The bird

Dit was de eerste keer in een hele lange tijd dat ik stappen in dit gebied had gezet. Daar had ik zo mijn redenen voor. De mens werd hier gehaat, dus ik werd ook gehaat. Ik was natuurlijk geen mens, maar ik nam het voor ze op waar ik kon en werd toegelaten. De mens wilde het natuurlijk zelf regelen, wat ik ergens ook wel begreep, maar aan de andere kant ook weer niet. Ik zat aan de oever van de wadi die liefkozend ‘Flitsje’ werd genoemd. Ik was me bewust van de reden. Desondanks zat ik toch met mijn voeten op de rivierbodem, waar nu geen water stroomde. Ik had mijn armen om mijn benen geklemd en tuurde naar de oever van het grote meer, dat verhoudingsgewijs een paar stappen lopen was. Ik dacht duidelijk na. Veel wezens meden me. Niet omdat ze zagen dat ik nadacht, maar omdat ze bang waren dat ik nog steeds dat boze monster van vroeger was. Een hele lange tijd geleden had ik veelvuldig last van woedeaanvallen. Ik wist nog steeds niet waarom. Het was alweer zo lang geleden. Ik was al een lange tijd heel rustig. De meeste wezens beseften dat echter niet. Het deed me pijn om bange wezens te zien, want het laatste wat ik wilde was iemand pijn doen. Ik liet mijn medelijden echter niet zien. De verdrietige versie wilde ik ook niet meer laten zien. Ik wilde nu alleen mijn positieve kant laten zien, zodat iedereen wist dat ik aardig maar ook sterk was. Door bomen te slopen en vervolgens als een baby te huilen, werd dat beeld niet gevormd.

Ik zuchtte. Het was frisjes. Voor mij niet zo gek om in de kou te zitten, maar voor de meeste wezens wel. Amper iemand in Lakeside kende de genadeloze kou van Giville, dus ze deinsden al voor het lichtste briesje achteruit. Ik keek recht voor me en zag een paar kelpies in paardenvorm tegen elkaar aan leunen omdat ze het zo koud hadden. Een paar vogels vlogen over, richting het zuiden. Toen ik naar de rivier keek zag ik minder activiteit in het water. Sterker nog, ik zag geen vis in het water zwemmen. De kelpies waren in mijn ooghoek verdwenen. In feite waren alle wezens in mijn buurt verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik hief een wenkbrauw op. Was er iets aan de hand? Voor ik het wist ketste er een hoeveelheid water tegen mijn kuit aan, met ongeveer dezelfde snelheid als een hogedrukspuit. Oh. De meeste wezens waren bang voor Flitsje. Daarom deden ze alles om heel veel over de wadi te leren. Ze wisten daardoor feilloos te peilen wanneer de wadi zou vollopen met water. Ik had er niet veel last van. Behalve de pijn van de snelle stroom misschien. Ik trok mijn benen uit het water en ging in kleermakerszit zitten. Ik dacht verder na. Ik had me al een tijdje afgezonderd van de mensen en wezens die ik kende. Zou ik ze weer opzoeken? Wat als ze me nog steeds.. Eng vonden? Ik zette die gedachte uit mijn hoofd. Iedereen vond me eng. Punt. Dat was een feit waar ik maar mee moest kunnen omgaan. Ik moest mijn ‘engheid’ compenseren met lief en aardig gedrag, zodat ik toegankelijker was. En ik had een handjevol kennissen die mij toegankelijker vonden. Zonder het te merken had ik al een glimlach op mijn gezicht, zodat ik er uit zag als een halve mongool. Zodra ik dat doorhad haalde ik hem snel weer weg. Ik was blij. Blij omdat ik ondanks de verhoudingen, nog steeds vrienden kon maken. Niet iedereen kon dat.

Ik hoorde niet veel geluiden die boven de woeste geluiden van de rivier uit konden komen. Maar een schreeuw om hulp was er een. Waar het vandaan kwam wist ik niet precies. Het geluid was in ieder geval niet van iets dat mij voorbij was gekomen. Ik had geen tijd om te zoeken waar het arme zieltje was. Het water stroomde erg snel. Zonder erbij na te denken stopte ik mijn beide handen in het water om de stroom te kunnen blokkeren. Ik klemde mijn kaken stevig op elkaar. Het deed erg veel pijn om water met een hoge snelheid op je handen te krijgen. Daarbij hielp het niet zo veel, want door de kracht spoot het water alle kanten op. Ook recht in mijn gezicht, wat best wel bijzonder was. Want hoe kon het water zo hoog komen? Ik haalde mijn handen weer weg die een beetje aan het bloeden waren door de hoge druk. Ik hoopte niet dat de schreeuwer me al was gepasseerd. Lichte paniek sloeg bij me toe. Ik wilde wel helpen, maar door de snelle stroom ging dat niet makkelijk. Het water schuimde namelijk. Ik zag gelukkig een vreemd object in het water drijven. Zonder er lang bij na te denken greep ik het beestje uit het water en legde ik het op de grond. Het beestje was een paradijsvogel, die natuurlijk niet kon vliegen omdat het nat was geworden. De vogel schrok en krijste wat naar me. Waarschijnlijk vergeleek hij me met een beer die naar zalm viste. Ik gebaarde al dat ik hem niks zou doen – ik wist namelijk niet welke taal hij precies sprak – maar dat deed de vogel maar weinig. Hij hopte zichzelf naar veiligheid. Ik ging op mijn knieën zitten en legde mijn hand op mijn bovenbenen. Ik keek naar de grond en lachte even. Graag gedaan. De vogel was misschien niet al te dankbaar geweest, maar hij was in ieder geval wel gered. En daar ging het mij om. Anderen helpen zodat ze verder kunnen.

OOC: Omg ik moet echt inkomen XD Iig, free for everyone! ^.^

Een koude windvlaag zorgde ervoor dat Gwyn even huiverde en zijn donkerblauwe mantel wat dichter tegen zich aan trok. Hij had wel van de winter gehouden toen hij nog op de aarde leefde, maar dat was enkel wanneer de sneeuw prachtige landschappen creëerde en Gwyn zelf elk moment naar binnen kon gaan en een glas warme chocolademelk kon drinken. Op dit moment was er geen sneeuw en de jongen had al bijna drie jaar geen chocolademelk geproefd. Drie jaar. De tijd leek voorbij te zijn gevlogen en ergens klonk het Gwyn vreemd in de oren dat hij nog steeds in leven was, ook al had hij net zo goed kunnen rondlopen met een bord met daarop de tekst “kijk naar mij!”. Met zijn witte haar viel hij nu eenmaal erg op, maar gelukkig leken de meeste wezens te geloven dat hij een vampier was. Een bleek gezicht en rode ogen waren dus zo slecht nog niet. Het jammere was alleen dat veel mensen hem meden om dezelfde reden als de wezens dat deden. Ergens vond hij dat erg spijtig, maar hij was allang blij dat er tenminste één wezen was die hij zijn vriend kon noemen: de alicorn Gitan, die ondertussen anderhalf jaar oud was.

Hoewel Gitan normaal gezien boven Gwyn vloog of zich in elk geval in de lucht bevond, liep ze nu naast hem met haar vleugels stevig tegen haar lichaam aan. Ze had dan wel een dikkere vacht nu dat het winter was, maar ze vond de kou niet bepaald fijn. Ze brieste en keek Gwyn aan, die snapte wat ze ongeveer bedoelde en hij aaide haar hals. “Weet je wat, we gaan op zoek naar het dichtstbijzijnde dorp. Daar zullen we wat kunnen opwarmen en uitrusten,” zei hij, waardoor Gitan toch wat gerustgesteld werd. Gwyn wist dat het moeilijk zou zijn om zomaar een dorp in te komen, aangezien hij er niet echt meer uitzag als een stadsmens – al is hij dat nooit geweest – en omdat hij waarschijnlijk een van de weinigen zou zijn met een alicorn als gezelschap. Hij zou er al veel mee opschieten als hij kon bewijzen dat hij een mens was, maar het zou moeilijker zijn om Gitan binnen te krijgen. Zeker als mensen haar zouden proberen te stelen, of erger... Gwyn schrok op uit zijn gedachten toen een doorweekte, kleurrijke vogel langs hem heen hopte. Hij keek verrast van de vogel naar de richting waaruit hij was gekomen en schrok toen hij de enorme gedaante van een reuzin zag. Hij wist niet zeker of hij haar wel kon vertrouwen, want hij had al meer dan genoeg verhalen gehoord over vernielzuchtige reuzen die mensen konden pletten alsof het mieren waren. Gitan leek eerder nieuwsgierig te zijn dan bang en steeg op om vervolgens richting te reuzin te vliegen. “Attends!” riep Gwyn nog, maar de nieuwsgierigheid van Gitan was simpelweg te groot en ze vloog dichter naar de reuzin toe.

Ik keek neer op mijn rode handen. Niet alleen van het bloed dat zachtjes uit de schaafwonden sijpelde, maar ook van de druk die er op was uitgeoefend. Nu nog steeds droop er water van mijn handen af. Hier en daar gleden er wat waterdruppels over mijn armen naar beneden. Menig wezen zou zich afvragen of ik wel goed bij mijn hoofd was. Ik kon dat goed begrijpen, maar ik was wel goed bij mijn hoofd, ondanks dat ik bereid was pijn te lijden. De gedachte aan pijn deed me beseffen dat mijn handen brandden en behoorlijk pijn deden. Verschrikkelijk was het ook weer niet, maar omdat de pijn zeurde werd het wel irritanter. Ik keek de vogel in mijn ooghoek nog na, waarna ik mijn blik op het water richtte. De wadi leek al wat rustiger te worden. Nog steeds was het een wilde rivier, maar het oogde alsof het niet meer zo hard stroomde. Het schuim was immers ook al verdwenen en dat was meestal een goed teken. Ik balde mijn handen zachtjes tot vuisten. Ik wilde ze eigenlijk wassen, maar dat zou alleen maar tot meer pijn lijden. Zeker met de stroming van nu. Ik legde de vuisten op mijn bovenbenen en keek weer voor me uit. Waar was ik eigenlijk mee bezig voor mijn reddingsactie? Het had zoveel impact op me gehad, dat ik niet eens meer wist waar ik zojuist mee bezig was. Aan de andere kant, als ik het niet meer wist, was het vast ook onbelangrijk. Want als het belangrijk was, had ik het vast wel onthouden, toch?

Ik hoorde een stemmetje vanuit de richting van de vogel. Nieuwsgierig keek ik op. Riep de vogel me nou? Nee. Deze was nog steeds aan het vluchten. Een alicorn vloog echter wel mijn kant op. In eerste instantie zag ik hem aan voor een kelpie, die wel vaker paardenvormen aannamen. Vandaar dat ik mijn ogen samenkneep en wat rechter ging zitten, als een soort vijandigheid. Toen besefte ik me dat dit een gewone alicorn was. Ik nam een wat meer ontspannen houding aan. Achter de alicorn zag ik een ander gedaante. Dit leek meer op een mens, maar had wel rare kleuren. Hij leek meer op een vampier. Wacht eens even, had ik diezelfde fout niet een keer eerder gemaakt? Ik raakte verward, hoewel ik nog steeds een nieuwsgierige uitdrukking op mijn gezicht had. Ik was diep in mijn geheugen aan het graven. Ik kon me nog vaag wat herinneren van een gevecht tussen mij en een reus, samen met een heks en twee mensen.. En een hond. Maar heel veel meer ook niet. Was deze jongen daar dan ook bij? Ik legde mijn handen plat op de grond en kroop wat dichterbij. Dit vond ik wat vriendelijker dan opstaan. Niet alleen was ik dan groter en dus gevaarlijker, het had ook geen nut omdat het voor mij toch maar een stap was. Ik ging op een redelijke afstand van de jongen zitten, zodat ik zijn angst wat respecteerde. Mijn blik gleed over beide. Hoorden ze bij elkaar? Ik kon me niet herinneren dat ik ze eerder bij elkaar had gezien. Ik wist niet zeker of ik wat moest zeggen en zo ja, in welke taal. Ik gokte maar op het Mens, de meeste wezens leerden die taal wel. Daarbij was het een van de talen die ik ook wat beter sprak, hoewel ik een accent had. “Hallo,” besloot ik te zeggen, zoals altijd natuurlijk zacht voor mijn doen zodat ik de tere oren van de wezens niet kapot maakte. Het kwam misschien wat ongemakkelijk over, maar ik probeerde te laten merken dat ik geen kwaad in de zin had. Dan was het beter om iemand rustig te benaderen dan uitgebreid en vrolijk.

Pas nu voelde ik de koude bries weer. Deze waaide tegen een nat gedeelte van mijn arm aan, waardoor het kouder aanvoelde en ik dus een rilling over mijn lijf kreeg. Toen ik naar de lucht keek zag ik bijna geen blauwtinten meer. Het was flink bewolkt. Geen regenwolken, maar dat konden ze wel worden, hoewel dat nog lang op zich zou laten wachten. Ik keek weer neer op de wezentjes, waarvan er eentje vloog. Ik gebaarde hem dat hij weer mocht landen. Ik wist namelijk niet of een alicorn ook het Mens sprak. Ik wist überhaupt niet of ze beide het Mens spraken! Vervolgens richtte ik mijn blik op de jongen. Ergens kreeg ik het gevoel dat hij bang was. Ik wist niet waar dat vandaan kwam, ik kon het ook compleet mis hebben. Maar ik kreeg het gevoel om hem gerust te stellen. “Wees niet bang,” zei ik maar, met een hand gebarend dat hij rustig kon blijven. Als hij nu nog niet besefte dat ik geen kwaad in de zin had, dan zou ik het ook opgeven, want ik had geen andere manieren om een mens gerust te stellen

Gwyn vond het maar niks dat Gitan zo dicht bij de reuzin vloog. Wat nou als ze agressief was en zou aanvallen? Nou ja, aan de andere kant zou de alicorn niet eens in de buurt zijn gekomen van de reuzin als ze een gewelddadig type zou zijn geweest. En nu hij er zo over nadacht, meende hij de reuzin vaag te herkennen. Had hij haar al eerder gezien? Het zou kunnen, maar hij was er toch niet helemaal zeker van. De reuzin schoof wat dichterbij, maar ze leek gelukkig geen slechte bedoelingen te hebben. 'Hallo,' zei ze. Het klonk inderdaad best vriendelijk en Gwyn haalde opgelucht adem. Ze had geen kwaad in de zin en dat was al heel wat, zeker in een gebied zoals Lakeside. De reuzin gebaarde naar Gitan dat ze mocht landen en dat deed ze ook, ook al kon Gwyn merken dat ze nog steeds erg nieuwsgierig was naar de reuzin. 'Wees niet bang,' zei ze vervolgens, wat de jongen toch wel gerust stelde. De reuzin zou geen gevaar zijn voor hem en Gitan, dat was nu wel duidelijk. Hij was er niet honderd procent zeker van, maar dat was nooit het geval hier.

“Ik ben al niet bang meer,” zei Gwyn wat luider dan normaal. Hij wist immers niet of de reuzin wel in staat was om het normale stemgeluid van een mens te horen. Hij liep wat meer naar de reuzin toe en werd op de voet gevolgd door Gitan. De albino kreeg alweer het gevoel dat hij de reuzin al eens eerder had gezien. Zou zij dezelfde reuzin kunnen zijn als degene die hij meer dan twee jaar geleden was tegengekomen? Toen was er nog een andere reus aanwezig, net zoals een mens, een magiër en een hond. Maar hoe heette die reuzin ook alweer? Iets met een A... A... “...Ben jij niet toevallig Avani?”

OOC: Ik heb serieus nu pas door welk topic je bedoelt xD