Lion Amongst Men

“Don’t ever call me mad. I’m not mad, nor evil. I’m just… Well, differently moraled, that’s all.”
 
Het was rustig. Het enige wat je nu nog hoorde, was een schrapend geluid, veroorzaakt door een ietwat bot lemmet dat over een tak heen streek. De taak van het mes was simpel en toch ingewikkeld; het zorgen voor een scherpe punt, maar het vervormen van een voorwerp dat ooit leven bezat. Een karwei dat zo makkelijk uitgevoerd kon worden, maar zoveel veranderingen met zich meebracht. En toch… Toch stelde het niet veel voor. Zeker niet voor de jongeman die over de tak heen zat gebogen en ietwat verveeld uit zijn ogen naar de twee voorwerpen keek. Dit was saai. Hij was ergens neergeploft en had de tak opgeraapt om de tijd te doden, maar als hij eerlijk moest zijn, dan had dit het tegenovergestelde effect. Tetsuo had gehoopt dat, door hier te komen, hij misschien weer een beetje levenslust terug kreeg. Hier woonden namelijk afschuwelijke ‘monsters’ – wezens die de mensheid verachtte en er waarschijnlijk alles aan zou doen om die uit te roeien. Natuurlijk was hij zich wel bewust van de gevaren die voor hem op de loer lagen door hier te komen, maar dat was precies waar hij naar had gezocht. Desondanks had hij de lat te hoog gelegd voor de wezens die hij tegen het lijf was gelopen en had hij ze makkelijk uit kunnen schakelen; of met zijn eigen vuisten en benen of met zijn katana. Het Aziatische zwaard had hij verleden jaar ergens opgeraapt en scherp gekregen door er met een steen over te schrapen. Het was zijn nieuwe schat geworden, samen met het mes dat hij nu in zijn handen had, want het gaf meerdere vormen van bescherming.
 
Bescherming dat misschien iets te krachtig bleek voor bepaalde wezens. Tetsuo hield van vechten en hij had een hekel aan de mystieke dieren die hier in deze wereld ronddwaalden, dus was het alleen maar logisch dat hij gevechten met ze uitlokten. Het enige wat hij van hen vroeg, was het zolang mogelijk uithouden in een gevecht, maar dat was blijkbaar teveel gevraagd wanneer hij zijn katana erbij haalde. Links van hem lag het lijk van een weerwolf die hem in zijn wolfgedaante had aangevallen. Het beest bood hem echter weinig tegenstand en was binnen de kortste keren verslagen, tot Tetsuo’s ergernis. Zuchtend liet hij zijn groene ogen even naar de beetwond op zijn onderarm glijden. Het verband dat eromheen gewikkeld zat, was nu in ieder geval stukgebeten. Hij mocht van geluk spreken dat de weerwolf de kans niet had gehad om door te bijten, maar het had in ieder geval wel door zijn vel heen kunnen bijten. Erg had het niet gebloed en het was nu al gestopt, maar het was zeker niet fijn om het te moeten tegenhouden met enkel je hand. Ach, misschien reikte de geur van zijn bloed een ander wezen waar hij wel een goed gevecht mee kon houden. Dat zou wat zijn.
 
Tetsuo stopte met het houtkerven en keek even naar het resultaat, zoekend naar een uitstekend stukje dat hij er nog af kon snijden. Dit bleek niet het geval te zijn, dus stopte hij zijn mes weg en voelde aan de punt die hij aan de bovenkant had geslepen. Het was vrij scherp, zo te voelen. Huh, had het toch nog nut gehad om zo te zitten wachten. Oh, wie hield hij voor de gek? Hij had dit helemaal niet nodig. Gefrustreerd gooide hij de tak recht vooruit, ergens hopend dat hij nog iets met de punt zou kunnen raken, maar eigenlijk interesseerde het hem maar weinig. De blauwharige jongen stond op en strekte zijn benen één voor een, waarna hij zijn armen de lucht in gooide en zichzelf zo uitrekte. Een luide geeuw ontbrak hier niet aan, hoewel hij niet kon zeggen dat hij moe was. Nee, dit was een geeuw van verveling. Was hier dan niks dat hem kon vermaken? Hij was in Horroria, verdomme! De meest gevaarlijke plek van heel Fanterria! Waarom was hij dan niet in gevaar? Dan had hij tenminste iets te doen. Had hij een gevoel alsof hij leefde, want gevaar, daar kreeg hij een enorme kick van. Misschien als hij in een boom klom. Dan had hij een beter uitzicht over het gebied en kon hij verder kijken dan hier op de grond. Tetsuo liet er geen gras over groeien en sprong tegen de dichtstbijzijnde boom aan om te beklimmen. Besluitend om eerst op de laagst hangende tak te kruipen, trok hij zich omhoog en zette zijn voet erop neer. Tijdens dat proces hoorde hij echter iets, waardoor hij zijn concentratie verloor en misstapte, ervoor zorgend dat hij meteen weer uit de boom viel. Met een harde klap kwam hij op de grond terecht en gromde hij nukkig, waarop hij zoekend om zich heen keek om de dader van deze misdaad op heterdaad te betrappen.

Diep zuchtend wandelde Creon in cirkels op een grasveld, net buiten Horroria. Hij zuchtte niet omdat het te warm was of omdat hij moe was, maar omdat hij zich vreselijk verveelde. Er was werkelijk niets te doen voor de jonge centaur: geen soortgenoten om tegen te racen, geen wezens om tegen te vechten en dat terwijl de vechtlust in zijn bloed zat. Hij moest een manier bedenken om wat energie kwijt te raken. Natuurlijk zou Creon gewoon wat kunnen gaan galopperen, maar daar zag hij het nut niet van in. Voor hem moest er op zijn minst toch wat competitie zijn. Alsof iemand zijn gedachten had gehoord, hoorde hij het gekraak van takken vanuit het bos. Meteen keek de centaur in die richting, waar hij een stuk of vijf cerberussen naar hem toe zag sluipen. Eindelijk, een uitdaging! Creon begon al te draven en meteen stormden de cerberussen op hem af, wat voor hem het teken was om te versnellen. In volle galop ging hij er vandoor, met zijn achtervolgers die hem op de voet volgden. De cerberussen begonnen hem te omsingelen, waardoor Creon geen andere keus had dan het woud in te gaan. Niet dat dat een enorm probleem was, hij was toch behendig genoeg om tussen de bomen door te galopperen.

Ook in het dichte bos verloor Creon geen snelheid en wist hij over alle obstakels heen te springen of er omheen te slalommen. De achtervolging was ondertussen twee minuten bezig en de centaur wist niet of hij nog gevolgd werd. Hij was in ieder geval niet van plan om zich om te draaien om dat na te kijken. Of in ieder geval niet op dit moment. Nog steeds galoppeerde hij verder, ervan uitgaand dat de cerberussen hem nog steeds achterna zaten. Niet dat hij dat een probleem vond. In tegendeel, hij genoot ervan om zo te kunnen rennen voor zijn leven. Hoe gek het ook mocht klinken, hij vond het fijn om zijn leven te wagen. Dan zou hij des te meer trots zijn op zichzelf als hij het had overleefd. Op een gegeven moment besloot hij om toch maar om te kijken en hij vertraagde iets terwijl hij zijn hoofd draaide. Hij zag nergens meer de gedaanten van de cerberussen en hij hoorde niets anders dan zijn eigen hoeven die over de grond trommelden. Creon vertraagde nogmaals naar een rustige draf. Ah, dat had hem goed gedaan! Hij draafde nog wat langzamer tot hij uiteindelijk op een normaal tempo stapte. Hij was wat bezweet door het lange en snelle rennen, maar dat stoorde hem niet. Ineens hoorde hij een dof geluid een aantal meter bij hem vandaan. Hij twijfelde even, maar de centaur besloot toch om even een kijkje te gaan nemen naar wie of wat dat doffe geluid had veroorzaakt. Zodra hij wat dichterbij gekomen was, zag hij een mens op de grond zitten. Het was een jongen met opvallend blauw haar en een sjaal om zijn nek. Ook al was Creon hem nog maar één keer tegengekomen, hij kon de rugpijn die deze jongen hem had bezorgd niet zomaar vergeten. “Ben jij dat, Tetsuo?” vroeg hij, ook al klonk het meer als een bevestiging dan een vraag. Maar ja, je wist maar nooit of Tetsuo één of andere tweelingbroer had die hier woonde.

Om te zeggen dat Tetsuo verrast was, was wellicht een understatement. Hij was heel erg verrast om te zien wie hem had gestoord tijdens zijn trektocht in de boom. Desondanks kwam hij makkelijk recht en bleef hij in kleermakerszit op de grond zitten, zijn lichaamshouding totaal relaxed, maar zijn gezichtsuitdrukking alles behalve dat. Een speelse en gevaarlijke grijns sierde zijn lippen zodra hij het wezen had herkend. Het was Creon, een centaur waar hij het een hele tijd geleden tegen had opgenomen en van had gewonnen. Hoewel het gevecht toentertijd vriendschappelijk was geweest en Tetsuo daadwerkelijk ervan had genoten, kon hij niet zeggen dat hij blij was om Creon te zien. Hij was immers een wezen en die irriteerden hem mateloos. “Yo,” begroette hij de centaur. Het gebaar was misschien vriendelijk, maar de toon was alles behalve dat. “Ben je hier voor een revanche?” Zijn grijns werd ietsje breder en zijn tanden waren inmiddels ontbloot. Ondanks dat hij niet blij was om Creon weer te zien, kon hij natuurlijk niet nee zeggen tegen een gevecht. Misschien dat hij daarmee dan toch een beetje vrolijk werd om de centaur weer tegen te zijn gekomen. Tetsuo stond langzaam op, balde zijn ene hand tot een vuist en sloeg die in zijn vlakke hand. Een gevecht was precies waar hij naar had gezocht en nu hij wist dat hij een waardig tegenstander tegenover hem had staan, stond hij zelf te popelen om te beginnen. Het interesseerde hem eigenlijk niet dat Creon er wellicht geen zin in had. Het wezen had geen andere keus dan zichzelf te moeten verdedigen als Tetsuo hem aanviel. Voor de blauwharige jongen dat echter kon doen, hoorde hij een laag gegrom niet ver bij hen vandaan komen. Creon was het niet en zelf zou hij nooit zo kunnen grommen. Zelfs zijn maag niet.
 
Tetsuo keek vragend om zich heen, waardoor hij niet veel later de eigenaar van het gegrom opmerkte. Een gigantische hond met drie hoofden was ten tonele verschenen en de jongen zijn mond zakte voor een klein moment open. Wat was dat voor beest? Wat het ook was; het was niet blij om hen te zien. Of eigenlijk misschien wel, omdat hij hen wilde opeten. Niet dat Tetsuo hem dat genot ging geven.  Hij ging eerder voor het genot van het neerhalen van dit monster. “Heh,” grijnsde de jongen. “Die voldoet ook.” Ervoor kiezend om zijn katana nog in diens schede te laten, sprintte hij op de enorme hond af en balde zijn vuisten. Eenmaal in de buurt van het monster bleef hij stilstaan en keek hij omhoog, recht in één van de drie paar ogen van het dier. “Yo!” begroette hij de cerberus op dezelfde manier als hij bij Creon had gedaan. “Dus jij wilt me als lunch, huh? Kakatte koi yo!” Vlak nadat hij het wezen uit zijn tent probeerde te lokken, moest hij de scherpe tanden van één van de hoofden ontwijken. Dit lukte hem nog net, maar wegspringen deed hij niet. Tetsuo greep deze kans juist om de cerberus tegen de zijkant van zijn bek te slaan. En hard ook. In een flits haalde hij uit, maar ook al was het een krachtige stoot geweest; het was niet krachtig genoeg om het beest van z’n stuk te brengen. Tetsuo moest een tweede set tanden ontwijken en was nu gedwongen om wel weg te springen. “Tch. Kusa,” vloekte hij grommend. Hij keek even over z’n schouder naar Creon en toen weer naar de cerberus. Dit ging nog interessant worden.

OOC: Je mag Tetsuo godmodden in je post als dat nodig is :')

De jongen bleef gewoon voor Creon zitten en het ontging de centaur niet dat Tetsuo grijnsde, die er eerder gevaarlijk dan vriendelijk uitzag. “Yo,” begroette de jongen Creon.  “Ben je hier voor een revanche?” Dit keer was het Creon die een grijns op zijn gezicht liet verschijnen. “Hoe raad je het zo?” antwoordde hij. De centaur had niet zozeer gezocht naar de jongen, maar nu hij hem eenmaal was tegengekomen kon hij een gevecht natuurlijk niet weigeren. Hij moest er nog voor zorgen dat ze quitte stonden, of niet soms? Creon balde zijn vuisten en ging wat steviger staan en niet lang daarna stond Tetsuo op en sloeg met zijn vuist in zijn handpalm. De centaur schraapte strijdlustig met een voorhoef over de grond, waarna hij naast zich een laag gegrom hoorde. Tja, ze waren nog steeds in Horroria, dus het was niet zo vreemd dat er nog andere wezens waren. Dat zo'n gegrom veelvoorkomend was in dit gebied betekende natuurlijk niet dat Creon het maar moest negeren. Zeker niet in dit geval. Hij had dit gegrom al eerder die dag gehoord.

Er kwam een grote cerberus tevoorschijn uit de schaduwen met een typische 'ik wil jullie opeten'-blik. Creon wist niet hoe Tetsuo erover dacht, maar hij was toch echt niet van plan om zichzelf te laten verscheuren door zo'n driekoppig monster. De jongen mocht van hem ook wel in leven blijven. “Die voldoet ook,” hoorde de centaur hem nog zeggen voordat Tetsuo op het beest afrende en er vlak voor bleef staan. “Dus jij wilt me als lunch, huh?” zei hij tegen het beest. Daarna zei hij nog iets vreemds wat Creon niet kon verstaan, waarna de jongen nog maar net de tanden van de cerberus kon ontwijken. Onwillekeurig zette de centaur en realiseerde zich tot zijn spijt dat zijn 'paardeninstinct' zijn gedachten begon over te nemen. Alles in hem schreeuwde om weg te rennen, maar dat deed hij niet. Daar was zijn eergevoel domweg te groot voor. Nadat Tetsuo een keer had uitgehaald naar de cerberus moest hij opzij springen om een andere kop met tanden te ontwijken. Creon merkte dat Tetsuo even naar hem keek, om daarna zijn blik weer op de cerberus te vestigen. De centaur haalde diep adem en balde opnieuw zijn vuisten, terwijl hij zich dichter naar de cerberus toe bewoog. Er verscheen weer een grijns op zijn gezicht. De strijd kon beginnen!

De cerberus had nu ook Creon opgemerkt en het leek even te moeten nadenken over wie hij als eerste ging aanvallen. Creon maakte van die korte verwarring gebruik door op de cerberus af te stormen. Vlak voor het beest draaide hij zich om en gooide zijn achterbenen naar achter, met als doel de cerberus te raken met zijn hoeven, wat ook lukte. Helaas voor Creon had hij alleen maar een schouder geraakt en had de cerberus zich woedend tot hem gekeerd. De centaur steigerde en sloeg met zijn voorbenen, maar hij raakte het wezen niet. In plaats daarvan hapte één van de hoofden van de cerberus naar een achterbeen van Creon, die snel opzij moest springen om een beet te ontwijken. Hij moest even op adem komen van de vreemde sprong die niet erg gemakkelijk was geweest voor hem. Op het ogenblik dat de cerberus op hem af rende sloeg Creon met zijn vuist richting een hoofd van de cerberus. Hij had hem hard geraakt, maar dat had nauwelijks invloed op de andere twee, waardoor Creon hard werd gebeten in zijn voorbeen. Hij schreeuwde het uit van de pijn en sloeg nogmaals met zijn vuist naar een hoofd, wat als enige nut had dat hij werd losgelaten. Creon strompelde zo snel als zijn benen hem konden dragen achteruit. Letterlijk, want hij kon niet staan op zijn gewonde voorbeen, wat ervoor zorgde dat hij zijn best moest doen om zijn evenwicht te bewaren op zijn drie overgebleven benen.

OOC: Ditto. Voor mijn part mag Creon op de grond neervallen, aangezien de benen van een paard nogal gevoelig zijn :')