Problematique.

Onderwerp: Problematique. do jul 26, 2012 4:34 am

Hijgend van het rennen kwam Tetsuo tot stilstand. Hij probeerde met al zijn macht de steken in zijn zij te negeren, maar uiteindelijk schoot zijn hand richting zijn zij en dook hij een stukje in elkaar. 'Waarom..?' Waarom was hij nou weggerend? Zijn kleine broertje had hem nodig en hij ging er gewoon vandoor. Op het moment dat dat gevecht uitbrak in de grot, wilde de blauwharige jongen naar Masaomi toerennen, maar moest zijn best doen om de vele geschubde poten te ontwijken. Hij stond midden in het strijdveld op dat moment. Natuurlijk probeerde hij nog naar de blonde jongen toe te rennen, om hem mee te trekken, hem proberen te beschermen omdat dat zijn taak was als oudere broer, maar... Hij stond uiteindelijk toch te ver weg. En net op zo'n moment vertoonde hij zwak gedrag. Zonder ook nog maar verder na te denken, zijn groene ogen gericht op het vele vuur dat hem om de oren vloog, besloot hij zich om te draaien en de grot uit te rennen. Om Masaomi aan zijn lot over te laten. Wat voor een oudere broer was hij? Hij had het recht niet zichzelf een oudere broer te noemen. Tetsuo liep kwaad op de dichtsbijzijnde rotswand af, trok zijn rechterhand, die gebald was tot een vuist, terug tot achter zijn ruggengraat en liet hem toen op de stenen muur afschieten. Door al die adrenaline en woede die zich in hem had opgehoopt, voelde hij er nu nog compleet niks van. Daarom herhaalde hij dit een paar keer met beide vuisten en liet zijn voorhoofd toen tegen de rotswand vallen, waardoor hij met enkel zijn hoofd tegen de muur leunde. Had hij überhaupt wel een keus gehad? Zijn tegenstanders waren draken. Mythische wezens met god weet hoeveel kracht. Daar had hij geen kans tegen gemaakt, zelfs niet als hij zichzelf verloor in het midden van de strijd en als een maniak erop los sloeg. Nee, die kant wilde hij niet meer op, die wilde hij verbergen. Wegwerpen. Achter zich laten. Maar zoals het er nu uitzag, had hij dat juist nu het hardste nodig...

Een laag gegrom was hoorbaar, maar het was gedempt, alsof het van veraf afkwam. Tetsuo keek langzaam op en staarde loom naar de draak die uit de grot wegvloog. Wat had het voor zin dat hij hier bleef? Als hij toch een lafaard was, kon hij net zo goed helemaal weglopen, niet? Met een kwade frons op zijn gezicht kwam hij weer recht en besloot een willekeurig pad af te lopen. Waar moest hij überhaupt heen? Hij had net zo goed kunnen sterven in die grot. Hij had hier niks. Hij had thuis ook niet veel. Het enige dat hem elke dag erdoor heen kon sleuren, was Masaomi. En wie zei dat die nu nog leefde? Misschien was de blonde jongen nu wel omgebracht en was het waarschijnlijk zijn schuld geweest. Hij was namelijk niet te hulp geschoten. Ja, een zielige poging die mislukte. Daarna was hij met de staart tussen zijn benen weggerend. Ha, pathetic. Nu hij er zo over nadacht, hij was behoorlijk veranderd in enkel twee of drie jaar. Vroeger ging hij nooit een uitdaging uit de weg. Maarja, vroeger was hij ook behoorlijk gefixeerd op andere clanleden te pijnigen. Sinds hij dat achter zich had gelaten, was hij behoorlijk verzwakt. Natuurlijk bezat hij nog altijd de kracht om iemand makkelijk te kunnen vloeren met slechts een enkele stoot, maar die gebruikte hij alleen in gevallen van nood. Nooit dus. Zelfs toen hij een paar keer werd belaagd door clanleden die hij niet eens kende, was hij gevlucht. Het was hem eerder nooit opgevallen, maar hij verachtte deze Tetsuo net zoveel als de vorige. Was hij niet te geweldadig, dan was hij veel te zwak. Moest hij dan toch terugkeren...? Zijn groene ogen gingen langzaam naar zijn gebalde vuist. Zijn gebalde vuist gewikkeld in verband. Wilde hij werkelijk terug naar zijn vorige karakter? Toegegeven, hij bezat dan meer kracht, maar alleen als hij echt door het lint ging. Dat ging toen nogal makkelijk, aangezien hij een kort lontje had. Die had hij nu ook nog, maar hij wist zichzelf meestal snel te bedaren of in te houden. Hij was kalmer geworden. Al die littekens had hij aan zijn vurig karakter te danken, maar zoiets hoorde hij er wel voor over te hebben, of niet soms?

Nee, het was geen tijd meer om te twijfelen. Dat had hij lang genoeg gedaan. Twijfel had hem veel leed gegeven. Nu was het tijd om vastberaden toe te geven. Hij had lang genoeg in een kooi opgesloten gezeten. Hij wilde weer sterk zijn. Hij wilde die kracht weer voelen zoals vroeger. Die zelfvoldaanheid. Het kon hem nu niks meer schelen. Hij wilde niet meer blijven staan, hij wilde vooruit. Hij ging weer trainen en op een dag zou hij zijn naasten kunnen beschermen zoals het hoorde. Iedereen die hem daarvan belemmerde en zijn pad kruisten had een groot probleem. Net zoals voorheen. Net zoals toen. Ze zouden weer staan te trillen op hun benen als hij recht voor hun stond en hun blik ving. Een grijns verscheen langzaam op Tetsuo's gezicht, terwijl hij zijn pas versnelde om het gebied te verlaten. Het was tijd om de oude Tetsuo weer vrij te laten.

OOC: Gelieve niet hier te posten. Dank u voor uw begrip.