Nehra opende langzaam haar ogen. Het groene gras waar ze op lag verbaasde haar even. Waardoor ze haar ogen terug sloot. Ze glimlachte. ’Wat een mooie droom. Zelfs het gras voelt echt aan.‘ Ze draaide zich op haar rechterzij. Het gras was zacht, moest ze toegeven, maar haar echte bed was zachter.
Abrupt opende ze haar ogen en ging ze met een ruk rechtzitten. Dat had ze beter niet gedaan. Ze legde haar hand op haar hoofd. ,,Hoofdpijn...” zei ze zacht tegen zichzelf. ’Hoe kom ik daar weer aan?’ dacht ze. In haar hoofd ging ze de dingen af die ze gisterenavond had gedaan. Ze was gaan drinken met vrienden, maar zover ze wist had ze niet genoeg op om echt dronken te zijn. Vanwaar dan die hoofdpijn?
Ze keek rond, probeerde te achterhalen waar ze was. Het was een mooie plek. Volledig groen door het gras. Het leek allemaal nep, door de felgroene kleur, maar het voelde echt aan. Ze kon de zoete geur beter ruiken dan normaal. Deze plek had ze nooit eerder gezien en ze wist ook niet hoe ze hier is gekomen. Dus ook niet hoe ze terug moest.
Ze probeerde zich het te herinneren, maar al wat ze nog wist is dat ze in haar bed was gekropen en in slaap was gevallen. Hoe moest ze nu terug?
Haar hoofd deed weer pijn... Denken deed pijn. Hoe ze terug zou gaan is een zorg voor later. Haar ouders zouden haar niet echt missen voor een dag. Zij hen allesinds niet.
Wel, tijd om te verkennen waar ze was. Ze stond op en klopte haar kleren af, een korte broek met legerpatroon en een wit topje met vleermuismouwen. ’Raar... als ik buiten ben geweest zien ze meestal helemaal vuil.’ dacht ze, terwijl ze haar brandschone kleren nog eens bekeek. Nu pas merkte ze op dat ze haar pyjama niet aan had.
Gelukkig maar, straks stond ze hier met haar felblauwe, met slapende- beertjes-patroon-pyjama. Dan had ze wel opnieuw overwogen om snel een weg naar huis te vinden of niet. En dan had ze waarschijnlijk gekozen om snel naar huis te gaan. Of ze had wat kleren gestolen van iemand anders... Als er al iemand anders was. En geen zorgen, ze had de kleren gewassen en gestreken mee terug gegeven, zoals ze was opgevoed. En ze zou haar onschuldige puppy oogjes opzetten om te laten merken dat ze de kleren echt heel dringend nodig had, en dan zou weet-ik-veel-wie waarvan ze de kleren gestolen had haar wel vergeven.
Ze legde haar hand weer op haar hoofd. Denken deed pijn. ’Daar moet ik aan denken als ik nog eens nadenk.’ dacht ze. Nog meer pijn als gevolg van die gedachte.
,,Eens kijken wat voor plek dit is.” zei ze tegen zichzelf en keek rond. Ze nam alles in haar op; elk boompje (ook al zag ze er maar één), elk bloemetje (ook maar een paar), en elk grassprietje. Hier en daar leek het gras wat platgetrapt. Dit gebied was dus niet helemaal verlaten. Vroeg of laat zou er iemand langskomen en dan kon ze vragen waar ze was. Ook zag ze dat ze tussen een aantal heuvels stond, waardoor ze niet heel het landschap kon zien.
Nehra haalde haar schouders op en stapte naar de heuvel toe. Het was er best een hoge, maar dat maakte niet zo veel uit voor haar. Ze zou naar de top van de heuvel stappen en dan zag ze wel wat ze verder ging doen.
Onderwerp: Een mooie droom... 
di jul 10, 2012 9:05 am