Just a dream

Is this just a dream, or did I just lose my senses?

Mijn schoenen sneden door het gras. Ik probeerde de snelheid erin te houden, maar alles deed pijn. Mijn knieën, mijn armen en vooral mijn hoofd. Toen ik op de grond was gevallen had ik mijn hoofd behoorlijk gestoten aan een rots. Terwijl ik tussen de bomen zigzagde voelde ik met mijn hand aan de wond, mijn vingers kleurden rood. Ik moest echt iets hebben om het bloeden tegen te houden. Ik pijnsde even en trok mijn sjaal van mijn nek, maakte er een propje van en duwde het tegen mijn voorhoofd aan. Een pijnlijke steek schoot bij me naar binnen, maar het moest even. Vreemd, normaal had ik daar nooit last van in dromen. Zelfs niet in de gevaarlijkste nachtmerries. Nog vreemder; ik besefte dat dit een droom was. Dat wat er gebeurde, het was niet realistisch. Meestal had ik dat pas door als ik wakker werd. Er klopte helemaal niets van. Of ik hallucineerde nu, dat kon ook, maar sinds wanneer was ik een junkie? Mijn hart begon steeds sneller te kloppen, ik begon steeds meer aan mezelf te twijfelen. Alles wees erop dat dit de werkelijkheid moest zijn. Maar wat een uur geleden gebeurt was... Het ene moment stond ik een kop thee te drinken in de keuken en het andere moment viel ik hier neer, in het gras. Ik zette mijn moeizame passen door, richting de figuren in de verte waar ik daken uit herkende, probeerde de herinnering terug te halen. Wat was er precies gebeurd?

Gatver, deze thee was smerig. Niet dat mijn tante dat hoefde te weten, natuurlijk, maar gatverdamme. Ik leunde tegen het aanrecht, spoelde het hete water met een smaakje door de gootsteen en daarna zette ik de kraan open om de laatste restjes uit zicht te verwijderen. Zo. Toen ik het kopje netjes in de vaatwasser had gezet keek ik nog eens op de klok. Ik verveelde me zo erg dat het tikken me begon te irriteren. En mijn tante bleef verdacht lang weg. Deed ze er altijd zo lang over om haar make-up te doen? Daar zou ik nog even aan moeten wennen... Pats, als een klap in mijn gezicht. Die realiteit probeerde ik zoveel mogelijk te vermijden, maar nu was er geen ontkomen aan. Pap was weg. Voor een lange tijd. Mam was dood. Nu moest ik een heel jaar bij mijn tante doorbrengen. Er was niks mis met haar, ze was zo'n beetje de liefste persoon op aarde, maar ze was niet hetzelfde. Geen vervanger voor mijn pap. Hij begreep me, beter dan wie dan ook. En nu had die rotzak besloten dat hij een wereldreis wou maken en ik moest achterblijven zo dat ik netjes mijn studie af kon maken. Screw that. Ik schrok op uit mijn gedachten toen ik een vreemd geluid hoorde, van buiten. Nieuwsgierig opende ik de deur naar de achtertuin. Een heldere sterrenhemel openbaarde zich, het was pikdonker in de tuin. Het geluid werd steeds luider, ik volgde het, door de bosjes heen. Ik strekte mijn hand uit, in het niets. Zoveel geluiden, kleuren, beelden, maar het ging allemaal te snel. Voor ik het wist landde ik met een dreun tegen mijn kop in een onbekende wereld.

Yes, yes, een bewoonde wereld! Ik haalde opgelucht adem toen ik de huisjes bereikte, maar mijn zorgen kwamen terug zo dra ik door had wat voor huizen het waren. Verward stapte ik erop af. Ik had honger, maar vooral dorst. Mijn enige optie was deuren kloppen, dus dat deed ik. De eerste deur deed niet open. De vrouw aan de tweede deur leek menselijk, maar ik wist het niet zeker. Ze wou iets zeggen maar iemand riep iets van achteren en de deur werd voor mijn neus dichtgegooid. Where the hell am I, galmde door mijn hoofd. Er kwamen steeds meer vraagtekens bij. Was er dan niemand met antwoorden? Naast eten, drinken en rust, was dat het gene waar ik nog het meest naar verlangde. Alle logica waar ik ooit over had geleerd was plotseling verdwenen. Deleted. Het enige dat ik nu nog had, was mijn gevoel. En iedere keer dat ik op mijn gevoel had vertrouwd in het verleden was het op een complete ramp uitgelopen... Vermoeid en hopeloos ging ik tegen een muurtje zitten, met nog steeds de prop tegen mijn wond gedrukt. "Is er dan niemand die me kan helpen... Of is dit nog steeds, gewoon een droom?" fluisterde ik, in mezelf gekeerd.