a small creek next to me

Hijgend rende ik verder. Met steeds dezelfde vraag in mijn gedachtes. ‘’waar ben ik?’’ Een spoor van vertrapt gras lag achter mij. Mijn rode gympen waren doorweekt door de douw die aan het gras hing. Een licht gehijg kwam uit mijn mond door de lange afstand die ik al gerend had. De boom waar ik eerst nog lag was nu al ver uit het zicht verdwenen. Net zoals de witte draak die mijn begroette. Zijn woorden tolde nog steeds door mijn hoofd heen. “Hoi! Welkom op Fanterria!” mijn regenboog gekleurde haar zat strak in een staart gebonden terwijl mijn staart heen en weer zwiepte. Door de wind die van beide kanten onregelmatig kwam doordat ik kris kras door het gebied heen rende. Een bos kwam in zicht waarna ik stopte met en kris kras rennen en me op het bos concentreerde. Iets trok mij naar het bos terwijl mijn geweten me er van weg hield. Het had niet zo’n vrolijk tintje als de meeste bossen maar dat trok mij er juist naartoe. Ik was niet van al die gezellige dingen en thee feestjes. Zoals ieder meisje dat ik kende voordat ik naast de boom lag. Waar was ik eigenlijk? Het zag er normaal uit voor zover ik het zag en ik kon er gewoon ademen. Zou dat misschien komen omdat ik een shapeshifter ben? Of hoort dat hier zo? Voor als ik niet de enige ben die hier naartoe is gekomen en begroet werd door de witte draak. Ik stopte met rennen doordat ik buitenadem was. Ik was al vlakbij het bos en vervolgde mijn reis lopend. Een gegrom kwam mijn oren binnen. Een grijns verscheen op mijn gezicht waardoor mijn hoektanden zichtbaar werden. Ja, die heks heeft mijn gebit ook verandert tot die van een wild beest. Ik zakte wat door mijn knieën en plaatste mijn handen wat naar voren. De wind kon nog net een windvlaag door mijn mensen haar halen voordat ik vooruit sprong en in een regenboog gekleurde wolf veranderde. Ik begon weer te rennen richting het bos doordat mijn uithoudingsvermogen als wolf veel beter was dan als mens. Ik rende het bos binnen en werd aangestaard door twee rode ogen die mij volgde. Alsof ze aan een stok aan mijn lijf vastzaten bleven ze naar me kijken terwijl ik nog steeds verder rende. Moet dat ding niet eens naar voren kijken voordat hij ergens tegenaan knalt? Ik had gelijk, de twee rode ogen verdwenen tegelijk meet een doffe klap die volgde. Ik schudde even met mijn kop en richtte mijn blik weer voor mij. Nog net op tijd om een bom te ontwijken. Zonet stond daar nog geen bom en was dit een vrij pad? Ik haalde mijn schouders op en rende verder totdat ik bij een open plek aankwam. Mijn maag rommelde en hier was geen enkel eten te vinden. Ja, behalve de wezens die hier waren maar ik wist niet hoe en wat ze waren dus ging ik mijn leven er ook niet op wagen. Ik ging op mijn achter poten staan en veranderde van een regenboog gekleurde wolf in een prachtige paradijs vogel. Even zweefde ik nog boven de grond waarna ik mijn vleugels moest gebruiken om mezelf in de lucht te houden. even leek alles heel langzaam te geen waarna ik als een pijl die zijn boog verliet omhoog tot boven het bladerdak. Vanaf hier had ik een geweldig uitzicht op het gebied waar ik nu was. Ongelofelijk hoe prachtig het hier was. Ik voelde mijn vleugels slap worden wat betekende dat ik weer bijna in een mens zou veranderen. Ik vloog naar een stukje open landschap in een berg gebied. Vlak voor de grond veranderde ik weer in een mens. Net op tijd was ik dus naar een veilige plek gegaan. Ik keek om me heen en zag geenenkel wezen en plofte neer op het gras. Ik hoorde een beekje naast mij kabbelen en glimlachte even. Geen idee waarom. Deze plek deed iets met mij. Terwijl ik nooit zo roze zoete liefde persoon was. Was deze plek betoverd ofzo?

Een groep vogels verliet de toppen van de bomen, terwijl ik grijnzend door het landschap heen rende. Mijn kleren zaten onder de spetters bloed, die allemaal afkomstig waren van verscheidene vogels. Luid gekrijs vormde zich in de struiken, en boven mij, alsof daar allemaal geluidboxen zaten, met enkel het geluid van woedende vogels erop. Ik versnelde mijn pas, terwijl mijn borstkast sneller op en neer ging. Luid vleugel geklap was achter me te horen. Een valse grijns sierde mijn gezicht, omdat ik hier van genoot. Vechten, jagen zat in mijn bloed en zelfs in deze wereld kon ik deze uiten. Deze vogels waren misschien mythisch, maar dat maakte de lol er niet minder op. Nu was het nog leuker hoe ze reageerden. Nu reageerde ze nog heftiger, alsof ze me écht dood wilden hebben en al hun wraak op mij hadden gevestigd. Even sprong ik over een kuil heen, en hervatte mijn sprint die nu zijn tol begon te eisen. Nu kon ik beter dit beëindigen, anders zou ik toch vogelvoer worden.
Haastig keek ik naar de bomen om mij heen, terwijl ik iets zocht, waarachter ik voor hen kon schuilen. Na enkele seconden wist ik een boomstam te vinden, met een kuil erachter en vervolgens de pad die kalmpjes vervolgde. Ja, dat had ik nodig. Ik versnelde mijn pas, waarna ik over de boomstam heen sprong en stevig op de kuil viel. Geen pijn voelde ik eerst. Ik moest namelijk stil zijn. De vogels schoten allemaal erover heen, en vlogen een veilige afstand door. Ik kuchte kort, en besefte dat ik veilig was. Al zat mijn outfit onder de modder. Mijn oranje, zwarte vest en broek wisten bijna helemaal bruin te worden en zelfs een beetje van mijn haar. Ik plaatste mijn achterwerk op de boomstam, en trok de vest van mij af. Een shirt eronder droeg ik niet. Te warm was het dan. Met mijn vest vast, begon ik te kijken, naar mijn broekzak, waar een pistool in zat. Een klein druppel bloed erop verraadde al wat ik de vogels had aangedaan; ik had 1 soortgenoot gedood. Ik moest overleven.
Ontspannend plaatste ik me beter op de boomstam, en keek ik met mijn rode ogen naar de vest die ik vast hield. "Toch is het raar.." Direct keek ik naar de diepblauwe lucht, waarin draken en andere wezens vlogen. Ik was hier sinds een korte tijd beland via een portaal, en voordat ik het wist moest ik écht jagen voor mijn voedsel. Zoals die vogel van net. Kampvuurtje maken, en dan geroosterde kip eten. Water kon ik verzamelen bij de rivieren hier in de buurt, en zo kon ik wel overleven. Het was raar, dat iemand als ik.. Een persoon dat in de stad leefde, dit overkwam. En ik bracht het er nog goed van af. Kogels wist ik zelf te maken, met zwoegen. Deze gebruikte ik ook enkel voor grote prooien. Normaal gebruikte ik mijn katana. Maar die had ik in mijn huis gelaten. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, doordat de zon relatief fel was. De tijd tikte helaas door, dus kon ik beter mijn vest wassen. Spoedig wierp ik de vest over mijn schouder en liep zo naar de dichtbijzijnde meer toe.

Het was een grote,uitgestrekte meer die ik inmiddels vaak bezocht had. Je kon hier prima vissen, en dat was vooral de reden. Het was mijn eerste keer dat ik mijn kleren hier moest schoonmaken, maar het water was zuiver, waarom niet. Ik hurkte bij het rand van het meer en wierp mijn vest erin en maakte deze goed schoon, terwijl verschillende visachtige wezens mij al herkende en naar achteren deinsde. Kort grijnsde ik. "Hey, jullie zijn mij niet vergeten. Wat een schatten zijn jullie." Sarcastisch had ik het tegen hen gezegd, met het besef at sommige van hen mij konden verstaan. Mijn broek deed ik liever niet uit, dus maakte ik enkel de vlekken modder schoon, door het water in te stappen met mijn gympies aan en het modder eruit te halen. Spoedig kwam ik het water weer uit, en was ik klaar om naar huis te gaan.
Met de vest in mijn hand, liep ik kalmpjes naar een grasveld die grensde aan het meer en mij sneller naar mijn huis zou brengen. Deze route nam ik ook vaak. Na jachten had ik last van mijn ledematen, en was het slimmer om deze kortere weg te nemen. Er was nog een langere weg, maar dat was voor dagen dat ik óf meer wezens moest vangen voor een voorraad of dat ik juist een te slechte jacht had gehad. Dus Fanterria... Ik had je al in mijn greep.

Een plofje klonk, en traag opende ik mijn ogen die ik gesloten had gehouden. Ineens keek ik toen naar een meisje van zo'n 16 jaar, met regenboog haar die glimlachend op het gras zat. Ik hief mijn wenkbrauw op, en zag toen dat ik geen vest droeg. Oeps... Snel deed ik mijn vest beschamend aan, en snoof kort. Net op tijd trok een bloosje op mijn wangen weg. "H-Hoi?" Zei ik droog. Veel mensen had ik nauwelijks gezien hier. Dus was het wennen, dat ik een leeftijdgenoot zag. Zeker na al die tijd. "Ben jij een mens" vroeg ik zo serieus mogelijk. Hopelijk had ze me niet zo gezien. B-Beschamend..

Ik plaatste mijn handen achter mijn rug op de grond en steunde op mijn armen. Ik richtte mijn hoofd in de licht een zag een tweetal vogels door de lucht vliegen. Vrolijk vlogen ze om elkaar heen en tsjirpten nog vrolijker. Heen snelvarend ze niet. Ze waren ongeveer zosnel als een mens dat aan het joggen is. Hoe moest ik eigenlijk eten? Moest ik op de wezens hier gaan kagen, moet ik alleenmaar vruchten eten of is er nog een andere manier? Ik richte mijn blikveld voor mij uit. In de beweging gleed er een grote witte streep over mijn pilotenbril. Ik had hem ooit van mijn vader gekregen, geen idee meer wanneer. Schuin voor mij zag ik een jongen zijn broek wassen. Zijn bovenkleding had hij over zijn schouder gegooid. Ik kon nog net een glimp opvangen van zijn broek met rode vlekken. Meestal wees het op bloed. En in dit geval ook als je zijn gezicht zag. De jongen had mij gezien en merkte dat hij geen shirt of iets dergelijks aan had. De jongen had een strakke buik maar niet echt een duidelijk zichtbaar getrainde buik. "H-Hoi?" vroeg de jongen droog alsof dat 'ongelukje' er. Iet geweest was. Een grijns verscheen op mijn gezicht. hij was het eerste mens dat ik hier gezien had. Waar ik eerst rondliep krieoelde het van de mensen als je een stukje liep. Hier kwam ik hem met geluk tegen. "Ben jij een mens" de grijns op mijn gezicht was nogsteeds zichtbaar. "ik zag het wel. Alleen de meeste jongens laten hun buik alleen zien als ze een six-pack hebben. Jij bent zeker nog bezig met je training programma. Of niet soms?"ik haalde mijn piloten bril van mijn hoofd af en liet hem in het gras naast mij liggen. Wel oplettend t een vogel hem niet zo stelen door de glans. Ik haalde het elastiekje uit. In strak vast gebonden haar en schudde even met mijn hoofd om alle haren los te maken. waarna ik mijn elastiekje weer in mijn haar deed met nogwat losse plukte voor mijn gezicht hangen. Met een hand pakte ik mijn pilotenbril en met de andere veegde ik nog wat haren uit mijn gezicht. Ik deed de bril weer op en keek de jongen aan. "vanwaar het bloed?" de jongen zag er al redelijk uit maar had ooknog donkere plekken op zijn broek zitten van het water. Ik ging in kleermakers zit zitten en lechde mijn armen gekruist over mijn schoot heen. De wind begon rustig te blazen en liet wat van mijn haar naar à heren waaien. Voor de zekerheid keek ik achterom of niets ons zou kunnen opmerken. Vanwege mijn 'gave' heb ik genoeg geleerd om in het wild te overleven. Ik vluchtte wel meer dan dat ik vocht omdat de wonden die ik in het dieren lichaam opliep wel zichtbaar werden als litteken op mijn mensenlichaam. En omdat ik natuurlijk weer in een kakkers famillie zat werden ze helemaal van: "oje! Schat, wat is er met je gebeurd! Laat Edward er maar even naar kijken. En ga daarna in bad. Je ziet er niet uit! Je lijkt wel een beest!" gevolgd door nog wat nare opmerkingen van mijn tut zusjes. Hier zou het hopelijk niet opvallen als ik onder de littekens terug kwam. Wat wel een geluk was van mijn gave is dat als ik bijv. In mijn wolvenlichaam in mijn rug een grote Openplek heb opgelopen heb ik er geen last van als ik in een andere dieren lichaam zit.

Een grijns verscheen op het gezicht van het meisje. Als dit een raar fantasie wezen was, werd ik er lekker erin geluisd. Ik moest immers jagen, en dan had ik mijn kans al verloren om het wezen te vangen. Terwijl ik met mijn vinger met de rits speelde, prikte de zon telkens maar feller in mijn ogen. Het was al ergens in de middag, maar toch was het zo warm. De zon was een vuurbal, eigenlijk een ster, maar alsnog leek deze soms de overhand te nemen, ongeacht de tijdstip. Vlug plaatste ik mijn hand weer naast me. De zon zou het moeilijker maken om het wezen te grijpen, áls het een wezen was. 'ik zag het wel. Alleen de meeste jongens laten hun buik alleen zien als ze een six-pack hebben. Jij bent zeker nog bezig met je training programma. Of niet soms?' Gelijk keek ik op. Duidelijk een mens. Direct snoof ik. Maakte het wat uit, dat ik geen six-pack heb? Je moet lenig en flexibel zijn om te kunnen jagen. Met spieren was je zwaarder en werd je mega dom. Ik trok mijn ogen tot spleetjes, terwijl het meisje de pilotenbril afdeed. "Ja, nou goed." Snauwde ik toe, en keek van het meisje weg. Een neppe pruillip had ik opgezet, terwijl een windje langsstreek, en enkele grassprietjes langs mijn broek schoven. Enkele van hen plakten aan de natte, donkere plekken. Deze had ik vlug opgemerkt en weggeveegd. Ik vond viezigheid niet zo erg. Ik was er haast mee opgegroeid, maar van enige schone dingen hiel ik wel van. Kort grijnsde ik, en keek toen de lucht in. De blauwe lucht die tijdloos leek. Ook zo schoon. 'Vanwaar het bloed?' Direct keek ik weer naar het meisje met een verbaasde blik. Bloed? De zwarte donkere plekken op mijn broek hadden me verraden. Lekker dan. Deze donkere plekken greep ik even vast en blies er even overheen om ze sneller droog te krijgen. Ik zat te twijfelen, of ik het haar moest vertellen. Straks was ze een.. Blergh.. Carer. Dan zou het irritant worden, en daar had ik geen zin in. Een meisje zou mijn vijand worden, hoezé. Ik moest voorzichtig zijn. "Ow dit. Van het jagen op wat vogeltjes. " Zei ik zo onnozel mogelijk, terwijl ik in mijn ooghoeken het meisje in een kleermakerzit ging zitten. Ik besloot te hurken en wat naar voren geleund te zitten. Als ik op het gras zou zitten, moest ik terug naar het meer. Maar er was ineens een mens in de buurt van het meer. Dat maakte me nieuwsgierig.

"Hoezo dat regenbooghaar?" Dat was het eerste wat ik aan haar had opgemerkt, sinds ik de grasveld op liep. Zelfs de vriendinnen van mijn vrienden deden nooit aan zoiets. Was zij dan toch een wezen? " Zoiets heb ik zelden gezien. Ben jij toch een wezen." Een dramatisch effect wist ik te creëren, door haar ernstig aan te kijken, maar een lach verliet toen mijn mond voordat ik erg aan had. " Dus.. What are you?" Besloot ik toen met een kleine glimlach te vragen. Als het een wezen was had deze mij al aangevallen, nadat ik over de jacht was begonnen, maar zo niet ook. Dan moest ik maar zien of ze loog. Ik kon de tekenen altijd makkelijk herkennen, door vroeger. Vaak genoeg moest ik dat doen, en mensen ondervragen. De reden hield ik voor mezelf, want mijn leven was hard en dit fantasiewereldje leek gemakkelijker te zijn.

Als een reactie op mijn vraag  greep de jongen een natte plek op zijn broek en  bloes er even overheen. De jongen twijfelde even of hij zou gaan praaten en liet de woorden toch over zijn lippen glijden. "Ow dit. Van het jagen op wat vogeltjes. " of de jongen jaagde voor zijn plezier of hij deed het om te overleven. Als hij het zou doen om te overleven zou dit wereldje mij hier wel bevallen. "oké." antwoorde ik droog. "Hoezo dat regenbooghaar?" kaatste de jongen terug op mijn Vraag. "Zoiets heb ik zelden gezien. Ben jij toch een wezen." ik keek de jongen scheef aan. Alleen door een bijzondere haarkleur kom je iemand toch niet voor wezen uitroepen? "Dus.. What are you?" de jongen liet een kleine glimlach zien. "ik ben een mens net zoals jij. Mijn haar is vanwege de rijke kakkers famillie waar ik uitkom." met deze twee simpele zinnetjes beantwoorde ik de drie vragen van de jongen. Ik herinnerde hem me nog goed hoe mijn famillie reageerde toen ik met mijn nieuwe haarkleur binnen kwam. Onze butler die normaal altijd mijn zijn ogen half gesloten en zijn borst stevig vooruit mijn famille bediende ineens zijn rug bol maakte en zijn ogen tot spleetjes kneep om mijn haar beter te bekijken.  Mijn vader die woedend opstond doordat ik ook niet in de kleren zat die hij voor me klaar had gelegd. Een kopje dat uit mijn moeders handen kwam viel van schrik in vele stukje op de grond. De muziek die door mijn zusje gespeeld werd haakte af met een lage C. "goeden dag. Vader, moeder, zusje. Ik vertrek naar mijn kamer om te beginnen met mijn huiswerk." er was duidelijk plezier in mijn stem te horen waarna ik door de parel witte gang heen liep naar mijn kamer. Voordat ik de met rood bekleedde trap op liep draaide ik nog een rondje in de gang gevolgd door geschreeuw van mijn vader tegen mijn moeder. Met vrolijke sprongetjes liep ik de trap op naar mijn enorme kamer. Waar ik zoals gewoonlijk weer ging tekenen. Door een windvlaag die tegen mijn gezicht aansloeg keerde ik weer terug naar de realiteit. ik pakte een groene pluk haar die tegen mijn gezicht aan sloeg en legde hem achter mijn oor. Ik pakte het uiteinde van mijn redelijk lange staart en legde met op mijn linkerbeen. Mijn staart had dezelfde kleuren als mijn haar alleen waren die op mijn staart waren anders ingelegd dan mijn haar. "ik ben hier net gekomen. Dus weet ik niet wat hier wel en niet kan. Jij ziet eruit alsof je het hier al redelijk kent. De basis van wat hier wel en niet kan zou ik graag willen weten van jou." overleven kon ik wel. Ik wist alleen niet wat hier eetbaarbaar was en wat je na een paar seconden het zwijgen op kon leggen.

'Oké.' Had het meisje met de regenboog gekleurde haren gezegd, die strak in een paardestaart waren gebonden. Dat was dus een neutrale antwoord. Carer, kon het niet zijn. Minder gedoe dus, en ik vermeed alles waar ik veel moeite voor moest doen áls het onnodig was. Anders greep ik al mijn pistool. Een grijns sierde op mijn gezicht. Daarna zou ik deze op de betreffende wezen of persoon richten, en trok mijn vinger wat terug en 'paf'.; een kogel schoot door een vitale orgaan heen en voor mijn gezicht stierf het wezen van bloedverlies. Het enigste wat het wezen nog zou zien, zou mijn grijns zijn. Tragisch einde voor het wezen, maar eten voor mij. 'Ik ben een mens net zoals jij. Mijn haar is vanwege de rijke kakkers famillie waar ik uitkom.' Even hief ik mijn wenkbrauw op, waarna een vieze smaak mijn mond wist te vullen, en mij kotsneigingen gaf. Blergh. Kakker families waren zo... Blergh. Die stomme kinderen van hen kregen alles wat ze wilden; een gouden pop voor een baby van maar één jaar oud. Waar sloeg dat op? In mijn hele leven keken de kakkers altijd op iedereen neer... in welke straat dan ook. Zelfs toen ik maar eventjes langsliep, zonder oogcontact te maken, hoorde ik al een oud deftig vrouwtje haast flauwvallen en het woord 'vies, zwerver, stank, arm'mopperen. De neiging om de keel door te snijden van de vrouw was groot, maar politiemannen omsingelden de straat al. Die rijke stinkerds, hadden altijd zo veel recht. Hun hadden een makkelijk leven, maar gaven niks aan ons. Dan waren wij immers minder arm, en misschien na tijden rijker dan hen. Maar dit meisje tegenover mij was er dus een. Een felle blik kwam in mijn oogleden te staan, terwijl ik mijn vuisten balden en overeind kwam. De ogen van het meisje stonden glazig, dus ze leek diep in een herinnering te zitten. Helaas, leek mijn vuist niet te willen bewegen, evenmin mijn lichaam. Uiteindelijk liet ik de spanning over mijn lichaam vieren, terwijl mijn blik nog fel bleef. Het was een meisje , en ik kon haar niks aandoen. Oude oma's waren een ander verhaal. Maar nog iets liet mij haar niet aanvallen. Was het misschien, omdat ze anders leek te gedragen als een rijkerd? Of nog iets? Ik zuchtte diep, terwijl mijn schouderbladen even naar beneden bewogen. Laat maar. 1 Van de weinige keren, dat ik dat in mijn gedachten wist te plaatsen. Meestal was het 'ja'of 'nee, die grijp ik later wel'. Ik streep altijd de optie 'laat maar'in mijn gedachten door. Toen ik het meisje weer aankeek en zag ik dat haar ogen niet meer zo glazig leken; ze was terug naar de werkelijkheid. Ze legde een groen plukje haar achter haar oren en toen.. Mijn mond viel open. D-Dat was een .. staart? Een paar seconden bleef ik zwijgend naar haar regenboog kleurie staart kijken, terwijl ze wat dingen wilde weten. Maar die staart..

Luid barstte ik in lachen uit, terwijl ik mijn armen om mijn buik heen sloeg. "Hahaha.. Een p-pony.. Staart ... Een échte nog wel..." Wist ik moeizaam te zeggen, door de pijn van het lachen. Pas na enige seconden door mijn neus te ademen, wist ik me te herstellen. Het deed me herinneringen aan die stomme kindershow met allemaal lelijke pony's. Op verscheidene sie's kwamen deze beestjes voor. 1 Verre kennis van mij kende deze ook écht, terwijl ze iets van 18 was. Wat was er zo leuk aan? had ik vaak gevraagd, en ze lachtte al zonder enige betere uitleg te geven.. Met een pokerface had ik toen de plek verlaten, en rende snel richting mijn huis. Waarom ik rende? Ik wilde die gek niet achter me aan hebben. "O-O-Oké.. Hahaha.. Sorry.. O-Oké.. Ik kan je vraag wel beantwoorden.. Pony-beest" Ik plaatstte mijn hande naast mijn oren, en vormde zo pony-achtige oortjes met mijn vingers. "Hii.... Je kan-- Hihihih... Jagen, kleren wassen.. Hihihih... Je hebt hier in de buurt ook een mensendorp... Hihihi.. Brrpff." Terwijl ik sprak, maakte ik paardengeluiden, maar ik hervatte het weer met een normale uitleg, "Daar zijn allemaal simpel gebouwden huisjes, maar zonder TV... Computer, mobieltjes.. Koelkast... Oftewel.." Ik sprong opzij en spreidde mijn armen wijd uit elkaar. "Welkom in de Middeleeuwen!"Al snel had ik mijn handen weer in mijn zakken geplaatst en vervolgde ik. "Nogmaals... Geen luxe." Snauwde ik toe. Ditmaal klonk mijn stem vol haat, maar wist ik dit iets in te houden, maar wel met moeite. Rijke stinkers hadden zelfs de leven van mijn familie zuur gemaakt. En nu stond zo'n rijke kind voor me. Mijn ogen waren weer net zo fel als eerst, terwijl de wind mijn zwart/rode haar langs mijn gezicht liet bewegen. Al spoedig draaide ik me om en liep nonchalant richting de pad die ik eerder wilde nemen. Mijn blik was strak naar voren gericht, en met mijn linkerhand hield ik mijn pistool stevig vast. Ik ging naar huis. Weg van deze leefverpester.
~Nog in de topic :3

'Denk jij dat een kakkers kind zijn haar zou zou verven?' Klonk er achter mijn rug. Stevig stapte ik door met mijn blik strak naar voren gericht. Kakkers waren allemaal hetzelfde, zelfs als je niet zoals hen gedroeg. Het zat in je genen, en daar bleef het bij. Rijke mensen kregen wat ze wilden, zoals het meisje dat haar en die staart kreeg. Hoe kreeg een normaal mens dat voor elkaar? Ze had zeker ook van alle vrijheden kunnen genieten, en van het feit dat ze werd beschermd door diverse mensen, terwijl de mensen van mijn soort werden afgekeurd op alles wat ons waard was. Hadden we een huis in een rijke buurt, gooiden de rijken vuilnis voor ons huis en stuurden waarschuwingen naar ons dat we de buurt 'verpesten'. Als kleine jochie scheurde ik deze door midden. En wanneer ik naar school ging, en kakker kinderen om mij heen zaten had ik vaak genoeg geprobeerd vrienden te worden, maar of hun, de leraren of hun ouders hielden mij weg van hen. Jarenlang zat ik in mijn eentje in de pauze's op een schommel, terwijl de rijke kinderen vrolijk met elkaar speelden. De pauze werd voor mij een hel. Maar dát meisje dacht anders te zijn? 'Zou een kakker deze kleren dragen en zonder angst in dit gras gaan zitten? zou een kakker zich überhaupt zich zo gedragen?' Ik staakte het lopen en zweeg. "Ja," Snoof ik, terwijl ik mijn kop wat naar voren boog en mijn haar mijn ogen wisten te bedekken. "Die ken ik wel." De jongens die ik in de pauze zag waren met haar vergelijkbaar. Uiteindelijk stelden ze me teleur. Ze begonnen mij te pesten, en wanneer ik voor mezelf op kwam.. Harde stomp op mijn gezicht. Nee, niet van de pester maar van de leraar. Ik klemde mijn kaken steviger op elkaar. Van de leraar? Hoe was het mogelijk. Het was toch de beschermer en vertrouwingspersoon?'Maar weet een ding. een pony is veel minder bijzonder dan ik ben. en niet in het geval dat ik half mens ben en een normale pony niet.' Ik voelde mijn lichaam trillen, van woede. "Shut up!" kraamde ik uit met moeite.

Ik wist me om te draaien, maar mijn rode ogen bleven buiten zicht door mijn rode,zwarte haren. " Jij," Begon ik traag, " Dus je noemt jezelf geen rijkerd, hea? Ook niet een paardbeest iets?" Direct erna zweeg ik. Ze snapte niet wat ik door had gemaakt door haar soort, en zij beweerde anders te zijn? Hoe vaak had ik dat al meegemaakt en gehoord, en daarna onder de wonden naar huis gegaan? Het was zeker een getal boven de 20, of nog hoger? Ik hief mijn kop en mijn bloedrode ogen werden weer zichtbaar, en een kille vuur dwaalde erin. Allemaal vlammen vol haat, teleurstelling en pijn. Luid lachte ik haast krankzinnig, waarna ik weer serieus werd en de vlam direct erna verdween. Ineens was ik kalm. Het was door het besef, dat dit geen school was. Dit was een fantasy wereld. Geen ouders, geen leraren en geen straten. Het belangrijkste was wel het gebrek aan geld. Hier gelde geld niet. Dus arm en rijk bestond niet.

Met dát in mijn achterhoofd liep ik richting het meisje zonder emotie, en liep ik haar voorbij, zonder een blik op haar te plaatsen. Net voorbij haar staart stopte ik, en keek ik haar aan, via mijn ooghoeken. Geen arm en geen rijk... Even keek ik naar mijn hand en mijn andere ledematen die bloedvrij waren. In zo'n korte tijd moest ik al geslagen zijn. Een briesje gleed langs me heen, waarna ik mijn ogen sloot. "De naam is Akis Rin." Het was niet koek en ei, maar ik zou ook niet direct haar staart eraf rukken en haar doden. Kennis. Ja, daar kon ik het op houden. Mijn ogen had ik weer geopend, en keek toen recht in haar ogen. "En jij?" Vroeg ik droogjes. Rare ontmoeting was het wel.

"Ja,' snoof de jongen. "Die ken ik wel." de jongen kende blijkbaar nite de soort waar mijn familie in hoorde maar de zogenaamde 2e groep. voor de duidelijkheid. de 1e groep was de thee leutende, golf spelende, kleren zijn o zo belangrijkehuizen kopende mensen. de jongen kende waarschijnlijk de 2e groep. de groep die aan iedereen overdreven liet zien hoe rijk en belangrijk ze waren. vooral de kinderen uit deze groep deden dat. ze hadden altijd het duurste en het mooiste en stampen iedereen daar de grond mee in. letterlijk en figuurlijk. de jongen draaide zich om en had zijn hoofd naar beneden gericht waardoor zijn ogen niet zichtbaar waren. een veel aangenomen houding bij boze mensen. meestal volgde na deze houding een paard woorden en dan kalmte of juist meer woede. " Dus je noemt jezelf geen rijkerd, hea? Ook niet een paardbeest iets?" hier waren de woorden. ''nee.'' zei ik kalm. ik lette op de handen van de jongen of ze iets wilde geen grijpen omdat de jongen misschien nu de nog meer woede kreeg. de jongen was trouwens niet de enige met haat. nog steeds wil ik de vrouw grijpen doe mij dit aan gedaan heeft. mij nu gemaakt heeft tot wat ik ben. het dier veranderen is wel leuk enzo. alleen die staart. telkens moest ik mijn broeken kapot knippen en tegen mijn ouders zeggen dat hij afneembaar was zodat ze net boos zouden worden dat ik alweer een broek had verknipt. even sloot ik mijn ogen. waarna ik recht in de bloed rode ogen van de jongen keek. ze zaten vol met woede, haar en teleurstelling. dezelfde blik die ik had bij het zien van mijn staart. ineens begon de jongen luidruchtig te lachen. netzoasl vele mensen deden in het opvanghuis richting mijn school. niet iedereen was hier 100% waardoor sommigen nog wel een door draaiden. ik spande mijn spieren aan en bereidde me voor op de woede die zou komen. kalme zou je niet zo snel verwachten na een krankzinnige lach. tot mijn verbazing werd de jongen serieus na zijn lach. met een wenkbrauw opgetild keek ik de jongen aan. de jongen liep rustig naar mij toe. door ervaring van mijn oudere zus wist ik dat ik mijn spieren moest aanspannen om een uithaal van hem te ontwijken. weer tot mijn verbazing liep de jongen lang mij en stopte hij net achter mij. "De naam is Akis Rin." ik keek de jongen aan. vreemd? van pure woedde stond hij ineens kalm naast mij en stelde zich voor. de jongen draaide zijn gezicht richting de mijne en vroeg naar mijn naam. ''pelangi.'' antwoorden ik. ik stond op en draaide me richting de jongen die dus akis rin heette. rin was denk ik zijn achternaam waardoor ik ook maar mijn achternaam zou gaan gebruiken. ''pelangi van de aurora herberg.'' een kleine bries liet mijn ontspannen staart opzei waaien. ''jij kent zeker de groep kakkers die zich alles voelen?'' vroeg ik. ''mijn familie hoort daar niet bij waardoor ik inderdaad anders ben. alleen waarom werd je ineens rustig na die lach?'' mijn roze/rood kleurig ogen keken vragend naar de jongen. mijn rode sneakers waren groen geworden door het gras waar ik eerder doorheen rende. ik deed er niks aan en liet mijn staart rustige golfjes maken. recht omhoog kon ik hem niet zetten door het paard gedeelte dat erin zat. en ik liet mijn staart ook niet in zo'n lelijke krul staan zoals blij galopperende paarden goed. dat zag er nog raarder uit dan een meisje met een staart. ik merkte dat ik nog een appel in mijn zak had en haalde hem eruit. ''heb jij iets om hem door midden te krijgen?'' vroeg ik aan de jongen terwijl ik de rode appel met gestrekte arm aan akis wilde geven

"Iets onbenulligs," ik tilde even mijn hoofd op gevolgd door een kleine ja knik. "Echt niets hoor. " even dacht ik dat Akis verlegen zou zijn. Door de kalme blik, zachte stem en zoor zijn antwoord zijn hoofd weg te draaien. Demgedachtes verdwenen weten toen ik weer aan zijn woede dacht. We waren bijde voor elkaar een soort vijanden. Hij met het wapen dat gij bij zich had en ik met mijn 'krachten'. Toch hebben we elkaar gespaard. Waarom de jongen mij spaarde snapte ik niet. De woede die ineens weg gleed en veranderde in een begroeting. Ik had hem niet aangevallen omdat hij het ook niet bij mij deed. Het zou gek staan als ik hem wel had aangevallen en Akis nog levend was na de aanval. Hij zou mijn gespaard hebben ondanks dat hij een hekel heeft aan kakkers en ik val hem nog wel aan vanwege wat stommen paarden opmerkingen. Akis nam de appel van mij aan terwijl hij een zwart voorwerp uit zijn zak had gehaald. Verbaasd keek ik ernaar hoe hij de appel in twee gelijke helfden sneed. Het wapen leek op een soort ijsje aan een langer stokje met een ring eraan. Helemaal zwart en met een handvat tussen het ijsje en het ringetje. Ik pakte de halve appel van Akis aan en nam er een hap van. Net zo vris als vanochtend was hij Nietmeer maar nogsteeds lekker. Waar heb je deze vandaan gehaald? Er zien geen appelbomen in de buurt.'' ik keek op van mijn appel naar Akis. "ik had vanochtend een appel mee naar school genomen voordat ik hier belandde." ik nam nog twee happen voordat ik weer een vraag moest beantwoorden. "Zullen we eens... vissen?" een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht. Vissen had ik vaak gedaan in de enorme vijver die in mijn famillie tuin stond. Steeds werden er nieuwe vissen in gegooid omdat denderen zogenaamd altijd gestolen werden. "oké." wei ik terwijl ik naar het meer keek. Het was groot genoeg om zelf als roofdier doorheen te zwemmen. Dan kon ik ook hier even met mijn 'krachten' spelen.ik zou het later wel uitleggen als Akis er naar gaat vragen. Ik liep alvast richting het meer waarna ik Echternach keek. "hoeveel van die speeltjes heb je eigenlijk?" ik stopte met lopen en draaide me nu helemaal om. Het kabbelende water van het beekje at aan het mee raast zat was hoorbaar vanaf hier. Het gaf een rustgevend gevoel maar het was ook een weg voor vissen om naar het meer tegaan. Dit beekjemoest dus zo afgesloten worden dat er nog wel een ingang is maar geen uitgang. De ingang van een visnet maakte ik altijd na. Een trechter met de punt naar het meer gericht. De vissen konden er nog wel in maar waren e dom om eruit te komen. Nogsteeds stond ik stil te wachten totdat Akis ook mee zou gaan.

"Woef!" mijn vrolijke lelijk ingekleurde kop schoot omhoog. mijn vacht leek wel ingekleurd te zijn door een kleuter. hier wat groen, dar wat geel, hier een paar stippen rood. dat ik dit uiterlijk ooit kon vergeten. ik zuchtte en kon mijn vrolijke staart niet stil houden. mijn neus werd volgestopt met geuren die overal vandaan kwamen. van simpele grassprietjes tot enorme eiken vol met eekhoorns. van kleine ratten tot grote draken waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. bijna wilde mijn lichaam opstaan om die eekhoorns te gaan zoeken. als ik niet snel rustig werd kon ik niet in een rustiger dier veranderen. een kat ofzo. "Kan je lopen met die wond?" de woorden van akis maakte mijn lichaam even nieuwsgierig dus rustig. snel veranderde ik een wezen waarvan ik niet wist wat ik geworden was. pas bij het zien van mijn armen wist ik wat ik was. grote bruine vol veren belegde armen zag ik voor me. bij het geluid dat mijn snavel verliet was ik even verrast. een hoge pieptoon galmde door de lucht. ik spreed mijn vleugel en voelde de wind er onder zich verzamelen. met een rustig sprongetje vloog ik omhoog. tot ver boven akis stopte ik. rustig liet ik mezelf weer dalen. totdat ik op een staan schuin voor akis zat. ''als ik niet in mijn normale lichaam zit kan ik lopen, zwemmen of vliegen zonder probleem. op miin zwaardvis en hert lichaam na, die zijn ook gewond.'' "Trouwens, hoe ligt.. dát!'' een vreemde zin maar simpel genoeg om te verklaren. ''ik ben vervloekt.'' een simpele zucht verliet mijn neusgaten. ''waarom en door wie? geen idee. ik werd wakker in het lichaam van een hert en werd nogal ruw het huis uitgestuurd. een paar dagen leefde ik in het bos waarna ik ontdekte dan ik ook gewoon weer mens kon worden.'' ik veranderde in een machtig groot ros. lange manen die netjes aan een kant hingen. van dit lichaam hield ik het meest. dit lichaam zag er nog het meest normaal uit. een simpele oranje vacht met rode aftekeningen en manen in de meest prachtige kleuren. ''ik kan alles worden. vogels, herbivoren, carnivoren, vissen, insecten. noem maar op! als het bestaat kan ik het worden. met opgeheven voorbenen draafde ik om akis heen. het 6e zintuig dat volgens velen het paard had begon te tintelen. ik keek om me heen en zag in de verte een donker gekleurde wolk. niet alleen vol regen en onweer maar ook vol met wezens die ik nog nooit heb kunnen zien. ''vlug!'' hinnikte ik. ik draafde naar de achterkant van akis en stopte mijn nek tussen zijn benen. in en snelle beweging deed ik mijn nek weer omhoog. of akis zou omhoog gaan samen met mijn nek en op mijn rug landen of hij zij naar voren vallen op het gras. mijn lichaam begon te dribbelen door het gevaar dat snel naderde. stom vluchtdier galmde door mijn hoofd heen.

you are this bad?!

niet al te zacht landde akis op mijn rug. luid snoof ik met mijn hoofd omhoog en mijn oren in mijn nek. ik mocht dan wel een euhh. hoe heet een vrouwelijk paard ook alweer? ehm, merrie toch? goed, verder met mijn zin. ik mocht dan nu wel ene merrie zijn maar ik leek meer op een... ugh, zelfde probleem. mannelijk paard is een? ... waarom doe ik nou moeilijk? doe het gewoon simpel. ik gedraag me als paard gewoon meer naar het andere geslacht. je kon het beter aan mijn zusjes vragen. die waren helemaal gek van paarden en wisten er alles van. met het dagelijkse gezeur of ze een pony mochten. waar uiteindelijk een ja op kwam. en natuurlijk, direct naar een fokker en terug komen met ene veel te groot wit paard. lange manen, een heefd vol ego en een veel te vreemd harnas om zijn hoofd heen. en natuurlijk moest er ook een nieuw zadel op want de oude was te oud en lelijk was. en natuurlijk was het paard mannelijk en veel te druk voor mijn zusjes. als ik toen wist dat ik in meerdere dingen dan alleen een hert kon veranderen had ik dat beest allang vermoord. "Pelangi ?! Waarom nou?" snoof akis boven op mijn rug. ''waarom? kijk eens achter je.'' zei ik droog. "Ow, gheghe," ik voelde het gewist op mijn rug wel erg ver naar mijn zij gaan en krege een schop in mijn buik van de bijna vallende akis. ''rustig met die benen daarboven!" Hup! Pelangi," ik begon sneller te rennen. Zoekend naar een schuilplaats voor het naderende zwarte onheil. 

Het gewicht op mijn rug viel naar links waarop ik me klaarmaakte voor weer een schop in mijn buik. Ik kreeg geen schop maar het gewicht bleef aanhouden. Was daar iets? Ik keek richting het gewicht en zag nog net een stukje grot verdwijnen achter een stuik. Scherp draaide ik me om om het gewicht van Akis weer recht op mijn rug te zetten. Het fijt dat ik nu naar de zwarte wolk rende maakte mijn paarden lichaam toch nog wat onzeker. Met een klein gevecht met mijn paardenlichaam  ging ik naar de grot. Sommige lichamen wisten al dat ik de baas was. Velen die ik nog nooit gebruikt heb wisten dat nog niet. Het zal moeilijk worden om een heel dominant dier onderdanig te laten worden. Ik ben al een paar maanden bezig met het paard. Terwijl ik maar een paar dagen bezig was met de hond. Ik draafde de grot binnen en direct echode het geluid van mijn hoeven door de grot. Mijn lichaam draaide zijn wil helemaal om en wilde tegen de zwarte wolken strijden. Dom was het. Strijden tegen een wolk waarvan je Niet eens wist wat erin zat. Ik bleef in dit lichaam om toch nog te laten zien dat ik de baas erover was. 

''ow shit.'' de enorme zwarte vogel omhuld met donder kwam recht op mij af. ik was zijn tussendoortje geworden. ik slikte. waarschijnlijk de laatste keer dat ik dat kon doen. mijn euh, hoeven zaten vast genageld aan de grond. met het gevaarte dat steeds dichterbij was kon ik steeds minder bewegen. ik schreeuwde in mijn hoofd tegen mezelf maar het hielp niet. totdat, alles leek stil te staan. het enige wat ik nog hoorde was een schot waarna alles weer begon te bewegen. nog voordat alles voor mij zwart met geel werd door de vogel zag ik een bliksemschicht richting akis gaan. als een slang die zijn prooi had gevonden ging het op akis af. zijn kop opengesperd richting de borstkast van de jongen. ik wilde schreeuwen maar weer stopte de tijd. ik was bevroren. samen met de rest om mij heen. alles buiten de grot bewoon wel. maar zat vast in een loop. steeds zag ik dezelfde eekhoorn langs de grot vluchten. steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw. vriendelijk gelach echode door de grot. kinderen die vrolijk rond rende met linten in hun haar en handen gingen door de grot. ze zagen het niet. de vogel zagen ze niet. ook niet akis die met de bliksemschicht voor zijn borst bevroren stil stond. ik herkende een van de kinderen. het was niet mezelf zoals in veel van dit soort beelden zou moeten. ik herkende in een van de kinderen mijn jongste zusje. het zusje dat ik maar 3 keer gezien heb. het zusje dat is mee genomen omdat mijn vader zijn goed lopende bedrijf niet wilde verkopen. het zusje dat ik maar 1 keer vrolijk heb zien rennen in een wit jurkje in de hete zomer. het zusje dat als eerste woord mijn naam zei. niet voluit en niet met de goede klanken. maar het was het begin dat ik van heer mocht. het meisje dat liever bij mij in de tuinen was dan in ons grote witte huis. lachen rende ze midden in een groepje jongens en meisjes. allemaal trokken ze zich niks aan van de vogel die met zijn ijzige blik op mij af zou moeten komen. maar waarom zag ik dit? was het een illusie? of was het mijn onderbewustzijn? en waarom zag ik mijn zusje dan met een aantal onbekende kinderen? was het omdat zij het meest normaal was voor mij? dat zij niet het rijke leven heeft kunnen hebben waar velen alleen maar van kunnen dromen? als zij ouder was zou zij vast het meisje zijn geweest waar ik me op kon schieten. het meisje dat niet alleen maar naar mijn achtergrond af ging omdat we dezelfde hadden. het meisje dat ik nu kwijt ben. met z'n allen rende de kinderen naar een van de twee muren in de grot. allemaal rende ze er met gemak doorheen en verdwenen ze. mijn zusje dat voor de muur stopte en nog eens naar mij zwaaide voordat ze ook de muur in rende. langzaam begon de tijd weer te lopen en voelde ik een grote stomp in mijn buik. ik werd tegen de muur aan geslingerd en sloot mijn ogen. met ene tril lip bleef ik liggen. alles stopte. ik hoorde geen donder meer en voelde niet dat er stukken vlees van mijn botten werd getrokken. alles werd wit. wit als in het eerst pak sneeuw dat in het haar is gevallen. wit als in een schone jurk. wit als in de wolken die in een heldere dag hangen. wit als in het laatste dat je ziet voordat je naar het eeuwige rijk gaat. wit als in het gene dat je laatste bestemming is. prachtig wit.

een gebouw verscheen in het witte beeld. grote ramen hielden de buiten wereld weg van de inhoud van het gebouw. ik zag schimmen. wat ze deden zag ik niet. wat ze zeiden hoorde ik niet. wat ik wilde zeggen lukte niet. ik hoorde 1 gil voordat duizenden glasscherven in het rond vlogen. een klein jongetje in een pyjama werd door een van de grote ruiten heen gegooid. stil viel hij, in de eindeloze diepte. ik hoorde geen kreeg of gegil van de andere mensen die ook in de ruimte zaten, ik zag ze weg lopen. voordat het jongetje verdween in het witte beeld. ineens ging het gebouw razend snel weer omhoog en zag ik het jongetje dichterbij komen. ging alles nou omhoog of ging ik nou naar beneden? ik voelde geen druk op mijn schouders en voelde ook geen wind langs me glijden. wat gebeurde er en waarom zag ik dit? waarom moest ik zien hoe een jongetje uit een raam werd gegooid? ik zuchtte terwijl ik mijn ogen sloot. bij het openen van mijn ogen zag ik het jongetje voor mij zweven. ongedeerd met twee kleine crème kleurige vleugeltjes op zijn rug. ''open je ogen pelagi, open je ogen en word weer wakker.'' mijn ogen openen? ik heb mijn ogen open. en hoe kent hij mijn naam? zo veel vragen vlogen door mijn hoofd heen. zo veel dat ik met mijn handen op mijn slapen drukte om het te laten stoppen. ... alles verdween. alles werd zwart en ik zag mezelf in een lange witte jurk die tot ver over mijn benen reek midden in het zwart liggen. als een camera vloog ik naar mezelf toe. het leek wel op een film waarin er op het dode meisje word ingezoomd. en als je bijna bij haar gezicht bent word ze wakker en laat ze haar vreselijke gezicht zien, staat de op en jaagt ze je op totdat je valt en eet je dan op. maar ik deed het niet. met mijn ogen gesloten bleef ik liggen. mijn regenboog haar lang los gekruld over het zwarte oppervlakte verspreid. het was een mooi beeld dat ik nu zag. zou ik zo zijn geweest als ik mezelf niet anders had gedragen? nee. dan zou ik geen regenboog gekleurd haar hebben. dan was het rood. zoals mijn eerste haren eruit zagen. de 'ik' die op de grond lag opende haar ogen en keek mij aan met een glimlach. ''mijn ogen zijn geopend.'' zei de andere ik. het beeld vervaagde en alles werd weer realiteit.

ik knipperde een paar keer met mijn ogen. het beeld werd langzaam scherp. alleen lag ik in de grot. geen dondervogel en geen akis. alleen ik en en zwarte vlek in de vorm van een simpele cartoon achtige bliksemschicht. vermoeid stond ik op en merkte dat ik weer in mijn menselijke lichaam zat door de pijnscheur die door mijn been heen trok. bij elke stap die ik gedwongen zette verminderde de pijn totdat ik niks meer voelde. verbaasd keek in naar mijn been en haalde de afgescheurde mouw van mijn been af. niks. geen schrammetje of wond. ik liep de grot uit en zag dat het minsten als de volgende dag was geworden. of de dag daarna, of daarna. hoelang was ik out geweest? alles voor mij begon weer te tollen. mijn ene hand drukte ik op mijn slaap en met mijn andere zocht op grip aan de grot waar ik nog dichtbij stond. ik bleef met dichtgeknepen ogen staan. wachtend tot niks meer tolde in mijn hoofd. langzaam stond alles stil en opende ik mijn ogen weer. vogels vloten rustig in de bomen hun lied. ik knipperde nog een paar keer met mijn ogen voordat ik weer begon te lopen. op een steen vlakbij een groep bomen daalde ik neer en legde mijn hoofd in mijn handen. waarom zag ik mijn zusje en die jongen? waarom zag ik hoe de kinderen door de muur heen liepen en hoe het jongetje door een ruit werd gegooid? had het een reden of was het gewoon iets dat je hoort te zien als je bewusteloos bent? ik hoorde voetstappen in het gras. ik tilde mijn hoof op en zag 3 zwarte schimmen. de twee buitenste wisselden steeds van plek. door de middelste gingen ze steeds. de 2 schimmen maakte steeds korte bogen om langs de middelste te gaan totdat ik er nog maar 1 zag. ''akis?'' vroeg ik verbaasd en nog wat verward.

Ik zag het al voor me. 3 keer per reclame blok zou ik langs vliegen met een speciaal telefoon nummer waar naar gebeld kon worden als je mij gezien had. Honderden euro's die uitgegeven zijn voor een filmpje van 3 minuten. Met mij, in zomer kleding in en van onze vele zomerhuizen waar ik op kleine momenten bij mijn ouder in de buurt aan het lachen ben. Om flauwe grappen waar ieder normaal rijk mens om zou lachen. Met foto's van mij door de jaren heen. Eerst foto's van een kleine meisje met rood haar. Daarna ineen een tiener met fel regenboog haar. Gevolgd door een filmpje van mijn familie die dicht tegen elkaar met tranen op de bank zit. Ze denken vast dat ik ontvoerd ben door de dezelfde persoon als door wie mijn zusje is ontvoerd. Met een blik van van mijn vader die van zacht ineens naar hard gaat en zegt dat hij zijn bedrijf nog steeds niet verkoopt. Het logo van onze familie, die langzaam vervaagd en plaatst maakt van een school foto van mij. Met als laatst een zwart beeld met langzame klassieke muziek waar een manen stem te horen is die in de achtergrond een lied zicht dat hij haar niet kwijt wil. hij is mijn familie en haar ben ik. Langzaam komt het vertrouwde telefoon nummer binnen met een bedrag van de gouden tip. Wie zou die kunnen geven? Ik ben in stilte verdwenen met mijn vriend die als laatste bij me was. Hij zou de gouden tip natuurlijk kunnen zeggen. Maar waarom zou ie? ik Ben ineens verdwenen. Natuurlijk kan hij het na dat filmpje ook begrijpen waarom ik er niet meer was en de tip inleveren. Grote stukken bos zouden worden afgezet en met honden word er naar mijn geur gezocht die natuurlijk midden op een plek zonder aanwijzingen ophoud. Waarom zou een poort naar zo'n wereld openblijven voor mensen met veel macht en geld? Ze zouden het gaan doen zoals ze het eerder ook deden. Zeggen dat de enige manier om te handelen is geld tegen voorwerp ruilen. voorwerp tegen voorwerp was niks meer. Maar waarom zouden de wezens hier naar hun luisteren? Hier zijn draken, tovenaars feniksen. Waarom zouden die luisteren? Omdat wij wapens hebben. Zelfs dan denk ik dat de wezens hier nog kunnen winnen. Wij hebben reuzen die de mensen als kleine soldaatjes zien. Heb met toeval een kleine kwijlende baby reus die op de soldaatjes gaat sabbelen. Het beeld dat ik nu voor me zag maakte een glimlach op mijn gezicht. Hoe een kleine baby in een luier op de soldaatjes en hun wapens sabbelt. Grote kwijl hopen op de grond waarna het vrij spel is voor de wezens. Het beeld maakte zelfs een grinnik bij me los.

"Die tranen zijn nergens voor nodig," Ik keek op. Oja, de tranen die nog aan mijn wang vastzaten. De glimlach die akis op had was er zo eentje waar anderen wel van terug moesten glimlachen. Wat ik ook deed. Terwijl hij naar de zon wees verlieten een hoop woorden zijn mond. "De zon schijnt, de wereld vergaat niet. Hier ben je ook niet rijk of arm, en voor de wezens hier boeit geld niet echt. Het is voor hen goud, zilver en papier," Zijn glimlach was in een grijns veranderd. ," Kijk gewoon naar de zon als jij je bagger voelt, en denk aan mijn woorden," Ik veegde de tranen van mijn wang af en snoof. Ugh, zelfs als je niet eens echt huilde zat je neus direct al weer vol. De hand die akis uitstak nam ik aan waarna ik mezelf naar hem toe trok. Mijn schouder leunde tegen hem aan waarna ik langzaam begon te lopen. niet als in liefde maar als in steun die ik nodig had. met mijn zusje dat ik weer zag, mijn vriend waar ik nu enorm over twijfelde, akis en de heks dat allemaal tegelijk door mijn hoofd heen spookte. Als ik er maar niks erg aan over hield.

weinig voor jou maar pelangi kan niet weten waar de heks is xd