem zou willen doden. En mijn ware ik wilde hem niet doden. Ten eerste was hij geen mens, zoals ik van hem had gehoord, maar een heks. Tegen heksen had ik niks bijzonders. Ik kon wel goed met ze opschieten, ondanks dat ze op mensen leken. En ten tweede verdiende hij het niet om aangevallen te worden, terwijl hij mij helemaal geen kwaad had gedaan. Daarom had ik hem ook gewaarschuwd. Maar nee hoor, meneer moest de held uithangen. In mijn ooghoek merkte ik bewegingen op. Ik drukte de ijsdraak tegen de grond en keek om. Jellal zei wat, maar wat hij precies zei zou ik nooit te weten komen. Het leek wel alsof iemand anders in mijn lichaam was geschoten. Het licht van een vuurbol schrikte mij kort af, maar toen ik zag dat het vuur was, kon ik al snel mijn rust weer vinden. Serieus, dacht dat wezentje mij af te schrikken met een beetje vuur? Ik gromde mijn scherpe tanden bloot, waar hier en daar vlammen tussendoor schoten. Ik vuurde een grote vlam op de ijsdraak af, die het uitbrulde van de pijn. Een ijsdraak kon immers slecht tegen vuur. Ik grijnsde even en plantte mijn scherpe klauwen in zijn schouder. Het duurde niet lang of ze waren zijn harde schubben al gepasseerd. Met een harde uithaal wist ik drie lange scheuren over zijn schouderblad te vormen. De reactie van de ijsdraak was voorspelbaar.

Opeens voelde ik een duw tegen mijn keel aan. Verward keek ik op de heks neer. Wat nu weer? Het vuur om zijn handen verdween, en een laagje vuur vormde om zijn benen. Ha! Dacht hij nou werkelijk dat-? Ik voelde een harde duw tegen mijn buik. Normaal zou dat niet zo pijnlijk zijn, maar Jellal vocht met vuur, en dat deed aanzienlijk meer pijn. Ik zakte even door mijn poten. De ijsdraak kreeg dus een grote kans. Hij viel echter Jellal aan in plaats van te gaan vluchten. Domme draak. Jellal reageerde met diezelfde vuurkracht. De ijsdraak kon dit niet zo goed verdragen en jankte haast van de pijn. Hij wilde nog één keer aanvallen, maar die aanval mislukte ook. Spoedig was hij de grot al uit. Ik ging weer goed staan en richtte me tot Jellal. Nu die ijsdraak er niet was kon ik hem veel beter aanvallen! Ik sloeg één van mijn voorpoten op de grond, wat een zeer kleine trilling veroorzaakte. Of die voorpoot op hem was gevallen of vlak voor hem, dat wist ik niet. Het was in ieder geval wel dichtbij hem. Ik brulde een keer gefrustreerd, waarna ik een vlam uitspuwde. Het was veel werk om een draak uit een dergelijke situatie te halen. Ik kon er zelf ook uit komen, maar dan moest ik vermoeid raken, en dat was ik nog lang niet. Daarom was het handiger als Jellal dit zou doen. Ik snoof weer rookwolkjes. Deze waren alleen gitzwart, anders dan het grijzige wat ik normaal uitblies. Ik spreidde mijn vleugels even, en het haar dat in een lijn over mijn rug liep ging ook rechtop staan. Ook al zou dit gedrag waarschijnlijk niet zo veel uitmaken, toch deed ik het. Waarschijnlijk zat het in iedere draak. Nog altijd regende het buiten, maar daar trok ik me niks meer van aan. Ik trok me er zelfs niks van aan dat het weer erger was geworden. Het weer vond het nodig om naast regen ook nog onweer toe te voegen. Buiten was de donder goed te horen, af en toe verlichtte de bliksem de grot. Al was er sowieso een beetje licht in de grot. En dat waren mijn gloeiende ogen, hét teken dat er groot gevaar dreigde.

Ik zag eindelijk wat beweging bij Esida. Hopelijk, was ze oké na dit alles. Ik wilde niet dat ze gewond raakte. Maar terwijl Esida overeind kwam, voelde ik een naar gevoel in mijn onderbuik. Oké, dat betekende maar 1 ding; Die 'rage'was er nog. Ai, naar. Ik moest nu met een draak strijden. Best ironisch. Want de mensenkind van die ene vuurdraak, had ook eens tegen me gevochten, maar enkele malen was hij geen partij voor me. Ik was te sterk. Maar dat kind had zo'n grote wil, dat hij op een gegeven moment ook écht op een draak leek. Toen werd ik bijna verslagen. En nog steeds zaten er littekens over mijn lichaam. Zi'j had gelijk; die jongen was er eentje. Man, ik mistte haar. Abrupt zag ik een enorme klauw verschijnen, en ik wist deze op tijd te ontwijken door naar achteren te springen. Wow, dat was wel heel dichtbij. Dan zat ik echt in mijn gedachten. Dat was echt niet zo slim, aangezien ik zat te vechten met een draak. Ik snoof kort, terwijl ik landde op de grond door mijn schoenen de grond in te boren. Wow! Spoedig voelde ik de grond onder me trillen, maar het was te zwak om mij uit balans te halen. Was dat een soort tactiek? Dat ik ontweek, en dan op de grond landde en dan mijn evenwicht zou verliezen? Maar waarom was het dan zo zwak? Of was het puur toeval? Ik balde mijn vuisten. De gloeiende ogen van Esida waren op me gericht. Ik moest die 'rage'er letterlijk uitblazen. Esida brulde luid en deze klonk gefrustreerd. Ze had me immers niet in 1 keer kunnen raken. Gelukkig. Spoedig schoot er een enorme vlam naar me toe, wat een normale vlam voor een draak leek. Ik kon niet enkel ontwijken; ik moest iets doen. Ik hield mijn handen tegen elkaar aan, maar mijn pinken raakten elkaar net niet. "Heren van de westelijke wachttorens,bewakers van de poorten van het westen. Met het trekken van deze cirkel, roep ik op: de heersers over het element water, en hun dienaren,de undines, opdat ze tijdens mijn ritueel aanwezigzullen zijn en mijn cirkel zullen bewaken,"zei ik zo snel en beheerst mogelijk, waarna ik een golf uit het niets liet verschijnen en deze recht richting de vlam schoot. Het was een onhandige reactie. Vuur en water, zorgt voor lucht. Dus mist. De 2 elementen raakten elkaar en een mist trok op. Nu moest ik Esida goed volgen. Dat werd nu bemoeilijkt, maar no problemo. Rookwolkjes verschenen voor de plek waar Esida stond, waardoor ik kon gokken waar ze zat. Ik dacht even aan hoe ik die mensenkind had verslagen. Met 1 stoot kon ik hem wegblazen, maar eens had hij wel een rage. Een kind die een rage had. Hij leek letterlijk toen op hoe Esida nu was. Was het vermoeidheid? Of afkoeling? Ik deed maar beiden. En het weer was perfect.

Ik grijnsde breed, en probeerde Esida's aandacht te trekken, door ontspannen richting de uitgang van de grot liep. Dit zou een draak moeten irriteren; een ontspannen mens die dacht te ontsnappen. Dit moest Esida raken. Spoedig liep ik de grot uit, en voelde ik de regen keihard op me vallen. Ai, dat was best koud en pijnlijk. Maar nu had ik al het water dat ik wilde. En ijs was toch de bevroren vorm van water? Hmm. En Esida was een jonge , lenige vuurdraak in de 'rage'vorm. Vooral bij vuurdraken kwam het voor. Ze winden zich snel op en hun element was immers vuur. Vuurdraken hadden ook veel ongeduldige, en nare trekjes. Maar ik had een oplossing. Het was net alsof je een bosbrand uit bluste, gevolgd door een strenge winter. Ik grijnsde kort en liep verder de regen in, totdat ik abrupt stopte. Oké, tijd voor actie! Ik hield mijn handen bij elkaar en de regendruppels begonnen met elkaar te mengen, en spoedig was het een hele hoop water geworden die zweefde boven de grond en qua volume toe nam, omdat de regenbui nog niet voorbij was. Met een arm beweging stuurde ik al het water richting Esida die zeker nog in de grot zat, waarna ik mijn hand strak open hield en het water bevroor. Het was een grote hoeveelheid water geweest, en dat moest genoeg zijn om de draak te doven. Draken waren ook koudbloedig, dus als hij nog in de 'rage'zat, moest hij wel deels verlamd zijn. Maar ik was bezorgd. Ik wilde dit niet bij een vriend doen. Ik kreeg bijna weer een flashback naar het moment dat ik mijn geheugen was verloren. Toen hoorde ik hoeveel mensen ik had pijn gedaan. Een naar gevoel keerde terug naar mijn onderbuik. Hopelijk leefde Esida nog. Maar ze leek me een doorzetter, als die ene jongen. "Esida, houd vol,"Stamelde ik zachtjes, terwijl mijn blik koeltjes op de grot gericht bleef. Van binnen maakte ik me zorgen, maar ik liet niks merken. Dat zou de échte Esida 'menselijk'vinden. Ik deed mijn armen over elkaar. En nu.. afwachten.

Helaas had ik hem niet kunnen raken met één van mijn klauwen. Verdraaid. Was het nou zo moeilijk om zo’n onderkruipsel te doden? Goed, dit was een heks, dus iets krachtiger dan een mens. Maar alsnog, zo’n wezen doden zou toch geen probleem moeten zijn? Daarom kon ik wel vertrouwen op mijn vuurkracht. Zelfs de grootste draken deinsden terug voor een vuurdraak, alleen maar omdat vuur toch wel heel verwoestend was. Vuur werd hierom ook de verwoester genoemd. Dus ik kon echt wel vertrouwen op mijn hete vlammen. Toch? Nee, ik had het blijkbaar mis. Die verdraaide heks gebruikte water om het vuur tegen te houden. Het water verdampte en zo had hij een mistwolk gemaakt. Nu kon ik niet heel veel zien door die mist, maar hij ook niet. Dat kon in mijn voordeel werken, maar omdat ik niet goed kon mikken was al die waterdamp ook een groot nadeel. Ik gromde en probeerde om over de mist te kijken. Het lukte helaas niet. Dat was ook wel logisch. Je moest altijd onder de mist kijken en niet erboven. Het scheen dat je bij de grond alles goed kon zien. Daarom verlaagde ik mijn kop tot aan de grond. Het was niet zo dat het nu opeens helder was, maar ik zag nu de contouren van de heks iets beter. Ik zag dat hij in beweging kwam. Even maakte ik een reflexmatige beweging naar achteren, maar toen ik besefte dat hij iets heel anders deed, werd ik echt heel kwaad. Liep die gek nou weg? Nee, dat liet ik mooi niet gebeuren! Over mijn lijk! Sowieso wilden draken niet dat hun tegenstander zo laf wegliep, laat staan een draak in mijn situatie. Deze wilde zijn tegenstander doden. En dat was precies wat ik ook zou doen! Ik nam een paar stappen in zijn richting. Hmm, ik wilde wel eerst even zien wat hij ging doen. Misschien zou ik een grote vlam kunnen afvuren. Ik bleef even staan. Later bleek dat een fout te zijn. Voor mijn echte ik zou dit juist een goede stap zijn. Op deze manier was ik sneller uit deze situatie gekomen.

Ik keek met samengeknepen ogen - het was niet zo dat ik veel kon zien door die mist - naar Jellal, die op zijn gemak de grot uitliep. Wat was hij van plan? Het was zeker dat hij iets van plan was, ja, dat zeker. Maar wat dan? Zou hij me willen aanvallen met die regen? Misschien. Het zou wel heel wat mist veroorzaken. En dat was nadelig voor beide. Even hief ik een wenkbrauw op - die ik niet had - toen ik me besefte dat hij dit keer niets zei, maar de vorige keren wel. Waarom zei hij eigenlijk constant wat? Het was toch ook niet dat ik wat zei voordat ik vuur kon spuwen? Zulke spreuken werkten in je nadeel, vond ik. Ten eerste wist de tegenstander een beeld te krijgen van wat je ging doen. Hij had het over water. Iets met water dus. Slik. Ten tweede duurde het lang voordat je wat kon doen, tegen die tijd werd je allang aangevallen. Zou ik dit bewijzen? Ik gromde een keer, waarna ik diep ademhaalde en een grote vlam uitspuwde. Ik keek de vlam na. Nee, hij had geen schijn van kans. Maar toen ik al dat water zag, deinsde ik toch even achteruit. Ik had een natuurlijke haat aan water, en met zoveel water kon je me alles laten doen wat je maar wilde. Als je dat water maar niet op me gooide. Of wel, het was maar hoe je slaventactiek was. Ik slikte even. Ik was nog steeds niet mijzelf, maar ondanks dat werd ik wel bang. En dat was een draak nooit als hij in een dergelijke ‘trance’ zat. Opeens vloog al het water naar me toe. Het hield de vlam tegen. Ik kroop in elkaar. Nee, nee! Geen water! Maar alsof het nog niet erg genoeg was, bevroor het water ook nog eens. Oh nee. De meeste vuurdraken waren wel koudbloedig, maar het vuur binnenin zo’n draak hield ze eigenlijk warmbloedig. Een warmbloedige vuurdraak raakte vaak oververhit. Deze woonde ook vaak bovenin de bergen, tussen alle ijsdraken. Het duurde niet lang of het scherpe ijs begon in mijn schubbige huid te steken. Ik viel al snel neer, niet alleen door de kou, maar ook door de vermoeidheid.

Ik kon me niet bewegen. Maar mijn kop kon ik nog wel bewegen. Na een tijdje keek ik op. Verderop stond Jellal. Waarom stond hij daar? Er kwam geen gloed meer van mijn ogen af, dat betekende dus dat ik weer normaal was. Maar waarom kon ik me dan niet meer bewegen? Ik wilde een poot bewegen, maar het was net alsof de macht over mijn eigen lichaam kwijt was geraakt, en alleen nog maar in mijn kop zat. Ik voelde me best naar hierdoor. Maar de feiten dat de ijsdraak weg was en dat Jellal op een andere plek stond, deden me al vermoeden wat er was gebeurd. Ik gromde geërgerd. Natuurlijk had ik een vermoeden dat de ijsdraak hiervoor had gezorgd. Wie anders, toch? "Esida, houd vol," hoorde ik Jellal zeggen. Ik snoof. “Alsof ik iets beters te doen heb,” prevelde ik zachtjes doch geïrriteerd. Natuurlijk hield ik vol. Ik probeerde mijzelf op te warmen. Een warme tinteling ging in mijn schouders en heupen zitten. Mooi, misschien zou ik spoedig mijn poten kunnen bewegen. Dan kon ik die ijsdraak te grazen nemen. Tenzij.. Ik keek nog steed naar Jellal. Hij was een heks, hij kon het water dus bevriezen! Oh, als hij het was..! Maar aan de andere kant, het had mij wel geholpen, dus daar was ik wel dankbaar voor. Ik besloot het te vragen. Dat was misschien wel zo slim. “Jellal, wat is er precies gebeurd?” Het klonk misschien een beetje raar dat ik dit aan een mensachtige vroeg, vanwege mijn gruwelijke haat aan mensen. Maar wie had ik anders om dat te vragen? De ijsdraak? Over mijn lijk. “En welke gek is verantwoordelijk voor het feit dat ik me niet kan bewegen?” Anders dan de vorige vraag, die rustig werd gesteld, zat deze vraag vol irritatie. Ik riep deze vraag dan ook uit, zodat het te merken was dat ik dit zeker niet fijn vond. Ik zuchtte even. Hier en daar had ik wonden opgelopen, waar nu lichtjes bloed uit stroomde. Het waren geen hevige verwondingen, dat niet. Ik probeerde me te bewegen, maar dat lukte natuurlijk niet. Vermoeid liet ik mijn kop op de stenen ondergrond rusten. Ik kon nu niks doen, behalve wachten, mijzelf opwarmen en me opwinden over het feit dat ik me niet kon bewegen. Andere dingen doen kon ik niet. Daar was ik te moe voor.

De draak plofte neer. Ik was lichtelijk verrast. Had ik zojuist een échte 'rage'gestopt? Lag het aan het feit dat ik water en vuur had gebruikt, of mijn kennis? Ik was immers meer over draken dan een normale mens. Ik wist immers hun zwakheden. En een normale mens? Tja. Enkel dat je een draak kon verslaan door met een zwaard door zijn keel te boren op een precieze punt. Maar ten eerste, was dat erg moeilijk te raken en moest je het geluk hebben deze te raken. Ten tweede, waren de draken ervan bewust dat hun keel gevoelig was, zoals er vaak werd bewezen bij dieren in de natuur op aarde. Leeuwen beten immers de nekken door, net zoals talloze roofdieren. Je nek bevatte namelijk slagaders, en een luchtpijp. Dubbel zo gevoelig dus, en als je de nek vast had als een roofdier had je goede houvast. Sommige prooien hadden wel een vetlaag erom heen, maar alsnog. En ten derde, hoe kwam je zo dicht bij een draak? Ik kon Esida enkel nog net raken, omdat ze geconcentreerd was op die ijsdraak en op dat ene moment geen aandacht op me gevestigd had. Maar was er nog een reden te verzinnen? De regen viel nog harder neer. Misschien omdat ik een soort van een vriendschap met deze vuurdraak maakte. Normale mensen zagen draken immers als levens verwoestende wezens. Ik trok mijn linkerhand samen tot een vuist. Het leek alsof enkel de Aziatische cultuur vredig met draken kon leven. En de rest maakten ze dood. Maar het waren allemaal mythen. Maar ik kon wel verwachten dat het zo in Fanterria zou kunnen zijn. Maar ik was geen soort mens die een vuurdraak voor de lol verwonde. Ik wilde haar enkel helpen. Maar Esida lag daar zo weerloos; oké, dat klonk raar. Het baarde me wel echter zorgen. Zo erg, dat ik zelfs had gestameld of ze het vol zou houden.

Het duurde even, voordat de kop van Esida bewoog in het ijs. Bewoog ze daar zojuist? Ik wilde geen valse hoop hebben. Maar Esida was niet bepaald vrolijk, zoals ieder andere vuurdraak. Was het door het ijs? Esida gromde geïrriteerd, en ik vestigde mijn blik op haar ogen. Gelukkig, deze gloeiden niet meer zo fel als eerst. Wacht, ze gloeiden helemaal niet meer! Nog beter! Die'rage'had ik degelijk 'uitgezet', maar ook Esida's lichaam voor de zekerheid. Ik wist dat de draak gevoelig was voor nog een 'rage'aanval, nadat ze er 1 gehad hebben. Dat wist ik te voorkomen, door haar dus vast te zetten in het zeer koude ijs en haar lichaam af te koelen. Ze zou beperkt zijn in haar bewegingen voor eventjes. Maar wel lang genoeg dat de kans op een nieuwe 'rage'uitbleef. Er moest namelijk niet nog een 'rage'volgen. Dat werd dan.. het einde van Esida. Die 'rage'benut zeker 100% van de vermogen van alle spieren van een draak, en als je dat 2 keer achter elkaar hebt, in een korte tijd dan.. Volgde enorme uitputting die leidde tot de dood. Dus ik was blij om een chagrijnige Esida te zien, dan 1 die niet meer van haar vrijheid kon genieten. 'Alsof ik iets beters te doen heb,'Antwoordde Esida, op mijn opmerking. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Die regen deed me niks meer. Esida was nog haar humeurige zelf. Spoedig vervolgde er nog een opmerking van Esida. Ik kon het niet laten, door een grijns op mijn gezicht te zien. 'Jellal, wat is er precies gebeurd?'vroeg Esida. Oké, dat klonk raar, maar ook wel logisch. Ik was immers de enigste hier, en die ijsdraak was geen optie. Maar wacht? Waarom vroeg ze dat? W-Wist ze niet wat ze had gedaan? Dat was raar. Of die rage was behoorlijk heftig geweest, of het was een normale bijwerking? Hmm.. interessant.

Maar net toen ik mijn mond opentrok om alles te vertellen, was Esida me voor. 'En welke gek is verantwoordelijk voor het feit dat ik me niet kan bewegen?' Ik stak mijn hand direct op, nadat ze uitgesproken was en keek even weg, terwijl de grijns nog op mijn gezicht stond. ."Ik ben blijkbaar die 'gek'die je bedoeld,"antwoordde ik droogjes, waarna ik mijn arm terugtrok. Het werd een mondvol om alles te vertellen, maar ook weer niet. Het was best wel simpel. Maar hoe kon ik het juist verwoorden? Gewoon, zeggen wat ze had gedaan of het samenvattend vertellen. Ik hield mijn handen verborgen in mijn broekzak, en dacht na. Moest ik het gewoon vertellen? Ja, dat leek me wel goed. Best wel vaag dat ik écht moest nadenken over hoe ik alles moest uitleggen. Ik liet de grijns van mijn gezicht verdwijnen. Op de serieuze wijze dan maar. Maar toen ik Esida weer aankeek blokkeerden wat blauwe stukjes haar mijn zicht, en bewoog mijn kop even ruw, zodat mijn zicht vrij was van de blauwe stukjes haar.. "Leuk dat je het vraagt,"kuchtte ik droog,. "Je viel me in de grot aan met je poot en je mistte me. Vervolgens ging ik de grot uit en heb ik met magie water naar je gestuurd die ik later in ijs liet veranderen om je 'rage' letterlijk te doven," Dit was duidelijk genoeg. Maar toch, was ik benieuwd naar Esida's verhaal. Hoe kon zij dit alles vergeten? ."Ben je het vergeten?"Vroeg ik, waarna ik mijn wenkbrauw vragend op hief. Ik vroeg het nu wel serieus en niet meer zo droog. Ik was er echt nieuwsgierig naar. Raakte je letterlijk door woede blind? En werkten je andere zintuigen minder? Maar tijdens zo'n rage moest je toch wel een beetje besef hebben van wat er gebeurde? Je verloor immers nooit helemaal de controle over je lichaam. 'Rage' was niet een ander wezen at je lichaam overnam. Het was meer een status. Dus hoe lag dat in elkaar? Ai, weer schoot een koude druppel mijn shirt in. Ik kon beter schuilen. Ik snelde naar de grot waar Esida zat, en ging naast Esida 'zitten', turend naar de regen. Hoe lag het nou in elkaar?

Ergens anders kijken dan naar de heks kon ik helaas niet. Jellal glimlachte een keer, merkte ik. Wat stond hij nou stom te grijnzen? Had ik iets van hem aan of om, ofzo? Ik probeerde om naar achteren te kijken, maar ik kon mijn nek niet bewegen. Langzaamaan wakkerde het vuur in mijn lichaam wel wat aan, dus spoedig zou ik mijn nek wel kunnen bewegen. Wel vreemd dat ik mijn kop wel kon bewegen, terwijl deze toch ver van mijn lichaam verwijderd zat. Maar het antwoord wist ik al wel. Het was een biologische verklaring en had te maken met hoe draken vuur spuwden. Het was moeilijk om uit te leggen, maar het kwam erop neer dat de kop áltijd even warm was als het midden van het lichaam. Ik voelde de warmte heel zachtjes verspreiden. Het ijs dat mijn lichaam bedekte begon zachtjes te smelten. Gelukkig kon dat vuur weer normaal worden. Er gingen verschrikkelijke verhalen ten ronde over draken die voorgoed onderkoeld bleven. Zij waren traag. Trage wezens konden niet goed jagen. Daarom stierven ze natuurlijk al snel. Ik kon niet rillen, anders had ik dat allang gedaan. Nee, ik had echt veel geluk dat mijn vuur nog niet compleet gedoofd was. Dan was ik een groot uitgevallen hagedis geworden. En een draak wekte nog altijd meer angst op dan een groot uitgevallen hagedis. Niet dat ik angst wilde zaaien! Nee, dat zeker niet! "Ik ben blijkbaar die 'gek' die je bedoelt," zei Jellal opeens. Of nee, niet opeens, maar vlak nadat ik had gevraagd wie al dat ijs op mij had gegooid. Hij was dus de gek. Hij stak zijn hand op, wat nogmaals bewees dat hij het was. Hmm, dat bewees wel dat hij sterk was. Toch? Het was moeilijk om een draak neer te halen, tenzij je de zwaktes van zulke beesten kende. En ik wist zeker dat de heks die zwaktes kende. Ik vormde langzaam een glimlachje op mijn gezicht. “Ik ben blij dat jij die gek bent, en niet die ijsdraak,” fluisterde ik. Omdat ik de vorige vragen had uitgeroepen was ik een beetje zwakjes geworden. Ik was gedwongen om te fluisteren, mocht ik niet nog een keer kracht willen verliezen. Dat kon mijn dood betekenen. Daarom ging ik tegen mijn wil in. Als het mij hielp te overleven, dan deed ik het maar al te graag.

Ik merkte dat de grijns op zijn gezicht wegging. Ik zei er alleen niks van. "Leuk dat je het vraagt," was zijn antwoord. Hij zei het op een droge manier. Ik wilde hem aandringen om tot dat uiteindelijke antwoord te komen, maar hij kwam zelf al tot het antwoord. "Je viel me in de grot aan met je poot en je mistte me. Vervolgens ging ik de grot uit en heb ik met magie water naar je gestuurd die ik later in ijs liet veranderen om je 'rage' letterlijk te doven," was zijn antwoord. Ja, en? Die ijsdraak dan? Hij zei er niks over. Misschien was de arme schat die ijsdraak wel vergeten! Awh. Ik moest blij zijn met de informatie die ik had gekregen. Oh, die vuile.. Hij wist wat de zwaktes van een vuurdraak waren! Verdorie! "Ben je het vergeten?" Nee, niet vergeten. Ik was er nooit bij. Bij die ‘rage’, zoals hij het noemde, was ik er helemaal niet bij. Het was werkelijk alsof iemand anders je lichaam overnam. In dit geval was het de innerlijke woede en frustratie die iedere draak met zich mee droeg. Als ik het had gekund, had ik met mijn hoofd geschud. “Nee, niet vergeten, maar ik ben er nooit bij geweest,” fluisterde ik, waarna ik toen besefte dat het eigenlijk best stom klonk. Ik was er wel degelijk bij, maar dat uitte zich alleen maar in tactieken. Voor de rest was het één grote moordmachine, zo’n ‘rage’-draak. Ik beet even op mijn ‘lip’, want natuurlijk had ik niet zo’n lip als mensen hadden. “Het is een beetje moeilijk uit te leggen. Het is een soort van.. Vloek, die voor zover ik weet iedere draak in zich heeft. In het alledaagse leven heb je er nauwelijks last van, maar alleen als je boos bent begint het. Maar soms kan het zich zomaar uiten. En dan krijg je zoiets als wat ik net had,” legde ik zachtjes uit. Ik voelde me niet zo goed. Kwam het door al dat ijs? Of was het deze verklaring over die ‘rage’, zoals Jellal het noemde? Ik wist het niet. “Ik voel me niet goed,” fluisterde ik nóg wat zachter. Door dit te zeggen kon ik roofdieren en andere draken lokken. Daarom zei ik het wat zachter. Maar ergens had ik het gevoel dat Jellal me zou beschermen. Waarom eigenlijk? Ik wilde hem die ene keer aanvallen! Het zou ook wel. Misschien.. Konden we wel.. Vrienden worden. Vrienden? Ja, vrienden. Hoe onwaarschijnlijk het ook klonk, een vriendschap tussen een mensachtige en een draak. Maar ach, dit was wel een mooie uitzondering, toch?

'Nee, niet vergeten, maar ik ben er nooit bij geweest,'fluisterde Esida. Huh? Was ze er niet 'bij geweest'? Hoe bedoelde ze dat nou? Nam die 'rage'toch een draak over? Dat klonk o zo logisch, maar misschien was ik 1 van de weinige die het écht onderzocht waardoor die 'rage'zo geconstanteerd werd. Het leek nu haast normaal om te zeggen dat een 'rage' een wezen kon overnemen. Maar iemand moest er eens opgekomen zijn. Dat moest haast wel. Dat persoon moest zoals ik zijn geweest; kennis over draken. De enigste overeenkomst. Maar zag Esida wel wat er gebeurde, of tja..? Het werd verwarrend, naarmate ik meer de tijd nam om erover na te denken. Het lag inderdaad ingewikkeld. Die ene zin had me al tot twijfels gebracht. Ik tuurde nog naar de regenbui, die zwakker werd. Het viel me pas nu op, dat de lucht aan het opklaren was. Had ik dan zoveel water gebruikt? Dat was ook raar. Even keek ik naar mijn bloedeigen handen. En dat zonder al te veel moeite. Dat ik zo sterk was, wist ik niet. Het was mijn eerste keer dat ik ze écht moest gebruiken met een doel. Maar goed. Die 'rage'... Was dat ook wat mensen soms hadden? Dan kon ik het makkelijker onderzoeken en achter de waarheid komen wat Esida zei. Ik kon natuurlijk om meer informatie vragen, maar Esida zou deze niet goed kunnen beschrijven. 'Het is een beetje moeilijk uit te leggen. Het is een soort van.. Vloek, die voor zover ik weet iedere draak in zich heeft. In het alledaagse leven heb je er nauwelijks last van, maar alleen als je boos bent begint het. Maar soms kan het zich zomaar uiten. En dan krijg je zoiets als wat ik net had,'Direct keek ik recht in Esida's ogen die eerder gloeiend waren geweest. Het leek alsof ze letterlijk mijn gedachten had gelezen. Ze legde die 'rage'uit. Maar nu wist ik er meer over. Ik keek zojuist van Esida weg om na te kunnen denken, totdat ze verder sprak. 'Ik voel me niet goed,'fluisterde Esida nóg wat zachter. Huh? Waarom zo z-..Laat maar. Één enkel teken van zwakte en je leven was voorbij. Gewonde, zieke draken stierven daarom ook snel. Ze werden gedood door andere fantasiewezens die wel van vlees hielden. Chimeara's bijvoorbeeld. Dat waren écht moordmachine's, maar Cerberussen waren nog wat erger. Die jaagden je op, totdat je niet verder kon rennen en doodden je toen. Maar een Cerberus kan je makkelijk doden. Maar als je éénmaal zo zwak was, dacht je niet helder na. En bij Chimeara's.. Was je haast direct ten dode geschreven.

Maar Esida voelde zich niet lekker. Ik blies wat haar weg en keek Esida weer recht in haar ogen aan. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht- ik wilde tenslotte geen grote glimlach opzetten, wegens de situatie, maar serieus blijven was ook té, daarom bleef de glimlach klein. Ik zou Esida zolang beschermen. Ik was niet erg bezorgd om het feit dat ze zich slecht voelde. Het lag aan het ijs. Het had Esida te sterk afgekoeld, waardoor het lichaam zich moeizaam kon herstellen. En ik wist exact hoe ik Esida zou behandelen. Heel simpel. Ik kon geen genezingsmagie, maar elementen waren mijn specialiteit. En vooral vuur bestuurde ik goed. Aarde-ook soms metaal genoemd- vond ik het moeilijkst te besturen. En bliksem vond ik relatief makkelijk, en dan had je nog water die ik middelmatig kon besturen. Ijs inbegrepen, natuurlijk. Maar omdat Esida een vuurdraak was en zichzelf moest opwarmen, was er hitte nodig. En daar kon ik voor zorgen. Maar ik moest Esida ook niet te snel opwarmen, want dan zou ze zich nog beroerder voelen. "Heren van de zuidelijke wachttorens. Bewakers van de poorten van het zuiden. Met het trekken van deze cirkel, roep ik ook: de heerses over het element vuur, en hun dienaren, de. Salamanders, opdat ze tijdens mijn ritueel aanwezigzullen zijn en mijn cirkel zullen bewaken," Spoedig omringde een laag vuur mijn handen en hield ik deze bij de borst van Esida. Ze was enorm, maar door het ijs die haar in een rare houding had gebracht, wist ik deze te raken. Maar ik hield mijn hand net bij haar hart. Dat was het centrum van elk levend wezen. Ik voelde hoe haar hart in elkaar trok en zich weer herstelde naar zijn oorspronkelijke vorm, en de schubben ervoor trilden lichtjes. De hart trok dus stevig en snel in elkaar. Logisch. Mijn blik werd met de tijd serieuzer, terwijl ik de inspanning die het hart moest leveren verminderde door ook bij te dragen aan de lichaamswarmte van Esida. Zo moest het wel goed komen. Oja, ik moest Esida er nog over vertellen. "Nu zou je je beter moeten voelen,"Nadat ik uitgesproken was keek ik met mijn groene ogen Esida aan. Ik hoopte dat Esida minstens met een normale, luide stem kon antwoorden. Die warmte bezorgt Esida ook energie, dus... Hé, ik bestreed de vermoeidheid en de nare gevoel van Esida.

Alsof ik een standbeeld was geworden bleef ik daar liggen. Ik was weliswaar geen standbeeld zoals de verhalen over de mensen gingen. Zij hadden standbeelden van steen. Ik was een slappe pop. Maar alsnog kon ik me niet bewegen. En dat was zo’n beetje mijn vergelijking tussen mij en een aards standbeeld. Langzaamaan kon ik mijn schouders en heupen in beweging zetten, maar toch vond ik het wel onnodig om ze te bewegen. Wat had ik aan schouders als ik toch door de ledematen eronder zou zakken? Juist. Ik bleef daar dus liggen. Als het niet zo had geregend en als Jellal er niet was geweest, was ik ten dode opgeschreven. Maar aan de andere kant, de heks had mij wel in deze nare situatie geplaatst. Het was allemaal door die ijsdraak. Verdorie. Rotdraken. Ik merkte weer een kleine glimlach op. Wat? Lachte hij me nou uit? Ik was te traag om nog enige actie te ondernemen, anders had ik allang wat gedaan. Ik bleef naar die glimlach kijken. Nee, ik besefte me dat die glimlach groter zou zijn geweest, mocht hij me willen uitlachen. Ik zag dat hij me aanraakte, maar ik voelde nauwelijks wat. Het was die verlamming. Deze zorgde ervoor dat ik nauwelijks wat voelde. Wel een raar gevoel. Het was net alsof ik er helemaal niet was. Alsof iemand dwars door mij heen zou gaan, maar het toch niet deed. De heks zei wat. Alsof het een ritueel was, een heilig iets om magie te kunnen besturen. Ik spuwde gewoon een vlam uit. Klaar. Maar deze heks deed dat niet. Opeens werden zijn handen omringd door vuur. Ik had al een idee van wat hij zou doen. De vlammen warmden mij op. Hierdoor werd ik niet zo traag. Als je in een omgeving was waar je snel moest handelen, maar heel traag was, dan was dat haast misselijkmakend. Ik sloot mijn ogen even. Gelukkig, nu zou het vast goed komen. Mijn hart ging al wat sneller kloppen. Voorzichtig opende ik mijn ogen weer. Ik zag dat Jellal steeds serieuzer begon te kijken. Misschien was het mijn verbeelding, misschien niet. Maar in ieder geval zag ik het wel. Ik glimlachte even. Ik was allang blij dat ik een beetje vertrouwen in iemand kon hebben. Als zwakke draak was ik immers nergens.

"Nu zou je je beter moeten voelen," hoorde ik. Zachtjes maakte ik een knikkende beweging, ter bevestiging dat ik me inderdaad beter voelde. “Ja, klopt,” zei ik, dit keer wat luider dan eerst maar nog steeds aan de zachte kant. Ik lag immers nog in het ijs, dat was in de tussentijd niet allemaal weggesmolten. Ik strekte mijn klauwen even. Hmm, als ik mijn klauwen kon bewegen, dan kon ik misschien ook uit het ijs lopen. Ik stond voorzichtig op. Even zag ik sterretjes. Het was ook best moeilijk om als zo’n sloom wezen uit het ijs te komen. Warmbloedige wezens wisten echt niet hoe het was om in de kou niet meer te kunnen bewegen. Het was verschrikkelijk. En nu was ik door mijn kracht wel een beetje warmbloedig, maar als ik een lading ijs over me heen kreeg was dat snel voorbij. Ik zette traag wat stappen naar voren. Ik was lang niet zo snel als in het begin, maar ook niet zo traag als een aardse schildpad. Ik dwong mijzelf om wat sneller te lopen, maar dat resulteerde in schokkende, robotachtige bewegingen. Toen ik compleet uit het ijs was, ging ik weer liggen. In de verte zag ik een groen figuur vliegen. Wacht eens.. Was dat niet? De schok deed mijn innerlijke vlam feller branden, waardoor ik ook wat actiever was. Het was net adrenaline. Ik schrok op. Die draak.. Hij was een bekende! Even vergat ik dat het niet zo verstandig was om nu al een andere draak aan te vallen. Ik stond zo snel ik maar kon op. Een krachtige vlam verliet mijn bek, die recht op de groene draak af ging. Nu pas merkte ik dat de draak iets bij zich had. Was dat niet.. Een mens? Hmpf. Ik was nog steeds mijn haat jegens mensen niet kwijt. Alleen maar omdat Jellal geen echte mens was viel ik hem niet aan. Ik gromde een keer. Ik spreidde mijn vleugels en wilde wegvliegen, maar toen besefte ik me dat mijn vleugels half uitgeklapt waren. Ik had niet genoeg kracht om die vleugels uit te klappen, laat staan ook daadwerkelijk vliegen. Ik prevelde iets in mijn eigen taal, wat niet al te vriendelijk klonk. Teleurgesteld in mijn eigen kracht liet ik me weer op de grond ploffen, waarna ik mijn vleugels weer inklapte. Wel bleef ik nog alert, er was immers een grote kans dat die draak terug zou komen. En dan was het wel nodig dat je oplette.

Zachtjes maakte de vuurdraak een knikkende beweging. Ze voelde zich dus blijkbaar beter. Mooi. Als de herstelling langer zou duren, werden we misschien nog gespot door die ijsdraak en was die ditmaal minder lief met ons. Genade tonen zou dan geen optie zijn voor die ijsdraak; zijn tegenstanders waren een heks en een zwakke vuurdraak. Dat was niet zo moeilijk. Maar zo zou die ijsdraak denken, als hij niet gewond was en nog naar ons zou terugkeren, nadat ik hem als mensachtige had verast. Esida had dus degelijk geluk. Al was ik ook de oorzaak van enkele problemen, maar er waren geen doden gevallen, en al zeker geen gestorven vrienden. 'Ja, klopt,' hoorde ik Esida ineens zeggen. Gelukkig, haar stem klonk niet meer zo zacht, maar deed gelukkig geen pijn aan mijn oren, omdat ik zo dicht bij haar stond. Ik zag dat ze haar klauwen strekten, zeker om te kunnen lopen dus stapte ik even opzij. Het laagje vuur om mijn handen liet ik snel verdwijnen, nu ik het vuur niet meer nodig had. Esida kon nu zichzelf wel opwarmen. Maar ik wilde ook niet geplet worden oor een enorme vuurdraak. Dus stapte ik de grot alvast uit en snoof de vochtige geur in. Hmm.. dat rook heerlijk. De geur na regen rook altijd zo heerlijk en vertrouwend. Net tranen die opgedroogd waren door iets goeds. De regendruppels waren de tranen, en deze geur waren de opgedroogde tranen. Beiden stopten door iets goeds. En toevallig stopte de regen ook net nadat Esida weer oké te noemen was. Hoewel. Ik zag haar in mijn ooghoek robotachtige bewegingen maken om vooruit te komen. Het zag er grappig uit, hoe de draak probeerde te lopen, maar nog niet volledig hersteld was. Het duurde nog eventjes. En door ijs heen lopen was moeilijk voor een mensachtige, en zeker voor een draak met het element vuur. Vuur en ijs gingen niet goed samen. Maar juist daardoor herstelde Esida. Ik begon tegen de wand naast de grot te leunen, kijkend naar de mooie, donkerblauwe lucht. Het werd nacht. Zo snel al? Was deze dag bijna voorbij? Had ik al die tijd in die grot gebracht? Dat was raar. Maar niet alleen dat. Ik zag een enorme, groene draak vanuit het Westen het luchtruim boven dit gebied naderen. Een groene draak? Een natuur draak? En zo ja, wat deed dat wezen nou hier? Hier leefden veel draken, maar dit stukje was meer voor de ijs-en vuurdraken. Dit was abnormaal gedrag. Even keek ik naar Esida, of zijn er meer over wist, maar haar blik was strak gericht op de draak. Ging ze nou? Maar ze moest nog herstellen. En al spoedig krabbelde ze overeind en zag ik dat een vlam haar bek verliet en recht richting de groene draak schoot. De vlam volgde ik niet, ik bleef Esida aankijken. Dit moest ze écht niet doen. Ze was nog nauwelijks hersteld. Ik beet even op mijn lip, waarna ik wel naar de groene draak begon te kijken.

Huh? Iets bungelde onder de klauwen van de enorme, groene draak die ik nu pas zag, doordat een enorme berg achter de draak zat. Pas nadat de draak de berg was 'gepasseerd'zag ik het 'ding'. Maar 'het ding'had een mensenhoofd, handen en voeten. Het was een mens. Nee, een kind. Ik trok mijn ogen tot spleetjes om het kind beter te kunnen zien, en dit kind leek op dat drakenkind.. Dat was pas raar. Maar die draak was toch een vuurdraak en geen groene draak? En die kind zou nu veel groter en ouder moeten zijn? Het kon hem niet zijn, maar hij leek er verdomd veel op. Die kapsel. De stekelige kapsel. "Grmpff."mompelde ik, terwijl Esida in mijn ooghoek probeerde weg te vliegen, maar het niet lukte. Teleurgesteld schudde ik mijn kop heen en weer, waarna ik weer recht naar de draak keek. Wacht! Dat kind bewoog niet. Was het kind nog wel levend? Ik balde mijn vuisten en snoof. Wat zwak, zelfs voor een draak. Mensen doden uit haat, oké.. Maar een kind, terwijl je een enorme draak was? Gewoon niet. Ik hield mijn linkerarm gestrekt voor Esida. "Kijk naar de mensen jong. Het beweegt niet. "Waarschuwde ik haar. De draak aanvallen was al een slecht idee, maar vooral wanneer hij een kind vast hield. Ik kon dit wel regelen. Het was tenslotte een aarde draak, dus kon ik het wezen afschrikken, door met vuur te spelen. Oja, wat had Esida's vlam uitgericht? Kort keek ik weer naar de draak, die nog vrolijk vloog. Was het mis? Ik trok mijn arm terug. Die spreuk gold altijd na het uitspreken voor enkele minuten, maar als je een ander element ging gebruiken moest je opnieuw de spreuk uitspreken. Ik hield mijn handen bij mijn mond en blies vuur recht op de poten van de draak. De draak zag de vuurvlam aankomen, maar was ook verrast dat het van een menselijk wezen kwam. Uit schrik liet hij het kind los. Maar de draak zat op zo'n grote hoogte, dat het kind dood zou zijn, als hij eenmaal op de grond was beland. Snel wist ik richting het kind te rennen, die ik toen stevig vastgreep. Zijn kop leunde op mijn linkerarm, en zijn benen zaten over mijn rechterarm heen. Net alsof je een baby vasthield. Maar ik schrok van zijn toestand. Zijn gezicht zat onder de viezigheid, er zat bloed over zijn lichaam heen, maar hij leefde nog wel. Een glimlach liet ik zien, maar ik was de draak vergeten. Dat was niet zo slim, want ik voelde 2 enorme ogen die op mij gericht waren en luide vleugelgeklap. Ow, Ai. Zo snel kon ik niks doen. Ik kon enkel nog verrast toekijken, hoe de enorme kaken van de groene draak mij naderde.

Nog steeds rende ik door, in de richting die de groene draak uit was gegaan. Ondertussen was er niet veel meer van het beest te zien, behalve een stip in de verte. De vrouwelijke manticore die naast me meerende begon al moe te worden, en ikzelf ook. Normaal gezien zou ik zo'n grote afstand niet op volle snelheid afleggen, maar nu kon ik niet anders, Masaomi was in levensgevaar. Ik kon hem gewoon niet aan zijn lot overlaten. Ik merkte dat de grond onder mijn voeten - of, nou ja, poten, hoe je het ook wil noemen - begon te veranderen. Wat daarnet nog droge aarde was, was nu steen. En nog heet ook. Dat zorgde ervoor dat ik het niet erg in overweging nam om langzamer te gaan of te stoppen. Ik keek even op, en merkte dat de draak niet meer in de lucht hing. Ik probeerde met veel moeite te versnellen, en uiteindelijk kwam ik aan bij de ingang van een grot. Er stond een mens, hoewel ik het gevoel had dat dat geen "normaal" mens was. Wat me meer interesseerde, was wat hij in zijn armen had; het lichaam van Masaomi. Ik stond als versteend. Hij was toch niet...? Ik ging weer rechtop staan en liep naar hem toe. Het kon me even helemaal niets schelen wie die andere was. Ik hijgde van het rennen, en van de paniek die zich van mij meester maakte. Ik greep naar Masaomi's pols, en probeerde zijn hartslag te voelen in zijn pols. Ik hield mijn adem in. Mijn hart sloeg veel sneller dan normaal van die marathon, waardoor ik niet wist of ik de harslag van Masaomi voelde of niet. Veel meer tijd was er ook niet, want toen ik opkeek zag ik de groene draak, die dit had veroorzaakt. Ik ademde diep, dit keer niet van vermoeidheid, maar van ingehouden woede. Ik draaide me naar de draak en keek het beest aan. Zonder dat ik het besefte, kwam voor de zoveelste keer mijn instinct naar boven. En nu niet 'gewoon' het instinct van een wolf; maar van een weerwolf. Ik trok mijn lippen op en ontblootte mijn tanden. Ik hoopte dat de manticore me snel zou inhalen. Als dit zou uitlopen op een gevecht, kon ik alle hulp gebruiken die nodig was.

Ik zag tot mijn grote verbazing dat ik de draak niet had geraakt. Huh? Hoe kon dat nou weer? Ik raakte álle draken, waarom deze groene nou net weer niet? Ik richtte mijn vermoeide blik op de donkere lucht. Het leek nog donkerder te zijn dan eerst. Waarom zou dat zo zijn? Zou het avond - zoals de mensen het noemden - worden? Verdorie, kon ik weer niet van mijn vrijheid genieten! Ik was al vermoeid, maar door de duisternis werd dit gevoel sterker. Maar ik mocht nu niet in slaap vallen! Nee, er dreigde gevaar! Ik moest eerst deze draak verjagen, dan pas kon ik rusten. Ik spande mijn spieren aan en wilde opstaan. Toen merkte ik de linkerhand van Jellal op. Wat was er nou weer? Kon ik die draak niet aanvallen? Waarom niet? Ik had een hekel aan die groene hagedis. Het was een bekende. "Kijk naar de mensenjong. Het beweegt niet." Verbaasd keek ik op. Een mensenjong? Oké, het was een mens, maar ik had niet gezien dat het nog een jong was. Hij bewoog inderdaad niet, zoals Jellal al had opgemerkt. Aan de ene kant vond ik het goed dat die draak het mens had gepakt. Iedere draak had een hekel aan mensen door een voor de hand liggende reden. Daarom keek ik eerst niet zo op van dat mens. Maar aan de andere kant.. Een jong? Jongen, ouderen en zwakkeren vormden samen natuurlijk een makkelijk slachtoffer. Maar een draak kon een volwassen mens heus wel aan. En deze volwassen mensen zorgden voor jongen zoals dit mensenjong. Of zoals de mensen het noemden: een kind. Ik zag opeens een vlam richting de draak gaan, die niet van mij kwam. Nee, als die vlam van Jellal kwam, kwam hij natuurlijk niet van mij. De draak schrok hier blijkbaar van. Uit schrik liet het groene beest.. Het mensenjong los? Nee! Ik stond op het punt om naar het kleine wezentje toe te rennen, maar Jellal was me al voor. Ik hield zo snel mogelijk halt, om niet over hem heen te rennen. Ik zuchtte opgelucht toen ik zag dat hij het jong had gevangen. Oh, gelukkig. Nu had ik wel een verschrikkelijke haat aan mensen, maar ik vond het een beetje zwak dat zo’n grote draak het op de kleintjes had gemunt. Nu kon ik wel zeggen dat hij iemand van zijn eigen lengte moest nemen, maar mensen waren al kleiner dan draken. Een dergelijke uitspraak zou betekenen dat we helemaal geen mensen moesten aanvallen. En nee, ik zou zeker niet stoppen met mensen aanvallen. Vooral wegens de verhalen die werden doorverteld. Die waren gewoon te gruwelijk.

Maar de groene draak was nog niet weg en waarschijnlijk was Jellal dat even vergeten. Ik wist het niet. Het groene beest vloog met een wijd opengesperde bek richting de twee. Nee, dat liet ik mooi niet gebeuren! Ik wilde de draak aan de kant duwen, maar iets trok mijn aandacht. Ik zag niet goed wat het was, daar ging het te snel voor, maar een of andere beweging had mijn aandacht weggetrokken. Ik zag een weerwolf bij Jellal staan, die blijkbaar een vriend van het blonde mensenjong was. In de verte zag ik een manticore rennen, die waarschijnlijk bij de weerwolf hoorde. Waar waren ze in hemelsnaam mee bezig? Zagen ze dan niet dat er een gigantische hagedis op hun af vloog? De weerwolf ontblootte haar tanden. Juist ja. Daar schrok je een draak echt mee af. Ik zette kracht in mijn wankele achterpoten, waarna ik een sprong maakte en de groene draak op de grond duwde. Of nou, hij moest wel op de grond belanden. Anders was de draak een spook. Ik brulde en klemde mijn kaken stevig om de nek van het groene beest. Het kon mij niks schelen dat de draak groter was dan mij. De draak deed meerdere dingen fout. Hij had pech dat ik er was. Ik boorde mijn witte drakentanden in zijn nek. Het duurde niet lang of ze doorboorden de moeilijk doordringbare schubben op zijn nek. Of in ieder geval, het drukken ging opeens veel gemakkelijker, dus ik ging meteen daar van uit. Met een voorpoot trachtte ik hem verder op de grond te duwen. Natuurlijk had ik niet zo veel kracht. Vluchten was immers iets waar ik veel beter in was. Maar hier was vluchten geen optie. Vluchten betekende hier dat de anderen zeker zouden worden aangevallen. Ik besefte me dat ik gewoon een mens aan het beschermen was. Een méns! Natuurlijk ook Jellal en de weerwolf, maar het mensenjong bleef door mijn gedachten flitsen alsof het een irritante mug was. Ach, eerst deze draak verjagen, en daarna pas kon ik me schamen voor iets ongehoords in heel Volacia. In mijn bek verzamelden zich vlammen, die ik vervolgens met een grote kracht uitblies. Als het goed was, recht in zijn nek. Mijn greep verslapte lichtjes, maar nog niet genoeg om helemaal te kunnen vluchten. Ik wist het. Ik was moe, niet alleen het ijs maar ook het tijdstip speelden een grote rol. Maar dat kon ik niet laten merken. Dat mócht gewoon niet! Met alle kracht die ik had vocht ik verder. Ik wilde niet opgeven. Dat kon ik ook niet. Het was nu óf ik, óf al die anderen. En nou, dan was mijn keuze al snel gemaakt.

Over een paar tellen was ik een drakenhapje. Wat een gruwelijk einde. Maar niet enkel ik, maar ook deze blonde jongen zou het pineut zijn. Dus het kostte 2 levens. Stevig beet ik op mijn lip. Nee, hea. Mijn leven opofferen om dit kind? Was dat een goed idee? Mijn blik liet ik over de jongen glijden. Een blonde jochie, met een witte vest en een zwarte broek. Maar hij had ook rare streepjes op zijn wangen. Het leek er natuurlijk uit te zien, en het was duidelijk een mens. Maar.. Wacht! Wat was dat bij zijn arm? Allemaal tekens stonden erop, die licht uitstraalde toen ik er maar eventjes naar keek. Dat betekende al genoeg. Alles wat door heksen was gedaan qua spreuken, vloeken etcetera, gaf licht af wanneer een andere heksje ermee in aanraking kwam. En die tekens stonden voor een portaal. Hmm.. Welk portaal? Was het een gevaarlijke? Ach, wat maakte dat nu uit. We werden een drakenhapje. En dan zat ik de jongen te bestuderen? Goh, dat is pas een triest einde. Een heks die een jongen bestudeerd, voordat hij dood gaat. En dat klonk nogal fout. Maar ik wilde niet dood. Ik moest hopen op een enige vorm van hoop. Dat was zeldzaam voor een heks, want die konden veel.Maar nu had ik weinig keus. Voor de laatst paar seconden hield ik de jongen steviger vast en hield ik mijn ogen stevig dicht. Spoedig zou ik enkel pijn voelen, dat zeker. Maar de seconden vlogen voorbij, maar ik voelde enkel wat geruk vanuit de zijkant. Verast keek ik op, recht in de ogen van een weerwolf die de pols van de jongen vastgreep. Hé? Wie was deze wolvin? En waarom greep ze z-.. Laat maar. Ik wilde zeggen dat hij nog leefde, maar nu ging die weerwolf er ook aan. Heerlijk. 3 Doden. De situatie verergerde. En spoedig zag ik dat de weerwolf zijn lip omhoog trok. Dat ging nu niet echt werken. Een schaduw omhulde de plek, en de tanden kwamen ontzettend dichtbij. Crap! Het was voorbij! Een raar einde voor een kind, een heks en een weerwolf.

Baf! Een hard gelui wakkerde me op. Wat was dat? En ik voelde enorme schaduw ook niet meer. Wat zou het betekenen? En spoedig zag ik een rode schim de groene draak vastgrijpen. Ik kon het niet laten, dan door te glimlachen. "Esida!"riep ik enthousiast uit. Yes! Esida had ons gered. Ik kon haar bedanken, maar mijn trots was verdwenen. Ik kon een mens niet redden... en mezelf ondanks mijn magie. Direct keek ik weg. Daar gaat mijn trots als heks. Mannelijke heks, eigenlijk. En dat verergerde dit moment juist. Maar Esida dan? Zij beschermde een heks, wolf en een mens. Dat was heel zeldzaam onder draken. Maar wie weet, waren we voorbestemd. Kuch. Of helemaal niet. Maar die jongen. Ik bestudeerde hem, en zag zijn borstkas op en neer gaan. "Hij is oké,"Stelde ik de weerwolvin gerust. Net toen ik de jongen weer aankeek, zag ik een Manticore in mijn ooghoek verschijnen. Ik hief mijn wenkbrauw op. Sinds wanneer stond er hier een Manticore? Was ie jongen dan zo waardevol voor hun? Vanwege die portaal, of waren hun de vrienden van hem? Dat betwijfelde ik, maar het was mogelijk. Maar weerwolven haatten mensen, en Manticore's hadden geen enkele band. Dit was uitzonderlijk vreemd. Maar ik was ook vreemd. Een mannelijke heks en bevriend met een draak. Dat zei genoeg. "Wie is deze joch?"vroeg ik aan de weerwolvin, met een kalme stem. Ik wilde kalm overkomen, maar Esida zat ook die groene draak een lesje te leren. Ik kon niet onnozel zitten doen. Ik wilde meehelpen, zolang het kon. Maar toch. Ik twijfelde sterk. Ik was benieuwd naar die poort. Dan beiden! Ik liet de jongen over mijn schouder hangen, terwijl ik hem met 1 arm stevig vastgreep en met de andere hand enkele vuurvlammen schoot naar de groene draak, die deze aanval niet had verwacht. Maar sommige vlammen schoten mis. Ik moest het kind dan maar de volledige aandacht geven. Ik hurkte voorover en legde de blonde jongen zachtjes neer op de grond, terwijl ik zijn arm bestudeerde. Rare tekens. "Weerwolvin, weet jij hier iets van?"Ik was benieuwd of ze hier al iets over wisten. Alle informatie was welkom. Straks was het nog erg gevaarlijk.

Nog even maakte ik een grommend geluid, waarna ik mezelf vemande en mezelf weer werd. Dit haalde niks uit. Het was weer eens sterker dan mezelf. Ik zag de draak op ons afkomen en kneep mijn ogen dicht. Was dit dan het einde van mij, van Masaomi en de onbekende die hem redde? Plotseling hoorde ik het geluid van een zwaar wezen dat tegen de grond werd gesmakt. Ik opende mijn ogen, en zag dat de rode draak, die hier blijkbaar al was, het beest met alle macht tegen de grond duwde. "Esida!" riep de jongen naast me. Ok, nu wist ik tenminste hoe de draak heette. In een ooghoek zag ik dat hij direct wegkeek. Huh? Sinds wanneer moest je je schamen wanneer iemand je beschermde? Maar ja. Ik zag hoe de rode draak haar tegenstander in de nek had gegrepen en niet meer losliet. Ik vroeg me af hoe lang ze het zou kunnen volhouden, ze zag er niet bepaald uit alsof ze in topconditie was. Ik keek even om naar Masaomi. Ik maakte me ongerust over hem. Zou hij het wel halen? "Hij is oké," hoorde ik een stem zeggen. Het was de man die de blonde jongen had gered. Ik knikte dankbaar naar hem en haalde opgelucht adem. Gelukkig, Masaomi leefde nog. Toen ik opkeek, zag ik de manticore aanrennen. Tja, ze lag inderdaad een stuk achter bij dat laatste eind. Toen ze eenmaal in de grot was bleef ze stilstaan en keek ze mij aan. "Iwanna do alot foryu, but neveletme do athing anow." Dat betekende ongeveer "Ik zou veel voor je willen doen, maar laat me nooit meer zoiets doen als dit." 'Nomatter. This lastime yu haveto do this.' Vrij vertaald, 'Maakt niet uit. Dit is de laatste keer dat je zoiets hoefde te doen.' Ik draaide me weer om toen de vreemdeling mij iets vroeg. "Wie is deze joch?" Ik liep een paar stappen naar ze toe, en mijn blik gleed van de één naar de ander. 'Hij is een vriend van me. Hij heet Masaomi.' Ik voelde mezelf plotseling wat duizelig. Ik schudde even met mijn hoofd, en het gevoel werd minder. Het was toen al tot me doorgedrongen; ik was uitgeput. Letterlijk. Die marathon rennen in topsnelheid heeft me niet veel goed gedaan. Als ik niet snel zou uitrusten, zou ik ter plekke bewusteloos neer kunnen vallen. Ik zag dat de vreemdeling Masaomi wat anders vasthield, zodat hij één hand vrij had. Verrast keek ik naar wat er gebeurde. Hij schoot vuurvlammen uit zijn hand naar de groene draak. Sommige vlammen misten. Toen drong het tot me door; dit was niet gewoon een mens, nee, dit was een heks. Een mannelijke dan, en misschien ook wel vriendelijk. Hij hurkte voorover en legde Masaomi zachtjes neer op de grond, en ik zag hoe hij zijn arm bestudeerde. "Weerwolvin, weet jij hier iets van?" Vroeg hij. Wat verbaasd hurkte ik ook neer bij Masaomi, en zag de vreemde tekens op zijn arm. Verwonderd schudde ik mijn hoofd. 'Nee, die tekens heb ik nog nooit gezien. Hij had altijd zijn vest aan, ik had nooit vermoed dat er tekens op zijn arm stonden.'

De groene draak onder mij brulde het uit. Waarschijnlijk was dit een natuurdraak en over het algemeen konden dit soort draken slecht tegen vuur. Ik had geen medelijden. Ik kende deze draak, zeker als het toch een natuurdraak bleek te zijn. Ik had slechte herinneringen aan dit wezen. Héle slechte herinneringen. Helaas lette ik niet goed op. Voor ik het wist zaten zijn vlijmscherpe klauwen in mijn borst geplant. Voor ik ook maar een geluidje kon uitbrengen groeiden er wortels uit het midden van zijn poot. Ze groeiden om mij heen. Wat wilde hij? Mij vastbinden? Dacht hij nou werkelijk dat dat hem zou lukken? Ik wilde vuur spuwen, maar kon het niet. Het enige wat mijn drakenbek kon verlaten, was een mager kuchje. Wat was dit nou weer? Blokkeerde die vervloekte draak mijn vuurkracht? Ik maakte mijzelf kwaad en gefrustreerd, maar ik hield mij wel in. Ik wilde allesbehalve in die ‘Fury’ komen: ik wist zeker dat dat mijn dood zou worden. Zeker als Jellal weer dat vervloekte ijs op mij af zou vuren. Jellal.. Ik wilde mijn kop omdraaien, maar kon het niet. Mijn nek stond muurvast. De wortels hadden mijn nek vastgezet. Het was net een wurgslang. Iedere keer dat ik uitademde, waren de wortels wat strakker om mijn keel gebonden. Wanhopig maakte ik een graaibeweging naar de draak toe, maar het lukte niet. Ik was ten dode opgeschreven. Of.. Toch niet? Meerdere vuurballen werden op de natuurdraak gericht, waarvan enkele ook daadwerkelijk de natuurdraak raakten. Het was echter wel genoeg om hem af te leiden. Ze verdwenen sneller dan dat ze kwamen. Was dat uit zelfbescherming? Waarom waren ze dan zo traag met groeien. Natuurdraken.. Rare wezens. Even besefte ik mij niet dat ik mijn eigen soort half beledigde, maar dat kon mij op het moment niet zo veel schelen. Eerst moest deze draak weg! Met een snelle beweging kreeg ik de groene draak op de grond. Op zijn rug ook nog. Nu moest ik wel winnen. Hij was er geweest. Ik kon hem zo doden als ik dat wilde. Traagjes tilde ik mijn voorpoot op. Mijn klauwen waren kort zichtbaar in het zwakke licht. Met een snelle beweging vloog de voorpoot op de keel af. Even grijnsde ik, toen ik mij besefte hoe makkelijk dit wel niet was. Hier móést wel iets achter zitten.

Natuurlijk moest de draak wel sterker zijn dan hij zich nu voordeed. Een reusachtige plant rees uit de stenen grond omhoog en greep juist die ene poot die ik in zijn keel wilde boren. Vlug blies ik een vlam op de plant, maar het duurde wel even voor deze verbrand was. Daarom was ik tijdelijk zwakker. De natuurdraak rook zijn kans en kroop onder mij vandaan. Toen ik me besefte wat zijn plan was werden mijn ogen groot. Nee! Hij wilde de anderen aanvallen! Ik gaf een harde ruk aan de plant, die door het verbrande plekje natuurlijk al snel brak. Ik gromde. Net toen hij een aanval afvuurde sprong ik tegen hem op. De aanval veranderde zo van koers. Hopelijk waren de anderen niet geraakt. Anders was het wel mijn schuld. En ook al was een van hen een mens, toch zou ik het vreselijk vinden als ze werden geraakt. Dit was een draak waar ik een gloedhekel aan had. Dus zeker hij mocht niet aan mijn bekenden zitten! Net toen ik wilde happen naar zijn nek stond hij op en gaf hij een laatste zwaai met zijn staart, voordat hij snel wegvloog. De zwaai raakte mijn kop en even overviel een intense koppijn me. Een brul vol met pijn was het resultaat. Mijn ledematen konden mijn slanke lichaam niet meer dragen. Al snel zakte ik in elkaar. Het gevecht was misschien iets te veel. Het was het natuurlijk wel waard, liever één gewonde dan meerdere, maar alsnog was het iets te veel van mijn jonge lichaam gevraagd. Ik was net onderkoeld geweest, een ervaring die ik liever niet nog eens tegen wilde komen. Mijn blik was op het groepje gevestigd. Ik zag de manticore even niet. Waar was die nou weer heen? Ach, het zou ook wel. Ook mijn blik viel op de vreemde tekens die op zijn arm stonden. “Wel vreemde tekens,” prevelde ik zachtjes. Ze kwamen me enigszins bekend voor. Het was van iets wat met vuur te maken had. Of ook weer niet. Ik wist het niet. De tekens riepen wel een oud beeld op, maar wie en wat in dat beeld stond kon ik moeilijk plaatsen. “Ik herken ze ergens van, al zou ik echt niet weten waarvan,” meldde ik. Ook al hadden ze daar vrij weinig aan, misschien kwam het nog eens van pas. Ik legde mijn kop op de warme, stenen grond. Nog steeds was het aan het regenen. En misschien wel voor de eerste keer in mijn leven irriteerde ik me niet aan dat verschrikkelijke gedrup op mijn snuit. Zou ik ziek worden?

De weerwolvin hurkte verbaast neer naar het kind die blijkbaar 'Masaomi' heette. Masaomi leek me een Japanse naam, die niet al te veel werd gebruikt. Maar die naam was alsnog bekend. Het viel me op dat deze weerwolvin ook echt bezorgd was om die jochie die er stilletjes bij lag. Ik kon het niet geloven, dat hij letterlijk een band had met een weerwolvin. Weerwolven haten mensen normaal gesproken, en Manticore's vielen veel wezens aan. Dit was écht uitzonderlijk vreemd, maar wel mogelijk. Het was ook niet een normale jongen. Hij had allemaal portaal tekens op zijn arm, dus was hij een soort van 'vervloekt'door een andere heks. Zo'n soort vloek werd niet vaak gedaan en kostte enorm veel energie, omdat er aan de andere kant van de portaal meestal een enorm sterk wezen zat. Ook werd deze vloek enkel gebruikt voor wezens die iets ernstigs had begaan of juist vertrouwen had gekregen van een heks en deze kracht kon beheersen en later kon gebruiken voor goede doelen. Man, dat was tegenstellend zeg. En terwijl ik zijn arm even vastgreep, besefte ik dat beiden mogelijkheden konden. Hij was bevriend met wezens die mensen haten! Dat was een straf op zich, maar dat was ook de reden om de tweede optie aan te nemen. De eerste optie betekende dat het persoon het wezen niet aan kon en zou sterven, en het tweede was juist dat hij deze wezen wel kon besturen. Ik was écht benieuwd welke optie het nou was. Anders kon ik wat proberen om hem te beschermen. Een soort slot kon ik verschijnen bij die portal, zodat het wezen moeilijker weg kon komen, maar het werkte tijdelijk. Bedenkelijk keek ik naar zijn arm, maar de tem van de weerwolvin trok mijn aandacht. Oja, ze zou nog antwoorden op mijn vraag. Dan kon ik weten welke optie het was geweest. 'Nee, die tekens heb ik nog nooit gezien. Hij had altijd zijn vest aan, ik had nooit vermoed dat er tekens op zijn arm stonden.' Ik trok mijn ogen tot spleetjes, waarna ik knikte naar de weerwolvin. "Best logisch.. want.."Vlug haakte ik mijn zin af. Laat maar. Eerst moest ik kijken of dit ook écht portaal tekens waren en ik wilde ze niet onbedoeld ongerust maken.

'Wel vreemde tekens,'hoorde ik ineens. Even grijnsde ik. Dat was Esida natuurlijk. Als draak kwamen ze soms van die tekens tegen, maar de meesten begrepen het niet. Ze waren tenslotte vuurdr-... Wacht eens even! Vuur! Ik wilde Esida aankijken, maar alsof ze op een hele enge wijze mijn gedachten had gelezen, antwoordde ze met; 'Ik herken ze ergens van, al zou ik echt niet weten waarvan,'Dan toch! Ik boog me over de arm van Masaomi en zag het eindelijk. Ik kon de tekens 'lezen', maar dat lukte alleen als je al een idee had wat er stond. En er stond 'vuur'op. Ik trok zijn arm dichter naar me toe, maar hield nog rekening met de jongen. Al was hij nog duidelijk bewusteloos. Die teken die de vorm van een omega had, betekende 'God'. Hmm... oké, vuur en God. Ik bekeek zijn arm weer en zag net bij zijn ellepijp 'wolf'in portaal taal taan. 'vuur', 'God', 'wolf'. Wat kon dat samen zijn? Ik zag geen andere teken meer. Wacht, volgen mij wist ik het wezen al. En ironisch genoeg was het een Aziatisch wezen, zoal Masaomi een Aziatische jongen was. Ik haperde even om de naam van het wezen te zeggen, omdat ik de rest ongerust zou maken, maar ik hielp hem tenslotte. Voor nu. Ernstig keek ik op, en keek ik recht in de ogen van elk persoon, terwijl ik de arm van Masaomi netjes weer op de grond plaatste. "Het is een portaal naar... De zon Godin.... Okami,"zei ik ernstig. Okami was een krachtig wezen. En zo'n wezen kon erg gevaarlijk zijn. Om zo'n wezen in een portaal te stoppen was nauwelijks haalbaar, du was ik benieuwd wie die hek zou zijn geweest. Het kostte zeker heel wat uren, voordat de portaal op zich was gemaakt. Maar daar hadden de heksen een slaapspreuk voor. Dan won je tijd. Maar dat was écht een gevaarlijk wezen! Oei. Zelfs vuurwezens kenden dat wezen. En ook Esida zou Okami moeten kennen. "Wanneer heb je Okami het laatst gezien?"vroeg ik aan Esida, zonder naar haar te kijken. Onbeleefd, maar ik probeerde haast direct een soort slot te maken. Welke optie het ook was geweest, Okami was té gevaarlijk. Zachtjes mompelde ik de spreuk van de slot, waarna ik mijn handen plaatste op de arm van het kind en er andere teken verschenen die de tekens van het portaal dwarsboomde. Zo, dat was dan dat. En Masaomi leek ook nog te ontwaken, dus was ik op tijd klaar geweest. Hij keek niet begrijpend om zich heen, en zag toen dat iedereen zijn arm had gezien. Vlug greep hij zijn arm met zijn hand en keek iedereen niet begrijpend aan. Maar zijn gezicht werd wat bleekjes toen hij een draak erbij zag staan en een rare man. Ik napte het wel. Kalmpjes liet ik een glimlach zien. 'Ze weten over.. die teken,"Zei ik kalmpjes, waarna ik me overeind hees en het stof van mijn kleding af mepte. "Het slot zorgt ervoor dat de portaal even niet gebruikt kan worden,"Zei ik ter verduidelijking. Nogmaals liet ik mijn blik over het groepje glijden. Hij had zoveel vrienden.

Toen ik even op adem gekomen was, keek ik naar wat er achter me gebeurde. De groene draak die Masaomi ontvoerde was hier immers nog steeds. Ik zag hoe de andere, rode draak met het gigantische wezen vocht. Het groene beest plantte zijn klauwen in het lichaam van zijn tegenstander. Uit het midden van zijn poot begonnen wortels te groeien. De andere draak probeerde vuur te spuwen, maar meer dan een kuch werd het niet. Ze zag de kans om los te komen toen het wezen zijn aandacht vestigde op de vuurballen die door de heks werden afgeschoten. De rode draak zag haar kans om los te komen waarna ze de aanvaller tegen de grond kreeg. Net op het moment van de aanval rees er een reusachtige plant op uit de rotsige grond, die de poot greep die bijna de keel van de groene draak had doorboord. De ander blies een vlam naar de plant, maar het duurde even voordat die werkelijk was doorgebrand. Ondertussen kwam haar tegenstander op ons af. Net op tijd wist ze hem weer weg te duwen. Hij gaf nog een laatste zwaai van zijn staart die de kop van de ander lelijk raakte, en vloog vervolgens weg. Ik zag dat de rode draak last had van die klap, maar dat was ook niet moeilijk voor te stellen. Ze stond niet meer stevig op haar poten, en zakte in elkaar. Heel even vroeg ik me af of die klap niet té hard was aangekomen, maar gelukkig bleef ze haar hoofd rechtop houden.
Mijn blik dwaalde af naar Masaomi, die nog steeds bewusteloos op de grond lag. De vreemdeling voor mij bestudeerde nog steeds de arm van de blonde jongen. Hoewel ik me meer zorgen maken over zijn gezondheid dan over die vreemde tekens, was ik toch wel benieuwd naar wat er precies stond, en wat voor nut de tekens hadden. Ik kreeg wel vrijwel meteen een antwoord terug op wat ik net zei. "Best logisch.. want.." Vlug haakte hij zijn zin af. Mijn nieuwsgierigheid was nu wel opgewekt. Ik wilde mijn mond al openen om iets terug te zeggen, maar ik slikte mijn woorden weer in. Nee, dit was niet het moment daarvoor. Als hij wilde zeggen wat het was, dan zou hij dat waarschijnlijk alleen maar uit vrije wil doen. Of misschien wist hij nog niet precies wat die tekens waren, dat zou ook nog kunnen. Ik keek weer op toen ik een stem hoorde; de stem van de rode draak, om precies te zijn. "Wel vreemde tekens," hoorde ik haar zeggen. “Ik herken ze ergens van, al zou ik echt niet weten waarvan,” voegde ze eraan toe. Ze schenen allebei dus iets van deze tekens te weten. Kort voelde ik me nutteloos, aangezien ik geen tip kon geven over mijn vermoedens. De man - ik schatte hem rond een jaar of 19, 20 - hield Masaomi's arm wat dichterbij, maar hield wel rekening met de jongen. Hij probeerde vast de tekens te ontcijferen. Toen keek hij op, en legde de arm voorzichtig neer. "Het is een portaal naar... De zon Godin.... Okami," concludeerde hij. Verrast keek ik op. Okami, die naam had ik al eerder gehoord. En niet zelden ook. 'Okami? De witte wolvin, met rode markeringen en vuur op haar rug?' Tenminste, zo kende mijn familie haar. Ik wist niet zeker of de andere weerwolven haar ook kenden. "Wanneer heb je Okami het laatst gezien?" Ik wist dat de vraag niet voor mij bedoeld was, dus ik zweeg verder. Ik hoorde de man zacht iets mompelen, waarna hij zijn handen op de arm van Masaomi plaatste, waarna er andere tekens verschenen. Op dat moment zag ik dat hij wakker werd. Verward keek hij om zich heen, waarna hij besefte dat wij zijn arm hadden gezien. Vlug greep hij hem vast, en keek ons verward aan, misschien nog wel meer dan daarnet. Hij werd ook wat bleek toen hij de draak en de vreemde man voor zich zag. Begrijpelijk, als ik in zijn situatie had gezeten, had ik waarschijnlijk hetzelfde gereageerd. 'Ze weten over.. die teken," zei de man kalm. Hij hees zich overeind en klopte het stof van zijn kleding. "Het slot zorgt ervoor dat de portaal even niet gebruikt kan worden," zei hij. Ik snapte niet volledig waar hij op doelde, maar ik had dan ook niets te maken met het portaal. Masaomi zou het waarschijnlijk wel begrijpen. Ik draaide me naar hem toe en legde geruststellend mijn hand op zijn been. 'Wees maar niet bang, ze zullen je geen kwaad doen.' Hoop ik tenminste, dacht ik er in stilte achteraan.

Ik haatte de manier hoe ik lag, maar toch kon ik niet goed opstaan door de klap die de groene snotdraak mij gegeven had. Ach, vanuit deze positie kon ik de tekens ook zien, maar soms ging de arm van Jellal in een dusdanige houding staan dat ik ze even niet kon zien. Verbaasd keek ik naar al die rare tekens. Ze deden me denken aan vuur. Ikzelf was een vuurdraak, maar die tekens konden niet voor mij staan. Daar was ik te onbelangrijk voor. Nee, het moest iemand zijn die een beetje belangrijker was. Maar wat voor een nut konden die gekke tekens nou hebben? Een kaart? Voor welk gebied? Ten eerste zag ik daar geen kaart in. Ten tweede kon het nooit van een gebied buiten Fantasonia zijn, want de Grens des Doods hield iedereen netjes binnen en buiten het continent. Soms vervloekte ik het gif en het vuur wat zich daar bevond. Even haalde ik een beeld voor me, over hoe ik vroeger een keer de Grens des Doods had bezocht. Het was met een vriend. Ook al bestaat die grens het meeste uit vuur, toch verbrandde hij levend in de Grens des Doods. Ik rilde even, niet omdat ik het koud had, maar om die nare herinnering. Waarschijnlijk zouden de anderen mij vreemd aankijken, maar dat kon me vrij weinig schelen. Goed, die kaart. Of wat het ook mocht zijn. Ja, wat was het nou? Opeens leek Jellal het antwoord al te weten. Hij keek ons aan en legde de met tekens bezaaide arm op de grond. Wist hij al wat het was? "Het is een portaal naar... De zongodin.... Okami," vertelde hij. O-okami? Oh Roc. Okami was een van de goden van Fanterria. En deze was zeer krachtig. Zo’n god in een mensenjong stoppen was gewoon te gevaarlijk. Het jong kon ook leren om deze naar zijn wil te gebruiken. En dan hadden we de poppen aan het dansen, als het een Hunter bleek te zijn. Welke idioot had dat nou weer bedacht, een god in een mensenjong stoppen? Alleen maar een stomme heks kon dat bedenken. Even keek ik naar Jellal. Nee, hij had het vast niet gedaan. En als wel, dan ging hij dood. Simpel. Ik dacht verder na over Okami. Ik had Okami maar één keer in mijn hele leven gezien. Vandaar dat ik wist hoe ze eruit zag. Een witte wolf met rode markeringen, vuur en een raar iets op haar rug. De zongodin, noemden ze dat. Van haar karakter wist ik echter niet zo veel. Maar om dit aan Jellal of de weerwolf - of nog erger, het mensenjong - te vragen kwam een beetje raar over. Ik werd immers geacht er veel van te weten.

"Wanneer heb je Okami het laatst gezien?" De stem die ik zo kon herkennen - al kende ik hem niet zo lang - deed mij naar Jellal kijken. Hoe wist hij nou dat ik Okami ooit had gezien? De meesten stierven zonder ook maar een god te zien, laat staan Okami. Ik had haar een keer gezien toen ik nog maar een zeer jong draakje was. Ik had écht geluk. Of ongeluk. Zoveel wist ik nou ook weer niet over Okami. “Heel lang geleden, ik was toen heel jong,” prevelde ik, half in gedachten verzonken. Ik keek op naar de regen. Was het niet handig om naar binnen te gaan? Daar was het tenminste lekker warm. Daarbij was hij nog niet opgeëist door een of andere vage ijsdraak. Als ze niet zouden opschieten konden we straks niet schuilen. Ik zuchtte een keer, terwijl ik geërgerd naar de vallende druppels keek. Hadden ze niet door dat het regende, ofzo? Hmpf, mensachtigen. Ik hoorde zacht gemompel van Jellal, maar veel aandacht besteedde ik er niet aan. Wel toen ik merkte dat het mensenjong wakker werd. Het kale ding keek om zich heen alsof hij de situatie niet begreep, wat ik me ook goed voor kon stellen. Opeens probeerde hij zijn arm te verbergen. Ha! Te laat! We hadden hem allang gezien. Nu hij zo weerloos was, kon ik.. Nee! Ten eerste waren er anderen in de buurt. Ten tweede zou dit zwak zijn. Ik zou hem later wel kunnen pakken, als hij wat bijgekomen was. Hij werd bleek bij het zien van de twee vreemden. Hij kende de weerwolf vast wel. Ik forceerde een glimlach op mijn snuit. Blij om een mens te zien was ik zeker niet. Ik had een hekel aan mensen. Maar omdat deze wezens hem wel in de groep accepteerden, moest ik me bij hun aansluiten. 'Ze weten over.. Die teken," begon Jellal. Ik had geen zin om hem op een taalfout te wijzen. Dat was nu niet het geschikte moment. "Het slot zorgt ervoor dat de portaal even niet gebruikt kan worden," ging hij verder. Wat? Een slot? Ah, dat had ik dan net gemist! Ach ja. 'Wees maar niet bang, ze zullen je geen kwaad doen,' stelde de weerwolf hem gerust. Ik moest me daar maar bij aansluiten, al was het nog zo tegen mijn zin. Ik vroeg me af waarom deze Horroriaanse wezens vriendelijk tegen hem waren. Zij hadden precies hetzelfde. Even wierp ik een blik op de donkere lucht. “Zullen we nou de grot in gaan? Ik houd niet van regen,” vroeg ik op een zeurderige toon, alleen om te laten merken dat ik de regen écht niet prettig vond.

Ik zag dat de weerwolvin al spoedig op de ontwaking van Masaomi reageerde. Het leek nu duidelijk dat ze een vriend van Masaomi was, want anders had ze die jongen zelf al gedood, maar ik kon het nog steeds nauwelijks geloven dat een mensenkind bevriend was met een weerwolf en een Manticore en dat die 2 wezens ook écht bezorgd om hem waren. Zelfs met het feit dat er in een gevaarlijke wezen in zijn arm schuilde bleven ze om de jongen geven, die pas na enkele tellen richting de weerwolf keek. Een enorme glimlach kwam op zijn gezicht te staan, een geruststellend, maar ook een begroetende. Mijn ogen werden groot. Stelde hij nou hun bezorgdheid gerust? Ik snapte hier niks meer van, werkelijk waar! Spoedig zag ik dat de weerwolvin haar poot op de been van de jongen plaatste, en zachte woorden tegen hem zei. 'Wees maar niet bang, ze zullen je geen kwaad doen.'Had de weerwolvin gezegd, en wat ze zei klopte wel.. voor nu. Ik was dan goedaardig, maar als de mensen foute dingen deden was er geen weg meer terug en werden ze mijn vijanden. Maar op dit moment was het niet zo.. Ik had het joch zelfs geholpen! Daar was ik zelf ook verrast van. Ik leek op een normale mens, maar had ik menselijke gevoelens? Ik maakte een vuist van mijn hand. Nee, ik was een heks. Heksen leken op mensen, maar verschilden enorm. Op dat moment voelde ik de blik van de jongen op me branden, waardoor ik bij het reageren erop recht in zijn bruine ogen keek. Dezelfde glimlach liet hij zien. Maar waarom? Ik was geen weerwolf en het was enkel geluk dat ik er was. Dacht deze jongen een vriend met me te zijn, ongeacht het feit dat ik een heks en geen menselijk wezen was. Tss.. mensen. Ik begon op Esida te lijken, maar ergens had ze gelijk. Ik wendde mijn blik af en wenkte naar de jongen. Masaomi keek me niet begrijpend aan, een logische reactie , maar toch kwam hij moeizaam overeind ondanks zijn wonden en keek me als een jonge dier mij met grote ogen aan. Ik wilde met hem spreken.

Nee, ik zou hem niks aandoen. Het ging over die wezen. Ik wenkte naar zijn arm, waarna ik een afstandje van hen afliep en tot stilstand kwam. Ik hoopte dat hij me gevolgd was. Dit was dringend. Zachte voetstappen duidden aan dat de jongen mij had gevolgd door de nieuwsgierigheid naar wat ik te zeggen had. Ik draaide me naar hem om en begon met hem te spreken. Minuten vlogen voorbij, misschien zelfs 1 uur, maar we waren klaar met ons gesprek en ik rechtte mijn rug, nadat ik lang op de rots had gezeten. Damn, mijn rug voelde zo lam en krom aan. Ik klonk bijna als een oud mannetje. Vlug wist ik me te herstellen en verdween de serieuze blik van Masaomi, voordat hij zijn blik van me af wendde. Ik glimlachte kort naar hem. Zo, dat was geregeld. Net een moeilijke gesprek achter de rug die ook erg belangrijk was voor Masaomi's ontwikkeling en dat wezen die Okami heette. Maar nu zou een pijnlijk moment worden, en een glimlach zag ik nog op zijn gezicht verschijnen, waarna hij naar Ilva en de Manticore toerende en hen direct een knuffel gaf. Zo zwak en ziekelijk zeg. Dat was ik niet, dus was ik ook geen mens. Mensen lieten hun emoties makkelijk zien, misschien wat té. Ik hield ten minste mijn emoties voor mezelf dan die jongen die zijn vrienden knuffelde en deze pas na een minuut losliet en mij aankeek. Maar die blik.. Ik zweeg eventjes, voordat ik erop reageerde. Die blik kende ik! Die vastberaden blik! Even verscheen de silhouet van de drakenjongen in hem. Zo vastberaden.. Snel schudde ik mijn kop heen en weer en liep ik recht op hem af, terwijl hij ook naar me toeliep en zich naar de wezens omdraaide, inclusief Esida die hij nog niet kende. "Sayonara, minna!"Ik hief mijn wenkbrauw. Dat was Japans! Kon die blonde joch dat? Ik snoof kort. "Ik zal hem proberen te trainen om dat wezen te temmen, en dat kan erg lang duren. Misschien zelfs jaren, dus als hij nog wat vriendjes heeft, vertel ze het dan ook, maar niet aan vreemden! Het wezen is machtig en gewild!"Zei ik licht waarschuwend, waarna ik me omdraaide, en Masaomi nog een laatste keer naar hen keek en achter me aanliep, terwijl een dunne, tedere traan langs zijn wang wegliep. 'Sayonara, Minna'... Dat bleef galmen in mijn gedachte.

Ik haalde opgelucht adem toen de jongen me met een brede glimlach aankeek. Het zat tussen geruststellend en begroetend in. Ik glimlachte zacht terug. Toen ik even opkeek zag ik dat de man ons met grote ogen aankeek. Ik kon het hem niet kwalijk nemen, je zag nu eenmaal niet vaak weerwolven die bevriend waren met mensen. Ik was er niet zeker van of hij dacht dat het door de tekens kwam, maar ik wist dat het daar niets mee te maken had. De enige reden was ikzelf, omdat mijn karakter zo sterk verschilde met die van andere weerwolven. Van de manticore had ik geen idee, misschien was dat gewoon een sterk schuldgevoel, aangezien ze wel bij de groep manticores hoorde die ons had aangevallen in Horroria. Toen zag ik dat Masaomi zijn blik op de heks vestigde, en dezelfde glimlach liet zien. Ik zag hoe hij zijn blik afwendde en de jongen wenkte. Masaomi scheen het niet helemaal te begrijpen, maar begon moeizaam overeind te komen. Even trok ik zenuwachtig met mijn oren, maar verder hield ik mijn mond. De heks wenkte nog een keer naar zijn arm, en liep een eindje bij ons vandaan. Ik wist niet zeker of ik hem kon vertrouwen, maar ik probeerde rustig te blijven. Als hij iets kwaadaardigs van plan was, dan had hij Masaomi vast niet gered. Ondertussen stonden de jongen en de heks met elkaar te praten. Ik wachtte rustig af, hoewel ik toch wel nieuwschierig was naar waar ze het precies over hadden. Waarschijnlijk over het portaal, maar toch.

Het leek een paar minuten, maar tegelijkertijd ook een uur te duren tot het gesprek was afgelopen. Masaomi liep terug naar mij en de manticore, met zijn gebruikelijke glimlach. Meteen omhelsde hij me. Nog steeds was ik niet echt volledig eraan gewend om omhelsd te worden, maar ik sloeg ook kort mijn armen om hem heen. Toen omhelsde hij de manticore, die mij met een vragend gezicht aankeek. Normaal gezien zou ik wat gegrinnikt hebben, maar nu was het niet het moment daarvoor. Hoewel ik vermoedde dat de heks aan onze kant stond, wilde ik hem niet al te veel zwakte tonen, en de draak al helemaal niet. Masaomi keek weer naar de man, met een vastberaden blik. Ik zag hoe de heks snel zijn hoofd schudde. Had hij iets in de jongen gezien dat ik niet had gezien? Masaomi liep naar hem toe. "Sayonara, minna!" hoorde ik hem zeggen. De heks leek wat verbaasd om de Japanse woorden van Masaomi. Ik wist ondertussen wel dat hij zo nu en dan wat Japans uitriep, maar ik moest toegeven dat ik er nauwelijks wat van kon verstaan, tenzij ik het een keer zou vragen. "Ik zal hem proberen te trainen om dat wezen te temmen, en dat kan erg lang duren. Misschien zelfs jaren, dus als hij nog wat vriendjes heeft, vertel ze het dan ook, maar niet aan vreemden! Het wezen is machtig en gewild!" zei de heks tegen ons, licht waarschuwend. Hij draaide zich om, en Masaomi keek nog een laatste keer naar ons. Toen liep hij achter de man aan. Hulpzoekend keek ik naar de manticore, maar die bleef stil voor zich uitkijken. "Ik zal hem proberen te trainen om dat wezen te temmen, en dat kan erg lang duren. Misschien zelfs jaren," spookte door mijn hoofd. Ik wist niet helemaal wat ik moest beginnen. Ik was nu in een onbekend land, met onbekenden om me heen, de manticore kende ik ook pas sinds vandaag. Een stem maakte me wakker uit mijn gedachten. “Zullen we nou de grot in gaan? Ik houd niet van regen,” Ik keek naar boven, naar de draak en knikte. Gelijk toen ik opstond om de grot in te gaan, zat ik weer met mijn gedachten ergens anders.