Boiling blood

Alsof de hitte van het zomerse Zielonylas niet genoeg was. Ik was haast gek om hier te komen, hier in haast het meest warme land in heel Fantasonia, met allemaal vulkanen en kokend bloed. Ik werd er niet goed van. Een reden om hier te zijn had ik niet echt. Het kwam er op neer dat ik, als bewoner van het koudste gebied van Fantasonia, gewoon gek was om naar een van de warmste te gaan. Ik plofte neer op een steen. Hij was niet al te groot in mijn beleving, maar er was genoeg ruimte om op te zitten en dat was voor mij goed genoeg. De hitte van de steen - wat voor anderen eerder een gigantische rots moest zijn - deed me haast willen opstaan, maar aangezien ik toch al in de drukkende hitte zat maakte het geen verschil of ik hitte op een bepaalde plek voelde, of over mijn hele lichaam. Ik richtte mijn blik op wat voor me gebeurde. Niet veel verderop - alweer was dat voor mijn gevoel - liep een stroom van kokend bloed, wat hier ook wel lava werd genoemd. Ik kreeg haast hoofdpijn van de warmte. En dat betekende niet veel goeds. Als ik hoofdpijn had werd ik chagrijnig en dat kon ik nu even niet hebben. Ik wilde weer werken aan mijn goede reputatie. Ik stond nu eerder bekend als de allesvernietiger dan als de vriendelijke reuzin die bij Fairy Tail zat. Ik zuchtte en liet mijn hoofd op mijn handen vallen. Ik voelde een bonkend gevoel in mijn hoofd. Reden genoeg om weer wat koelte op te zoeken. Ik keek vermoeid rond. Welke koelte? Dit was een en al vuur! Koud vuur bestond niet, al hoopte ik dat dat bestond, want als ik iets kon gebruiken was het wel koelte. Ergens achter mij merkte ik een bos op. Zou het daar koeler zijn? Nee, vast niet. Ik kende Volacia lang genoeg om te weten dat de grond zo heet was dat de bladeren verschroeiden. Er groeiden dan ook geen nieuwe bomen. Ik gromde zacht uit frustratie. Dat had ik weer. Ik was weer zo handig om het heetste gebied in het midden van de hitteperiode op te zoeken. Water kon hier wel in de lucht verdwijnen! Over water gesproken. Ik voelde een druppel in mijn nek vallen. Vlug keek ik op, mijn gezichtsuitdrukking iets vrolijker dan daarnet. Ah, geweldig! Het was vaker zo dat na extreme hitte een bui viel. Gelukkig was dat op dit moment zo. De regen werd geleidelijk aan heviger en veranderde in een heuse wolkbreuk. Daarbij flitste het al in de lucht. Ik mocht maar snel even een schuilplaats zoeken. De flitsen hadden hekel aan reuzen en vielen hen vaak als eerste aan. Ik stond traag op en liep richting de berg naast me. De meeste grotten waren te nauw. Ik paste er amper in. Net op het moment dat ik mijn zoektocht naar beschutting zou opgeven vond ik een andere grot. Hij was ruimer, maar ik moest bukken om er in te kunnen. Ik keek even naar de lucht en dan vooral naar de dreigende flitsen. Toen de lucht brulde kroop ik maar snel in de grot. De grot was natuurlijk wel een beetje warm, maar nog steeds niet zo warm als het net buiten was. Oh mijn Roc, wat was het toen warm! Ik verdraaide me wat, omdat de grot wel een beetje krap was, maar alsnog was het genoeg ruimte voor mij. Toen ik met mijn zij naar de buitenkant zat keek ik even naar de vallende regen. In ieder geval kon de regen mij nu niet meer pakken, evenals die flitsen die reuzen haatten. Waarom dat was, was voor mij een vraag, maar het was een feit dat reuzen sneller gepakt werden door de flitsen in de lucht. Als het kon had ik dat anders geregeld, maar ik was geen weergod en kon de lucht niet naar mijn wensen veranderen, hoe graag ik dat ook zou willen.

Opeens hoorde ik zachte geluiden. Ze leken meer op stemmen. "Hé! Hé meisje!" Ik keek verbaasd op. Wat was dat voor een stem? Ik keek rond en toen naar mijn zij. Een groepje mensen stond naast me. Eigenlijk zagen ze er een beetje anders uit. Het leken wel.. Dwergen. Ik walgde al bij het woord. Tussen reuzen en dwergen was langzamerhand een rivaliteit ontstaan, juist door het lengteverschil. Meestal wonnen de reuzen, aangezien de dwergen meestal niet snel genoeg waren en vaak vertrapt werden. Ik gromde zacht. Deze dwergen dachten vast dat ze sterk waren, nu ze met meer waren. Alsnog konden ze het vast niet tegen een reus opnemen. Ik verdraaide me wat en ging staan, waarbij ik alsnog moest bukken. Als ik nog verder de grot in zou gaan, kwam ik er niet meer uit. En dat wisten ze, die vuile dwergen. Dit was een van hun manieren om de reuzen in de val te lokken. "Wat moet je?" Ik spuugde de vraag haast uit en antwoordde gewoon in mijn eigen taal. Ik werd niet al te blij van dwergen zoals deze. Deels was ik ook in een slecht humeur door de hoofdpijn waar ik nu last van had. "Oh, niks hoor! Ik wil je alleen maar vertellen dat dit onze grot is en dat je dus even moet oprotten," zei de voorste dwerg met een lief, zoet stemmetje. Ik snoof. "Dit is niet júllie grot. Dit is niet eens júllie land," antwoordde ik, nog steeds in mijn eigen taal. De vuile dwergen leken dat nu pas door te hebben. "Wat zei je? Ik versta je niet, meisje," zei de dwerg met zijn lieve, zoetsappige stem waar ik helemaal gek van werd. In een reflex had ik mijn vuist naar het groepje gebracht en de dwerg tegen de wand van de grot aan geduwd. Ik bracht mijn gezicht heel dichtbij de zijne. Ik kon hem bijna aanraken. Ik wist dat dit intimiderend overkwam, wat juist de bedoeling was. "Ik ga hier niet weg. Dit is niet jullie grot," siste ik de dwerg toe, waarna ik iets dichterbij kwam. "Dwerg," siste ik hem spottend toe, alsof het erg was om een dwerg te zijn. Deze dwergen waren jong, dus waren niet als de standaard dwergen. Deze waren wijs en vriendelijk. Juist de jonge dwergen waren irritant. Deze dwergen, daar had ik een hekel aan. De dwergen renden meteen naar de dwerg toe, maar met mijn andere hand sloeg ik de groep met gemak weg. Sommige dwergen waren bewusteloos, maar andere dwergen waren nog lang niet klaar met vechten. Ik grijnsde en zakte nog wat meer door mijn knieën. Ze wilden met een gigantische reus vechten? Kom maar op! Met een vuistslag sloeg ik de andere dwergen met gemak bewusteloos. Ik was een beetje teleurgesteld, zeker omdat ik nog steeds zin had om wat dwergen in elkaar te slaan. Ik had nog een dwerg tegen de muur van de grot aan geduwd, besefte ik me. Ik keek in zijn richting. "Laat je mij nu wel met rust?" Een grijns verscheen op zijn gezicht. "Nooit," siste hij me toe, maar omdat ik het natuurlijk niet had gehoord bleef ik hem aankijken. De dwerg wurmde zich uit mijn hand en liet zichzelf op de grond vallen. Hij viel echter ongelukkig en onderging hetzelfde lot als zijn vrienden. Ik snoof en wapperde wat met mijn handen, alsof ik wat vuil weg wilde zwaaien. Hierna ging ik gewoon zitten alsof er niks ergs was gebeurd. Voor mij was het natuurlijk niet erg, aangezien er een rivaliteit tussen de twee soorten bestond. En dan vooral tussen de jongere generaties. Voor anderen was dit echter een beetje vreemd en niet echt te begrijpen. Maar dat maakte mij niet zo veel uit. Ik zat in ieder geval beschut in deze grot.