Original

Ze keek op. De maan was één grote witte bol in haar bloedogen. Het was prachtig... Even zuchtte ze, keek ze terug naar de grond en bekeek ze de wiegende sprietjes. Haar witte haar danste langs haar zij en konden elk moment van richting veranderen. Ze slikte, de dorst, weg. Het was iets wat haar vooruit dreef, een stille aanmoediging voor haar om te doden. Stil krijsend, net zoals haar slachtoffers. Zij was het roofdier, zij hun prooi. Ze keek terug op, zag wat verderop een kudde eenhoorns die nieuwsgierig naar haar keken. Ze gromde en siste vaagjes naar hen en zo snel als de wind verdwenen ze. Ze hield niet van gezelschap, ze hield enkel van de dood. Zij was dood, dus de rest moest ook maar dood zijn, zo dacht ze. Maar diep vanbinnen vocht er iets. Haar oude ik, Rosalie. Toen ze nog roos haar had, toen haar ogen nog groen waren en toen ze nog familie had. Maar nu waren ze al lang dood, iedereen die ze kende. Haar broers en zussen, ze wist niet eens meer of ze zussen had! Of broers! Had ze wel ouders? Ja dat waarschijnlijk wel. Ze lachte sadistisch, keek terug naar de witte bol in de teerzwarte lucht en begon na te denken over vroeger. Maar hoe hard zo ook dacht, ze kon zich niks herinneren van vroeger. Geen sprankje hoop, geen fragement, niks... Was ze misschien altijd al een vampier geweest? Hoogwaarschijnlijk niet, want ze wist nog over Rosalie, haar mensen kant. Misschien was haar vampier zijn een vloek en kon ze op de één en nadere manier terug mens worden? Maar ook die vraag kreeg het antwoord; Negatief. Haar vingers gleden over de ijsvlaktes van haar benen en staarde van de maan naar de benen en terug. Gefascineerd door het wrijven keek ze naar haar been. Maar ze wist toch dat het een dood ding was. Het was wit, wit als de maan zelve. Ze zuchtte opnieuw en sprong recht. Ze landde netjes op haar voeten en keek rond, tijd om op jacht te gaan, dan.

Haar rode ogen gloeiden vals in de duistere nacht. Alleen de maan en zijn kleine vriendjes waren haar medgezelen in dit jachtpartij'tje. Ze snoof keek op en stoof weg. Geen mens, maar een ander dier, een, ze snoof nog eens, een... Fee? Hoogwaarschijnlijk wel. Het rook naar mens maar dan ook niet. Feeën waren misschien niet zo lekker als mensen, ze bevatte veel koolhydraten en vitaminen die ze wel nodig had. Al dat vettig mensenbloed was als fast food, een snelle gemakkelijke hap voor haar. Het verwonderde haar dat er hier een fee was. En toen verscheen het gevleugelde mensje op haar netvlies. Het was een redelijk oude fee, waarschijnlijk was ze net een kop of twee kleiner dan Moka. En net zoals ze dacht was de fee niet vrijwillig hier. Nee, haar vleugel had een grote scheur. Moka grijnsde breed, een makkelijke prooi. Feeën konden wel lastig zijn met al dat geflapper maar nu ze vast zat aan moeder aarde kon ze moeilijk wegvliegen. Ze snel ze kon, sprong Moka vooruit, greep ze de fee bij de keel, de erg verschoten was, en gooide ze haar de lucht in. Het wezen begon verward met zijn vleugels te flapperen, maar tervergeefs daalde ze weer. Moka lachtte spottend, maakte er weinig woorden aan vuil en sprong opnieuw op. Ze greep het fee'tje bij haar enkel en ze trok haar naar beneden of ze smeet haar eerder. Met een knal kwam ze neer. Ze kreunde en was wat versufd. Moka landde soepel en keek grijnzend naar het kreunende wezen. Ze schoot naar voren greep de kop van het wezen vast en zette haar tanden in diens nek. De fee verkrampte, spartelde hevig tegen, maar kon niet op tegen de kracht van een vampier, en werd zo leeggezogen. Langzaam vertrok haar lichaam naar wit en Moka loste haar. Ze likte haar lippen af en zuchtte voldaan, maar de dorst was nog steeds niet gelest. Het was nooit genoeg.

Ze staarde het dode lichaam nog uren aan, de ogen van het wezen keken haar angstig aan en stonden glazig. Ze slikte, maar grijnsde. Het was ten slotte een prooi en een jager mocht geen genade hebben. Maar zo verstrikt in haar gevecht tegen de dorst en haar verleden, vergat ze de tijd. Vanuit de horizon verschenen kleuren en meteen keek ze op. Ah nee! Het was nog zo ver naar huis en de zon kwam al op!? Wat moest ze nu doen? Haar huid brandde weg in het felle licht van de bol. Vluchtig keek ze rond, maar niks, zelf geen beschutting, zelf geen boom!. Slik, dat kon nog eens haar dood beteken. Ze sprong vlug recht en raasde ervandoor. Er moest ergens schutting zijn, ergens. Het voorbij razende landschap werd met de minuut lichter en groener, wat moest ze doen?! Toen opeens veranderde het groene landschap en verscheen een bruine stip op het toneel. Ze draaide haar naar de stip en raasde ernaar toe. De stip werd een bobbel en de bobbel kreeg vormen en meer kleuren en daaruit ontstond een oud krakerig hutje. Moka twijfelde geen seconde, versnelde zelfs nog een beetje en sprong zo door de muur. Het deed haar niks, zij was van steen, of zo kon je haar vergelijken. Een steen, een ademende koude steen die bloed dronk. Ze rolde over de vloer, strekte haar benen uit, waardoor ze op haar hurken ging gaan zitten en sprong weg in de schaduwen. Langzaam drongen de eerste zonnestralen in het huisje. Ze had een perfecte plek gevonden, een oude tafel met een heleboel soorten laken op en onder. Nu kon ze op zijn minst nog wat rusten en kon ze kijken hoe de zon terug onder zou gaan. Ze zuchtte opgelucht, drukte haar knieën tegen haar lippen en keek met de rode ogen naar het laken dat rond en over de tafel ging. Waarom had ze zo lang naar dat lijk gestaard?

-Moet er terug in komen met Moka- , maar had zin om te posten