Fanterria
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexPortalLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

 

 Blood...

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Moka
Wezen
Moka


Aantal berichten : 34
Punten : 7

Over jouw personage
Leeftijd: 200 years
Groepsleider: How dare you!
Relatie: I don't fall in love...

Blood... Empty
BerichtOnderwerp: Blood...   Blood... Icon_minitimewo jul 25, 2012 1:48 am

De laatste zonnestralen verdwenen en de nacht maakte zijn intrede. Zachtjes fonkelde de sterren aan de hemel en de maan verlichte de duistere nacht. Een gedaante schoot voorbij. In het zwakke maanlichtlegde ze haar haar goed. Haar rode ogen schoten door het bos, zoekend naar iets of iemand. Haar witte haarlokken leken een licht af te geven, door het licht van de maan. Het meisje snoof, haar ogen werden groot en een brede grijns verscheen op haar mond. Een rij witte tanden werd zichtbaar, het opmerkelijkste was, de twee hoektanden. Deze leken veel groter, scherper en dodelijker dan normaal. Het meisje liet nog een laatste blik vallen op het bos en daarna verdween de gedaante aan razndsnel tempo.

Moka had de geur van een mens opgepikt in 'Dark Forest'. Ze had best veel honger en het brandde in haar keel. Alleen bloed kon haar honger stillen, ze wou het zien lopen! Ze wou het zien! Dat warme rode spul, dat o zo heerlijk smaakte. Als ze met mensen moest gaan vergelijken, dan was het net als een keelontstekking. En dan wil je alleen maar dat de brandende pijn verdween. Moka sprong op, over het ravijn dat zich hier in de jaren heen had gevormd. Ze landde sierlijk aan de overkant. Haar kleren waren geen beetje verschoven en lagen nog steeds in die perfecte plooi. Moka keek op en rende verder. Ze kon ook naar de dorpen gaan. Maar daar was het te gevaarlijk, aangezien de mensen hier al magische wezens kenden. Een goed voorbeeld was Avani. Ze had al over de reus gehoord, nadat ze een mens had vermoord zei hij dat Avani wraak zou nemen of zoiets. Maar Moka haalde daar haar schouders voor op. Ze wou gewoon een makelijke prooi en een afgedwaald iemand was daar perfect voor.

Nadat ze aangekomen was in het bos, snoof ze de geur op van de dampen die er gingen. Ze stapte langzaam langs de bomen, haar ogen zoekend naar haar prooi. Ze snoof weer eens en nu kon ze hem of haar ruiken. Ze sprong op en ze greep een tak. Ze trok haar op en ze ging als een echt roofdier klaarzitten om haar prooi te bespringen. Een jonge man kwam vantussen de struiken tevoorschijn en leek verward rond te kijken. Moka grinnikte en wachtte nog even af. Blijkbaar had de man haar gehoord en hij was ook opzoek naar andere mensen. 'Arm ding,' dacht Moka. 'Laat ik hem uit zijn leiden verlossen!' Moka sprong van de tak en ze greep de man bij zijn keel. Hij had geen tijd om te reageren en leek erg verbaasd toen een vrouw zomaar uit de bomen kwam. "Wat? Nog nooit oog-in-oog gestaan met de dood?" En met die woorden beet ze de man in de nek en dronk ze zijn bloed op. Het warme drankje liep door haar koude lichaam en ze voelde haar even voldaan. Toen het mens nieks meer van bloed bevatte, gooide ze deze weg. Een levenloos lichaam bleef achter. Moka grinnikte en veegde haar gezicht af. Ze had nu even genoeg met eten, maar starks zou haar honger terug komen opdagen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Avani
Administrator en Wezen
Avani


Aantal berichten : 524
Punten : 94

Over jouw personage
Leeftijd: 20 jaar
Groepsleider: Just me :)
Relatie: Geen.

Blood... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Blood...   Blood... Icon_minitimedo jul 26, 2012 3:19 am

"Nee, wacht, je snapt het niet!" De manticore kroop achteruit maar stootte hierbij tegen een boom aan. Zijn staart was ruw afgehakt door een bepaald wapen, welke wist ik niet, maar dat boeide me ook niks. Mijn diepe grom joeg de manticore angst aan, wat best bijzonder was. Normaal zou een manticore niet bang zijn voor een reus. Ik ging recht voor het beest staan. De manticore gromde zachtjes, maar dat was meer uit zelfverdediging. Ik keek op hem neer met een boze blik. "Waarom was je bij hem, dan?" De manticore slikte. "Hij was al dood, ik zweer het!" Ik snoof afkeurend. Nee, het mens was niet dood voordat die manticore kwam. Ik tilde lichtjes mijn voet op, waarbij hij nog wel de grond raakte, maar niet helemaal. De manticore raakte in paniek. Ook al was hij snel, tegen de enorme passen van een reus kon hij niet op. Wegrennen was dus geen optie. Aanvallen was pure zelfmoord en het tegendeel bewijzen ging bijna niet. Opeens sprong het beest over mij heen en rende hij zo snel mogelijk weg. Oh ja. De manticore kon over ieder obstakel springen. Fijn, was ik dus een obstakel? Ik gromde kwaad, waarna ik me omdraaide en zo snel als ik kon achter hem aan rende. Het duurde even voordat ik hem in kon halen. Met een zijtrap schopte ik de manticore tegen de grond. Met een harde klap kwam het beest op de ruwe strooisellaag terecht. "Alsjeblieft, spaar me, ik heb werkelijk niks gedaan!" Met een dreigende lichaamshouding naderde ik de arme manticore. Deze begon zachtjes te piepen. Toen ik mijn voet op zijn lichaam had gelegd bleef ik even staan. "Hmpf, vooruit dan maar. Maar als ik je weer zie bij een lijk dan ga je er echt aan!" Voorzichtig haalde ik mijn voet van de manticore af, die voorzichtig opstond. Hij leek het niet te geloven. Ik gromde. "Ga!" Dit keer rende het beest meteen weg. Nog steeds geloofde ik niet dat hij het mens niet had vermoord. Maar wat voor bewijzen had ik? Ik kon niet bewijzen dat hij het mens had gedood. Tenzij.. Aan de tandafdrukken kon ik wel zien of hij hem had gedood. Dat was een goed bewijs. Als het andere afdrukken waren, zoals twee hoektandafdrukken, was het zeker geen manticore. Ik keek om me heen, waarna ik een richting uit begon te lopen, waarvan ik dacht dat daar het mens lag.

Een raar geluid bereikte mijn oren en trok mijn aandacht. Het was haast alsof.. Iemand werd vermoord! Het kon de manticore wel zijn, ook al was hij een andere richting op gerend. Maar nee, het klonk niet als een gil. Eerder alsof iemand werd leeggezogen, alle kracht uit zijn lichaam voelde verdwijnen. Dat ik dat kleine geluidje nog kon oppikken, was bijzonder. En toen maakte die hoofdpijn weer zijn intrede. Ik greep naar mijn hoofd. Het leek wel alsof de pijn weg was wanneer ik een keer boos was of werd. Nu was ik het wel nog steeds, door de genen die in alle reuzen zaten, maar toch voelde ik de pijn weer. Ik gromde en keek naar de richting waar het geluid vandaan kwam. Ook al werd mijn gezicht waziger, die had ik niet echt nodig in een donker bos, al kon ik beter in een donker bos zien dan een mens. Ik begon een aantal stappen te zetten, die langzaamaan steeds sneller werden. Ik slikte. Als ik nu maar niet te laat was.. Ik zou het echt verschrikkelijk vinden, mocht dat zo zijn. Dat ik niet zo goed kon staan, laat staan lopen, als anders, vergat ik even. Ik kon me nog maar net aan een boom vasthouden, anders was ik met een klap omgevallen. Toen de boom begon te kraken onder het gewicht wat aan hem hing, liet ik de plant snel los. Ik zag hoe een wezen een ander wezen wegduwde, die in elkaar zakte alsof het nooit geleefd had. Ik slikte. Dat was een mens, maar wat was dat andere wezen dan? Ik snoof en besloot op het wezen af te stappen, terwijl ik mijn best deed om de grond niet te doen trillen. Al snel stond ik recht achter het wezen. Ze leek op een mens, maar dit kon geen mens zijn, want een mens zou een soortgenoot niet zo op de grond duwen. Of ze was een menselijke mensenmoordenaar, maar dat was zinloos. Je ging toch niet je eigen soort doden? "Zeg, wat moet dat," Ik tikte het wezen met mijn voet aan. Dit kon voor het kleine wezen als een beste duw aanvoelen. "Geniet je van het doden van mensen?" Ik sprak in het Mens, omdat ik niet zeker wist of het een mens was of een ander wezen. Veel wezens verstonden ook het Mens, terwijl de mens geen van de Fanterriaanse talen verstond. Dan was het logisch dat ik in deze taal aan het praten was. Ik keek het wezen aan, maar moest daarvoor ver omlaag kijken, omdat ik pal achter haar stond.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://fanterria.actieforum.com
Moka
Wezen
Moka


Aantal berichten : 34
Punten : 7

Over jouw personage
Leeftijd: 200 years
Groepsleider: How dare you!
Relatie: I don't fall in love...

Blood... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Blood...   Blood... Icon_minitimedo jul 26, 2012 3:40 am

Toen haar maaltijd op was, voelde ze een duw in haar rug. Moka begon vijandig te grommen, waarna ze haar met een ruk omdraaide. Er was een reus, mhh, een reus... ch dit moest de o-zo-bekende Avani zijn, de mensenliefhebber. "Zeg, wat moet dat," bromde ze uit. Moka haar blik vloog naar de man, en dan terug naar Avani. "Geniet je van het doden van mensen?" Moka grijnsde breed toen ze dat hoorde en haar twee hoektanden staken akelig uit haar mond. "Genieten?" zei ze haast geluidloos, maar op een melodieuze toon. Als vampier had ze veel bijzondere dingen en kon ze ook dingen doen die andere mensen niet konden. Ze kon bijvoorbeeld tegen elke temperatuur. Ze had spieren van staal en een huid van steen. Ze kon ongelofelijk snel rennen en springen zonder moe te worden en ze kon ook met gemak dingen optillen die voor sommige wezens onmogelijk was. Alleen de zon was haar zwakte, maar daar had ze een ring voor. e wist niet precies wat de ring deed, maar het beschermde haar tegen de zon. Ook waren vampieren voor mensen 'het ideaal'. Haar huid was wit, haar haar lag altijd perfect en ze had als het ware een perfect gevormd lichaam. Moka grijnsde breed toen ze al die voordelen opsommde in haar hoofd. Prachtig om te weten dat je onverwoestbaar was. Haar bloedrode ogen vlogen naar de groenne ogen van Avani en een nog bredere grijns kwam tevoorschijn. "Schijn van de werkelijkheid, Avani," sprak ze uit.

"Ik geniet van mijn eten," grijnsde het meisje uit. Voor Avani zag ze er vast uit als een 18-jarige of zo. Maar eigenlijk was ze iets rond de 200 en stukken ouder dan die 'Avani'. Ze was als het ware vast in de tijd geraakt, wat eigenlijk ook een nadeel was. Moka liep in een grote cirkel rond de reus, waarna ze naast het lijk bleef staan. "Ik had geen keus," zei ze breed grijnzend. Niet dat ze er spijt van had. Maar Avani omde waarheid leiden was het beste, ze wou niet dat de mensen wisten dat ze een vampier was. Niet dat vele dat wisten, want iedereen die oog-in-oog met haar heeft gestaan, kon het niet navertellen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Avani
Administrator en Wezen
Avani


Aantal berichten : 524
Punten : 94

Over jouw personage
Leeftijd: 20 jaar
Groepsleider: Just me :)
Relatie: Geen.

Blood... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Blood...   Blood... Icon_minitimevr jul 27, 2012 2:31 am

Het eerste wat ik hoorde was een vijandige grom. He! Hoe durfde dat wezen! Zelf begon ik automatisch ook te grommen. Omdat ik door mijn grootte een lagere stem had, klonk die grom automatisch ook lager. In het donker was ik niet helemaal goed te zien. Dat dit wezen dus mijn blik wist te vinden, was bijzonder. Dit was helemaal geen mens! Maar wat dan wel? Een weerwolf? Een vampier? De mond van het wezen bewoog, maar ik hoorde niet wat ze zei. Dat was het nadeel. Ik kon niet zo goed horen als de meeste wezens, maar dit lag, alweer, aan mijn soort. De zachtere geluiden kon ik dus niet tot nauwelijks horen, wat soms goed was, maar in de meeste gevallen nadelig uitpakte. "Luider," bromde ik haast onverstaanbaar, een teken dat het wezen voor me - of beter gezegd, bijna onder me - luider moest gaan praten. De aanhoudende hoofdpijn werkte me op mijn zenuwen, wat goed te horen was in de woorden en zinnen die ik uitsprak. Ik bekeek het wezen wat beter. Ze had een hele bleke huid en rode ogen. Dit was overduidelijk een vampier. Enkel de hoektanden misten nog, maar die zou ik spoedig wel zien. En ja, terwijl die walgelijke vampier mij in de ogen aankeek verscheen een grijns op haar gezicht. Ik gromde. Fijn, had ik een vampier voor me staan. Ikzelf kon niet in een vampier veranderen, omdat ik geen mens was. Sommige domme vampieren probeerden mij echter wel nog te bijten, maar die schopte ik zo van me af. "Schijn van de werkelijkheid, Avani," zei de vampier. Wacht.. Hoe wist ze mijn naam? Ik was echt niet de enige reus die Giville had verlaten! Misschien wel de enige blonde reus met groene ogen. Waarschijnlijk had ze me daar aan herkend. Maar daarbij, wie had haar mijn naam verteld? Ik gromde weer. Ik mocht deze situatie niet. Straks kende ze mijn zwaktes ook nog! "Oh, schijn? Vertel dan maar wat de waarheid is," reageerde ik vol sarcasme. Nu vroeg ik wel naar wat de waarheid was, maar dat was niet nodig. Ik wist al genoeg. Ze had deze onschuldige man gebeten en al het leven uit hem gezogen, zodat ze zelf tijdelijk vol zat. En dan was ze nog een halfdode ook! Nee, ik mocht vampieren niet, evenals weerwolven, op enkelingen na. Eigenlijk mocht ik heel Horroria en Grunland in het algemeen niet.

"Ik geniet van mijn eten," vertelde de vampier. Ik rolde met mijn ogen. Ja, natuurlijk. En haar eten was het bloed van mensen. Het bloed van mensen zorgde ervoor dat ze leefden, dus eigenlijk at ze levens. Dus met zo'n redenatie genoot ze van levens eten, dus van doden. En wie had hier gelijk? Juist, de reus, die altijd dom werd geacht door de meeste wezens. Waarom eigenlijk? Was het door onze lengte? Het zou ook wel. Reuzen waren in ieder geval zeker niet dom. Soms zelfs slimmer dan het wezen dat hen uitlachte. De vampier liep in een grote cirkel om mij heen. Logisch van die grote cirkel, maar ze moest niet overdrijven. Ik kon nog net de neiging onderdrukken om de vampier weg te trappen. Ze werd behoorlijk irritant nu. Ze was bijna net zo erg als die hoofdpijn. "Ik had geen keus," ging ze verder. Ik hief gespeeld beide wenkbrauwen op. "Oh, je had geen keus," herhaalde ik haar met een overdreven stem. Ik nam weer een normale gezichtsuitdrukking op mijn gezicht aan. "En hoe zit het met de andere wezens hier? Kan je die niet leegzuigen?" Ik fronste. "Waarom moeten het per se mensen zijn? Er zijn genoeg wezens hier in Human District, laat staan heel Fanterria," ging ik verder. Ik draaide een beetje, tot ik weer recht voor de vampier stond. Ik verlaagde mijn lichaam niet. Dat deed ik nooit bij gevaar en wanneer ik kwaad was. Beide redenen golden op dit moment. Wel logisch dat ik niet ging bukken. Ik balde mijn beide handen tot vuisten, maar liet ze nog redelijk ontspannen langs mijn grote lichaam hangen. Vampieren konden moeilijk dood, maar dat nam niet weg dat ze nog redelijk konden lijden. Je moest alleen hun zwakke plekken kennen. Nu wilde ik echter het liefste dat het wezen wegging. Ze moest weg uit Human District. Dan was het goed, dan liet ik de vampieren wel met rust. Tenzij ze mij, een vriend of een ander mens aanviel. "Verlaat Human District, of ik zorg daar voor. En dat wil je niet. Echt niet," gromde ik. Omdat ik bijna zeker wist dat ze niet uit zichzelf zou gaan, moest ik maatregelen nemen. Het zou zeker niet makkelijk worden, maar als ze alleen maar over de grens zou stappen, dan zou ik al tevreden zijn. Ik zette twee stappen, tot ik recht voor haar stond, waarna ik haar al grommend recht in de ogen aan keek. Deze dreigende houding betekende 'wegwezen' onder de reuzen, maar ook andere wezens begrepen deze houding. Nu maar hopen dat deze vampier slim genoeg was om te weten dat het beter was dit bos te verlaten.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://fanterria.actieforum.com
Moka
Wezen
Moka


Aantal berichten : 34
Punten : 7

Over jouw personage
Leeftijd: 200 years
Groepsleider: How dare you!
Relatie: I don't fall in love...

Blood... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Blood...   Blood... Icon_minitimedi jul 31, 2012 2:23 am

"Oh, je had geen keus," zei Avani achter haar woorden. "En hoe zit het met de andere wezens hier? Kan je die niet leegzuigen?" Ik trok een wenkbrauw op en kruiste mijn armen, dacht die reus werekelijk dat ze een 200-jarige vampier de les kon spellen? "Waarom moeten het per se mensen zijn? Er zijn genoeg wezens hier in Human District, laat staan heel Fanterria," zei de reus verder. Ik grinnikte en keek haar met mijn bloedrode ogen aan. "Hebben we hier een mensen liefhebber?" grijnsde ze. Dieren hadden toch even veel recht op leven als mensen, eigenlijk hadden zij meer recht om te bestaan in deze wereld dan mensen. "Mensen horen hier niet thuis!"luidde Moka. De vampier draaide haar om en greep het lichaam van de man bij zijn hoofd. Ze zette haar kiezen op elkaar en ze duwde de schedel m:et gemak aan. Het brein spate uiteen en lag met nog wat restjes bloed op de natte bosgrond. Ze smeet het lichaam op de grond. En ze gromde zachtjes, zodat de rues het niet kon horen. "Verlaat Human District, of ik zorg daar voor. En dat wil je niet. Echt niet," gromde de reus. Moka grinnikte en keek terug naar Avani. Ze stapte dichterbij en Moka keek haar met een achterlijke blik aan. "Nee," zei Moka luidskeel en ze kruiste haar armen opnieuw. Ze toonde haar tanden en even dacht ze aan hoe reuzenbloed wel zou smaken. Zoet of eerder zuur. Ze keek naar de enkel van het wezen. Wat als ze te weinig bloed had? Dan viel ze flauw en kon Moka zich terugtrekken in haar schuilplaats in een van de dorpjes. Ja, dat zou nog eens kunnen werken. Ze kon wondes aanbrengen met haar tanden en het bos bood haar een ruime keuze van valstrikken aan. Ze grijnsde en ze zette haar klaar voor haar eerste zet.

De Vampier draaide haar om en in een fractie van een seconde stoof ze weg. Ze zig-zagde tussen de bomen door, nu moest ze nog een dichtbebost gebied vinden. Ze spitste haar oren en keek naar links, daar was een groep draken op een open veld. Ze grijnsde, stopte en rende naar de groep. ze kreeg geen warm welkom van de bende, want de giganten toonden hun tande n en gromden luidskeels naar Moka. De vampier had geen echte aanadcht voor de wezens, nu was het alleen nog wachten op Avani, om haar met open armen te verwonden.
Terug naar boven Ga naar beneden
Avani
Administrator en Wezen
Avani


Aantal berichten : 524
Punten : 94

Over jouw personage
Leeftijd: 20 jaar
Groepsleider: Just me :)
Relatie: Geen.

Blood... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Blood...   Blood... Icon_minitimevr aug 03, 2012 7:05 am

"Hebben we hier een mensenliefhebber?" Ik snoof. Dus alleen omdat ik de mensen wilde beschermen was ik een mensenliefhebber? Hmpf. Ik gromde zachtjes, maar zei niks. De vampier was toch te dom om dat te begrijpen, ondanks dat ze waarschijnlijk veel ouder dan mij was. En dat was ook iets waar ik van walgde. Lang leven. Ik leefde ongeveer even lang als een mens, maar doordat een reus in de wildernis leefde werd de gemiddelde leeftijd drastisch verlaagd. Oude, zieke en jonge reuzen werden aangevallen en gedood, ondanks dat ze zo groot waren. Nee, haast oneindig lang leven was iets wat ik niet fijn zou vinden. En ook niet tegen zon kunnen leek me ook niet prettig. Er was ook een aards.. Kruid waar vampieren ook niet tegen konden, maar waarschijnlijk groeide dat hier niet. "Mensen horen hier niet thuis!" Ik gromde luid door deze uitspraak. Hoe durfde ze? Mensen kwamen hier zeker niet zonder reden. Daarbij waren er ook allemaal aardse dieren op Fanterria, waarom pakte ze deze wezens dan niet? Het waren er genoeg, meer dan genoeg zelfs.. Ik zou in ieder geval ook voor die dieren gaan. Mensen pakken was gewoon laf. Het waren wezens zonder een speciale kracht, buiten hun intelligentie en wapens. Opeens liep de vampier naar het lijk toe, waarna ze hem bij zijn hoofd pakte. Ik deed een stapje naar voren. Wat ging ze doen? Opeens greep de vampier hem bij zijn hoofd. "Wat ga je doen?" Mijn stem klonk bozer dan eerst. Mijn emmer was al helemaal vol. Nog een ding doen, zou de druppel worden. Maar natuurlijk deed die idiote vampier iets wat de druppel voorstelde. Ze kraakte de schedel van de man dusdanig dat de hele inhoud uit elkaar spatte en op de grond viel. Alsof het oud vuil was smeet de vampier het lijk weer op de grond. Dit alles maakte me niet boos. Ook niet kwaad. Nee, veel erger dan dat. Het maakte mij zo woedend dat ik de controle over mijzelf haast verloor. Ik balde mijn vuisten en ademde diep in en uit. Ze zei dat mensen hier niet thuis hoorden.. Maar vampieren hoorden hier juist niet thuis! Ze hoorden in Horroria te zitten, niet in Human District! De veiligere wezens konden naar mijn mening wel ronddwalen, maar van Human District moesten kwaadaardige wezens afblijven!

De vampier kwam dichterbij en keek me aan met een rare blik. Alsof zij helemaal gek was. Of misschien probeerde ze mij hier mee te beledigen, maar dan was de boodschap niet goed overgekomen. "Nee," maakte de vampier luidkeels duidelijk dat ze Human District niet zou verlaten, waarbij ze haar armen kruiste, alsof ze vastbesloten was om hier te blijven. Dan zou ik er wel voor zorgen. Ik tilde mijn voet op en liet hem voor haar met een geweldige kracht weer neerkomen. Maar de vampier was sneller en stoof weg. Verdorie! Zonder na te denken stoof ik achter haar aan, maar ik wist nu al dat ik het kleine wezentje niet meer in kon halen. Toen ze uit het zicht was kwam ik langzaamaan tot stilstand. Ik keek om me heen. Ze was niet zomaar gevlucht. Nee, waarschijnlijk was het een valstrik. Een vampier zou niet zomaar voor me terugdeinzen, ondanks dat ik toch behoorlijk dreigend over kon komen. Ik moest helder nadenken, maar kon het nu niet. Ik moest me afreageren. Net toen ik me naar een boom had gedraaid besefte ik me dat ik dan weer last zou krijgen van mijn hersenschudding. Nee, ook al kon ik dan helder nadenken, ik kon niet zwak tegenover de vampier gaan staan. Daarbij zorgde mijn hoofdpijn voor heel wat verstoring. Nee, ik moest achter haar aan. Ik rende verder, tot ik geen takken meer hoorde kraken. Ik stond nu in een open veld. Ik zag nu al waar ze naartoe wilde. De draken waren waarschijnlijk niet al te goed gehumeurd. Een van hen had me al opgemerkt en wilde naar mij toe snellen, maar zag daar toch maar van af door een feit. Ik liep langzaam op het groepje af, iedere stap vol woede. De draken keken elkaar aan met de vraag of ze moesten blijven staan. Ik was nu bijna als een draak in zijn 'fury' en daarbij ook een kop groter. Uiteindelijk vlogen twee van hen weg, terwijl de rest zwijgend toekeek. "Blijf staan," gromde ik nijdig naar de vampier, waarna ik pal tegenover haar ging staan. "Of ik zorg ervoor dat je nooit meer weg kan rennen!" Mijn stem galmde door het bos en joeg de overgebleven draken weg. Mijn blik stond strak naar beneden gericht, terwijl ik me heel erg inhield om dit stomme beest geen trap te verkopen. Nee, ze had zichzelf echt in de problemen gewerkt. Die actie van daarnet had ze nooit mogen maken. Dan was het allemaal anders geweest. Dan was ze niet in levensgevaar, voor zover een ondood iets levend kon zijn.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://fanterria.actieforum.com
Moka
Wezen
Moka


Aantal berichten : 34
Punten : 7

Over jouw personage
Leeftijd: 200 years
Groepsleider: How dare you!
Relatie: I don't fall in love...

Blood... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Blood...   Blood... Icon_minitimewo aug 08, 2012 4:25 am

Avani kwam als een aardbeving dichter. Haar lichaam straalde de woede uit en Moka kon de grijns op haar gezicht niet bedwingen en werd met de seconde groter. Twee van de draken vlogen op en Moka keek met haar bloedogen naar de vluchtende beesten. Haar blik viel toen op de maan. Wacht, het was nog niet zo lang donker, dat betekende dat het straks nog donkerder werd en dat betekende dat de reus minder zou gaan zien. De vampier grijnzde en ze kruiste opnieuw haar armen toen Avani iets ging zeggen; "Blijf staan," Moka begon luidop te lachen en ze ontbloote haar tanden."Of ik zorg ervoor dat je nooit meer weg kan rennen!" bulderde de reuzin. Dit jaagde de rest van de groep draken weg en Moka keek met een arogante blik naar Avani. Reuzen moesten het hebben van hun groote, het waren beesten in een veel te groot lichaam voor hun stomme gedachten en ze werden ook niet ouder dan de 30 of 40 jaar. Tenzij een heel irritant beestje hun weg kruiste. Moka kende de fury van de reuzen. Dit kon wel eens de dood van onze geliefde Avani zijn als ze zo door ging. Moka was nu rustig en kalm, maar als zij in een fury kwam, was zij een onstopbare killermachine. Ze kende de kracht van haar woede en daarom was ze zo'n 50 jaar gaan trainen om deze 'fury' te beheersen. Ze wist dat de reuzin haarzelf kon bezeren als ze haarzelf niet beheerste. Wacht eens even. Fury, woede, Avani werd toch bozer als ze mensen doode? Moka grijnsde naar haar en keek met twee bloeddorstige ogen naar 'het beest'. Opeens kwam er een irritant geschuurgevoel in haar keel. Moka greep naar het lichaamsdeel en even verdween de glilach op haar gezicht. Grr, daar was 'de dorst' weer. Tja, als ze toch mensen moest gaan doden.

Moka keek rond, haar ogen gleden over de bomen aan de rand van het veld. Haar neus begeleide haar. Het meisje vestigde haar blik naar het noorden grijnsend keek ze naar de richting waar de geur van haar prooi vandaan kwam. Hastig sprong ze naar achter, in haar vlucht draaide ze haar om en verdween de vampier in de bomen. Haarlichaam was klaar en daar vloog ze. Ze had nog nooit zo gerend. Haar lichaam sidderde van de honger. Grr, zo kon ze niet helemaal helder denken. Bedachtzaam keek ze naar de voorbij flitsende beelden. Totdat haar neus haar uit haar gedachten trok. De geur van de mensen was scherp hier. De vampier sprong op en ze lande op een tak. Alles was maar in een paar seconden gebeurd. Haar snelheid, die gepaard ging met een onuitputtende uithoudingsvermogingskracht, kwam altijd van pas bij het ontsnappen van een reus niet? ze zag de vrouw met haar kind, wandelen in het bos. Een kind! Moka gniffelde sprong op en landde geruisloos voor het duo. Greetig greep ze dee vrouw in haar nek. Ze hoorde het gekraak van haar benderen en haar hart stopte meteen met kloppen. Het kind, een jongetje, keek angstig naar de vampier en rende al gillend weg. Dat was haar nagerecht die nog wat mocht rondlopen, ze zou het kleine mensje wel grijpen, later, eerst eten. Greetig zette Moka haar tanden in het zachte vlees van de vrouw. De gebruikelijke nektechniek was altijd leuk. Gulzig begon ze te drinken en langzaam zoog ze het resterende leven uit het lichaam van de vrouw. Na haar maaltijd gooide ze haar prooi weg en verdween ze in de schaduwwen van de bomen, opzoek naar het kind.
Terug naar boven Ga naar beneden
Avani
Administrator en Wezen
Avani


Aantal berichten : 524
Punten : 94

Over jouw personage
Leeftijd: 20 jaar
Groepsleider: Just me :)
Relatie: Geen.

Blood... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Blood...   Blood... Icon_minitimewo aug 08, 2012 11:58 pm

De vampier begon hardop te lachen toen ik haar dwong om te blijven staan. Ik keek haar grommend aan. Wat viel er nou te lachen? Ik snapte werkelijk niet wat er zo grappig was. De meeste wezens, nee, alle wezens die mij tot nu toe in deze staat hadden gezien, waren als de dood voor mij. Ze kropen in elkaar en smeekten mij dat ik niks deed. Waarom was deze vampier juist niet bang? Ze lachte juist. Niet dat ik per se wilde dat de vampier bang voor mij was, want anders dan de meeste grote wezens voelde ik me zeker niet beter of sterker bij een angstig wezen. Maar lachen ging ook wel een beetje ver. Ik gromde en tilde mijn voet lichtjes op - hij raakte de grond nog wel aan - om haar omver te schoppen. De vampier keek alleen rond, alsof ze ergens naar aan het zoeken was. Waar was ze eigenlijk naar aan het zoeken? Een nieuwe prooi? Voordat ik wat kon zeggen stapte ze achteruit en draaide ze zich om, waarna ze wegrende. Wat was ze laf bezig. Zomaar wegrennen. "Hé! Kom terug jij," riep ik haar achterna, waarna ik mijn voet weer normaal op de grond zette. Ik deed werkelijk heel veel moeite om mijzelf in te houden, maar het liefste had ik haar opgepakt en uit elkaar gescheurd. En omdat ik totaal geen moordenaar was, liet dat zien hoe kwaad ik was. Ik rende achter haar aan, maar op de een of andere manier kon ik de vampier niet bijhouden. Gek.. Ik zette altijd wel grote stappen, dus waarom kon ik haar niet inhalen? Ik snoof. Ze was iets van plan, dat wist ik gewoon. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Wat was ze dan van plan..? Wilde ze soms.. Mij kwader en kwader maken? Oh, nee, als dát haar doel was..! Ik rende iets sneller achter haar aan, wat een trilling veroorzaakte. Na een tijdje kwam ik in het bos terecht. Ik hoorde een rennend geluid. Die vampier.. Wie kon het anders zijn? Ik rende meteen naar waar het geluid vandaan kwam. Het geluid verplaatste van richting, dus het wezen wist dat ik er aan kwam. Wie niet? Wie voelde niet een aardbeving aankomen? Ik zag op een gegeven moment een rennend wezen, maar kwam al snel dichterbij. Met een grote stap haalde ik het wezen in, waarna ik hem tegen mijn voet liet botsen. Ik boog over het wezen heen, om even goed te kijken wat het wezen nou kon zijn. Was het een vampier of..?

Ik slikte toen het geen verschrikkelijke vampier bleek te zijn. Of in ieder geval, niet die vampier die ik zocht. Het was een kind dat met grote ogen naar het gigantische monster boven hem keek. Oei.. Ik pakte hem voorzichtig vast en bracht hem naar mijn gezicht, terwijl hij niet bewoog. Misschien dacht hij dat ik hem dan niet zag. "Wat doe je hier alleen," vroeg ik zachtjes, maar met een ietwat strenge ondertoon. Het paste wel goed bij wat ik zei, maar eigenlijk was die ondertoon een goed ingehouden reuzenfurie, die zich alleen maar in strengheid uitte. Gelukkig niet in geschreeuw en gebrul. Het jongetje zweeg. Net toen ik mijn vraag wilde herhalen, opende de jongen zijn mond om wat te zeggen. "Een vampier," fluisterde hij, wat ik nog maar net kon verstaan. Een.. Vampier? Oh Roc. "Waar is die vampier? Ik zoek een, namelijk," vroeg ik op fluistertoon. Met moeite trok hij een arm tevoorschijn, waarna hij naar een punt achter me wees. Ik snoof. Nu zou ze het krijgen. Ik draaide me om, verlaagde mijn hand en begon in een stevig tempo te lopen, wat net geen rennen was. Het mensje in mijn hand begon opeens te gillen. Abrupt stond ik stil en keek ik hem verbaasd aan. Wat was er? Omdat ik naar beneden keek, zag ik ook een mens liggen. Deze was overduidelijk niet aan het slapen. Oei.. Ik bracht het mensje naar mijn buik, als een soort geruststelling. Iets anders kon ik nu niet doen. Dat was het nadeel van met veel kleinere wezens omgaan. Ik keek om me heen. De vampier moest hier ergens nog zijn, het kon niet anders. Ik ademde diep in en uit om mijzelf rustig te krijgen, maar met dat irritante wezentje in dit bos was mijn innerlijke rust ver te zoeken. Ondanks dat probeerde ik het toch, want ik wilde het mensje in mijn hand niet bang maken. Ik keek om me heen. Het enige wat ik zag was duisternis, met hier en daar een paar contouren, omdat ik toch wel redelijk kon zien in het donker. Ik hield me in om niet te grommen, maar was dit jongetje hier niet geweest, dan had ik zeker gegromd. Misschien nog zelfs meer. Ik bleef staan en drukte het mensje steviger tegen me aan, terwijl ik nog altijd om me heen keek om de vampier te zoeken.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://fanterria.actieforum.com
Gesponsorde inhoud





Blood... Empty
BerichtOnderwerp: Re: Blood...   Blood... Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Blood...
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» Boiling blood

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Fanterria :: Fantasonia :: Human District :: Dark Forest-
Ga naar: