» creepy horror forest // open.

Neergeknield bij het kleine poeltje water zat Lavi, een lange jongeman met  vuurrode lokken die hij omhoog droeg in een groene bandana. Over zijn knieën lag de steel van zijn hamer, Tettsui. Met een doek die hoogstwaarschijnlijk uit één van zijn vele zakken kwam, veegde hij ritmisch over zijn gestreepte hamer in een poging het vuil eraf te krijgen. Het was een vervelende klus, maar het moest gedaan worden. Hij kneep zijn groene oog samen in een poging iets meer te zien, maar de schaduwen hadden dit bos overgenomen, en hij moest het doen met de kleine beetjes licht dat zich door de dikke bladeren hoog boven hem hadden weten te wringen. Hij was verdwaald. Zijn poging om terug naar het zandige gebied van de Griekse en Romeinse wezens te gaan was compleet mislukt, en nu zat hij hier. Door zijn papieren wist hij echter wel waar hij was. Creepy Horror bos. Blijkbaar werd het bewaakt door een reus, maar Lavi had geen reus gezien en was zonder moeite het bos binnengekomen.

Hij dompelde de nu al een stuk bruinere doek nog een keer in het kleine beetje water. Naast de flesjes in zijn tas, was dit tot nu toe het enige water dat hij gezien had, en omdat de bomen dicht op elkaar stonden, kon hij zijn hamer niet als transport gebruiken. Dat betekende dus dat hij veel meer zag en hoorde. Hij had het prikkende gevoel van starende ogen gevoeld vanaf het moment dat hij wist dat hij hier eigenlijk niet hoorde te zijn, maar hij was hier toch en hij kon niet van ze afkomen. Aangezien ze in de schaduwen bleven en hem niet lastig vielen, liet Lavi ze maar zitten en probeerde hij het nare gevoel zoveel mogelijk te vergeten. Met een zucht stond hij op, zijn knieën en onderbenen afkloppend terwijl zijn hamer kromp tot ongeveer de lengte van zijn middelvinger en de steel in zijn speciale buisje aan Lavi's been verdween. Hij keek rond, op zoek naar het pad dat hij verlaten had ongeveer een half uur geleden. Natuurlijk kon hij het niet vinden. Handig. Hij bedekte zijn mond toen hij een gaap op voelde komen, en daarbij ook de vermoeidheid die hij niet eerder opgemerkt had. Het was best logisch, hij had best wel even gelopen en de nacht hiervoor slecht geslapen door krekels en kikkers, die ze jammer genoeg ook hier hadden. Hij plofte weer op de grond, hand op zijn mini-hamer en leunend tegen een dunne, zwarte boom. Het enige dat nu echt opviel, was zijn vlammende haar, maar zijn zwarte kleding camoufleerde hem prima. Op de een of andere manier vond Lavi het niet zo heel erg dat zijn haar opviel, en hij had weinig zin en energie om er iets aan te doen. Daarom liet hij zijn ogen dichtzakken, en binnen no-time zakte hij weg, zijn kin op zijn borst leunend.

Zijn dromen waren donker en grimmig, net als het bos waar hij zich in bevond en hij kon er weinig van herinneren. Alleen rode ogen, gemene, rode ogen die hem uit de schaduwen bekeken. Hij hoorde bladeren ritselen. Was er maar één paar ogen, of werd hij omringd door tientallen wezens die allemaal dezelfde soort ogen hadden? Wat deed hij hier überhaupt? Hij moest naar gramps, oude panda. Hij had helemaal geen tijd om iedere keer weer om te kijken en te stoppen met lopen bij elk knappende takje. Gramps wachtte op hem, aan de andere kant van de deur. Maar hij had helemaal geen sleutel. Die was hij in de grot vergeten, samen met zijn hamer en zijn bandana. Nee, wacht, hij had zijn bandana op. Wat was hij dan in de grot vergeten?

De groene bandana was door zijn woelen omlaag gezakt, en over zijn gezicht lagen rode lokken, de bandana lag in zijn nek. Het abrupte wakker worden deed hem denken aan uit het water getrokken worden. Hij keek een beetje verbaast en suf rond en lichtjes danste voor zijn oog terwijl hij aan het donker gewend moest raken. Hij was in slaap gevallen? Oh. Hij was alleen maar even gaan zitten, wanneer was hij weggezakt? Een zucht verliet zijn keel en hij likte zijn droge lippen. Toen zijn oog eindelijk gewend was aan het schaarse licht, keek hij rond. Nog steeds voelde hij ogen in zijn rug prikken, maar het voelde niet anders dan op zijn weg naar het poeltje. En toch... Er was wel iets anders, hij kon er alleen niet helemaal opkomen. In een simpele beweging zwaaide Lavi zichzelf overeind, zijn hand weer terug op Tettsui terwijl hij door de bosjes zwoegde. De stekelige takken haakte in zijn leren jasje. Crap, hij had geen zin in krassen op het leer. Zo voorzichtig als hij kon, probeerde hij de stekels van zijn jasje af te halen zonder het te beschadigen, totdat hij opeens bevroor. Hij wist het wel, er was iets anders. Was het een mens? Of was het een van Creepy Horror bos' eigen creaties. Zijn oog gleed omlaag, naar zijn rechterhand. Shit, niet eens dichtbij zijn hamer. Hij wist dat er iets vlak bij was, en hij had waarschijnlijk niet genoeg tijd om Tettsui te pakken voordat de andere iets zou doen, ervan uitgaand dat het wezen of het mens met slechte bedoelingen het bos ingegaan was. Zonder zijn hoofd te draaien sprak hij op zijn hoede zijn woorden uit, er een vriendelijke toon in houdend.

Ook als de persoon hem niet wou helpen, en hem gelijk aanviel, hij zou misschien het voordeel van de eerste slag missen, en er zouden een paar krassen op zijn jasje en broek komen, met Lavi's goede oren en reflexen zou hij bij zijn wapen moet kunnen om zich in ieder geval te verdedigen en zichzelf uit de bosjes te werken.

Ja, er was zeker weten iemand achter hem. Zijn goede oren vingen nu duidelijk het geluid van ademhaling op. Was het een wezen, of een mens, zoals hem? Toen het persoon achter hem begon te spreken, kon Lavi niet anders dan verbaast omkijken. Was dat een Frans accent? Ja! Hij kende Franse accents, hij had wekenlang met iemand moeten optrekken die ontzettend Frans was, en net zo accent had. Hij fronste een beetje toen hij een vampier zag staan. Zo had een vriendin van hem ze tenminste omschreven. Bleek, bloedrode ogen. Frans accent? Hadden ze ook een Frankrijk hier? Lavi wist niet zeker wat hij moest doen. De vampier klonk vriendelijk, en was kleiner dan hem, maar hij zat niet vast en Lavi wel. Toen de vampier duidelijk maakte dat hij wou helpen, en geen kwaad in de zin had, kon Lavi geen scherpe hoektanden zien. Toch geen vampier dan? Maar hij leek er wel verdomd veel op.... De vampier -- Lavi kon het niet helpen hem zo in zijn hoofd te noemen, hij wist zijn naam niet en hij moest hem toch iets noemen? -- sneed wat van de stekels weg, wat Lavi de vrijheid gaf zijn armen te bewegen en de hele takken naar de grond te duwen. Lavi had geen mes, alleen maar Tettsui, en het was te dicht hier om dat ding te gebruiken de bosjes te pletten. Het zou ook te veel aandacht trekken. Voorzichtig zette Lavi enkele stappen naar achter en werkte zich zo het bosje uit. Hij stond nu weer bij het kleine poeltje, maar dat was beter dan middenin de stekels. Hij veegde de kreukels uit zijn jasje en hij bracht zijn hand weer terug naar de gekrimpen Tettsui bij zijn been, hem net niet aanraken. Lavi bekeek de jongen tegenover zich nog eens goed, en kon het niet laten een opmerking te maken.

Een grote grijns verscheen op zijn gezicht, een grijns die duidelijk maakte dat Lavi er niks mee bedoelde. Hij had hem zover alleen maar geholpen, en niet aangevallen. Dan was er niks mis. Hij zette een stap dichterbij en stak zijn linkerhand uit.

Zijn grijns werd nog iets groter, terwijl hij geduldig wachtte op de jongen om zich ook voor te stellen en Lavi's hand te schudden.

Huh, geen vampier dus. Hij had het kunnen weten. Geen vlijmscherpe hoektanden. Misschien kwamen die alleen uit in de nacht, Lavi had geen idee. De jongen tegenover hem was gewoon mens. Zijn witte haar deed Lavi een beetje denken aan zijn vriend. Blijkbaar was Lavi niet de enige die het opgevallen was, want uit zijn broekzak verscheen plots een gouden balletje, iets groter dan een biljartbal. Het had twee grote, lichte vleugels en een lange staart die eindigde in een pluim. Zijn korte pootjes kwamen amper onder zijn buikje uit, en waar zijn gezicht had moeten zijn, zat een 'fleury cross' en twee hoorntjes. Timcanpy. Lavi volgde het beestje met zijn ogen toen het naar de jongen vloog. Bij de ontdekking dat dit niet zijn baasje was, vloog Timcanpy terug naar Lavi en plofte het neer op zijn hoofd.

Bij zijn volgende vraag bleef Lavi even stil terwijl hij nadacht. Zijn hand zakte weg van Tettsui, en krabbelde tussen de hoorntjes van Timcanpy. Opnieuw verscheen er een grijns op zijn gezicht.

Hij trok zijn schouders op en ging verder.

_{Nah, is niet erg. Mijn reply is ook niet echt schitterend lang, maar het gaat om de inhoud, niet?}

Verdwaald dus, net als Lavi. Met zijn geheugen kon Lavi de weg waarschijnlijk wel terug vinden, maar hij wist niet zeker of ze hem uit dit bos zouden laten... Was er niet een reus die je wegjaagde? Dat zou die vast niet voor niks doen. Omdat dit zo'n gezellig bos was of zo, nee, het had een heel goede reden en Lavi kon, nu hij in dit bos geweest was, nog steeds was, heel goed begrijpen. Mensen - vooral mensen - konden hier vermist raken. Opgeslokt door de plakkende blikken op zijn rug, het geritsel in de hoge struiken. Lavi zou hier niet verdwijnen, en hij zou de jongen met zich meenemen. Hij kon het zich niet permitteren meer vrienden te maken, hij wist dat dat niet kon. Ookal was het hier veiliger, dit hele land was niet in oorlog. En toch, de Bookman lifestyle was in hem gedrild, en hij zou de jongen, Gwyn op den duur toch weer verliezen. Lavi kende zichzelf, hij zou iets vinden wat hem verantwoordelijk zou maken en hij zou zichzelf kapot maken. Dat was waarom hij geen vrienden kon hebben, zelfs niet als ze sterk waren. Hij schudde het gevoel van zich af en besloot optimistisch te blijven. Hij moest niet zo negatief denken altijd. Timcanpy, die van zijn hoofd af gevlogen was en zich tussen de takken probeerde door te wringen, gaf op en landde weer op Lavi's schouder.

"Ach, het is ook spannend nieuwe wezens te ontmoeten, niet-sa? En ik denk dat je gelijk hebt, die blikken kunnen weinig goeds betekenen-sa. Jij hebt ze waarschijnlijk ook al opgemerkt-sa..." Lavi keek even rond. Het leek alsof ze zijn heldere, groene oog vermeden, maar direct weer hun blik op hem richtte als hij wegkeek. "Heb jij iets bij je waarmee je jezelf kunt verdedigen en mee kunt vechten-sa?" vroeg Lavi, terwijl hij Tettsui uit zijn houdertje trok.

De hamer, die eerst niet groter dan zijn wijsvinger was, groeide nu totdat hij langer dan Lavi zelf was. De steel kwam tot ongeveer zijn nek, en waar Lavi's hoofd zat begon de gestreepte hamerkop. Lavi zwaaide het een paar keer rond en liet toen de steel op zijn schouder leunen, de hamerkop achter hem uitstekend. Hij glimlachte vrolijk naar Gwyn. "Ik kan ons natuurlijk ook allebei beschermen-sa, hehehe. Let's go, ik denk dat ik de weg nog wel weet." Opgewekt en vol goede moed sprong hij met een klein aanloopje over het struikje heen. Heh, had hij ook eerder kunnen doen. Hij bleef even staan terwijl hij rondkeek, en liet na een paar seconde zijn armen omlaag vallen, de hamer in zijn linkerhand vasthoudend terwijl hij lichtjes met zijn armen zwaaiden.

"Gaaaah, ik ben de weg vergeten-sa!" zei hij op een zeurderige toon, maar erg lang de tijd om er over in te zitten kreeg hij niet, want het eerste wezen uit dit bos sprong tevoorschijn, klaar om aan te vallen. Het was een reusachtige spin. Het had een behaard, dik lijf en een hele set lange, zwarte poten. Felrode ogen keken Lavi aan en het klikte vijandig met zijn kaken. "Ieeeh!" zei Lavi, enigszins ongemakkelijk bij het beest terwijl hij er met zijn hamer naar zwaaide. De spin was echter sneller dan Lavi verwacht had en ontweek Tettsui met gemak. Om hen heen vloog een paniekerige Timcanpy, geschrokken door de plotselinge verschijning.

Lavi wilde net roepen dat Gwyn uit dit gevecht moest blijven, toen de spin verstijfde en zijn verwondde oog dichtkneep. Het duurde even voordat hij doorhad wat er gebeurde. De spin verstijfde wanneer iemand aan zijn ogen kwam.. Daar kon hij gebruik van maken! Hij keek om naar Gwyn toen hij de bleke jongen hoorde roepen. Dus Gwyn had het ook opgemerkt... ”Aye!” riep Lavi, en toen de steen een van de vele andere ogen raakte, en de spin opnieuw verstijfde, kwam Lavi direct in actie. De hamerkop groeide nog meer. Het was krapjes hier, maar het lukte hem wel. Hij nor Gwyn zou vandaag spinnenvoedsel worden. Met een luide brul trok hij de hamer naar de grond, met de spin ertussenin. Net toen het beest weer begon te bewegen, boos en geërgerd, plette Lavi het met Tettsui. De kleine stukjes poot die nog onder de hamer uitkwamen stuiptrekte even voordat ze neervielen. Een opgeluchte lach verliet de mond van de roodharige, terwijl hij de hamer weer liet krimpen. ”Ah, gross, spinnenslijm!” riep hij uit toen hij de onderkant van Tettsui zag. Hij trok zijn neus op en veegde het tevergeefs af aan de zanderige grond, wat het alleen maar erger maakte. Met een zucht gaf hij het op, en liet hij het ding weer krimpen. ”Nou, de volgende die zin heeft in een potje knokken heeft flinke pech!” mompelde Lavi. Hij draaide zijn hamer een keer rond in zijn hand en legde de steel toen over zijn schouder. ”Kom, we moeten hier weg.”

Gwyn kwam ook even kijken naar de voetafdruk, maar in tegenstelling tot Lavi wist hij wel wat het was. Vampiers hebben grote voeten, noteerde hij in zijn hoofd. Hij had al wel eens een vampier gevochten. Het had niks gescheeld of hij was leeggezogen… Lavi kreeg de kriebels terwijl hij eraan terugdacht. Nee, hij had het niet zo op vampiers. Een huivering ging door hem heen toen hij een vrouwelijk exemplaar zag. Er stond een brede grijns op haar gezicht waardoor haar puntige, vlijmscherpe tanden goed te zien waren. Lavi zag de grijns verdwijnen toen ze Gwyn zag. Heh, zij dacht dus ook, net als Lavi gedacht had, dat Gwyn een vampier was. Ze wist echter wel zeker dat Lavi een mens was, en hoewel ze verbaast was, was ze ook hongerig en die honger won van de verbaastheid. In een flinke snelheid kwam ze op Lavi af, die achteruit struikelde en de grond raakte. Hij maakte net op tijd een koprol achteruit en ontweek zo de vlijmscherpe tanden. Hij moest echter zijn hamer achterlaten terwijl hij behendig overeind sprong en naar Gwyn terugging. Het was moeilijk zijn hamer achter te laten, omdat hij nu alleen nog maar zijn lichaam had om mee te vechten -- hij telde het kleine zakmesje in zijn zak niet mee --, maar hij zou het ding wel terugkrijgen. ”We moeten iets doen-sa!” siste hij tegen Gwyn terwijl de vampier, verdoofd en zwak door het tekort aan bloed, zich klaar maakte voor een nieuwe aanval.

Lavi keek om zich heen, op zoek naar iets wat hij kon gebruiken om de vampier weg te krijgen. De schaduwen op het gras gaven hem een idee. In het bladerdek boven hen zaten een paar gaten waar de zon door omlaag scheen. Als hij nou eens kon zorgen dat hij die bladeren weg kon krijgen… Dat zou betekenen dat hij zijn hamer nodig had. ”Gwyn, ik heb een plan-sa. Help me Tettsui te pakken te krijgen, leid haar af ofzo-sa.” mompelde Lavi tegen de ander.

Lavi zag hoe Gwyn op de vampier afliep, zijn rug gestrekt en zijn kin geheven. Hij schrok toen hij Gwyn hoorde praten, koud en kil in een taal die hij niet herkende. Of… Wel! Dat was Horroriaans! Hij had het zichzelf geleerd, maar blijkbaar nog lang niet goed genoeg, want Lavi wist niet precies waar ze over praatte. De manier waarop Gwyn sprak echter… Hij kon de dreiging horen in zijn stem. Pas toen realizeerde Lavi dat hij met blijven kijken kostbare tijd verspilde. Nu dat de vampier naar Gwyn toegestapt was, kon Lavi makkelijker bij Tettsui komen. Hij maakte zichzelf klein en sloop naar de hamer toe, half verdwijnend in de schaduwen. Nog tien stappen.. Nog zeg stappen.. Bijna, bijna kon hij zijn hand weer om de steel klemmen.. Ja! Een opgelucht en blij geluid verliet zijn mond en trok de aandacht van de vampier. Ze schreeuwde woedend iets tegen Gwyn en hoewel Lavi alleen het woord ‘verraden’ kon verstaan, wist hij dat het foute boel was. ”Extend!” schreeuwde Lavi en de steel begon zich uit te rekken. De vampier schoot op Gwyn af, maar Tettsui was sneller en met een enkele zwaai raakte hij met de gestreepte hamerkop de vampiers zij en smeet hij haar van zijn albino vriend weg. De steel werd weer korter en Lavi zwaaide Tettsui een paar keer rond over zijn hoofd. ”Elemental Judgements!” sprak hij en rond zijn hoofd verschenen er plotseling allemaal tekens. Hij zwaaide nog een keer met zijn hamer en sloeg hem toen tegen één van de zegels aan. ”Hi Ban: Gouka Kaijin! Fire Stamp!” riep hij vervolgens uit en op de platte kant van zijn hamer lichtte het kanji teken op. De platte kant raakte de grond hard en drukte de zegel in de grond. Uit de zegel rees een enorme slang gemaakt van vuur, kronkelend schoot het ding door de lucht en raakte de bladeren met een klap.

De droge blaadjes schroeide meteen weg en toen de vurige slang verdween moest Lavi een hand voor zijn ogen houden door de overvloed aan zonlicht. De vampier keek geschrokken op en toen de eerste warme stralen haar gezicht raakte schreeuwde ze het uit.