Welcome to Fanterria!

Ik keek de jongen fel aan. “Chris, ben je helemaal ofzo?” Mijn stem galmde door het scheikundelokaal. Iedereen keek op, sommigen hadden een veiligheidsbril op, anderen wilden de stoere jongen uithangen. We waren met een zeker proefje bezig, scheikunde vond ik niet eens zo heel interessant, maar ik vond proefjes altijd wel leuk om te doen. Chris, de zekere jongen die ik zometeen hard aan zou pakken, werkte samen met Lena, een best leuk meisje op zich, maar heel druk. Toen ze de zoveelste opmerking maakte over waarom kaas beter was dan boter, werd het Chris misschien even te veel, ik weet het niet. In ieder geval pakte hij een deodorantfles, nam hij afstand, en wierp hij deze in de brander. Een felblauwe, geluidmakende vlam kwam uit die brander. Dit ging niet goed. De deodorantfles vloog in brand. Ook het haar van Lena vloog in brand. Gelukkig kon ze deze snel afkoelen onder de kraan. Ik kon me nu richten op hem. Ik staarde hem enkel aan, mijn groene ogen wijd opengesperd. Mijn vuisten waren gebald, klaar om Chris hard aan te pakken. Ik mocht hem niet. Hij was een stomkop, altijd moest hij meisjes pesten. Misschien omdat hij jongens niet aandurfde. Dit vond ik echt wel even te ver gaan. Chris richtte zijn bruine ogen op mijn groene. Op zijn walgelijke gezicht verscheen een glimlachje. Jij vuile.. Hij daagde mij uit, dat wist ik. Ik wist dat heel goed. Maar mij daagde je niet uit. Als je mij uitdaagde, kon je je beter bergen. Mij kon je beter te vriend houden. Ik maakte ook graag en snel vrienden. Ik was een stuk aardiger dan Chris. Iedereen was aardiger dan Chris. “Ik vroeg je wat!” Ik spuugde mijn woorden onder luid geschreeuw uit. Ik merkte dat hij het benauwd kreeg. Good for you. Ik deed mijn mond open om wat te zeggen, toen hij opeens mij achteruit duwde. Ik kon mijn evenwicht net op tijd weer vinden, anders zou ik lelijke brandwonden krijgen door die branders. Hem venijnig aankijkend, stroopte ik mijn mouwen op. Dit ging nog leuk worden. De leraar was er niet. Eindelijk kon ik Chris de les lezen. Ik sprong naar hem toe en wierp hem op de grond. Hij stootte zijn hoofd tegen de poot van een stoel. Alsof mij dat wat kon schelen. Hij probeerde mij van zich af te duwen. Dat lukte hem natuurlijk niet. Ik was veel sterker dan hem. Toen ik weer een klap wilde uitdelen, voelde ik een hand in mijn kraag. Sh*t. Ik keek om en stond op. Mijn ogen keken recht in twee boze. De scheikundeleraar was er en hij was niet blij met wat wij hier deden. “Chris, Trevor! Meekomen!” Chris gaf zich nog niet gewonnen. Hij draaide zich om en met een snelle armbeweging duwde hij mij tegen de nooduitgang. Ik viel echter nog verder dan de nooduitgang. Ik zag dat een leerling mij achterna wilde gaan, maar dat lukte niet meer. Ik viel alleen maar. Toen werd het zwart voor mijn ogen.

Ik kwam weer bij bewustzijn in het gras. Tegenover mij stond een vogel. Hij staarde mij constant aan. Ik slikte. Toen ik hem wilde wegjagen vloog hij weg. Gek. Wat was dat wel niet voor een vogel? Ach, die vogel was onbelangrijk. Waar ik was, dat was belangrijk. Mijn oriëntatiegevoel was weg. Ik had werkelijk geen idee waar ik nu was. Waar was ik in godsnaam beland? Overal waar ik keek zag ik gras. Een zee van gras. Het was iets wat ik nog nooit had meegemaakt, zoveel gras. Hier en daar rees een boom uit de groene zee, maar voor de rest..! Ik kreeg plotseling een afkeer tegen gras. En dat was niet zo gek. Toen ik een blik op de wolken wierp, werden ze rood. Ik zag teveel groen, vandaar. Ik wilde weg hier, weg van al dat gras, van dat misselijkmakende groen. Ze waren weliswaar zo groen als mijn ogen, maar ik kreeg geen afkeer van mijn ogen. Ik stond voorzichtig op, door eerst op handen en knieën te gaan zitten en vervolgens helmaal op te staan. Mijn aandacht werd getrokken door heftig gebrul. Ik keek op. Een.. Draak? Dit kon helemaal niet, ik was gewoon aan het dromen. Au. Nee, blijkbaar niet. De draak landde achter mij, snel draaide ik mij om. Eerst was ik doodsbang, dat was ook wel normaal. Maar het werd enger toen die draak zijn lippen alvast aflikte. Hij wilde toch niet-? Achter mij verscheen een andere draak. Dat merkte ik door adem in mijn nek en door de draak voor mij, die opeens opkeek. Beide gromden naar elkaar. Misschien kon ik dan wel even vluchten. Ik sloop voorzichtig weg, maar werd gegrepen door een ander beest. Ik keek omhoog om te zien wat het was. Een vogelkop. Ja, daar kwam ik ver mee. Ik keek naar achteren. Leeuwenpoten. Was dit dan.. Een griffioen? De koning der land en zee, noemden ze deze weleens. Deze koning koos vast en zeker voor een koninklijk maal. Mijzelf proberen te bevrijden deed ik niet. Dan zou dat mijn dood worden. Ik hing nu zó hoog in de lucht dat ik zelfmoord zou plegen als ik mijzelf zou losrukken. Ik probeerde om op de griffioen te klimmen. Dat lukte. Ik zuchtte opgelucht. “Jij bent een mens, toch?” De vraag deed mij verbaasd opkijken. “Jij kan.. Praten?” Mijn stem klonk even verbaasd als ik keek. “Tuurlijk kan ik praten. Er zijn weinig wezens die het Mens kennen. Wees blij dat je mij hebt. Goed, waar wil je naartoe?” Wist hij dat echt niet? “Ik wil naar huis,” prevelde ik droogjes. Huis, dat was het enige waar ik nu heen wilde. Huis. Aarde. “Waar ben ik?” Met die vraag snoerde ik blijkbaar zijn mond. Pardon. Snavel. Hij begon te lachen. “Je bent op Fanterria! Welkom. We vliegen nu boven zee, maar we zijn zometeen boven Latica. Daar is het te warm voor je, neem ik aan.” Ik hield wijselijk mijn mond toen ik me iets besefte. Een wildvreemde nam mij mee, terwijl ik op een andere planeet was. Dit kon gewoon niet goed aflopen.

Een draak naderde ons. “Goed gedaan, Claw! Nu, geef dat wezen maar aan mij,” klonk zijn stem van een afstandje. Ik had het kunnen weten! Ik keek naar de grond. Als ik mijzelf nu zou laten vallen, zou ik in een boom vallen. Het was niet een grote afstand tot de aarde, maar zou ik verkeerd vallen was de kans op een botbreuk nagenoeg honderd procent. Beter een botbreuk dan in de maag van dat.. Dat.. Ding. Ik sprong van de griffioen af, recht in het bos onder mij. Bam. Meteen overspoelde een hevige pijn mijn benen, maar gelukkig viel ik goed, en brak ik geen bot. Er zat hooguit een scheurtje in een van de botten. Ik keek omhoog. Die twee zouden mij zeker zoeken. Dat wist ik nu al. Ik besloot te rennen. Rennen voor mijn leven. Dit was heel wat anders dan een gevechtje met Chris. Daar zou je hooguit gewond raken. Hier kon je worden opgegeten. Ik dwong mijzelf om verder te rennen, ondanks dat iedere stap een helse pijn veroorzaakte. Overal om mij heen hoorde ik gekrijs en gegrom. Het was vast en zeker een gevaarlijk terrein. Opeens sprong een groot beest uit de bosjes. Het had een mensenkop, een leeuwenlijf en een knots aan het eind van zijn staart, met allerlei giftige stekels eraan. Het zei iets wat ik niet kon verstaan, maar wat het ook was, het was vast en zeker niet lief bedoeld. Het beest wilde mij opeten. Ateyuo. Het leek op ‘ate you’, en correct vertaald ‘eat you’. Toen sprong het naar mij toe, en drukte hij mij tegen een boom aan. Zijn klauwen nagelde hij vast in mijn huid. Hij opende zijn bek. Drie rijen tanden schitterden in het kleine beetje zonlicht wat hier nog scheen. Dit was een Manticore. Ik duwde het van mij weg door het een flinke trap in zijn buik te geven. Dat was blijkbaar een zwakke plek, want hij liet mij los. Maar hij rende al snel weer achter mij aan, dit keer met zijn staart hoog opgeheven. Hij zou zijn staart gebruiken, het gif wat er in zat. Fijn. Opeens landde een been tussen mij en de Manticore in. Yes. Ik rende terug en greep het been vast. Ik keek niet naar het wezen, maar ik had wel een vermoeden wat dit was. Het boeide mij echter niet zo veel, het wezen had mij ongemerkt gered van die Manticore. Na een tijdje liet ik los. Ik keek het wezen even kort na, maar besloot dat het verstandiger was om verder te reizen. Niet met behulp van dat wezen van net, misschien zou dat beest mij opmerken of een nóg gevaarlijkere plek op gaan. Het wezen was wel op doorreis.. Waarheen? Ach, dat waren mijn zaken niet. Ik liep verder, tot ik een open plek tegenkwam. Of nou, het was niet echt een open plek. Het was meer een plekje waar toevallig geen bomen groeiden. Hier ging ik voorzichtig tegen een boom aan zitten en liet ik alles even bezinken. Goh. Net op een andere planeet en nu al zoveel gevaar beleefd. Er stond mij wat te wachten, hoor!

(Dat been is trouwens Avani, en ze is intussen allang weg XD)
(Maar goed. Dit krijg je als je 's avonds besluit om te gaan RPGen XD)

De jonge weerwolf liep door het grasveld. Dit keer niet om op jacht te gaan, haar boog hing om haar schouder, en ze maakte geen aanstalten om hem te pakken. Zelfs een roofdier zoals zij heeft weleens behoefte aan een rustige dag. Ondanks dat was ze nog steeds op haar hoede; een grote draak of ander mythish wezen zou maar wat graag een jonge weerwolf willen aanvallen. Wat verderop zag ze twee draken, die zowat vochten om een prooi. Ze zag dat de prooi nog leefde, al kon ze niet helemaal thuisbrengen wat het voor wezen was. Het wezen probeerde weg te sluipen, maar werd gegrepen door een griffioen. Ze zag dat het wezen op de rug van de griffioen klom, en de griffioen deed niets om dat tegen te gaan; dat was een slecht voorteken. Ze rende op vier poten het tweetal achterna; dat was het voordeel aan een weerwolf zijn, je kon zowel op twee als op vier poten rennen. Na een tijdje vloog er een draak richting de griffioen, en het wezen op zijn rug was zo slim om te springen. Toen Ilva bij het woud aankwam, stopte ze. Het zou niet veilig zijn om nu verder te gaan, het woud in waaruit ze was verstoten. Elke weerwolf die ze zou tegenkomen zou het recht hebben om haar te doden. Tenzij ze zich zou vermommen... Ze haalde de zachte bekleding eruit, en dat was net genoeg om als een mantel met capuchon te dragen. Ze legde haar boog en pijlkoker neer, waarna ze de mantel omdeed en de capuchon over haar hoofd deed. Ze hing de pijlkoker en de boog weer om haar schouder, en ze rende verder, op twee benen dit keer. Ze hoorde in de verte het gebrul van een manticore, en kort daarna zag ze een gigantish wezen door het woud lopen. Snel rende ze verder, en op een kleine open plek trof ze het wezen aan. De weerwolf bleef staan bij een boom, en wachtte af hoe het wezen op haar aanwezigheid zou reageren.

Mijn gezicht vertrok toen ik een van mijn benen wilde bewegen. Au.. Gatver, dat deed echt pijn! Wat was er nu weer aan de hand? Ik plaatste mijn hand op de zere been. Een misselijkmakend gevoel welde in mijn buik op. Er zat een wond op die plek, en niet zo’n kleine ook. Gelukkig was het geen open botbreuk, ik voelde ook geen uitstekende dingen. Nee, het was gewoon een wond, vast en zeker van die manticore of die griffioen. Ik had nu al een hekel aan deze plek. Ik keek omhoog. Hier wist je niet of het dag of nacht was. Het was hier zo donker dat ik nauwelijks wat kon zien. Gelukkig waren mijn ogen wat gewend aan het duister. Als ik nu een hand voor ogen zou houden, zou ik het wel kunnen zien, maar vaagjes. Ik vroeg me af hoe ik die manticore had gezien. De reus liet ik achterwege, want die kon ik gewoon voelen aankomen. Nee, de manticore was nu even belangrijk. Ik herinnerde me die glans, waarin ik zijn drie rijen tanden zag. Misschien was ik toen aan de rand van het bos. Ik wist het niet. Het maakte mij ook niet zo veel uit. Ik had het overleefd. Klaar. Nu nog naar veiligheid zoeken. Dit bos.. Ik had er een naar gevoel over. Het was net alsof dit een verzamelplaats was voor allerlei bloeddorstige dieren. Wat voor wezens zou ik hier nog meer kunnen vinden? Vampieren? Weerwolven? Zou kunnen. Ik sloot mijn ogen. Mijn ogen waren toch nutteloos in dit bos, dus waarom niet?

Opeens hoorde ik wat ritselen. Ik opende als een reflex mijn ogen, al zag ik toch bijna niks. Een briesje blies zacht tegen mijn rechterwang aan. Ach. Een briesje. Kon dat nou echt kwaad? Ik voelde een ander briesje. Deze kwam van achter mij en werd afgemaakt door een beangstigende grom. Ik slikte. Ik durfde niet te kijken. Snel probeerde ik de boom naast mij te beklimmen. Dit lukte. Vanuit de boom bekeek ik het wezen. Deze had drie koppen en was behoorlijk groot. Een cerberus. Fijn, kon het nog beter? Ik hoorde de tak onder mij kraken. Sh*t. Ik viel op de grond en greep meteen de tak waar ik zojuist nog op zat. Hij was dik genoeg om de cerberus tegen te kunnen houden. Toen hij zich lanceerde om op mij te kunnen springen, weerhield ik hem ervan om met zijn middelste kop mijn gezicht aan flarden te scheuren. Mijn tak kwam precies tussen zijn kaken terecht. Hij was te dik om direct stuk te gaan. Dit gaf mij de tijd om even na te denken. Opeens rende de driekoppige hond weg. Waarom? Was hij bang? Haha, hij was bang voor mij!

Nee. Hij was niet bang voor mij. Hij was niet Chris in cerberusvorm. Het was een silhouet dichtbij een andere boom. Ik pakte mijn tak, als verdedigingswapen. Wie was dit? Het had een menselijke vorm, maar het was niet compleet menselijk. Het rook ook anders. Naar.. Hond. Wacht eens.. Een menselijke vorm die naar wolf rook? Dan was dit een.. Oh help. Ik bracht mijn tak verder naar voren. Ik was bang, bang dat mijn stem die weerwolf agressief zou maken. Bang dat ik mijzelf alleen maar verder in de problemen zou brengen. Het afgekluifde stuk hout trilde in mijn handen. Normaal was ik wel iemand die niet snel bang zou worden, maar in die gevallen kende ik de situaties. Op dit moment was ik op een compleet andere planeet, met compleet andere flora en fauna, en mijn vraag was of ik de enige was die geen fantasiewezen was. Waren er andere mensen? In dit soort situaties, waarin ik niks kon herkennen, werd ik best bang. Dat was iedereen wel een keer, maar in verhouding tot hoe ik me altijd gedroeg viel het vooral op bij mij. Ik trilde, mijn hand trilde, mijn wapen trilde. Ik was gewoon niet in staat om die weerwolf weg te jagen, en dat kon zij ook heel mooi zien. Ik werkte mijzelf alleen maar in de nesten met dit gedrag.

*Ik ga ook maar eens in de ik-vorm vt typen =3*

Toen ik bijna bij de rand van de open plek was, rook ik de geur van een cerberus. Ik snoof, lichtelijk minachtend. Cerberussen waren wel sterk en gevaarlijk, maar tegen een weerwolf konden ze niet op. Ik liep verder, tot aan de plek waar weinig tot geen bomen meer waren. Mijn ogen waren al jaren gewend aan deze mist en duisternis, en ik kon alles dus redelijk zien. Ik zag dat de cerberus het wezen aanviel, maar zodra het mij zag, rende de driekoppige hond meteen de struiken in. Ik zag dat het wezen mijn aanwezigheid bemerkte en terug naar de tak grijpte, die trouwens half was afgekluifd door de cerberus. Ik zette een paar stappen, totdat ik het wezen wat beter kon zien. Het ging me dit keer niet zozeer om welk wezen het was; hoe het zich nu gedroeg was belangrijker. Zeker in dit woud. Het was duidelijk dat hij probeerde mij weg te jagen, maar ook het wezen had door dat die kans miniem was. Ik voelde geen gevaar bij hem. Ik zette mijn capuchon af -de mantel hield ik nog wel om-, en schudde mijn hoofd wat om de blonde lokken uit mijn ogen te krijgen. Toen liep ik weer een paar stappen. Toen ging ik zitten, met mijn knieën opgetrokken. Dat deed ik eigenlijk best vaak als ik een ander wezen tegenkwam dat zwakker was dan ik, mar van angst versteend bleef. Het enige wat ik heb kunnen bedenken was gewoon zitten en wachten.

Even liet ik een kort lachje horen. Toen bekeek ik het wezen weer van top tot teen, terwijl ik praatte. 'Wat een welkomstcomité. Arme jij, eerst aangevallen door twee draken en een griffioen, vervolgens een val gemaakt van 'kweetniet hoe hoog, aangavallen worden door een manticore, en vervolgens ook nog door een cerberus. Jij hebt écht geluk gehad.' Ik ging in kleermakerszit zitten, en keek met een schuin hoofd naar het wezen dat een aantal meter voor me stond. 'En kijk me nou niet aan alsof ik je elk moment ga opvreten. Ik vorm geen gevaar voor jou, heus.' Ik pakte mijn boog en pijlkoker en zette deze naast me neer. Weer keek ik het wezen aan.

Het wezen voor mij ging zitten met opgetrokken knieën. Oké..? Waarom deed die weerwolf dat? Deed ze dat om mij gerust te stellen? Of moest ik me bedreigd voelen door dit gedrag? Ik wist niet hoe weerwolven zich gedroegen, daarom bleef ik vertwijfeld staan. Mijn arm begon pijn te doen omdat ik hem stijf had gehouden, en met zo’n zware tak in je handen was dat niet echt een goed idee. Ik deed een paar passen naar achteren, tot ik tegen de boom aan liep, maar niet per ongeluk. Ik wilde tegen de boom aan staan. Misschien was ik zo kwetsbaarder, maar in ieder geval zou ik niet omvallen, mocht die weerwolf mij willen aanvallen. Een kort lachje kwam van haar kant. Waarom? Lachte ze mij uit? Daar kon ik niet tegen. Ik had ook een hekel aan het feit dat ik haar nauwelijks kon zien, maar zij mij waarschijnlijk heel goed. 'Wat een welkomstcomité. Arme jij, eerst aangevallen door twee draken en een griffioen, vervolgens een val gemaakt van 'kweetniet hoe hoog, aangevallen worden door een manticore, en vervolgens ook nog door een cerberus. Jij hebt écht geluk gehad.' Ja, inderdaad. Het besef drong tot mij door. Ik had inderdaad veel geluk gehad. “Nou, zo hoog was die val nou ook weer niet, maar je hebt gelijk,” prevelde ik, lichtjes aarzelend. Ik was in de war. Weerwolven waren toch duister? Slecht? Ze verscheurden je helemaal, of veranderden jou in een weerwolf door je te bijten. Ik droeg geen zilver bij me. Waarom viel deze weerwolf mij dan niet aan?

'En kijk me nou niet aan alsof ik je elk moment ga opvreten. Ik vorm geen gevaar voor jou, heus.' Ik legde aarzelend de tak op de zwarte grond, die even zwart was als alles om mij heen. “Maar waarom niet? Voor zover ik heb geleerd zijn weerwolven slecht. Het zijn gevoelloze wezens die je helemaal verscheuren,” vertelde ik haar. Wacht. Straks beledigde ik haar nog. Voor ze wat kon zeggen hervatte ik mijn zin: “Maar zo heb ik het geleerd, jij bent de eerste weerwolf die ik ooit in mijn leven heb gezien, dus ik heb geen idee of dat waar is.” Ik was opgelucht. Gelukkig, ik had mijzelf uit een mogelijke ruzie kunnen praten. Ik keek naar het silhouet, dat nu anders zat. Voorzichtig ging ik ook zitten, niet zozeer vanwege de weerwolf, maar vanwege de plek waar ik was. “Ik weet dat ik ergens ben wat Fanterria heet.. Maar waar ben ik precies?” Ik besloot dat het goed was om haar dit te vragen. Zij kende dit gebied vast wel. En van de manier waarop ze sprak kon ik afleiden dat dit niet zomaar een wilde weerwolf was. Sowieso werd de pijn in mijn benen wel iets te veel, dus ik kon niet vluchten. Als ze mij toch wilde aanvallen, was ik ten dode opgeschreven.

Opeens schoot een vraag mij te binnen. Een veel betere. Waarom was ik hier? Had mijn aanwezigheid hier een reden? Het zou wel stom zijn als ik hier voor niks was. “En waarom ben ik hier eigenlijk? Of ben ik hier gewoon voor niks?” Mijn stem was niet zoals anders. Er zat een lichte trilling in. Ik liet teveel angst zien. Dat moest ik zien te verbergen. Als deze weerwolf vrienden met mij kon worden, kon ze mij van alles over deze vreemde wereld vertellen. Maar alleen als ze vrienden wilde worden. Als ze geen vrienden wilde worden, wist ik zeker dat ik hier zou sterven. Ik was weerloos. De tak zou ik eventueel nog kunnen gebruiken, maar dan moest ik ver buigen, en dat zou ik niet zo snel voor elkaar kunnen krijgen. Boven mij hoorde ik gekras, maar ik kon de wezens door het dichte bladerdek niet zien. Dit was toch wel, ondanks al die ellende die ik tot nu toe had meegemaakt, een mooie wereld. Hopelijk gunde deze weerwolf mij een kans om deze wereld even goed te verkennen.

Ik keek het wezen aan. Het scheen nog steeds bang voor mij te zijn. Begrijpelijk, de meeste weerwolven die je tegenkomt willen je verscheuren. Maar zo was ik niet, vreemd genoeg. "Nou, zo hoog was die val nou ook weer niet, maar je hebt gelijk," zei hij. Hij sprak tenminste mijn type Nederlands, dat kwam goed uit. Ik zag wel dat het wezen nog steeds in de war was. Ik besloot even af te wachten. En inderdaad kwam er op mijn volgende vraag ook een antwoord. "Maar waarom niet? Voor zover ik heb geleerd zijn weerwolven slecht. Het zijn gevoelloze wezens die je helemaal verschuren." In de meeste gevallen klopte dat wel. Net toen ik nadacht over een antwoord, sprak het wezen weer. "Maar zo heb ik het geleerd, jij bent de eerste weerwolf die ik ooit in mijn leven heb gezien, dus ik weet niet of dat waar is." Ik keek het wezen aan en haalde mijn schouders op. 'Meestal wel. 99% van alle weerwolven heeft het karakter dat jij beschrijft. De meeste weerwolven hebben alleen gevoelens tegenover elkaar, maar zelfs dan zijn ze nog agressief. In ieder geval, ik ben dus die ene procent die niet volledig aan de norm van een "weerwolf" voldoet.'

Het wezen ging ook zitten, en weer stelde hij een vraag. "Ik weet dat ik ergens ban wat Fanterria heet.. Maar waar ben ik precies?" 'Fanterria is een continent, dat weer in verschillende landen is onderverdeeld. Horroria...' Ik maakte een beweging met mijn armen en hoofd. '... is één van die landen. Verder is mij niet veel verteld over wat voor planeet dit precies is, en welke manen we hebben. Ik ben vaak niet echt bezig met sterrenkunde.' Ik was werkelijk even kwijt op wat voor planeet we leefden. Tja, als je nauwelijks met andere wezens praat, kom je daar niet zo snel achter. Twee jaar geleden had ik wel eens met een centaur gepraat die wat meer wist over het zonnestelsel, maar ik moest toch even nadenken wat hij ook alweer precies had gezegd.

Toen hoorde ik dat het wezen voor me weer een vraag had. "En waarom ben ik hier eigenlijk? Of ben ik hier gewoon voor niks?" Die vraag stelde hij met een angstige trilling in zijn stem, waardoor het me al helemaal duidelijk werd dat hij uit een andere wereld kwam. 'Sorry, ik weet niet waarom je hier bent. Het hangt er vanaf waar je precies vandaan komt. Kan je je herinneren wat er is gebeurd vóórdat je in Fanterria kwam?' Dat was het enige wat ik nu kon vertellen. En zelfs áls ik zou weten waar hij vandaan kwam, bestond nog steeds de kans dat ik dan ook niet wist waarom hij hier was.

'Meestal wel. 99% van alle weerwolven heeft het karakter dat jij beschrijft. De meeste weerwolven hebben alleen gevoelens tegenover elkaar, maar zelfs dan zijn ze nog agressief. In ieder geval, ik ben dus die ene procent die niet volledig aan de norm van een "weerwolf" voldoet.' Hmm. Ze vertelde dus dat ze geen echte weerwolf was, qua gedrag dan. De meeste weerwolven waren dus zoals in sprookjes, verhalen en films: moordlustige wezens die je het liefst verscheurden. Ik knikte begrijpend. Ik had spijt van wat ik net had gezegd. Ik had vast en zeker haar een beetje beledigd, of in ieder geval op een of andere manier geraakt. Ik wierp mijn blik op de grond. Het was zelfs zo donker hier dat ik niet eens wist of ik daadwerkelijk de strooisellaag aankeek. Ik voelde een koude rilling over mijn rug glijden. Zoveel duisternis.. Zelfs nu kon ik weinig zien. En ik was hier al een tijdje, mijn ogen zouden gewend moeten zijn aan het donker. Er was iets geks met dit bos aan de hand. Er was ook heel wat mist aanwezig, maar toevallig op dit ene plekje was het mistvrij. Gek. Héél gek. “Trouwens, sorry.. Maar voor zover ik heb geleerd zijn echt alle weerwolven zo. Maar ik ben hier ook voor het eerst.” Ik keek weer in haar richting. Zij wilde wat zeggen. Ik besloot me niet te richten op de duisternis die mij omringde, maar op haar woorden, die weleens heel nuttig konden zijn.

'Fanterria is een continent, dat weer in verschillende landen is onderverdeeld. Horroria-' Ze maakte een beweging met haar kop en armen, maar in welke richting kon ik niet goed zien. Verdraaide duisternis. Ze ging verder. Natuurlijk luisterde ik aandachtig naar haar woorden. 'Is één van die landen. Verder is mij niet veel verteld over wat voor planeet dit precies is, en welke manen we hebben. Ik ben vaak niet echt bezig met sterrenkunde.' Fanterria is een continent? Van welke planeet dan? Ik had toch echt begrepen dat Fanterria de naam van de planeet was. Maar goed. Ze had het over Horroria. En meerdere landen, maar ze noemde dit land in het bijzonder. Ik ging er dus van uit dat ik in Horroria was. Ik keek naar het bladerdek dat de lucht bedekte en mij ervan weerhield naar de hemel te kunnen kijken. Ik had geen idee hoeveel manen deze planeet kon hebben. Misschien één, misschien twee. Ik nam aan dat er maar één maan was. Op Aarde hadden wij immers ook één maan, en op onze planeet was leven. Hier was ook leven, dus waarschijnlijk ook één maan. Maar de wonderen waren de wereld nog niet uit. Zeker deze magische wereld. Was er hier wel magie? Ik had zoveel vragen!

'Sorry, ik weet niet waarom je hier bent. Het hangt er vanaf waar je precies vandaan komt. Kan je je herinneren wat er is gebeurd vóórdat je in Fanterria kwam?' Dat was nog heel recent, het zat vers in mijn geheugen. Ik glimlachte even toen ik mij alles perfect kon herinneren. Ik deed mijn mond open om wat te zeggen: “Ik had een gevecht met een soortgenoot. Die soortgenoot had wat naars gedaan bij iemand anders, en ik nam het voor haar op. Toen onze leider er aan kwam, duwde mijn soortgenoot mij tegen een deur. Normaal zou ik hard tegen die deur vallen, hetzelfde als dat je tegen een boom aan wordt geduwd. Maar ik viel verder. Waarschijnlijk in een portaal, ik zou het echt niet weten. Maar toen kwam ik dus hier,” vertelde ik haar kort en bondig mijn verhaal. Ik hoefde niet uit te leggen dat wij scheikunde hadden en dat Chris die deodorantfles in de brander had geworpen, zodat Lena’s haar in de fik stond. Ik herinnerde mij die ene vogel van eerst. “Het eerste wat ik zag was trouwens een rare vogel. Hij keek mij constant recht in de ogen aan. Zijn snavel en poten waren geel, en zijn lichaam was zuiver wit,” vertelde ik. Ik schudde mijn hoofd. “Maar hij was ongevaarlijk,” prevelde ik, iets zachter. Even een andere vraag stellen. “Naast manticores, cerberussen en weerwolven, leven er nog andere wezens in dit bos?” Ik besloot dat te vragen, want ik moest natuurlijk wel weten waar ik precies was!

"Trouwens, sorry... Maar voor zover ik heb geleerd zijn echt alle weerwolven zo. Maar ik ben hier ook voor het eerst." Ik haalde mijn schouders op. 'Ach, geeft niet hoor, iedereen heeft wel een natuurlijke angst voor weerwolven.' Dat was iets waar ik zeker van was. Ik bedoel maar; een enorm, harig wezen met gigantische tanden en klauwen, en ook nog angstaanjagend huilt. Ik kon het me zo voorstellen dat elk ander wezen bang zou zijn voor mij. Ik merkte dat dit wezen zich schaamde over wat hij net zei. Het was in ieder geval geen slecht... wezen. Ja, wat voor wezen was het eigenlijk? Hij was net wat te verweg voor mij om te kunnen zien wát hij precies was. Ik vermoedde een mens, die zijn de laatste tijd wel vaker op Fanterria. Ik schoof wat dichterbij, maar probeerde zo rustig mogelijk over te komen. Tja, als je deels wolf bent, heb je nu eenmaal sneller iets met lichaamstaal. Nog een reden dat ik dichterbij schoof, was omdat ik vermoedde dat het wezen nog meer vragen zou hebben. Niet dat ik ze niet wilde beantwoorden; ik wilde hem graag helpen.

Ik luisterde naar wat hij vertelde, hoe hij hier terecht was gekomen. "Ik had een gevecht met een soortgenoot. Die soortgenoot had wat naars gedaan bij iemand anders, en ik nam het voor haar op. Toen onze leider er aan kwam, duwde mijn soortgenoot mij tegen een deur. Normaal zou ik hard tegen die deur vallen, hetzelfde als dat je tegen een boom aan wordt geduwd. Maar ik viel verder. Waarschijnlijk in een portaal, ik zou het echt niet waten. Maar toen kwam ik dus hier." Ik volgde het verhaal, en dacht erover na. Het klonk inderdaad als een portaal, maar meer kon ik er ook niet van maken; ik was immers jong, nog niet eens vijftien zomers oud. Ik tilde mijn hoofd weer op toen hij verderging. Hij had het over een grote vogel die hij eerst had gezien. Het klonk inderdaad als een vogel die gewoon nieuwsgierig was, of dacht iets te eten te kunnen vinden ofzo. Hij stelde toen nog een vraag. "Naast manticores, cerberussen en weerwolven, leven er nog andere wezens in dit bos?" Ik knikte. 'Ja, je hebt ook nog vampiers, hydra's, en nog een aantal bloeddorstige wezens. Soms zit er ook een wezen bij van een andere oorsprong, maar die ook slecht zijn geworden, en niets anders doen dan moorden.' Er waren nog wel meer wezens in dit woud, maar die waren net wat minder gevaarlijk dan de wezens die ik al opnoemde. Nu vond ik dat het mijn beurt was om vragen te stellen. 'Hoe heet jij, eigenlijk?' Ik zei expres mijn naam nog niet. In dit woud hadden de bomen weleens oren...

*Conclusie: Ilva heeft niks met topografie =3*

'Ach, geeft niet hoor, iedereen heeft wel een natuurlijke angst voor weerwolven.' Ik liet een klein glimlachje zien. Op Aarde waren mensen weleens bang voor wolven. Niet om ziektes zoals hondsdolheid en dergelijke, maar om hun felle karakter. Ze waren absoluut niet bang voor mensen en verscheurden ze met huid en haar. Als het kon, aten ze je levend op. Tot zover de geruchten. Ik wist zeker dat wolven ook wel bang waren voor mensen, liever voorzichtig deden en ook wel vriendelijk konden zijn. Deze weerwolf was gewoon een Fanterriaanse wolf, die volgens hem ook een lief karakter had. Ik geloofde haar. Ik moest ook wel. Wie was er dan anders? Wie kon ik nog meer vertrouwen? Die manticore van net? Die zei alleen maar ateyuo en daar kon ik niks betrouwbaars uit halen. Die cerberus dan? Die cerberus wilde mij liever in zijn maag hebben. De griffioen en draken wilden mij ook opeten, waarschijnlijk. De reus van net wist waarschijnlijk niet eens dat een mens aan zijn of haar been zat, vluchtend van een zeer giftige manticore. Dus nee, veel meer keuze dan deze weerwolf had ik niet. Mensen had ik ook nog niet gezien. En als ik de enige was, moest ik wel vrienden worden met een van de Fanterriaanse wezens. Gelukkig spraken ze ook Nederlands. Een vraag was geboren. Hoe konden sommigen Nederlands spreken? Misschien hadden ze het wel geleerd. Een fictieve taal, die toch realiteit bleek te zijn. Net als dat wij over een elventaal spraken. Elventaal.. Zouden hier ook elven en dergelijke kunnen zijn? Er waren wel reuzen, die op mensen leken. Dan moesten er toch ook wel elven, feeën en engelen zijn? Misschien daarboven, in die blauwe hemel die ik nu niet kon zien, misschien dat ze daar woonden. Ik merkte dat ze dichterbij schoof. Misschien om mij beter te kunnen zien? Ach, het maakte mij ook niet zo heel veel uit. Ik merkte dat ze weer wat zou gaan zeggen. 'Ja, je hebt ook nog vampiers, hydra's, en nog een aantal bloeddorstige wezens. Soms zit er ook een wezen bij van een andere oorsprong, maar die ook slecht zijn geworden, en niets anders doen dan moorden.' Goh. Ik zat dus in een berucht bos. Geweldig. Vampieren die je bloed wegzogen tot je helemaal leeg was (daarna ging je zelf op pad om anderen leeg te zuigen). Hydra’s met hun zeven koppen, waar weer twee aangroeiden als je eentje weghakte. Om nog maar niet over al die andere wezens te spreken.

'Hoe heet jij, eigenlijk?' Deze vraag had ik moeten zien aankomen. Toch voelde het helemaal onverwacht. Ik schraapte mijn keel. Ik was niet bang om mijn naam prijs te geven. Er was hier toch niemand die mij kende. “Ik ben Trevor,” vertelde ik, terwijl ik haar voorzichtig een hand aanreikte, om deze te schudden. Ik wist niet of ze het kon zien, als niet dan zou ik mijn hand weer terugnemen. Net toen ik haar wilde vragen wat haar naam was, voelde ik mij een beetje raar. Het was net alsof de grond heel zwakjes trilde. Misschien was het aan het onweren? Nee, dan had ik dat wel gemerkt. Toen ik het geschuif van takken hoorde draaide ik mij om. Een been. Oh god. Ik schoof vlug achteruit. Het beest naast mij ging zitten. Wacht, waarom? Ik keek op, proberend om een gezicht of kop te herkennen. Maar dat lukte niet. De kop zat te ver van mij verwijderd. “Gaat het hier wel goed?” De vraag werd gesteld met een vrouwenstem, het klonk een heel klein beetje lager dan de vrouwenstemmen die ik gewend was, maar dat kwam natuurlijk omdat dit wezen niet klein was. Ik slikte. Ik was niet de Trevor die ik normaal was. Ik was bange Trevor, iets wat ik normaal bijna nooit liet zien. Maar zie maar rustig te blijven bij een weerwolf en een reus. Nee, normale mensen zouden bang worden. Ze stelde een vraag. “J-jawel,” stotterde ik. Mijn hart klopte in mijn keel. En dan dacht ik bang te zijn voor een weerwolf. Die weerwolf viel in het niet tot wat naast mij was komen zitten. “Ik hoor aan je van niet. Heeft het met deze weerwolf te maken?” Hoe kon ze-? “Nee, nee, nee, nee,” antwoordde ik vlugjes. Ik herstelde mijzelf. “Deze weerwolf wil mij juist helpen,” ging ik verder. Het wezen veranderde van houding. Een vijandige. “Lieve weerwolven, hè?” Ze klonk bedenkelijk. “Lieve weerwolven worden aangevallen door slechte weerwolven. Jouw vriendelijke weerwolf zou allang gedood moeten zijn. Hoe kan het dan dat ze hier een vrolijk gesprek met je voert?” Ik merkte dat ze weerwolven niet mocht. Anders had ze wel anders gereageerd. Ik durfde haar niet tegen te spreken. Ik was bang dat ze mij dan zou aanvallen. “Ik hoorde dat jullie namen gingen uitdelen. Ik ben Avani,” vertelde het wezen naast mij. Avani? Ik kon niet zeggen dat het een lelijke naam was. “Je hoeft trouwens helemaal niet bang te zijn, ik doe je echt niks. En ik denk toch wel dat deze weerwolf jou ook niks zal doen, want bij nader inzien zou je allang in haar maag zitten als ze een van de gewone weerwolven was.” Ik zuchtte. Ze had wel gelijk. De weerwolf zou mij niks doen. Maar hoe kon ik Avani vertrouwen? Hoe kon ik zeker weten dat ze mij niet zou aanvallen? Ach, ik zou het wel zien.

Ik zag dat het wezen, dat blijkbaar Trevor heet, zijn hand naar me uistrekte. Net wilde ik hem pakken om te schudden en mijn naam te zeggen, toen ik de grond voelde trillen en een geur mijn neus inkwam. Ik kon mezelf wel voor mij kop slaan dat ik niet beter had uitgekeken in dit woud. Een enorm wezen verscheen tussen de bomen, en Trevor schoof achteruit. Ik ook, maar volgens mij kwam ik weer veel verder weg terecht. Er waren immers maar drie dingen die een weerwolf konden doden, zover bekend; wapens van zilver, andere weerwolven en reuzen. En nu had ik net de pech dat er een reus het veld opstapte. Van zilver en weerwolven kon ik wel wegvluchten, maar vluchten voor een reus was zinloos. Die had me zo ingehaald. Bibberend schoof ik nog wat verder naar achter, hoewel ik Trevor niet in de steek wilde laten, aangezien hij hier nog niets gewend was. Het gevoel van angst begon in me te ontwaken. Ik keek naar boven, proberend om het gezicht te zien, maar ik zag het hoofd niet, het was te verweg. "Gaat het hier wel goed?" hoorde ik een vrouwelijke stem zeggen. Maar dan wel een lage stem. Het klonk aardig, en het gevoel van paniek begon wat weg te ebben. Maar het kwam weer terug. "Ik hoor aan je van niet. Heeft het met deze weerwolf te maken?" Nu was ik in pure paniek. Deze reus was werkelijk gigantisch, en zou zo met een platte hand mij in één klap dood kunnen slaan. "Lieve weerwolven, hè?" De bespottende ondertoon in haar stem beviel me helemaal niet. "Lieve weerwolven worden aangevallen door slechte weerwolven. Jouw vriendelijke weerwolf zou allang gedood moeten zijn. Hoe kan het dan dat ze hier een vrolijk gesprek met je voert?" Ik durfde haar niet tegen te spreken. Ze zou kwaad kunnen worden, hoewel mij het gevoel bekroop dat ze dat al min of meer was. Het was inderdaad zo dat de meeste aardige weerwolf door anderen werden gedood; meestal. Ik had geluk. Ik kon net op tijd ontsnappen. "Ik hoorde dat jullie namen gingen uitdelen. Ik ben Avani," vervolgde ze. Even trok ik een pijnlijk gezicht. Deze stem was veel te luid voor de gevoelige oren van een wolf. "Je hoeft trouwens helemaal niet bang te zijn, ik doe je echt niks. En ik denk toch wel dat deze weerwolf jou ook niks zal doen, want bij nader inzien zou je allang in haar maag zitten als ze een van de gewone weerwolven was." Ik slaakte een zucht van verlichting. De reuzin leek tenminste niet meer van plan om me als een vlieg te pletten. Ik schoof wat dichter naar Trevor. Het voelde toch wat veiliger om iemand naast me te hebben die niet huizenhoog was. En nu we toch namen aan het uitwisselen waren, besloot ik ook maar de mijne te vertellen. Deze reus zou andere weerwolven tegenhouden, dus ik kon veilig mijn naam uitspreken. 'Ik ben Ilva, vluchtelinge.' Ik zei dat laatste er voor de zekerheid bij. Stel je voor dat ze alsnog zou denken dat ik één van de Horroriaanse weerwolven zou zijn?

Ik merkte dat de weerwolf bang werd. Of in ieder geval, ze kroop weg, en ze zou dat vast niet zonder reden doen. Waarom was ze bang? Ik was natuurlijk ook bang, maar zij had toch meer ervaring met Fanterria? Of had een reus hetzelfde effect als zilver? Hmm, dan zouden draken en andere grote wezens hetzelfde effect moeten hebben. Zij waren ook groot en hadden meer bijzondere trekjes dan Avani. In feite was zij een groot mens. Wat was dat nou voor bijzonders? Ik durfde niet aan de weerwolf te vragen waarom ze bang was. Misschien zou ik zo een ruzie uitlokken, want ik had gemerkt dat Avani de weerwolf niet mocht. Ze kuchte even, ik voelde dat ze naar mij keek. Ik kon het niet zien, maar het gevoel was er zeker wel. Ik voelde dat de weerwolf dichter bij mij ging zitten. Ze was bang, dat snapte ik wel, want ik was ook bang. Ik hoorde een zacht lachje dat van boven kwam. “Jij hoeft ook niet bang te zijn. Zolang jij mij niks doet, doe ik jou ook niks,” stelde Avani de weerwolf gerust. Haar stem was zachter geworden. Misschien besefte ze zich dat ze iets te luid praatte. En dat had meerdere nadelen. Allereerst deed het pijn. Niet echt voor mij, maar ik begreep dat de weerwolf er wel last van had. Zij had immers gevoeligere oren. Daarnaast lokte ze andere wezens. Natuurlijk zouden deze wel twee keer nadenken voordat ze naar ons toe zouden gaan, maar het was alsnog gevaarlijk. Dus ja, het was mooi dat ze wat zachter ging praten. 'Ik ben Ilva, vluchtelinge,' vertelde de weerwolf. Ilva dus. Oké. Ze was vluchtelinge, zei ze zelf, dus ze was vast en zeker niet gevaarlijk. Avani zei niks, maar aan haar lichaam kon ik lichtjes zien dat ze een knikkende beweging maakte. “Vluchtelinge dus,” klonk haar stem, even zacht als daarnet. Ze liet noch mij, noch Ilva ertussen komen. “Maar waarom ben je hier, als je vlucht van de anderen?” Haar zachte stem ging over naar fluisteren. “Nu kunnen ze je toch makkelijker pakken? Oké, ik zorg ervoor dat ze hier niet komen. Maar stel dat ik hier niet was geweest?” Ik liet mijn blik van boven naar Ilva glijden. Ze had wel gelijk, als ze wist dat ze gevaar liep, waarom was ze hier dan?

In de verte hoorde ik gehuil. Wolvengehuil. “Horen jullie dat ook?” Mijn stem klonk gespannen. Ik wilde veel meer dingen vragen, maar in zo’n gevaarlijk bos ging dat gewoon niet. We moesten hier weg. Al wilde ik hier eigenlijk niet weg. Ik was dusdanig gewend aan de duisternis dat ik erg veel last van het licht zou krijgen. Ik probeerde om op te staan. Dat deed echter zo veel pijn dat ik een zachte kreet slaakte. Ik liet mijzelf verslagen op de grond ploffen. Au, we konden nergens heen. Het gehuil kwam dichterbij. “We moeten weg,” begon ik, “want er komen wolven aan. Weerwolven, bedoel ik. Maar ik kan niet normaal staan. Die sprong was toch iets te hoog, denk ik.” Ik wilde wat vragen, maar werd onderbroken door een luide, zeer luide kreet. Zo luid dat ik mijn handen op mijn oren deed. Toen ik mij besefte dat ik zo zwakker was, deed ik ze snel weer weg. Ik zag het silhouet van Avani wild om zich heen bewegen. Ik hoorde een grom en even wist ik niet van wie die grom was. Die weerwolven.. Ze vielen haar aan. Wisten ze dan niet dat het zinloos was? Opeens kwamen er van de andere struiken een paar andere weerwolven. Slik. Ze waren Avani alleen maar aan het afleiden, zodat ze Ilva en mij konden pakken. Slimme wezens, dat moest ik wel toegeven. Maar hoe moest ik in actie komen? Ik kon niet eens fatsoenlijk staan, als ik al zou gaan staan dan zou de weerwolf mij op de grond kunnen duwen. Dan zou mijn beschadigde bot helemaal breken. Ik durfde het niet, maar toch, het moest wel. Anders zou Ilva aangevallen worden. En zij was het eerste aardige wezen die ik had ontmoet. Die kon ik niet aan haar lot overlaten.

Met pijn en moeite kreeg ik mijzelf overeind. Ik greep naar een stuk hout – het afgekluifde hout van de cerberus – en slingerde het in het rond. Ik wierp het tegen de kop van een weerwolf aan, die door de klap bewusteloos omviel. Maar hij was niet de enige. Slik. Meerdere weerwolven omsingelden mij. Was het dan een belangrijke weerwolf? Hun alfa? Een van hen brulde iets naar mij, wat zeker niet vriendelijk klonk. Hij liet een van zijn klauwen langs zijn keel glijden. Oké. Ze wilden mij niet in een weerwolf veranderen, maar wilden mij juist doden. Een hand kwam tussen mij en de weerwolven. Ze werden omver geduwd. Dankbaar keek ik omhoog, maar ik wist dat nu niet een goed moment was om te bedanken. Ik werd om mijn middel gegrepen. Ik wist dat dit Avani was. Ze had geen vacht en pootkussentjes. Ze greep Ilva in haar nekvel en probeerde haar mee te trekken. Omdat ze haar heel voorzichtig pakte, kon het zo zijn dat de weerwolf uit haar greep zou glippen. Maar ze zou vast en zeker niet ingesloten worden. De weerwolven lagen nog op de grond. Ze moest wel opschieten! “Meekomen jij,” bromde Avani naar Ilva, waarna ze vlug de benen nam. Ze moesten wegwezen, deze plek was immers te gevaarlijk. Avani vluchtte naar de rand van het bos, nam ik aan, waar het nog licht was. Ik kneep mijn ogen dicht en keek weg van de zon. Al snel voelde ik de wind niet meer tegen mijn gezicht aan blazen. Ik voelde ook weer aarde onder mijn voeten. Ik opende mijn ogen. Wauw.. Dat het gewoon zo donker kon zijn in dat bos. Dit was een grote open plek. Hier was allemaal gras, en de hemel was zichtbaar. Dankbaar wierp ik mijn blik naar Avani, maar mijn blik werd bezorgder toen ik mijn blik naar het bos richtte. Waar was Ilva? Ik kon haar niet vinden. Als die weerwolven haar maar niet hadden gepakt..!

Ik kwam wat meer tot rust toen de reuzin zachter begon te praten. Nu tuitten mijn oren tenminste niet meer zo pijnlijk. "Maar waarom ben je hier, als je vlucht voor de anderen? Nu kunnen ze je toch makkelijker pakken? Oké, ik zorg ervoor dat ze hier niet komen. Maar stel dat ik hier niet was geweest?", zei ze. Ik wilde net antwoorden, toen ik gehuil hoorde in de verte. Ik draaide mijn gezicht richting het geluid en spitste mijn oren, die binnen een seconde in mijn nek lagen; het gehuil kwam van mijn oudere broer, Sjogar. En híj was bepaald geen lievertje. "Horen jullie dat ook?" vroeg de jongen naast me. Mijn blik bleef op het stuk bos gericht waar het geluid vandaan kwam. 'Sjogar...', mompelde ik, bijna onverstaanbaar. Snel pakte ik mijn pijlkoker en mijn boog, misschien dat dat nog enige bescherming kon bieden. Misschien. Ik schrok op, en keek om naar Avani, die wild om zich heen sloeg. Toen ik weer wat geritsel in de struiken hoorde, draaide ik mijn hoofd weer om. Zonder dat ik het wilde, fluisterde ik mijn gedachten zowat. 'Nee... Mijn God, nee...' Daar, voor mij, stond mijn drie jaar oudere broer. Hij richtte zich op, en keek met ogen vol wraakzucht naar mij. Hij was hier met één doel voor ogen; mij afmaken.

Plotseling kwam een hand tussen mijn en de weerwolven. Sjogar en zijn roedel waren even buiten westen, en ik voelde dat ik bij mijn nekvel werd opgepakt, heel voorzichtig, dus ik gokte dat het Avani was. Ik was opgelucht, maar ik voelde me na een tijdje wegglijden. Ik probeerde me nog vast te houden aan de enorme hand, maar het was te laat. Ik viel en kwam terecht in de buurt van de rand van het bos, hoewel ik nog steeds erín was. Ik voelde me duizelig en langzaam zag ik alles zwart worden. 'Nee Ilva, niet flauwvallen... Niet nu... Wakker blijven...', dacht ik bij mezelf. Plotseling werd ik de struiken in gesleurd, en net op tijd, want ik hoorde de roedel er al aan stormen. Van schrik moest ik het bijna uitschreeuwen, maar iemand hield zijn hand voor mijn mond. Pas toen de roedel weg was, en het zoeken had opgegeven, kon ik weer vrij ademen. Ik keek op, recht in de ogen van de enige andere weerwolf die me al die tijd in mijn jeugd had bijgestaan, in andere woorden, mijn zielsverwant; Carolus. Ik wreef in mijn ogen. Dit kon niet waar zijn. Carolus was toch dood? Maar toch rook ik echt zijn geur, hoorde ik zijn sussende stem en voelde zijn dunne, ruwe vacht. Nog steeds keek ik hem aan alsof ik een spook had gezien, maar toch was het niet zo...

De tijd ging traagjes voorbij. Geen Ilva. Ik slikte. Avani was haar kwijtgeraakt, en nu was ze misschien gepakt door al die andere weerwolven. “Moeten we haar niet zoeken?” Mijn stem klonk aarzelend. Misschien had ik weer een slecht idee verzonnen. Avani keek op mij neer, maar al snel was haar blik weer op het bos gevestigd. Ze knikte. “Inderdaad, maar misschien zijn die weerwolven daar nog. Ze mag dan wel worden aangevallen, maar ik ben niet van steen gemaakt. Daarnaast kunnen ze jou ook nog pakken,” antwoordde ze diep in gedachten verzonken. Ze dacht duidelijk na over wat ze kon doen. Ik had allang een idee verzonnen, maar dat was tegenstrijdig met haar woorden. Gewoon in het bos Ilva zoeken was heel gevaarlijk. Ik moest dan of hier blijven, of met haar mee gaan. En beide waren zeer gevaarlijk. Hier blijven zonder bescherming kon mijn dood betekenen, maar als ze zou schrikken terwijl ze mij vasthield.. Ik probeerde er niet aan te denken. “We gaan haar zoeken,” prevelde Avani, half in gedachten verzonken. Ze richtte haar groene ogen weer op mij. Even groen als die van mij, maar ook even groen als het gras in het begin. Ook al had ik een afkeer tegen groen ontwikkeld, ik was heel even blij dat ik weer kleur zag. Anders dan dat duistere, zwarte niets. “En jij gaat met mij mee,” ging ze verder. Een naar gevoel bekroop me toen ze mij weer oppakte en het duistere, mistige bos weer in liep. Ik wist zeker dat ze normaal niet zo was. Ik wist zeker dat ze altijd heel vriendelijk en vrolijk was. Maar nu was niet het juiste moment om vriendelijk te doen, dat snapte ik heel goed. Ik zou immers ook niet vriendelijk en vrolijk zijn als dit soort dingen gebeurden Maar toch, bij een chagrijnig wezen zijn dat vele malen groter was dan jij, was niet echt een heel prettig idee. Alles werd donker rondom mij. Goed, we waren in het bos. Avani ademde diep door haar neus in. Waarom? Wilde ze een pad ruiken? Dat kon ze toch niet. Mensen konden dat niet, dus grote mensen – want in feite was ze dat – konden het al helemaal niet!

Opeens keek ze een bepaalde richting op. Ze mompelde wat in een taal die ik niet kon verstaan, maar het leek verdacht veel op het Nederlands. Sprak zij ook al zo’n rare taal als die manticore? Nee, wacht, dit was Nederlands, de manticore sprak Engels. “Weet je al waar ze is?” Ik fluisterde, juist om de weerwolven niet te lokken. Het was waarschijnlijk te zacht, want Avani reageerde helemaal niet. Ze liep een bepaalde richting op. Inmiddels waren de weerwolven weg. Gelukkig. Ik had geen zin in nog zo’n aanval. Ik hoorde opeens stemmen. Ik had geen idee wat voor stemmen het precies waren, maar ik hoorde stemmen. En een van hen kwam mij heel bekend voor. “Ik hoor stemmen,” meldde ik. Ik werd hoger gebracht, tot ik Avani recht in de ogen aan kon kijken. “Waar hoorde je stemmen?” Ze fluisterde weer. Oei, daarnet had ik ook moeten fluisteren. “Die kant op,” antwoordde ik. Ik wees een bepaalde richting op, de richting waarvan ik dacht dat de stemmen kwamen. Avani bracht mij weer wat lager en ging verder met lopen. Ik keek naar de grond. Het was maar goed dat ik geen hoogtevrees had. Even vroeg ik me af of een reus geen hoogtevrees kon hebben, maar dat kon ik me nu beter niet afvragen. Abrupt stond Avani stil, tussen twee grote bomen. Ik keek op om te zien wat de reden hiervoor was. Ik zag twee weerwolven bij elkaar. Ik kon niet zien welke, maar Avani wel. Zij gromde zachtjes. Daar lag Ilva, samen met een andere weerwolf. Dat stond haar niet aan. Ilva kon een spion zijn, dat ze nu alles aan het doorvertellen was. Het kon ook een wolf zijn die haar aan wilde vallen. Avani bukte en duwde beide weerwolven uit elkaar. Ze zette in ieder geval een hand tussen hun in. “Oké,” begon ze. Ze lette nu niet meer op haar volume. Ik deed alvast mijn handen op mijn oren. “Jullie gaan mij nú vertellen wat hier aan de hand is!” Haar stem klonk dwingend en geïrriteerd. Als Ilva een spion was, moest ze het wel vertellen. Als de weerwolf Ilva wilde aanvallen, zou hij nu wegrennen of naar Avani grommen. En was het geen van beide, dan hadden ze beide geen slechte bedoelingen, en was het goed. Avani zou zich dan ontspannen. Ik wist nog steeds niet welke weerwolven het waren, maar daar zou ik spoedig achter komen.

Met opengevallen mond staarde ik naar Carolus, die voor mij stond. Was dit echt dezelfde Carolus? Nee, dat kon niet. Die is vermoord door Sjogar, daar was ik bij... Of... Ik probeerde me weer wat te ontspannen. Eindelijk kon ik wat woorden uit mijn mond krijgen. 'C-carolus? Ben jij het echt? Maar wat, hoe...?' Ik was vreselijk in de war. Toen was Carolus aan het woord. Ja, het was duidelijk zíjn stem, die herken ik uit duizenden... 'Kalm aan Ilva, dan zal ik het je uitleggen. Je weet dat jouw broer mij probeerde te doden, eh?' Ik knikte. Dat herinnerde ik me nog goed. Toen was ik elf jaar, Carolus twaalf; op die leeftijd werd je nu eenmaal vogelvrij verklaard als je niet puur slecht was. En in Carolus' geval, werd hij meteen vervolgd. Ik was daarbij, ik zag hoe Sjogar's tanden zich diep in Carolus' nek boorden, en hoe Carolus neerviel... Ik schudde even mijn hoofd en keek toen weer naar Carolus, die verder ging met zijn verhaal. 'Ik bedacht dat het het beste zou zijn als ik zou doen alsof ik dood was, ze zouden toch niet controleren of ik echt dood was. Sjogar beet me wel in mijn nek, maar net niet hard genoeg. Dus viel ik "dood" neer, en verder keek niemand meer naar me om.' Dat was wel waar. Veel weerwolven controleren niet of een soortgenoot echt dood is, als ze hem hebben gedood; ze geloven veel in hun kracht. Toen keek Carolus me aan. 'Wat doe jij hier, eigenlijk?' 'Nou, ik...'

Ik kreeg de kans niet om mijn zin af te maken. Plotseling dook er een hand op tussen de bomen, die ons uit elkaar duwde. Geschrokken keek ik omhoog, en ik merkte dat het Avani was. Die geur en stem had ik allang in mijn geheugen opgeslagen. Carolus lag een paar meter verderop, en keek verward voor zich uit, en keek me aan op een manier alsof ik wist wat die hand hier plotseling deed. "Jullie gaan mij nú vertellen wat hier aan de hand is!", riep de reus. Ik stond op en liep naar haar toe, proberend om haar hoofd de kunnen zien. Het lukte me een beetje. 'Ik was per ongeluk uit je hand weggegleden. De roedel zou me hebben gevonden als Carolus...' Ik wees naar de wolf die achter me lag. '... me niet op tijd had weggetrokken. Ik ken hem van vroeger, hij is ook een verstotene.' Toen zag ik vaag de contouren van Trevor op Avani's hand. 'Nee', dacht ik, 'niet nu... Niet bij hém...'

Weer het zoveelste geluid dat mij kippenvel bezorgde. Met open gesperde ogen keek ik telkens achter de bomen, en naar de grond. De zoveelste nadelen dat ik niet de ogen van een kameleon had, die alle kanten konden zien. De kale, grijze bomen leken wel donkere schimmen, en een constante 'woesjjj' was in de verte te horen. En bij elke stap kraakte de takken die op de grond lagen, en sommige van hen braken letterlijk. Telkens gleed er ook een angstaanjagende briesje wind langs me heen, die mijn keel leek te willen wurgen. Beter dan dat kon ik het niet uitleggen, het was spooky. Bij elk geluidje dat ik hoorde, griste ik de zakmes uit mijn broekzak en hield ik deze recht tegenover de bron van het geluid. Telkens bleek het vals alarm te zijn, maar ik bleef me zorgen maken. Zelfs mijn gang leven in Tokyo was chiller dan dit, leek het wel. Daar waren steeds weer nieuwe gevechten, gedoe en noem maar op, maar zoiets als dit was er niet. Ook het feit dat ik Fanterria nog niet goed kende, zorgde voor de toename van alertheid. Traag stapte ik door. Ik vond dit niks.
Waarom was ik dan hier? Had ik vaak aan mezelf gevraagd, maar het antwoord bleef vaagjes. Ten eerste, waren er 3 soorten mensen in Fanterria; Carers, Hunters en Explorers, en ik was een Explorer type. Een Explorer hoort gebieden te ontdekken en deze goed te verkennen, ondanks de gevaren die de reizen mee brachten. Tot nu toe was het leuk geweest met dat grasveldje en de mensen dorp die ik gepasseerd was, maar dit was zacht gezegd, minder. Mijn pas versnelde zich, terwijl de blik van het rare boom gezicht in mijn hoofd op doemde. Het klonk o zo dom om ervoor bang te zijn, maar beleven was anders dan realiseren. Peinzend probeerde ik nog een reden te bedenken, waardoor ik hierin was terecht gekomen. Was het doordat ik was verdwaald? Ik snoof kort. Nee, dat was het niet. De pad die naar deze plek liep had ik bewust gevolgd. Abrupt stopte ik met lopen, en plantten mijn handen in mijn haren en bewoog deze heftig. "Wat doe ik hier?" vroeg ik luid aan mezelf. De witte massa die het antwoord leek te bedekken loste ineens op. Ik wist het weer, en haast direct deed ik mijn haar weer goed en liet ik mijn armen hangen. Ilva was in gevaar.

Hoe kon ik bevestigen wat ik nou zag? Het was allemaal extreem vaag om te bedenken, maar het was de waarheid. Ik zag Ilva en nog een grotere weerwolf staan die niet begrijpend naar haar keek. Wat was er aan de hand? Om het nog vreemder te maken, zag ik ook de voet van een reus tussen de 2 weerwolven staan, nee, 2 voeten zelfs! Ilva leek naar boven te kijken, richting de reus met een blik dat mij angst inboezemde. Ze was ergens bang voor, maar wat? Ik twijfelde even om haar blik te volgen, bang dat het te ernstig zou zijn. Uiteindelijk hief ik traag mijn kop op, maar werd ik verblind door de hete zon. Met mijn hand boven mijn ogen wist ik nu wel te zien, waar Ilva naar keek. Ik kon het niet geloven, was dat een mens? Het was duidelijk een jongen, die zeker boven de 16 jaar oud moest zijn. Ik slikte, twijfelend wat ik nou moest doen. Het was duidelijk dat een heel tafereel voor mijn aankomst voorbij was gegaan. Het voelde alsof je een film vanaf het spannendste punt begon te kijken. Maar hoe moest ik reageren? Ik slikte eventjes, en keek Ilva kort niet begrijpend aan. "Ilva? " had ik luid gevraagd, waarna ik naar haar toe snelde, en de voeten van de reus met moeite passeerden. Net naast haar, leken mijn longen wel in elkaar geramd, dus liet ik mijn handen leunen op mijn knieën om weer op adem te komen. Na een paar tellen, hees ik mezelf overeind en keek Ilva toen recht in haar ogen aan. "W-Wat is er aan de hand?" Het was een rare situatie tussen 1 mens, 2 weerwolven en 1 reus. Hoe moest ik dit nou begrijpen?

Het bleken Ilva en een andere, mannelijke weerwolf te zijn. Ik slikte. Wat deed die mannelijke weerwolf daar? Ze hadden een gesprekje gehad, dat wist ik wel. De mannelijke weerwolf keek verward naar Ilva, merkte ik. Zou het aan hun gesprekje liggen? Of zou hij denken dat zij wist waarom Avani zo deed? Ik probeerde mij uit haar hand te wurmen. Ze kneep me fijn, en inmiddels begon het best pijn te doen. Ik sloeg op haar hand, maar het haalde niks uit. Het werkte alleen maar averechts: omdat ze mij voelde bewegen hield ze mij nog steviger vast. Ik hijgde. Straks zou ik nog flauwvallen. Haar naam kon ik niet uitspreken, want iedere keer dat ik uitademde werd het moeilijker om weer in te ademen. Avani’s hand was net een wurgslang, iets wat ik helemaal niet prettig vond. Ik besloot om iets te doen, wat haar waarschijnlijk boos zou maken. Maar ja, ik wilde wel blijven leven. Ik opende mijn mond, zette mijn tanden in haar huid en kneep flink met mijn tanden. Met andere woorden: ik beet haar. Succes. Ik werd losgelaten, maar het was wel van een redelijke hoogte. Gelukkig viel ik niet op mijn zere been. “Waar was dat voor nodig?” De vraag klonk geïrriteerd. Ik wist het. “Sorry, ik had je niet gebeten als je me niet had gewurgd,” antwoordde ik even geïrriteerd. Dat was mijn fout. Vaagjes hoorde ik gegrom, maar meer niet. Gelukkig maar. Ilva begon te spreken, ze keek Avani in het bijzonder aan. 'Ik was per ongeluk uit je hand weggegleden. De roedel zou me hebben gevonden als Carolus-' Ilva wees naar de weerwolf achter haar '-me niet op tijd had weggetrokken. Ik ken hem van vroeger, hij is ook een verstotene.' Ik keek op, richting de weerwolf. Iets klopte niet. Ik had een naar voorgevoel bij het zien van die weerwolf. Ik wist niet zeker waarom, maar er was iets met die weerwolf wat mij een gek gevoel gaf. Het enige wat ik van hem wist, was zijn naam. Toch gek dat ik een voorgevoel had. Ik lag nog steeds op mijn buik. Met moeite kreeg ik mijzelf in een zittende positie. Het ene been was immers bijna gebroken, en het andere had een flinke klap gekregen. Het zou raar zijn als je dan normaal kon zitten. Avani knikte. Ze ging in een wat meer ontspannen houding staan. Als Ilva zei dat deze Carolus ook aardig was, dan was het goed. Ze zou niet liegen. Niet met haar erbij. Dat was te gevaarlijk. Ik hoorde voetstappen. Geen Ilva, geen Carolus, geen Avani. Dit was iemand anders, iemand die er nog niet bij was geweest. Aan de andere kant van Avani verscheen een silhouet, duidelijk van een mens. Gelukkig keek ik naar de rand van het bos, dus kon ik iets beter zien wie hij was.

"W-Wat is er aan de hand?" De jongen keek Ilva aan. Kenden zij elkaar? “Lang verhaal, maar om het even samen te vatten,” begon ik, terwijl ik mijzelf met moeite omhoog trok. Ik leunde tegen een boom aan, staand op het been waar ik net op was gevallen. Het deed vreselijk veel pijn, dat was ook wel te zien. Toch zette ik door. Ik was niet iemand die zomaar opgaf. Dat mochten ze wel weten. “Ik was aangevallen door een aantal wezens sinds dat ik hier ben gekomen. Toen kwam Ilva,” ik gebaarde even naar Ilva, ondanks dat de jongen haar waarschijnlijk al kende, “en even later ook Avani.” Dit keer gebaarde ik richting Avani. Ik besloot om meer tegen de boom te leunen. “Toen werden we aangevallen door een roedel weerwolven. Avani en ik bereikten een open plek een eindje verderop, maar Avani had Ilva niet goed vastgehouden, dus zij bleef achter. En voor zover ik heb begrepen heeft Carolus Ilva gered van die weerwolven.” Ik wierp mijn blik kort op Carolus, voordat ik weer naar de jongen keek. “Wij gingen toen Ilva zoeken, we vonden haar ook, maar ik denk dat Avani dacht dat er iets ergs aan de hand was. Maar goed, tot zo ver zijn we gekomen, we weten nu trouwens dat er niks ergs aan de hand is,” sloot ik mijn uitleg af. Ik wilde eigenlijk naar hem toe lopen, maar dat ging gewoon niet. Ik zou dan gillen van de pijn. En als jongen wilde je dat toch liever niet. “Ik heb nu iedereen voorgesteld, maar mijzelf nog niet,” besefte ik mij, tijdens dat ik die zin uitsprak. Ik glimlachte, maar ik nam niet aan dat hij dat zou zien. “Ik ben Trevor, en jij?” Ik wilde natuurlijk wel weten wie deze jongen was. Want hij kon wel gevaarlijk zijn, al nam ik dat niet echt aan. Voor zover ik hem kon zien had hij niet echt het uiterlijk van een slecht iemand. En anders hadden we nog altijd de wezens om ons heen. De twee weerwolven waren sterk, om nog maar niet over Avani te spreken..

Ik hoorde geritsel in de struiken naast me, en ik zag er een bekende uitkomen; Masaomi. Ik sperde mijn ogen open van verbasing. 'Masaomi?!' Ik werd bleek, en duizelig. Ik wierp een angstige blik naar Carolus, die eerst verbaasd keek, en toen een andere blik in zijn ogen kreeg, en met zijn tong zijn lippen aflikte. Kon het nog erger? Ja, dat kon zeker. Trevor had zich uit de hand van Avani gewerkt, en viel op de grond, wat waarschijnlijk niet echt goed was voor zijn reeds pijnlijke been. En volgens mij hadden ze niet eens door dat Carolus... Ik hoorde de stemmen van Masaomi en Trevor, maar ze leken ver weg. Het kon me even niet schelen of ze het tegen mij hadden of niet. Mijn blik bleef gevestigd op Carolus, die nu een wel heel beangstigende blik had. Ik ademde sneller, en mijn hart klopte sneller dan het ooit had gedaan. Zelfs de aanval van mijn broer was nog niet zo erg als dit. Ik zag dat Carolus al een prooi aan het kiezen was, en ik wist zeker dat hij voor Trevor zou gaan, met zijn gewonde been. Ik zag hoe hij zich schrap zette, klaar voor de sprong...

Net op het moment dat Carolus wilde aanvallen, sprong ik op hem af en duwde hem tegen de grond. Mijn knieën hielden zijn armen op de grond, terwijl ik één van mijn handen op zijn borstkas hield. Mijn andere hand zorgde voor steun. Carolus schudde wild met zijn hoofd, en ik zag dat de vage blik wat minder was geworden. 'Ilva, waar ben je mee bezig?!', riep hij. 'Het zijn maar mensen!' Ik snoof. 'Het zijn mijn vrienden, Carolus!' Hij staarde me verbaasd aan. 'Jouw vríenden?' Hij wurmde zich los uit mijn greep en keek me verbaasd aan. 'Vríenden?', herhaalde hij. 'Ja, dat is wat ik zei.' Hij keek me aan alsof ik iemand was die uit het gekkenhuis is ontsnapt. 'Ilva, kom op, een weerwolf die bevriend is met mensen, dat kan toch niet!' 'En toch is het gebeurd.' 'Maar... Weerwolven horen mensen te éten, niet bevriend mee raken! En bovendien, je weet best dat ik mensen eet.' 'Dan eet je deze voor de verandering niet op.' Carolus drukte zijn hoofd in zijn handpalm. 'Kom op, ik heb in geen weken een mens gezien!' 'Nou en? Geef me minstens één goede reden waarom je deze mensen wél op zou eten.' 'Ik heb honger.' 'Er zijn genoeg vogels en herten.' 'Jij spaart toch ook geen ree?' 'Mensen zijn anders dan reeën.' 'Mensen smaken nu eenmaal lekker.' 'Wat is dat nu weer voor reden?' Ik zag dat hij duidelijk geen redenen meer had om Trevor en Masaomi te verscheuren. 'Je hebt geen relatie met ze.' Ik keek hem vreemd aan. 'Relatie?' 'Je weet wel, verliefdheid ofzo. *klap in het gezicht door Ilva* O, je hebt al verkering! *nog een klap in het gezicht* Je bent al verloofd! Is dat niet wat snel? *weer een klap in het gezicht* Je bent getrouwd! *en alweer een klap in het gezicht* Wat! Je bent zwanger! Gefeliciteerd!' Ik rolde met mijn ogen. Dit was typisch iets voor Carolus om te zeggen dat hij deze mensen níet op zal eten. Vroeger gebeurde er ook weleens iets in die richting. Een discussie waar we niet uitkwamen en uiteindelijk eindigde in een ander onderwerp en een stoeipartij.

Niet Ilva, maar de oudere jongen wist mijn vraag te beantwoorden. 'Lang verhaal, maar om het even samen te vatten,' Begon de jongen. Aandachtig keek ik hem aan, maar ik vond het wel nog vreemd dat Ilva mij niks wist te vertellen, of niet eens probeerde. De jongen leek wel pijn aan zijn been te hebben, doordat hij zich omhoogtrok via een boom. Hij hoefde eigenlijk niet te staan om het uit te leggn, zeker met die zere been van hem. Maar hij wist wel een indruk te geven, dat hij niet snel op gaf. Ik mocht hem wel. 'Ik was aangevallen door een aantal wezens sinds dat ik hier ben gekomen. Toen kwam Ilva,' de jongen gebaarde naar Ilva, maar ik kende haar al, maar wie was die reus? 'en even later ook Avani.' de jongen wenkte naar de reus. Dus de reus heette Avani, maar wat was zijn naam dan? Direct schudde ik deze gedachte van me af. Ik wilde éérst weten wat er aan de hand was. 'Toen werden we aangevallen door een roedel weerwolven. Avani en ik bereikten een open plek een eindje verderop, maar Avani had Ilva niet goed vastgehouden, dus zij bleef achter. En voor zover ik heb begrepen heeft Carolus Ilva gered van die weerwolven.'de andere weerwolf werd ditmaal voorgesteld. Carolus, Avani, Ilva{The Fist} en... hij? 'Wij gingen toen Ilva zoeken, we vonden haar ook, maar ik denk dat Avani dacht dat er iets ergs aan de hand was. Maar goed, tot zo ver zijn we gekomen, we weten nu trouwens dat er niks ergs aan de hand is,'Een zucht van opluchting verliet mijn lippen, maar dat betekende ook dat ik de actie had gemist. Het hele verhaal dat de jongen had verteld, klonk erg avontuurlijk en had ik bij willen zijn. 'Ik heb nu iedereen voorgesteld, maar mijzelf nog niet,'aandachtig keek ik hem aan met een kleine glimlach, 'Ik ben Trevor, en jij?'. Trots stak ik mijn borst naar voren. De eerste stap richting mijn plan om de beste Explorer te worden. "Mijn naam is Masaomi, Masaomi Kida." een brede glimlach liet ik aan hem zien.

Ineens zag ik een bruine schim in mijn ooghoek verschijnen, die ik pas had leren kennen. Het was Carolus, en zijn donkere ogen zeiden maar 1 ding; ik wil je vermoorden! Direct greep ik mijn zakmes, en hield deze voor me, maar een andere schim wist de aanval van Carolus te stoppen. Geschrokken bleef ik stil staan, en was ik verrast om te zien wie het was. The Fist had Carolus gegrepen en tegen de grond aangeduwd. "Ilva," Kraamde ik licht verward uit. Hoe kon dit? Carolus had Ilva toch gered, hoezo deze aanval dan? Of had ik nog iets gemist? 'Ilva, waar ben je mee bezig?!',Vroeg Carolus aan Ilva. Zwijgend keek ik ook richting Ilva. Nu noemde ik haar niet 'The Fist'. Nu was ze bekend als Ilva. 'Het zijn maar mensen!' Mijn ogen werden groot, waarna ik gromde, en mijn zakmes nog steviger vasthield, ondanks dat Ilva ons 'mensen'beschermde. "Hé! We zijn niet máár mensen!" snauwde ik Carolus toe, maar Ilva's woorden leken beter aan te komen bij hem. 'Het zijn mijn vrienden, Carolus!' Verrast van haar woorden, plaatste ik mijn zakmes weer in mijn broekzak en bleef ik zwijgend naar het tafereel kijken. D-Dit.. Liet me denken aan de strijd tussen de clans. Mijn vrienden - leiders van de rivaliserende clans- hadden mij gered. En nu... weer. Inmiddels wist Carolus zich te bevrijden uit de poten van Ilva. 'Vríenden?', vroeg hij haast verbaast aan haar. 'Ja, dat is wat ik zei.' Zwijgend volgde ik het gesprek. Ik wist niet wat ik moest denken, of doen. 'Ilva, kom op, een weerwolf die bevriend is met mensen, dat kan toch niet!' zei Carolus. 'En toch is het gebeurd.'zei Ilva. De woordenwiseling verliep ineens veel sneller. Het leek haast een ruzie. 'Maar... Weerwolven horen mensen te éten, niet bevriend mee raken! En bovendien, je weet best dat ik mensen eet.' 'Dan eet je deze voor de verandering niet op.' Carolus drukte zijn hoofd in zijn handpalm. 'Kom op, ik heb in geen weken een mens gezien!' 'Nou en? Geef me minstens één goede reden waarom je deze mensen wél op zou eten.' 'Ik heb honger.' 'Er zijn genoeg vogels en herten.' 'Jij spaart toch ook geen ree?' 'Mensen zijn anders dan reeën.' 'Mensen smaken nu eenmaal lekker.' 'Wat is dat nu weer voor reden?' De kille blik in de ogen van Carolus leek te verdwijnen. 'Je hebt geen relatie met ze.' Ik hief mijn wenkbrauw op. Waarom werd dit onderwerp nou naar voren geschoteld?'Relatie?' 'Je weet wel, verliefdheid ofzo. *klap in het gezicht door Ilva* O, je hebt al verkering! *nog een klap in het gezicht* Je bent al verloofd! Is dat niet wat snel? *weer een klap in het gezicht* Je bent getrouwd! *en alweer een klap in het gezicht* Wat! Je bent zwanger! Gefeliciteerd!' Ilva klapte hem wat té vaak, maar wel met een duidelijke reden achter. Dat moest je haar nageven. Maar nu leek de 'ruzie'voorbij te zijn en kon ik 1 conclusie trekken. Ilva had mij en Trevor gered.

Ik liep naar Carolus toe, en keek hem recht in de ogen aan, zonder dat ik mijn zakmes vast had. Nee, dit was tussen wezen en mens. " Zonder goede argumentatie, kan je mensen niet doden. Water drinken is weer logisch; dat heeft je lichaam nodig om goed te werken. En kwam het weleens in je op wie nou de fantasiewezens hebben bedacht? De mensen. Wij bedachten hen, maakten verhalen en sprookjes over hen. Wat denk je wel? Veel wezens kunnen goed met de mensen hier samenleven, en waarom moet jij zo nodig 'speciaal'zijn en hen doden? Denk eens na!" Snoof ik, waarna ik mijn hand naar hem uit stak. "Wees bevriend met jouw 'vijand'. Je zal opmerken dat je zo meer kans op een langer leven krijgt, en overleven zal wat makkelijker worden. Met jouw kracht en de intelligentie van mensen, kan je gezamenlijk heel wat bereiken." Een grote glimlach liet ik op mijn gezicht zien, terwijl Avani en Trevor mijn aandacht even trokken. "Zelfs Avani heeft de mensen geholpen, en het werkt vooral in haar en onze voordeel." Spoedig richtte ik me weer op de weerwolf, met mijn hand nog steeds uitgestoken.

De jongen ging opeens trots staan toen ik hem naar zijn naam vroeg. Misschien was hij trots op zijn naam? Of trots op wie hij was? Ik zou het niet te weten komen als ik het niet zou vragen. Maar vragen waarom hij zo trots was, was heel raar, vond ik. "Mijn naam is Masaomi, Masaomi Kida." Masaomi dus. Een naam die ik niet eerder had gehoord. Het deed me aan wasabi denken. Ik dacht opeens aan die enkele keer dat ik wasabi had gegeten. Ik dacht er niet met vreugde aan. Een glimlachje vormde zich op mijn gezicht. Net toen ik wat zeggen werd ik onderbroken door een vlugge beweging in mijn linkerooghoek. Ik keek snel om. De mannelijke weerwolf, Carolus, wilde mij aanvallen. Voordat ik ook maar iets kon doen had Ilva hem al op de grond geduwd. Ik stond vastgenageld aan de grond, ik durfde me niet te bewegen. Ik was nog zo stom om vertrouwen te hebben in iemand die ik maar twee minuten kende. Avani was ook geschrokken, merkte ik. Ze stond in een gespannen houding, klaar om de weerwolf aan te vallen. 'Ilva, waar ben je mee bezig?' Carolus leek wel verbaasd, kon ik aan zijn toon horen. 'Het zijn maar mensen!' Ik opende mijn mond. Máár mensen? Waren mensen dan zwak in zijn ogen? Oh, wat had hij een geluk dat ik half invalide was! "Hé! We zijn niet máár mensen!" Ik wierp een korte blik op Masaomi. Ik gaf hem gelijk. Mensen waren ook sterk. En als ze wilden, sterker dan weerwolven. 'Het zijn mijn vrienden, Carolus!' De mannelijke weerwolf staarde Ilva verbaasd aan, alsof ze zojuist iets zei wat helemaal niet bestond. 'Jouw vríenden?' Carolus stond op. Ik werd om mijn middel vastgegrepen en van de weerwolven weg getrokken. Ik stond nog steeds op de grond, op één been, maar nu waren er vingers om mijn middel geslagen. Ik begreep wel waarom Avani dit deed. Van de twee mensen die hier waren, was ik zwakker. Maar ik wist zeker dat ze ook Masaomi zou meenemen, als het echt gevaarlijk werd.

Ondertussen ging de discussie gewoon door. 'Vríenden?', vroeg Carolus haar, nog steeds verbaasd. Was het dan zo raar dat weerwolven mensen te vriend konden houden? 'Ja, dat is wat ik zei,' bevestigde Ilva. 'Ilva, kom op, een weerwolf die bevriend is met mensen, dat kan toch niet!' Ik rolde kort met mijn ogen, maar een zekere nerveusiteit werd aangewakkerd door deze discussie. Kon ik weerwolven wel vertrouwen? Had Ilva stiekem ook geen zin om mensen te eten? 'En toch is het gebeurd.' 'Maar... Weerwolven horen mensen te éten, niet bevriend mee raken! En bovendien, je weet best dat ik mensen eet.' 'Dan eet je deze voor de verandering niet op.' Goed gesproken. Maar toch.. 'Kom op, ik heb in geen weken een mens gezien!' 'Nou en? Geef me minstens één goede reden waarom je deze mensen wél op zou eten.' 'Ik heb honger.' 'Er zijn genoeg vogels en herten.' 'Jij spaart toch ook geen ree?' 'Mensen zijn anders dan reeën.' 'Mensen smaken nu eenmaal lekker.' 'Wat is dat nu weer voor reden?' 'Je hebt geen relatie met ze.' Verward keek Ilva hem aan. 'Relatie?' 'Je weet wel, verliefdheid ofzo.’ Ilva gaf hem een ferme klap in zijn gezicht. Au.. Dat moest pijn doen. ‘O, je hebt al verkering!’ Ze gaf hem nog een klap in zijn gezicht. ‘Je bent al verloofd! Is dat niet wat snel?’ Ze gaf hem weer een klap in zijn gezicht. ‘Je bent getrouwd!’ Alweer kreeg Carolus een klap in zijn gezicht. ‘Wat! Je bent zwanger! Gefeliciteerd!'

Een gekke discussie was dit wel. Maar ik was nu wel gespannen. Ik voelde dat Avani’s hand trilde. Zij was ook gespannen. Zij hoefde eigenlijk niet voor zichzelf te vrezen, maar ze was blijkbaar bang dat wij aangevallen zouden worden. Masaomi besloot om met die weerwolf te praten. Als ik het had gedaan, dan had hij me vast aangevallen. Ik was de zwakkere van het stel, ik was een makkelijk doelwit. Maar had ik niet gesprongen, dan was ik allang dood geweest. "Zonder goede argumentatie, kan je mensen niet doden. Water drinken is weer logisch; dat heeft je lichaam nodig om goed te werken. En kwam het weleens in je op wie nou de fantasiewezens hebben bedacht? De mensen. Wij bedachten hen, maakten verhalen en sprookjes over hen. Wat denk je wel? Veel wezens kunnen goed met de mensen hier samenleven, en waarom moet jij zo nodig 'speciaal' zijn en hen doden? Denk eens na!" Masaomi stak zijn hand naar de weerwolf uit. "Wees bevriend met jouw 'vijand'. Je zal opmerken dat je zo meer kans op een langer leven krijgt, en overleven zal wat makkelijker worden. Met jouw kracht en de intelligentie van mensen, kan je gezamenlijk heel wat bereiken." Even glimlachte hij, ik merkte dat de jongen heel even zijn blik naar ons wierp. "Zelfs Avani heeft de mensen geholpen, en het werkt vooral in haar en onze voordeel." Hij richtte zijn blik weer op de weerwolf. Ik vond het goed gesproken. “Zal ik eens wat zeggen,” begon Avani. Haar hand trilde weer, inmiddels was ze even gekalmeerd, maar nu was ze weer gespannen. Ze lette niet op haar volume, dus ze was best luid, terwijl ze normaal sprak. Haar woorden waren naar de jongens gericht, maar haar blik op de weerwolven. “Ik vertrouw de weerwolven niet. Ik bedoel, is Ilva stiekem niet een weerwolf als Carolus? Zou ze jullie niet allang hebben aangevallen als ik er niet was geweest? En misschien is Carolus stiekem toch een aanval aan het plannen,” ging ze verder. Ze vertrouwde de weerwolven niet. Ik kon dat wel begrijpen, maar ik zag geen kwaad in beide weerwolven. Op Carolus na dan. Maar goed, Avani het tegendeel bewijzen, dat zou best moeilijk gaan. Dat wist ik nu al.

Er volgde geen enkele reactie van de mannelijke weerwolf, Carolus. Was hij met mij eens, of dacht hij over iets na? Het leek me slim om niet direct aan hem te vragen, waarom hij geen antwoord gaf. Wat ik zonet had gezegd, had tijd nodig om te begrijpen, buiten de mensen zelf. Carolus, was duidelijk een type die met een bepaald beeld van mensen op Fanterria had rondgelopen. Het was moeilijk deze beeld weg te vagen. Net als het beeld dat griffioenen gevaarlijk waren. In sprookjes vielen ze vaak mensen aan, en waren deze moeilijk te temmen, waardoor er altijd doden mensen volgde. En áls de mens won, werd de strot van de griffioen open gereten. Kippenvel schoot over me heen. Gatverdamme. Maar het punt was, dat ik een een pracht van een griffioen kende en hem als een 'vriend'kon beschouwen. Onze ontmoeting was stroefjes gegaan, aangezien hij me als voedsel zag , doordat mensen een zwakke reputatie hadden. Het tegendeel ervan had ik spoedig bewezen, door met mijn betrouwbare zakmes sneeën te maken in de klauwen die mijn vest stevig vasthielden. Allebei kwamen we van een benarde situatie af, zonder dat er een dode viel. Hoe moest dat voor de griffioen zijn geweest? Laatst had ik zelfs hem geholpen. Dus dat Carolus tijd nodig had, snapte ik volkomen.

De luide stem van de reus, liet direct mijn aandacht op haar vestigen. Wat was er? Niet begrijpend , keek ik achter me en dan omhoog. Het gezicht van Avani kon ik net niet zien, door de grootte van haar lichaam. Maar ik probeerde het, uit beleefdheid. 'Zal ik eens wat zeggen.'Ik knikte, en was benieuwd naar wat de reus, Avani, te zeggen had. Was het een opmerking over mijn woorden, of was er iets anders wat haar niet deerde? Of was het toch iets anders? Toen ik vragend naar Trevor keek, in de hoop dat hij wist wat ze zou zeggen, zag ik de 2 vingers die hem vasthielden, haast..t-trilde? De reus probeerde ik weer aan te kijken. Was ze nou nerveus? Hoezo, moest een reus nerveus zijn? Ze waren groot, sterk en deze leek ook vriendelijk te zijn. Maar problemen maken met haar was een slecht idee. 'Ik vertrouw de weerwolven niet. Ik bedoel, is Ilva stiekem niet een weerwolf als Carolus? Zou ze jullie niet allang hebben aangevallen als ik er niet was geweest? En misschien is Carolus stiekem toch een aanval aan het plannen,' zei Avani luid, met haar blik gevestigd op Ilva. Luid snoof ik. Mijn haar liet ik over mijn ogen vallen, en ik balde mijn vuisten. Was dat hoe Avani dit zag? Vertrouwde ze hen niet? H-Hoe.. kon ze? Hadden mijn woorden geen betekenis gehad? Maar het feit dat ik oneens was met zo'n krachtig wezen, maakte me nerveus. Maar ik kon het niet hierbij laten. "Avani," Begon ik luid, en hoopte dat Avani mijn stem hoorde, "Denk je er echt zo over?" Stevig beet ik op mijn onderlip, terwijl ik even een moment lang zweeg. " Zou Ilva ons geholpen hebben, als ze ons wilde opeten? Was het mogelijk dat ik haar zonder enige wonden had ontmoet, en ze me zelfs toen ook beschermde? Hoe kan ik met verschillende wezens bevriend zijn? Nou?" Direct keek ik Avani recht aan, hopelijk, en liet een serieuze blik op mijn gezicht verschijnen. " Heb je wel mijn woorden tegen Carolus gehoord? Je hebt enkel een slecht beeld van hen, omdat je ze niet goed kent. Als je eens tijd met hen doorbracht, zou je hen respecteren en hun jouw soort ook. Waarom snapt u het niet?" Ik ontspande mijn vuisten en plaatsten deze in mijn broekzak. " Je vertrouwt mensen wel, maar weerwolven niet? Iedereen valt te vertrouwen, zolang je het ten minste wilt proberen." Ik had mijn punt gemaakt, in de hoop Avani de andere kant van de wezens hier zou zien . Ze leefde hier langer, maar ik wist dit zelfs al. In de stad waar ik in woonde, respecteerde veel mensen verschillende soorten dieren, maar enkel de mensen die hen nauwelijks of via een slechte wijze kende, maakte jacht op hen. Avani leek nu een jager, en de weerwolven juist de wilde Canadese wolven.

Ik rolde met mijn ogen toen Masaomi op Carolus afstapte en hem toesprak. Carolus kennede, zou dit een lange discussie worden. Ik zag dat Carolus nadacht. In ieder geval was het geen plan om Masaomi tóch te doden. Net toen hij wilde antwoorden, hoorden we weer de bulderende stem van Avani, die niet bepaald lette op het feit dat wij gevoelige oren hadden. “Zal ik eens wat zeggen,” begon Avani. “Ik vertrouw de weerwolven niet. Ik bedoel, is Ilva stiekem niet een weerwolf als Carolus? Zou ze jullie niet allang hebben aangevallen als ik er niet was geweest? En misschien is Carolus stiekem toch een aanval aan het plannen.” Ik antwoordde hier niet op. Iedereen heeft wel vooroordelen over iedereen, en het zou echt niet helpen om het te gaan ontkennen. Het was gewoon logisch dat ze zo dacht. Ze zal snel genoeg achter de waarheid komen. Ondertussen probeerde Carolus weer op te pakken wat hij wilde zeggen, maar toen ging Masaomi in de verdediging tegenover Avani. "Avani," begon hij, "Denk je er echt zo over?" Toen zweeg hij even. Ik keek even naar Carolus, die de jongen verrast aankeek. "Zou Ilva ons geholpen hebben, als ze ons wilde opeten? Was het mogelijk dat ik haar zonder enige wonden had ontmoet, en ze me zelfs toen ook beschermde? Hoe kan ik met verschillende wezens bevriend zijn? Nou?" Ik was ook verbaasd. Waar kwam die woordenstroom opeens vandaan? "Heb je wel mijn woorden tegen Carolus gehoord? Je hebt enkel een slecht beeld van hen, omdat je ze niet goed kent. Als je eens tijd met hen doorbracht, zou je hen respecteren en hun jouw soort ook. Waarom snapt u het niet." Weer dwaalde mijn blik af naar Carolus, die diep in gedachten leek te zijn. Volgens mij herkende hij zichzelf in die woorden. "Je vertrouwt mensen wel, maar weerwolven niet? Iedereen valt te vertrouwen, zolang je het ten minste wilt proberen." Het leek alsof de jonge weerwolf naast me iets besefte. Nee, ik wist het zeker. Hij ging zitten, en staarde voor zich uit. 'Carolus?', probeerde ik. Hij trok even met zijn oor, maar dat was het. Het was duidelijk dat wat Masaomi daarnet zei indruk op hem heeft gemaakt. Hij was volledig de vraag van een paar minuten geleden vergeten.

Ik zag dat de jongen iets wilde zeggen. Het was vast tegenspraak. Nee, niet doen, dacht ik, maar helaas kon die jongen mijn gedachten niet lezen. Al snel opende hij zijn mond, en begon hij met Avani aan te spreken. Hopelijk zei hij niks doms. "Avani," sprak hij haar met een luide stem aan. Ze hoorde hem echt wel. Ze hoorde alleen gefluister niet. "Denk je er echt zo over?" Ik zag dat Masaomi op zijn onderlip beet, en eventjes zweeg. Waarom zou hij dat doen? Zou hij zich beseffen dat dit stom was, en dat hij hier niet veel mee opschoot? Maar nee, hij ging verder. "Zou Ilva ons geholpen hebben, als ze ons wilde opeten? Was het mogelijk dat ik haar zonder enige wonden had ontmoet, en ze me zelfs toen ook beschermde? Hoe kan ik met verschillende wezens bevriend zijn? Nou?" Hij keek haar met een serieuze blik recht in de ogen aan. Misschien onwetend, maar hij deed het wel. " Heb je wel mijn woorden tegen Carolus gehoord? Je hebt enkel een slecht beeld van hen, omdat je ze niet goed kent. Als je eens tijd met hen doorbracht, zou je hen respecteren en hun jouw soort ook. Waarom snapt u het niet?" Hij ontspande zich. Maar ik voelde dat Avani zich niet ontspande. Ik bracht alvast mijn handen omhoog. Ik zette ze nog niet op mijn oren, maar ze waren er alvast, mocht ik ze nodig hebben. "Je vertrouwt mensen wel, maar weerwolven niet? Iedereen valt te vertrouwen, zolang je het ten minste wilt proberen." Hij was klaar met zijn toespraak. Gelukkig. Veel erger kon het ook niet worden.

“Ja, zo denk ik er inderdaad over, anders had ik het ook niet gezegd,” reageerde ze. Ze probeerde kalm te blijven, maar ik voelde dat ze dat juist niet was. Alweer werd die hand een wurgslang. Maar ik beet dit keer niet. Dat kon mijn dood betekenen. Avani gaf hem geen kans om wat te zeggen. “Één ding, Masaomi, één ding,” fluisterde ze, waarna ze bukte, zodat ze met haar gezicht dichtbij de zijne kwam. “Ik leef langer op deze planeet dan jij. Ik ken weerwolven veel beter dan jij. Ik heb heel wat meer ervaring met ze dan jij. Want, weet je, jij hoort er alleen maar verhalen over, maar ik zie ze in het echt. Zeg dan zéker niet, dat ik weerwolven niet goed ken!” Ze gromde afkeurend. “En zeg al helemaal niet dat ik het niet snap. Ik ben zeker niet dom.” bromde ze. Haar ademhaling werd wat sneller. Ze dacht aan een zin die hij had uitgesproken. Iedereen valt te vertrouwen, zolang je het ten minste wilt proberen, had hij gezegd. Nee. Ze wilde het niet proberen. Al zou ze het proberen, er zou vast weer iets gebeuren waardoor ze haar vertrouwen in weerwolven al helemaal zou kwijtraken. Ze probeerde tot rust te komen. Helaas lukte dat niet. “Al zou ik het ook proberen,” ging ze verder, “dan zou er vast weer iets gebeuren waardoor ik dat vertrouwen verlies.” Vertrouwen was als een diamant: het krijgen duurde écht heel lang, maar het breken was in één seconde gebeurd. En hier hield ze zich aan. Ze wilde dat laatste restje vertrouwen niet verliezen.

Ik slikte. Was dit het? Of zou er nog meer komen? Ik had het gevoel dat Avani zich inhield, maar al het opgekropte wel wegstopte. Waarschijnlijk was er vroeger wat gebeurd, iets waardoor ze weerwolven simpelweg niet mocht. Nu zei ze wel wat anders, maar dat klonk ook wel logisch, want misschien wilde ze hier niet over praten. Maar ze móést het wel zeggen en nog zo snel mogelijk, anders zou ze op een dag helemaal exploderen. Wie weet wat een woedeaanval allemaal voor schade aan kon richten. Voorzichtig ging ze tegen een boom aan zitten, met mij nog steeds in haar hand. “Avani,” piepte ik, omdat ik nauwelijks kon ademhalen. Ik trok me lichtjes uit haar hand omhoog. Iets beter, maar nu drukte ze op mijn buik. En verder kon ik me ook niet omhoog trekken. “Is er iets.. Gebeurd, waardoor je.. Weerwolven.. Niet mag?” Ik hijgde. Haar greep ontspande. Gelukkig maar. Ze zweeg alleen wel en probeerde weg te kijken door haar blik op de weerwolven te vestigen. Dat zei genoeg. Er was dus iets gebeurd. Maar wat? “Wat is-?” Ze keek me verhit aan. Slik. Dat had ik niet moeten zeggen. “Dat gaat jou niks aan,” klonk haar stem lichtjes geïrriteerd. Ik merkte dat ze zich inhield. Ze zette mij wel voorzichtig op de grond, maar ik was alsnog bang dat één enkel woord de druppel zou zijn die de emmer zou doen overlopen. Nu maar hopen dat er niks ergs zou gebeuren. De weerwolf die mij op wilde eten staarde enkel voor zich uit. Ik snapte niet waarom, maar vragen durfde ik niet. Normaal wel, maar ik was zwakker en dus een makkelijk doelwit. Ik trok mijzelf omhoog, totdat ik, net als Avani, tegen een boom aan zat. Ik trok voorzichtig mijn pijnlijke been omhoog en sloeg daar mijn armen om. Mijn halfgebroken been liet ik gewoon rusten. Er te veel druk op zetten zou immers ook schadelijk kunnen zijn.

'Carolus?'Klonk zacht achter me. Had hij mijn woorden gehoord? Maar voordat ik kon reageren, begon de reus al wat te zeggen. Ik was best benieuwd, naar wat ze te zeggen had. Veel over reuzen, wist ik niet, buiten hun opvallende grootte. Daar bleef het bij. Ze stonden op een goede wijze bekend, maar ik voelde dat het antwoord van de reus minder vriendelijk zou zijn. Ja, zo denk ik er inderdaad over, anders had ik het ook niet gezegd,'zei Avani, maar met ingehouden woede. Met mijn mond stijf gesloten, probeerde ik de reus recht aan te kijken, maar haar kop bleef een wazige stip. 'Één ding, Masaomi, één ding,'Een zweetdruppel gleed langs mijn kop, terwijl de reus zich ineens naar voren bukte en eindelijk aar gezicht aan mij toonde. Nu zag ik pas de groene oogkleur, en wat voor kleur haar ze had. Ook wist ik haar leeftijd te schatten; 16 jaar. 'Ik leef langer op deze planeet dan jij. Ik ken weerwolven veel beter dan jij. Ik heb heel wat meer ervaring met ze dan jij. Want, weet je, jij hoort er alleen maar verhalen over, maar ik zie ze in het echt. Zeg dan zéker niet, dat ik weerwolven niet goed ken!' Vervolgens gromde ze afkeurend tegen mijn gezicht. Dacht ze er echt zo over? Ze had meer ervaring... Blijkbaar, maar dat verklaarde nog steeds niet, waarom ze Ilva had geholpen. Ja, ik had Avani beet genomen. 'En zeg al helemaal niet dat ik het niet snap. Ik ben zeker niet dom.' Bromde ze. Ik trok mijn bruine ogen tot spleetjes, terwijl ze verder sprak. Wat Avani uitkraamde was onzin, maar er zat een waarheid achter. 1 Die ik nog moest ontdekken. 'Al zou ik het ook proberen,' Ging ze verder, maar haar zinnen sneden in me. Dat ging tegen mijn geloof in de wezens in. 'Dan zou er vast weer iets gebeuren waardoor ik dat vertrouwen verlies.' De reus verliet de plek en ging tegen een boom aanliggen met Trevor. Nog net kon ik hun gesprek opvangen. Een nare belevenis had Avani gehad met weerwolven? Right?

Ik draaide me om, en keek recht over mijn schouder naar de 2 weerwolven, en glimlachte naar hen. Ik vertrouwde hen wel, al werd ik net nog bijna door 1 aangevallen. 1 Aanval tegenover 2 cruciale reddingen van een andere weerwolf. Ik durfde deze vriendschap wel aan. Misschien was het , omdat ik nog jong was, maar ik vergaf iedereen het, als ze gewoon de waarheid vertelden en probeerde er iets aan te doen. Avani bleek duidelijk een koppig persoon te zijn, die zich vastklemde aan eerdere ervaringen, wat bovendien niet slecht was. Het was handig om de eerdere ervaringen te gebruiken in het heden, maar ze moesten geen belangrijke rol spelen. Het ging namelijk om dit moment. Er was dus duidelijk een soort tijdsverschil in waar ik en Avani leefden; ik leefde in het heden, en Avani in het verleden. Nu mijn woorden geen effect zouden hebben, moest Avani het zelf uitspoken en haar weg terug naar het heden vinden. "Hebben jullie ernstige wonden?" Vroeg ik bezorgd, terwijl ik wat naar voren boog, en de 2 weerwolven recht aankeek. Na al dat slaan, konden er wat wonden zijn ontstaan. Maar beiden leken in mijn oogpunt in goede conditie. "Carolus, jouw antwoord?" Vroeg ik toen ernstiger, ter nadruk van net. Net leek ik ook best zwak, maar niks zeggen tegen Avani was slim. Boze reuzen zouden enkel iedereen een angst geven voor reuzen. Dat wilde ik al helemaal niet.
'
Kort keek ik opzij, richting Trevor. In al die tijd, had ik weinig over hem nagedacht. Wat was hij voor een persoon? Een soort goede vriend van Avani? Hij leek ten minste, normaal met haar te kunnen praten, ondanks zijn mond. Maar Avani zou mij zeker niet dichtbij laten om te kijken hoe erg die wond was. Misschien had ik wat hulp nodig. Ik had een vriend, die elke kruid kende. Ik stopte 2 vingers in mijn mond en floot luid. Spoedig verscheen een grote, gespierde griffioen met een prachtige gouden verenkleed in het luchtruim boven ons, en landde hij toen zonder veel geluid te maken, voor mij. De griffioen knikte naar me, en ik wist wat hij wilde. Hij deed pas wat voor mij, als ik wat voor hem deed. Hij wenkte met zijn snavel naar zijn achterpoot. Door met zijn snavel over de grond te bewegen, wist ik wat hij al wilde. Mijn handen plaatstte ik bij zijn achterpoot en begon deze te krabben, terwijl de griffioen genietend een vreemd geluid voortbracht, dat als een soort gespin klonk. Een paar minuten lang, krabde ik deze, totdat het mijn beurt was. "Vriend. Gewond. Kruid zoeken." Ik sprak erg simpel, want griffioenen snapten nauwelijks mensentaal. Deze kon het een beetje, doordat hij vaak over 'Human District'heen vloog. De griffioen begon direct tussen de bomen te zoeken, en keurde elke struik, tot hij 3 specifieke bladeren had gegrepen en deze aan mij gaf, en met me meeliep richting Trevor. "Dit kan prikken, Trevor." De griffioen liet een krijs horen, als waarschuwing. Ik keek op, en zag hoe hij mijn capuchon die om zijn poot zat eraf haalde en deze aan mij gaf. "Slim," Complimenteerde ik hem. De capuchon was ook verrassend schoon, en voelde nattig aan. Hij had het gewassen, slimme vogel. Ik trok de broekspijpen wat omhoog, en legde de kruiden naast mij neer. Zijn been was half gebroken. Kruiden kon de pijn verzachten, maar misschien kon een grote kracht de botten in een gunstiger wijze in elkaar plaatsen. Maar deze kracht had ik niet, de griffioen zou teveel kracht plaatsen, dus... Kort keek ik Avani aan. Sorry, Avani. "The Fist, kan je even komen helpen?" Inmiddels had ik mijn blik afgewend van de reus.

(Voordat je schrikt van mijn post: hier gebeurt niet zo heel veel in )

Ik zuchtte, waarna ik kort naar Avani keek. Zij keek onze richting op, maar zweeg. Ik snapte wel dat ze weerwolven niet zomaar zou vertrouwen, maar kon ze het echt niet proberen? Ikzelf kon niet proberen. Ik moest wel vertrouwen in iedereen rondom mij hebben. Was iedereen kwaadaardig, zat ik hier niet meer. Dus ik moest wel vriendelijk blijven doen. Anders was ik allang tegen Masaomi tekeer gegaan, dat hij dat niet had moeten zeggen, want hij bracht zichzelf alleen maar in de problemen. Nu had hij geluk dat Avani zich in kon houden. Ik had het gevoel dat zij anders was dan andere reuzen. Niet in negatieve zin, maar meer in positieve zin. Ik begon haar eigenlijk een beetje te vertrouwen. Ilva ook wel, maar die Carolus vertrouwde ik niet. Ik liet mijn opgetrokken been weer plat liggen. Kort richtte ik mijn blik op Masaomi, die ook naar mij keek. Hmm, waarom zou hij naar mij kijken? Was hij wat van plan? Hij floot opeens, alsof hij zijn hond bij zich riep. Opeens verscheen een griffioen vanuit het bladerdek. Geschrokken schoof ik zo ver mogelijk achteruit, maar daarmee bewoog ik mijn halfgebroken been, die door deze beweging een helse pijn veroorzaakte. Mijn gezicht vertrok toen ik die pijn voelde. Binnensmonds kreunde ik van de pijn. Mijn kaken waren stevig op elkaar geklemd. Met een rare zucht opende ik mijn kaken weer, en opende ik mijn ogen. Mijn houding ontspande weer. Nu kon ik in alle rust naar dat beest kijken. Ik had een hekel aan griffioenen, sinds ik die ene griffioen in het begin had ontmoet. Ik herinnerde mij het gesprek tussen Avani en Masaomi. Zij moest proberen om vertrouwen in weerwolven te krijgen. Ik moest proberen om vertrouwen te krijgen in griffioenen.

De griffioen wilde dat Masaomi hem op zijn achterpoot krabde. Wacht, kwam hij alleen maar dáárvoor? Na een paar minuten krabben stuurde Masaomi hem op pad met de woorden: "Vriend. Gewond. Kruid zoeken." Al snel verdween de griffioen weer, op zoek naar kruiden. Een glimlachje verscheen op mijn gezicht. Aha, dat was hij dus van plan. Dankbaar knikte ik naar de jongen. Ik wilde niet al te veel zeggen, want misschien zei ik iets wat Avani van streek kon maken. En een boze reus was wel het laatste wat ik wilde. Intussen zat ze wat meer ontspannen. Misschien was ze wat rustiger? Dan kon ik wel even naar haar toe. Net toen ik aanstalten maakte om op te staan verscheen de griffioen weer. Hij had drie bladeren meegenomen, elk blad zag er anders uit. Beide liepen naar mij toe, de jongen had de bladeren in zijn hand. "Dit kan prikken, Trevor," zei deze. De griffioen krijste ook een keer, vast als waarschuwing. “Ach, erger dan de pijn die ik nu heb kan het vast niet zijn,” grijnsde ik, alleen maar om het minder erg te laten lijken. In de werkelijkheid deed het ook veel pijn, maar met dat grijnsje probeerde ik mijn. zichtbare leed te verzachten. "Slim," zei de jongen toen de griffioen een afgescheurde capuchon tevoorschijn haalde. Wacht, een capuchon? Waar haalde hij die nou weer vandaan? Kort keek de jongen Avani aan. Deze keek hem ook aan. Moest zij helpen? "The Fist, kan je even komen helpen?" Nee, blijkbaar niet. Maar ze wilde wel helpen, zeker toen ze zich besefte dat The Fist Ilva was. Voorzichtig kroop ze dichterbij en ging ze voorzichtig zitten. Zijzelf wilde ook wel helpen, niet per se omdat de weerwolf dit deed, maar om de simpele reden dat ze mensen wilde helpen.

Ze richtte haar blik even op Carolus. Hij zat nog steeds een beetje voor zich uit te staren. Was er niet iets aan de hand met hem? Als zij zich iets besefte, stond zij ook wel eventjes stil, maar niet zo lang als hij. En al helemaal niet zo bewegingsloos als hij. Het was net alsof een heks hem versteend had. Eigenlijk klonk dat niet eens zo gek, in Horroria leefden ook heksen. Vlug keek ze om zich heen, of ze niet ergens een glimp van een heks kon opvangen, maar ze zag niet zo snel een silhouet dat op een heks leek. Gelukkig maar, want anders waren ze alwéér in gevaar. En ze was al dat gevaar een beetje zat. Maar het was haar eigen schuld dat ze hier was gekomen. Hier had je om de paar meter wel een manticore of cerberus die je hongerig aanstaarde. Al waren er maar weinig wezens die probeerden haar te pakken. Wel heel veel eten, dat wel, maar de kans dat haar aanvallers haar succesvol konden aanvallen, was nagenoeg nul procent. Daarom was ze niet bang voor weerwolven zoals Carolus. Nee, het was iets anders. Ze probeerde de hongersnood uit haar gedachten te zetten. Nu was er iets aan de hand wat belangrijker was. Ze had gehoord dat het ging prikken, dat spul. Ze dacht na: Ik wil hem toch wel helpen, maar hoe? Hoe zou ik hem kunnen helpen? Ik zou hem alleen maar meer kunnen verwonden. Nee, dat wil ik niet. Wacht eens.. Die beet! Geweldig idee!
Ik had ondertussen mijn ogen gesloten. Opeens hing er een wijsvinger voor mijn neus. Verward keek ik Avani aan. Wat was dit nou weer? “Op volle kracht, Trevor, op volle kracht,” legde de reus mij op fluistertoon uit. Het begon mij te dagen waar ze op doelde. Ik kon steunen op die vinger. Ze hielp wel enigszins, het was meer een soort steun, iets wat ik heel lief vond van haar. Ik duwde die vinger naar beneden, ik had hem immers pas nodig als ze dat spul op mijn been zouden doen. Ik glimlachte even naar haar, als een bedankje, waarna ik mijn blik weer op Masaomi, Ilva, Carolus en de griffioen richtte. Ik wachtte tot het zou gebeuren. Ik wilde dat ze zouden opschieten, zodat ik niet langer met een gespannen gevoel hoefde te zitten.

In mijn ooghoek, zag ik een reus naderen. En deze reus was overduidelijk Avani. Ik grinnikte kort, terwijl ik de bladeren in stukken scheurden. Avani, wilde alsnog haar vriend, Trevor helpen, ondanks het feit dat er een weerwolf zich bij zou voegen. Het was net een soort driehoeksverband. Het begon bij de reus. De reus vond mensen leuk, en beschermde deze anders zou ze hier natuurlijk niet zitten en Trevor hebben gered. Vervolgens kwamen de weerwolven die de mensen haten, maar ik was niet zeker over de relatie tussen hen en de reus. Ik gokte dat deze wat aan de neutrale kant stond. Maar het was aan ons , mensen, om de 2 te helpen met hun onderlingen relatie. Eeerst moest de band tussen de weerwolven en de mensen worden verbeterd, zodat de reus niet de mensen constant hoef te redden en deze vreemd genoeg kan overlaten aan de weerwolven. Met de tijd, moest Avani wel beseffen dat weerwolven ook mensen wilden beschermen, en voila. In de driehoeksverband, mocht iedereen elkaar. Dat was mijn inzicht op de situatie. Een platte steen, wist ik te grijpen, waarna ik de stukken van de bladeren er voorzichtig oplegde, en er met een andere platte steen erover heen ging. Bijna klaar was ik. Nog steviger drukte ik de steen aan, maar ik bleef mijn concentratie erbij houden. Als de steen er té hard over zou gaan, was het zinloos. Te zacht, zou erover zorgen dat het té lang zou duren. Ik wist dus een balans te leggen met mijn relatief kleine handen en mijn korte lichaam. 13 Jaar was ik, maar ik was nog jonger in uiterlijk. "Voila," Zei ik vrolijk, en greep de steen stevig vast en legde deze voorzichtig op de grond. Wat eerst stukken bladeren waren, was nu een soort groene papje geworden. Nu pas greep ik de capuchon, en keek ik waar de been van Trevor dikker was. Het was net onder de knie. In de capuchon plaatste ik het papje en bond deze verband plus medicatie, strak maar voorzichtig over de opgezwollen plek heen. Pas toen ik me terugtrok zag ik de grote vinger van Avani naast Trevor zweven. Avani hield écht van de mensen. " The Fist, zal je botten even in elkaar duwen." Kalmpjes had ik het gezegd, terwijl ik netjes wat naar voren boog, en toen naar de weerwolven toeliep. Dit was een Japanse begroeting, en afscheids wijze.

Zachte plofjes hoorde ik achter me, en voordat mijn ogen wisten het ding op te sporen, prikte een snavel voorzichtig tegen mijn haar aan. Het was de griffioen. Ik greep mijn haar vast, en keek het wezen vragend aan in zijn enorme, oranje ogen. Zijn ogen bleven me strak aankijken, alsof hij wat van me wilde. Maar ik begreep zijn hint niet snel genoeg, want nogmaals liet hij een krijs horen , net zoals de vorige keer. Toen wist ik hét. Zachtjes wreef ik met mijn hand langs zijn snavel, en hield ik mijn kop tegen zijn stevige, maar toch warme snavel aan. Hij wilde wat aandachtig, maar ik wist dat vogels nog minder aandacht dulden dan katten, en dit was praktisch een mix; leeuw en valk. Maar terwijl ik mijn kop op zijn enorme snavel leunde, durfde ik de seconden niet te tellen. Vreemd genoeg, voelde het erg goed. Maar het duurde maar een paar seconden, want spoedig trok hij zijn enorme snavel terug, en wapperde hij ongeduldig met zijn vleugels. Hij wilde gaan. Een zucht liet ik tussen mijn lippen ontsnappen, waarna ik hem weer aankeek. "Is goed, jonge." Begon ik vrolijk," Jij, Gaan. Ik, bedank, jou!" De griffioen vloog op, en een krachtige windstoot, schoot langs me heen, maar ik wist overeind te blijven, ondanks de enorme kracht en al spoedig was hij weg. Maar meende ik nou een glimlach op zijn gezicht te zien?

Oja, Carolus en The Fist. Ik moest de draad weer oppakken, sinds het moment dat de griffioen mijn aandacht wilde. Ik snelde naar de twee toe, en keek eerst de vrouwelijke weerwolf aan, met blonde haren en mensenkleding aan, oftewel; Ilva/The Fist. "Wil je de botten van Trevor even goed in elkaar verschuiven?" Iets aan de serieuze kant , had ik dit gevraagd, terwijl ik het eigenlijk gewoon normaal had willen vragen. Maar ik besefte me dat een bot in elkaar zetten, erg voorzichtig moest gebeuren, en zonder dat het dramatisch kon uitlopen. Dat moest voorkomen worden. Toen ik even over mijn woorden verder nadacht, keek ik op. Omg, ik klonk haast als een dokter. Hoe raar was dat? In de clan was ik ook een dokter gewest, maar meestal waren het van schrammen tot brandwonden, en nu ineens botbreuken. Ik raakte nu best nerveus of Trevor ooit zou lopen, of de wond erger zou worden. Het zou mijn schuld zijn. Ik trok mijn handen samen. Bezorgd keek ik even over mijn schouder, richting Trevor. Hopelijk, zou het goed gaan. Spoedig keek ik Carolus aan. Nu kon ik ten minste met hem alleen zijn. Ik plofte neer op de grond, en besloot in de kleermakerszit te zitten. Staan kwam immers dreigend over. "Carolus," Ik plaatste mijn hand voorzichtig op zijn schouder, "En..?" Vroeg ik aan hem. Wat was zijn antwoord na al die (Denk)tijd?