Een zachte wind liet de witte wolken aan de nachtelijke hemel over de hemel glijden. Het was alsof die een onheilspellend verhaal vertelde en de donkere bergen hun kille uiterlijk nog kouder maakte dan die al was. Schaduwen bewogen voort op de zwarte gronden van dit gebergte. Een volle maan stond groot aan de hemel. Maar zelfs zijn licht kon geen vriendelijk gezicht geven aan deze plek. Alsof deze bergen voor altijd in de duisternis zouden gehuld blijven. Zelfs in klaar lichte dag waren deze bergen zwart en alles wat hier groeide was dor en droog. Weinigen waren dapper genoeg om de toch door deze bergen te maken. Die dat het toch gewaagd hadden waren nooit meer terug gekeerd. Maar door de schaduwen bewoog er een klein gestalte zich moeizaam voort. Hij sloop geruisloos over het zwarte gesteente. Zijn blik naar de hemel gericht. De angst in zijn donkere ogen was makkelijk te onderscheiden in het maanlicht. Het gestalte hijgde hevig, terwijl hij drukte tegen de rotswant en langzaam door zijn benen zakte. Zijn hand gleed langzaam naar zijn zij waar een steek wonde zijn krachten ontnam. Hij voelde het bloed stromen. Maar de man had geen tijd om te stoppen. Neen hij was net ontsnapt aan de enigste plek in deze wereld dat iedereen vreesde. Zelfs de mensen en wezens die er leefden vreesden die vervloekte plek. Waar alleen maar duisternis en dood heerste. Maar hij had kunnen ontsnappen en nu, nu werd hij gevolgd door Zoraf. Angst en pijn namen het van hem over, en ook al was hij nu voor even onzichtbaar door de schaduwen en zwarte gesteente. Hij moest een veiligere plek vinden. Hij moest naar de heilige stad zien te komen en zo snel mogelijk. Maar de reis zou nog maanden duren en als hij dit niet overleefde dan was heel hun wereld in groot gevaar. Langzaam kwam hij op adem. Heel zijn lichaam deed pijn, en zijn maag kromp ineen. Hij had de laatste maanden moeten zien te overleven op droog en oud brood.
Met water uit de zwarte rivieren die door deze bergen liepen. Hij wist niet of hij het zou over leven. Maar misschien was dit wel zijn laatste kans en die moest hij zien te grijpen. Neen hij had geen tijd om te stoppen. Hier was hij niet veilig genoeg. Zeker niet voor wie of wat er achter hem aanzat. Zijn spieren protesteerden en in zijn gedachten schreeuwde hij tegen zich zelf het niet te doen. Maar de wil die hij had, was sterker dan de pijn van zijn lichaam. Half schokkend en slepend liep hij voort. Dicht tegen de rost wand, geplekt. Hij bleef stil staan wanneer de schaduwen van de wolken even verdwenen. Neen geen risico nemen. Ze mochten en zouden hem niet vinden. Zijn ogen schoten heen en weer terwijl hij probeerde zich te concentreren op iets wat hij niet kon zien. Zijn blik was wazig door de tranen in zijn ogen. Neen hij zou niet veel verder kunnen lopen. Niet hoe hij nu was. Hij viel letterlijk voorover. Met een doffe klap kwam hij tegen de grond terecht. Het deed even het zwarte stof opwaaien. Zijn adem stokte weer en hij kon zijn lichaam nauwelijks nog bewegen. Was dit dan toch het einde. Hij had een kans, maar dan mochten ze hem niet vinden. Maar in zijn gedachten kon het hem niet veel meer schelen. Ook al zou hij het nieuws kunnen vertellen. Hoeveel verschil zou het maken? Hij voelde de wind over zijn lichaam glijden. Alsof die de man wilde beschermen voor wat zou komen. Hij hoorde een luide en angstaanjagende brul. Net op dat moment gleed er een grote donkere wolk over de maan. Zodat alles weer in duisternis was gehuld. Hij richtte zijn vermoeide en angstige blik weer naar de hemel. Waar er een grootte donkere schim aan de hemel verscheen. Je kon hem nauwelijks onderscheiden van de donkere hemel.
Maar je kon het gespierde en grootte lichaam wel zien. De kop met de vlijmscherpe witte tanden en de vurige rode ogen. Die naar hem opzoek waren. Daar was Zoraf. De even angstaanjagende gestalte die de draak bereed. De zwarte draak, ook wel bekend als de duivelsdraak. Die maar eens om de zoveel duizenden jaren werd geboren. De zelfde soort had voor de laatste grootte vernietiging gezorgd. Het was een zeldzame draak, en de persoon die er op reed was al even duister als het beest zelf. Dat was Zoraf, en de duivelsdraak had precies de zelfde naam als zijn meester. Want samen waren ze één. Was het daarom dat die jongen de uitverkorenen was geworden van die draak? Was het daarom dat het duivelse beest de jongen had gekozen? Omdat ze de zelfde naam deelden? Vragen waarop hij geen antwoord wilde. Ze waren zinloos. Maar door het aanblik, kwamen ze wel te boven. Een rilling gleed over zijn rug. Was dit dan toch het einde? F zou het lot hem bijstaan. Als dood bleef hij liggen. Hij volgde de donkere gestalte in de lucht. Ja ze waren op zoek naar hem. Ja ze kwamen van … Hij durfde de naam van die plek niet eens uitspreken. Wat voor zin had het ook. Die plek was vervloekt net als iedereen die er leefde. Net als die jongen die nu op de draak naar hem opzoek was. Hoe kon zo’n jong iemand de duistere heer zijn of worden. Hij wist niets van de jongen. Alleen zijn naam. Maar Zoraf, was uit het niets opgedoemd. Alsof hij jaren lang had zitten wachten. Het was alsof de man zijn laatste adem al had uitgeblazen. Alsof er echt geen hoop meer was en seconden leken minuten. Hij voelde zijn hart kloppen, het klopte alsof het bezeten was. Zou het zo meteen stoppen? Hoe voelde het om te weten dat dit het einde was?
Hij kon er geen antwoord op vinden. Neen er leken geen woorden voor te zijn. Terwijl die er wel waren. Maar het waren woorden die nog nooit waren uitgesproken. Langzaam verdween het geschreeuw, de vuur rode ogen en de zwarte draak met zijn rijder. Hadden ze hem dan toch niet gevonden? Langzaam ontspande zijn lichaam. Er kwam geen lichaam op zijn gezicht. Het leek te mooi te zijn. Hij voelde de kou van de grond. Het was alsof hij al lang geleden gestorven was, en dat alleen zijn geest over gebleven was en dit lichaam. Toch verliet een zucht zijn mond en een traan gleed over zijn wang. Het gaf een glinstering weer. Het enige lichtpuntje in deze plek. Zijn gezichtveld werd weer wazig en hij voelde zijn lichaam verslappen terwijl zijn ogen zich langzaam sloten. Zodat de man uiteindelijk in een slaap viel. Een slaap die zijn lichaam misschien zou genezen. Maar het kon ook een slaap zijn die juist het einde van zijn leven zou betekenen. Maar hij had geen keuze meer. Geen controle over zijn lichaam. Het enigste wat hij kon doen was de duisternis in gaan, waar hij al maanden geleden in was gekomen. Waar hij nooit meer helemaal van af zou raken. Maar een ding was zeker. Als hij terug wakker zou worden, dan zou hij zijn reis in alle veiligheid kunnen verder zetten. Dan zou hij zijn bericht kunnen versturen. Maar alles in zijn hoofd tolde. Hij vond een rust, terwijl alles rond hem verdween. Samen met hem de slaap ingetrokken. Angstig afwachtend op het moment dat hij wel of dan niet zou ontwaken.
ik schrok wakker uit de droom die ik nu al dagen had. ik voelde mijn lichaam trillen. Wie was die Zoraf en de draak? Was het gewoon een droom of was het meer dan dat. mijn handen gleden langzaam naar mijn ogen. Hoe kwam het toch dat ik steeds weer een droom als deze had. Vol duisternis? Was het een teken dat ik een bloedelf zou worden. Neen dat kon toch niet, nooit van mijn leven. Maar misschien moest ik het toch niet gewoon als een droom zien. ik had al veel meegemaakt en ik wist dat alles wat er gebeurde wel een reden had. Maar een reden voor deze droom kon ik niet vinden. Neen geen één. Langzaam aan werd ik rustiger en mijn gezichtsveld herstelde zich. Veel van gisteren wist ik niet meer. Alleen dat ik lang had gereisd en dat ik zo moe was geweest. Dat ik gewoon weer in een boom was gekropen om daar dan in slaap te vallen. In de verste kwam de zon al op. Het zou dit bos vol licht zetten. Het was vreemd om te weten dat ik nu hier was. Maar een paar dagen geleden was ik nog ergens heel anders geweest. Neen ik zou er niet aan mogen denken. Ik moest me zelf weer terug vinden. Nihal nam even rustig adem. Ik moest kalmeren, en al mijn gedachten op een rijtje zetten. Ik voelde dat ik veranderde. Alsof ik niet langer een elf was. Neen ik was iets geheel anders aan het worden. Ik was mezelf kwijt. Maar waarom dat was iets wat ik niet wist. Mijn blik gleed over de grond. Zou er iemand in de buurt zijn? Of was ik hier in de omtrek alleen. Veel woorden had ik nu toch niet. Neen mijn lichaam trilde nog altijd. Het was alsof ik er was. Alsof ik die droom al eens in het echt had meegemaakt. Maar dat kon niet. Ik kende geen Zoraf. Het leek een verzonnen naam, van een klein meisje die een verhaaltje aan het spelen was.
Was ik dat kleine meisje? Of was het echt gewoon een droom. Ik sprong uit de boom en begon gewoon te lopen. Neen ik wist niet welke kant ik uit ging. Maar ik moest weg, weg van me zelf; maar hoe kon je weg rennen van je eigen? Dat ging niet, dat was iets wat niet kon, wat niet bestond. En toch probeerde ik het nu te doen. Ik had angst, een angst dat ik nog nooit had ervaren. Neen nog nooit van mijn leven had ik zo’n gevoel gehad. Ik voelde mijn adem stokken. Langzaam keek ik op. Terwijl ik viel, alsof ik echt geen elf was. Neen ik was de elf in mij kweet. Welk tijd van het jaar waren we? Natuurlijk ik had dit al eerder meegemaakt. Elk jaar opnieuw rond de zelfde tijd. Ja zeker het was zo elke keer weer het zelfde wat ik deed. Ik draaide me op mijn rug. Weer werd ik rustig. Terwijl mijn paarse ogen naar de lucht waren gericht. Ja in deze tijd van het jaar was ik een paar jaar geleden alles verloren. Sinds dien was mijn lichaam en ziel altijd onrustig geweest rond deze tijd. Dan verloor ik me zelf aan het verleden en dromen vol duistere schaduwen en dood. Ook vuur kwam er steeds voor. Ja het kwam door die dag. De dag waarop ik me zelf verloor. Ik bleef liggen, terwijl ik mijn ogen sloot. Zoekend naar iets wat me zou kunnen verlichten.
~open~
Onderwerp: Is it really yust a dream? ~open~ 
di apr 30, 2013 11:13 pm