What's up, bro?

Met een grote geeuw rekte Adiran zich uit en hief hij zichzelf kalmpjes overeind. Hij had de nacht doorgebracht in een leegstaande grot en was gewekt door de zonnestralen die door de ingang van de grot naar binnen schenen. Na nogmaals te hebben gegaapt kroop – want lopen kon je het niet echt noemen – hij naar de opening van de grot, waar hij de frisse lucht even inademde en om zich heen keek. Op een aantal vogels na waren er geen andere wezens te bespeuren. Ach, dan had hij tenminste alle tijd om fatsoenlijk wakker te worden – als dat al mogelijk was. Adiran kroop verder de grot uit en richting de Big River die hij vanaf zijn locatie al kon horen. In tegenstelling tot de meeste andere draken was hij er dol op om te zwemmen en het was bovendien een goede bron aan voedsel. Eenmaal bij de rivier aangekomen liet de wit-blauwe draak zichzelf in het water glijden, waarin hij meteen in het diepe dook. Hij ging meteen opzoek naar iets wat als zijn ontbijt kon dienen, maar jammer genoeg kwam hij op dit moment alleen maar visjes tegen die een grote draak als Adiran onmogelijk konden verzadigen. Hij bleef helaas ook een draak zonder kieuwen, dus op een gegeven moment moest hij toch echt wel weer naar de oppervlakte. Niet dat het meteen zo'n ramp was: het gebeurde wel vaker dat hij meerdere pogingen moest wagen voordat hij iets te eten kon vangen. Hij zwom weer terug naar de oever en hees zichzelf aan de kant, maar besefte te laat dat hij daarbij bijna tegen een ander groot wezen aanbotste. “Oeps. Sorry, bro, ik had je niet gezien,” zei hij, waarna hij weer wat naar achteren leunde om het andere wezen wat meer ruimte te geven.


&Krakato

Ontevreden staarde hij naar het water wat eigenlijk zijn eeuwige vijand was. Al vanaf jongs af aan verafschuwde hij dat vloeistof met heel zijn hart en ziel omdat zijn moeder hem per ongeluk in geknald had en hij bijna verdronken was. Met zijn flinke lichaam hoefde hij tegenwoordig deze angst niet meer te hebben, zeker gezien het meer amper iets voorstelde maar… Nee, hij slikte nog steeds bij het zicht ervan. Bijna was hij zelfs de reden vergeten waarom hij zich in dat geval had begeven naar het waterbron als hij weigerde iets mee te maken hebben maar na het zien van een mede draak die erin zwom zonder moeite herinnerde hij zich het weer. Hij had een bet verlopen met een mede-draak over of een vreemde verzameling aan voedselwaarden een actie van Jellal was of menselijk voer was. Na een heel avontuur naar de magiër waren ze er wel makkelijk uitgekomen en eindigde het ermee dat hij zijn vriend de zogeheten ‘spaghetti’ voor zijn gezicht zag opeten, en het water in moest. Lichtelijk tegenstribbelt sloeg hij met zijn zwaar gepantserde staart tegen de grond aan. “Ik.. wil.. Niet!” Dat werkte echter niet uit, zoals hij dat wilde: de zachte grond onder hem zakte weg en hij wist zichzelf op tijd van een natte schubbenlichaam te behoeden door zijn borstkas te rusten op een steen. “Pfoe, dat schee-!” Zijn bek werd gesnoerd doordat de steen ineens een onderdeel van een draak scheen te zijn. Nu raakte hij zeker nat, huh? Zonder iets om op te balanceren plonsde hij met zijn kop naar voren het water in. “AAAAAAAH!!” Brulde hij, tegelijkertijd woest én vol angstig. Spartelend met een lichaam die eigenlijk vooral uit een pantser bestond en zwaar onderontwikkelde ledematen, wist hij moeizaam aan de kant te komen en keek hij spoedig de andere draak woest aan. “Jij kleine…” brulde hij met zijn kop intimiderend boven hem, totdat hij iets bij de ander opmerkte. Stakend in dat ‘roar, ik ben boos’ houding snoof hij aan de draak en keek hij vervolgens met zijn rode geschubde ogen vol bewondering naar de ander. “Mens… Je hebt niet toevallig ooit eerder van een spaghetti gehoord waar ze schijnbaar toe in staat zijn om te maken?”