The terrible headache [Akis & Avani]

Het was zeker niet de eerste keer dat ik een luide piep hoorde. Meerdere keren stapte ik per ongeluk op een hond, omdat ik het gebied niet zo goed zag. Alles was wazig voor mijn ogen. Geen wonder dat ik zo nu en dan op een hond stond. Gelukkig was het meestal de staart of een achterpoot, omdat de snelle beesten wel zo slim waren om voor mijn voeten langs te schieten. Liever een achterpoot stuk dan hun hele lichaam. De hond gromde kwaad naar mij, alsof hij dacht dat ik het expres deed. Maar expres deed ik het zeker niet. Ik kon hem alleen niet goed zien. Mijn zicht werd iets beter. Door mijn betere zicht zag ik net op tijd een hond voor mij langs schieten. Ik sprong achteruit, maar door mijn slechte evenwicht viel ik tegen een boom aan, die door mij brak en met een dreun op de grond viel. Ik kreunde pijnlijk, waarna ik met wat moeite opstond. Na heel kort mijn evenwicht te moeten zoeken, vervolgde ik mijn reis. Waar die reis mij bracht wist ik niet, maar in ieder geval zou ik tijdens die reis niet nog een keer op een hond stappen: de wezens sprongen al opzij toen ze mij aan voelden komen. Nog steeds had ik last van verschrikkelijke hoofdpijn en bij haast ieder geluidje leek deze te verergeren. Hier en daar kraakten takjes en blaadjes toen ik mijn voet er op plaatste. Enkele zonnestralen konden door het bladerdek breken en de grond lichtjes verwarmen. Want ja, het was warm in Zielonylas. De meeste wezens zouden hier geen problemen mee hebben, maar een reus die strenge vorst was gewend had het best warm. Zo ook ik. Vermoeid zette ik nog wat stappen, terwijl mijn hoofdpijn mij lichtjes begon te irriteren. Ik slaakte een geirriteerd kreetje en greep met mijn handen naar mijn hoofd. Ik keek op, al werkte mijn bonkende hoofd mij verschrikkelijk op de zenuwen. Ik wist niet of het een illusie was of niet, maar iets verderop zag ik een rivier lopen. Ah, water. Dat hielp niet alleen tegen de hitte, maar hopelijk kon het ook mijn hoofdpijn een beetje verzachten. Nu was ik niet zeker dat dat zou gebeuren, maar proberen kon geen kwaad. Zeker in het geval wanneer een hoofdpijn mij het bloed onder de nagels vandaan haalde.

Met moeite naderde ik de rivier, tot ik aan de oever stond. Voorzichtig ging ik tegen een boom aan zitten, die er toevallig dicht bij stond. Mijn rechterhand liet ik in het water liggen. Ik voelde de koelte in mijn hand kruipen. Het was werkelijk verfrissend. Ik legde vervolgens mijn natte hand tegen mijn pijnlijke hoofd aan. Ah! Het hielp zeker niet tegen de hoofdpijn! Gelukkig wel tegen de warmte die hier heerste. Ik gromde zachtjes, waarna ik mijn rechterhand met een paar zwaaien uitschudde en op mijn buik plaatste. Ik zuchtte met gesloten mond. Ik voelde me helemaal niet goed, maar toch, ik kon niet zielig blijven liggen en wachten tot een lief iemand mij wel wilde helpen. Hier zou iedereen wel twee keer nadenken voor ze een reus gingen aanvallen, maar de grenzen waren niet waterdicht. Zo nu en dan glipte weleens een kwaadaardig wezen dit redelijk vredig land binnen. En nu ik aan kwaadaardige wezens dacht.. Heel vaagjes kon ik me een rode verschijning herinneren, die ene keer toen ik in Horroria was. Ach, dat wezen was nu waarschijnlijk dood. Hij was namelijk alleen. Als je alleen was waren je kansen op overleven niet al te groot. Ik keek naar de lucht, die hier goed te zien was. De hemel was strakblauw, geen wolkje te zien. Enkel een gevleugeld iets. Toen ik het wezen wat beter wilde bekijken sloeg de hoofdpijn echter weer toe. En dit keer pijnlijker dan eerst. Ik slaakte een kreet, waarna ik mijn hoofd met beide handen vastgreep. De pijn verstoorde mijn gedachten. Ik kon niet meer helder nadenken. Daarom stond ik op, wat niet zo'n goed idee was. Door mijn evenwichtsproblemen viel ik weer om, tegen de boom aan, die lichtjes brak, maar niet omviel. Het mooie was dat ik mijn hoofd tegen de boom stootte, wat niet al te best was voor mijn verschrikkelijke hoofdpijn. Ik maakte me hier werkelijk boos om. Niks bleek te helpen tegen die hoofdpijn waar ik al een lange tijd last van had. Ik zuchtte, alsof ik in die zucht alle boosheid had gestopt en het nu wilde wegblazen. Mijzelf boos maken om een hoofdpijntje had geen zin. Het zorgde toch niet voor een snellere genezing. Voorzichtig ging ik wat rechter zitten, waarna ik mijn knieen optrok en mijn armen om mijn benen sloeg. Zwijgend staarde ik naar het water, alsof daar iets zwom, terwijl het eigenlijk best leeg was in dit gedeelte van de rivier.

Grom, dat stomme wezen wilde niet naar mijn wensen gedragen. Hard schopte ik tegen de zij van de feniks aan die eerder mij had 'verwelkomt'in Fanterria. Ik had het wezen weer eens gevonden en gebruikte hem voor mijn doelen. En om het wezen te sturen-want hij zou niet naar mij willen luisteren, wegens veel redenen- had ik allemaal touwen om het wezen gebonden die moeilijk in de fik vlogen en hield deze vast op de rug van het wezen. Het leek alsof ik een paard aan het rijden was met al dat touw en de houding waarin ik zat. Kort grinnikte ik, best een grappig gezicht. Ik zat letterlijk 'feniks te rijden'. Met mijn laars schopte ik nogmaals tegen de zij van de feniks die een luide kreet sloeg, maar te zwak was om tegen te stribbelen. Ze moest rechtsaf, maar de feniks leek niet van richting te willen veranderen en ging nog steeds maar rechtdoor. Ik trok mijn ogen tot spleetjes. Wat een eigenwijze feniks was dat zeg. Dan moest het maar op de ruwe wijze. Ik greep enkele uiteinde van de touwen die om de vleugels zaten en trok deze ruw opzij, zodat de feniks uiteindelijk tegen zijn zin en op een pijnlijke wezen die kant op ging. Een grijns verscheen op mijn gezicht, waarna mijn handen ineens brandden. Ik liet de touwen iets losser vast en keek naar mijn handen die onder de blaren zaten. Oei, maar het moest voor even. Ik moest richting het menselijke gebied, want ik was er een ogenblik niet geweest en om die feniks te vangen was ik ook enorm afgedwaald. Ik greep de touwen weer steviger vast en gaf er een harde ruk aan, waardoor de feniks weer luid een kreet liet horen. Het grappige was ook, dat ik op een soort zadel zat, anders zou ik écht in vuur en vlam staan. Dus die feniks leek nu écht op een paard en bewoog, zoals ik dat wou. De feniks reageerde traag op mijn beweging, maar ging toen wel sneller vliegen, terwijl het wezen zwaar begon te ademen. Het wezen werd dus moe, hea? Dan moesten we het paard laten rusten, tegen mijn zin. Maar anders zou de reis nog langer duren en stortten we neer in niemandsland, en kwam ik nog later aan. Ik boog iets opzij en zag enkel bush bush en geen teken van een open plek. Ow wacht, was dat blauwe stukje niet een..? Ja, het was een rivier! Feniksen hielden niet van water, maar om te drinken wel. Ook had ik een droge keel, dus water zou er wel in gaan. Stevig trok ik dus aan het touw dat bij de poten zat en begon te zakken. Landinggestel.. UIT!~Wacht, een paard met een landingsgestel?

We naderden de grond en de plek met de rivier werd steeds duidelijker. De struiken, flora en fauna werden zichtbaarder naarmate wij de grond naderde. Maar de feniks begreep er niks van. De hele tijd, stijgen, links, rechts en nu ineens naar beneden? Wilde hij instorten, ofzo? Die gedachten zou ik kunnen begrijpen, maar daarom trok ik wat aan de touwen die bij zijn vleugels zaten en trok die wat naar achteren en ook de touwen die de kop bestuurde, terwijl ik de touwen rond de poten lichtjes vasthield. Landen! De ogen van de feniks stonden nog glazig en verward toen we de rivier en de oever naderde. Het moest toch al duidelijk worden? Wat een domme beesten zeg. Ze landen en vlogen de hele tijd, maar vergaten het ineens weer. Hoe kon je dat vergeten? Ik zuchtte, terwijl ik pijn bij mijn handen voelde. De blaren werden telkens groter. Au, daar ging er weer één. Maar ik vergat de pijn en bestuurde de feniks letterlijk, terwijl de oever zeer duidelijk werd. Pas op dat moment kwam er enige herkenning in de ogen van het wezen te staan. Wat had ik de neiging om te facepalmen, maar als ik dat deed viel ik van het wezen af en kwam dan in de rivier terecht. Stevig trok ik aan enkele touwen, terwijl wij de landingsbaan naderde, oftewel de oever. Telkens werd de afstand kleiner, totdat de poten de grond raakte en de feniks automatisch met zijn vleugels wapperde om zijn snelheid te verminderen. Paf! Een deel van de vleugel kwam tegen mijn kop aan. Vlug schoot ik van de feniks af en greep de touwen en bond ze vast aan een boom, zodat het wezen niet kon ontsnappen, maar wel kon rusten. Ik liep droogjes langs de oever, omdat ik even wilde zien waar de rivier nou heenliep. Maar al spoedig zat ik net naast de rivier mijn gezicht te wassen met het water, en mijn blaren. Even keek ik op, naar de omgeving. Waar was ik? Aangezien ik wat stukken herkende, moest het Zielonylas zijn. Vervolgens dronk ik wat van het water dat direct mij van mijn droge keel verhielp. Yum, verfrissing. Mijn hand gleed langs mijn mond om die droog te maken, waarna ik mezelf overeind hees en een stukje doorliep. Ik zou niet al te ver dwalen, want ik moest mijn feniks in de gaten houden. Dat sowieso. Hé! Een vis. Een zilverkleurige vis schoot net weg, terwijl ik mijn katana greep en als een beer bij de oever wachtte tot de 'zalm'binnen handbereik was. Met 1 uithaal wist ik de vis te grijpen met mijn katana en trok de vis ervan af en at het kalmpjes op, terwijl ik nog verder liep. Een enorme voet stak ineens uit, wacht.. 2 voeten! Ik snelde me wat en zag toen een reus aan de overkant van de rivier zitten. Da..Dat was de reus van zo'n jaar gleden. Snel at ik de vis op en verborg mijn katana, terwijl ik probeerde te praten. "Hey, dat is lang geleden zeg,"grijnsde ik breed, waarna ik me op een steen bij de rivier vestigde. De reus zag er niet bepaald goed uit. Misschien werd ze nog mijn eten? Maar het was zo'n groot iets en had menselijke overeenkomten. Bah, alsof je een meisje at. Gatver. Laat maar dan. "Volgens mij, moet je een dokter zien,"zei ik droog, terwijl ik mijn ogen tot spleetjes trok.

Iets verderop hoorde ik rare geluiden, alsof een wezen landde. Met een verbaasde blik keek ik op, maar mijn blik werd nog verbaasder toen ik zag dat het een feniks was. Een feniks? In Zielonylas? Het bos hier zou kunnen verbranden door zijn aanwezigheid! In Grunland waren de bomen aangepast, maar hier zeker niet! Ik slikte. De feniksen wisten dat en bleven dus uit de buurt van dit gebied. Maar deze was hier toch aanwezig.. Dan moest iemand de arme vuurvogel wel hebben gedwongen! Maar wie, of eerder 'wat', was zo sterk om een feniks dusdanig te temmen, dat het beest naar plekken ging waar zijn aanwezigheid niet op prijs werd gesteld? Dat kon alleen maar een mens zijn. Draken hadden niks aan een feniks, reuzen waren daar te groot voor en andere wezens werden weggejaagd door de vliegende vuurballen. Nee, het moest wel een mens zijn. Ik fronste even. Een mens zou zich wel bedenken voordat hij zo'n feniks een brandbaar bos in zou sturen. Of het was een oliedom persoon, of het was een Hunter, wat eigenlijk op hetzelfde neer kwam. Maar in het geval van een Hunter.. Ik ging wat rechter zitten. Een Hunter mocht mij niet zo zien! Niet dat ik me schaamde, maar ik was een goede prooi op dit moment. Nog steeds bleef het moeilijk om een reus neer te halen, maar ik kon beter geen risico nemen. Ik hoorde geluiden, die zowel van de rivier kwamen, als van de nieuwkomers. Ik kreunde even en greep zachtjes naar mijn hoofd. Ik wilde niet al te zielig overkomen, maar die hoofdpijn kon ik eigenlijk niet meer aan. Toch moest ik volhouden. Ook al was ik moeilijk te doden, ik kon niet het zielige prooidier gaan spelen. Ik gromde zachtjes en drukte mijn kaken stevig op elkaar, wat helemaal niet goed was voor mijn hoofdpijn. Met een rare zucht opende ik mijn kaken weer, waarna ik met mijn half scherpe blik de feniksrijder probeerde op te sporen. Alleen lukte dat niet, ondanks dat ik over heel wat struiken heen kon kijken. Wat ik wel opmerkte, was een kleine visachtige in het water. Ik hief mijn wenkbrauw lichtjes op. Wat deed hij nou weer hier? Het zou ook wel. Het was de eigen keuze van die vis, natuurlijk, maar als ik zo'n kwetsbare vis zou zijn geweest zou ik als laatste voor de rivieren van Zielonylas hebben gekozen.

Opeens werd de arme vis met een scherp voorwerp uit het water gehaald. Ik had dit niet verwacht en maakte hierom een vage schrikbeweging, waarbij ik mijn handen van mijn hoofd haalde. Een figuur was aan het vissen met een wapen. Ik slikte toen ik hem wat beter bekeek. Het rode haar alleen al was genoeg om mij te doen beseffen dat ik deze jongen kende. Of beter gezegd, herkende. Hij had ook een vlijmscherp wapen bij zich, waarmee hij de vis had gevangen, die hij inmiddels aan het eten was. Ah, natuurlijk. Mensen waren geen planteneters, evenals ik, maar het moest toch echt alleen maar bij eten blijven! En niet een willekeurig wezen doden en droog 'muhaha' zeggen. Ik walgde alleen al bij het idee.. Jagen voor de lol. Deze jongen was een doorsnee Hunter, dat kon ik zo zien. En dan te bedenken dat ik net nog aan hem dacht. Ik had echt gehoopt dat mijn gedachten waarheid waren, dat deze jongen echt dood was. Maar hij was dus niet dood, daar moest ik maar mee leven. De jongen leek mij op te merken. Natuurlijk, wie merkte mij niet op? Enkel een blinde zou niet weten dat ik hier was, maar dan zou hij me alsnog aan voelen komen. De jongen borg snel zijn wapen op en werkte snel zijn vis naar binnen. Alsof ik hem niet had gezien. Hunters.. "Hey, dat is lang geleden zeg," zei de jongen met een grijns. Ik glimlachte geforceerd. Was ik blij om hem te zien? Nee, zeker niet. Maar wegjagen kon ik niet. "Klopt," reageerde ik enkel met een knikje. Ik probeerde de pijn te negeren. De jongen ging naar een steen toe. Waarom? Om hoger te komen? Dat had nauwelijks zin. "Volgens mij moet je een dokter zien," ging de jongen droogjes verder. Ik keek hem schuin aan. Een.. Dokter? Dokters zoals ze die op 'Aarde' hadden bestonden hier niet. Enkel de slimmere wezens hadden een Carer van hun eigen soort, die wel het een en ander wist over kruiden. Maar ik snapte niet helemaal wat hij met een 'dokter' bedoelde. "Dokter? Bedoel je een soort Carer?" Het zou ook wel. Ik schudde mijn hoofd, wel lichtjes zodat het geen pijn zou doen. "Zo ja, dat heb ik niet nodig. Het gaat vanzelf wel over," ging ik verder. Ik sprak wel de waarheid. Bij een hersenschudding gingen de symptomen meestal vanzelf over. Ik had dus geen Carer nodig, of een dokter.. Of een vage Hunter die mij naar een Carer toe stuurde. Zwijgend bleef ik hem aankijken, hopend dat hij snel weg zou gaan, al liet ik dat niet echt merken.

De reus leek mij te herkennen, door 'klopt'te zeggen met een knikje naar mij toe. Volgens mij, was deze reus niet al te blij als ik gehoopt had om mij te zien, zeker met die slechte situatie waarin ze zat. Maar het scheelde weinig of ik deed hoe een Hunter zou reageren: jagen op een zwak of oud wezen. Zo gedroeg een roofdier zich, en ondanks dat ik een 'mens'was en geen neandertaler, jaagde ik op dieren of in dit geval 'wezens'. Hier was ook de indeling van het voedsel anders en stonden mensen helemaal onder. Als je als mens hier leefde moest je vechten om te overleven en de voedselkringloop aan te passen, zodat je niet meer de 'prooi'voor haast elk wezen was. Stiekem klopt de benaming 'Hunter'niet, en 'Carer' ook niet, maar 'Explorer'deels wel. Je liep door het gebied en negeerde de wezens of deed ze wat om vooruit te komen. Dat waren meer overlevers. Carers waren mensen die vrede met de wezens sloten en Hunters waren de normale mensen die net als ik niet meer als eten wilden worden beschouwd. Volgens sommige mensen en wezens, stonden deze 3 rangen als goed, neutraal en slecht. Tsk, zoiets bestond er niet in de wilde natuur. Goed, neutraal en slecht waren te abstract, zoals wit en zwart, arm en.. rijk. Doordat het zo vaak werd gebruikt op aarde, leden veel mensen eronder en ik ook. En nu in Fanterria leek dat voorbij te zijn, maar nee. De wezens dachten zoals de mensen in hun thuis. Zo abstract. "Tsk," voorzichtig wreef ik over mijn borst, waar het verband nog zat van die dondervogel. Dat wezen had mij aangevallen, toen ik een 'rijk'kind wilde beschermen. Dat wezen.. die kon ik respecteren. Die zag niet alles abstract. Ik hief mijn kop wat en keek de reus recht aan of probeerde het ten minste. Deze reus kende mij nog van die Manticore aanval. Keek zij dan ook al zo abstract?

Ineens keek de reus mij schuin aan, nadat ik over de dokter was begonnen. Huh? Wit deze reus niet wat het was? Kort rolde ik met mijn ogen, logisch. Dit waren wezens, geen mensen. Maar wezens en mensen waren moeilijk te onderscheiden als je naar hun innerlijk keek. Alles zagen ze abstract en behandelden dat ook zo. Zoals deze reus mij kende was zeker 'slecht', 'Hunter' en bovendien 'gevaarlijk'. Ik hield de hand bij mijn borst weg en legde deze naast mij neer. Het was best logisch dat ik dacht dat deze reus wist wat een 'dokter'was. Ik bedoelde maar, mens en wezen leken veel op elkaar en een reus leek lichamelijk er veel op, buiten de grootte. Maar toch moesten er alsnog een soort van 'doktor' in Fanterria zijn. Je had hier zoveel planten en veilige plekken, waardoor het mogelijk moest zijn dat enkele slimme wezens een arts of dokter konden bespelen, right? Misschien noemde ze dat anders, maar als dit een soort 'aarde'was voor wezens, dan moest het wel. Nee, ik was er zeker van. Het moest een andere naam hebben. 'Dokter? Bedoel je een soort Carer?' Ik hief mijn wenkbrauw en kreeg de neiging om mijn pistool te grijpen en te schieten in de enorme voeten van de reus, maar raakte nauwelijks mijn pistolen aan. Ik hield me nog net in. Weer een bepaalde soort mens. Hoe kon dat wezen dat nou zeggen?! Dacht deze dan ook weer abstract, zoals de rest? Ik herhaalde de zin in mijn achterhoofd en kreeg de bevestiging. Dat wezen was inderdaad iemand die abstract dacht. 'Zo ja, dat heb ik niet nodig. Het gaat vanzelf wel over,' zei de reus, waarna ik knikte , maar tegelijkertijd wist dat er wel iets voor was. Op aarde had je genoeg dingen tegen hoofdpijn en.. Waarom dacht ik zo? Ik zou die reus niet helpen! Ik was tenslotte geen 'Carer'.

Het water in de rivier begon aanzienlijk sneller te stromen en het geluid van het water begon de omgeving te vullen. Het klonk als een zachte 'gsshhhh' dat de stilte opvulde. Ik was kwaad, meer dan dat op het wezen tegenover mij die last van ernstige hoofdpijn leek te hebben.. Mensen verdelen in groepen was slecht, ow wacht.. Er was geen slecht. Ik snoof kort, terwijl ik wat naar de rivier staarde. Mijn knokkels waren spierwit door de woede, maar deze maakten ik niet tot vuisten en sloeg deze dan tegen de been van die reus. Nee, dat deed ik nog nét niet. Ik had stiekem nog wel wat vragen voor de reus, nu het wezen Masaomi goed leek te kennen. Die reus zou natuurlijk niet al mijn vragen willen beantwoorden-ik was niet bepaald aardig de vorige keer- maar anders moest ik maatregelingen nemen. Maar deze vragen gingen niet allemaal over Masaomi. Ik besloot de reus weer aan te kijken, ondanks dat mijn ogen in vuur en vlam leken te staan door de kokende woede die in mij schold. Maar 1 keer moest ik mij vertrouwen op een wezen, ook al was het maar de vraag of ze zelfs de eerste vraag zou beantwoorden, maar toch deed ik het maar ondanks haar slechte staat. "Hoe is het met Masaomi? En weet jij ook waarom Jellal in een gebied vol grotten zat?"dat waren de eerste 2 vragen. Maar ik wilde uitleg, en ook weten hoe Masaomi nu was. Wraak zou ik wat later op hem nemen, maar voor nu wilde ik meer achter Jellal komen. Ik vertrouwde hem voor geen meter. Hij was.. raar en geheimzinnig. Hij had Pelangi bijvoorbeeld geholpen, zonder iets terug te willen en hij was mannelijk en jong! Hoe was dat mogelijk? Ook had hij Masaomi eerder gered en met hem gereis door Fanterria, maar waarom hielp hij mensen? Dat was raar voor een heks, die ook zo enorm opvallend was. Aandachtig keek ik Avani aan. Zij was een wezen en hopelijk wist zij wat er aan de hand was met die Jellal.

Het leek er op dat de jongen ergens kwaad om was. Wat precies kon ik niet achter komen, want ik kon natuurlijk niet in zijn gedachten kijken. Eigenlijk wilde ik wel weten waar hij zoal aan dacht. Zou hij nu bijvoorbeeld een list bedenken? Hoe hij me het beste om zeep kon helpen? Of was het toch wat anders? Een zacht briesje tilde mijn haar op en zwaaide het voor mijn ogen, zodat er in mijn gezichtsveld wazige lijnen hingen. Ik wilde mijn hoofd schudden om dat haar weg te krijgen, maar bij het besef dat mijn hoofdpijn misschien erger zou kunnen worden door die beweging, besloot ik om dat toch maar niet te doen. Daarom bleven mijn blonde haren voor mijn ogen hangen, tot ik mijn arm optilde en met een vegende beweging de haren naar achteren schoof. Ik liet vervolgens mijn arm weer in de oorspronkelijke rustpositie liggen. Het water dat in de rivier zat leek sneller te stromen, op een of andere manier. Het geluid bereikte mij ook, wat betekende dat het niet al te zacht was. Ik zuchtte met gesloten mond. Alweer geluiden.. Hield het dan nooit op? Ik werd er lichtjes chagrijnig van, die constante pijn, maar ik kreeg ook een soort machteloos gevoel. Alsof ik niks tegen die hoofdpijn kon doen. Het kwam immers van binnenuit. Mensen hadden vast en zeker speciale dingen tegen zulke pijnen. Ja, mensen waren slimme wezens. Soms te slim. Ik richtte mijn blik op de roodharige jongen voor me. Hij had aparte voorwerpen bij zich. Niet alleen dat wapen waarmee hij de vis had gedood, maar ook een ander voorwerp. Zoiets had ik eerder gezien en vooral gehoord. Er kwam een enorme knal uit waar ik ook van schrok. Zou het ook pijn kunnen doen? Vast en zeker. Het was zo'n grote knal, het was onvoorstelbaar als je daar geen pijn bij voelde. De jongen, Akis, keek mij aan, maar nu kon ik duidelijk zien dat hij boos om iets was. Als het aan mij lag, dan moest hij dat gewoon zeggen. Opeens werd het me duidelijk. Het lag inderdaad aan mij. Ergens anders kon het niet aan liggen. De feniks was ergens verderop en voor zover ik wist had hij niet zo'n hoofdpijn als ik. Maar wat had ik dan gezegd? Of had ik zijn plan verpest? Dat zou goed kunnen. Ik zou er niet naar vragen, straks zou hij me nog aanvallen. Ik had geen zin in een gevecht.

"Hoe is het met Masaomi? En weet jij ook waarom Jellal in een gebied vol grotten zat?" De plotselinge woorden maakten mij wakker uit mijn gedachten. Ik keek hem lichtjes verbaasd aan. Waarom wilde hij weten hoe het met Masaomi was? De vorige keer probeerde hij hem nog te vermoorden! Of lag het aan iets anders? Een plan? En dan die andere vraag. Wie was die Jellal? Ik had nog nooit van een Jellal gehoord, of ik had het eens gehoord maar dacht er niet meer aan. Ik nam wat adem om zijn vragen te kunnen beantwoorden, al zouden mijn antwoorden kort en simpel zijn. "Goed," antwoordde ik kort maar krachtig. Ja, dat was wel hoe ik het zou kunnen omschrijven. Masaomi had naar ik wist geen last van een hersenschudding en ook geen andere dingen waardoor hij zich slecht zou moeten voelen. "En een Jellal ken ik niet," ging ik verder. Ik kon me niet zo snel een bekende bedenken die Jellal heette. Misschien was de naam een keer gevallen, of had ik een glimp van hem gezien, maar ik kon me het niet herinneren. Ik besloot te vragen waarom Akis iets van Masaomi wilde weten. "Waarom wilde je weten hoe het met Masaomi is? Je viel hem de vorige keer aan," vroeg ik, dit keer wat luider dan eerst, maar dat was door mijn grote irritatie. Ik irriteerde me niet aan Akis, ik had geen reden om me aan hem te irriteren. Dat zou ook best zinloos zijn. Nee, ik irriteerde me verschrikkelijk aan de hoofdpijn die ik steeds had. Ik gromde, waarna ik mijn hand naar mijn hoofd bracht in een soort facepalm-houding, maar mijn hand zat iets lager. Het was niet mijn bedoeling om het zo veel op een facepalm te laten lijken. Ik richtte mijn blik op de feniks een stukje verderop, zonder mijn hoofd omhoog te bewegen. "Akis, hoe zit het met je feniks?" Ik merkte dat de feniks zich een klein beetje had losgewerkt uit de touwen en daar nog steeds bezig mee was, hier en daar met wat hulp van de honden en katten van Zielonylas. De wezens hadden niet gezien dat de berijder een eindje verderop met een reus aan het praten was. Maar als ze Akis zouden zien, zouden ze vast en zeker vluchten. Ik glimlachte zachtjes met licht ontblote tanden - nee, dat kon ik niet meer tegenhouden - toen ik merkte dat de feniks bijna weg kon vliegen. Alleen zijn poten zaten nog vast. Ik deed niks om de feniks tegen te houden. Waarom zou ik? Ik had geen goede relatie met Grunland, maar ik hield er niet van als wezens zomaar van hun vrijheid werden beroofd. Daarom keek ik naar Akis, nieuwsgierig naar wat hij zou doen.

Ik leek de reus met mijn vragen wakker te maken uit haar gedachten, want haar ogen stonden al die tijd glazig op mij gericht. Ik was benieuwd waarover ze dacht, maar ja het was een wezen. Als ik ineens gedachte kon lezen, dan zou ik de 3 standaard dingen horen; ik wil eten, ik ga slapen, ik ga poepen. Dat zou het vast en zeker zijn. Dat waren de 3 basis eigenschappen van leven, buiten voortplanting. Maar dat was voor elk wezen anders en tja... bah. De eerste drie zou ik zeker horen van een wezen, maar sommige wezens waren iets slimmer en dat gaf ik ook écht toe. Maar ik twijfelde of reuzen erbij hoorde, want deels was het een mens, maar ook gigantisch. Doordat ze zo snel lang worden, moeten ze een eigenschap opofferen, toch? Maar ze waren slim genoeg om over iets na te denken, zoals de vorige keer. Kort grijnsde ik in mezelf. Oja, dat was best vaag. Ze wilde een slaapplaats bouwen, maar die reus was gewond, en haast iedereen was zwak. Enkel de weerwolf leek oké te zijn.Maar goed, de reus tegenover me verzonk weer in haar gedachten. Ze dacht zeker na over een antwoord. Spoedig volgde het eerste antwoord, op mijn eerste vraag over Masaomi's staat na dit alles. 'Goed,' Zei de reus kort en krachtig. Ik werd er nog niet gerust op. Zeker nu ik besefte dat die Jellal steeds vager en vager werd. Waarom deed hij dit alles? Waarom hielp hij mensen? Het enigste waarop ik kon hopen was om informatie te verkrijgen via de reus al verwachtte ik er niet al te veel aan. Het was mijn onderzoek. Ik was een zogenaamd 'Hunter'-dat nergens op sloeg dan 'overlevers'- maar ik zocht ook geheimzinnige dingen uit. Zo'n persoon had ik ook in verschillende animé's terug in Japan gezien met een slechterik die in de schaduw rare gebeurtenissen onderzoekt en uiteindelijk een hele coole persoon werd. Niet dat ik ook zo wilde worden, maar het schoot mij zo net te binnen, want ik leek nu erg veel op hem. Ik plaatste mijn handen op mijn knieën en leunde iets naar voren met mijn blik strak op Avani gericht. Kende zij Jellal? 'En een Jellal ken ik niet,' Mijn mond viel letterlijk open van verbazing. Kende zij Jellal niet? Maar Masaomi had een hele jaar met hem rondgereisd, toch? Hoe kon die reus hen niet 1 keer tegengekomen hebben? Dit was nog vager dan ik al eerder dacht. Wat voor een route hadden ze dan genomen? Misschien kon ik haar erover vragen? Ik opende mijn mond al om de volgende vraag te stellen, maar het leek nu de beurt van de reus te zijn om mij te ondervragen. 'Waarom wilde je weten hoe het met Masaomi is? Je viel hem de vorige keer aan,' vroeg de reus luider. Waarom luider? Al snel zag ik dat ze zich irriteerde aan de hoofdpijn die ze leek te hebben. Voordat ik kon antwoorden onderbrak de grom van de reus mij en maakte ze een vreemde face palm. Ik wist al dat ze hoofdpijn had, dus snapte ik het wel. Ineens werd de blik van de reus op mij gericht, waarna ze naar de feniks had gekeken.

Onee! Kleine wezentjes begonnen de feniks te bevrijden. Luid snoof ik, terwijl de reus een vraag stelde. 'Akis, hoe zit het met je feniks?' Ik reageerde er niet op, en greep mijn 2 pistolen en schoot toen net boven de kleine wezentjes, waarna ze haast door de bijbehorende knal de lucht inschoten van de schrik en toen vlug ontsnapten. "Give me a moment,"zei ik kort tegen de reus, waarna ik me naar de feniks snelde. Grr.. waarom zojuist nu? Ik moest nog reageren op de opmerkingen van de reus! Maar ja, ik moest mijn vervoerwezen niet verliezen. De feniks zag mij verschijnen en krijste luid en probeerde zijn poten te bevrijden met volle haast. Net op tijd greep ik de poot van de feniks en greep de touwen en bond deze super strak over het lichaam van het wezen, waarna ik de feniks drong om mee te lopen. Net bij de reus bond ik de touwen weer stevig vast, maar nog veel strakker, waardoor het wezen niet kon ontsnappen. Mijn blik viel op de reus, waarna ik over haar opmerkingen nadacht. Ik wilde de reus met mijn vragen ook tonen dat er iets mis was met die Jellal, maar zelf kon ik het niet uitvogelen. Het bleef een mysterie die ik zou oplossen. Misschien moest ik eerst over Jellal informeren om tot mijn punt te komen. "Jellal is een jonge, mannelijke heks waarmee Masaomi op reis is geweest door heel Fanterria en de heks die hem van zijn dood had gered, zonder iets ervoor te willen. Laatst hielp hij ook een vriendin van me. En dan komt nu mijn punt.."legde ik uit, waarna ik vervolgde," Waarom zou hij mensen zonder iets terug willen helpen en hij i bovendien ook een man en erg jong... Ook zat hij laatst in een grotachtig gebied wat ik niet begreep. Wat zou hij daar willen doen? En ik wilde over Masaomi weten, omdat hij een tijdje lang door Jellal werd verzorgd en toch in goede staat is," Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Het was toch een vaag zaakje, niet?

Het was duidelijk dat Akis verbaasd was dat ik Jellal niet kende. Dat kon ik zien aan zijn open mond. Gelukkig kon ik aan die open mond niet zien wat hij zojuist had gegeten, ook al had ik hem net een vis zien eten. Maar waarom was hij dan zo verbaasd? Het was toch heel normaal dat je iemand niet kende? Of was het voor mensen opeens heel normaal om iedereen te kennen? Het zou ook wel. Dit was een Hunter, zoals ze deze mensen noemden. Deze mensen waren gewoon.. Raar. Ik bleek hem te onderbreken toen ik een vraag stelde, maar daarna zei hij ook niks meer. Had het iets daar mee te maken, of juist helemaal niet? Opeens hoorde ik een gigantische knal, die mij in elkaar liet duiken van schrik. Deze knal had ik niet verwacht.. Waar kwam hij wel niet vandaan? Toen zag ik de voorwerpen die Akis in zijn hand had. Het waren er twee, een in iedere hand. Dat.. Waren dezelfde voorwerpen waarmee hij in Horroria bezig was! Wat waren dat voor dingen, eigenlijk? Het zorgde in ieder geval voor veel geluid. Geluid.. Ik merkte nu pas dat die knal voor gigantisch veel hoofdpijn zorgde. Ik schreeuwde het uit. Voor kleinere wezens, zoals mensen, klonk het vast heel luid, omdat het voor mij al luid klonk. Ik bracht mijn beide handen naar mijn achterhoofd en drukte mijn onderarmen tegen mijn oren. Au.. Ik kon er echt niet meer tegen. "Give me a moment," zei Akis opeens, waarna hij naar de feniks toe ging. Ik keek op, terwijl ik nog steeds kreunde van de pijn, maar al wel uit die rare houding was. Oh, ik was echt benieuwd hoe hij deze feniks weer in bedwang zou houden! Dat ging bijna niet door het vurige lichaam van de feniks. Het arme beest probeerde uit alle haast te vluchten toen hij Akis aan zag komen. Ik had medelijden met de feniks, al mocht ik feniksen niet zo. Ik slikte toen ik Akis de feniks strak zag vastbinden. Nee, dat was werkelijk afschuwelijk. Hij kon hem ook een stuk vriendelijker behandelen, dan zou de feniks uit vrije wil naar hem toe komen en had je een veel meer betrouwbare vriend. Ik keek naar de grond. Nee, hier ging ik niet mee akkoord. Maar straks ging die jongen mij nog zo behandelen. Nu was ik niet zo dom als een feniks, maar ik was ook een wezen en volgens mij was dat voor die jongen een pot nat. Ik snoof bij die gedachte, maar hield wijselijk mijn mond.

Met zijn 'trouwe vriend' liep de roodharige jongen weer richting mij, waarna hij vlakbij mij de feniks goed vastzette. Ik bleef naar de feniks kijken en ik merkte dat hij ook naar mij keek, alsof hij dacht dat ik hem zou helpen. Ik wilde hem heel graag helpen ontsnappen, maar helaas kon het niet. Ik beet op mijn lip terwijl hem recht aankeek, een duidelijk gebaar dat heel goed mijn situatie omschreef. Met een normaal gezicht keek ik weer naar Akis. Deze leek iets te willen zeggen. "Jellal is een jonge, mannelijke heks waarmee Masaomi op reis is geweest door heel Fanterria en de heks die hem van zijn dood had gered, zonder iets ervoor te willen. Laatst hielp hij ook een vriendin van me. En dan komt nu mijn punt," vertelde Akis. Aha. Dat was dus Jellal. Waarschijnlijk had ik al over hem gehoord, maar nooit echt verder over nagedacht. Ik ging verder luisteren naar wat Akis te vertellen had over deze heks. "Waarom zou hij mensen zonder iets terug willen helpen en hij is bovendien ook een man en erg jong.. Ook zat hij laatst in een grotachtig gebied wat ik niet begreep. Wat zou hij daar willen doen? En ik wilde over Masaomi weten, omdat hij een tijdje lang door Jellal werd verzorgd en toch in goede staat is," sloot Akis zijn zegje af, waarna hij zijn ogen tot spleetjes kneep. Ik knikte en dacht even na, ik moest dit alles even laten bezinken voordat ik iets zinnigs kon zeggen. "Nu ken ik hem niet qua persoonlijkheid, maar.. Misschien omdat het een 'vriendelijke' heks is? Ik bedoel, heksen helpen niet vaak mensen, want net zoals de andere wezens van Horroria haten ook heksen de mens," antwoordde ik, als verklaring waarom hij mensen hielp. "En over die grot.. Hij zou in die grot zijn magie kunnen oefenen. Hij is jong en weet dus niet alles van magie, neem ik aan," ging ik verder. Over dat laatste, van dat hij Masaomi had verzorgd, zei ik niks. Ik hoefde daar niks over te zeggen. Het enige wat ik kon doen was knikken, maar dat had ik net al gedaan. Ik voelde de hoofdpijn weer opdreunen. Ik bracht mijn hand naar mijn hoofd, waarbij ik de palm van mijn hand op mijn slaap legde. "Houd het dan nooit op..?" Ik had het weliswaar zachtjes en in mijzelf gezegd, maar mijn stem was luider. Zelfs het zachtste gefluister van mij was voor een mens te horen. En daar stond ik even niet bij stil.

De reus knikte en leek daarna na te denken. Het was nogal bizar dat ze Jellal niet kende, ondanks dat hij een heel jaar een vriend van Avani onder hoede had genomen en bovendien al redelijk bekend in de omgeving was geworden. Veel wat ik over hem hoorde klopten en heel soms kwam er een roddel voor, maar die werd nauwelijks doorverteld en verdween spoedig weer. Het was zeker zo'n grapjas, maar dit was écht serieus. Ik wilde weten wat er nou écht gaande was met die Jellal. Hij deed het niet voor niks, dat moest gewoon. Hij had ons niet bepaald vriendelijk begroet en zijn blik.. die zei niks goeds. Jellal moest iets verbergen. Ik had écht zin om het luid uit te schreeuwen, maar ik hield me gedeisd, omdat ik geen dier was en bovendien de reus meer irritatie mee kon bezorgen. Op zich vond ik dat geen probleem, maar nu was ze niet meer een stom wezen, maar een informatiebron. Het was nogal wiedes dat ik voorinformatie over een wezen naar een wezen toeging, maar met een wezen die een vijand van mij was? Ik zuchtte kort, en keek de reus weer met mijn rode ogen aan. Ik deed dan ook alles om informatie te krijgen. 'Nu ken ik hem niet qua persoonlijkheid, maar.. Misschien omdat het een 'vriendelijke' heks is? Ik bedoel, heksen helpen niet vaak mensen, want net zoals de andere wezens van Horroria haten ook heksen de mens,'antwoordde de reus op mijn vraag. Direct wilde ik beginnen over die kille sfeer die om hem heen zat, maar de reus was me voor. 'En over die grot.. Hij zou in die grot zijn magie kunnen oefenen. Hij is jong en weet dus niet alles van magie, neem ik aan,' Ik hief mijn wenkbrauw. Zei ze dat nou? Hij heeft juist goede beheersing van zijn magie, volgens velen. Oefening was altijd goed, maar waarom in een gebied vol grotten? Sorry, maar die informatie hielp niet.

'Houd het dan nooit op..?'Kort schrok ik op en zag hoe de reus last leek te hebben van.. hoofdpijn. Mijn mond vormde een streepje. Wat kon ik zeggen? Ik was geen dokter en kon de hoofdpijn niet stoppen en dat was best naar. Ik wilde mijn informatiegever helpen, maar ja. Dat kon dus niet, helaas. Ik was enkel goed in eerstehulp zaken. Op school hadden we een cursus over gehad en zo wist ik het dus. Maar ik wilde mijn aandacht op mijn zo gezegde 'onderzoek'richten, ondanks dat de informatiebron pijn leed. Ik kon weinig doen, buiten mijn eigen idee over dit alles te vertellen en hopen op een interessant antwoord. Misschien hielp het als ik zachter sprak? Wel hoorbaar, maar dan werd de hoofdpijn misschien minder heftig, aangezien die enorm gevoelig leek te zijn voor elk geluidsgolf. Ik opende mijn bek om te beginnen over het eerste punt, maar die klapte al snel dicht. Ik wist al van te voren dat er weinig zinnigs uit zou komen, maar na een paar tellen probeerde ik het weer en nu zou er wel wat zinnigs uitkomen. "Als hij zo'n 'vriendelijke' heks is, waarom straalde hij zo'n kilheid uit en viel hij ons aan? Ik zag aan zijn ogen gewoon dat hij wat van ons wilde, maar toch niks zei.," zei ik zachtjes, waarna ik kort snoof. Die Jellal klopte gewoon niet en ik zou dat uitzoeken! Die kille bruine ogen van hem. Er zat wat achter, maar wat? Dat was wat ik uit wilde spoken. En dat laatste wat die reus zei, over dat oefenen. Daar moet ik nog een antwoord op geven, vanuit mijn perspectief. "Jellal is al best een prof, maar waarom juist in die grotten? Wilt hij niet gezien worden? Het maakt toch niets uit, wanneer wezens zien dat heksen trainen?" Vervolgde ik zachtjes, terwijl ik ter benadrukking mijn ogen nogmaals tot speetjes trok. Ik vertrouwde die Jellal nog steeds niet helemaal. Om kleine dingen op te merken was je bij mij bij het juiste spoor, ik was net een valk. Ik zag alles en daarom vertrouwde ik die Jellal niet. Al diekleine dingen wezen om 1 geheimzinnig iets die Jellal verborgen hield. Vielleicht, kwam ik er achter via de reus. Vielleicht.

Nog steeds werd ik geteisterd door de verschrikkelijke pijn die ik voelde. Nog even en ik zou werkelijk doordraaien. Misschien klonk het alsof ik overdreef, maar ik wenste niemand zulke pijn toe. Zelfs Akis, de roodharige jongen, mocht die hoofdpijn niet voelen. Dat klonk best raar, maar dit gaf meteen al een indicatie over hoe erg die hoofdpijn was. "Als hij zo'n 'vriendelijke' heks is, waarom straalde hij zo'n kilheid uit en viel hij ons aan? Ik zag aan zijn ogen gewoon dat hij wat van ons wilde, maar toch niks zei," vertelde Akis op een zachtere toon die ik nog wel kon verstaan. Ik keek verbaasd op. Hij viel.. Hen aan? Wanneer had die heks iemand aangevallen? Uit Akis' informatie leidde ik een vriendelijke heks, waarom kwam er dan nu informatie over een duistere heks. Nee, dit was raar.. En vooral zeer verwarrend. "Sorry, maar dat zou ik dan ook niet weten," antwoordde ik, iets botter dan ik zelf wilde en ook dat was te merken. Ik zuchtte en richtte mijn blik kort op de grond voor me, die tussen mij en de jongen in zat. "Sorry," prevelde ik zachtjes ter verontschuldiging van mijn vorige reactie. Ik had aardig bot geantwoord en dat terwijl de jongen eigenlijk niks deed, behalve mij ondervragen over iemand die ik nog nooit had gezien. Nee, ook al mocht ik zulke jongens als hem niet, toch verdiende hij mijn botte antwoord niet. "Maar ik heb echt geen idee waarom dat zo zou zijn. Je vorige omschrijving deed mij namelijk aan zo'n 'vriendelijke' heks denken, maar nu ik dit hoor kan ik niet meer aan een vriendelijke heks denken. Zo'n heks is niet kil namelijk en valt ook niet zomaar anderen aan," legde ik mijn vorige antwoord wat beter uit, waarna ik hem weer aankeek. "Jellal is al best een prof, maar waarom juist in die grotten? Wilt hij niet gezien worden? Het maakt toch niets uit, wanneer wezens zien dat heksen trainen?" Ik schudde mijn hoofd, maar legde de palm van mijn rechterhand tegen mijn slaap aan tijdens deze beweging. "Inderdaad, tenzij het gaat om iets wat verboden is, iets wat absoluut niet gezien mag worden. En ik heb zo'n voorgevoel dat het daar om gaat," ging ik verder. Toen het weer wat beter ging legde ik mijn hand weer in de oorspronkelijke rustpositie. Ik hoopte dat het snel wat beter zou gaan, want als het zo door zou gaan zou ik zeker doordraaien.

Ik voelde een scherp iets voorzichtig in mijn bovenarm prikken. Alsof het een reflex was trok ik mijn linkerarm weg, waarna ik vlugjes omkeek. De feniks keek me aan. Hij hoopte vast dat ik hem zou bevrijden, maar dat zou ik niet doen. Niet omdat ik een hekel aan feniksen had, maar omdat ik geen problemen met Akis wilde. Het wezen kraste zachtjes wat in een aparte taal en bijna meteen had ik door dat het de taal van Grunland was. Omdat mijn eigen taal veel op die taal leek verstond ik enigszins wat hij zei, maar lang niet alles. Ik keek even om naar Akis. "Sorry, ik moet hem even iets duidelijk maken," legde ik hem uit, waarna ik me weer naar de feniks wendde en hem in mijn eigen taal duidelijk probeerde te maken dat ik hem niet zou helpen. Omdat mijn taal veel op het Mens leek kon het zo zijn dat Akis er iets van kon begrijpen. Daar dacht ik echter niet aan op dit moment. Een aantal keer begreep het wezen me niet, toen moest ik gebaren gebruiken, maar die waren niet al te groot. Toen de feniks eenmaal een teleurgestelde blik naar mij keek kon ik me weer omdraaien. Maar niet lang nadat ik me had omgedraaid hoorde ik allerlei geblaf rondom ons. "Ze willen de feniks bevrijden," fluisterde ik half in mijzelf toen ik gesprekken in hun taal hoorde. "En ze willen ons weg hebben," ging ik verder. Waarom zouden ze ons weg willen hebben? Ik had immers niks gedaan, enkel Akis had misschien de feniks en de boswezens iets te hard aangepakt. Maar voor de rest had hij geen wezens gedood, dus waarom zou hij weg moeten? Het geblaf en gegrom hield aan, maar nog steeds was geen van hen te zien. Ik hield hier niet van. Een van de honden sprong uit de struiken. Die hond.. Ik herkende hem van vroeger! Het was een roedellid van de roedel die mij vroeger had aangevallen. Ik stond op, ondanks mijn verwarde evenwicht. Ik kon het redelijk goed bewaren nu. De gevleugelde honden kwamen een voor een uit de bosjes tevoorschijn. Ieder lid kon ik herkennen. "Zo, zo, hadden jullie niet door dat jullie op ons roedelgebied staan?" De toon van de hond beviel me totaal niets, ook al sprak hij in het Mens. "Verlaat dit gebied, of wij zorgen er zelf voor. De reus hier weet hoe wij dat doen," ging de reu verder, terwijl hij mij recht in de ogen aankeek. Ik gromde, maar deed niks. Ik ging niet zomaar weg, zeker niet voor een leger miniatuurhondjes - want dat waren ze in mijn ogen. Het waren in feite normale honden met vleugels, waar rode vlekken in zaten die mij de vorige keer zo hadden geplaagd. Alle honden namen een dreighouding aan, net als de leider. Ik bleef echter staan, anders dan de meeste wezens die direct waren gevlucht. Nee, je moest met heel wat meer komen, wilde je mij wegjagen.

De reus keek op van mijn woorden. Ja, het klonk zeker verwarrend voor haar om eerst de beschrijving van een 'vriendelijke'heks te horen en dan mijn beschrijving. Het hielp de reus zeker niet om die twee beelden samen te voegen, maar ik had er ook last mee. Maar ik had het letterlijk meegemaakt, waardoor ik begreep wat ik zojuist had verteld. Zij moest namelijk zich inbeelden, terwijl ze deze Jellal niet eerder had gezien. 'Sorry, maar dat zou ik dan ook niet weten,'had de reus op een botte wijze gezegd, maar ik had zo'n antwoord ergens wel verwacht. Hmm, ik kon weinig met zo'n antwoord opschieten en..Voordat ik verder nadacht, zag ik haar naar de plek tussen ons te kijken; het rivier. Mijn lippen vormden een streep. Wat was er? Ging het over haar botte antwoord? Dan maakte het weinig voor mij uit in principe. Bot of niet, nu zou ik het wel begrijpen. Ik was immers in mijn onderzoekmodus en niet in mijn 'jacht'modus. Nu lette ik juist op wat men zei en bij het jagen kon het me niks schelen. 'Sorry,'prevelde de reus zachtjes, maar ze hoefde dat écht niet te zegen, maar als ze het per sé wilde mocht het heus wel. Een ander persoon zou gelijk geïrriteerd raken en uithalen n toevallig was dat mijn jachtkant. 'Maar ik heb echt geen idee waarom dat zo zou zijn. Je vorige omschrijving deed mij namelijk aan zo'n 'vriendelijke' heks denken, maar nu ik dit hoor kan ik niet meer aan een vriendelijke heks denken. Zo'n heks is niet kil namelijk en valt ook niet zomaar anderen aan,'Kijk! Dat had ik nou ook toen ik over Jellal had gehoord en hem ook tegen was gekomen. Hij voerde iets in zijn schild en ik wilde weten wat dat is! Ik wilde het haast uitschreeuwen om te tonen hoe graag ik het wilde weten. Het geheim achter zijn vage houding. Maar voordat ik het wist volgde een reactie op over mijn idee van die grotten. Dat moest een verband mee hebben, niet?'Inderdaad, tenzij het gaat om iets wat verboden is, iets wat absoluut niet gezien mag worden. En ik heb zo'n voorgevoel dat het daar om gaat,'Ik knikte kort. Kijk, nu schoten we pas op. Daar kon het mee te maken hebben.

Voordat ik het wist hoorde ik zacht gegrom achter me en trok er iets aan mijn vest. Ik wist direct wie of wat het was; een wezen die op een hond moest lijken. Ik deed of ik het niet merkte, maar toen het zo erg werd dat ze ons begonnen aan te vallen en zelfs de reus het opmerkte, toen pas kwam de jager in me naar boven. Ze waarschuwden.. die hondjes! "Hmhmhmh.. kuhhh. haha haha aahhgh hahah haha"Galmde door het gebied heen. Dat was mijn duistere lach, terwijl een schaduw over mijn ogen verscheen en ik van de steen afgleed en op de grond ging taan, richting de gevleugelde honden. "You're kidding!"Vlug schoot ik naar voren en één van hen merkte mijn aanval op en schoot opzij. Iets wat ik opzettelijk wilde. Met mijn andere arm stootte ik mijn vuist tegen zijn kop aan, waarna ik zijn nek greep en deze tegen de grond beukte. Een harde 'boem'was te horen, terwijl wat van mijn eigen bloed op het hondje terecht kwam, omdat ik mijn vuist zo hard tegen de grond had geslagen. Traag liet ik het nekje los en bewoog het beest niet meer. Deze was dood. Een andere hond schoot zigzaggend naar me, en ik greep alvast mijn katana en stond klaar om aan te vallen, toen ik binnen 1 beweging de dode hond greep en deze tegen zijn vriend aansloeg, waardoor het hondje op de grond viel, omhuld met bloed van zijn vriend. Een krankzinnige grijns stond op mijn gezicht. Lekker om oor het lijk van je vriend te worden aangevallen, right? Niemand verwachtte dat! Met 1 zwaai met mijn katana had ik het leven het hondje beëindigd, waarna ik me naar de rest toedraaide. Wie nu?

Ik bleef het wezen voor me strak aankijken. Nee, ik ging echt niet zomaar weg! Dat mochten ze echt wel weten! Ik tilde mijn rechtervoet op en plaatste hem een klein eindje naar voren. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, terwijl ik een hele lage, maar ook een hele zachte grom liet horen. Het was niet dreigend bedoeld, eerder als een soort waarschuwing. De hond negeerde mijn waarschuwing en antwoordde dreigend: "Ik zeg het nog één keer! Ga, of wij nemen maatregelen!" Ik sloot mijn ogen en schudde mijn hoofd, waarna ik mijn ogen weer opende. Ik merkte nu pas dat die beweging niet goed was voor mijn hoofdpijn. Ik hoorde een zacht geluidje, dat langzaamaan steeds luider werd. Was dat niet..? Ik wendde mijn blik naar Akis, die op een haast krankzinnige manier aan het lachen was. "Hmhmhmh.. Kuhhh.. Haha haha aahhgh hahah haha!" Ik werd een beetje bang van deze lach.. Wat was er aan de hand? Waarom lachte hij zo? "A-Akis..?" Ik noemde aarzelend zijn naam, omdat ik niet zeker wist hoe ik moest reageren. Wat gebeurde er? Een van de honden gromde naar Akis, waarna hij opsteeg en naar mijn hoofd toe vloog. Ik richtte mijn blik op het gevlekte en gevleugelde beestje. "Omdat jouw vriend gek is beveel ik jou om te vluchten," siste hij. Ik blies tegen het beestje aan, waardoor hij achteruit vloog en niet goed in staat was om in de lucht te blijven. "We gaan nérgens heen," riep ik vervolgens uit. Mensen konden al niet goed tegen de luide stem van een reus, laat staan de gevoelige oren van deze gevlekte hond. Hij piepte en deed zijn staart tussen zijn achterpoten. "G-Ga, of w-wij n-nemen m-maatr-regel-len," stotterde het beestje. Ik betrapte mijzelf op geen medelijden hebben met de duidelijk lijdende hond. Waarom niet? Werd ik net zo als Akis? "Nee," sprak ik enkel, waarna ik mijn handen over elkaar vouwde en hem uitdagend aankeek. Ik verwachtte nu een flink gevecht, waar ik wel positief over was. Ze waren weliswaar in de meerderheid, maar ik was groter en sterker. En daarbij twijfelde ik niet aan Akis, want de vorige keer - hoe erg dat ook mocht klinken - had hij een stel manticores gedood. Alleen echt sterke wezens konden dat.

"You're kidding!" Waarschijnlijk was dit zo'n menselijke taal die ik niet begreep, want ik had geen idee van wat hij net zei. Het leek wel heel wat op het Horroriaans, maar daar schoot ik ook niks mee op omdat ik niet in Horroria geboren was. De hond beet me, maar dit deed voor mij niet zo heel veel pijn. Ik trok het kleine beestje van me af en smeet hem met een grote kracht op de grond. De hond had niet genoeg tijd om de val met zijn vleugels te remmen en viel dus met een hoge snelheid op de grond. Natuurlijk was het beest op slag dood. Ik richtte me snel op Akis, die intussen honden zat te doden. Oh nee.. Kon hij echt voor één moment niet aan doden denken? Ik kon nog net zien dat hij de nek van de hond greep en deze hard op de grond drukte. Ai.. Nu was het wel nodig om die honden te doden, omdat zij hun territorium tot hun dood zouden beschermen, maar toch vond ik het niet fijn om die honden te zien lijden. Opeens voelde ik een scherpe steek bij mijn wang. Reflexmatig keek ik om, recht in de ogen van een hond die mij had gebeten. Niet lang daarna verscheen een grote groep honden die mij hier en daar beten en krabden. Hmpf, dit was dezelfde tactiek als die ene keer in Zielonylas. Ik stapte naar achteren en brulde luid om de wezens weg te krijgen, wat natuurlijk niet lukte. Voor een beetje gebrul zouden deze honden vast niet bang zijn. Ik merkte een hond op die recht op Akis af vloog. Zonder nadenken tilde ik mijn voet op, die ik tegen de hond aan duwde. Het beestje werd op de grond geforceerd, maar dat was niet het enige. Omdat ik zeker wist dat die hond ons zo verder aan zou vallen drukte ik hem steeds steviger tegen de grond, tot het gewicht hem uiteindelijk te veel was. Zo snel mogelijk trok ik mijn been weer terug. Tijd om medelijden te hebben had ik nu niet. Als ik daar wel tijd voor zou nemen, zouden de honden mij weer aanvallen en daar had ik niet zo'n zin in. Nog altijd probeerde ik de honden van mij af te halen, maar het was haast een plaag. En een plaag kreeg je gewoon niet weg, wat je ook deed.

Plotseling besloot een van de honden dat het slimmer was om mij aan te vallen. Dit zei hij niet, maar opeens sprong haast de hele roedel op mijn lichaam. Dit was net als vroeger.. Niet eens dat ik hier en daar werd gebeten, maar het feit dat alleen ik werd aangevallen, op wat enkelingen na die Akis aan wilden vallen. Alleen wist ik nu zeker dat Akis niet zou vluchten, wat de twee anderen toen wel hadden gedaan. Wat ik nu moest doen, was de leider zoeken, dan zouden ze wel weggaan. Of nee, daar hadden ze de kans niet voor. Ik had immers een belofte gedaan, als ze mij weer zouden aanvallen, zou ik de hele roedel doden. Nu vielen ze mij weer aan, dus.. Een van de honden beet mij bij mijn mond. Met een snelle beweging greep ik de hond met mijn tanden. De hond had dit al voelen aankomen en wilde vluchten, maar ik was net wat sneller en hield beide achterpoten vast. Het beestje begon te piepen, niet alleen van de pijn maar ook van angst. Dat verergerde de aanhoudende hoofdpijn alleen maar. Ik beet steviger in zijn achterpoten, die nu natuurlijk braken. Dat zorgde voor nog meer gepiep. Met gesloten kaken riep ik tegen de hond dat hij stil moest zijn, maar dat verstond hij natuurlijk niet. Sterker nog, het geluid werd nóg luider omdat er een paar honden hun vriend te hulp schoten. Ik twijfelde even of ik dit moest doen, maar dit was een van de weinige manieren om de roedel echt angst aan te jagen. Ik opende mijn mond en hapte in de lucht, zodat de vijf honden die zojuist nog bij mijn mond zaten, nu ín mijn mond zaten. Abrupt stopte het gebijt en getrek op en aan mijn lichaam, terwijl ik nog helemaal niks ergs had gedaan. Ja, nu had ik ze. Waarschijnlijk zou ik zo een belangrijk lid doden. Met tegenzin maakte ik een kauwende beweging. Het gepiep en gejank stierf weg. Omdat ik niet wilde zien wat ik zojuist had aangericht, slikte ik de dode honden door. Het werd stil, heel stil. Voorzichtig gingen de honden van mij af en landden ze woordloos op de grond. Ik beet op mijn lip, had ik wel de goede keuze gemaakt? Ze vielen ons nu niet meer aan, maar ja.. Ook ik werd woordloos. Ik staarde naar de wezens voor me, bang dat ik de verkeerde keuze had gemaakt en dat ze ons zo zouden aanvallen. Maar dat zouden we zo wel zien.

Met een haast dierlijke blik loerde ik naar de gevleugelde honden die daar zaten. Een normale mens zou vast en zeker eerst verrast opkijken. Ik bedoelde maar, honden met vleugels? Kom op zeg, dat is net zo vaag als varkens die konden vliegen. Dan zouden ze weer doen alsof ze vaag bezig waren en gewoon dingen 'zogenaamd'zagen door hersenletsel, maar ja. Tot nu toe was ik geen mensen tegen gekomen die zo over wezens dachten en de waarheid wegdrukten. Maar dat kon nog eens veranderen, want sommige konden er makkelijk omgaan met het feit dat dit een fantasiewereld was. Een grijns sierde mijn gezicht en mijn menselijke tanden werden zichtbaar, al dan niet erg dreigend, het persoon erachter was dat wel. Dit was dan een fantasiewereld, maar in die fabeltjes en sprookjes werd de brute waarheid achtergehouden voor de kleintjes wegens bloed en noem maar op. Dit was helaas de brute waarheid die er heerste. Een enorme reus, een feniks die stevig vastgebonden was en angstig toekeek en 2 dode gevleugelde honden lijken die een rottende geur droegen. Dit werd er buiten gehouden, maar dit was het stukje waarin er écht actie kwam. Er was geen 'er was een'en ook geen 'toen leefden ze nog samen en gelukkig,' Je moest voor je leven strijden en het leek erop dat ik weer moest toeslaan met mijn vlijmscherpe katana die ik stevig vashield, maar losjes genoeg om deze in elke hoek te raken. Wanneer die honden weer dachten mij aan te vallen stond ik klaar hun een lesje te leren. Diezelfde grijns van eerder werd nog wat breder, toen ik de geur van bloed haast kon proeven. De geur van bloed was wel erg sterk voor maar 2 lijken. Er moesten meer doden zijn, dat was zeker. Of deze honden bloedden veel? Ach, boeien! Ik hield de katana iets achter mijn rug en keek elk van de slachtoffers aan. Zo, wie durfde mij aan te vallen.. of beter gezegd, zijn leven te beëindigen? Het leek even stil te zijn bij die honden, totdat ze zich allemaal ineens op de reus naast mij stortten. Waar0- laat maar. Ik was dus hen de baas en nu zich op een reus richtten? Waar sloeg dat op/ Een reus was sterk, hoewel.. Dat moest toch. Een reus hoorde zich te kunnen verdedigen, dus .. hulp? Nee, dat had ze niet nodig. Kalmpjes bleef ik daar maar staan en keek naar het schouwspel tussen de reus en de honden. Voordat ik mijn aandacht totaal op haar had gevestigd, zag ik een hond onder Avani's enorme voet zitten en bewoog het ventje niet meer. Hij had zijn vrienden gejoind in de hemel. "Tsk,"snoof ik minachtend. Enkel pletten? Ach, wezens onder elkaar.

Maar vanaf dat moment ging alles te snel om nog te volgen. Het was net of ik een filmpje doorspoelde om het spannendste moment te zien, want wat ik toen zag.. Omg, dat kreeg ik nooit meer uit mijn kop. Zelfs ik raakte er verrast van, een jager die van leed van wezens hield die bij zoiets stil werd. Ik wist gewoon niet of ik nou erop moest reageren en zo ja, hoe? Zwijgend verdwenen de geluiden van de honden die in Avani's mond vastzaten, waarna het stil werd en de reus kauwde en toen deze honden inslikten, alsof het écht voedsel was. Mijn rode ogen werden groot, maar waren niet zichtbaar door die schaduw die nog over mijn ogen hing, maar.. h-hoe? Ook leek de reus verrast van te zijn, wat logisch was.. maar.. Ik schudde mijn kop even en verwerkte dat beeld even een paar tellen lang, waarna ik me weer naar Avani toedraaide en mijn rode ogen zichtbaar werden. De klap was zo groot dat ik even 'uit'was en mezelf werd. "Uhh.. Laat maar,"Ik wilde een sarcastische opmerking maken, maar nee... dit was té bruut. Zou ik verder gaan met mijn onderzoek? Ach, ik had niks anders. "Dus.. Jellal.. "Begon ik, maar toen werd ik onderbroken door iets luids dat vanuit mijn feniks kwam. Ik draaide me om en zag toen achter de feniks-die helemaal stil was geworden na de gebeurtenis- hem losmaken. Luid snoof ik en dreigde ik terug te vallen in mijn 'jager'modus, maar toen ik de schim herkende viel mijn mond open. Die schim.. Dat was Jellal! Hij maakte de touwen kalmpjes los, waarna hij kalm knikte naar mij en de reus. H-Had hij alles gezien en gehoord? De feniks rende direct naar mij toe en schuilde achter me met trillende pootjes. Huh? Waarom schuilde dat beest achter mij na dit alles? Voetstappen hoorde ik mijn kant opkomen en voordat ik het wist keek in de bruine ogen van Jellal. Luid snoof ik. "En..?"snauwde ik hem toe. Wat wilde hij?

Toen ik merkte dat opeens iedereen stil was drong het tot mij door dat ik iets ernstigs had gedaan. Zelf vond ik het ook erg, maar nu walgde ik al helemaal van mijzelf. Ik was niet eens kwaad toen ik het deed. Waarom, in Rocsnaam waarom, deed ik het dan? Ik zuchtte en keek weg, terwijl een misselijkmakend gevoel mij bekroop. De honden keken mij rillend aan, alsof ik een groot monster was dat alles en iedereen op de meest gruwelijke wijzes doodde. En op dit moment hadden ze helemaal gelijk. Sorry zeggen had nu helemaal geen zin, daarom deed ik de moeite niet om dat woord uit te spreken. Ik trilde, omdat ik niet wist wat ik moest doen. De levens waren voorbij, in een keer. Er was helemaal niks wat ik kon doen om die levens weer terug te halen. Ik opende mijn mond om wat te zeggen, terwijl ik nog steeds naar de boom voor me staarde. "G-Ga," fluisterde ik haperend naar de nog levende roedelleden. Ze hadden echter geen plek waar ze naar toe konden gaan, geen leider waar ze zich veilig bij konden voelen. Onder de slachtoffers zat ook een belangrijk lid, nee, het belangrijkste lid van de roedel. De alfa. Ik had nu alle hoop van de roedel doorgeslikt, alsof het niets was. Daarom bleven de honden staan, terwijl ze een onderdanige houding aannamen. Ik gromde en haalde adem. "Ga," brulde ik luid naar de roedelleden, terwijl mijn gezichtsuitdrukking nog steeds geschokt stond. Hoe had ik dit kunnen doen? Gelukkig renden de honden al snel weg. Even keek ik omlaag naar Akis. Deze zweeg ook. Waarschijnlijk was deze ook stil geworden door mijn actie. "Uhh.. Laat maar," begon Akis, maar hij zweeg weer. Zelfs een opmerking zat er niet in? Wat was er nou? Was ik werkelijk zo erg? Ja, besefte ik me, toen ik een vieze smaak in mijn mond voelde die me, vanwege de herinneringen aan net, een verschrikkelijk gevoel gaf. Ik was erg. Ik wendde mijn blik naar de grond. Mijn ademhaling werd zwaarder en sneller, maar haperde ook enigszins. Om mijn frustratie te uiten balde ik mijn vuisten, waarna ik een luide, gefrustreerde kreet slaakte, die over het hele gebied te horen was. Nu wist iedereen in heel Zielonylas dat er een gestoorde reus rondliep die honden at in plaats van ze op een andere manier te doden. Geweldig.

"Dus.. Jellal," begon Akis, waarna ik hem een kwade blik schonk. Dacht hij werkelijk dat ik na dit alles nog in staat was om een normaal gesprek te voeren? Ik gromde en draaide me naar hem toe. Ik stond net op het punt om heel wat dingen te schreeuwen, maar iets hield me tegen. Ik merkte in mijn ooghoek dat de feniks los werd gemaakt door een mysterieus figuur. Hem kende ik niet, maar ik was wel enigszins blij met hem, omdat hij de feniks bevrijdde. In plaats van weg te vliegen schoot hij direct achter Akis. Voelde hij zich veiliger bij Akis dan bijvoorbeeld bij mij of bij die vreemdeling? Ik gromde en keek naar de grond. Mijn pupillen vernauwden zich, terwijl ik weer begon te trillen. Ik merkte wel dat de blauwharige jongen naar Akis toe liep, maar daar besteedde ik niet al te veel aandacht aan. Dat kon ik niet meer. Ik keek om naar de boom die vlak naast me stond. Bij het besef dat ik me beter kon afreageren op deze boom dan op de twee jongens, tilde ik mijn gebalde vuist op en ramde ik deze tegen de boom aan, waarna het topje brak en met een dreun op de grond viel. Ik voelde me nu heel raar, na deze boom vernield te hebben. Ik walgde van mijzelf, maar op de een of andere manier werd ik ook heel kwaad. Zelf snapte ik ook niet waarom. Ik hoorde Akis wat zeggen, maar voelde geen hoofdpijn meer. Dat was de druppel. Ik duwde al schreeuwend mijn vuist tegen een andere boom aan, die toevallig dichtbij stond. Het leek haast alsof ik een draak in zijn 'fury' was, maar het grote verschil was toch echt dat ik mijzelf nog in kon houden - wat sommige reuzen zelfs al niet konden - en dat ik me achteraf alles kon herinneren. Opeens draaide ik me om en stapte ik op het groepje af. Vlak bij het groepje stampte ik eenmaal met mijn voet op de grond, alsof ik hen aan wilde vallen. Diep van binnen stapelde zich alleen maar meer walg op, terwijl ik daar juist zo gek van werd. Ik gromde. Zojuist had ik nog tegen mijzelf gezegd dat ik ze niet aan moest vallen, waarom deed ik dat dan toch wel? Ik bleef daar staan, maar als een van hen een beweging of een geluidje zou maken, kon ik op een gevaarlijke manier reageren.

Ik voelde enorme warmte achter mij zitten die van de feniks afkwam en telkens bedacht ik me weer dat deze vuurvogel liever voor mij koos dan de reus of Jellal. Ik had honden gedood voor de ogen van het vurige wezen, maar.. tja, vergeleken met de reus was ik minder geweldadig. Dat klonk nogal vreemd in mijn oren en zeker in die van anderen, maar de reus had mij overtroffen door die honden werkelijk waar op te eten. Mijn blik gleed terug naar de heks, die waarschijnlijk het hele gesprek over hem had gehoord. Ook wilde de feniks niet met hem te maken hebben, ondanks dat het wezen hem niet kende en goed kon inschatten. Alsof Jellal gewoon lucht was en niet bestond, maar hij stond voor me met zijn blik op mij geplaatst. Zijn bruine ogen die niet van mij afgingen, maar Jellal leek ook nauwelijks te knipperen en bleef als een pop voor mij staan met een felle blik in zijn ogen. Ik schudde mijn kop kort, toen ik de seconden ging tellen dat Jellal niet bewoog. Steeds kwam er een tel erbij, totdat de reus de rust verstoor door iets vaags. Veel aandacht gaf ik de reus niet, want dat was het beste wat ik kon doen. De feniks kroop nog dichter bij me en zwakte zijn eigen vlammen af om mij niet te verbranden. Raar wezen toch. Al snel had ik me weer gefocust op Jellal, maar tot mijn schrik stond er niks voor me. Enkel het riviertje dat kalmpjes stroomde en de reus die enorm vaag deed. Een stilte volgde, totdat de reus haar blik op mij had gevestigd, alsof ik de laatste muis over was van een hele familie en de reus een hongerige huiskat was. Haar ogen keken heel waarschuwend naar mij en het leek alsof ze bij elke beweging dat ik zou maken mijn lichaam op een steeds andere manier zou breken. Het enigste waar ik van bewust was, was dat Jellal er eigenlijk niet was en dat deze reus voor mij niet zichzelf was. Haar aanvallen zou geen zin hebben, en in deze staat kon ik geen informatie weer verkrijgen. Ik had weinig keus dan door te vluchten of beter gezegd te vertrekken. Ik was immers al klaar en deze reus had rust nodig. Maar hoe kwam ik uit deze situatie waarin de reus mij nauwlettend in de gaten hield? Yes, ik wist het al terwijl ik de vraag in mijn gedachten stelde. Ik begon zoveel mogelijke bewegingen te maken en maakte verschillende geluiden, terwijl ik naar de feniks wenkte dat we zouden vertrekken. Deze feniks wilde net zoals ik vertrekken. Zigzaggend rende ik richting de feniks die klaarstond en de luchtruim inschoot. De zadel zat er nog en ik kon verder 'feniks rijden'. Informatie was niet erg opvallend geweest, maar wie weet. kon ik er wat mee. Nog een laatste keer keek ik richting de reus en zwaaide heftig. "Doei, alïen moeder!"waarna ik weer de touwen greep en verdween. Alïen moeder... zo leek deze reus.