a small creek next to me

Pelangi greep mijn hand, waarna ze zich naar mij toe trok. Zop, op weg naar die heks. Maar hoe zou die heks eigenlijk zijn qua karakter? Ik wist enkel dat hij zwakte van mensen niet tolereerde en dat ertoe zou leiden dat wij heksenvoer werden. Wacht eens even, heksenvoer? Serieus? Van binnen lachte ik me dood, maar ik hield me in. Oké, dat klonk niet. Heksenvoer was op zich een raar woord, maar weinig heksen aten werkelijk waar mensen. Ze maakten ze liever dood of gebruikten voor vage magische mengsels dan op te eten. Mijn gezicht werd bleek, terwijl ik oorliep. Oké, dat was nog viezer. Een enorme kom met een random mensenarm erin en een oor dat dreef. Bléh, wat smerig. Snel schudde ik die gedachte weg uit mijn achterhoofd en dacht weer verder na over die Jellal. Via geruchten hoorde ik dat hij Masaomi had gered en dus een vage slot uitvoerde op die portaal. Dat was het. Zo duidelijk, not. Het was wel een mannelijke heks en dat was een wezen in Fanterria, dus zou hij het zeker niet leuk vinden dat een bekende jager bij hem langs kwam. Maar ik wilde wat goeds doen en hopelijk wist hij dat te accepteren. Ik deed mijn vrije hand in mijn broekzak, terwijl ik stevig doorliep, in de hoop een enorme grot te vinden. Hier zaten namelijk veel grotten, en in de grootste zat Jellal. Dat wist ik door die feniks. Het wezen mocht mij nog niet, maar ik had hem nog net gedood en toen floepte het antwoord in mensentaal eruit. Waarom hij onze taal kon, wie weet maar ik wist het nu wel. Daar ging het om. Huh? Ik voelde iets warms tegen mijn schouder aan, dat ik het stukje al voelde maar nu pas écht aandacht aan besteedde. Pelangi? Ik zag Pelangi tegen mij aanleunen. Erg vond ik het niet, ten minste niet heel erg. Misschien was ze moe of had ze steun nodig, maar liefde was het niet. Ze was een kennis, en ik hielp haar.

Hé?! W-Was dat? Een enorme schaduw zat over ons heen. Yes, we waren er! Ik had het zeker niet eerder opgemerkt, doordat ik afgeleid was door Pelangi. Dit was de grootste grot hier, en Jellal zat hierin, volgens die feniks. Hopelijk loog dat wezentje niet of ik had het gedood. Ik verzette een kleine stap, maar voordat ik een volgende stap kon verzetten, verscheen er een kring van water om mij en Pelangi heen. Ik bleef kalm, maar verstevigde mijn handdruk. We moesten op onze hoede zijn en zo kon ik Pelangi snel in veiligheid brengen, maar volgens mij was dat nu niet nodig, maar wie weet. Het lag aan mijn reputatie. Die kring van water was ook best logisch te verklaren. Die heks was mannelijk, vreemd genoeg, maar bovendien ook erg jong. Die heks was pas 19 jaar! Dat scheelde maar zo'n 3 jaar met mijn leeftijd. Dat een wezen zo jong kan zijn, dat verbaasde mij écht. Zo jong, terwijl er regelmatig draken van 100 jaar waren, en de jongste draken zo'n 50 jaar waren. I1 Jarige draken leken wel zeldzaam, maar volgens geruchten zaten de jonge wezens veilig in enorme grottenstelsels. Daar kregen ze genoeg aandacht en voedsel en werden enorm goed beschermd tegen van alles. Dat kon al heel veel verklaren, maar toch was het raar. Heksen waren ook gemiddeld in Fanterria zo'n 300 jaar oud en die gemiddelde zakte iet door de underdog; Jellal. Jonge heksen lijken nauwelijks te bestaan hier of leken enorm jong, maar waren eigenlijk erg oud. En Jellal was bovendien ook nog een elementen heks; hij bestuurde lucht, water,ijs, vuur en aarde. Best cool en het verklaarde de waterkring. Hij was in de buurt en had ons zien komen. Hoe? Dat wist ik niet. Maar het was een heks en die hadden spreuken voor van alles en nog wat, en buiten dat ook enorme kennis. Zeker oude heksen hadden veel kennis, maar die Jellal bleek evenveel kennis te hebben als een 300 jarige heks! Daarom werd ik best ongerust. Als hij al zoveel wist... Dan werd het later écht een genie. Hopelijk was die genie dat niet betweterig, hopelijk.

Een zwarte schim verscheen bovenop de grot en keek letterlijk naar ons neer. Ik zweeg, terwijl de schim iets zichtbaarder begon te worden. Ik raakte nerveus, maar wist mezelf toch weer te kalmeren. Het kwam wel goed, toch? Maar dat donkerblauwe haar, die rare rode teken die op zijn wang stond en dan nog die rare vest die hij droeg. Die jonge lichaam. "Jellal,"zei ik zachtjes uit herkenning en ter informatie tegen Pelangi. Jellal was verschenen, en werd nu volledig zichtbaar tegenover ons twee, terwijl de kring van water sterker begon te stromen om ons heen. Best een raar gezicht, omdat ik zoiets niet op aarde gewend was, maar het was Fanterria. De bruine ogen van Jellal zag ik tot spleetjes worden getrokken. Oei, wat zou hij nu wel denken? Een plagerige grijns verscheen op zijn gezicht. Even serieus, wat dacht hij? "Ahw, schattig. Een koppeltje," zei Jellal kortaf. Serieus, dacht hij dat nou? Ik liet Pelangi's hand weer los, terwijl ik recht in de ogen van Jellal keek en enkele stappen naar voren verzette. "Hey Jellal,"zei ik luid genoeg," Het meisje naast mij heet Pelangi en ze is een Shapeshifter geworden door een vloek en wij vragen u om de vloek aan te passen," Jellal hief zijn wenkbrauw, waarna hij zijn kop ophief en snoof. Ik vertrouwde hem totaal niet. "En we zijn geen stelletje!" snoof ik en deed mijn armen over elkaar. Hoe durfde hij zo te denken? Tsss.. wezens. De ogen van Jellal trokken zich verder samen. Verrast keek ik op. Had hij mijn gedachten gehoord? Jellal sprong van de grot af en landde voor ons, en liet de waterkring verdwijnen. Hij liep direct lang mij heen en keek Pelangi recht aan. "Wat kan ik voor je doen?" Luid snoof ik. Werd ik nou genegeerd?! "Hé! Negeer mij niet," mopperde ik, waarna Jellal een waterbubbel om mij heen vormde die net boven de grond zweefde. Whut? Verrast hield ik mijn handen tegen de verrassend harde binnenkant van de bubbel. Hard sloeg ik tegen de binnenkant, maar hhet werkte niet en het leek alsof die bubbel geluiddicht was. Geïrriteerd ging ik in een klerenmakerzit zitten, en hield mijn armen over elkaar en trok mij kop weg. Kinderachtig.

mijn ogen stonden glazig. Waar ik over dacht? Geen idee. Volgens mij dacht ik niet eens. Ik was weg van hier en af en toe dacht ik ergens over dat ik na enkele seconden weer vergat. Dingen waar je niet direct van zou denken dat een mens er over zou denken, daar dacht ik over na. Ik dacht niet over de dood maar het leven. Niet over wanneer er een oorlog komt maar wanneer die zal stoppen. Niet over hoe het verder zal gaan maar over hoe het was gegaan. Zo ver weg was ik dat ik het pas door had dat er een grote schaduw over ons trok toen hij weg was. Ik keek achterom en zag een zwart bruine draak vliegen. De zon die op het wezen scheen weerkaatsten enkele lichtstralen op de grond van de schubben van het beest. Door de verstevigde handdruk van akis keek ik weer naar beneden. Vrijwel direct vergrootte mijn pupillen zich. Een kring van water waar geen ontsnapping in te vinden was zat om ons heen. Waarschijnlijk van die heks. Maar waar was hij dan? Zoekend gingen mijn ogen in het rond. Het enige wat ik zag waren lege grotten, een draak die in de lucht cirkelde en wat natuur. Geen heks, of iets dat er op leek. Maar waar moest ik eigenlijk naar zoeken? Ik wist alleen zijn naam en dus ook zijn geslacht. Maar zijn uiterlijk? Dat kon ik allen maar raden. "Jellal," ik keek naar akis die er rustig bij stond. ik trok een van mijn wenkbrauwen op waarna ik weer naar voren keek. een jongen dat ik op lengte en beginnende veroudering van mijn gezicht rond 18 a 20 schatte. Donker blauw haar dat slap naar beneden hing terwijl een rood teken zijn gezicht versierde. Was dit die Jellal? Wat was hij, jong. de meeste heksen stelde ik me voor als krom lopende mensen mat lang grijs klittend haar. Niet rond de 20.

"Ahw, schattig. Een koppeltje," met een een wenkbrauw omhoog en de ander een klein beetje naar beneden keek ik de jonge heks aan. Precies een opmerking waar akis op zou reageren. mijn hand werd los gelaten waarna hij tegen mijn zij aan klapte, ondertussen was ik ook al weer op eigen benen gaan staan. Akis deed een paar stappen naar voren. Als hij nou maar geen verkeerde dingen deed. "Hey Jellal," Nog niks verkeerds. " Het meisje naast mij heet Pelangi en ze is een Shapeshifter geworden door een vloek en wij vragen u om de vloek aan te passen," Jellal hief zijn wenkbrauw op waarna hij snoof. Precies een akis actie. Tot mijn verbazing had akis nog niks over dat stelletjes gedoe gezegd. "En we zijn geen stelletje!" En toch kwam hij er mee. Ook akis snoof. Ze konden nog wel eens broers zijn als ze beide veel snoven. ik grijnsde totdat Jellal de grond in verdween. Nog niet eens een aantal secondes verscheen hij al weer bovengronds, voor mij en akis. de water kring rond mij en akis verdween in de grond. Als de heks nu zou gaan zeggen dat we mogen weg gaan omdat hij de vloek niet kan aanpassen wil ik hem letterlijk naar zijn strot toe vliegen en me harden er omheen sluiten totdat hij het minstens probeert. "Wat kan ik voor je doen?" luid snoof akis naast mij. "Hé! Negeer mij niet," Mopperde hij. ik ruilde met mijn ogen toen Jellal een waterbol om akis maakte. Hij legde zijn handen tegen ze wand van de bol en merkte dat hij er niet uit kon. Waarom zou hij je er anders in zetten? Akis ging in kleer makers zit zitten met zijn hoofd weg van Jellal. alsof hij zijn toetje pas mocht als hij zijn spinazie had opgegeten. Zo zat hij daar als een klein kind. ik keek weer nar Jellal die nog steeds naar mij keek. Even keek ik raar op waarna ik weer normaal naar hem keek. ''elke keer als ik in een nieuw die wil veranderen waar ik nog nooit in ben veranderd moet ik er eerst de baas over worden. bij kleine en minder dominante wezens gaat het wel maar bij grote dominante wezens kan het soms wel een maand of langer duren.'' zei ik rustig. ''Kan jij hem zo aanpassen dat ik er geen problemen meer mee heb?'' Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar Akis die nog steeds hetzelfde zat. Had hij zijn groente maar moeten opeten. Een normale shapeshifter worden. eentje die direct de macht heeft over het lichaam. Die het direct kan gebruiken en er niet word uitgeschopt na een tijdje. Het jagen zou dan ook direct een stuk beter gaan. Dan had ik mijn verschillende lichamen en als ik er een vond of maakte ook nog de pijl en boog. Dat zou goed uitkomen als ik hier vast zat. ''wanneer ben je 'vervloekt'?'' zei de jonge tovenaar met nadruk op vervloekt. geloofde hij het niet ofzo? ''euh, weet ik niet. toen ik 9 was denk ik?'' ''wat was het eerste waar je in veranderde?'' vroeg hij er direct na. ''een hert.'' ''en waarom?'' ''weet ik niet, zo werd ik wakker. ''interessant.'' jellal ging met zijn handen over elkaar. verbaasd keek ik naar de jongen. was hij nu aan het bedenken hoe hij de vloek kon aanpassen. maar waarom moest hij dan water waar ik het eerste in was veranderd. niets vermoedend haalde ik mijn schouders op. het was vast wel ergens voor nodig. ''laatste verandering?'' ''paard.'' zei ik rustig. ''toeval?'' wat toeval? en wat moet toeval zijn? ''toeval dat het beide hoefdieren waren?'' bevestigde de tovenaar. strange... ''euh ,ja.'' ''goed.'' jellal draaide zich om en bleef stok stijf staan. ik zette een stap naar voren en kreeg direct een ''nee.'' naar me toe gegooid. verbaasd zette ik mijn voet weer naast de ander en keek de heks schuin aan. vragend voor een bevestiging keek ik naar akis die nog steeds in zijn bel zat.

jij mag doen hoe dat pelangi betoverd ding word. daar ben je beter in xd als het moet mag je haar dan ook voor 1 post godmodden :3

Lekker, daar zat ik dan in een vage waterbel dat ook nog eens geluiddicht was. Ik kon geen geluid voortbrengen en ik hoorde Pelangi en die Jellal ook nauwelijks. Luid snoof ik, terwijl ik voor nu enkel naar buiten kon kijken, alsof er een raam naast mij stond en ik een patiënt was die doof was. Ik kon alles zien, maar wel op reageren, maar niemand kon mij horen. Dat was pas een akelig gevoel, en zeker wanneer anderen jou niet konden horen. Dat was een tikkeltje erger. Terwijl ik daar zat kon ik dan ook écht maar 1 ding doen; naar buiten kijken. Mijn blik gleed over het gebied, die ik net gepasseerd had en er viel mij helemaal niks aan op. Het was gewoon een gebied die ik redelijk kende, maar zelden in waagde. Het was een gebied vol grotten die ergens naar leiden, maar naar wat? Dat had ik nog niet ontdekt, maar Jellal moest het wel weten. Hij liep hier vaak rond. Maar er zat mij nog iets dwars. Jellal was een heks, maar waarom zat hij dan in een gebied vol grotten? Voor een normale mens was het logisch om grotachtige gebieden te betreden, wegens de geheimen die erin verschuild zaten, maar een heks? Dat was pas raar, aangezien heksen zelf de geheimen konden ontrafelen door 'magie'. Of zou hij hier iets anders te zoeken hebben dan een scha of geheimen? Ik keek weer richting Jellal en Pelangi die hun monden na elkaar openden, zonder geluid voor te brengen. Even grinnikte ik. Het zag er raar uit. Ze leken wel vissen die random zaten te happen naar lucht. Maar die lol ontging me snel, want ik wilde écht hun kunnen horen. Bovendien had ik een vraag over het verblijf van Jellal. Ook wilde ik nog 1 ding over hem weten; hoe kon hij haar écht helpen? Hij had iets met Masaomi gedaan, dus had hij ervaring met vloeken en dat soort dingen. Maar hoe ging het in zijn werk? Sprak hij een spreuk uit, of ..gebeurde er iets wat leek op science fiction? Ik begon iets naar voren te leunen, terwijl mijn blik weer over de 2 gleed. Ik wilde het weten. Ik trok mijn ogen tot spleetjes en probeerde te liplezen. Eerst was het moeilijk, maar toen ik de juiste ritme te pakken had, begon ik enkele woorden te begrijpen en kreeg ik uiteindelijk kleine zinnen, waardoor ik het gesprek begon te volgen. Ze hadden iets over 'toeval'en een 'paard' en daarna ineens een 'nee'. Ik hief mijn wenkbrauw op, omdat ik het stukje over het paard en toeval deels begreep, maar die 'nee' er helemaal niet bij paste. Er werd toch geen vraag gesteld? En waarom stond Jellal met zijn rug tegen Pelangi? Hé? Maar ik had het gevoel dat nu het vage gebeuren zou beginnen. De 'tovertruc' van Jellal om die vloek op te heffen. Ineens voelde ik de blik van Pelangi op mij branden, waardoor ik kort haar kant op keek. Waarom keek ze ineens mij aan? Ze kon beter concentreren op Jellal die daar stond, beginnend aan de opheffing van die vloek.

Vanuit de bel zag ik hoe Jellal diep inademde, en even had gewacht met het uitademen, alsof de procedure veel van hem zou eisen. Maar als het zoveel energie kost, zou hij dan niet iets terug willen? Ik wedde dat hij dit niet voor niks deed, dat moest gewoon. Je raakte uitgeput om mensen te helpen die niet gewaardeerd werden. Maar wat het zou zijn, betwijfelde ik sterk. Wat zou een heks willen, als hij alles kon toveren? Dus het moest iets zijn wat buiten zijn grenzen zat; een leven. Mijn ogen werden groot. Jellal keek kort naar mij om, waardoor hij nog net mijn verbaaste blik zag. O nee, hij had mij betrapt! Jellal sloot zijn ogen weer en en plaatste zijn armen recht naar voren, terwijl kleine blauwe lichtbolletjes om zijn handen verschenen. Direct wilde ik het hard uitschreeuwen dat het tovenarij was, in plaats van science fiction, maar de neiging verdween weer. Niemand kon mij horen, en ik niemand. Ik vestigde weer mijn blik op de lichtblauwe bolletjes die de gedaanten van dieren begonnen te nemen; een hond, een paard, een hert, een vogel, een vis. Wacht eens even, dat waren alle gedaanten die Pelangi tot nu toe had aangenomen, toch? Met mijn mond vol tanden keek ik verder toe, hoe Jellal van die diertjes 1 wezen maakte; een eland. Ik hief mijn wenkbrauw op. Serieus, een eland? Ow wacht, het was nog aan het vervormen en werd een pony. Nog vreemder. En binnen 1 beweging richtte hij de pony recht tegen Pelangi's buik aan. Wat deed hij nou?! Zo deed hij haar pijn! De pony verdween en de blauwe gloed ervan nam Pelangi's lichaam over, waarna het begon te vervagen en uiteindelijk 1 klein bolletje ervan overbleef die Jellal met zijn hand greep en in stukken drukten met zijn vingers. Het laatste bolletjes vervaagde vlug, waarna Jellal grijnsde en iets leek te zeggen. Weer leunde ik geconcentreerd naar voren, waarna ik de woorden wist op te vangen. Iets zoals 'Nu heb je veel rust nodig, want het vereist veel van jouw lichaam' Wacht, van haar lichaam? Ik dacht van Jellal. Jellal keek mijn kant op en liet de bel verdwijnen, waarna ik hard op mijn stuitje op de grond landde. Au, het bonsde, alsof er een hart zat. Met mijn hand wreef ik erover, waarna ik overeind kwam te staan. "Jellal,"begon ik, terwijl ik nog wreef,"Hoelang moet ze rusten?" Jellal zag waarschijnlijk aan mij dat ik totaal iets anders wilde vragen, maar deed met mijn spel mee. "Vanaf nu tot... ongeveer overmorgen,"Antwoordde Jellal, terwijl ik mijn blik op Pelangi vestigde. Nu moesten we terug naar die ene grot. Maar ik wilde Jellal zoveel vragen, maar zweeg. Dit was niet het moment ervoor. Ik zwaaide hem vaarwel, waarna ik kort naar de toestand van Pelangi keek. Kon ze het stukje wel lopen? Ik had geen zin om toe te zien hoe Pelangi ineens op de grond viel en Jellal dat zag. Dan was ik écht dood. Dan maar zo.. Ik hurkte voor Pelangi met mijnarmen klaar om de benen vast te houden. "Klim maar op mijn rug.."zei ik zachtjes, terwijl ik nog een laatste keer richting Jellal keek ie kort grijnsde. Hij was... raar.