My arrival

Hoge bomen vangen veel wind. Zo luidde een mensengezegde die ze al vaak had gehoord. En op dagen als deze, was het letterlijk waar. Vanuit het noordoosten rukte een stevige wind op die heel wat stof meenam. Het was nog niet een zandstorm, maar het was wel vreselijk irritant om in te lopen. In de buurt waren er geen bomen te vinden. Nee, zij was die hoge boom die veel wind zou vangen. Al snel blies de wind haar haar naar het zuidwesten. Er kwam allemaal zand in te zitten. Niet dat zij zich daar zo druk om maakte. Ze maakte zich wel druk om het zand dat langs haar gezicht blies. Een aantal zandkorrels nestelden zich op haar ogen. Als reflex deed ze haar ogen dicht en begon ze te tranen. Verdorie! Moest dit haar nou weer overkomen? Ze had helaas geen magische krachten om die enorme stofwolk het zwijgen op te leggen. Ze was wel een wezen, ze woonde op Fanterria, maar speciale krachten had ze niet. Reuzen hadden die krachten nooit. Ze kon alleen haar lengte en gewicht in de strijd gooien, maar ze kon het niet opnemen tegen een stofwolk. Op momenten als deze vervloekte ze dat ze geen draak was, die weg kon vliegen. Nee, ze moest het maar met dit lichaam doen.

Al snel zwakte de stofwolk af. Ze durfde haar ogen weer te openen en nadat ze alle zandkorrels weg had gewreven kon ze verder met haar reis. Haar opdracht was om naar Human District te gaan. Dat was het enige waar ze nu aan moest denken. Niet een stomme stofwolk dat nu over Lakeside blies. Nee, dat was onbelangrijk. Ze ging natuurlijk niet zonder reden op zo’n lange reis. Ze had gehoord over een soort, dat Fanterria zou bezoeken, maar ook nooit meer zou verlaten. Dit waren de mensen, wezens die op haar leken maar dan een stuk kleiner. Ze had geen idee hoe ze met zo’n wezen om moest gaan. Met een simpele handbeweging kon ze hun kwetsbare armen breken. Was het dan wel verstandig dat juist zij naar Human District ging? Ze stopte met lopen. Dit was al de zoveelste keer dat ze twijfelde. Ze moest er niet aan denken. Ze moest gewoon hoi zeggen en lief doen. Vooral lief doen, want zijzelf zat eerlijk gezegd niet te wachten op een metershoge puber die haar zou vertellen wat ze kon doen om zo lang mogelijk in leven te blijven. Ze zou zeer bang worden. Lief doen werkte geruststellend.

Ze hervatte haar reis, al snel stapte ze de grens over. Nu was ze er toch echt. Human District. Vroeger woonden hier andere wezens, ze wist even niet zo snel welke. Ze werd uit haar gedachten gehaald door de vermoeidheid en pijn die aan haar benen en hoofd knaagde. Ze moest rusten. Maar waar? In het gras? Nee, beter van niet. Ze merkte een oude, hoge boom op, iets verderop. Ze kon dat afstandje nog wel lopen. Met trage passen bracht ze zichzelf naar de boom, waarna ze zich omdraaide en met haar rug tegen de boom ging zitten. Ze was niet moe, ze was uitgeput. Ze hijgde alsof ze net een sprintje had getrokken. Boven haar gehijg hoorde ze echter een zwak geluidje. Ze sloot haar mond en hijgde verder via haar neus. Een geluidje? Ze was dus niet alleen. Wie was dat? Ze keek om. Achter haar zag ze een klein wezentje. Ze kon niet echt goed zien of het wezentje bang was of niet, omdat ze vanuit een verkeerd punt keek. Ze bracht haar hand voorzichtig naar het ding toe. Was dit dan een mens? “Rustig, ik doe niks,” fluisterde ze zo geruststellend mogelijk. Sowieso zou ze niks doen. Ze was te moe om maar ook iets te doen, laat staan aanvallen. Dit wezen aanvallen zou daarnaast ook nutteloos zijn. Wat had ze er aan? Niks. Ze probeerde vriendelijk te kijken. Eerst vertrouwen winnen, had ze gehoord, daarna kon ze allerlei dingen vertellen. Maar zou dit wezen wegrennen of blijven staan? Vurig hoopte ze dat laatste, anders moest ze achter hem of haar aan gaan rennen, en ze was daar echt niet toe in staat.