Flying like a bird in the sky.

Ik opende mijn ogen, mijn witte ogen. Vogels zaten op mijn schouders en floten hun laatste lied. Hoog boven in de boom zat ik, ik een elf. Mijn korte haren waaide in liefkozende wind. Die liefkozende wind was als een liedje die fluisterend in mijn oren werd geblazen. Het verenpak van de vogels die op mijn schouder zaten gingen regelmatig op en neer, als teken dat ze ademde. De warme zonnegloed van de ondergaande zon, gaf een gouden gloed aan de bomen. De blaadjes werden liefkozend van de bomen gerukt om vervolgens langzaam naar beneden te dwarrelen en de aarde te raken. Alles leek in slomotie te gaan. Opnieuw stofen een paar bladeren op, toen een koude winterbries langs me heen gleed. De bries gleed door mijn witte haren. Die in het zonlicht een paarse, blauwe gloed kregen. Mijn bleke lichaam was gehuld in een wit jurkje en op mijn rug zaten twee grote vleugels. De vleugels waren wit, bijna doorzichtig, maar erg sterk. Ik kon er lang mee vliegen en ook snel.

Toen de zon helemaal onder was en de avond viel, vlogen de vogels van mijn schouders af om naar hun nesten te gaan en een veilige plek voor het slapen te vinden. Ik zweefde uit de boom. De takjes kraakte zachtjes onder mijn blote voeten. Ik vloog meer dan dat ik liep en had dus geen schoenen aan. Mijn ouders hadden mij vroeger een engel genoemd. Ik had een fluwele stem, een huid die van porselein leek en ogen waarin je je alles in kon verbeelden. Mijn handen gleden langs mijn haren heen, waar een zwarte strik in zat. Mijn haar was middellang, er kon nog net geen staartje in. Ik wapperde een keer met mijn vleugels en voelde de drang om te gaan vliegen. Ik steeg op en vloog boven de bomen. Vogels vlogen mij voorbij, om naar hun vertrouwde huis te gaan. Ik genoot van de wind die liefkozen langs me gleed en voelde me één worden met de natuur. Plots, toen ik mijn ogen opende, zag ik een zwarte schim in het bos. Het was te groot voor een vogel, dus moest het iets anders zijn. Nieuwsgierigheid bekroop me en langzaam daalde ik neer. Ik landde voor het wezen neer , zo noemde ik alles dat ik niet kende, en begroette het met een glimlach op mijn gezicht.

[flut ._.]

Lange, dunne vingers streken zachtjes over een paar gitaarsnaren heen, terwijl de eigenares met gesloten ogen van het vrijkomende geluid genoot. Waar het raar zou klinken voor een normaal iemand die gewend was aan het versterkte geluid van de elektrische gitaar, klonk het bij haar meer als een zegen. Natuurlijk was ook zij aan de harde muzieknoten gewend die uit de versterker hoorde te komen, maar sinds ze door dit gebied heen trok, was elk geluid die haar dierbare gitaar maakte een remedie om niet door te draaien. In eerste instantie was ze doelloos wat akkoorden gaan spelen, om het tintelende gevoel in haar vingers weer te voelen, telkens als ze op het voorwerp speelde. Langzamerhand was ze overgegaan naar akkoorden die langs elkaar afliepen, alsof ze een bekend lied aan het spelen was. In werkelijkheid speelde ze gewoon een paar passende stukken achter elkaar, waardoor het iets weg had van een lied. Daarna switchte ze naar liedjes die zowel bekend als vertrouwelijk voor haar waren. Zingen deed ze dit keer echter niet, wat normaal gesproken een normale routine voor haar zou zijn geweest. Het was niet zo dat ze bang was dat anderen haar stem zouden horen, maar meer het feit dat ze nu gewoon van het geluid van haar elektrische gitaar wilde genieten. En dat deed ze ook. Met volle teugen.

Cynthia stopte niet met spelen. Ze wist niet hoeveel tijd er was verstreken, maar lette daar eerlijk gezegd ook niet zo op. Ze was zo opgelucht toen ze opeens wakker werd met een normaal mensenlichaam. In het begin voelde het zo vreemd aan. Ze moest opnieuw wennen aan het hoogteverschil, aangezien ze als draak natuurlijk veel groter was geweest en natuurlijk verder van de grond was verwijderd. Dat nam niet weg dat ze blij was weer terug in een mensenlichaam te zitten. Het was fijn geweest voor zolang het duurde, maar ze zou nooit van haar drakenangst afkomen en daar was ze zich ook bewust van. Daarbij behoorde zij bij het deel van de mensen die de wezens met rust lieten, omdat dit niet eens haar eigen thuiswereld was en ze niet wilde worden bestempeld als zo’n veracht persoon. Mocht dat groepje mensen überhaupt bestaan, want daar was ze zelf niet eens zeker van. Het enige lesje dat ze in die korte periode had geleerd, was dat ze nog altijd van mensen walgde en het enkel erger was geworden hierdoor. Ze hoopte dat Avani het ook veilig en wel weer tot reus had uitgeleefd. Ze wist nog goed hoe de reuzin als klein, nietig mensje in de problemen had gezeten en dat door een mens die zichzelf niet kon bedwingen als wezen. Zij, als draak nog wel, had het toch ook kunnen uithouden? Zij, als draak, had de drang niet gevoeld om zinloos bloed te laten stromen. Ze had er niks voor gevoeld om mens noch wezen aan te vallen, zelfs al had ze alle macht ertoe.

Het zwartharige meisje stopte met het strijken over de gitaarsnaren. Ondanks het feit dat haar arm moe was en ze waarschijnlijk later spierpijn zou hebben, was ze doorgegaan. Nu was het echter welletjes geweest, naar haar mening. Ze had genoeg gespeeld. Daarbij moest ze maar eens verder trekken, aangezien ze best honger had gekregen na al die beweging. Het was natuurlijk geen sport, maar een muziekinstrument bespelen kostte ook energie en die energie kreeg ze immers van voedsel. Nu die energie op was, kwam uiteraard de drang naar eten opzetten. Cynthia pakte haar gitaartas en legde haar gitaar er voorzichtig terug in, waarna ze hem even aanstaarde in al zijn glorie en de tas toen dicht ritste. Wonder boven wonder had hij het tot nu toe nog weten te overleven en ze kon voor niks anders wensen dan dat. Haar gitaar moest en zou met haar mee gaan en ze zou hem van enige schade beletten, koste wat het kost. Ze stond op en plaatste haar gitaar zorgvuldig op haar rug, waarna ze haar paarse muts nog even corrigeerde op haar hoofd en verder wilde lopen, maar staakte meteen haar bewegingen toen ze iets voor zich zag… Tja… Landen? Verbaasd keek ze op en zag een mens voor zich staan. Pas toen ze beter keek, merkte ze de vleugels op het meisje haar rug. Geen mens dus. Cynthia keek haar vragend aan toen ze haar leek te begroeten, maar ze wist niet zeker of ze wel aandacht aan het meisje moest schenken. Ze zag er vriendelijk uit, maar het zwartharige meisje wist wel beter. Ze wist uit ervaring dat ze niemand moest vertrouwen. Ze besefte echter dat ze geen andere keus had dan terug te begroeten, aangezien het meisje met de vleugels haar pad blokkeerde. “Euhm… Hallo…?” antwoordde ze twijfelend, maar behield een neutraal gezicht. “Kan ik… Je helpen?”

De takjes kriebelde onder mijn voeten, het voelde rustgevend aan. Mijn humeur was goed, een glimlach stond op mijn gezicht. Ondanks de oorlog die aan de gang was. Veel had ik er niet van mee gekregen, alleen dat de wezens en mensen eindelijk ten strijden zijn getrokken. Ik zou nooit zo laag zakken. Dat ik zo egoïstisch zal zijn om te vechten voor Fanterria. Natuurlijk, ik hield van Fanterria. Het was mijn thuis, altijd al geweest. Maar het was gewoon egoïstisch als je je huis niet wou delen met andere wezens of mensen. Fanterria was groot genoeg voor ons allemaal. Ik zag het probleem niet en zal het waarschijnlijk nooit begrijpen. Maar wie was ik om dat te zeggen? Een elfje, 13 jaar oud, rond zwervend en zoekend naar het onbekende. Ik trok me weg uit die gedachtes, ik liet die oorlog langs me gaan. Maar zou dat wezen voor me het ook doen? Ik keek naar het meisje die voor me stond. Was het een mens? Daar leek het wel op. Het meisje had mooie lange zwarte haren, maar verborg die door een muts. Ik zette een stapje dichterbij, mijn ogen waren gericht op de grote tas die op haar rug zat. Wat zou daar in zitten? Nieuwsgierigheid borrelde op, maar ik probeerde het te negeren. Ik zou het liefste nu naar het meisje toe rennen en die grote tas open doen. Maar laten we dat maar niet doen.

Het meisje leek mij niet te vertrouwen, ik begreep het en nam het haar niet kwalijk. Er liepen genoeg wezens rond die je liever niet tegen kwam. “Euhm… Hallo…?” zei het meisje voorzichtig. De welbekende glimlach lag nog steeds op mijn gezicht. "Hai hai!" zei ik opgetogen en zwaaide een keer naar haar. Ja, ik was niet zo voorzichtig. Ik was erg open, ook tegen vreemde mensen. Dat maakte je leven gewoon zoveel beter, maar ook spannender. Niet iedereen was namelijk aardig tegen een opgetogen elf. Ik keek het meisje met mijn twinkelende witte ogen aan, maar zij behield haar neutrale gezicht. Wat ik zelf knap vond. Uit ervaring wist ik dat mijn vrolijkheid en drukte soms aanstekelijk kon zijn. “Kan ik… Je helpen?” vroeg het meisje. Ik knikte even kort en huppelde naar haar toe. Ik wankelde een beetje op mijn benen. Het was echt moeilijk om te wennen aan lopen. Wanneer was de laatste keer dat ik had gelopen? 3 weken geleden? Zo iets ongeveer. Ik zuchtte en versnelde mijn tempo. Wat ik niet had moeten doen. Ik zag de wortel van een boom te laat en viel met een plof op de grond.

Ik bleef even verbaasd liggen, maar toen ik eenmaal besefte dat ik was gevallen begon ik hard te lachen. Ik rolde op mijn rug en stond op. Ik stopte met lachen, maar grinnikte nog wat na. Soms ben ik echt heel klunzig, dat blijkt wel weer. Met een glimlach zweefde ik naar het meisje toe. Ik was nu slim en vloog net boven de grond, wat me goed af ging. Ik ging met een speelse glimlach voor het meisje staan, die torende boven me uit. Ik was klein voor mijn leeftijd, waar ik niet mee zat. Ik keek het meisje aan met grote pret oogjes. "Wat zit er in die tas?" vroeg ik. Nieuwsgierigheid borrelde op, terwijl ik naar de tas wees die op haar rug zat. Het liefst zou ik nou op haar rug springen, de tas eraf halen en kijken wat er in zat. Maar dat leek me niet zo'n goed plan. Het meisje zou me dan al helemaal niet vertrouwen. Plots schoot me iets te binnen. "Ik ben Ima! En wat is jouw naam?" vroeg ik terwijl ik haar met twinkelde oogjes aan keek.

Cynthia voelde zich ongemakkelijk worden toen ze het meisje naar haar zag kijken. Ze richtte haar grijze ogen voor een moment op de grond, maar dat leek geen effect te hebben, aangezien ze de ogen van haar metgezel nog altijd op haar voelde branden. Vanuit haar ooghoeken merkte ze dat de persoon een stap richting haar deed, waardoor zij automatisch een kleine stap terugzette, niet zeker wetend of ze het wel moest vertrouwen. Niet alleen vanwege de vorige gebeurtenissen waarin haar wereld op z’n kop stond, omdat ze een draak was, maar ook omdat ze voorheen al niet zeker wist wie wel en niet was te vertrouwen in Fanterria. Daarbij vertrouwde ze niet zomaar iemand. Hij of zij moest wel heel erg haar best doen om Cynthia’s vertrouwen te winnen. En tot nu toe was Avani de enige die dat redelijk was gelukt. Het zwartharige meisje schrok op doordat de elf voor haar wild begon te zwaaien en haar vrolijk begroette. Ze wist niet zeker of het nog wel een goed idee was om hier te blijven en of ze nog wel veilig was hier. Haar twijfels ebde echter al een beetje weg toen ze de twinkelende, spierwitte ogen van het meisje zag. Iets in haar vertelde haar toen dat deze elf geen kwaad in de zin had, en hoewel ze daardoor een tikje opgelucht raakte, wist ze dat ze nog altijd op haar hoede moest blijven. Datzelfde iets had haar eerder namelijk al verteld dat er iets onheilspellend stond te gebeuren. Ze wist niet wat of waarom, maar ze kreeg het gevoel dat ze binnenkort echt voor haar leven moest vluchten en dat ze niet zomaar door iemand gered zou worden. En die gedachte was niet bepaald eentje die ze nodig had of waar ze op zat te wachten.

De onbekende elf kwam vervolgens op haar afgehuppeld. Cynthia verstijfde even, hopend dat het meisje niet al te dicht in haar buurt kwam. Ondanks de dingen die ze hier had meegemaakt, behield ze toch liever een afstand tussen haar en iemand anders in. Niet alleen omdat ze niet wist of ze het wel moest vertrouwen, maar ook omdat ze nog altijd dat beetje privacy wilde behouden. Ze had niet alleen een muur om zichzelf heen gebouwd van binnen, maar ook van buiten. En die muren zou ze kostte wat het kost beschermen van indringers. Niemand had daar immers wat mee te maken. Cynthia was zo gefocust op haar eigen gedachte, dat ze het niet zag aankomen dat het meisje zou vallen. Blijkbaar was ze over een boomwortel gestruikeld en had haar evenwicht niet meer kunnen bewaren. Niet dat het elfje daar een probleem mee had, aangezien ze gewoon op haar rug rolde en begon te lachen. In eerste instantie bekeek Cynthia haar droog, maar kon het niet laten om ook even een kleine glimlach op haar gezicht te toveren. Eentje die eens niet geforceerd was. Het was toen dat ze zich besefte hoe ze zich aanstelde. Deze ‘persoon’ zou haar niks aan willen doen. Het meisje zou daar waarschijnlijk nog niet eens aan durven denken. Ze was daar zelfs nog te jong voor. Cynthia gokte dat ze zelf een stuk ouder was dan het elfje. "Wat zit er in die tas?" Geschrokken kwam ze weer terug op Fanterria en merkte dat het meisje vlak voor haar neus stond. Niet alleen was nu duidelijker te zien dat Cynthia groter was dan haar, maar ook dat de nieuwsgierigheid in diens ogen waren af te lezen. Cynthia’s glimlach verdween, maar er was geen enkel spoor van irritatie te zien op haar gezicht. Ze was enkel lichtelijk verward, maar ook dat was amper af te lezen.

Voor ze antwoord kon geven op de vorige vraag, stelde het elfje zich voor als ‘Ima’ en vuurde opnieuw een vraag op haar af. Een kleine frons verscheen op haar gezicht, die even snel weer verdween als dat hij gekomen was. “Ik heet Cynthia,” besloot ze toen Ima’s eerste vraag te beantwoorden, waarna ze haar grijze ogen op haar gitaartas wierp, die ze nu een half voor zich hield, terwijl ze band van de tas nog altijd om haar bovenarm zat gewikkeld. “En hier zit mijn gitaar in,” voegde ze daaraan toe. Beseffend dat Ima waarschijnlijk geen idee had wat een gitaar was, net zoals Tonnerre en Avani, opende ze haar mond om uit te leggen wat dat woord nou precies inhield, maar die werd haar gesnoerd toen haar maag opeens tussen beide kwam. Hij wilde voedsel en wel nu. Cynthia sloot haar mond na enkele beschamende seconden en begon te blozen, iets wat te snel gebeurde om voor haar onder controle te houden. Ze wilde het negeren, maar besefte tegelijkertijd dat zoiets waarschijnlijk geen nut had. Haar maag zou uiteindelijk meer gaan protesteren en dat zou voor nog meer beschamende situaties zorgen. Cynthia richtte daarom ook maar haar grijze ogen vragend op Ima, hopend dat die het begreep. Hoewel ze de boel nog altijd niet vertrouwde, zeker niet omdat beelden waarbij het elfje haar vergiftigde in haar hoofd opdoemde, was de drang naar voedsel sterker dan dat. En dat was maar goed ook. Misschien brak het wel de dikke laag ijs bij Cynthia.