------------------nog voor de aanval van de draak[topic met gray]------------------
mijn hoofd bonte als een gek. Het slapen had niet gelukt en volgens mij had ik inmiddels al een bult achterop mijn hoofd gekregen. Mijn laste ontmoeting was niet zo geweldig verlopen. Vooral niet omdat de andere ook een shapeshifter was. Eentje waar ik nog veel van zou kunnen leren. Vooral zijn snelheid was verbazing wekkend. Nog voordat je kon raden wat hij was had hij je al weer aangevallen en in iets anders veranderd. 1 ding verbaasde me nog het meest aan de jongen. Hij leek hier ook niet vandaan te komen, zoals velen hier. En heel vaag, herkende ik hem ook. Als een gezicht dat ik van vroeger nog herkende. Maar de gezichten die ik herkende hadden allemaal geen groene ogen én groen haar. Ik moest hem nog eens gaan opzoeken, maar waar? Ik kwam hem in een simpel grasveld tegen en heb niet gezien waar hij naartoe ging en het grasveld had niet echt iets van een huis of schuilplaats. Het koppige gebonk in mijn achterhoofd wilde weer eens aandacht en trok me uit me gedachtes. Met zijn hand drukte ik voorzichtig op mijn achterhoofd. En ja hoor, ik had een bult gekregen. Ik drukte met een vinger op de bult. Bij elke aanraking veranderde de kloppende pijn in een lange pijnlijkere steek. Met beide handen probeerde ik nog wat haar over de bult heen te leggen maar natuurlijk moest er nog een stukje bovenuit steken. Met een elastiekje dat ik standaard om mijn pols heen had pakte ik mijn haar bij een en maakte een staartje dat net wat te laag vast zat. Ik pakte de bovenste laag en trok het wat omhoog om een open stuk in mijn haar te krijgen waardoor de bult netjes achter een paarse lok zat. Ik pakte het staartje met beide handen vast en schoof ze uit elkaar. Waardoor mijn elastiekje strakker tegen mijn hoofd aan za maar nog steeds de ruimte zitten de lok en mijn achterhoofd zat. Ik stond op en veegde nog wat zand van mijn benen af. Ik zette mijn benen wat weider uit elkaar en begon naar het landschap te staren. Rustig speelde de zee met het zand dat nog warm was van de hete middag zon. De grote groene sprieten op de duinen danste met de wind terwijl verschillende kleine wezens hun hol in kropen dat ze in de sterke duinen hadden gestopt. Langzaam verdween de zon in de greep van de zee om de volgende dag door het land weer vrij gelaten te worden. Ik zette mijn handen in mijn zij en bleef naar voren staren totdat al het landschap donker was geworden en de maan begon met zijn klim naar boven. Ik begon rustig te lopen, richting het strand om daar verder te gaan met rennen. Ik moest mezelf afleiden om de pijn niet meer te voelen en weer helder te kunnen denken. Eenmaal op het strand begon ik rustig op mijn eigen tempo te rennen terwijl ik mijn vest –waar nog steeds nog maar 1 mauw aan zat- om mijn middel bond. Rustig rende ik langs de branding waar mijn voetstappen telkens weer door de zee opgezogen werden en een egaal strand achter liet. Ik werd gehypnotiseerd door mijn eigen passen en op een gegeven moment keek ik niet meer waar ik liet en werden mijn ogen dof. Ik lette niet meer op wat ik zag en leek wel automatisch te lopen. Mijn hoofd pijn voelde ik niet meer en mijn zusje had ik ook al een aantal dagen niet meer gezien. Ze hield zich er echt aan dat ze alleen kwam als er gevaar was. Toch?
Ik had geen idee meer waar ik was. Ik zag dras en een enorm meer. De maan stond al wat hoger dan eerst en herkende hier niks. Zo lang kon ik toch niet gelopen hebben? Ik was niet moe en hijgde niet. Vreemd, misschien kon het zijn omdat ik er niet over na dacht? Nee, dan zijn ik minstens wat hijgen omdat dit we leen eind was. Ja, tenzij ik ineens veranderd was maar dat was waarschijnlijk. Daar had ik wel op moeten letten en dan had ik het wel gemerkt dat ik weer mens was geworden. Ik was gestopt met rennen en keek om me heen. Ik kende dit echt niet en ik wist ook niet of het zo’n geweldig idee was om hier te zijn. Enkele schaduwen in het water zagen er nogal vreemd uit. En ik spring ook niet meer o snel het water in nadat ik nog was aangevallen door zo’n rot beest hier.
Onderwerp: Re: a lake? &akis vr sep 21, 2012 3:22 am
Dagen gingen voorbij en het kwam dan ook vaak voor dat ik dacht dat het 1 week later was. Tijd was nooit iets waar ik zo goed mee om kon gaan, maar nu al helemaal niet meer. Het was niet mijn ding! Gewoon niet. Fanterria was by the way ook een plek waar 'tijd'maar een begrip was. Die wezens dachten enkel na of het overdag of s'nachts was en dat was het! Oké, het was wel logisch. Ik legde mijn oude leren kleding recht voor me neer. Beter gezegd; smijtend. Mensen bedachten 'tijd' en uiteindelijk bedachten we nog meer zooi, zoals dagen, weken, maanden en zelfs uren en jaren?! Ik sloot mijn ogen. Soms besefte ik dan ook dat mensen eigenlijk de raarste waren; we hadden geen vacht, waren weerloos en verzonnen allemaal dingetjes om toch de macht terug te grijpen. Mensen zijn koppige wezens. Dat was o zo waar. Luid gaapte ik, nog vermoeid van de urenlange-herstel, avond jacht. Urenlang had ik gejaagd op verschillende wezens die hier rond het meer ronddwaalden. Mijn oude leren kleren had ik toen ook aangetrokken, want ze werden sowieso te klein en mochten vies worden. Niet nu denken dat ik naakt somewhere zit. Ik had gewoon nieuwe zelfgemaakte kleren aan, it's safe. De plek waar ik bovendien zat lag bij een soort meer, net zo één als diegene wanneer ik Pelangi had ontmoet. Ik grinnikte kort. Wat waren dat geniale tijden, serieus. Ik had toen nog kort rood-zwart achtig haar. En ik faalde toen weer , omdat ik mijn vest uit had gedaan. Oja, toen werd ik ook nog boos! Kijk, dat was écht geniaal.
Spontaan lachte de 17 jarige op een veldje, aanliggend bij een groot meer. De blik en het humeur van de jongen veranderde wel gauw. Ik liet mijn kop tussen mijn benen zakken en trok de benen dichter naar mij toe, maar niet al té ruw. Dat liet me ook aan wat anders denken, iets frustrerends. Jellal. 1 Trefwoord zei al genoeg. Nog snapte ik zijn bedoelingen niet, na al die tijd! Tsjonge, wat was ik toch goed bezig? Ik liet mijn kop verder hangen. Het enigste wat ik zag was gras op het moment, maar al spoedig verscheen het gezicht en de mysterieuze glimlach van Jellal. Zonder enige genade stopte ik al mijn frustraties in mijn rechterhand en sloeg die tegen het gras onder me aan. Het zag er erg raar uit, maar weet je? Het deed me niks. Iedereen had zo zijn mysteries, zelfs stomme heksen, zoals Jellal!
Het werd stil, té stil voor mijn doen. De woede in mij ging traag, maar gestaag weg en uiteindelijk wist ik mijn oude humeur te hervatten. Ik moest me niet gek laten maken, sowieso gewoon niet. Traag, maar gestaag trok ik mijn kop weer terug en keek ik op, richting het grote meer dat voor mij lag. Ik had wat dorst. Ik was mijn dorst dan ook vergeten door dit alles. Kalmpjes hees ik mijn lichaam op en greep ik ook mijn oude kleren, waarna ik deze over mijn schouder wierp en het zou droeg, richting het meer. Maar ineens zag ik een regenboogpony verderop die vanuit rennen, wat afzwakte en uiteindelijk stil stond. Maar huh? Kende ik deze pony niet? Ik keek wat beter en zag toen wie het was. Ja, hoor. Het was Pelangi! Ik had haar écht lang niet meer gezien. Direct snelde ik al naar haar toe en zwaaide ik half naar haar. "Pelangi!"begroette ik haar vrolijk, waarna ik wat afremde om niet tegen haar op te botsen. "Hoe gaat het na al dat gedoe van laatst? Dus Jellal, gedoe,"Zei ik maar kort. Veel had ik trouwens niet aan haar te vertellen. Dan maar wat willekeurigs. "Zin om te zwemmen?"Oké, waar kwam dat vandaan? Oké, er was een meertje verderop en het was prima weer. Alsnog wilde ik niet mijn kleren vies maken! Ach ja, ik zie wel. Ik had geen zin om mijn zin nog te veranderen. Ik had het toch al gezegd en eigenlijk was het niet zo'n slecht idee, toch?
Onderwerp: Re: a lake? &akis za sep 22, 2012 4:45 am
Het was vreemd, dat ik niet hijgde om zo'n stuk. En ook dat het precies na het bezoekje bij jellal was. Wacht eens, dat was het! Jellal had gezocht voor deze, euhm, bijwerking? Ik had er geluk mee maar ik kon dit niet zomaar gekregen hebben. Zeker niet als ik hier voordeel mee kon hebben. Ik trok een van mijn mondhoeken omhoog. voordeel met het jagen had ik nu wel. En wat een toeval dat ik dan net een hunter ben geworden. Ik heb al meerdere keerden vreemde en boze blikken gekregen van andere wezens hier. Als ik gewoon mens was zouden ze vast wel wat meer dan dat hebben gedaan. Maar ik ben een van hun geworden, eentje die toch niet de huisregeltjes volgt. Mijn schuiven glimlach veranderde in een grijns. Die wezens hier waren gewoon vreselijk dom. Met een beetje verstand zou je een soortgenoot wel tegenhouden als hij andere wezens vermoord. Maar nee, 'we geven alleen maar een boze blik en hopen dat het werkt.' ik voelde twee ogen op mijn huid. Ze brandde niet maar leken eerder eerst te vragen of ze mochten kijken. Deze ogen kende mij vast al, en ik kende hem ook. Vanuit mijn ooghoek zag ik een gedaante met rood haar. En er was een roodharige die ik kende. Ik kwam alleen even niet op mijn naam. Omdat het al een tijd geleden was dat ik hem had gezien. "Pelangi!" dat was d e hint die ik nodig had. Akis, de rood harig die ik zo het kunnen plagen toen ik van jellal moest rusten. Ik weet nog precies hoe ik overdreven zeurde voor wat eten. Geweldig was het! Om Akis met wat fruit en een gezicht op onweer de grot binnen zien lopen. Ook niet te vergeten, de Piggy-backride. Hoe vreemd die ene vrouw op keek toen ik "hup! Streel de grond met uw edele benen mijn trouwe ros en gij brengt mij naar ons stulpje." ik begon er bijna weer om te lachen. Dit alles liet mij wel weer aan de betovering denken. Over hoe mijn maag werd ingeraamd door die oplichtende bol, die eerst een eland was. Nog steeds weet ik niet waarom het een eland was. Een pony was veel logischer vanwege mijn staart. -die op het moment vrolijk heen en weer zwiept nog van de vorige gedachtes.- ik draaide met een stukje om zodat ik met mijn gezicht naar Akis stond. Rennend en zwaaiend kwam hij met een bol kleding naar mij toe. Andere kleren had hij aan, gelukkig. "Hoe gaat het na al dat gedoe van laatst? Dus Jellal, gedoe," nu schoot ik wel in de lach. "ja natuurlijk mijn trouwe ros! Brengt gij mij nog eens naar ons stulpje!" ik boog voorover eenheid mijn arm voor mijn buik. Heel veel tijd kreeg ik niet om uit te lachen. Akis veranderde direct het onderwerp. "Zin om te zwemmen?" mijn lach sterfte af. Zwemmen? Liever niet. Maar ik kon hier niet als een schijtert gaan staan voor wat water. En dit keer gaat Akis ook dus zal het vast niet zo zijn als in het vorige meer, toch? De vreselijke hoofdpijn die ik eerder op de avond nog voelde begon terug te komen. Hondje kreeg geen aandacht mee van zijn baasje. Ik zakte wat ineen door de kloppende hoofdpijn achterop mijn hoofd. Precies nu weer he? Maar natuurlijk, had ik er tijdens het zwemmen weer last van, en erna nog, en daarna. En zou het pas weer over zijn als ik het helemaal vergeten was, natuurlijk. Nu hopen dat ik het niet te veel liet opvallen. Waar ik nu al in faalde. Ik zat ineen gedoken om enkel een poging te doen om niks meer van die hoofdpijn te voelen. en dat liet het duidelijk zien dat ik hoofdpijn had. Maar misschien zou het water me goed doen. Alis akis er maar als eerst in stapt.
Onderwerp: Re: a lake? &akis za sep 22, 2012 8:54 pm
Pelangi schoot spontaan in de lach, nadat ik over het Jellal gebeuren begon. Al snl bekroop mij het gevoel waarom ze zo lachte. En een nare herinnering schoot voorbij; ik moest haar dragen, omdat ze té zwak was en zij behandelde mij als haar paard. Oh damn, hoe kon ik dat nou vergeten? Ik hield de palm van mijn hand tegen mijn voorhoofd aan; facepalm, en zuchtte luid. Ik kon er beter niet over begonnen zijn. Het was vreselijk voor mij, maar enorm leuk voor haar. 'Ja natuurlijk mijn trouwe ros! Brengt gij mij nog eens naar ons stulpje!'O nee , hea. Ik hield de palm van mijn hand voor mijn kop, tot er een moment zou komen dat ze zou reageren op het zwemmen gebeuren. Gewoon even naar een ander onderwerp, want ik wilde niet meer aan Jellal en dat paardengebeuren denken. Beiden waren een hel geweest. In mijn geval, beiden. Op een gegeven moment keek ik weer op en verwachtte al een reactie op mijn aanzoek om te zwemmen. Nog steeds was het nogal spontaan, maar ik wist niks anders. Misschien kwam het door onze ontmoeting? Ach, wie weet.
"Oi!"zei ik licht ongeduldig, wachtend op een antwoord, maar...toen ik mijn hand weer angs mijn lijf liet hangen zag ik een ineengekropen Pelangi voor me. Huh/? Was ze bang om te zwemmen? Nee, dat kon het niet zijn. Ze leek zeker pijn te hebben al wist ik niet waar. "Oi!"zei ik weer met een Japans-achtige accent. Het was een gewoonte wat ik had en veel vrienden van mij zeiden dat als ze aandacht wouden of dachten van 'huh, wat is er aan de hand'of iemand tegen wilde houden. Ik wilde mijn arm op haar schouder leggen, maar deed het maar niet. Misschien zou het enkel meer pijn geven. Kort hees ik mezelf overeind en keek ik vlug om me heen om iets te zoeken wat haar pijn kon tegenhouden, maar het was een doodgewoon grasvlakte met een ..MEER! Als we zouden zwemmen kon ze misschien afgeleid raken van die pijn! Ja, dat kon ik doen! Ik knikte naar Pelangi en liep al richting het meer dat gelukkig erg dichtbij was. Net aan het rand van het meer deed ik mijn shirt even uit en smeet ik mijn oude kleren opzij. Mijn broek.. Aanhouden? Er was een meisje bij, dus was het wel slim. Ik hees me overeind en glimlachte richting Pelangi. Kom zwemmen! Ik zette me stevig af en plonsde in het heerlijke, frisse water. Ik zwom een klein stukje om even te wennen en na verloop van tijd zwom ik richting de oever. "Pelangi, kom!"zei ik luid met een glimlach. Het water voelde écht lekker aan.
Onderwerp: Re: a lake? &akis ma okt 08, 2012 8:06 am
Ik moest nu wel het water in. Akis lag er al in, dus moest ik ook wel. Ik had niks bij me, maar Akis was ok gewoon in zijn kleren gegaan. Zijn shirt en oude kleren lagen langs de waterkant. Ik haalde mijn vast al van mijn middel af om een goed begin te maken. Mijn shirt trok ik ook uit, er zat toch nog een hemd onder. Met mijn schoenen en sokken deed ik hetzelfde. Goed, nu kon ik wel het water in. Maar hoe kreeg ik mezelf zo ver? Geen idee, ik zou het natuurlijk weer veel te koud vinden. Ik liep richting de waterkant, en drukte mijn teen in het water. Natuurlijk was het koud, hoe kon het anders zijn. Ik ging op mijn hurken zitten en maakte een kommetje van mijn handen die ik in het water hield. Beide trok ik e snel omhoog waardoor ik me al wat aan het water liet wennen. Hier kwam ik ook ver mee, zucht. Ik moest iets anders gaan verzinnen. In een keer zo bommetje in het water springen zou niet gaan. Ik was nogal een schietlood als het erom ging wie het Everest in het water was. Nou, als eerst maakte Nieteens uit. Het ging er gewoon om dat ik erin moest. Ik ding op mijn zij liggen met mijn rug naar Akis. Mijn linker hand en voetpad ik tegen de grond aan gedrukt. -niet dat het een erg makkelijke ohouding is.- ik zuchte een keer diep waarna ik een grote hap lucht nam. Het s gewoon een normaal zwembad, zo eentje als we ook thuis en in de stad hadden. Niks ergs, het water was schoon en er zat niks engs in. Niks engs. Met die gedachtes in me achterhoofd zette ik mezelf af. Natuurlijk raakte ik uit evenwicht, en door de manier waar ik zonet op lag viel ik richting het water. Weinig kon ik nog doen om niet meer in het water te vallen. Zometeen zou ik dus helemaal nat zijn en aan het water gewend zijn.
Water omhulde mijn lichaam. Een rillen gleed nog over mijn rug voordat ik met mijn rechter zei het zand raakte dat nog bij het ondiepe stuk hoorde. Precies landde ik op een blauwe plek die ik nog overhield van de jongen met het groene haar. Ik opende mijn mond om natuurlijk auw te zeggen. Zij mond vulde zich met het zoete water waardoor ik hem snel weer sloot. Ik zakte Mog verder het water in naar het diepere stuk. Ik zwom als een idioot naar boven om het water uit te hoesten en een nieuwe hap lichtte nemen. Bovenwater begon ik direct te hoesten. Iet veel,omdat ik gelukkig niet veel binnen kreeg. Na uitgehoest te zijn schudde ik de verdwaalde plukken haar uit mijn gezicht en merkte ik dat ik mijn bril nog op had. Had ik even geluk dat het geen echt leer was. Ik haalde de bril van mijn hoofd af en slingerde hem op de kant. Het water bij mijn tenen was koud doordat het niet verward kon worden door de zon. Overdag iet en snachts natuurlijk niet. Het water dat rond mijn schouders en borstkas zat was wel aangenaam. Als het water dat net is opgewarmd door de zon. Dat was dit water ook,maar nu was het al wat later. Ik keek naar beneden, naar de eindeloze diepte onder mij. Ik keek nog eens naar Akis. Een twinkeling was ik mijn ogen tezien. Alsof ik hem uitdaagde om zo lang mogelijk onderwater te blijven. Wat ik ook deed, zonder woorden, dat wel. Ik nam een hap lucht binnen en dook naar beneden. Het koude water drukte op zijn lichaam. Liever dreef ik aan de oppervlakte, maar nu zat ik onder. Enkel wat Akis niet wist was dat ik in deze zwarte waas goed kon vals spelen. En dat zou ik ook doen.
Onderwerp: Re: a lake? &akis za okt 13, 2012 10:59 pm
Kalmpjes sloot ik mijn ogen, genietend van het water. Oké, dit voelde pas lekker aan. Enkele zonnestralen raakten mijn gezicht teder aan. Oké, ik hield niet van dat lieve, tedere gedoe, maar nu vond ik het eens wel prettig. Zeker nu de zon volop scheen en ik ook zelf kleddernat was. Het liet me aan het strand uitje denken waar ik met school heen was gegaan. Toen was ik nog klein, irriteerde me enkel lichtelijk over de rijken en had ik totaal geen zorgen aan mijn kop. Dat zand onder mijn tenen en al mijn vrienden, waarmee ik speelde. Die vrijheid, daar verlangde ik weer aan. De ruwe zeewind langs mijn lijf. Het constante gekrijs van de meeuwen en de geuren van allemaal lekkernijen en nog het geluid van de golven. Daar genoot ik als een klein kind enorm van en ik smeekte mijn ouders dan ook om naar het strand te gaan, ondanks het gebrek aan geld. Maar je had die avonden daar op het strand dat ik me zo machtig voelde en toch o zo weerloos en klein tegenover de rest van de wereld. En deze sensatie voelde ik op dat ene moment dat de zonnestralen mij weer raakten en mijn lichaam bijna volledig onder water lag. Ik liet een zucht tussen mijn lippen ontsnappen en was bijna over Pelangi vergeten. Op dat moment hoorde hij een enorm bekend geluid; "O nee, hea .. PLANKJUHHH!"De rust werd verstoord door de meest kleurrijke plankje die er bestond; Pelangi.De schim van Pelangi vulde mijn blikveld en ze had er weinig zin in. Hield ze niet van zwemmen? Vond ze het eng of was er iets anders waar ik rekening mee moest houden? Ach, er was vast niks aan de hand, dat zeker. Ik glimlachte breed en dreef wat van de kant af, zodat Pelangi niet recht op mij terecht zou komen en zo was er wat meer ruimte tussen ons twee. Ik legde mijn armen achter mijn kop en zuchtte luid. Nu relaxen. Ik trappelde met mijn benen om niet te zinken en liet wat rode haar over mijn ogen vallen.
Heerlijk deze zon. Helaas mistte het zand, de geuren, de meeuwen en mijn oude vrienden nog, maar deze waren ingeruild voor nog betere dingen; natuur, geldloos, wezens en 1 goede vriend; Pelangi. Meer wilde ik werkelijk waar niet. Dit was gewoonweg prima voor mij. Maar ergens vroeg ik me wel af of dit voor altijd zou zijn. Ik had o zo vaak gehoord dat als je iets dierbaars had, je het ooit moest loslaten. Nou, de wezens kon ik loslaten, geldloos leventje .. twijfel, maar Pelangi. Daar twijfelde ik sterk over, vreemd genoeg. Ik deed mijn ogen voor de helft open, kijkend naar de lichtbewolkte hemel. Zou ik haar ooit kunnen loslaten? Ik was namelijk al bijna mijn hele leven alleen, dus kon het wel. Maar ergens hoopte ik dat ik voor altijd Pelangi aan mijn zijde zou willen hebben. Ik stond dan niet meer alleen en kon met iemand praten, lol maken en door nare belevenissen gaan. Misschien was zij zo'n persoon die je van het leven liet genieten. Dat kon toch? Ik zuchtte luid. Wie weet .. Over Pelangi geproken, waar was zij eigenlijk? Kort hief ik mijn kop op, maar zag ik haar schim totaal niet meer. Was ik zo ver ingedut dat ik haar over het hoofd had gezien? Maar het was Pelangi en als zij weg was, was het meestal om niet al te beste redenen voor mij. Ik kon haar soms gewoon niet vertrouwen en zeker nu. Ik hees mezelf helemaal overeind en voelde de druppel langs mij heen glijden en mijn natte haren aan mijn kop plakken. Wantrouwend, maar toch speels keek ik om me heen. "Plankje?"vroeg ik , terwijl ik mijn lach moest inhouden. Het was vreemd. Ik moest lachen, terwijl ze zeker iets naars ging uitproberen. Maar dit was dan zeker de lol waar men het over had. En zoals vele zeiden. Het voelde fijn.
Onderwerp: Re: a lake? &akis do okt 25, 2012 1:05 am
Ik keek vanuit het water naar boven, trappelende Akis die helemaal in dromenland leek te zijn dreef recht boven me. Terwijl ik mezelf onderwater hield keek ik verbaasd naar hem. Hij was echt verweg met zijn gedachtes. Ineens verscheen er een glmlach op mijn gezicht. Ik zou Akis dan maar even uit dromenland gaan halen. Maar eerst moest ik onhoorbaar en zonder dat hij het merkt boven komen, ademen weet je wel. Ik zwom naar boven zonder te dicht langs Akis te gaan. Alsof ik op een belangrijke missie was kwam ik boven. Alles boven mijn neus werd zichtbaar. haha! dit was grappig, en zeker voor mij zou het grappiger worden. Ik tuurde naar de bovenkant van Akis, de achterkant van zijn haar bewoog mee met het water onder hem terwijl de voorkant op zijn voorhoofd geplakt zat. De glimlag op mijn gezicht veranderde in een grijns. Ik zag dat Akis alert werd. Nog voordat hij om zich heen keek dood ik onder. "Plankje?" de speelse blik in zijn ogen liet mijn grijns en een schuine glimlach veranderen. Onderhemdoor zwemmen bleef mijn blik op zijn benen gericht. De makkelijkst plek om iemand uit balans te brengen, ook ik het water.
ik zwom naar de benen van akis toe, rustig hielden ze akis omhoog terwijl hij in het rond keek. maar waar zou je mij moeten vinden?zeker niet bovenwater. en dat kon akis ook wel weten, want ik kon niet ineens verdwenen zijn. natuurlijk was er ook een optie dat ik weer veranderd was mar daar had ik niet echt veel zin in. langzaam zwom ik omhoog, ik tilde rustig mijn hand op en akis te kunnen aanraken. met 1 vinger raakte ik hem onder zijn voet aan, wat als een kietel moest voelen. ik zwom weer van akis weg en zorgde ervoor dat ik niet in het zicht van akis were boven kwam. mijn kopkomst maakte wel geluid, wat ervoor zorgde dat ik ook weer snel onder moest zijn om het eel leuk effect te geven en er voor te zorgen dat ik niet gezien werd. weer swom ik naar de voeten van akis. weer raakte ik zijn voet op dezelfde plek aan. waarna ik mijn mijn vingertoppen op zijn voet begon te tikken. nog een keer drukte ik op zijn voet, dit keer de andere. like in a movie, werd alles langzamer. ik had mijn beide handen om zijn linker enkel heen geslagen en trok hem naar benden. ik draaide me in het water om terwijl ik even zijn enkel los liet. had hij ook nog even tijd om nog wat lucht te happen. ik greep zijn enkel weer en trok hem naar bendeden, richting de zwarte waas die er zat. geen idee hoe ver ik nu al onder water zat maar ik kreeg wel weer de drang naar lucht. ik keek even omhoog, ongeveer op1 a 2 mensen lengtes schatte ik het. dit was wel diep genoeg. nu hopen dat mijn trucje met de zwaardvis ook met andere viss werkte. ik liet akis los en liet me lichaam in die van een slijmerige vis veranderen. die beesten heb ik eens met mijn blote handen gepakt, het meeste vieze wat ik buiten in mijn handen heb gehad. als ik nu een mens was gebleven gleed er nu een koude riling over mijn rug. ik zwom even een rondje als vis om weer wat zuurstof in me longen te krijgen waarna ik weer in mezelf veranderde, mezelf met weer een volle long inhoud. ik draaide me om naar akis en keek hem met een schuine glimlach aan, alsof ik; 'klaar met dromen land?' zei. even bleef ik kijken voordat ik naar boven zwom. boven veegde ik de oranje, rode en gele haren uit mijn gezicht waarna ik naar beneden keek righting akis.
Onderwerp: Re: a lake? &akis za okt 27, 2012 11:26 pm
Ik vroeg me met elke seconde die voorbij ging steeds meer af wat Pelangi dacht bij mij te kunnen doen. Ik gokte op gekietel, broek naar beneden trekken of wat anders wat in iedergeval niet prettig zou zijn en mij later mee zou confronteren. Ik kon het niet te laten door even te grinniken. Pelangi was al zo'n type persoon, maar ik had haar misschien eens door. Ik bedoelde maar, ze was zo'n gnieperig, speels soort persoon en streken waren normaal bij hun, toch? En ze maakte het leven dol en vrolijk. Dat had ik ook zojuist nodig, zeker in mijn nogal beroerde leven. Mijn leven had wat vrolijks nodig, zeker in sommige tijden dat ik nogal alleen voelde. Vroeger op mijn middelbare school, zat ik nogal vaak alleen naar buiten te staren , terwijl ik de rijkere kinderen op die school - en dat waren nogal wat, terwijl het geen privéschool was- haatte. Er waren nauwelijks ook kinderen en klasgenoten die met mij wilde omgaan, zelfs baby's stopten met giechelen, wanneer ik langs ze liep. Dat werkte nogal deprimerend, en dan te bedenken dat ik thuis al nauwelijks werd geaccepteerd. Ik was immers geen geliefd kind. Ik was geboren als een ongewenst kind. Mijn ouders wilde mij niet. Enkel doordat mijn moeder op het laatste moment mij wilde hebben, werd ik geboren en opgetogen, hoewel we een slechte tijd tegemoet gingen. Financïeel waren we haast aan de rand van een zwerverleven en we leefden op de inkomen van één ouder. Het klonk alsof het meeviel, want er waren zat gezinnen met één kind en een ouder die werkte, maar bij ons was dat enorm anders. Mijn vader had een normale baan, als schrijver-eerder als hobby- en ingenieur. Toen kwam ook de economische crisis , dus werden er nog nauwelijks boeken gekocht van hem die vol fantasieverhalen bestonden en dat had ook een effect op zijn andere baan. Ik schudde mijn kop en voelde dat mijn glimlach weer een dunne streep was geworden. Hoe was het mij eigenlijk gelukt om zo diep in het verleden te zakken? Het was immers niks voor mij, zeker nu het mij enkel pijn aan mijn hart gaf. Het was nu toch een leuk moment. Waarom zou ik dan nu er per 'se aandenken. Ik had gewoon wat lol met Pelangi. Er mocht niks tussen komen, ook niet het knagende verleden.
Plotseling voelde ik wat getik tegen mijn voet aan, en ik hoefde niet lang na te denken wie dat kon zijn. Wat zou ze uitproberen? Tegenhouden zou ik niet doen, zeker nu ze me een soort pleziertje wou doen. Het werd natuurlijk wel leuker bij andere acties van Pelangi om dan tegen te stribbelen, maar zij wilde nu dat ik niks doorhad. Daar faalde ze dus nogal in. Een spontane lach verliet mijn mond. Nee, hea. Pelangi zat me bij mijn voet te kietelen en bijna had ik mijn been willen terugtrekken, maar dan raakte mijn voet haar kop, wanneer ik het weer strekte. Ik bewoog dus maar lichtjes met mijn voet. Het gekietel stopte kort en vervolgde weer, waarna mijn lach nauwelijks leek te stoppen. "P-Plankje!"zei ik moeizaam, tussen het lachen door. De neiging om mijn voet nu terug te trekken werd wel groter. Het gekietel stopte eventjes, waarna een plons volgde, waardoor ik wel kon gokken dat Pelangi even naar boven had gezwommen voor wat zuurstof. Spoedig voelde ik weer gekietel bij mijn voet. N-N-Ni-Niet w-w-eer! Het lachen ging door en ik begon wat meer mijn voet te bewegen, omdat ik er écht niet meer tegen kon. Pelangi .. s-stop nou! Dat had ik zo graag willen zeggen, maar dat lukte gewoon niet door het constante gelach. Hé, wat gebeurt er nou? Binnen een paar tellen was ik ineens onder water getrokken. Oké, dat was raar. Maar wie het had gedaan, dat wist ik al. Snel schoot ik weer omhoog voor wat zuurstof en hapte ik even naar adem, terwijl mijn rode haren weer plakten aan mijn kop. Bléh. Zo fijn was het n-Weer werd ik naar beneden getrokken. Nu werd ik wel wat dieper het water in getrokken, wat ik wel wat begon te wantrouwen. Toen ik omlaag keek zag ik dat ik bijna in het donkere, diepe deel was beland. Snel trappelde ik omhoog, terwijl ik voelde dat ik gebrek aan zuurstof had. Mijn zicht was namelijk nogal slecht, dus volgde ik het licht van de zon maar. Op een gegeven moment voelde ik weer mijn natte kop en haren en wist ik weer te ademen. "Pfoe,"weer zuurstof. Hoewel ik volgens mij, Pelangi naar mij had zien glimlachen.
Het was niet goed te zien, maar ik had het me niet verbeeld. Kort keek ik met een grijns naar Pelangi. "Slim hoor, madame Plankje!"zei ik met de grijns nog op mijn gezicht. Was het niet eens tijd voor mij om wat bij haar te doen? Ik schoot onder water, terwijl ze mij gewoon kon zien en kwam net voor haar boven en kietelde haar bij haar oksels. "Kietel attack!"zei ik luid. Ik had lol, werkelijk waar. Het leek er anders wel op dat deze dag bijna voorbij was. De zon ging namelijk bijna onder in mijn ooghoek. Het was tijd om even te schuilen en dan te slapen, niet? Ik stopte met kietelen, en ging wat opzij, zodat Pelangi wat meer ruimte had, en klom de oever op. Ik hees me vlug overeind en legde mijn handen bij mijn zij, terwijl ik naar de zonsondergang keek. Was het nu al voorbij? Dat was nogal jammer, maar morgen was er weer een dag, niet waar? Kort keek ik over mijn chouder heen of Pelangi er ook bij kwam. "De dag is bijna voorbij, dus wordt het even tijd voor een schuilplek, niet waar?"Grinnikte ik kort. Spoedig erna liep ik kalmpjes rond het meer, op zoek naar een schuilplek en vond toen een kleine droge grot naast het meer. Hier konden we wel slapen. "Pelangi, slaapplek gevonden!"zei ik luid, zodat ze me zou kunnen horen, waar ze dan ook was. Een koude bries schoot langs mij heen. Dom, ik moest mijn kleren nog pakken! Ik haaste terug naar het meer en greep mijn kleren en snelde terug naar de grot, terwijl ik al rennend mij kleren probeerde aan te doen. Soepel van me, heel soepel.
Onderwerp: Re: a lake? &akis do nov 08, 2012 8:28 am
. "Pfoe," ik keek naar e natte akis die zijn haar nog niet voor zijn gezicht had weggefeegt. Het zag er wel grappig uit. Als een klein kind dat iets te ver het zwembad ik liep en ineens kopje onder ging zonder dat hij dat wiste. En nu was het kleine jongetje net weer boven gekomen en moest hij nog even op een rijtje zetten wat er gebeurd was. Ik grinnikte. "Slim hoor, madame Plankje!" grijnsde akis. Ik grijnsde terug terwjl ik richting de kant zwom om mijn piloten bril weer te pakken. Het was altijd wel vertrouwd om die op te hebben. Niet dat hij veel waarde had of echt was. Gewoon, een simpele bril die je ook voor 5 euro kan kopen. Tenzij je in mijn familie woont. Dan moest hij perse weer zo duur zijn dat hij wel gewoon echt moest lijken. Wat was het dan heerlijk hier in fanterria! Geen geld, geen waarde, geen familie geschiedenis. Ik zette me van de kant af en dreef op mijn rug terug naar akis. toen ik weer normaal ging drijven zag ik akis niet meer op de plaats waar hij hoorde te zitten. Ik zag zijn rode haren duidelijk onder het water en kreeg al een vermoede van wat er zal gebeuren. Nu kreeg ik er van langs. Ik maakte mij klaar voor het onderwater trekken –ik had geen zin om tegen te stribbelen. Dat maakte het wek wat eerlijker. Maar in plaats van dat ik naar beneden werd getrokken dook akis recht voor me op en zag ik zijn beide armen naar mijn oksel vliegen.
"Kietel attack!" ik ‘sprong’ achteruit, of hoe je het kan noemen. Maar de armen van akis bleven onder mijn oksels. Ik schaterde het uit van het lachen terwijl ik nog wat probeerde uit te brengen. ‘’n-nee!’’ van nog het duidelijkste wat er uit me kwam. Oke, dit was nog erger dan wat ik bij akis deed. Vooral als je echt enorm kiettelig bent. A-A-Akis! stop! Een brede glimlach sierde op mijn gezicht. Kietelen was echt erger dan onderwater worden getrokken. Lang duurde het kietelen niet, wat ik eigenlijk wel zonder vond. Akis zwom opzij richting de oever. Verbaasd keek ik hem aan. Iets verkeerds gedaan? Terwijl akis het water uit kroop haalde ik mijn schouders op, waarna ik hem volgde. Uit het water bleef akis even staan kijken naar de zonsondergang. Misschien was hij ook wel gestopt omdat het gewoon laat werd. Ik hees me op de oever en bleef nog even met mijn benen ik het water. . "De dag is bijna voorbij, dus wordt het even tijd voor een schuilplek, niet waar?" jup, hij was gestopt omdat het laat werd. Dat maakte het al weer iets normaler. Ik keek achterom en zag niet meer akis voor de zon staan waardoor hij eigenlijk een zwart sileuet moest zijn. Ik keek om me heen en zag akis langs de rand van het meer lopen. Opzoek naar een schuilplaats waarschijnlijk. . "Pelangi, slaapplek gevonden!" hoorde ik na even van verderop. Ik keek op, het duurde even voordat ik hem gevonden had. Hee. Ver was hij niet, het was alleen dat de plek niet heel makkelijk te vinden was. Ik stond op uit het water. En greep naar mijn kleren. Terwijl ik weer opstond zag ik akis aanrenne. Verbaasd keek ik hem aan. Ik kon ook zelf wel lopen. Ik zag akis voor mij naar beneden zakken wat mij weer aan dat bezoekje met jellal liet denken. Ik zag akis weer voor mij weg rennen en zag nu een hoopje kleding in zijn armen. Daarom kwam hij dus terug. Ik grinnikte terwijl ik nu zelf begon te rennen. Waarom zou ik gaan lopen en akis het beste plekje laten pikken? Nuhu. Ik rende de grot binnen en zag denk ik akis nog net ergens achter schieten. ik begon te lopen en keek wat rond. Het was niet een simpele uitgeholde grot zoals die van eerder. Deze zag er beter uit. Ik liep de grot verder in met mijn kleren onder mijn arm. Ik zag een simpele steen die groot geboeg was voor mijn kleren. Ik legde ze er op om te drogen terwijl ik zelf de grot verder begomn te verkennen. Mega was ie niet maar hij had vanaf hier te zien al twee gangen. Dit kon hierbinnen nog eens leuk worden.
Onderwerp: Re: a lake? &akis vr nov 09, 2012 10:46 am
Pelangi kwam er spoedig aan en begon de grot te verkennen. Ik liet haar even haar gang gaan. Waarom zou ik haar belemmeren? Onhandig kleedde me weer ik om en droogde ik mijn haarpunten wat door aan de punten te trekken , zodat er water uitvloeide. Ik sloot mijn ogen voor de helft bij deze beweging. Ik was moe en voelde dat al gewoon aan mijn oogleden. Morgen was er immers weer een dag, maar hoe ik daar dan ook bij zat, ik besefte dat dit een soort vrije dag was. Vandaag zou ik dan eens lekker ontspannen van alles, want ik wist dat ik nogal te druk bezig was met allerlei zaken. Jellal was spoorloos, en nog iets deerde mij. Ik moest iets achterlaten, iets kostbaars. Kort keek ik opzij, richting Pelangi die leek op te merken dat er 2 kleinere gangen waren dieper de grot in. Ik twijfelde sterk of ik wel zou meegaan. Ik voelde de zorgen van afgelopen dagen mijn keel uithangen. Ik haatte het om zoveel aan mijn kop te hebben. Ik greep mijn eigen kop stevig vast en besloot te zitten op een kleine rots. Zoveel gedachten. Ik werd er ziek van. Maar het was niet zo dat ik het per sé moest afhandelen. Traag hield ik mijn handen van mijn kop af. Ik was zo koppig genoeg d'r voor om er telkens mee bezig te houden, maar goed. Ik kon Fanterria besturen. Hoewel, ik moest Pelangi een tijdje verlaten en dat zou nogal zwaar worden. Ze was immers meestal in de buurt. Het kon anders zijn, maar dan moest ik de waarheid vertellen. De waarheid achter .. Dat? Nee, dat wilde ik niet wagen. Ik hees mezelf overeind en draaide me om en zag Pelangi nog nieuwsgierig bij de 2 gangen staan. Oké, deze dag moest onvergetelijk zijn. Wie weet, kwam ik er niet levend vanaf. Het was een enorme risico die ik nam om Fanterria zowat te kunnen 'besturen'. Het was immers geen makkie en de taken die ik verdfer op mezelf op nam waren haast moordend, maar het waard. Ik hees mijn lichaam overeind en tuurde wat naar de twee grotten. Ik voelde me zo bagger op het moment. Pelangi achterlaten? Zucht, het moest maar. Met een glimlach op mijn gezicht naderde ik de twee grotten en besloot ik pal naast haar te staan.
Oké, de grotten in? Ik plantte mijn handen bij mijn heupen. Ik twijfelde sterk, maar het zou leuk kunnen worden, niet waar? Maar welke grot zou nou het leukst zijn? Of gevaarlijk? Ik greep twee kleine kiezeltjes en wierp die ver de twee verschillende grotten in, waarna ik kalmpjes naar het geluid ervan luisterde. Uit de meest linkse grot hoorde ik eerst nog wel het getik van het kiezeltje, maar daarna werd het akelig stil, gevolgd door iets wat als een instorting leek te horen. "Grmpf," Ik luisterde naar de tweede en daar bleef het stil. De rechtse was veiliger. "Kom, Pelangi!"zei ik met een glimlach, waarna ik haar pols greep en haar haast de grot in wierp. Iets té enthousiast, maar voor haar had deze dag duidelijk een andere betekenis. Voor haar was het enkel een vage dag met Akis, maar voor mij was het waarschijnlijk de laatste dag dat ik haar in tijden zou zien. Ik liet haar pols weer los en liep de vochtige gang in, en wist nog net een glimp op te vangen van de wanden. Hmm, apart. Ik liep stevig door en wist wel niet al te snel te gaan. We moesten elkaar niet verliezen. Hoe verder we erin liepen, hoe lichter het vreemd genoeg werd in de grot. Hoe was dat mogelijk? Ik begon nu wel iets aan de snelle kant te lopen, waarna ik een klein wit stipje verderop begon te zien. De uitgang! Ik rende dat laatste stukje haast van de verbazing, waarna ik het witte licht haast in rende. Hadden we nou een verborgen plek ontdekt? En daar was het. Het was een prachtige plek, té prachtig voor woorden zelfs! Het was een prachtig klein tukje natuur, met een prachtige warmwaterbron in het midden. "Nice!"grijnsde ik, waarna ik omhoog keek en zag dat de laatste zonnestralen door weerkaatsing op de plek kwam. Dat verklaarde alles, maar serieus. Deze plek was beeldschoon.
Onderwerp: Re: a lake? &akis za nov 10, 2012 9:11 am
Ik wtijfelde tussen de beide gangen. vanaf hier zagen ze er bijna hetzelfde uit. Een steentje hier of een hobbeltje daar maakte het verschil tussen beide gangen. maar daar ging het voor mij niet om. De plekken die er nu nog als een zwarte massa uitzagen maakte mij nieuwsgierig. Ik kon natuurlijk de weg kiezen met de meeste hobbels en bobbels, maar vanbinnen kon die er ook weer heel anders uit zien. Misschien links? Op zich zou het wel kunnen. ik bedoel, vanaf hier zien ze er hetzelfde uit en hier dom blijven staan heeft ook geen nut. Ik wilde net een stap zetten toen ik vanuit mijn ooghoek Akis ineens naast mij zag staan. Even moet ik het me realiseren waarna ik met mijn lichaam naar recht boog. Wauw, heel slim. Maar goed, Akis ineens naast me -die me zonder iets te zeggen of te doen- me tegenhield. Verbaasd keek ik hem aan terwijl hij zijn handen in zijn heupen zette. Had ik hem echt niet horen aankomen? Zonder iets te zeggen pakte Akis twee steentjes en gooide. Eentje in de linker gang en eentje in de rechter. Ik tilde een wenkbrauw op. Zo kan het natuurlijk ook. Wat minder spannend maar het kon ieder geval. In beide gangen bleef het stil, totdat uit de meest links grot een geluid kwam dat leek op het geluid van een instortede grot, wat het ook was. Was ik even blij dat ik die grot nog niet was ingelopen. Anders hadden we nu een kapot plankje. "Grmpf," klonk er naast mij wat mij liet grinniken. Wilde hij ook eerst de linker gang in? Samen luisterde we naar de andere gang, waar het stil bleef. Nog voordat ik kon bedenken dat ik die kan op wilde werd ik aan mijn pols mee getrokken. ‘’Kom, Pelangi!’’ terwijl ik nu zowat de grot in was geslingerd omdat Akis mijn pols weer had losgelaten keek ik hem half vragend en half met afschuw aan. Wat had hij ineens? Ik kwam voor Akis uit door de slinger. Ik draaide me om en keek hem met nog steeds dezelfde blik aan. Zonder naar mij te kijken liep Akis stug door. Wist hij wat er aan het einde van deze gang was ofzo? Wut? Ik draaide me om en liep eerst wat rennend achter Akis aan om weer bij hem te komen. ‘’wat is er met jou?’’ vroeg ik. Geen antwoord, enkel een Akis die nu begon te rennen. Strange, but oke. Ik rende achter Akis aan zonder te vragen waarom. Mijn aandacht werd door iets aangetrokken. Misschien hetzelfde als bij akis. Voor mij zag ik een klein wit stipje, eentje die zo wit leek dat ik nu eerder op een vlieg richting een lamp leek dan op een meisje met regenboog haar, en natuurlijk mijn staart. Zonder meet op de rest te letten begon ik nu naar het witte stipje te rennen. Wauw, vliegen waren echt makkelijk te vangen.
Ik rende het witte licht in, als ik een vlieg was ging ik nu dood. De lamp zou mij verbranden of een shock geven waarvan ik dood neer val. Maar deze lamp vermoorde mij niet, deze lamp bracht mij naar een vreemde kant van de grot. Voorbij het licht stond ik ineens stil. Het leek hier wel een perfecte kinder tekening. Natuurlijk niet een mislukte tekening, maar kinderen kunnen nog gewoon niet zulke orginele tekening maken. Maar ondanks dat het er hier zo uit zag bleef ik maar kijken. Het was hier zo prachtig, de tuinen bij mijn oude huis waren niks vergeleken met dit. Ik moest deze plek echt onthouden, dat moest! "Nice!" hoorde ik naast mij. Afwezig knikte ik terwijl ik mijn ogen hier niet vanaf kon halen. Ik liep verder, toen ik het stukje 'hemel' verder in liep merkte ik dat ik mijn schoenen niet had aan gedaan. Ik speelde bij elke stap met het gras tussen mijn tenen terwijl de vermijding groot werd om het meertje in te springen. Maar eerst verder rond kijken. It was like a dream story. Zo eentje van Disney. Als een van hun hiernaartoe zouden komen hoeveel nieuwe prinsessen en helden zouden er dan bij komen? Ik grinnikte, vast een hoop. Ik zou hun gezichten wel willen zien als ze merken dat hun mobiel, pc en tablet het niet meer doen. Dat ze hier vast zitten en hoe ze gaan spaacen. Ow wat zal ik ze gaannuitlaxhen, totdat ze mij als muze gaan gebruiken. Dan zal deze prinses even de handjes uit de mauwen halen. Dit liet em nog meer grinniken dan eerst. Ik aarzelde om iets te zetten maar dacht er weer aan hoe vreemd Akis zonet deed. Ik trok mijn blik van het stukje hemel af en keek naar Akis. Nu zag hij er wel vrij normaal uit. Behalve dat zijn blik ook aan dit stukje hemel was geplakt. Ik liep nu toch wel richting het water en gering er voor zitten. Ik liet mijn onderbenen ik het water zakken terwijl ik mijn armen achter me plaatste en er op leunde. De zon was inmiddels al verdwenen dus zou het niet lang gaan duren totdat het hier helemaal donker was en alleen de sterren en voor even de maan hier alles gaan verlichten. Ik gaf alvast een gaap terwijl ik mijn ogen nog wat extra aan het licht liet werken. Het gekabbel van het water liet em ontspannen met me nog eens zonder dat ik het wist in slaap kon vallen.
-serieus door dat witte stipje ging ik me verwarren met nion toen ze langs samsu moest Xd-
Onderwerp: Re: a lake? &akis za nov 17, 2012 12:47 am
Ik snoof de frisse plantaardige geuren stevig in en voelde ze door mijn longen heengaan. Haast direct voelde ik me totaal ontspannen, ondanks het feit dat dit écht de laatste dag kon zijn dat ik met haar was. Ik wilde haar niet verlaten en zoals het vaak was, bij haar zijde staan, maar nu kon het niet meer. Nu was ik wel bij haar, maar ik voelde dat de afstand al groter werd. Dat gebeurde wel sneller dan ik eigenlijk had verwacht. Ik slaakte een luide zucht. Pelangi achterlaten en misschien nooit meer zien was één van de weinige dingen die mij pijn konden doen. Ze zorgde voor wat lol in mijn leven, zeker na mijn nogal moeilijke jeugd. Maar als je van iets hield, liet je het toch los? Dat zeiden ze vaak op school, evenals mijn ex-vrienden. Ik strekte mijn rug wat en nam nogmaals de plek in me op. Pfoe, mooie plek, mooi moment. Iets te toevallig. Ach, ik was er blij om. Het was beter dan in de koude grot te slapen. Daarna zou ik extra vroeg opstaan en haar achter moeten laten. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Dit was veel beter. Dit was een veilige, mooie plek met volop voedsel. Een betere plek dan een kille, koude grot. Ik kon nog net een glimlach laten zien, waarna ik een blik op mij voelde gericht staan. Wie zou dat nou zijn? Ik grijnsde breder. Pelangi.
Kort erna keek ik ook haar kant op en zag ik hoe ze van het water van het meertje aan het genieten was. "Geniet er maar van,"zei ik zachtjes. Ze moest dit als een goede herinnering beschouwen want morgen zou er een nare komen. Ten minste, dat gold juist voor mij. Ik liep nu ook naar het meertje toe en keek toen kort naar mijn spiegelbeeld. Ik zag natuurlijk mezelf, maar dan gelukkig. Zag mijn gelukkige gezicht er zo uit? Wauw, apart. Ik hief mijn kop weer iets en keek weer naar Pelangi. Het leek er haast op dat ze in slaap zou vallen door het water. Dat zou wel geniaal zijn. Het was ook niet zo erg voor mij wanneer ze ineens in slaap zou vallen. Misschien was het dan juist gunstiger voor mij. Ik plofte zachtjes neer op de grond, 1 meter van haar vandaan. "Pelangi,"begon ik zachtjes, twijfelend of ze mij nog hoorde,"Geniet hiervan, goed?"Het moest bizar in haar oren klinken, maar later zou ze het begrijpen. Het was mogelijk dat ik niet stierf, maar anders werd, dus wilde ik dat ze dit moment zou herinneren. Ik keek haar daarna recht in haar ogen aan die ze nog net open leek te hebben. "Slaap maar fijn als je dat wilt. Ik blijf bij je in deze nacht,"zei ik met een korte grinnik. De Hunter Akis leek nu een enorme softie, en dat moest zeker amuserend zijn geweest, maar dit was de laatste keer dat ik mijn gelukkige zelf zou zijn. Daar was ik zeker van.
Onderwerp: Re: a lake? &akis za nov 17, 2012 10:34 am
Oké, ik zou hier echt in slaap gaan vallen, en dan misschien met wat pech zou ik het water invallen. Ik zie de grijns van Akis al als hij me uit het water ziet klauteren als een verzopen kat. Ik grinnikte, het zou me echt niet gaan verbazen als dat zou gebeuren. Koud zou ik het dan niet echt krijgen. Ik zou zo weer het water in kunnen om weer warm te worden. Nu kon ik beter uit het water blijven, als ik erin zou gaan moestuin er ook weer uit om te slapen. En ik zou niet willen dat ik teveel afkoel. Dan hebben we alsnog een dood plankje. Ja, Akis kon me nog warm houden. Maar zie je een hunter al een andere hunter knuffelen om de een warm te houden? Zeker Akis en mij niet. Ik zuchte tevreden. Hij was niet het meest gevende persoon dat er was. Maar het was toch fijn met hem. Gewoon als een goede vriend waar je op kan rekenen. En dát ik op hem kan rekenen! Direct dacht ik weer aan jellal, en aandoenlijk moest rusten. Ow, het bleven goede tijden. Net toen ik dacht dat ik mijn gedachtes heel even op niks kon richtten zag ik Akis boven mij. Nou, eigenlijk stond hij gewoon naast me, maar doordat ik nogsteeds omhoog keek leek het toch nog wel wat op boven mij. Zijn gezicht wa tevreden. Eigenlijk iets te, te tevreden voor hem. Zijn ogen waren op het water gericht waar hij naar zijn eigen spiegelbeeld keek. Ik keek weer naar beneden. Samen keken we nu naar de gelukkige blik van Akis die in het water weerspiegelde. Waarom was hij ineens zo? Mijn gezicht werd niet verbaasd, niet vrolijk maar bleef tevreden.
"Pelangi," Ik keek op richting de echte Akis. "geniet hiervan, goed?" bijna klonk het als een bevel. Eigenlijk was het ook een soort bevel, het enige verschil was dat Akis het niet tegen mij schreeuwde. Ik keek naar beneden, naar het spiegelbeeld van mijn benen die afgebruiken werd door het water. Hoezo moest ik hier ineens van gaan genieten? Behalve dat het hier zo mooi is. Zou Akis iets gaan doen in de komende tijd? Mar was dat dan zo speciaal dat ik dan juist van vanavond moet genieten. Iets het niet iets normaler om dan juist van dié dan te gaan genieten? Ja, het kon ook nog zijn dat er morgen iets zou gaan gebeuren dat minder leuk was. Maar waarom vertelde hij mij dat dan niet gewoon? Ik ben geen vreemdeling meer voor hem en we zijn ook al beter dan vrienden. Of was het misschien iets wat ik niet mocht of wilde weten? Dat er misschien iets met Akis zou gaan gebeuren dat hem zou veranderen. Maar dat zou eigenlijk een normale zaak zijn. Ik bedoel, we deden er beide ook heel normaal over toen ik veranderd werd door jellal. Misschien was ik niet heel veel veranderd, maar het was wel spectaculair hoe het eruit zag. Ik voelde een kramp in mijn maag opkomen. Niet alleen door dat gedoe van jellal, maar doordat er iets ging gebeuren met Akis wat hij me niet wilde vertellen. Hij kan dat gewoon zeggen toch? En, was deze plek nou wel toeval of had hij het in sene gezet zodat ik het makkelijker zou kunnen onthouden? Ik richtte mijn ogen stilletjes op Akis. Niet zo duidelijk at je direct het gevoel kreeg dat je bekeken werd maar eerder als een goede vriend die je tijdens het gamen even aan kijkt. Misschien zou er wel iets gaan gebeuren wat ik niet wilde weten. Dat de glimlach op zijn gezicht niet meer zal terug keren of dat ik later een helemaal andere Akis voor me heb staan. Of helemaal geen Akis meer. Een rilling schoot door mijn rug. Ikweet dat Akis niet mijn beste vriend is. Maar hij is dat wel in fanterria. dus waarom wil hij dat dan niet gaan vertellen? "wat ga je doen." fluisterde ik zacht. Het bleef stil aan mijn zijkant, en het leek er niet naar dat aks nu aan het denken was, of iedergeval niet over mijn vraag. Misschien had ik het iets te zacht gezegt? Ik keek omhoog. Sterren fonkelden al aan de hemel, met deze plek een magishe gloed gaf. Ik zou hier het liefts voor eeuwig blijven, naar de nachten blijven staren, jagen op wezens hier en zwemmen in de twee meertjes. Hier en die ene buiten. En het liefts, met Akis aan mijn zij als ik echt zijn reden niet wilde weten. Ik keek weer naar beneden wanneer ik zuchtte. "wat ga je doen? En waarom zou ik het niet wil weten?" ik keek hem aan. Op het puntje tussen zijn ogen. Ik wilde zijn ogen niet recht in kijken. Ik wilde niet zien wat er in hem zou gaan afspelen. Ik wilde niet zien hoeveel hij zou kunnen lijden. Ik wilde niet in afgebroken ogen kijken
Onderwerp: Re: a lake? &akis do dec 20, 2012 9:02 am
Ik kon enkel zuchten om maar iets te kunnen ontspannen. Het was ironisch genoeg dat ik Pelangi probeerde te laten ontspannen, terwijl ik dat zelf helemaal niet was, integendeel juist! Ik was nu bezorgd om mezelf geraakt. Zou mijn gelukkige kant als sneeuw voor de zon verdwijnen, mijn leven verliezen of juist Pelangi niet meer kunnen zien? Ik beet ongezien op mijn lip om mijn twijfels weg te 'bijten'. Ik had mezelf juist net bang gemaakt, maar waarschijnlijk ook Pelangi, omdat ik maar niet vertelde hoe het zat. Het knaagde enorm aan me en al helemaal bij Pelangi, zeker toen ik even de blik van haar op mij voelde ruste. Ze was bezorgd over het gebrek aan informatie dat ik aan haar had gegeven, maar wat als ik mijn mond open zou trekken om alles te vertellen? Het zou haar vast en zeker enkel ongeruster over mij maken. Ook leek het mij logisch dat ze binnenkort de vraag zou stellen wat er nou aan de hand was. Een vraag die ik met veel moeite in mijn hart kon beantwoorden. Het lag immers niet enorm ingewikkeld en ik kon er makkelijk een verhaal van maken, misschien zelfs één á twee zinnen, maar emotioneel zou het taai zijn. Voor de laatste keer dat ik zou zwijgen, sloot ik mijn ogen. Mijn hart voelde zwaarder aan en dat duidde maar op één ding; Pelangi dreigde er naar te vragen. Ik hoorde haar een adem nemen om de zin of zinnen uit te spreken. ´Wat ga je doen? En waarom zou ik het niet willen weten?´vroeg ze, terwijl ze naar mij keek, maar niet recht in mijn ogen, maar er naast. De bedoeling erachter was duidelijk; zij wist ook al dat het pijnlijk voor mij werd het te vertellen. Ik nam een diepe adem en keek recht voor mij uit, naar een niet bestaand punt ver achter Pelangi. "H-Hoe moet ik beginnen,"begon ik zacht. Ik kon maar niet begrijpen waarom dat ik zei, terwijl mijn verhaal logisch en redelijk simpel zou zijn. Het moest die nervositeit zijn die mijn woorden verdraaide. Ik trok mijn handen maar even samen, zodat de spanning daar heen zou gaan en deze ik zo zou kunnen verliezen wat maar een beetje hielp. "Het begon met de viering van de God Okami die maanden geleden zich had afgespeeld in Fanterria en voor veel onrust zorgde onder de draken. Er was wel één groot probleem; de god Okami zat vast in het lichaam van een blonde jongen, genaamd 'Masaomi'. Masaomi was dan nog de enigste mens die mocht worden toegelaten in de ceremonie van het wezen. Doordat Masaomi ruw werd behandeld, kwamen zijn vrienden erbij en steunden hem in deze benarde situatie. Helaas was het al te laat: Okami was uit Masaomi gekomen, doordat de ceremonie was voltooid. Okami dreigde de hele boel te vernietigen, totdat Ze haar grootte ineens verloor en een jong pupje werd. Okami was weerloos en werd gered door Masaomi en zijn vrienden, terwijl de andere wezens vluchtten. Ter reactie van Okami's zwakke toestand, verscheen de nachtgod en op de één of ander manier wist Masaomi ook hem in een pup te veranderen,"zei ik, waarna ik stilletjes naar adem hapte. Oké, het werd een langer verhaal dan verwacht, maar nu zou ik ook op het punt komen waarom ik me zo gedroeg. "Deze twee Goden pups had Masaomi bij zich gedragen, maar toen hij uiteindelijk ging slapen evenals zijn vrienden, besloop ik hem en nam ik de twee pups uit zijn handen en verving deze door stukken wol. Ik voedde deze twee Goden pups op, omdat ik wist wat er in de nabije toekomst zou kunnen gebeuren; een oorlog tussen mensen en wezens. En deze twee Godenpups die nu sterk genoeg zijn, zouden sterk genoeg kunnen zijn om de oorzaak van deze oorlog te kunnen stoppen; Jellal. Alleen ze hebben bijna de leeftijd bereikt dat ze alles van voor hun pup transformering zouden kunnen herinneren en dus ook waarschijnlijk het feit dat ik hen gestolen heb. Dan zijn ze dus sterk genoeg om mij te doden... tienmaal. En niet alleen dat.. als die oorlog aan de gang is kan er van alles gebeuren en ook bij mijn strijd met Jellal,"Mijn blik werd zachter en ik probeerde te glimlachen naar de eventueel angstige gezicht van Pelangi. Ik wilde haar niet zo angstig zien, echt waar. Maar het leek er helaas wel op dat ik weg moest gaan, want ik voelde het gewoon bij mijn hart en die had altijd gelijk. Ik hees mezelf overeind en liet mijn blik nog één keer over het beeldschone gebied glijden. "Dit is een vaarwel, Pelangi. Hopelijk begrijp je het,"zei ik met een laatste glimlach die ik in een lange tijd zou tonen, en deed toen iets wat ik nog nooit in mijn leven had gedaan. Ik boog me iets voorover en gaf Pelangi een kus op haar wang; het teken van de gelukkige Akis. Ik hees m vlug weer overeind, nog niet walgend van wat ik nou had gedaan, maar het was 'mij'niet, maar de gelukkige 'mij'. Maar het maakte niets uit. Ze was waardevol voor mij. Terwijl ik me een weg baande door de lek en vervolgens de grot, had ik me nog nooit zo waardeloos gevoeld, maar ik had iets wat ik wilde beschermen; Pelangi. -Topic uit
Onderwerp: a lake? &akis 
do sep 20, 2012 6:38 am
