Red eyes, green grass

Ik rende door het woud, zo snel als mijn benen me maar konden dragen. Even keek ik over mijn schouder, en wat ik zag, liet me gelijk nog harder rennen. Ik werd achtervolgd door een aantal wezens waarvan ik niet kon raden wat het waren. Daarnet waren het er nog maar een stuk of vijf, maar nu waren ze in aantal verdubbeld. Doodsbang rende ik verder, de doorns negerend die in mijn kleren bleven steken. Het woud leek steeds donkerder en dreigender te worden, en de wezens leken steeds dichterbij te komen. Vreemde schaduwen vielen over me heen. Plotseling bleef mijn voet achter een boomwortel haken, en ik viel met een klap op de grond. De wezens kwamen naar mij toe, terwijl ik een vreemd geluid hoorde. Ik herkende het geluid steeds beter, en het leek steeds luider te worden. Net op dat moment sprong één van de wezens naar mij toe…
Met een schok zat ik rechtop in bed. Verwilderd keek ik om me heen. Het woud, de wezens, alles was verdwenen. Het geluid dat ik zonet hoorde, was gewoon mijn digitale wekker geweest die op zeven uur stond. Ik haalde opgelucht adem toen ik me naar het apparaat toeboog om het uit te zetten. Een paar rode ogen weerspiegelden op het gladde oppervlak van de wekker. Het waren dezelfde ogen waarmee ik al veertien jaar rondliep, en mijn hele leven lang mee zal blijven rondlopen. Toen schoot het me weer te binnen; ik zou vandaag aan een vriend een aantal van mijn boeken uitlenen, aangezien hij wel benieuwd was naar de reden dat ik zo’n boekenwurm was. Ik sprong uit bed en kleedde me snel aan, terwijl ik een beetje gel in mijn spierwitte haren deed. Ik liep naar mijn boekenkast en zocht naar de titels die mijn klasgenoot graag eens wilde lezen. Geleidelijk aan liet ik twee klassiekers in mijn tas glijden; “Robin Hood” en het Engelstalige boek “King Arthur”. Bij Robin Hood twijfelde ik even, aangezien dit boek in het Nederlands was geschreven en ik het als enige in mijn Franse klas kon lezen. Ik besloot het maar gewoon mee te nemen. Ik pakte ook een aantal andere boeken en stopte deze in mijn tas, die ik normaal gezien alleen gebruikte voor school. Ik liep naar beneden, en de achterdeur uit. Ineens stapte ik in het luchtledige en had ik het gevoel eindeloos te vallen. Mijn ogen had ik dichtgeknepen van angst. Ik voelde een harde bons, en toen werd alles zwart.

Langzaam opende ik mijn ogen, zonder te weten waar ik was. Of nou ja, één ding wist ik wel, ik lag op een enorm grasveld. Ik ging rechtop zitten en keek om me heen. Deze plek herkende ik niet. Mijn blik dwaalde even af naar mijn horloge. Het was kwart over acht. Was ik dan echt minstens een half uur lang bewusteloos geweest, zonder dat iemand het had gemerkt, of op zijn minst had ingegrepen. Ik stond op en klopte het stof van mijn spijkerbroek, die nogal donker afstak tegenover mijn witte huid. Toen ik me omdraaide, deinsde ik achteruit. Er zat een enorme vogel vlak voor mijn neus. Hij leek geschrokken te zijn van mijn reactie en vloog meteen weg. Als door stomheid geslagen keek ik de vogel na. Het dier reageerde alsof hij nog nooit een mens had gezien. Dat vond ik al helemaal vreemd, hoe zou het kunnen dat hier geen, of in ieder geval weinig mensen zijn geweest? In ieder geval wist ik wel dat ik hier moeilijk kon blijven, ik had nauwelijks wat eten bij me. Ik liep naar mijn rugzak die een paar meter verderop lag en ritste het zakje open waar mijn mobiel in zat. Ik probeerde naar huis te bellen, maar er was hier geen bereik. Dat had ik weer; ik was helemaal alleen op een enorm grasveld, met een rugzak die vol zat met boeken, en een paar koekjes die mijn moeder een keer had gebakken. Ik bukte weer bij de rugzak om mijn mobiel terug te stoppen, en toen zag ik het boek getiteld “Boy 7” uit de tas glijden. Kort grijnsde ik. Deze situatie leek inderdaad wel op die uit het boek, het verschil was alleen dat ik mijn geheugen niet had verloren, dat ik niet gewond was en dat er nergens een autoweg te bespeuren was. Al snel verdween die grijns weer van mijn gezicht. Dit was geen moment voor gelach. Ik had hier met niemand contact, en behalve een aantal vogels was hier helemaal niemand. Mon Dieu, dacht ik, Mon Dieu...

Een enorme portaal verscheen zich ineens voor mijn neus. Wat nou weer? Was het niet al moeilijk genoeg?! De tranen rolden al over mijn wangen, terwijl ik de blonde, bloedende jongen iets naar me toe trok. "Masaomi!" schreeuwde ik paniekerig om hem te laten bijkomen, maar zijn bruine ogen sloten zich. Masaomi, was de naam van de jongen die bewusteloos raakte. Hij was mijn vriend en de leider van de Yellow Scarves. Maar ik dacht er niet zo over. Hij was bewusteloos geraakt in mijn armen die hevig trilden en een portaal met een enorm rare gloed, trok hem er naar toe. Ondanks mijn angst trok ik Masaomi stevig naar mij toe. Ik zou hem niet loslaten! Gewoon niet! Een andere hand verscheen toen in beeld, die Masaomi bij zijn arm vastgreep en hem naar ons toe trok. Die hand was van de derde clanleider en was ook een vriend. Wat zijn naam was, was ik op het moment vergeten, maar ik moest Masaomi redden! Stevig trok ik aan zijn arm en de schim naast mij ook, totdat de portaal qua kracht wist te winnen en hem uit onze handen rukten. "Masaomi!!" schreeuwde we nog, maar onze stemmen vervaagden, terwijl de portaal verdween. Toen het totaal verdwenen was heerste een enorme stilte in de ruimte. Niemand zij dan ook wat en het leek of iedereen zijn adem inhield. De rust werd uiteindelijk verstoord door de tranen die van mijn wangen afliepen. Dit was de punt! Ik voelde een kalmerend bedoelde hand op mijn schouder rustten, maar ik hees me ruw omhoog en rende weg van hen. Ik was bang! Dat gaf ik toe! Terwijl ik me een weg baande door de straat, moest ik natuurlijk weer mijn veters niet hebben gestrikt en viel ik over een ordinaire kiezeltje en kwam toen hard terecht op de stoep. Een wond vormde zich bij mijn knie, en allemaal blaren verschenen op mijn handen, maar ik wilde dit niet meer. Echt niet meer! Maar ineens trok iets aan me. Het was een bekende, enorme kracht en toen ik mijn haren opzij blies en op keek, herkende ik het. Die portaal! Die kwam mij nu halen! Ik klemde mijn vingers om de stoeprand, maar ik verloor mijn grip doordat het zo glad was en werd de portaal ingezogen. Ik wist toen niet dat deze portaal mij een hele andere leven zou aanbieden, één die goed bij mij zou passen.

Hard kwam ik op iets neer, waarvan ik nauwelijks wist wat het was. De blaren op mijn handen waren erger geworden en iets prikten in de wonden bij mijn knie. Au! Ik hees me direct overeind, hoewel mijn lichaam ernstig trilde en ik er slecht aan toe was. Mijn nette kleren zaten bijvoorbeeld nu in de war en onder de bloeddruppels. Mijn haar was écht vreselijk en allemaal zwarte vegen zaten op mijn gezicht, en dan de pijn. Een zucht liet ik horen, waarna ik me naar een steen begaf, zonder na te denken waar ik was. Dat zou me nog banger maken, dus deed ik maar of het aarde was. Ik hief mijn kop iets en zag verscheidene fantasiewezens verschijnen die me nieuwsgierig paseerden, waarvan 1 ijsdraak. Maar dit was allemaal niet éch, toch? Een krankzinnige glimlach verscheen op mijn gezicht. Dit was niet écht. Ik was gewoon enorm vaag bezig. Masaomi is vast oké. Iedereen blij! "Just a weird dream!" zei ik om mezelf gerust te stellen, maar de ijsdraak van eerder hield zijn kop ineens boven de mijne. Mijn ogen werden groot, waarna ik een katana greep die ik altijd via een soort tas bij me had en stak die door zijn kop heen, waarna het wezen dood neerviel en zijn bloeddruppels neerkwamen op een grasachtige-nee, op het gras gewoon. Ik trok mijn katana terug, en toen verdwenen de wezens uit angst. "Het is maar fantasie.. Enkel fantasie!" mopperde ik mezelf aan. Het kon niet echt zijn. Ik bedoelde maar fantasiewezens hoorde enkel in je fantasie voor te komen. Daarom heetten ze 'fantadie'dieren. Maar nu.. Nee, nee.. het waren gewoon normale dieren die ik gewoon slecht zag. Dat moest wel, toch?...Toch?

Een hele jaar was verstreken en ik wist dat Masaomi werkelijk waar nog leefde en terug was van een reis door heel Fa-nee, de aarde. Hij bleek ook een vloek van Okami te hebben. Tss.. alsof ik dat moet geloven?! Fantasie maar. Een vage lach verliet mijn mond, waarna ik verder stapte. Die Masaomi had ook veel fantasievriendjes gemaakt. Ook iets wat totaal niet kon kloppen! En niet enkel hij, maar ook ik was veranderd. Mijn haar was van zwart naar donkerblauw veranderd, in lengte gegroeid en ik had nieuwe kleding. Ik was vriendenloos en ik had geen enkele vloek en geen reis gemaakt. Dat was lekker veilig. Met vrienden kwamen problemen, pijn en moord. De herinnering van die clanstrijd schoot me te binnen, waarna ik in elkaar trok. Nee, niet ie herinnering! Flitsende beelden van aanvallende Yellow Scarves leden kwamen erin voor met de bewusteloze Masaomi in mijn handen. Heftig schudde ik mijn kop. Nee, haal het weg. Ik wil die herinnering niet meer hebben! Nee, nee! Mijn hart klopte zeer snel en ik ademde snel in en uit, totdat een jonge pegasus zich voor mij wist te plaatsen met een bezorgde blik naar mij toe. Hast automatisch vermoorde ik het stomme peg-nee, paard met mijn katana, en kwamen enkele bloeddruppeltjes op mijn kleren terecht, waarna ik de katana weer verborg. "Niemand.. mag het bewijs leveren!"snauwde ik de lijk van de pegasus toe, waarna ik doorliep en tot mijn verbazing verderop een jongen zag staan die duidelijk dezelfde leeftijd leek te hebben. Een.. ander persoon? Ik greep naar mijn vest, terwijl mijn lichaam trilde. "Mensen.. problemen.. bloed.. moord."Zei ik stamelend, terwijl mijn ogen vochtig werden. Wat als hij mij zag?! Ik wilde geen vrienden en vijanden worden! Heftig schudde ik mijn kop, maar struikelde ik per ongeluk over de pegasus en kwam toen net voor de jongen. Recht keek ik de jongen aan. N-N-Nee.he? Snel hees ik me overeind en haalde het vuil weg uit mijn kleding. "Hey!"zei ik met een glimlach, in de hoop dat hij mij zou negeren.. of beter.. vergeten!

Ik liep naar één van de weinige bomen in de omgeving, en liet mezelf langzaam zakken en liet mijn rug tegen de stam rusten. Het duizelde me, ik kon nauwelijks geloven dat ik werkelijk in een andere wereld was beland. Net als in “Der Weisse Wolf”, maar toch nog anders. Ik vermoedde dat er hier geen of nauwelijks mensen waren, en ik dus in feite aan mijn lot was overgelaten. Af en toe zag ik een mythisch wezen voorbij vliegen of lopen, en de meesten leken verbaasd om mij te zien, wat wederzijds was. Ik liet mijn hoofd tegen de boomstam rusten en keek omhoog. Een jonge pegasus vloog over en landde een paar meter verderop. Ik volgde het dier met mijn blik, en ik zag dat hij voor een meisje stond, en vanaf deze plek gezien leek ze ongeveer mijn leeftijd te hebben. Ik was opgelucht, totdat het meisje een wapen tevoorschijn haalde en het gevleugelde paard doodde. Geschrokken keek ik naar het schouwspel. Hoe kon iemand zo koelbloedig een wezen doden, alsof het slechts een mug was? Incroyable. "Niemand.. mag het bewijs leveren!" hoorde ik haar snauwen naar het lijk van het wezen. Ik slikte even. Bewijs? Bewijs voor wat? Het meisje begon door te lopen, tot ze dicht bij mij in de buurt was. Ze leek wat geschrokken te zijn toen ze mij zag, en ze greep naar haar vest alsof ze het plotseling koud had. Ik merkte dat ze wat stamelde, maar weer kon ik niet precies verstaan wat. Ze schudde heftig haar hoofd, alsof ze een gedachte weg wilde hebben, en ze struikelde over het lichaam van het gevleugelde paard en kwam vlak voor mij terecht. Ze keek me recht aan, en ik wilde net opstaan om haar te helpen, maar ze hees zichzelf al overeind en klopte het stof van haar kleding. "Hey!" zei ze. Ik glimlachte vriendelijk terug. ‘Bonjour!’ zei ik. Iets zei me dat er iets niet helemaal in orde was, maar dat gevoel zette ik even van me af. ‘Misschien klinkt het raar, maar… Waar ben ik?’ Eigenlijk klonk het best raar, want stel dat ik gewoon op zomaar een grasveld zat ergens midden in Frankrijk in de buurt van mijn huis of school? Even wreef ik over mijn pijnlijke arm, waar nu een grote blauwe plek zat, die nogal opviel. Toen ik even naar opzij keek, zag ik hoe een klein wezen mijn rugzak aan het onderzoeken was, en met een klein handgebaar joeg ik het weg en deed ik snel de ritssluiting dicht, voordat er nog meer nieuwsgierigen zouden komen. Ik keek weer omhoog naar het blauwharige meisje. ‘Ik heet trouwens Gwyn, en jij?’ vroeg ik. Het was eerder uit beleefdheid dan nieuwsgierigheid, aangezien ik vond dat ze moest weten tegen wie ze praatte. Toen gleed mijn blik weer naar het pegasuslijk, dat daar gewoon lag als een stuk vuil.

Haast trillend stond ik daar-wat als verlegen kon worden aangezien- mijn handen vasthoudend en ontwijkend. Ik wilde niet nog 1 vriend verliezen, door de band die wij met z'n drieën hadden. We waren de beste vrienden ooit, en gingen door heel wat problemen heen; van de waarheid tot en met het verlies van Masaomi. En nu ik hier was, had ik de derde persoon achter gelaten. Hoe moest het zo verder? Ik voelde mijn nek haast bonzen. Was ik zo nerveus dan? Ook logisch. Als deze jongen zou reageren werd hij nog mijn vriend en wie weet verloor ik hem in deze fanta-herstel, 'normale'wereld. Ik greep mijn handen steviger vast, terwijl ik hoopte dat het een persoon was met slechte ogen of iets dergelijks. Ik was liever een was, dan een scherp iets. Maar die ogen van deze jongen.. Waren vreemd genoeg rood? Was het een albino mens? Die waren in het algemeen slechter gebouwd tegen dit weer en kregen sneller diverse ziekten, en ook waren hun ogen niet altijd al te best. Dus ik had hoop. Een vriendelijke glimlach verscheen op de gezicht van de jongen. Ow damn. Hij zag me. 'Bonjour!' zei de jongen. Ik hief even mijn wenkbrauw op. Sprak hij zonet Frans? Hé, dat verwachtte ik niet écht van een albino kind, maar oké. Wacht, misschien kon hij enkel Frans begrijpen! Er was weer hoop. ‘Misschien klinkt het raar, maar… Waar ben ik?’ De hart klopte steviger in mijn keel, waardoor het me weerhield om zijn vraag te beantwoorden, maar geestelijk werd dit ook een struikelblok. Ik hield mezelf voor dat dit 'Aarde' was en niet F-Fa-Fan.. Zelfs om aan die naam te denken was moeilijk voor mij, maar deze jongen was anders dan ik. Hem kon ik de waarheid wel vertellen, toch? Iets wat ik mezelf niet kon vertellen, kon ik deze jongen wel vertellen, wanneer het gebons in mijn keel nou eens ophield. Toen ik mijn blik even van de jongen afwendde , verdween het gevoel dat een hart in mijn keel zat. Pas toen kon ik hem weer aankijken, maar kwam dat gebons weer. Noes, niet leuk. Een vlinder vloog langs me heen en ik volgde het beestje dat zo 'Aards'leek. Het gebons verdween direct weer. "D-Dit is Fanterria, een fantasiewereld waar wezens, maar ook mensen wonen," Het lukte me! Ik had het gezegd! De eerste keer dat ik na een lange tijd zo blij was over een zin dat ik zelf had gezegd. Yes!

De jongen keek ineens weg, en ik volgde zijn blik en zag dat deze op zijn rugzak gevestigd was. Maar de rugzak bewoog? Ik bestuurde het wat beter en zag dat een raar wezentje het aan het onderzoeken was, die ik niet goed kon beschrijven. Een soort wasbeer-achtig wezen was het, volgens mij. Direct greep ik met mijn ene hand, bijna de katana om 'het bewijs'te vernietigen, totdat Gwyn het wezen wegjaagde van zijn tas en deze dicht deed. Snel liet ik de katana los. Geschrokken keek ik hem aan. Het scheelde serieu niks of ik had zelf de jongen pijn gedaan met de katana, terwijl dat wezentje mijn doel was. Dan was hij zeker dood! Mijn ogen werden groot. Wacht eens even, was ik de oorzaak dat ik mijn vrienden verloor? Vroeger was ik gewoon normaal, maar nu...? Ik had Masaomi niet gedood.. toch? Hij leefde.. of niet..? En die pegasus was een paard... Of toch niet? Was dat wezentje van net een wasbeer of een wezen? Ik greep naar mijn kop en kneep mijn ogen dicht van de pijn die mijn kop onderging door die enorme verwarring die daar plaatsvond. Verschillende gedachten leken elkaar haast te raken en dan uit elkaar te vallen, waarna ze nogmaals elkaar raakten, totdat er niks meer over was. De pijn werd er niet minder op, maar vergergerde telkens. Ik schudde mijn kop, waarna ik mijn ogen weer opende en mijn armen terugtrok. De albino jongen was nu een waas geworden. Alsof ik net pas wakker werd wreef ik met mijn handen in mijn ogen en besefte toen dat die koppijn ineens weg was en dat mijn zicht weer normaal was. Kalmeer...sprak ik mezelf toe, waarna ik de jongen weer recht aankeek. ‘Ik heet trouwens Gwyn, en jij?’ Mijn ogen waren helder dan eerst, alsof ik net ontwaken was uit een soort menselijke 'fury'of 'rankzinnigheid', waardoor ik een glimlach aan de jongen kon laten zien. Gwyn was zijn naam. Rare naam, op zich. "Ik ben Sayonara, dat betekent 'vaarwel'in het Japans,"zei ik , waarna ik mij ook naast de jongen vestigde, zodat hij niet de hele tijd hoefde op te kijken. Toen ik eenmaal zat, voelde ik pas hoe vermoeid mijn lichaam was die net onder de krankzinnigheid had geleden. Maar het was goed nu. Ik keek Gwyn weer aan die naar het pegasus lijk keek. Ik zuchtte kort. Het was naar dat het zo was geëindigd. Hij had het gezien. Ik was gevaarlijk, dat moest ik beseffen. Al snel greep ik mijn katana en wierp die een eindje verderop. Dat was beter. "Dus.. Spreek jij écht Frans?"probeerde ik het gesprek voor te zetten, omdat ik alles van net buiten mij wilde laten,"Sorry, van net... Ik verloor mijn vriend en ik deedgewoon gestoord... Gomen da sai.. ik bedoel, sorry,"Zachtjes had ik het uitgesproken, terwijl ik mijn kop wat liet hangen en mijn lip trilde. Ik leek net een klein meisje die keihard ging huilen, maar er volgde geen tranen. Mijn tranen waren 'op'. Dat bewees hoe erg de verdwijning van Masaomi was.

Het leek even of het meisje wat verlegen werd, maar ik was er niet volledig zeker van. Ook leek ze wat nerveus, en zeker nadat ik iets had gezegd. Vreemd, had ik soms iets verkeerds gezegd, of verstond ze geen Nederlands of Frans? Ze leek wat te twijfelen over wat ze zou antwoorden. Misschien wist zij zelf niet eens waar we waren. “D-Dit is Fanterria, een fantasiewereld waar wezens, maar ook mensen wonen," zei ze na even geaarzeld te hebben. Hoewel ik al min of meer vermoedde dat ik in een andere wereld was beland, was ik alsnog verrast door het antwoord. Maar dat is ook logisch, want als je tegen een vriend zou vertellen dat je in een wereld met fantasiewezens was beland, zou hij je uitlachen. Nadat ik het kleine wezentje had verjaagd, draaide ik me weer naar het blauwharige meisje, en ik zag dat ze haar katana op de grond had laten vallen en mij verschrikt aankeek. De gedachte dat ze mij in de rug had willen aanvallen schoot door mijn hoofd, maar het leek erop dat ze geschrokken was van wat ze zelf deed. Ze greep naar haar hoofd en kneep haar ogen dicht. Wat er precies aan de hand was wist ik niet. Een aantal seconden later leek ze weer tot zichzelf te komen en opende haar ogen en liet haar armen weer zakken. Ze wreef in haar ogen, alsof ze net wakker werd, waarna ze me weer recht aankeek en glimlachte. "Ik ben Sayonara, dat betekent 'vaarwel'in het Japans," antwoordde ze op mijn eerste vraag. Ik had die naam nog nooit gehoord, maar ik had dan ook niets met Japan te maken, ik keek ook niet de populaire anime-series, puur omdat ik er niet echt interesse in had. Ondertussen was Sayonara naast me gaan zitten, zodat ik niet de hele tijd naar boven moest kijken. Ik was blij dat ik aan de kant van de boom zat waar de schaduw was, aangezien ik door mijn witte huid veel gevoeliger was door de zon. Nadat ik mijn blik op het paardenlijk gevestigd had, pakte Sayonara haar katana en wierp hem een paar meter verderop. "Dus.. Spreek jij écht Frans?" vroeg ze aan mij. Ik knikte. ‘Oui, ik woon ook in Frankrijk, maar omdat mijn vader Vlaams is kan ik ook Nederlands praten.’ Hoewel mijn vader altijd had geprobeerd om mij fatsoenlijk Nederlands aan te leren, had ik toch nog de neiging om midden in een zin een Frans woord te mengen, maar waar ik niets aan kon doen. Tja, dat was nu eenmaal het risico als je midden in Frankrijk woonde. "Sorry, van net... Ik verloor mijn vriend en ik deedgewoon gestoord... Gomen da sai.. ik bedoel, sorry," zei Sayonara. Geruststellend legde ik mijn hand op haar schouder. Ze liet haar hoofd wat hangen. ‘Ce ne rien; het geeft niet. Ik kan me wel voorstellen hoe je je nu voelt.’ Ik was niet echt geweldig qua troosten, en ik besloot het even bij deze zinnen te houden.

De jongen met de naam Gwyn, knikte naar mij nadat ik over de taal Frans was begonnen. De jongen had mij namelijk met 'Bonjour'begroet wat 'goedendag' betekende in het Frans. Veel ervaring had ik persoonlijk niet met Frans, omdat ik zelden in Europa was gekomen, maar mijn vader was een échte business man die de hele wereld afreisde. Ik bewonderde mijn vader toen altijd hoe hij dan abrupt vloeiend Frans of Grieks tegen mij begon te spreken. Van de bewondering werd ik toen altijd stil en klapte in mijn handen ter waardering, maar toen was ik ook zo'n 5 jaar oud. Het duurde een tijdje tot ik de gevolgde zag om een business man te zijn. Mijn vader was soms een hele maand afwezig en als hij er wel was, was hij enorm chagrijnig en geïrriteerd en vooral moe. Hij plofte neer op de stoel en gunde mij wel nog een blik in het begin, waardoor hij met mij speelde. Ik voelde wel hoe moe hij bij het spelen was, dus stopte ik soms abrupt en had hem toen bezorgd aangekeken, waarna ik een aai over mijn bol kreeg. Met mijn moeder kon ik wel nog spelen, maar wanneer mijn vader er was.. ging er haast een wereldje voor mij en mijn vader open. Maar hij kreeg het te druk en sindsdien zag ik hem eens in de hoeveelheid tijd. Best tragisch, maar ik kon nu wel talen herkennen buiten Japans en Nederlands. Ik kon het dan een beetje spreken, maar niet super goed, natuurlijk. Ik was al tevreden , wanneer ik 'hallo'of 'hoe gaat het?'in een bepaalde taal kon zeggen. Maar ik wist dat ik afdwaalde van Gwyn's knikje..?Beetje vreemd, maar ja. Maar die herinneringen met mijn pa waren kostbaar, maar hij zou nu enkel bezorgd over mij zijn. Ik zat hier en niet meer op aarde. Nu zat niemand meer hem op te wachten, buiten moeder. Ik had ze bezorgd gemaakt, maar ik kon geen berichtje achterlaten, alsof ik plotseling stierf. Ik draaide mijn kop richting de albino jongen. Hij had dat zeker ook. Zwijgzaam luisterde ik naar zijn antwoord. ‘Oui, ik woon ook in Frankrijk, maar omdat mijn vader Vlaams is kan ik ook Nederlands praten.’ Even keek ik ervan op. Een échte Europeaan, naast mij? Dat was vast een normaal gezicht voor mijn vader. "Interessant om een Europeaan naast een Japanner te hebben. Dat voelt best raar," floepte mijn mond uit, waarna ik kort opkeek van de woorden die er zo makkelijk uitgingen. Ik had letterlijk mijn gedachten verteld. Wacht, dit was Fanterria en hier zaten ook veel wezens en dialecten toch? Hmm, dat was pas interessant.

Ineens voelde ik een hand op mijn schouder, waardoor ik kort schrok, maar zag dat het een geruststellende bedoelde actie was van de jongen; een hand op mijn schouder. Oja, net had ik verteld over.. Tja. Het pegasuslijk lag er nog bij. Het vwas geen fraai gezicht, maar liet mijn probleem dus zien. De ene kant van mij was, zoals nu. Die andere kant was de krankzinnige. Die krankzinnige zou niet zo snel meer opduiken... vandaag dan. Morgen misschien weer wel, en daar was ik diep in mijn hart bang voor. Wat als ik grotere wezens ging doden en ik ook mensen gewond liet raken. Ik trok mijn knieën meer naar mij toe en staarde naar voren, terwijl wat donkerblauwe haar voor mijn ogen gleed. Ik was bang dat ik écht de leven van veel wezens zou stoppen en Fanterria een wereld onder bloed zou zijn. Ik trok mijn handen samen. Bomen zaten onder bloed, overal lijken en eeuwige bosbranden. Het leek haast een Hel op Aarde. Dan zou ik een levende Hel maken. Ik wilde dat niet! Het enige geluk was dat mijn gestoorde kant nog zwak was. Wat als ik mijn controle erover verloor? Ik trok mijn handen nog steviger samen, waardoor ze wit werden. Kort keek ik even opzij, naar Gwyn die naast mij zat. Ik wilde haast 'Help me'tegen hem zeggen, omdat hij als enigste in de buurt was die mij misschien kon stoppen. De wezens hadden geen kans, omdat ik ze direct zou kunnen doden zonder aarzeling, terwijl het met mensen gecompliceerder zat. ‘Ce ne rien; het geeft niet. Ik kan me wel voorstellen hoe je je nu voelt.’ Ik liet een glimlach aan Gwyn zien. Ik was dankbaar voor zijn geruststellende zinnen. Dat had ik nu juist nodig. Ik plaatste mijn rechterhand op de hand die hij op mijn schouder hield en keek hem toen aan. "Bedankt, maar ik vraag je 1 ding.."begon ik, waarna mijn ogen iets vochtiger werden, maar ik de tranen binnen wist te houden van de angst,"...Bescherm me,"Het was gek dat ik dit aan hem vroeg en niet aan een andere meisje of jongen die sterker was. Albino's waren vatbaar voor verschillende ziektes en waren dus zwakker dan normale mensen. Maar hij was mijn enige steun nu. Mijn ogen werden weer wat droger, terwijl ik de warme hand van Gwyn weer losliet met mijn rechterhand en deze weer naast mij legde, op het zachte,frisse gras. Luid slaakte ik een zucht, want dit alles was.. vaag. "Dat van net klonk raar met dat 'bescherm me', maar.. tja.. jij lijkt mij te kunnen helpen,"zei ik tegen Gwyn, terwijl ik naar de lucht ging kijken waarin draken overvlogen en soms een pegasus overvloog. De krankzinnige deel van mij zou direct hebben geflipt en deze hebben gedood met de katana, maar met mijn momeentele zelf zou ik kalm zijn en ook zo gedragen. Voor de zekerheid had ik de katana ook verderop gegooid, zodat mijn krankzinnige zelf nog tegengehouden kon worden en meer tijd moest hebben om die katana te grijpen. Wie had gedacht dat ik in Fanterria niet vrij kon zijn.

Het blauwharige meisje leek wat verrast te zijn door mijn antwoord. "Interessant om een Europeaan naast een Japanner te hebben. Dat voelt best raar," zei ze. Ik kon het niet laten om kort te lachen, aangezien ik er nog niet echt bij stil had gestaan dat er een Japans persoon naast me zat. Natuurlijk had ik al wel gezien dat ze uit een ander land kwam, maar ik had er gewoon niet echt op gelet. ‘Dat is wederzijds,’ antwoordde ik. Er waren namelijk niet bepaald veel Japanners bij ons in de buurt. Ons dorp was mooi, maar het was ook weer niet zo dat het een toeristische trekpleister is waar mensen van over de hele wereld op af komen. Eigenlijk miste ik die plek wel. Het was een dorpje in het midden van Frankrijk, gelegen tussen de heuvels, weilanden en bossen. Je zou het eigenlijk een ‘typisch’ Frans dorpje kunnen noemen. De huizen die er stonden waren van grote, vaak wat onregelmatige stenen gemaakt, en er was een klein kerkje van een dik aantal eeuwen oud, en was in dezelfde stijl gebouwd als de andere gebouwen. Er was een klein café in dat dorp, en een paar kilometer verderop was er een wat groter dorp met alle winkels, drogisten enzovoort. En niet te vergeten; de ruïne van een oud kasteel. Jammer genoeg heb ik dat nu allemaal moeten achterlaten en ben ik nu hier beland, op een plek waar we moesten leven als middeleeuwers. Of zoals de mensen in de prehistorie leefden, en ik wist op dat moment even niet wat er erger was.

Ik voelde wat warmte op de hand die ik op Sayonara’s schouder had gelegd, en toen ik opzij keek zag ik dat ze haar rechterhand op de mijne legde en me aankeek. "Bedankt, maar ik vraag je 1 ding.." begon ze, terwijl ik merkte dat haar ogen wat vochtiger werden. Ik verwachtte dat er ook een paar tranen over haar wangen zouden rollen, maar dat gebeurde niet. "...Bescherm me," Wat verbaasd keek ik haar aan. Bedoelde ze dat ze wilde dat ik haar zou beschermen tegen de wezens die hier leefden? Zo ja, dan zou het toch vreemd zijn, aangezien ik niet eens een wapen had, terwijl zij hier rondliep met een katana – hoewel die nu wat verderop lag. En bovendien was ik een albino. Ik was gevoelig voor de zon en bepaalde ziektes, en ik had ook nog wat slechtere ogen dan andere mensen. Niet dat ik alles vreselijk slecht zie, maar vaak zie ik alles wat waziger. Dingen die dichtbij zijn kan ik weer wel wat beter zien, dus je kan het wel wat vergelijken met bijziendheid. Ik merkte hoe Sayonara haar hand op het gras legde en luid zuchtte. Ik vroeg me weer even af wat ze daarnet bedoelde, en ineens bedacht ik dat ze wel eens zou kunnen bedoelen dat ze wilde dat ik haar beschermde tegen haarzelf… "Dat van net klonk raar met dat 'bescherm me', maar.. tja.. jij lijkt mij te kunnen helpen," vervolgde ze. Mijn tweede conclusie klopte dus. Ik vermoedde dat ze wilde dat ik haar zou beschermen tegen haar “krankzinnige” kant, die ze toch heeft laten zien bij die pegasus. Toen ik mijn blik op de lucht boven mij vestigde, waar nog steeds mythische wezens voorbijvlogen. Even keek ik weer naar Sayonara. Wat als ze gelijk had, en ik werkelijk de enige was die haar rustig kon houden? Nadat ik even had nagedacht over dit idee, knikte ik langzaam. ‘D’accord,' zei ik.

Ik keek op toen ik wat geluid verderop hoorde. Even kneep ik mijn ogen samen. Het was een wezen, daar was ik zeker van, maar ik kon niet goed zien wat. Pas toen het wat dichterbij was gekomen en nu zo'n 100 meter bij ons vandaan zag, kon ik duidelijker zien wat voor wezen het was; een paard. Of tenminste, een paardachtige. Er zat een grote, gedraaide hoorn op het voorhoofd van het dier, dus het was vanzelfsprekend een eenhoorn. Aan de lengte van de hoorn te zien en de hoogte van het dier, wist ik dat het een volwassen dier kon zijn. Toen hij ons zag keek hij ons even aan, waarna hij een stapje dichterbij zette. Hij leek nogal argwanend te zijn, en het hielp niet echt dat het pegasuslijk er nog steeds lag. De eenhoorn bleef in onze richting kijken en zette nog een paar stappen dichterbij, maar het was duidelijk dat hij ons niet genoeg vertrouwde om nog dichterbij te komen.


(De eenhoorn mag gegodmod worden, het is toch maar een NPC ^^)