At the Gallop through these Desert.

Het was mooi weer vandaag, mooi voor een woestijn dan...Als dit weer ergens anders was, was het waarschijnlijk te winderig of te koud. Maar hier, met al die warmte en droge lucht, was het gewoon fijn weer. De wind die eindelijk weer eens wat meer begon te waaien in Latica, was ook in de Deserted Desert gekomen. Je merkte duidelijk dat het wat koeler was hier, maar het was nog steeds geen plaats om eens lekker een wandeling te maken...Van een hele dag dan. Maar er waren wezens en ook wel mensen, die dat deden, omdat ze gewoon naar Viridi Forest wilden. Maar je had ook wezens, (Meestal geen mensen) die hier graag kwamen en het geweldig vonden hier, die hier zelfs woonden en je had wezens en mensen die hier gewoon perongeluk terecht kwamen, omdat ze weer eens niet oplette...En zo een was ik nu, ik stond nu weer wat sullig in Deserted Desert te staan.

Met ik bedoelde ik een Centaur, een merrie-centaur, of hoe je me ook wou noemen. Ik was een jonge Centaur, net 20 geworden, dus nog fris in het leven, aangezien Centauren ongeveer even oud als mensen konen worden. In Centauren-taal was 20 jaar vaak dat je volwassen was geworden. Ik ben dus nu Volwassen, maar zo voelde ik me niet. Toen ik jarig was, had ik niet het gevoel van: Ik ben nu volwassen...Meer van: O, ja, ben vandaag jarig. Ik bleef gewoon die Centaur met die bruine vacht en dat donkerrode/bruinachtige haar en staart, maar wat wel anders was, waren de tekeningen. In mijn familie hadden we een traditie, al je volwassen werd, moest je jezelf beschilderen met iets speciaals...Rondjes, desnoods blokjes...Ik had soort van strepen op mijn gezicht gedaan en in mijn nek ook, hoewel die eindige met een stipje. Deze strepen waren bruinachtige....Ik kon niet echt kiezen welke kleur ik nam. Op mijn schouders had ik een gekke vorm geschilderd en ben over mijn bovenarmen door gegaan met de strepen, alleen nu in een kronkel, dat allemaal was in het zwart. Die verf ging er nooit meer af en ik was dus voor altijd getekend...Verder was 'ik' versierd met soort van sieraden...Nou ja, of je die rode lange band over de onderarm van mijn rechterhand een sieraad kon noemen, daar was ik nog niet van uit. Op de bovenarm van diezelfde hand had ik twee rode armbanden...Met van die kralen...Om mijn middel heen zat ook nog een RODE band geknoopt, eigenlijk geen flauw idee waarom ik die daar heb gedaan...Moest er iets mee...Het volgende sieraad was een rode halsband/ketting over mijn nek...En ja, ik hou van rood. En als laatst had ik, je raad het nood, over mijn linkervoorbeen, vlak boven de knie : Twee rode kraalarmbanden, dezelfde als om mijn arm. Het opvallende van die been was dat het de enige was met een witte sok, voor de rest was mijn vacht bruin. Om mijn bovenlichaam, waar ik van paard in mens loop, te beschermen, droeg ik daar een soort van corset, die met een band vast zat. Het was een lichtbruin ding, hoewel de randen donkerbruin waren. En dat was dus ik!

Ik had een eindje gelopen, wat gedraafd ook en was weer eens, voor de zoveelste keer, in de Desert gekomen. Je zal wel denken, dan leer je toch wel een keertje om uit te kijken? Maar nee, dat deed ik niet. Om eerlijk te zijn, vond ik het niet zo erg om in de Desert te landen. Vaak liep ik gewoon door naar Viridi Forest of keek ik gewoon wat rond. Vandaag had ik dat dus weer en ik stond niet meer aan de grens, zo ver was ik doorgelopen, voordat ik het echt doorhad. Ja, Deserted Desert bedekte een groot gebied van Latica...Dus eigenlijk niet zo vreemd dat ik er per-ongeluk in terecht was gekomen. Maar vandaag had ik een goed moment uitgekozen, het waaide namelijk wat in de woestijn. De frisse wind waaide op een rustige tempo door het mulle zand heen en zandkorrels stoven op, een nadeeltje, je kon snelller zand krijgen in je ogen. Daarom kneep ik mijn ogen ook half dicht, wat er voor zorgde dat mijn zicht was verminderd en bovendien ook een beetje wazig...Maar omdat je in een woestijn niet om de halve tel een boom tegenkwam, maakte ik me niet zo zorgen daarover. De wind zorgde er voor dat het wat koeler was in de woestijn en aangenamer, maat het bleef heet hier. Hot Place! Maar ik was te tevreden met mijn moment en dag om hier weer eens in terecht te komen. Nu het zo mooi weer was, kon ik prima rustig even wat rondkijken. Even een galopje trekken. Ik besloot om het mezelf fijn te maken en dan rustig naar Viridi Forest te gaan. Rustig stap ik door het mulle zandgoude zand, met een orange tintje...Ahum...Eigenlijk was het meer richting rood achtig. Ach, wat maakte de kleur ook uit, desnoods was het blauwe zand of groen met paarse stippen! Het was en bleef zand! Ik zette me over in een drafje, het ging rustig en wat hobbelig. De wind waaide voor mijn gevoel wat harder en dat gaf mij een soort van tip...Ga galopperen! Het was alsof de wind dat zei. Een kale gier vloog over, op zoek naar de resten van de overleden wezens en ook wel mensen...Zo af en toe zag je ze hier. Het was nog een sein voor mij. Ik verminder even mijn pas, ga over in stap, haal even rustig adem en ga weer over in draf...Maar harder dan net en die draf gleed over in een prachige galop. Al vlug werd het een harde galop, in mijn bijna snelste stand galoppeerde ik door Deserted Desert. Ik zeefde bijna over de grond en had daarom maar weinig last van het mullige zand. Ik vormde een stofwolk achter me en het zand sprong echt letterlijk opzij, maar ook wat omhoog, waardoor ik mijn ogen nog wat dichter moest doen. Nu waren het gewoon twee streepjes en ik zag nauwelijks iets. Voor mijn eigen veiligheid en dat van anderen, besloot ik om mijn pas te verminderen, maar net toen ik dat wou gaan doen kwam er plotseling iets in beeld.

Ik kon nog net op tijd in de remmen te gaan, door een soort zijwaartse slide-stop te maken, waarbij ik gelukkig bleef staan. Ik schud even geschrokken met mijn hoofd en richt me op datgene waar ik net geen botsing mee had gehad...Ik wist al een beetje dat het iets levends moest zijn, wat het was aan komen lopen. Er was een grote kans dat datgene zand over zich heen had gekregen, bij mijn prachtige stop. Er zat overigens in elk geval wel zand in mijn ogen, het prikte en ik kon niet zo goed zien wat er voor me stond. ''Wat even'' zei ik met mijn harde stem, ik had een hekel aan die stem, ik wou best wel wat minder hard praten, maar dat lukt nooit zo goed. Ik knipperde met mijn bruine ogen, wreefde het zand er wat uit en liet mijn ogen even tranen. Toen het er uit was, richtte ik me op, om te zien wat er voor me stond. ''Hallo'' begroet ik vriendelijk, met een iets harde stem, ''Sorry voor daarnet, ik ben Fiona'' vervolg ik maar en wacht rustig af.

(Iedereen is welkom)

Dit was een van de redenen waarom ik Giville boven Latica verkoos. Ondanks dat het hier niet zo warm was, had ik het echt bloedheet. Ik hield niet van warmte. Ik was in kou opgegroeid, was kou gewend. Niet deze droge woestijn. Ik gromde zachtjes. Verdwaald was ik niet. Ik wist dat ik in Latica was. Hier en daar zag ik een wezen ronddwalen dat typisch een voor Latica was. Hier en daar schoot een centaur voor mijn voeten, zodat ik snel stil moest staan om niet op hem te gaan staan. Stiekem, heel stiekem, kreeg ik een hekel aan deze woestijn. Nergens in de buurt was een oase, of een ander plekje waar je kon drinken. En als ik al een oase zag, dan was het wel een nepoase, die wezens maakten om prooi te lokken. Toen ik verscheen, vluchtten ze natuurlijk. Ik ging voorzichtig in het hete zand zitten. In Giville had je hooguit strenge vorsten, zodat alle meren bevroren waren. Dan brak je het ijs met een vuist en nam je een scherf mee, die je thuis weer kon opdrinken, omdat het gesmolten was. Hier had je geen enkele mogelijkheid om toch aan water te komen. Het enige wat je met het zand kon doen, was het verwarmen. Ik zuchtte. Waarom was ik hier eigenlijk? Ik wist het niet. Verdwaald was ik niet, ik wist immers waar ik was. Maar waarom was ik hier? Zeker niet voor mijn lol. Ik was nog liever in Horroria dan hier. Ik wilde eigenlijk gaan liggen, maar toen ik op mijn ellebogen steunde hoorde ik wat gebrul naast me. Nee, niet van achter me. Verbaasd richtte ik mijn blik op een brullende minotaurus. Hè? Ik verstond geen woord van wat hij zei. Was hij nou gek, of praatte hij veel te snel? Hun taal verstond ik immers wel, maar niet als ze snel gingen praten.

Toen de minotaurus eindelijk was uitgebruld, bleef ik alleen maar naar hem staren. Ik zweeg en ging weer zitten. Wat wilde hij van mij? Aandacht? Die had hij al. En hij kon negatieve aandacht krijgen als hij nog een keer zo zou gaan brullen alsof hij niet normaal was! Toen hervatte hij zijn preek, dit keer langzamer, maar nog steeds op die boze toon. Dus hij wilde.. Oh! Ik stond op, draaide me om en hurkte naast hem neer, terwijl ik me met een hand verankerde. Dit deed echter pijn aan mijn handen, dus af en toe verwisselde ik mijn handen. De minotaurus begon te graven op de plek waar ik zojuist had gezeten. Al snel haalde hij een oude, houten kist tevoorschijn. Met een zwaai opende hij de kist, waar allerlei fruitsoorten in zaten. De minotaurus stopte een fruit in zijn bek, waarna hij mij even aan keek. Hij gebaarde naar de kist. Wat bedoelde hij? Hij gaf een teken dat ik moest wachten, haalde een ander fruit tevoorschijn en wierp dat naar mij. Aha.. Ik ving het en knikte dankbaar naar hem, waarna ik opstond en verder ging met mijn reis. Al snel merkte ik twee figuren op. Ze leken wel wat op mij, maar de figuren waren niet zo groot, dus het waren in ieder geval geen reuzen. De ander had ook een paardenlijf. Een centaur dus. Aha. Een centaur was een slim wezen. Wat deed deze dan in een woestijn, waar niks te halen was? Zelfs ik wist dat. Naast de centaur stond een ander wezen. Ik nam aan dat dit een mens was. Hij was immers ongeveer zo groot als de centaur en niet zo groot als mij. Een centaur was niet gevaarlijk, maar het was beter als ik toch maar even naar het groepje ging..

Iedere keer dat ik een stap zette zakte ik weg. Dat was wel normaal voor een zanderige ondergrond, maar nu viel het wel heel erg op. Iedere keer dat ik mijn voet optilde, schopte ik per ongeluk wat zand naar voren. Dat kon ik maar beter niet doen als ik bij dat groepje aan zou komen. Ik wist zeker dat ze het niet op prijs zouden stellen om zand in hun haar te hebben. Ik zou het ook niet fijn vinden, al was er niet zo snel iemand die zand in mijn haar kon gooien. Na een tijdje lopen bereikte ik eindelijk het groepje. Het groepje bestond uit een jonge, vrouwelijke centaur, die toch wel ouder was dan mij, en een jongen van ongeveer mijn leeftijd. Hmm.. Die centaur was dus jong. Dan kon ze niet zo veel weten als de gemiddelde centaur, want die zagen er allemaal ouder uit. Of ze was briljant, maar een briljante centaur zou niet zo snel deze warme, oranje woestijn opzoeken. En dan die jongen. Die jongen had vast hetzelfde lot ondergaan als al die andere mensen die ik tot nu toe had ontmoet. Opvallend.. Alle mensen die ik tot nu toe had ontmoet, waren jongens.. Zouden er eigenlijk wel meisjes zijn in Fanterria? Ik ging niet zitten. Het zand was eigenlijk veel te warm om op te zitten, al was er nog zo’n milde luchttemperatuur. Ieder moment zou er een zandstom kunnen ontstaan. Het enige wat ik zou kunnen doen was hurken.. Ja, dat ging ik doen. Voorzichtig hurkte ik neer, zoals altijd verankerde ik mijzelf weer, zodat ik niet zou omvallen. Hun voorgaande gesprek had ik niet gehoord, dus ik vertelde mijn naam ook niet. Hoe moest ik nou weten of ze dat al hadden gedaan, ja of nee? “Wat doen jullie eigenlijk in de woestijn? Verdwalen?” Zij waren waarschijnlijk verdwaald. Ik was eigenlijk ook verdwaald in de grote woestijn, maar buiten dat wist ik wel waar ik was. Nieuwsgierig richtte ik mijn blik op de twee, benieuwd naar hun antwoorden.

Het was een mens, een jongen om precie te zijn, met blauw haar. Ik bekeek hem even vlug en vroeg me af wat hij hier deed...Zal hij verdwaald zijn? Misschien keerde hij wel in nood! Nee, zo zag hij er niet uit. ''Geeft niet,'' antwoorde de jongen, ik knikte opgelucht en luisterde toen naar zijn naam, ''Ik ben Tetsuo,'' stelde hij zoch zelf voor, Testsuo. Waarom hadden mensen zulke moeilijke namen altijd en niet alleen de mensen. Fiona was tenminste nog een spimpele naam. Ik knikte, mijn rood/bruine haar bewoog even in de wind. Testsuo leek verbaasd te zijn, maar waarover? Ik glimlachte vriendschappelijk naar hem, ''Wat doe jij hier? Onderzoek naar zand?'' vroeg en grapte ik, ik zwiepte even met mijn staart...Vandaag was ik gelukkig in een melige bui, ik had zin om te lachen, maar dat ging ik maar niet doen. Straks dacht die arme stumper nog dat ik hem uitlachte. Waarom waren er eigenlijk mensen hier? Waarom wouden we dat hier? Mij maakte het niets zoveel uit, al haalde ze de hele mensheid naar ons toe. Gezellig!

(Nog niet af! Ik maak het thuis af)