Confidence

Bam! Een oorverdovende knal deed de grond beven. De knal werd voorafgegaan door een felle flits, die iedereen voor een paar tellen had verblind. Stromende regen denderde op de grond. Omdat de grond heet was, iets wat heel normaal was voor Volacia, ontstond er een ferme waterdamplaag op de grond, die een meter boven de grond uit kwam. Kleine wezens konden zo geen hand voor ogen zien. Perfect voor grotere wezens. Voorzichtig zette ik een paar stappen, die licht schokkerig waren door de koelere regen. Ik was dan wel een vuurdraak en dus ook nagenoeg warmbloedig, ik kon niet zo goed tegen temperatuursverschillen. Ik had het tegelijkertijd koud en warm. Mijn oranje, haast lichtgevende ogen scanden het gebied voor mogelijk voedsel. Dat had ik wel even nodig. Bij mijn borstkas waren lichte deukjes te zien, een teken dat mijn ribben zichtbaar waren. Ik had heel lang niks gegeten. Ik zat al een paar dagen vast in dit gebied, een dat gevreesd werd door draken als ik. Want een gebied als deze was verwarrend voor een koudbloedig dier. Mijn lichaam was zo in de war, dat het veel energie verbrandde, maar ook energie probeerde op te slaan. Dit maakte me duizelig, in de war, maar vooral heel erg humeurig. Wat ik toch altijd al was. “Waar zitten jullie,” siste mijn stem. Mijn adem blies wat waterdamp weg, waardoor een verdwaalde dwerg iets zichtbaarder werd. Een dwerg was niet heel veel voor een grote draak als ik, maar in mijn staat zou ik alles wel willen eten wat los en vast zat. Zonder na te denken wierp ik mijn bek op de dwerg. Althans, dat dacht ik. Ik kwam naast het wezentje, bezeerde mijn snuit, en liet de dwerg ontsnappen. Ik gromde uit frustratie. Ik kon niet eens meer normaal jagen! Wat was er toch in Rocsnaam met me aan de hand? Verblind door woede slaakte ik een kreet, een die vol frustratie zat. Een sein dat verstandige wezens bij me uit de buurt moesten blijven, tenzij ze voer wilden worden. Ik zakte door mijn poten en snoof. Daar lag ik dan. Eens een snelle, slimme draak, nu als een lappenpop liggend bij de rode rivier in Volacia. Ik legde mijn kop op mijn voorpoten. Mijn buik dramde er op los en het haar op mijn kop hing voor mijn linkeroog. De rest van mijn manen hing er maar slapjes bij. Ik werd kwaad op mijzelf. Was dit hoe ik zou moeten zijn? Afval? Nee, dat nooit! Ik was trots, hoe dan ook, hoe zwak ik me ook voelde. Maar hoe hoopvol ik ook was, het stond in contrast met hoe ik me werkelijk voelde. Zwak.

Ik stond op, trachtend om me nog overeind te kunnen houden. Iets wat met veel moeite lukte. Een paar dwergen, die vast uit een grot in de buurt kwamen, wilden mij helpen. En dat terwijl ik een van hen probeerde te vangen. “Wat doen jullie,” vroeg ik, deels ongeïnteresseerd. Ik wilde eigenlijk niks van die dwergen weten. Ze waren onbelangrijk, want ze maakten enkel wapens voor de mens. De mens die op draken en andere wezens ging jagen. Ze werkten dus mee met de mens. Net zoals al die andere walgelijke wezens. “We komen je helpen! We zagen dat je er niet goed uit zag, dus we vonden dat je wel wat hulp kon gebruiken!” Ik snoof. “Ik.. Zie er niet goed uit? Waag dat nog een keer te zeggen! Ik ben een vuurdraak van de Pyrans, een van de grootste groepen in Volacia! Zeg dat nog één keer en ik ruk je kop er af!” Ik snoof, mijn pupillen waren vernauwd uit woede. Ik kon er niet tegen als iemand vond dat ik er zwak uit zag. Hoewel dat misschien ook zo was, ik bleef trots op mijzelf. Dit was een kenmerk van een vuurdraak. Altijd vechten tot het bittere eind. En hoewel ik, als ik zo doorging, vlak bij dat einde was, ik wilde niet laten merken dat ik zwak was. Ik zette een poot krachtig naar voren en hapte naar een van de dwergen. Deze sprong net op tijd achteruit. “Rustig, draak! We willen je alleen-” Ik had zijn mond gesnoerd door hem op te eten. Medelijden had ik niet. Niet als ik honger had en in levensgevaar was. Dit was de realiteit van Volacia, als niet van heel Fanterria: eten of gegeten worden. En ik stond bovenaan de voedselketen. Ik brulde en greep een andere dwerg. De andere dwergen waren op tijd gevlucht. De adrenaline in mijn lijf zorgde dat ik even weer de oude was, weer de knorrige, opstandige maar trotse Esida, maar omdat ik mijn lichaam zo voor de gek hield duurde het niet lang voordat ik weer in elkaar stortte. Wat ook echt gebeurde: ik zakte in elkaar alsof ik flauwviel, hoewel ik mijn bewustzijn nog had. Ik was zwak en hongerig. Niets kon dat verbloemen. Ik snoof gefrustreerd en legde weer mijn kop op mijn poten. Ik dacht bij mezelf hoe belachelijk ik er wel niet uit zag, maar ik kon er vrij weinig aan doen. Ik had hulp nodig, hoe dan ook. Alleen mijn zelfverzekerdheid zat in de weg. En die zelfverzekerdheid kon mijn dood worden als ik er niks aan deed.