Another world [E6]

Het was nacht. Net zoals veel andere roofdieren was ik rond deze tijd op zoek naar prooi. Ik sloop door het struikgewas waarbij ik nauwelijks geluid maakte. Anders dan een jaar geleden had ik geen boog en pijlen om mijn voedsel te vangen. Ten eerste was ik ze een dik aantal weken geleden kwijtgeraakt, en ten tweede had ik geen pijlen meer over van die keer dat ik op een enorme vogel moest schieten om zo Avani en Masaomi te helpen. Ik had ook al gemerkt dat het veel tijd scheelde als ik niet de hele tijd bezig was met die pijlen te maken. Bovendien kon ik me nu veel vrijer bewegen zonder die boog en pijlkoker. Aangezien het meer voordelen dan nadelen had om gewoon mijn tanden en klauwen als wapens te gebruiken, ben ik verder niet meer bezig geweest met andere wapens. Dat scheelde werkelijk veel tijd en moeite. Ik spitste mijn oren toen ik het geluid van een ander dier hoorde. Ik snoof en herkende de geur van een konijnachtig wezen. Ik liet mezelf zakken, en sprong vervolgens naar voren met mijn kaken ver opengesperd. Helaas was het wezentje te snel voor me en hapte ik in de lucht. Voordat ik aanstalten kon maken erachteraan te rennen, verdween het krijsend in een hol. Fijn, nu wist elk dier in de omgeving dat er een jager was. Ik zuchtte en stond op. Het had toch geen zin meer om verder rond te sluipen. Ik moest maar op zoek gaan naar een andere plek om te jagen. Dat zou niet erg veel moeite kosten, want eindelijk kwam de volle maan tevoorschijn van achter de wolken.


Ik had nog maar een paar stappen gezet toen ik ineenzakte op de grond. Een stekende pijn trok door mijn hele lichaam en ik rilde. Wat gebeurde er met me? Ik had het gevoel dat ik helemaal ik elkaar werd gedrukt. Bijna net zoals meer dan zeven manen geleden. Bíjna, alleen voelde het nu anders. Ik besefte dat ik er niets aan kon doen en ik liet het maar over me heen komen, hoe veel pijn het ook deed. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en deed mijn best een kreet van pijn in te houden. Op een gegeven moment verdween de pijn plotseling. Langzaam opende ik mijn ogen, die meteen wijder werden toen ik mijn handen zag. Of beter gezegd, poten. Vol ongeloof keek ik naar wat eerst mijn handen waren. Het waren werkelijk poten geworden. Wolvenpoten. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik had altijd gedacht dat ik het type weerwolf was die gewoonweg nooit van gedaante kon veranderen, maar blijkbaar was dat dus niet het geval. Ik had het alleen nog nooit bij mezelf meegemaakt... Zou het dan pas op latere leeftijd gebeuren? Wie weet. In ieder geval was ik nu ineens een volledige wolf en had ik geen flauw idee hoe ik terug zou moeten veranderen. Verward liep ik verder, terwijl ik probeerde na te denken over hoe ik terug zou kunnen veranderen. Ineens had ik het gevoel dat er aan me getrokken werd, en toen ik opkeek, werden mijn ogen groot van angst; voor mij was er een enorm portaal verschenen, dat mij leek mee te trekken. Hoe ik me ook verzette, het portaal wist me toch mee te sleuren. “Zou hetzelfde zijn gebeurd met de mensen?” vroeg ik me in stilte af, maar al snel was die gedachte verdwenen en had die plaatsgemaakt voor angst. Waar zou ik terecht komen? Zou ik überhaupt wel in leven blijven?


Langzaam opende ik mijn ogen en keek om me heen. Waar was ik? Dit was niet het bos waar ik zonet nog was. Voorzichtig stond ik op. Hoewel ik wat versuft was had ik weinig moeite met staan. Ik nam de omgeving in me op. Ik was in een bos, maar het rook helemaal anders dan de bossen die ik gewend was, en de geluiden waren ook al verschillend. Ik merkte een riviertje op en liep erheen. Niet alleen om te drinken, maar ook om te weten hoe ik eruitzag. Toen ik me vooroverboog om te drinken, zag ik ook mijn nieuwe uiterlijk; ik had een zachtbruine vacht met een wat blondere vacht op mijn rug die vanaf mijn hoofd helemaal tot aan het puntje van mijn staart liep. Ik zuchtte diep. Er zou toch een manier moeten zijn om weer terug te veranderen? Op dat moment bedacht ik me dat dit wel de wereld van de mensen moest zijn en ik herinnerde me nog de eerste reactie van Masaomi toen hij me zag; doodsangst. En hij was nog maar een jongen met een simpel wapen. Wat als een volwassen mens mij zou zien en zou vangen of doden? Ik kwam tot de conclusie dat ik maar in dit lichaam zou moeten blijven rondlopen tot ik terug was op Fanterria. Voetstappen lieten me uit mijn gedachten opschrikken. Er kwam iemand aan en ik had geen idee of dat een vriend of vijand was.


Dit topic is alleen samen met Moka en Tetsuo.

Met een fikse zwaai van zijn arm gooide de jongen een redelijk grote steen richting het water, die soepel tegen het wateroppervlak afketste en daarna in het vloeibare goedje verdween. Een zucht verliet toen dezelfde knul zijn keel, waarna hij even zijn schouders liet hangen. Dat was de enige steen die in een straal van twee meter bij hem had gelegen en eerlijk gezegd was hij te lui om op te staan zodat hij een nieuwe kon vinden. Niet dat hij dit een leuk spelletje vond. Het was niets meer dan tijdsverspilling, maar toch had hij het niet kunnen laten toen hij de bekende vorm van het gesteente in zijn rechterhand had gevoeld. Vroeger dit hij dit wel vaak. Meestal was hij dan niet eens alleen. Masaomi was dan bij hem… Of zij. Een gefrustreerde grom verliet zijn lippen, waarna hij langzaam rechtkwam en rondkeek. Oké, goed, hij had net niet op willen staan, maar hier blijven zitten peinzen over het verleden had ook geen nut. Daar had hij de tijd niet voor. Dan kon hij dat beter steken in zijn training dan hier een beetje zitten niksen. Nee, wat dat betreft nam hij liever het initiatief. Daarbij wist je maar nooit wanneer er een wezen de hoek om kwam gesprongen om je op te peuzelen en hij was nog niet van plan om iemand z’n lunch te worden. Elk wezen dat hem in de weg stond, zou hij koste wat het kost verpletteren. En daarvoor moest hij topfit zijn, niet? “Tekkun, relax. Leer een beetje te leven.” De vastberaden blik die daarnet in zijn ogen te zien was, verdween weer. Hij richtte zijn groene ogen naar de grond en verstopte zijn gezicht achter zijn sjaal en blauwe pony. Waarom kon het verleden hem niet gewoon met rust laten?
 
Het was op dat moment dat Tetsuo de wind voelde opwaaien. Uit het niets kwam een hevige rukwind opzetten die hem ergens naartoe leek te duwen en toen hij opkeek, zag hij dat er een soort portaal was verschenen. In eerste instantie was hij geschrokken en verbaasd door het vreemde verschijnsel, maar zijn herinneringen stelden hem ietsje meer gerust. Hij had ervaring met portalen, zelfs al was hij ooit maar één keer opgeslokt door zo’n ding. De jongen had echter geen intentie om zich te laten opslokken door het portaal. Niet alleen omdat hij niet wist waar het hem heen bracht, maar ook omdat hij hier niet weg wilde. Als hij zich tegen de wezens hier kon verdedigen, dan was hij extreem sterk, niet waar? Niemand die in zijn thuishaven dan nog tegen hem opkon. Daarbij hadden deze wezens iets gedaan wat niet door de beugel kon. Ze hadden zijn kleine broertje gebruikt voor iets dat leek op een vreemd exorcisme, of zelfs het oproepen van een vreemde geest, en dat kon hij ze nooit vergeven. Masaomi mocht dan wel in orde zijn na dat gedoe, aangezien hij het jochie nog was tegengekomen met het hele lichaamruil gebeuren, maar hij was de oudere broer en zou er alles aan moeten doen om zijn broertje te beschermen tegen de gevaren van Fanterria. Dit was dan ook de rede waarom Tetsuo zijn uiterste best deed om zich te verwijderen van het portaal, maar het mocht niet baten. Hij was niet sterk genoeg om zich te verzetten en werd binnen de kortste keren opgeslokt door het licht. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes vlak voor het gebeurde en dat was het laatste wat hij meekreeg voordat alles zwart werd.
 
Lichtjeskreunend opende de blauwharige jongen zijn ogen. Het eerste wat hem opviel, was dat hij weer wakker werd op aangenaam zacht gras. Het tweede wat hem opviel, was dat hij languit op zijn buik lag op het gras. Hij probeerde zich recht te duwen, maar voordat hij ook maar in beweging kon komen, voelde hij zich enorm draaierig worden. Tetsuo besloot om nog eventjes te blijven liggen tot het misselijke en draaierige gevoel was verdwenen, voordat hij weer een poging deed om zich omhoog te duwen met zijn handen. Hij trok zijn benen naar zich toe toen hij dit deed, waardoor hij nu op handen en knieën op de grond zat. Niet veel later hoorde hij een zware stem spreken. “Hey jij! Wat moet dat hier?!” Met een ruk draaide hij zich om en zag toen een lange man boven hem uit torenen. Deze greep naar iets in zijn broekzak, maar Tetsuo wilde zich niet laten verrassen, dus sprong hij meteen recht. Helaas was dat niet zo’n goed idee geweest, want zijn zicht minderde voor een moment doordat hij te snel was opgestaan. Verward drukte hij zijn rechterhandpalm tegen zijn voorhoofd in een poging om iets te kalmeren, maar dat ging niet geheel volgend plan toen de vreemdeling op hem afstormde. Zo te zien had hij iets in zijn handen… De jongen deed zijn best om het te identificeren. Net op het laatste moment verbeterde zijn zicht weer en zag hij dat de man een klein mes in zijn handen hield. Instinct nam het meteen van hem over toen hij doorkreeg dat de man uit was op een gevecht. Zonder er gras over te laten groeien, greep hij meteen de hand van de man vast waar het mes in zat, terwijl hij met zijn andere hand een vuist maakte en die toen naar boven zwaaide. Zijn vuist maakte contact met de vreemdeling zijn kin, die ontdaan naar achter waggelde en de grip op zijn mes verslapte. Tetsuo greep meteen deze kans om het mes van hem af te pakken, waarna hij zijn rechterbeen de lucht ingooide in een poging om zijn voet contact te laten maken met de man z’n slaap. Hij voelde al snel genoeg dat zijn voet inderdaad tegen iets aankwam en niet veel later hoorde hij een luide plof. De man lag bewusteloos op de grond.
 
“Tch. Zwakkeling,” snoof Tetsuo kwaad. Was dat werkelijk alles wat die gozer in zich had? Hij was minstens een jaar of 5 ouder dan hem, dus hij had wel meer verwacht. Ach, misschien was dat de reden dat hij een mes bij zich droeg. De blauwharige jongen staarde naar het mes in zijn handen en wikkelde toen zijn vingers eromheen, waarna hij het in zijn zak stopte. Dat was nu van hem. Zijn groene ogen doorzochten toen het gebied waar hij zich in bevond, waardoor hij erachter kwam dat hij zich in een bos bevond. Vreemd. Wat deed die gast hier in het bos? In z’n eentje nog wel. Fronsend legde hij zijn armen over elkaar heen, maar besloot toen maar om een uitweg te vinden. Het had niet veel nut om na te denken over iets waar hij eigenlijk geen antwoord op wilde hebben. Die kreeg hij echter al snel zodra hij rond begon te lopen. Verderop was een soort kamp opgezet en dat trok zijn nieuwsgierigheid toch wel een beetje. Voorzichtig naderde hij het gebied en kwam er al snel achter dat niemand zich in de buurt ervan bevond. Zonder pardon bekeek hij het verborgen goed van de kampeerders. Er lagen veel spullen op de grond en in de open tenten van de ‘bewoners’. Tetsuo begon meteen te twijfelen of het wel allemaal van hun was, aangezien het echt veel verschillende dingen waren. Er lag van alles. Van sieraden tot mobiels. Zelfs sierzwaarden. “Verzamelaars of dieven?” mompelde hij tegen zichzelf. Hij hoefde echter niet te gokken op een goed antwoord. Dit waren zeker weten dieven. Zijn aanvaller van daarnet moest deel uitmaken van deze groep. De jongen liet zijn oog vallen op een set katana’s die er lagen te niksen. Een kleine grijns sierde zijn gezicht. Hoewel het oorspronkelijk dingen voor de sier waren, kon hij zoiets wel gebruiken. Het enige wat hij hoefde te doen was het te slijpen en dan kon hij ermee vooruit. Hij griste de daito van het setje af en liet de wakizashi en tanto op hun plek liggen. Hij had niks aan de kleinere katana’s.
 
Nadat hij zijn nieuw verkregen wapen aan zijn broek had bevestigd, door hem door een lus, waar origineel zijn broekriem hoorde, te steken, hoorde hij een aantal vreemde stemmen. Gealarmeerd zakte hij ietwat door zijn knieën en probeerde in te schatten waar de eigenaren van deze stemmen zich bevonden. Toen hij ze gelokaliseerd had, rende hij de andere kant op, weg van het kamp. Het zou er vast niet fraai uit komen te zien als hij rond was blijven hangen. Ach, hij had tenminste iets hieruit gekregen. Stelen van een dief… Telde dat wel als stelen? Niet dat zoiets hem interesseerde. Een brede grijns vormde zich rond zijn lippen. Nu kon hij zich beter verdedigen tegenover de wezens! Daarover gesproken, waar waren die eigenlijk? Nu hij erover nadacht, vond hij het eigenlijk maar vreemd dat hij een groep mensen zag kamperen in dit bos. En dan had hij het nog niet over de gestolen spullen die daar lagen. Het was ook niet zo dat hij dit bos herkende… Was hij überhaupt nog wel in Fanterria? Tetsuo was zo druk bezig met zijn gedachte, dat hij het riviertje en de wolvin die erbij stond niet had opgemerkt. Het resultaat: Hij liep regelrecht het water in. Snakkend naar adem kwam hij weer boven water, geschrokken door de plotselinge duik. Lichtjes vloekend zwom hij naar de kant, trok zich erop en wilde zijn sjaal droogknijpen, maar merkte toen de wolvin op. Wacht, wat? Een normale wolf? “… Huh…?” was het enige wat hij verbaasd kon mompelen.

Ze zuchtte opgelucht, waarna een grijns over haar lippen rolde. "Alsjeblieft... Ik zeg het niemand," zei de man. Haar oogleden sloten zich over haar ogen en ze sloot haar mond. Tussen haar tanden heen kon ze nog net; "Waarom?" maken. Hij snakte naar adem. Haar handen sloten zich sterker rond zijn nek, zijn hartslag leek te versnellen. De ogen schoten open en haar handen sloten zich als een val rond zijn nek. Een kraak, gevolgd door het gewicht dat op haar arm leunde. Niet dat het haar wat deerde. Ze liet de man los en deze viel als een lappenpop neer. Ze grijnsde weer en ging gehurkt zitten, ze duwde een stres haar uit zijn bebloede gezicht en zette toen haar handen om zijn schedel. Zijn ogen stonden glazig, weinig emotie, dat was normaal, hij was dood. Haar lach werd breder en toen schoten haar vingers toe. Een gekraak, maar toen loste ze. Keelpijn liet haar hand naar haar keel gaan. De geur van bloed was niet goed voor haar, ze kon niet een keer spelen? Ach tja, dan niet. Ze rolde met haar ogen, trok het lichaam naar haar toe en zette haar tanden in zijn nek. Hij gaf geen kick -waarom had ze hem eigenlijk al vermoord? Het was zo leuk om ze te zien lijden- wat haar heel erg irriteerde. Het voelde zo niet als jagen. Het warme goedje stroomde haar systeem in en leste de dorst. Voor even en daarna zou ze weer op jacht moeten. Haar tanden schoten uit zijn nek,  parels bloed vlogen door de lucht. Ze sloot haar mond en stond zo recht. De man zat nog steeds tussen haar vingers. De vampier keek in zijn lege ogen en smeet hem toen weg.

De kap die over haar gezicht viel, verborg haar ware identiteit. Het was hier niet erg nodig, want in dit gebied had ze nog maar twee mensen gezien en meestal waren ze verdwaald, dus dan was de lol van het jagen er ook weer van. Haar rode ogen schoten zo van links naar rechts, ze was alert... Voor wat? Dat vroeg ze zich ook af. Misschien omdat het hier 'gevaarlijk' was? ja, dat kon zo zijn. Het kon haar echt niks schelen wat er gebeurde. Zolang ze maar kon jagen was ze gelukkig. Haar ogen sloten zich, ookal wist ze dat ze deze plek niet mocht onderschatten. Maar ach ja, ze onderschatte alles en iedereen. Maar blijkbaar was dat niet zo belangrijk, want anders was ze al lang dood. Niet dat ze dood kon gaan, ze was dat al zo lang. Koel, levenloos, niks. Ze moest al lang onder de grond liggen en dat wist ze maar al te goed. Maar blijkbaar vonden sommige bovennatuurlijk wezens het wel goed dat er een bloeddorstig monster rondliep. Niet dat zij het erg vond, ze vond het eeuwige leven niet slecht en die extra krachten waren zo leuk! Haar mond werd een neutraal streepje. Ze klemde haar kiezen op elkaar en keek snel rond. Er was iets, iets... Ze voelde het. Haar ogen schoten van links naar rechts. Het moest wel iets zijn, haar zintuigen waren uitstekend en ze was nog nooit zo alert geweest. Haar ogen vernauwden zich toen er na vijf minuten nog steeds niks was gebeurt. Was dit een flauwe grap? Kom aan... En toen verscheen het portaal voor haar ogen. Verschrikt sloeg ze haar arm voor haar gezicht. Vals gesis verliet haar mond, het licht brandde zo in haar ogen. Ze kon er wel tegen dit was geen zonnelicht, plus ze had de ring aan. Die ring beschermde haar tegen zo'n zwakheden. Ze had het eens bij een oude vampier gezien, ze had hem gedood en het gestolen. Natuurlijk had dat wel wat wonden opgeleverd, maar een vampier kon een vampier doden. Hoe dan ook, na het incident met de fee en het staren en dat rare hutje, ging ze niet meer weg  zonder de ring. De zon brandde dan wel nog, maar het doodde haar niet en dat was het voornaamste. Het portaal trok aan haar, ze kende het. Ze was ooit een mens, dat mens kwam naar Fanterria en dat meisje kwam daar een vampier tegen. Bye, bye mensje. Natuurlijk had de vampier het niet op haar bloed gemunt, maar op haar lichaam.

Ze kreunde, pijn was erg zeldzaam, maar niet onvermijdelijk. Meteen schoten haar ogen open. Het portaal... Waar was het? Haar zicht was troebel, dus kon ze nu maar zo goed zien als een dom mensje. Bah, ze haatte het als haar zicht haar in de steek liet. Ze kuchte even en zette haar handen tegen de grond waardoor ze nu rechtop zat. Ze duwde haar hand tegen haar keel, waar inmiddels een stekend pijn was. Was de dorst daar weer? Nu al? Zo snel al? Dat was onmogelijk? Tenzij... Haar ogen werden wijder, was ze... Ze begon te grijnzen. Ze sprong snel recht en zag dat de maan nog hoog aan de hemel was. Haar tanden werden ontbloot, dit zou een interessante nacht worden. Haar zicht werd wat zuiverder en nu kon ze de omgeving in haar opnemen. Het was een normaal bos... Normaal... Bos.... Ze grijnsde nog breder. De kap die zonet nog over haar witte haar lag ging nu langs haar rug. Langzaam liet ze haar handen naar de kap gaan en snel sloeg ze hem over haar hoofd. Haar blik had een amusante glans, dit vond ze erg leuk. Nee... Het kon gewoon niet beter. Stranden op een planeet vol eten? Als vampier kon je daar enkel van dromen. Niet dat ze dat konden, ze konden niet eens slapen... Minpunt. Maar hier waren er geen irritant goedzak wezens die de mensen wilden beschermen, dus had Moka deze plek in haar macht, althans dat dacht ze. Het was toch iets rond de 190 jaar gelden dat ze thuis was geweest en wie weet in welk tijdperk ze zich bevond. Alles veranderde, dat zag ze. Het was niet enkel in Fanterrie, het was overal...

Terwijl ze zo verder stapte, dacht ze verder aan hoe ze hier zou leven als het portaal zich nooit meer zou openen. Het zou geen probleem zijn. Ze had de ring en ze had genoeg eten, een huis kon ze zo vinden en stelen kon ze altijd doen of ze nu op aarde was of op Fanterria. Haar mond werd terug dat neutrale streepje en ze keek op toen ze een stem hoorde. “… Huh…?” Op haar netvlies verscheen een jongen, een wolf en een rivier. Ze snoof, stapte rustig verder en stopte aan de rand van het water. Haar blik was geamuseerd op de jongen gericht. Ze zei niks en keek hem enkel zo aan, een grijnsje kon ze niet onderdrukken. Toch liet ze liever haar tanden verborgen, voor de zekerheid. Wie weet wist hij over wezens, misschien was het een jongen van Fanterria, wie weet... Ze wist veel, maar niet alles... En dan was er nog de wolf, haar blik gleed nu naar haar, ja, dit was duidelijk aarde.

-Sorry voor de laatheid :X-

Het kostte me niet veel moeite om de blauwharige jongen, die aan kwam lopen, te herkennen. Ten eerste herkende ik het al aan zijn geur en ten tweede aan zijn uiterlijk; dit kon niemand anders zijn dan Tetsuo, the broer van Masaomi. Ik had hem wel eens gezien, maar het was niet zo dat we vrienden waren. Ik zag hem gewoon als de broer van Masaomi en hij zag mij waarschijnlijk als een vriendin van zijn jongere broer. Ik bewoog niet en keek in zijn richting, hoewel hij mij niet opmerkte. Hij leek ook zó in gedachten te zijn dat hij het riviertje waar ik bij stond niet opmerkte en erin liep. Pas toen hij zichzelf eruit had gehesen keek hij mijn kant op, met een verbaasde blik in zijn ogen. Natuurlijk, op Fanterria kwamen er geen gewone wolven voor – of toch, voor zover ik wist. Voorzichtig liep ik naar hem toe, om hem niet te laten schrikken. Ik zag dat hij een wapen bij zich droeg en ik wist niet of ik in dit lichaam ook onkwetsbaar was voor menselijke wapens. Maar goed, dit was een compleet andere wereld voor mij en het was fijn om iemand tegen te komen die ik min of meer kende. Terwijl ik naar Tetsuo liep, probeerde ik zo zacht mogelijk te praten. Ik had immers geen flauw idee wat voor wezens er hier rondliepen. "Tetsuo," begon ik. "Ik ben het, Ilva... Een vriendin van Masaomi..." Meer zei ik niet. Wat viel er nog meer te zeggen? Het leek me duidelijk dat we in een andere wereld terecht waren gekomen en ik had het gevoel dat Tetsuo er wat meer over wist dan ik. Ik keek hem aan, zonder te weten of mijn blik nog steeds wat menselijks had of dat het de blik van een wolf was.

Weer merkte ik een geur op die mij opviel. Ik herkende hem niet meteen, dus hij was in ieder geval niet van een persoon of wezen dat ik persoonlijk kende. Maar ergens had het iets bekends... Niet dat dat zo positief hoefde te zijn. Het was de geur van bloed, vermengd met de geur van dood. Niet veel later kwam er een vrouw tevoorschijn met bloedrode ogen en spierwit haar. Ik verstrakte. Dat uiterlijk, die geur... Ik besefte me dat dit niets anders kon zijn dan een vampier. Haast automatisch gromde ik. Vampieren en weerwolven zaten min of meer op hetzelfde niveau, maar alsnog vertrouwde ik het niet. Het zou me niet veel hebben verbaasd als die vampier zin heeft in een maaltijd, en de enige die daaraan zou kunnen voldoen op dit moment was Tetsuo. En ik had niet bepaald zin om te zien hoe hij leeggezogen zou worden.

Hoewel Tetsuo het nog altijd vreemd vond een normale wolf te zien, ging hij toch verder met wat hij origineel van plan was. Voorzichtig haalde hij de sjaal om zijn nek uit en begon deze zorgvuldig uit te wringen, terwijl zijn groene ogen nog altijd op de wolvin gericht bleven. Waarom deed ze niks? Ze bleef daar maar gewoon staan. Toen hij zijn shirt wilde uittrekken om deze ook uit te wringen, kwam de wolvin eindelijk in actie. Stappen werden naar hem toe gezet en hij voelde hoe zijn spieren zich automatisch aanspanden, alsof hij klaar was om zich ieder moment te kunnen verdedigen. Tot zijn verbazing opende de wolvin haar bek en begon te spreken. "Tetsuo." Wacht, wat? Ze had niet alleen de bekwaamheid om in zijn taal te spreken, maar wist ook nog eens zijn naam? Hij herinnerde zich niet dat hij een normaal uitziende wolvin tegen was gekomen in Fanterria. Verwarring was uiteindelijk het enige wat hij op het moment voelde, maar het werd hem al iets duidelijker toen de wolvin zich voorstelde als Ilva, een vriendin van Masaomi. Pas toen leek het hem te dagen wie de wolvin nou eigenlijk was. De vorige keer toen hij Ilva was tegengekomen, was ze een mens geweest. Dit vanwege het feit dat elk mens een wezen was geworden en elk wezen een mens. De keer daarvoor was ze een weerwolvin geweest. Ze hield er wel van om van gedaante te wisselen, of niet? Een frons verscheen op zijn voorhoofd, waarna hij probeerde in te schatten wat hij nu moest doen. Het was waar dat hij een hekel aan de wezens begon te krijgen, maar Ilva had al vaker bewezen dat ze goed met zijn broertje kon opschieten. Moest hij voor haar een uitzondering maken? Daarbij was ze nu niet echt meer een apart wezen die alleen op Fanterria kon bestaan. Ze was een normale wolvin, zoals hij ze gewend was te zien.
 
Tetsuo kon er uiteindelijk niet meer tegen en trok ook zijn shirt uit, waarna hij ook deze van het meeste water ontdeed en zijn blik liet rond glijden tijdens het proces hiervan. Het was op dat moment dat nog iemand ten tonele verscheen. Het was een jonge, lijkbleke vrouw met spierwit haar. Niet wetend wat hij precies van de vrouw moest verwachten, spande hij opnieuw zijn spieren aan, die hij had laten ontspannen toen hij had besloten dat Ilva vertrouwelijk was. Het gegrom van de wolvin hielp niet echt. De jongen richtte zijn blik ongemakkelijk op de vrouw, die hem lichtjes grijnzend terug aanstaarde. Heel even voelde hij een rilling over zijn rug heen lopen toen haar blik de zijne ving. Terwijl de vrouw vervolgens naar Ilva keek, gleed zijn rechterhand naar de broekzak waar hij het mes in had verborgen. Als het moest, dan zou hij het gebruiken, maar voorlopig scheen er nog niks te gebeuren. Tetsuo was de eerste die de onheilspellende stilte verbrak. “En wie mag jij dan wel wezen?” vroeg hij botweg. Zijn nieuwsgierigheid en ongeduld overwonnen het uiteindelijk van zijn kalme karakter. Hoewel, kon hij nog wel zeggen dat hij die had? Niet echt.