[E3] The Big Change

~Voor informatie over het event klik je HIER.

Klopte het eigenlijk wel? Een roodharige jongen van rond de 16 jaar stond voor een enorm portaal in Dimensia, het gebied van de dimensiepoorten. Ik vroeg me af of dit wel degelijk klopte. Het werkelijke bestaan van deze poorten. Het was een bijna niet voorgekomen iets in mijn wereld maar hier .. Het moest hier anders zijn. Het was immers een fantasiewereld en de dimensiepoort recht voor hem bewees dat. Ik vond het niet logisch dat deze poort werkelijk een schepsel of zelfs een hele draak naar een andere dimensie kon brengen. Bracht het werkelijk waar mij naar een volledig andere dimensie? De jongen snoof. Ik geloofde er niet veel van, maar er was hier immers veel mogelijk. Mogelijkheden stonden altijd open en je moest ze niet snel benadelen. Dat was een oprechte fout. Dat was mijn mening dan. Hoe anderen erover dachten kon mij werkelijk waar niks schelen. Ik wist gewoon dat niemand mijn standpunt kon veranderen zonder mezelf te zijn. Ik grijnsde kort en liet een scherp geluid horen door mijn kiezen van de bovenkaak met die van de onderkaak langs te bewegen. Het geluid was nergens voor nodig, maar ik deed het wel met een reden ; mijn aanwezigheid bekend maken. Straks sprong er nog een willekeurig wezen uit één van deze dimensiepoorten. Ik was hen dus al één stap voor. Een stap voor die wezens.

Ach, dat was een poosje geleden en ook voordat DIT gebeurde. De verschijning van een enorme vuurdraak vulde de horizon. Ja, hoor die Jellal had mij te pakken. Niet enkel mij, maar ook vele anderen. Gisteren werd ik wakker en ineens was ik enorme vuurdraak en kon ik letterlijk vuurspuwen naar andere wezens. Het had zo zijn voordelen. Ik kon wezens pijnigen met mijn enorme scherpe klauwen, hard bijten, vuur spuwen en vliegen. Maar toch. Ik bleef deze wezens haten met mijn volle hart. Overleven kreeg een nieuwe betekenis in Fanterria, geschreven door mijn bloed. Maar goed, ik wist dat Jellal dit weer geregeld had. Het rare was dus dat alle mensen wezens waren geworden en vice versa. Ook lag het wezen waarin een mens veranderde , aan de karakter en uiterlijk van dat persoon. Dus bij mij paste een vuurdraak. Fijn. Ik snoof luid door mijn beschubde neusgaten en voelde warme rook deze gaten verlaten. Zo fijn om en draak te zijn. Een enorme rots zag ik verderop verschijnen en ik trok als een zwaan mijn vleugels naar achteren met mijn achterpoten recht naar voren gericht. Spoedig wist ik te landen op het stukje rots, waarna ik kort over het gebied keek. Het landen had ik direct onder de knie, vreemd genoeg. Maar ik landde omdat ik iets naars in mijn omgeving voelde. Een grote aanwezigheid van andere wezens die eigenlijk mensen waren. Ik trok mijn verschillend gekleurde ogen tot spleetjes, waarna ik geïrriteerd mijn drakenstaart tegen de grond aan mepte die een hevig geluid en trilling in de grond veroorzaakte. Ik vertrouwde het niet. Ze moeten zich laten zien. Afwachtend voor 'voedsel' liet ik mijn drakentong langs mijn beschubde bek glijden, waar ik immers nog niet gewend aan was geraakt.
~Flutje , moet nog inkomen ><

Cynthia opende langzaam haar vermoeide ogen en schrok meteen wakker. Ze was vast ingedut toen ze even wilde rusten door al dat reizen tot nu toe, waarbij ze niet veel had geslapen omdat ze dat niet aandurfde. Tenzij ze een veilig vertrek had gevonden om in te verblijven, maar dat was amper voorgekomen. Haar grijze ogen gleden over het gebied heen, waardoor ze tot de conclusie kwam dat de kust veilig was en ze zich geen zorgen hoefde te maken. Althans, totdat ze recht wilde komen. In plaats van uit de houding op te staan waar ze in was gaan zitten, tegen een boom aan met haar gitaar leunend tegen haar zij aan, lag ze languit op haar buik op de grond. Dat was echter niet zo zorgwekkend. Wat daadwerkelijk zorgen bij haar opwekte, was het feit dat ze opeens veel groter leek. De grond was verder van haar oogpunt af en ze stond uit automatisme niet op twee benen, maar als een soort hond dat wel op vier poten moest leven. Verward richtte ze haar blik op de grond, waar ze tot haar verbazing naar twee zwarte klauwen keek. Klauwen die tien keer zo groot waren dan haar handen. Als ze nog verder had kunnen fronsen, had ze dat gedaan. Zonder erbij na te denken, probeerde ze haar ‘handen’ te bewegen. Die klauwen konden niet van haar zijn, dat was onmogelijk. Toch? Dit leek echter heel anders te zijn. De linkerklauw bewoog precies zoals ze haar hand had willen laten bewegen. Nog steeds niet overtuigd, besloot ze dat ze haar rechterhand in beweging moest brengen. Opnieuw was het de zwarte klauw die bewoog en niet een normale mensenhand die ze gewend was te zien. Haar normale mensenhand. Cynthia verloor op dat moment bijna haar verstand. Wat was er in godsnaam aan de hand? Waarom had ze opeens klauwen? Was ze soms in een wezen veranderd? Waarom en hoe? Misschien gebeurde dat wel bij alle mensen die in Fanterria terechtkwamen en was ze daarom niet veel van haar eigen soort tegengekomen. Geschrokken schudde ze haar hoofd. Nee, dat kon niet. Of wel?

Eigenlijk durfde ze niet te kijken, maar ze draaide haar lichaam half, zodat ze met eigen ogen kon zien dat het waar was. Wat ze zag was niet bepaald waar ze op gehoopt had. Een enorm, zwart lijf dat bedekt was met schubben. Een paar vleugels was zichtbaar en er liep een rij hoorns over haar rug heen, dat een soort ruggengraat kon voorstellen. Een lange staart zwiepte heen en weer bij haar achterste. Cynthia’s ogen werden groot van ongeloof. Dat kon je niet menen. Van alle wezens waar ze in zou kunnen veranderen, moest uitgerekend zij een draak worden. Op dat moment herinnerde ze zich dat ze nog iets bij zich had. Haar gitaar. Waar was het? Ze had hem toch niet per ongeluk geplet met haar plotselinge transformatie, toch? Paniekerig keek ze om zich heen, maar tot haar opluchting lag hij gewoon nog op z’n plaats en leek hij niet te hebben geleden. De gedachte dat ze er waarschijnlijk nooit meer op zou kunnen spelen, wist echter roet in het eten te gooien. De neiging om te gillen van frustratie kon ze nog net onderdrukken. Hoe moest ze het voorwerp eigenlijk meeslepen? Ze kon hem nu niet meer op haar rug dragen en haar klauwen zouden hem waarschijnlijk slopen. Er restte dus nog maar één optie. Voorzichtig liep ze naar de gitaar toe. Ze moest nog steeds wennen aan haar nieuwe loopje. Toen ze eindelijk bij de gitaar stond, liet ze haar kop zakken en opende ze haar bek. Vervolgens sloot ze haar ‘lippen’ zachtjes om het bindsel heen en kwam ze weer recht. Ze kon maar beter verder gaan. Misschien kon ze wel wat ontdekken over haar mysterieuze make-over. Cynthia wierp nogmaals een blik op de vleugels die op haar rug zaten. Dat betekende dat ze kon vliegen. Vanuit de lucht had ze waarschijnlijk een beter overzicht over alles en zou haar dus iets sneller opvallen. De draak snoof licht en probeerde toen een paar keer met haar vleugels te slaan. Toen het eenmaal soepel verliep verhoogde ze het tempo daarvan en voelde ze dat ze langzaam maar zeker de grond verliet. Waarschijnlijk zou ze het niet zo snel onder de knie krijgen, maar voor nu had ze het nodig. En oefening baart kunst, niet?

Cynthia had nu al een tijdje doorgebracht in het luchtruim. Het vliegen ging haar nog altijd niet goed af, maar voor een beginneling kon het ermee door. Tot haar ergernis was ze nog niet iets tegengekomen dat haar interesse had weten te wekken. Niet dat dat abnormaal was, aangezien ze niet vaak interesse in iets toonde of verkreeg, maar nu was dat noodzakelijk voor haar, vond ze. Zo’n gevoel kreeg ze in ieder geval. Wat haar intuïtie nog meer vertelde, was dat er waarschijnlijk meer mensen zoals haar te vinden waren. Mensen die op mysterieuze wijze in een wezen waren veranderd en een antwoord op hun vragen wilden. En die waren waarschijnlijk dichterbij dan ze dacht. Haar aandacht werd toen getrokken door een andere draak in het gebied. In eerste instantie twijfelde ze of ze wel moest landen. Het kon net zo goed een normale draak van Fanterria zijn. Daarbij was het nota bene een draak en, hoewel ze het niet graag toegaf, had ze best een angst ontwikkeld voor die wezens. Daarom beviel het haar ook niet dat ze er nu zelf één was. Toch was er iets dat haar naar hem toe trok. Ze kon het gevoel niet echt beschrijven, maar haar gevoel zij haar dat ze daar moest landen. Zelfs al wilde haar hoofd niet toegeven. In de tussentijd was ze al aardig wat gezakt van hoogte. Ze had dus zonder het zelf door te hebben al een poging gedaan om naar de draak te gaan. Dan kon ze het net zo goed doorzetten. Het zag er immers stom uit om nu weer wat op te stijgen. Cynthia deed haar uiterste best om haar landing zo goed mogelijk uit te werken, maar dat ging lang niet zo makkelijk als ze gedacht had. Talloze vliegtuigen had ze het al zien doen en andere wezens hadden vaak genoeg voor haar neus de grond aangeraakt, zelfs al waren het vogels van haar eigen wereld geweest, maar haar landing ging net niet zo soepel. In tegendeel, het leek nog net geen vliegtuigramp. Op het moment dat haar achterste poten de grond aanraakten, wist ze al over haar eigen poten te struikelen. Gelukkig kon ze nog net haar evenwicht weer terug vinden om niet voorover te hoeven vallen. Als ze niet zwart van kleur was geweest, was waarschijnlijk een hoofd zo rood als een tomaat te zien, maar dat beetje geluk had ze nog wel. Hopelijk had die andere draak haar stuntelige landing niet meegekregen, zelfs al stond hij nu een stuk of twintig meter van haar af.

Vreemd genoeg, volgde al spoedig een reactie nadat ik duidelijk had waargeschuwd. Ik verwachte natuurlijk eerder dat ze of wegrende of zich opfokte en mij dreigden aan te vallen. In plaats daarvan verscheen er enkel een elegante zwarte draak in het luchtruim. Deze trok mijn interesse zeker aan. Het vage gevoel in mijn reptielen onderbuik zei al genoeg; dit was oorspronkelijk een mens. Ik trok mijn ogen verder tot spleetjes, terwijl de draak langzaam zijn of haar hoogte veranderde en steeds lager bij de grond kwam. Ze ging landen, dat wist ik dus al. Ik hees mijn zware kop iets en zag spoedig dat ze niet helemaal in balans was. Haar vleugels waren niet even hoog en ze leek moeite te hebben met het vliegen. Dat was raar? Ik kon immers direct vliegen en landen, alsof ik altijd al een vuurdraakje was geweest. De zwarte draak naderde al snel en leek werkelijk waar te willen landen op het stukje rots. Tja, wat kon ik ervan denken? Oké, het bevestigde mijn vermoedens dat het ook weer een mens was, haast naar deze plek werd getrokken en nog niet gewend aan dat lijf was. Alsnog had ik o zo veel vragen die ik wilde stellen, maar simpelweg verzweeg. Het waren hele simpele en vergezochte vragen waar ik zelfs van verrast was. En toen ik weer opkeek- mijn blik was immers weer naar de grond gezakt, wegens het gewicht van mijn kop- zag ik dat ze dreigde te landen. De zwarte draak naderde steeds sneller en sneller de plek, maar ik wist direct al dat het landen ook bij haar niet zou lukken. Als je niet kon vliegen, dan ging landen al helemaal niet. Dat wist ik gewoon, zonder letterlijk bewijs te hebben. Vliegen en landen hadden een sterk verband met elkaar. Zeker toen ik aan het 'feniks rijden' was, wist ik dat al en de feniks zelf kon niet zo goed vliegen, dus daarom had ik al die stevige touwen gebruikt. Wacht eens even?

De rode vuurdraak stak zijn kop hoog in de lucht en dacht kort na, geen aandacht gevend aan de zwarte draak. Wist ik daarom direct goed te landen en vliegen met dit lichaam? Enkel omdat ik een feniks had bestuurd met deze twee acties? Kort grijnsde ik. Dat was inderdaad mogelijk. Ik wierp mijn blik op de zwarte draak die over haar poten viel bij het landen en dus gewoon faalde. Zij was zeker zo'n normaal mensje en zeker geen Hunter. Weer een vraag beantwoord. Maar nu deze draak er toch was, kon ik haar wat vragen kunnen stellen over deze aparte 'make-over'. Er was een minuscule kans dat ze er wat van wist, maar zelfs met weinig informatie kon ik er iets mee. Ik wist namelijk eerst niet dat Jellal achter dit zat, maar toen ik eens deze vage verandering met zijn vage overkomen vergeleek, wist ik het meteen. Hij had de kracht om zoiets te kunnen doen, mentaliteit en gewoon de overige aspecten. Hij was een gevaarlijk persoon die Fanterria zou gebruiken als zijn proef terrein. Ik klemde mijn kaken stevig tegen elkaar. Zo verlaagde ik mezelf niet, maar ik vond het wel een apart idee. Een heel gebied als proef terrein gebruiken. Zo slecht was het niet. Alles was beter dan; Wereld overheersing. Daar streefde ik niet naar. Dat was voor ziele poten. Verder kon dit vertellen waarom Jellal zich in deze grotten schuil had gehouden. Hij doet alles achter de schermen, terwijl ik de gordijn telkens probeer te openen. Dat klonk alsof ik alles aan het licht wilde hebben en Fanterria wilde redden, maar het was maar voor de helft waar. Ik wilde alles aan het licht hebben en Jellal simpelweg onderuit halen. Ik vond hem een irritant, maar interessant persoon.

Ik schudde mijn kop lichtjes. Ik moest erbij blijven. Deze draak tegenover mij kon wat weten al was het een Explorer of een Carer. Ik hief mijn iets en liet mijn blik over de draak glijden. Het was een vrouwtje. Dat zag ik aan de lichte, sierlijke lichaamsbouw. Mannetjes hadden eerder een sterke, machtige en ook zware bouw. Mijn lichaam was wel aan de dunnere en lichtere kant vergeleken met alledaagse mannetjes, maar mijn brein was het wapen , evenals de bijbehorende wapens van de draak. Mentaal iemand pijn doen was fijner en leuk om aan te zien. Als je tegenstander wat deed was ik 10 stappen voorop. Maar goed, dat zwarte drakin. Zij had zeker informatie of niet. Ik moest het eruit rukken. "Landen gaat zo te zien prima,"zei ik sarcastisch, terwijl ik haar landing van net nog voor me zag. Ik had nog de neiging om zo'n opmerking te maken, maar nu zonder de glimlach. Er stond enkel een serieuze, kalme blik in mijn ogen. "Weet jij meer over dit? Enkel een zekere Jellal, een mannelijke jonge heks, heeft dit veroorzaakt. Hij heeft een spreuk uitgeroepen waardoor men verandert van soort, wezens worden mensen en vice versa. Dat begrijp ik tot nu toe,"begon ik, nog nadenkend over mijn woorden. Informatie delen. Een leuke strategie. Ik wist zeker al wat, maar dat was maar de basis en wat elk persoon standaard zonder enige moeite achter kon komen. En ik gaf toe, zoveel moeite voor deze mysterie had ik niet gedaan. Deze dagen deed ik het rustig aan. Maar nu begon ik me er wel aan te irriteren. Zo leek dat ook te zijn bij de drakin. Het was een gokje, maar ze leek niet ' één' te willen worden met dat lijf. Dat was direct te zien. Zou ze er bang voor zijn? Gmpf. Mij een zorg. Eigenlijk juist wel. Bij mij paste een draak, maar waarom bij haar? Ik zuchtte luid. Oké, Jellal's bedoelingen werden vager. Jammer, maar dat moest eenmaal zo om antwoorden te krijgen. "Sinds wanneer ben jij trouwens in dat lichaam?"vroeg ik kalmpjes, terwijl ik mijn staart achter mij rustte.

Mijn ogen bleven rustig op de horizon gericht. Mijn 'Poten', ik bedoel handen klemde zich rond mijn benen. Het was toch wel even wennen aan zo'n mensenlichaam. eigenlijk was het niet nuttig, zo'n mens hé, niet haar lichaam. Ze staarde naar sneeuw. Haar schubben zouden mooi gepast hebben bij die witte masa. Een mens zijn had ook zijn voordeel, ze kon haar veel effiënter bewegen en ook kon ze zich nu ook beter verstoppen en minder opvallen. Ze was ergens rond de tien jaar en ze had wit haar, er waren twee stressen in een andere kleur, rood en zwart. Ik zuchtte. Waarom? Ik keek wat verward rond en wist niet echt hoe ik moest overleven als mens. Als draak was het simpel, je spuwt vuur hier en daar en je hebt een geroosterde maaltijd. Er waren natuurlijk nog altijd tekens van haar drakenlichaam, zoals haar lengete, ze wist wel dat ze ook groot was als draak. aar toch ook niet als mens?! Haar gouden ogen vlogen naar een silhout in de verte. Hoe kon ze het verwachten, een draak. Wat haate ze haarzelf. Vroeger hield ze niet van haar lichaam, nu beseft ze pas dat ze fout zat. ze moest nu gewoon doorgaan in haar nieuwe lichaam. Als ze nu bleef zitten kon ze nooit het antwoord op haar vraag vinden. Ze streekte haar benen, waarna ze rechtsprong. Ze zat redelijk hoog in de bergen, in Givelle. Maar hier niet ver vandaan was Grünland, daar ging de draak heen.

Echt Kut zo'n mensenlichaam, ik neem al mijn woorden terug. Het is gewoon nutteloos! I mean, je kan niet vliegen!? NIET VLIEGEN!? Serieus? Echt ik vind dat niets en nu kan ik ook niet van deze stomme berg af. Ik probeerde daarnet te 'vliegen' maar vergat even dat ik geen draak meer ben en ik viel zo naar beneden waardoor ik nu op een richel stond. Gelukkig was de meeste sneeuw verdwenen en maakte dat plaats voor gras. Oké, ik zat nu vast op een berg en ging waarschijnlijk sterven. Maar ach ja, mensen zijn ook zwak. Ik kijk om me heen, hopend op een uitweg, totdat mijn blik op het meer viel. Het water ligt op z'n minst 12 meter onder mijn voeten. Ik duw mijn ogen toe en denk niet na over de gevolgen en spring 'hup' naar beneden. 'Ik ben eht stom' besef ik halverwege mijn val. Ik wil net mijn vleugels uitslaan, och wacht, die heb ik niet meer! Boos begin ik met mijn armen te slaan, hoopend dat ik weg vlieg. Maar voordat ik het besef lig ik in het water, spartelend. 'Ik weet hoe ik moet zwemmen, een beetje... Oké... Ik kan het niet. Ik trap gewoon wat woest in het rond terwijl ik naar de oever 'zwem'. Als ik eindelijk de rand van het meer berijk, smijt ik mijn lichaam op de grond. Uitgeput. Op. Dood. Ik sluit mijn ogen en denk aan iets vredig om niet te hyperventilleren of eh... Daar wil ik het niet over hebben. Ik klem mijn tanden op elkaar en trek me met een ruk recht. Ik wankel verder, trillend, van angst en koude. Ik ben niet gewend aan koude, vallen of wat een mens nog meer doet. Laten we zeggen dat dit de stomste grap ooit is!

Mijn doorweekte vodden, ik bedoel kleren, zatten vol scheuren. Ik had deze gevonden bij een lijk van een dode vrouw. Ze had een koffer bij, ze zat vol kleren en eten. Ze kwam echt als geroepen, dat lijk. Er zatten 2 sneeuwwitte kleedjes in met schoenen. De schoenen kon ik niet aandoen en gooide ik maar meteen bij het lijk. Het voedsel had ik bij gehouden. Ik had de rugzak achtergelaten omdat ze veel te zwaar was. Ik gromde een beetje terwijl ik gewoon doorliep. Stom lichaam! Mijn gedachten waren gevestigd op kleren en lichamen maar niet op de draken. Toen ik een zware stem hoorde, sprong ik weg in de dichtbeizijnde struik. Mijn gouden ogen tuurden tussen de blaadjes, starend naar de gigantische vuurdraak. Een andere, klunzigere draak, kwam stuntelig aan en je kon duidelijk zien dat zij geen ervaring had en dus hetzelfde had meegemaakt als mij. Toen ik wat naar de mond staarde van de draak, zag ik een klein feeëtje, vechtend tegen de wind. 'Jij hebt gelukkig' Dacht ik boos. Wie wou er nu een mens zijn? Niet dat ze er iets tegen had, maar serieus? Wat ben je liever draak of mens. Het maakt me niet veel uit wat ze kiezen, maar ik blijf liever draak dan mens. Uit het gesprek kon ik opmaken dat hij ook was veranderd en dat ene Jellal hierachter zat. Ik wou maar al te graag meer weten en omdat deze raak nogal rustig was, stak ik voorzichtig mijn hoofd uit de struik. Ik slikte en opende mijn mond, maar ik wist niet de juiste tonen te vormen en kromp meteen terug in elkaar. Hoe moest je praten? Ze had dat nooit geleerd? "AAAAAH!" schreeuwde ze gefrustreerd. dat deden draken als ze boos waren, dus ook mensen. Ze sprong terug de struik in, bang voor de gevolgen. Haar ogen angstig gericht op het bladerdak. Ze durfde haar dood niet in de ogen te kijken, dus staarde ze naar haar voeten. Bah! Daar had je die nagels weer.

-FLUT, ik moet er echt nog inkomen :/-

Er volgde niet direct een antwoord van de zwart gekleurde draak, of ik had deze gemist-de kans was mega klein erop- of genegeerd. Dat laatste deed ik wel vaker. Sommige dingen hadden nauwelijks aandacht getrokken en leken dan gewoon vage vlekken, zowel als mens als in drakenvorm. Ik had het mezelf aangeleerd om beter te kunnen focussen op zaken die er wel toedoen. Het had dus degelijk een zwakte; die kleine dingen konden mij aanvallen, maar voordat ik het wist merkte ik deze op en kon ze verpulveren. Een goed voorbeeld was een soort van vlieg die langs mijn bek schoot toen ik mijn recentste zinnen had uitgesproken. Het was een fee, en normaal gesproken schonk ik er geen aandacht aan, maar toen ik het vage onderbuikgevoel weer kreeg, wist ik het. Het was elangi die rond mijn drakenbek vloog. Het was haast om het uit te schreeuwen van het lachen. The tough girl was a little fairy. Ik was dan weer de draak die haar kon pijnigen door écht nauwelijks moeite te doen. Dat was best grappig, maar voor haar eigen veiligheid negeerde ik haar. Als ik werkelijk waar ging lachen, zou ze weggeschoten worden en tegen een boom aankomen en sterven. Pelangi was dan ook niet een persoon die ik graag weg wilde hebben. Ze was geen informatiebron, geen kennis, maar een vriend. Zelfs ik had nog vrienden, maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld heldje Masaomi had ik maar éÉn en daar was ik blij genoeg mee. Zoveel vrienden zou een enorme last zijn. De hele tijd weer klaar voor ze staan, hun familie mocht je niks aandoen, dwarsboonden je plannen. Bah, ik moest daar niks van hebben. Gedoe, en roet in het eten. En heldje Masaomi genoot daarvan? Hoe kon hij? Ik schudde nogmaals lichtjes mijn drakenkop. Tsk, stom kind. Hoewel ik vroeger ook meerdere vrienden had, maar ik enkel de nadelige gevolgen aanvoelde. En uiteindelijk werden we door geld uit elkaar getrokken en ik bleef achter. Het klonk tragisch, maar ja. Dat kwam bij iedereen wel voor ... iets tragisch. En voor Pelangi was het dat; in een fee worden veranderd. Ze kon nu wel vliegen, maar tegen welke prijs? Gevoeliger voor alles, was een hapje en kon nauwelijks overleven. Het was naar voor haar. Wie weet, zou men nu beter begrijpen dat je hier moest 'overleven', zoals ik als mens ook al deed. Als ik nu erover begon zou die draak van 'ja'knikken, evenals Pelangi. Daar twijfelde ik helemaal niet aan.

Op dat moment dacht ik weer aan de wezens die mensen waren geworden. Hun zouden het toch ook begrepen kunnen hebben?Als mens moest je gewoonweg overleven en was je maar net wat sterker dan een fee. Je was groter, gespierder en dat was het. De rest bleef er zo wat. Ergens begon ik wel een betekenis achter deze 'ruil'te zien; overleven. ALS Jellal ten minste een bedoeling achter had. e zwarte draak en Pelangi hadden immers niks gezegd. Dus veel verder dan dit kwam ik helemaal niet. Dus moest ik alles me maar verbeelden. Hoe zou het zijn als ik een draak was en veranderde in een mens? Ik zag mezelf als een draak weer in mijn oude zelf veranderen in mijn gedachten. Ik was mijn grote bouw verloren, mijn klauwen en had geen schubben meer die mij zouden beschermen. Oei, dat was inderdaad een grote ruil. Daarom zou ik ook mezelf niet teveel aan dit lichaam hechten, gewoon genoeg om te kunnen overleven. Ik hoopte immers wel dat ik niet voor altijd in dit lichaam zou vastzitten. Waarom zou ik voor mijn hele leven vuur willen spuwen? Waarom zou ik ook telkens enorm grote prooien moeten doden om mijn maag maar iets te stillen? Zou ik écht liever koudbloedig willen zijn? Dan was ik ineens afhankelijk van de zon en de omgeving. Het was simpel voor mij. Wezens wilden weer wezens zijn en mensen weer mensen. We wilden onze normale leven terug en ook zo onze oude gewoontes. Niemand die de tijd nam om meer over het wezen te weten te komen. Maar ik was dus blijkbaar die 'niemand'.

De enorme vuurdraak wilde zuchten, maar hield zich in. Pelangi zweefde 20 meter verderop bij de zwarte drakin en ik wilde haar niet vermoorden of pijnigen. Recht keek ik de drakin aan, waarna ik mijn ogen weer tot spleetjes trok. Na al die tijd was er geen enkel woord haar bek uitgekropen. Wist ze niet hoe ze moest praten als draak? Zoals met het vliegen ging het bij mij vanzelf, zoals een soort van voorgeprogrammeerde woorden-en grammaticaboek. Je moest letterlijk in je vel zitten om van alles te kunnen benutten, maar net niet té veel om het te gaan missen. Tja, dat was behoorlijk moeilijk, maar ik wist deze balans te vinden. Het leek haast alsof ik er voorbereidt op was, maar dit kwam ook nogal opeens en ik had het passende blik op het leven, waardoor het ook direct match'te. Geluk stond eindelijk eens aan mijn zijde, soort van. Hoewel de trillingen op de grond de aanwezigheid van een ander had verraad. Mijn staart had ik niet voor niets achter mijn lichaam gelegd; zo voelde ik de trillingen op en in de grond beter en wist ik of er indringers waren. En er was een mens in de struiken, achter de zwarte drakin. Interessant. Een 'mens'was erbij. Ik zweeg maar en wachtte of tot de mens zich zou laten zien en dat volgde spoedig. Als een jong bang wezentje stak een kind haar kop uit de struiken en riep heel willekeurig wat uit; "AAAAAH!". Het klonk vol frustraties, maar het was op een behoorlijk vage wijze uitgebracht. Kon dat wezen ook geen 'Mens'? Grappig. Maar ik liet niks van deze lol blijken, toen het persoon zich beschamend terugtrok. "Aldus, mens,"Zei ik droog, waarna ik mijn blik op het mens hield. Ik hief mijn schouders iets op als teken van; "Ja, ik vind het ook een mysterie'. Ik verwees naar deze vage transformatie. Elk wezen dat er was, kon natuurlijk wat weten over dit gebeuren. Ik wilde dan ook eerst meer hierover weten, voordat ik kon bedenken hoe we het terug konden draaien. Dat was slimmer. Nogmaals keek ik naar de drakin en Pelangi. "Weet één van jullie wat?"vroeg ik weer met een serieuze, maar kalme stem.

"Landen gaat zo te zien prima," weerklonk de stem van de andere draak. Als ze niet via het uiterlijk had kunnen bevestigen dat het een mannetjesdraak was, had ze dat nu wel gedaan door middel van zijn lager klinkende stem. Cynthia gromde zacht bij het horen van die opmerking en keek even weg. Ze had haar bek willen open in frustratie, om een weerwoord te geven, zelfs al wist ze die niet, maar besefte net op tijd dat ze voorzichtig moest zijn daarmee, tenzij ze haar gitaartas wilde laten vallen. Dat stelde ze niet echt op prijs. "Weet jij meer over dit? Enkel een zekere Jellal, een mannelijke jonge heks, heeft dit veroorzaakt. Hij heeft een spreuk uitgeroepen waardoor men verandert van soort, wezens worden mensen en vice versa. Dat begrijp ik tot nu toe," sprak de draak weer. Cynthia luisterde aandachtig naar zijn woorden en nam ze zorgvuldig in zich op. Jellal? Die naam kwam haar verre van bekend voor. Dat was misschien ook niet zo verbazingwekkend. Er werd gezegd dat Jellal een jonge heks was en die was ze echt niet tegengekomen. Ze schrok echter van de informatie die verder werd gegeven. Wezens worden mensen en vice versa. Dat betekende dat alle mensen waarschijnlijk in iets veranderde dat veel schade uit kon richten of zoiets en dat alle wezens veranderden in weerloze mensen. Mensen die zich amper konden beschermen tegen deze wezens. Cynthia slikte. Ze wist wel hoe mensen in elkaar zaten. Als ze teveel macht in handen kregen… Wel, daar wilde ze niet echt aan denken.

Beseffend dat ze nog steeds geen reactie had gegeven op de draak die bij haar stond, schudde ze haar hoofd. Dat was enkel haar reactie voor de vraag of ze er meer van wist. Eerlijk gezegd wist ze niets, op de verkregen informatie na dan. Ze was slechts wakker geworden met een lichaam waar ze angst voor had. Tot nu toe wist ze het nog goed op te vangen. Ze was nota bene bij een andere draak geland. Dat betekende vast dat ze nog geen blijvende trauma had opgelopen voor deze wezens. Met een enorme nadruk op nog. "Sinds wanneer ben jij trouwens in dat lichaam?" kwam toen de vraag. Cynthia richtte haar blik op de vuurdraak en wilde haar bek openen. Dit deed ze voorzichtig genoeg, maar toen ze antwoord wilde geven op zijn vraag, schrok ze zich halflam door een hoge gil. Aan de manier waarop er werd gegild, was te horen dat het uit frustratie was. Waarom ze dat wist? Ervaring. Haar grijze ogen gleden zoekend over het terrein en vonden een jong uitziend meisje. Meteen begon ze na te denken. Dat ze momenteel uitzag als een mens, betekende waarschijnlijk dat ze voorheen een wezen was. Arm ding, het moest vast verschrikkelijk aanvoelen om vast te zitten aan een nutteloos lichaam. Hoewel, het zag er misschien niet zo naar uit, maar mensen konden ook veel pijn en leed veroorzaken. Weliswaar op een andere manier, maar toch.

Het meisje verdween terug in de struiken waar ze zonet uit was verschenen. Het was raar, maar Cynthia voelde niet de haat die ze normaal gesproken zou verkrijgen bij het zien van een mens. Was het misschien omdat ze er jong uitzag of omdat ze eigenlijk een wezen was en geen mens? Belachelijk. Hoe kon het dat ze nu opeens gemengde gevoelens kreeg? Normaal gesproken boeide zoiets haar niet eens. Was ze een softie aan het worden, omdat het zicht van andere mensen nu sporadisch was geworden? De zwarte draak schudde lichtjes haar hoofd, keek nogmaals naar de vuurdraak en toen weer naar de struiken. Vervolgens zuchtte ze en liet ze haar kop weer langzaam zakken richting de struiken. Ze zaten allemaal in hetzelfde schuitje, dus misschien was het een goed idee om elkaar te helpen. Zelfs al huiverde ze bij de gedachte alleen al. ‘’Ergens tussen gister namiddag en vandaag,’’ beantwoordde ze de vraag alsnog, zonder de persoon, of eerder het wezen, in kwestie aan te kijken. Het klonk vast raar, maar het was de waarheid. Cynthia wist niet wanneer deze transformatie had plaatsgevonden, omdat ze die tijd lag te slapen. Dat klonk echter te beschamend om te zeggen, dus hield ze dat maar gewoon voor zich. ‘’Ik… Ben niet van plan je op te eten, als je dat soms denkt,’’ sprak ze toen wat zachter, aangezien het voor de persoon in de struiken was bedoeld en die dichterbij was dan de vuurdraak. Ze had totaal geen ervaring met het kalmeren van anderen, dat was vast al duidelijk, maar ze probeerde het in ieder geval en dat was al heel wat voor haar.

OOC: Nee, ik weiger het te veranderen. Cynthia krijgt de laatste woorden van Akis gewoon niet mee D:

Akis en spillenbeen?vreemde combi. Akis was de slechte die met zowat elk wapen kon gebruiken, maar spillenbeen had alleen de gitaar. Ze zou nu vast niet meer kon spelen. Ik grinnikte aan de gedachtes. Akis kan altijd nog iets met bomen doen. Spillenbeen moet echt veel werk erin stoppen om een gitaar te maken op haar groote. En ik zal zo hard gaan lachen, als ze er de reuzen gitaar af geeft wanneer we allemaal weer terug veranderen. Ik zal haar dan nog eens persoonlijk op gaan zoeken.ndan zit ze met een graag die groter dan zichzelf is. Want haar eigen kleine gitaar die zal ze vast wel geplethebben tijdens de transformatie. Ik had mijn ogen gesloten tijdens het grinniken, en natuurlijk werd er weer iets gezegd, alweer van Akis. Ik kreeg de wind van achteren en werd nog eens bijna door de wind die hier ook hing tegen spillenbeen haar neus aan geduwd. Alsof ik in een boot zat die omkieperde schoot ik opzij, net niet tegen spillenbeen aan. Wauw, ik Putte mijn vleugels wel uit hoor! Dan moest ik echt gaan rusten! Anders kon ik zometeen niks meer. Een grijns sierde rond mijn gezicht. Ik pakte de linten die aan mijn te kleien jurkje vast zaten en trok ze er vanaf. Heel lang waren ze niet maar in mijn verhouding zou het leuk worden. Ik ging op het puntje van spillenbeen haar neus zitten en had drie verschillende slierten in mijn handen. Ik keek met een grijns naar achteren om te laten zien dan ik Pelangi was en geen irritante vlieg. Ik begon met de drie linten te vlechten. Af en toe beweerde ik overdreven opzij. Spillenbeen mocht er niks van zien wat ik maakte, dat zorgde voor de truck.

"AAAAAH!" verbaasd keek ik op. Luid was de stem niet, niet zo luid als die van de draken. Ik keek om me heen en zag net weer een meisjetussen de struiken verdwijnen. spillenbeen had dit ook gezien. Hoe ik dit wist? Haar neus ging richtingen te struiken, en mijn grip kon ik niet vinden op haar schubben. Veel te glad en zacht en lief. Nat natuurlijk bij haar paste. "yo spillebeen!" riep ik voordat ik van haar neus af vloog. "Ik… Ben niet van plan je op te eten, als je dat soms denkt,’’ nee, jij zou nog geen vlieg kwaad willen doen in dit lichaam. Ik rolde met mijn ogen. Het lijkte hier wel een meeting te worden. Twee draken, een mens en ik. Wat krijgen we zometeen? Een eenhoorn? Of een griffioen? Hmm, zou dat beest dat mij verwelkomde hier ook in een mens zijn veranderd? Och, het vermaak dat ik zou hebben als ik zie hoe sommigen reageren. Zoals ons kleine mens daar beneden. Ik vloog naar het meisje toe en ging op oog hooge voor haar vliegen. Ik keek vanuit mijn ooghoek naar de draak, alsof ik wilde weten at ze wel of niet mee luisterde. "niet naar luisteren hoor! Ze is een draak! Nu kan ze ineens veel meer dan in haar mensen lichaam. Naar mij kan hè wel luisteren, ik ben een fee. Waarom zou ik liegen?" ik vloog wat omhoog en gign op op het hoofd van het meisje zitten. Voor haar was ik wel zichtbaar, was zo groot als haar hand. "zeg, wat was jij toen je nog een wezen was?" vroeg ik met een stem vol belangstelling. "ik was een mens die door de vloek in elk normaal dier kon veranderen. Geen wezens zoals hier." dit meisje kon nog eens in mijn voordeel vallen. Als ze nou een machtig wezen was, dan moest ik haar terend houden. En hoe gaat dat nou beter als een meisje en een fee?

Jullie hebben allemaal van die grote stukken D: ik denk at ik nog wat te moe ben daar voor xd

Met slome passen liep de blauwharige jongen voort. Hij had zijn handen in zijn zakken gepord en keek ongeïnteresseerd om zich heen. Het zicht van alle vreemde wezens was absoluut niet meer nieuw voor hem. In plaats daarvan was het zicht van mensen vreemd voor hem geworden. Hij was geen mens meer tegengekomen sinds hij Masaomi daar achter had gelaten in die grot. Een vreemd gevoel had vanaf toen aan hem zitten knagen, een gevoel dat hij goed wist te herkennen. Een schuldgevoel. Wat haatte hij dat gevoel. Door dat had hij besloten zijn oude ik weer te worden en als hij zijn volle verstand toen had gehad, was dat absoluut niet gebeurd. Het klonk echter zo verleidelijk… Wat had hij aan zichzelf als hij zwak was? Zo zwak dat hij zijn eigen broertje niet kon beschermen en vluchtte. Nee, dat wilde hij niet. Ondanks alles wilde hij nog altijd de grote broer zijn waar Masaomi naar op kon kijken. En wie keek er nou op naar iemand die vluchtte bij een kleine glimp van gevaar? Tetsuo gromde zacht bij die gedachtes en schudde zijn hoofd, waarbij hij deze ietsje terugtrok zodat op z’n minst zijn mond verstopt zat achter zijn beige sjaal. Vanuit zijn ooghoeken hield hij de wezens in zijn buurt nauwlettend in de gaten. Als ze iets probeerden, stond hij klaar om zichzelf te verdedigen. Misschien niet zo slim, maar hij wilde die beesten laten zien dat hij niet langer meer met zich liet sollen. Hij had niet voor niets al die spieren gekweekt, zelfs al had hij toentertijd nog niet eens durven dromen van Fanterria en het leven dat hij nu leefde. Zijn rechterhand gleed toen langzaam naar zijn linkerschouder, waar nog altijd de tattoo van een ster zichtbaar was, met een litteken er scheef doorheen gekrast. Dat had hij een tijdje terug gedaan, bewust van zijn acties. Hij had er nu half spijt van, omdat het het wapen was van zijn trots. Het gaf aan dat hij daadwerkelijk iets had bereikt in zijn zielige leven, waarin hij toen niks anders kon doen dan zien te overleven, zoals hij nu deed. Toen was het echter leuker. Het was meer een spelletje geworden. Een spelletje waar hij zichtbaar van genoot.

Tetsuo’s hand gleed toen iets verder naar beneden, naar de plek waar hij plots een lichte jeuk voelde. Hij krabde enkel en wilde zijn rechterhand weer in zijn zak schuiven, maar kreeg op drie verschillende plekken jeuk. Geïrriteerd probeerde hij de jeuk weg te krijgen, maar het maakte niet uit hoe of waar hij ook krabde, het ging gewoon niet weg. Zijn tweede reactie was proberen de jeuk gewoon te negeren. Als hij er niet aan dacht, was het net alsof het er niet was. Daarbij zou het vanzelf wel wegtrekken, niet? Zijn derde reactie was een lage grom die langzaam uit zijn keel kwam, een grom waar hij zelf verbaasd van opkeek. Wat gebeurde er? Zo had hij nog nooit geklonken. Een pijnscheut schoot door zijn linkerhand heen, waardoor hij zijn hand uit z’n zak haalde en er vragend naar keek. Wat hij te zien kreeg wekte alleen maar meer zorgen en vragen bij hem op. Zijn hele hand zat onder de haren, voor zover hij het kon zien, de haren verschenen onder het verband om zijn arm uit, en uit zijn vingertoppen waren langzaam langere nagels verschenen die simpelweg door het verband waren gespietst. Toen zijn groene ogen verder over zijn arm gleden, zag hij tot zijn ongeloof dat deze helemaal behaard was, behalve op de plek waar hij een litteken had gemaakt op zijn tattoo. De vacht daar had overigens een andere kleur, zodat de stervorm nog altijd zichtbaar was. Het was echter niet bij zijn arm gebleven die onder de haren zat, zijn hele lichaam leek net een oerwoud te zijn geworden. Tetsuo liet zijn tong langs zijn tanden glijden en kwam tot de ontdekking dat hij scherpere hoektanden had. Toen hij nogmaals naar zijn ‘nieuwe’ lichaam keek, wist hij het zeker. Hij was zojuist in een weerwolf veranderd. Of dit een droom was, wist hij niet zeker, maar hij ging daar niet op wachten. Nee, daar wilde hij niet op wachten. De drang om iets aan stukken te scheuren met zijn klauwen en tanden was zonet langzaam verschenen en in plaats van ertegen te vechten, gaf hij zich gewoon gewonnen. Hij zette zichzelf op vier poten en sprintte er toen vandoor.

Tijdens zijn trek wist zijn verstand tot hem door te dringen. Talloze vragen verschenen stuk voor stuk in zijn hoofd. Waarom gebeurde dit? Was hij de enige? Waren er meer mensen die in wezens veranderde? Terwijl hij zich dat afvroeg, nam hij de omgeving in zich op. Overal waar hij keek, zag hij plots mensen die moeite hadden met het bedwingen van hun lichaam. Ze probeerden te lopen op hun twee verkregen benen, maar dat leek hen onmogelijk. Tetsuo hield zijn hoofd een beetje scheef, omdat het er best wel vreemd uitzag. Mensen wisten toch wel hoe ze moesten lopen en verder bewegen? Tenzij… Tenzij zij geen mensen waren. Waren het dan wezens die hetzelfde lot zijn ondergaan als hem, maar dan andersom? De drang om iets aan stukken te scheuren was opeens verdwenen en nam plaats voor de drang om antwoorden te krijgen. Als zijn vermoedens klopten, waren er vast ook mensen zoals hij. Hij hoefde enkel te zoeken naar wezens en hopen dat hij gelijk had. Maar goed dat hij in een weerwolf was veranderd, nu kon hij opsporen via geur. En iets in hem vertelde hem dat hij daar meteen mee weg kon komen. Al de dingen die hij nu rook, waren de wezens die in mensen waren veranderd. Dus een menselijke geur. Hij hoefde alleen maar een afwijkende geur te vinden en dat moest dan een wezen zijn. Deze had hij al snel gevonden. Tetsuo verhoogde zijn tempo nog wat meer, totaal niet uitgeput van de lange sprint die hij zojuist had afgelegd. Wat het ook was dat hem in een wezen had veranderd, hij mocht het wel. Als weerwolf kon hij zoveel meer dan dat hij als mens had gekund. "AAAAAH!" Zo te zien had hij wat gevonden. Tetsuo verlaagde zijn tempo en keek regelrecht naar een meisje die zo snel mogelijk in de struiken verdween. Er stonden twee draken bij die struiken. Dat moesten vast zijn lotgenoten zijn. Voorzichtig sloop hij richting de struiken, nieuwsgierig als hij was, en vond al snel het gillende meisje. "Ik… Ben niet van plan je op te eten, als je dat soms denkt,’’ weerklonk een vrouwelijke stem, afkomstig van de zwarte draak. Deze had zich over de struik heen gebogen en had een poging gedaan het meisje te kalmeren. Ze was er echter niet echt goed in als ze al met zo’n zin begon. Tetsuo ging nu op zijn achterpoten staan en liep voorzichtig naar het meisje toe, maar schrok half vanwege een andere vrouwelijke stem, die overduidelijk niet van het meisje afkwam, maar ook niet van de draak. "niet naar luisteren hoor! Ze is een draak! Nu kan ze ineens veel meer dan in haar mensen lichaam. Naar mij kan je wel luisteren, ik ben een fee. Waarom zou ik liegen?"

Onderzoekend keek de weerwolf om zich heen. Het duurde even, maar uiteindelijk spotte hij het feetje dat zojuist had gesproken. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht, terwijl hij nu achter het meisje en het kleine wezentje stond. ‘’Als ik jou was, zou ik me eerder zorgen maken dat jij niet op het menu komt te staan,’’ sprak hij, proberend serieus te klinken. Dat mislukte grandioos, want zijn speelse grijns gaf het gewoon al weg. ‘’Maar een klein wezen als jij voldoet niet echt aan een goede maaltijd voor een draak, terwijl je vast veel proteïne bezit,’’ voegde hij daar aan toe. Vervolgens sprong hij weer uit de struiken en keek vragend naar de twee draken. ‘’Tetsuo,’’ mompelde hij toen. Het was een gewoonte geworden zijn naam weg te geven, zelfs al deed hij dat meestal op die manier omdat hij toen moest vechten. Het was niet eerlijk om de naam van degene die je verslagen had niet te weten. ‘’Ik neem aan dat ik niet de enige ben die in een wezen is veranderd?’’

Ze drukte haar gezicht in haar handen terwijl ze haar gedachten op een rijtje zette. Punt 1; Ik ben een mens. Punt 2; Ik ben omsingeld door draken. Punt 3; Ik was vroeger een draak. En tenslotte punt 4; Vind een remedie. Ze dacht diep na, maar zoals gewoonlijk merkte ze niet op dat de zwarte draak dichter bij de struik was gekomen. "Ik… Ben niet van plan je op te eten, als je dat soms denkt,’’ zei een zware stem. Ze keek tussen haar vingers naar de shaduw die het zonlicht tegenhield. 'Hé je staat in m'n zon!' wou Eifi maar al te graag naar dat ding roepen, maar ach tja. Dit lichaam had bijvoorbeeld ook veel kouder dan haar vorige lichaam, ook kon ze beginnen te bloeden van een steentje dat op haar knie viel. Bah, die tedere huid was echt zo nutteloos! Toen ze haar handen wou bekijken om verdere littekens en wonden te bekijken, stond er opeens een fee voor haar neus. Ze haalde een wenkbrauw op. 'Euh, dat was niet echt wat ik verwachtte.' dacht ze sarcastisch. "niet naar luisteren hoor! Ze is een draak! Nu kan ze ineens veel meer dan in haar mensen lichaam. Naar mij kan hè wel luisteren, ik ben een fee. Waarom zou ik liegen?" zei de fee. Eifi haalde haar schouders op en wende haar blik van de fee af. In haar ooghoek kon ze een weerwolf zien. Hij naderde voorzichtig, zag er nogal vriendelijk uit, als je de tanden, klauwen en het grote lichaam wegdenkt. 'Hmm, zou hij ook een mens zijn geweest?' vroeg ze zichzelf af. Ze vond het echt stom dat ze niet kon praten, of misschien kon ze wel praten, maar ze had dit echter nog niet geleerd. Baby's leerde toch ook eerst 'mama' of 'papa' zou ze daar ook mee moeten beginnen? Nee vast niet, dat hoopte ze toch...

"zeg, wat was jij toen je nog een wezen was?" zei de fee. Eifi knikte naar de draken, hopelijk maakte de fee eruit op dat ze verstijfd was van angst ofzo. Ze wou niet afgebeeld worden als het stille, nutteloze meisje. Nee, in haar brande nog steeds het vuur van haar diepste draak. Ze wist iemand te breken met één enkele blik, spottend of gewoon op zijn zwakste moment. Meetsal werd dat dan onderdrukt door haar grote en lichaam. Wat nu niet meer kon... "ik was een mens die door de vloek in elk normaal dier kon veranderen. Geen wezens zoals hier." zei de fee die inmiddels op haar hoofd was gaan zitten. Eifi lachtte naar haar, voor het eerst in haar nieuwe lichaam. ‘’Als ik jou was, zou ik me eerder zorgen maken dat jij niet op het menu komt te staan,’’ zei een stem. Eifi draaide haar met een ruk om. Ze deed het rustiger dan ze normaal zou doen, zodat de fee niet van haar hoofd zou vallen. Daar stond de weerwolf, grijnzend naar de fee of naar haar? ‘’Maar een klein wezen als jij voldoet niet echt aan een goede maaltijd voor een draak, terwijl je vast veel proteïne bezit,’’ ze keek naar de fee en bedacht dat een draak inderdaad niet de moeite zou doen om zo iets te vangen. Je zou meer energie kwijt zijn. Terwijl een mens genoeg zou zijn, als je er zo'n 20 a 30 at en dan nog waren het voornamelijk botten. De weerwolf sprong de struik uit en zei zijn naam; ‘’Tetsuo,’’ Oké dit was belachelijk, Eifi zat in een struik te bedenken hoe ze moet spreken en hoe slecht dit lichaam wel niet is. Nou en?! Ze moest gewoon doorgaan. Langzaam stond ze recht, voor de fee, waarna ze ook zelfverzekerd uit de struik stapte. Haar tengere lichaam was veel te lang voor haar leeftijd, dat was ook normaal. Haar over, over, over, over, over, over, over grootouders waren draken die werden gefokt voor reuzen. Niet alleen dat, ze hadden een ongeloofelijke kracht, konden lang leven en waren gigantisch. Ze konden daarnaast ook nog goed in het koud klimaat leven. Wat natuurlijk wel typisch was, is dat de soort meestal geen spraakvermogen heeft.

"E-ifi!" riep ze vastberaden uit. Ze sloeg haar handen voor haar mond toen ze een melodieuze stem hoorde. Het klonk bijna als... alsof ze zong, zacht en teder. Net zoals ze er nu uitzag. Ze juichte van blijdschap! 'Jes ik kan praten!' riepen haar gedachten. Ze haalde haar handen vanvoor haar mond terwijl ze de wezens bekeek. "Ook verward?" zei ze. Nee totaal niet, je gaat gaan slapen als draak en wordt wakker als mens en vice versa. Ze rolde met haar ogen als ze beseft dat dit echt een stomme vraag was. "Ik was een draak, maar een paar dagen terug, ik weet niet 2 ofzo, werd ik een mens." Zo dat was eruit. Laat ze maar spelen met die woorden, zo kon zij lekker informatie krijgen en daarna wegglippen om die ene Jellal te gaan zoeken of misschien iets anders... Ze keek naar de fee en zei op een zachte toon; "Mag ik jouw naam weten?" Het was bedoeld voor de fee, niet voor de draken en die ene weerwolf. Ze greep naar haar haar, terwijl ze meet haar rode stres aan het spelen was. Saai zo'n bijeenkomst.

-Oeh Eifi can talk!-

Informatie. Daar streefde ik nog naar en zeker met al twee 'mensen'voor me die in wezens waren veranderd en een 'wezen'erbij die juist weer in een mens was veranderd. Ik kon het nog steeds hast niet geloven dat deze organismen voor me letterlijk qua soorten waren veranderd. Wanneer ik het hardop in mijn achterkop riep, kon ik het nog steeds niet geloven. De wezens voor mij en die mens. Waren ze daar nou écht? Zou het een droom zijn geweest of had ik een zonnesteek? Het kwam zelden voor, maar ik begon aan mezelf te twijfelen en de realiteit. De realiteit, nog wel! Daar twijfelde ik zelden aan. Als iets ademde, jaagde of simpelweg leefde nam ik het aan als de realiteit. En nu was dat ineens niet meer zo ..? Grmpf. Ik raakte er gefrustreerd van en trok mijn kop daarom van de rest weg. Weg van de realiteit en al dat gedoe erom heen, maar nee .. waar ik ook keek.. ik zag overal mensen en wezens. Dit was de realiteit. Ik moest er wel in geloven. Maar toen schoot me wat te binnen. Jellal. Wilde hij de realiteit nou .. tja, veranderen? Hij had immers de rollen omgedraaid en zo een nieuwe 'werkelijkheid'geschapen. Zoveel vragen en mogelijke antwoorden. Dit werd toch teveel voor me, dat zeker. Licht geïrriteerd probeerde ik mijn drakenstaart tegen de grond aan te slaan, maar net niet zo hard dat de anderen gewond zouden raken. Het was moeilijk. Geestelijk en mentaal. Rekening houden met anderen. Zo lang niet meer gedaan en ineens moest het wel. Maar ik had denk ik wel de mentale kracht om deze hoop zooi te leiden met dit, want momenteel stonden ze er maar droogjes bij als kleine poppen in een hele oude poppenhuis.

Dat kon ik dus maar beter doen. Ik opende mijn bek om wat te zeggen, maar toen viel de drakin mij in de reden. Normaal gesproken zou ik verder gaan met mijn zin, maar ik kreeg direct het gevoel dat het om de informatie ging. Als zij enkel één minuscuul ding wist kwam ik al verder. ‘Ergens tussen gister namiddag en vandaag,’ Zei de drakin. Dat was behoorlijk recent. Bij mij was het namelijk gistermiddag al. Zou dat betekenen dat de spreuk langduurde bij enkele wezens en/of mensen? Hmm. Interessant, en dat al door 1 zinnetje. Er klonk een hele hoge piepstem vanuit de drakin vandaan, maar ik kon de woorden maar niet opvangen. Het was van Pelangi, dat wel. Maar als raak zag ik haar al nauwelijks en horen was al helemaal taboe. ‘Ik… Ben niet van plan je op te eten, als je dat soms denkt,’ zei de drakin ineens tegen de mens of eerder een 'wezen'. Ik hief mijn wenkbrauw op nu deze korte conversatie vragen bij mij opriep. Was die drakin werkelijk waar bang voor wezens? Maar het werd nog gezelliger. Pelangi sprak verder met de mens. ‘Als ik jou was, zou ik me eerder zorgen maken dat jij niet op het menu komt te staan,’Zei een willekeurig weerwolf. Direct trok ik mijn ogen tot spleetjes. O nee, weer een persoon.

Het werd een gezellige boel hier, dat was duidelijk. Spoedig volgde er meer en meer gebrabbel over zaakjes van; ik doe je niks aan, blabla'. Zenuwtrekkingen lieten al zien dat ik hier aan irriteerde; over koetjes en kalfjes praten, terwijl er misschien wel gevaar hulst. Nu snapte ik stiekem waarom leraren zo geïrriteerd raakten tijdens de economische crisis. Nou, zou ik in plaats van het vrije kind, de docent spelen en het hef in handen nemen. Beter gezegd; klauwen. Ik spreidde mijn drakenvleugels en wapperde deze lichtjes om een een windvlaak te maaken die de aandacht van alle wezens en een mens zou lokken. Vlug trok ik deze in met mijn ogen scherp op hun elk gevestigd. Ik had genoeg hiervan. Een draak en ik hadden dus wat met elkaar overeen; geduld was ver te zoeken. "Iedereen! Wat weten jullie over deze verandering? We kunnen hier namelijk niet zitten praten over koeitjes en kalfjes. Dit is misschien wel een ernstige zaak en moeten wij, wezens en mensen, voor deze ene keer vrede stichten om weer onze zelf te worden en rustig verder zien te .. 'overleven',"Zei ik luid met een scherpe naklank. Ze moesten eens echt beseffen dat ze werkelijk waar moesten 'overleven'. De wezens zelf wisten dat al ,maar de meesten hier waren mede-mensen. Tsk, ze leken nu wel op normale burgers. Nu ik hun aandacht had, vervolgde ik vlug. "Dus, wij weten nu dat Jellal, een jonge heks deze verandering heeft veroorzaakt. Mensen zijn veranderd in wezens die bij hun passen .. en verder zijn wij allemaal gister of vandaag veranderd en ligt het dus aan het persoon zelf hoe snel je veranderd,"In rustige stappen legde ik al uit wat ik had opgemerkt. Tijd voor actie. Al wilde ik niet nu de held uithangen, als ze dat maar wisten! Ik wilde ... Jellal's plannen dwarsliggen.