» tell me your name. // open

Een pikzwarte vlinder, omringd door een paarse gloed, sloeg zijn vleugels open en zette zich met zijn kleine pootjes af van de met bloesem beladen tak. Hij voegde zich bij een andere zwart met paarse vlinder, en samen voegde ze zich bij nog twee vlinders. Voor hen uit liep een lange man, gekleed in een net pak. Zijn haren, die hij naar achteren droeg, waren even donker als zijn ogen en de vreemde, kruisachtige tekens op zijn voorhoofd. Ze waren nog net zichtbaar onder de hoge hoed die hij droeg, een hoed die die donkere ogen in een schaduw deden verdwijnen. Voor hem uit zweefde een kaartje. De achterkant was geruit, de binnenkant was een celletje. Het celletje werd bewoond door een klein mannetje dat veel weg had van een joker. 'Delete, delete, delete!' zong het, terwijl het met zijn zwakke, trillende armpjes een snel neergekrabbelde naam van de muurtjes van zijn celletje wegveegde met een bezempje. 'Deleted! Succesfully... deleted!' Tyki hief zijn hand op tot iets onder zijn kin en vouwde zijn vingers open. Een zilveren knoop lag op zijn witte handschoen. Op de achterkant stond de naam van het wezen of mens dat Tyki zojuist het leven van weggenomen had. Hij had nog twee namen op zijn lijstje staan, en dan was hij klaar. Hij wist waar hij moest zoeken, maar het was best wel ver weg en hij had er vrij weinig zin in. Een pauze kon geen kwaad, hij was meer dan op schema. HHij kreeg altijd de verre. Misschien was het omdat de Earl wist dat hij voor zichzelf kon zorgen, en hij had Road nodig voor andere zaken. Jasdebi ver het land in sturen was niet slim, want iemand moest die twee in de gaten houden, en Skinn zou waarschijnlijk weigeren, en iets mompelen over dat er geen zoetigheid zou zijn waar hij moest wezen. Alsof zoetigheid alles was. Tyki kon er niet omheen, hij had een bizarre familie, maar hij vond het prima. Graag zelfs. Liever deze familie dan een zwakke, arme familie met geen macht. Dat zou alle fun van een dubbel leven verpesten.

Hij hurkte neer bij een klein vijvertje, deed zijn jasje uit en zette zijn hoed naast zich op de grond. De speelkaart zat in zijn binnenzak, net als een set gewone kaarten die hij het meest gebruikte in zijn menselijke leven. Hij stroopte zijn broekspijpen op tot zijn knieën en deed zijn schoenen uit. Het water was koud toen hij zijn blote voeten erin stak. Het was een ondiep vijvertje, en Tyki had lange benen. Met een stukje brood lokte hij de grote kois naar zich toe. Het waren prachtige beesten, en ze smaakte ook behoorlijk goed. Rouw en gebakken, met een beetje citroensap en wat aardappeltjes. Mmm, maar op het moment was Tyki hongerig, en hij had niks bij zich waarmee hij de vissen kon bakken, en er was nergens een plek waar hij ze kon kopen in de buurt. Stelen en rouw opeten dus. Vliegensvlug schoot zijn hand het water in. Zijn vingers grepen zich om het gladde, natte lichaam heen, en terwijl het beest spartelde in paniek, trok Tyki hem het water uit en maakte hem in één klap dood. Snel haalde hij de kop en staart eraf, en met een handigheidje dat alleen met ervarenheid geleerd kan worden, verwijderde hij de graten, en zo bleef zijn lunch over. Hij nam een grote hap, liet zijn smaakpupillen even genieten van de heerlijke smaak van koi en slikte toen zijn hap door, alleen om nog een stuk van het rauwe vlees af te bijten. Toen hij de vis helemaal naar binnen gewerkt had, herhaalde hij zijn bewegingen en een nieuwe, verse koi lag in zijn handen. Net toen hij er een hand van nam, hoorde hij iets een takje breken.


Met nieuwsgierig opgetrokken wenkbrauwen keek Tyki om, een stuk vis in zijn hand en zijn mond propvol. Hij nam zijn tijd om te kauwen, terwijl hij diegene achter hem aan bleef kijken en eens goed in zich opnam. Toen zijn mond eindelijk leeg was, startte hij pas met praten.


Hij trok zijn benen uit het water, rolde zijn broekspijpen omlaag en begon zijn glimmende, nette schoenen aan te doen terwijl hij op een antwoord wachtte.