» who listens to your prayers?

Gehurkt zat hij voor het kleine meisje. De puntjes van zijn zilvergrijze haar raakte de grond terwijl hij haar grondig onderzocht. Na een eindeloze stilte klaarde zijn gezicht eindelijk op en kneep hij zachtjes in haar wangetjes. ‘ziet er naar uit dat je weer helemaal oké bent!’ Het kleine meisje begon stralend te glimlachen en legde haar kleine handjes over zijn handen heen. Ze had altijd al een slechte gezondheid gehad en dat had ze zelf maar al te goed door. dit soort nieuws maakte haar dan ook ontzettend opgelucht. na haar zachtjes op haar hoofdje geklopt te hebben, stond de lange man weer op. ‘moet mama je niet betalen?’ vroeg het kleine meisje terwijl een frons op haar gezicht verscheen. ’Ah, jou fantastische lach zonet was genoeg! maak je maar geen zorgen, ik ben niet geïnteresseerd in geld of voedsel.’ het kleine meisje leek daar even over na te moeten denken, voor ze weer naar hem opkeek en opnieuw stralend begon te lachen. ‘jij bent aardig!’ voorzichtig kwam ze dichterbij en raakte ze zijn lange lokken aan. ‘mooi haar,’ mompelde ze, ‘lang haar...’ een opgewekte glimlach verscheen op zijn gehavende. hij ging in een kleermakers zit voor haar zitten en zette zijn scheve, hoge hoed af. ‘meer haar dan allebei jou mama’s met elkaar hebben. wil je er een vlechtje in maken?’ opgewonden begon ze te vlechten, haar kleine handjes voelde prettig als ze zachtjes aan zijn haar trokken. het werd tijd dat hij zijn haar weer eens bijknipte, maar aangezien hij hier zelf ontzettend slecht in was... hij wist wel waar hij heen moest voor een goede knipbeurt. een plek waar hij al een hele tijd niet geweest was. hoewel ze demonen haatte, was hij altijd welkom. en maar beter ook; de mensen die daar woonde hadden een aantal interessante producten die hij maar wat graag wilde hebben. ‘meneer? hoe kan jij zien met al dat haar voor je ogen?’ haar vingers verdwenen uit zijn haar en met een zwaai hielp hij zichzelf weer overeind. ’oh, gemakkelijk!’ zei hij, compleet de verkeerde richting in. haar vrolijke lachje klonk and het tikken van duizend gouden klokjes. ‘nou dan, ik moet er vandoor. blijf gezond en doe mama de groeten,’ zei hij en na nog één laatste blik over zijn schouder wandelde hij naar zijn rommelige karretje die getrokken werd door iets van een ezel leek.

zijn naam was lang geleden verloren gegaan, en nu stond hij bekend in de onderwereld als undertaker. hij was een lange, enigszins magere man met lang, zilvergrijs haar dat tot zijn heupen viel. zijn haar bedekte rommelig zijn felle, geelgroene ogen en hier en daar zaten een paar vlechtjes. hij had een bleke huid, met op zijn gezicht, nek linkerarm en linkerpink een opvallend doorlopend litteken. hij ging gehuld in een zwart gewaad, met daaronder stevige laarzen en een leren broek en een gekreukelde hoge hoed. hij heeft verschillende, dunne kettingen rond zijn nek. om één helft van zijn heup hangt ook nog een ketting met meerdere kleine amuletten eraan vast. onder zijn gewaad houdt hij een lange scythe met een lang, krom zwart blad dat vastgemaakt zit aan een miniatuur skelet, dat vanaf de ribben overloopt in glad maar knokkelig hout. het schedel is gewikkeld in stekelige draden. hiermee heeft hij het uiterlijk van een gevaarlijk, mysterieus figuur. undertaker heeft het pad van gevaarlijke moordenaar echter al lang verlaten. hij is nu een veel vriendelijker persoon, hoewel zijn duistere kant nooit echt verdwenen was...

de koele schemering voelde prettig tegen zijn huid en de drukkende stilte was erg aangenaam. hij kende elk klein steentje op dit kronkelende pad dat hem naar magic village leed. oh, hoe vaak had hij dit pad nou al bereden? ooit was hij de schoonheid van deze dorre plek uit het oog verloren en had het bos eeuwen lang niet betreden. nu was het een gebied dat hij regelmatig betrad en een bepaald groepje heksen dat diep in het bos leefde was een hele belangrijke reden hiervoor. hoewel ze mensen waren en niet goed met de horroriaanse wezens om konden gaan waren ze al snel bevriend geraakt met undertaker, ook al kende ze zijn ware aard. hij vond het wel leuk, de dames en heren van magic village waren uitstekend gezelschap en ze beschikte over hele interessante magische producten. hoewel hij niet meer deed dan een beetje spelen met drankjes en pilletjes, was het toch altijd handig wat magie op zak te hebben. hij verheugde zich al op het vrolijke gelach, het geknetter van de vuren in de haarden en de kleine markt op de binnenplein. oh, als hij geweten had wat hij aan zou treffen --. leegte. hij sprong behendig uit de kar, zijn hand op zijn scythe onder zijn gewaad terwijl hij de binnenplaats opliep. er was niemand. het leek alsof ze allemaal haastig vertrokken waren... een lichte frons verscheen onder de lokken haar die voor zijn gezicht hingen terwijl hij de lucht rook. wat was die geur toch? ’oh my, het ziet er naar uit dat ik ze net gemist heb,’ mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij zijn hoed afzette en op de kar legde. natuurlijk was het gevaarlijk om als mens midden in horroria te wonen, maar ze waren stuk voor stuk getalenteerde magiërs. ze zouden toch niet verjaagd zijn? met een zucht liet hij zich op een van de stenen bankjes zakken. knieën steunde ellebogen en handen steunde zijn kin terwijl hij over het lege plein keek. hij kon niet zeggen dat hij bezorgd was; undertaker wist dat deze getalenteerde mensen niet zomaar ten onder zouden gaan, en het zag er naar uit dat ze in alle haast vertrokken waren. zouden ze nog in horroria zijn? zouden ze nog terug komen? het zou een zonde zijn om alle spullen die ze achtergelaten hadden zomaar te laten liggen, niet? hmmm, wat zou hij nu toch eens doen... hij zou de nacht in magic village doorbrengen. hij had al meerdere nachten geen oog dicht gedaan en zelfs en demon had op den duur wat nachtrust nodig. daarnaast was dromen ontzettend amuserend. dat betekende dus ook dat hij wat te eten klaar zou moeten maken, aangezien het nog maar drie uur was. ach, hij had nog alle tijd en om het koele bankje zat best lekker...