Onderwerp: The second meeting [E4] za dec 15, 2012 7:39 am
Ik ademde de lucht diep in terwijl mijn lange, witte jas meebewoog met de wind. Hier in Notoko merkte je nauwelijks wat van de winter, op af en toe een koude bries na. Ik liet mijn blik over het uitgestrekte veld glijden. Ik had een naar voorgevoel. Iets klopte er niet in het vredig ogende uiterlijk van Midori Plains. Dat kon eigenlijk ook bijna niet anders, aangezien ik extra alert ben geworden nadat het bekend was dat er een oorlog woedde tussen de wezens en de mensen. Er was een grote kans dat een wezen mij voor een mens zou aanzien en mij zou aanvallen, terwijl ik niet in één of ander machtig wezen was veranderd en er misbruik van had gemaakt. Voor mij was er juist nauwelijks wat veranderd, behalve dan dat ik mijn magie een tijdje kwijt was. Hoe dan ook was het hele probleem van gedaanteverwisseling uiteindelijk opgelost – op welke manier dat ook gebeurd mocht zijn. Het probleem was dat één van die mensen de goden had uitgedaagd en dit uiteindelijk had veroorzaakt. Niet bepaald het soort situatie waar een normaal persoon blij mee was. Op het eerste gezicht zou je ervan uit kunnen gaan dat de wezens in hun voordeel waren in deze oorlog, aangezien ze vaak groter en sterker waren dan mensen. Aan de andere kant konden mensen onvoorspelbaar zijn, en ze waren over het algemeen slimmer dan veel andere wezens. Bovendien hadden ze blijkbaar kennis meegenomen uit hun wereld, en wie weet wat voor wapens ze konden ontwikkelen. Ze waren niet te onderschatten, dat wist ik wel. Nog voor de Big Change was ik al een mens tegengekomen, hoewel ze de vreemde kracht had om in dieren te veranderen, die niet echt leken op de wezens die hier leefden. Ze was een tijdelijke bondgenoot tegenover de ijsdraak, maar daarna was die bondgenootschap net zo snel verdwenen als sneeuw voor de zon. En dan was het ook nog zo dat ik haar naam niet kende, maar ik vermoedde dat ze de mijne wel wist, aangezien ik hem had verteld aan het andere meisje dat er bij was die dag.
Yuki leek op dit moment veel meer ontspannen dan ik was. Terwijl ik alert was op elke mogelijke aanval van wat voor wezen dan ook – zelfs in Notoko – was de witte, gevleugelde hond even speels als normaal. Maar goed, hij was ook nog jong en had sowieso minder te vrezen, aangezien hij bij elk teken van gevaar kon wegvliegen. Ik moest rekenen op mijn ijs-magie, die niet altijd even goed in mijn voordeel werkte, zeker niet tegenover vuur. Over vuur gesproken, een kleine draak die in verhouding een opvallend lang lichaam had, keek mij vanaf een paar meter afstand tussen het gras aan. Even hielden onze blikken elkaar vast, alsof we elkaars gedachten zo konden zien. Na een haast onmerkbare grom draaide de draak zich om en verschool zich weer in het gras. Blijkbaar was hij al net zo wantrouwend als ik. Terwijl ik het wezen nakeek, merkte ik dat het stil was naast me. Ik draaide mijn hoofd naar waar ik Yuki verwachtte te zien, en hij stond er ook. Niet vrolijk en zorgeloos, maar gespannen en alert. Hij had zijn neus in de lucht geheven en snoof. Hij draaide zijn hoofd om naar mij en kefte. Er kwam iets of iemand aan, die in ieder geval bijzonder genoeg was om Yuki’s aandacht te trekken.
Onderwerp: Re: The second meeting [E4] wo dec 19, 2012 7:36 am
Grond werd wild vertrapt verwijl gehijg hoorbaar was. Achter het individu vloog aarde omhoog wat verspreid op de grond viel. Haar speelde met de wind die ruw opzij werd gedrukt. Het individu genoot van de snelheid waar het doorheen ging. De schaduw ervan leek op die van een hond, een grote hond met spitse ooren, sterke poten en een dikke staart. Ookwel het silouhette van een wolf, wat het individu dus ook was. Alleen was er iets anders aan deze wolf dan dat bij een normale was. Behalve het fijt dat er niet veel 'echte' wolven lopen. Deze wolf had een bijzondere vachtkleur, zijn hele vacht was bezaaid met kleuren die zo lagen dat het zich kon verstoppen in een regenboog. Deze vachtkleur was zo opvallend dat zelf in hoog gras deze vacht nog zichbaar was. Dit individu had het geluk dat het niet maar 1dier was. Dit individu was een shaoeshifter, maar deze kwam niet uit fanterria, deze kwam gewoon van aarde, de wereld, de tuis-planeet. Oke, dat klot niet. Aarde was geen thuis-planeet meer. Fanterria was dat geworden, fanterria had al vele kinderen van de aarde beroofd. Terug zouden ze niet kunnen, voorzover bekend is. Een van deze kinderen is ook het individu waar we het over hebben. En dat individu ben ik. Ik ren al voor weet-ik-veel-hoe-lang over deze vlakte heen. Maarja, wat krijg je ook als je ver van huis bent, en terug moet. Met nogsteeds akis in mijn achterhoofd en de plek waar hij weg ging. Hij had wel iedergeval dag gezegt en waarom hij weg ging. Anders was ik niet opweg naar huis maar qchter hem aan om toch nog te vragen waarom. Over huis gesproken, eindelijk had ik een normale slaap plaats gevonden. Door wat geluk was het een vertalen hut geworden. Groot was hij niet maar hij was goed genieg voor mij. Vaak zou ik er niet in zitten en na een tijdje was ik er wel op uitgekeken. Aangezien hier de wezens vrij vredelievend zijn komen hier nog een aantal mensen die wel een hutje bouwen voor zichzelf. En wanneer ze weg gaan kan ik erin. Simpel zat. Ja, natuurlijk kon ik ook gewoonnin het dorp wonen. Maar dn zat je vast aannje woning en was je omricht door al die mensen die al die walgelujke wezens als criend hebben. Ik kan het nogsteeds niet geloven dat ik die machier geholpen had. Ja, het verwonden van een draak zat erbij maar die machier mocht wel even de laatste klap uitdelen. Ik zuchtte even en remde met wat stoten af. Bijna thuis, ik kon het beste weer in mezelf veranderen voordat er weer zo'n mens op me af komen. Ik rolde met mij ogne terwijl mijn lichaa, weer omhoog ging en zijn normale anatimi terug kreeg. Bijna weer thuis en bijna mijn bed in om even bij te komen van de vorige dagen.
bijna, bijna was ik thuis. maar een rot beest moest mijn aanwezigheid bekend maken ana alles om zich heen. geirriteerd zuchtte ik, waarom wist ik dat deze kef op mij gericht was? wie komt heir nog meer? het is al bijzonder als je op dit stukje van midori een ander iemand tegen komt. en al helemaal iemand met een hond. fijn, dan maar uit de bosjes stappen en haai zeggen. ik walgde er al van dat er misschien nu zelf een mens of een vredelievend weze voor me zou staan. dit is een goede slaap plaats hier, maar of het zo geweldig is om mensen hier te ontmoeten, dat betwijfel ik. ik stapte de bosjes uit waarna er ene grijns op mijn gezicht verscheen. de machier met zijn handje hadden mij were tegen het lijf gelopen. even wist ik zijn naam niet meer maar al snel schoot deze met teboven. toch nog ma reven vragen voordat ik hem er direct mee aanspreek, dat zou een nogal vaag gesprek geven. ''gray was het toch? van dat met die draak?'' vroeg ik alsof er niks aan de hand was. maar dat was er wel, de oorlog was er tussen ons. en niet alleen ons .tussen alle wezens en mensen hier, -waarschijnlijk door een akis actie- maar ik had er wel naar uitgekeken om tegen gray te vechten. want ja, waarom zou hij nu ineens omdraaiden en weg gaan. niks voor hem, hij heeft wel manieren. matcho wilde spillenbeen wel helpen, maar regenboog meisje kon de pot op na haar opmerking. even zuchtte ik zo zacht dat het moeilijk te horen was voor gray waarna ik me were herstelde. dit zou nog eens leuk worden, gray was een sterke tegenstander, maar ik zou als ik slim was in het voordeel komen. want zelf met al die verschillende lichamen kon ik nog in het nadeel zijn. daar moest ik me bewust van zijn
Onderwerp: Re: The second meeting [E4] za dec 22, 2012 8:54 pm
Ik hoorde geritsel tussen de struiken, en al snel waren er haren te zien die alle mogelijke kleuren hadden. Ik hoefde haar niet volledig te zien om haar te kunnen herkennen; het was het meisje die ook tegen de draak had gevochten. Een kleine grijns verscheen op mijn gezicht. Het was niet zo dat ik blij was om haar te zien, maar het was een groot toeval dat we elkaar hier tegen het lijf liepen, nu er al dat gedoe was met de oorlog en dergelijke. En het was duidelijk dat we waarschijnlijk niet al te lang in elkaars buurt konden blijven zonder in een conflict of een gevecht terecht te komen. Het leek erop dat zij er ook zo over dacht. ''Gray was het toch? Van dat met die draak?'' vroeg ze. Ik kneep mijn ogen halfdicht. ‘Dat klopt. En jij bent…?’ was mijn antwoord. Ik wilde nu wel eens weten wie dat meisje was. Ik kon haar toch maar moeilijk “Regenboogje” gaan noemen. Mijn aandacht werd even afgeleid door Yuki, die mij een kleine duw had gegeven met zijn kop. Hij keek mij recht aan, en ik besefte dat hij al dat gedoe met die draak niet had meegemaakt; ik was hem immers pas later tegengekomen. Ik maakte een kleine beweging met mijn hand, en gelijk nam hij een paar meter afstand. Dit was iets tussen mij en het regenboogmeisje. Ik wendde mijn blik weer af van Yuki en keek het meisje aan. Hoewel we elkaar nu niet meteen hadden aangevallen was een gevecht onvermijdelijk. Vanaf de eerste seconden dat we elkaar waren tegengekomen was er al een kloof tussen ons ontstaan die we nooit zouden kunnen overbruggen.
Ik had mijn armen gekruist voor mijn borst, en zo keek ik mijn tegenstandster even aan. Ze was een mens, maar dan één met de kracht om in een ander dier te veranderen. Zij had het voordeel om in een dier te veranderen dat tegen kou kon, maar ik had weer het voordeel om verschillende voorwerpen uit ijs te kunnen maken. Dat zou nog interessant kunnen worden. Het meisje zag er niet bepaald dom uit, dus alleen maar brute kracht zou niet lang stand houden. Het voelde gek genoeg niet vreemd dat we zo tegenover elkaar stonden, klaar om elkaar aan te vallen. Dat kwam vast door die oorlog tussen wezens en mensen. Iedereen stond nu immers vijandig tegenover elkaar. Ik en het meisje waren sowieso alles behalve vrienden, en deze oorlog heeft dat gevoel waarschijnlijk alleen maar versterkt. ‘Laat me raden… Jij hebt zeker ook al wat gehoord over die oorlog?’ zei ik, terwijl ik mijn jas van mijn schouders liet glijden waardoor mijn witte shirt met blauwe mauwen en kraag zichtbaar werd. Het was puur een gewoonte van mij, iets dat ik nog heb onthouden van mijn jarenlange training. Ik hield de palm van mijn linkerhand open, en legde daar de vuist in van mijn rechterhand. Zoals gewoonlijk verschenen er meteen de ijskoude mistvlagen, die de voorbode waren van wat ik dan ook zou creëren uit ijs. Woorden waren niet nodig op dit moment, aangezien een gevecht tussen ons sowieso niet te vermijden viel. Ik wilde niet meteen als eerste aanvallen, maar eerst wilde ik zien hoe het meisje zou reageren. Als ik het mis had en ze zou ondanks alles weglopen, zou ik haar niet aanvallen. Dat was gewoon laf. Als ze me echter aan zou vallen, zou ik makkelijk kunnen deelnemen aan het gevecht.
Onderwerp: Re: The second meeting [E4] vr dec 28, 2012 11:44 pm
Iets in mijn zij begon me irriteerend te prikken. Ik wist niet wat het maar waarschijnlijk had het er iets mee te maken dat ik het liefst onze lieve gray een schop onder zijn kont gaf , en het liefst als een gek op hem afstormde. Maar als ik zo dom deed zou ik mezelf alleen maar verwonden terwijl gray alleen maar een keer met zijn arm zwaait. -niet dat ik al zijnkrwchten weet. Ik weet dat ice make shield ding nog, die spreren. De rest was ik niet bij of was ik simpelweg vergeten. ‘Dat klopt. En jij bent…?’ vroeggray met gespleten ogen. Net terwijl ik wilde gaan antwoorden werd onze aandacht door de keffer van net getrokken. Blijkbaar was onze keffer middel groot, net zo wit als de net gevallen sneeuw in fanterria en zijn vleigels waren vrij normal. Wacht, vleugels? Dit moest dan ook wel zo'n wezen van hier zijn. Keffertje keek gray op een wat vreemde namier aan waarna gray iets met zijn hand deed en keffer een aantal meter afstand.schaapshond, het gaat me niks verbazen als gray later als oud mannetje met dit beest weet ik veel welk wezen later gaat hoeden. Gray sloeg zijn armen over elkaar alsof hij niet wilde wachten. Owja, mijn naam wilde hij nog wel weten. "pelangi." zei ik maar droog. Waarna ik mijn armen ook over elkaar sloeg. Als gray een electricitijd machier was dan zouden er nu al lang vonken vliegen. Hmm, vonken waren nog teklein. Misschien een kleine omweersbui? '‘Laat me raden… Jij hebt zeker ook al wat gehoord over die oorlog?’ jup, omweersbui. "het is nog een wonder dat ik hier sta." het is inderdaad ook nog een wonder, aawant nogsteeds had ik die steek in mijn zij. Pas nu merkte ik het op dat gray zijn jas van zijn schouders liet glijden waar ik een vies gezicht op maakte. Hij kon hem ook nogmaar uit trekken inplaats van zo hoor. Gray maakte van zijn rechten hand een vuist en sloeg deze in de palm van zijn linker hand. Mistvlagen verschenen uit zijn handen. Even bleef ik met mijn armen gekruisd wachten op het ijssculptuur dat zou verschijnen. Maar het bleef bij mist wat er uit de hand van gray kwam.
Ik begon te grijnzen, blijkbaar was de eerste zet aan mij. Terwijl ik keffer niet meer door de mist zag -zo ver was hij niet, het was gewoon dikke mist- werd het al kouder om meheen. Gray had er waarschijnlijkgeen last van maar ik had mezelf al niet zo warm gekleed. Ja, ik had nog warma kleding in mijn huis maar ik zou er niet even naartoegaan. Gray zou dan weten waar ik woon -niet dat ik er waarschijnlijk lang blijf- ik kon natuurlijk ook op het goede moment evennaar binnen hippen, want ik ga ook niet altijd beest blijven. Wel zijn alle beesten waar ik in kan veranderen onbekend voor gray. Tenzij hij natuurlijk een dieren enceclopedie van aarde vond, maar wie neemt nouweer zo'n ding mee? Ik zou zijn gezicht wel eens willen zien wanneer ik in een giraffe of dergelijk verander. Je hebt veel vreemde wezens hier maar een gireffe lijkt wel wat op een mix van ene draak zonder vleugels en wat deel eenhoorn. Pegasus niet echt, dan moesten er veren op zitten. Terwijl ik met mijn boven oichaam al wat voorover om daarna in mijn beest te veranderen. Ik zou eerst wel in een dier veranderen dat me wel zou opwarmen. Het moest alleen geen lomp beest zijn, misschien zou ik nog wel even met een ijsbeer om de hoek kijken. Terwijl mijn vrolijke ponie staart zijn kleur al verloor en al veranderde kwa haar, waren zijn handen al harig geworden. Mijn lichaam veranderde verder tot die van een katachtige. Al mijn vier poten raakte de grond al terwijl mijn grijs, wit en zwarte staart vrolijk in de lucht zwaaide. Iemand die gewoon de van aarde kwma zou me herkennen als een sneeuwluipaard. Maar voor gray was ik waarschijnlijk nog een raadsel. Mijn strakke kop keek met een speelse grijns gray aan. "je bent niet de eneige die iets met ijs kan." zei ik terwijl mijn staart nu echt vrolijk zwaaide.
-zit ik rustig te posten spuit mijn zusje water op me XD-
Onderwerp: Re: The second meeting [E4] za dec 29, 2012 8:22 am
Mijn vraag was blijkbaar duidelijk genoeg geweest. “Pelangi,” zei ze. Het was niet zo dat ik er echt aandacht aan had besteed welke naam ze zou hebben, maar het was wel een wat bijzondere naam. Oké, “Gray” was ook al een aparte naam om mee rond te lopen. "Het is nog een wonder dat ik hier sta," was haar antwoord op de andere vraag die ik had gesteld. Ik was er niet zeker van of ze bedoelde dat ze al eerder was aangevallen, maar ik besloot er verder niet al te veel aandacht aan te schenken. Dat zou het uiteindelijke gevecht alleen maar uitstellen, wat sowieso al onvermijdelijk was. Ik merkte dat ze een wat vies gezicht trok toen ik mijn jas achter me op de grond had laten vallen. Een secondelang had ik mijn ogen gesloten terwijl ik een verveelde zucht slaakte. Moesten mensen altijd zo reageren? Ik deed het tien jaar geleden al op deze manier – waarschijnlijk overgenomen van Ul en Lyon – en dat krijg je er niet zo snel meer uit. Bovendien had ik geen reden om het af te leren. Ik verwondde er toch zeker niemand mee? Pelangi mocht er trouwens maar blij mee zijn dat ik mijn shirt niet ook had uitgetrokken; dat litteken op mijn zij was niet bepaald een fraai gezicht. Oké, ik had er ook één boven mijn linkeroog, maar die was zo goed als altijd bedekt door mijn haar. Niet dat het me veel kon schelen dat ik een aantal littekens had op mijn lichaam, je ontkomt er nu eenmaal niet aan. De enige littekens waar ik last van had, waren niet zichtbaar. Die zaten alleen maar in mijn herinneringen. Pijnlijke herinneringen. De vernieling van mijn dorp tien jaar geleden – en daarmee de dood van mijn ouders -, de dood van Ul drie jaar geleden en de psychische kloof die was ontstaan tussen mij en mijn ‘adoptiebroer’ Lyon, die mij haatte sinds de dag dat Ul dood was. Ik schudde kort mijn hoofd. Dit was nu niet het moment om daarover na te denken.
Het meisje boog wat voorover, alsof ze zich op haar handen wilde laten vallen, terwijl haar haar zijn kleur verloor en grijskleurig werd. Geleidelijk aan veranderde haar hele lichaam. Het was moeilijk te beschrijven in wat voor wezen ze veranderde, aangezien ik al wist dat ze in dieren veranderde die hier niet voorkwamen. Uiteindelijk leek ze haar volledige nieuwe vorm te hebben aangenomen; een soort sfinx-achtig wezen, maar dan zonder een menselijk hoofd. De staart zag er ook anders uit, en de poten waren korter. Voor de rest was haar dikke vacht grijskleurig, met zwarte en witte aftekeningen. Een wezen dat ik nog nooit had gezien, maar aangezien ze een dikke vacht had moest het wel een dier zijn dat bestand was tegen sneeuw, ijs en lage temperaturen. Ik had gelijk. Het kon nog best lastig worden, zeker met al die onbekende wezens waar ze in kon veranderen. "Je bent niet de enige die iets met ijs kan," zei ze. Ja, dat zag ik. Maar dat betekende niet dat ik weerloos was. Elk levend wezen heeft wel een punt waarop hij of zij onderkoeld kan raken. Een vage grijns verscheen op mijn gezicht. ‘Wacht maar af,’ zei ik zacht, maar het was waarschijnlijk wel hard genoeg voor Pelangi om het te verstaan. ‘Ice Make: Sword!’ zei ik wat luider, en in mijn hand verscheen een zwaard dat compleet uit ijs bestond – alhoewel het niet onder zou doen voor een normaal zwaard. Ik hield het heft van het zwaard vast en hield de punt voor me uit, terwijl ik in Pelangi’s richting rende en met mijn zwaard in de richting sloeg waarvan ik wist dat ze er in ieder geval daarnet nog stond. Meteen toen ik had aangevallen met het wapen, zette ik schuin een grote stap naar achter. Het was een wat directe aanval en zag er misschien afgezaagd uit, maar ik hield me dan ook nog wat in. Ten eerste was dit lang niet de sterkste vorm van mijn magie, en ten tweede wilde ik eerst weten hoe Pelangi zou reageren. Een verrassingsaanval kon in geval van nood altijd nog. Ik had nog wel sterkere troeven achter de hand.
Onderwerp: Re: The second meeting [E4] za dec 29, 2012 9:03 pm
Gray leek zijn gezicht niet te veranderen, terwijl ik heir nu als een raadsel voor hem stond. Het was eerder dat hij nu in gedachtes verdween. Gedachtes die de zwakke plek van dit dier zochten om me hier uit te schoppen. Van mij mag hij me uit elk lichaam schoppen, helaas gaat mijn ‘koude-dieren’ kennis niet ver. Enb anders zijn het lompe beesten. Volgens mij zijn alleen de sneeuwluipaard, pool wolf, en de ijsbeer handig. Aan visachtigen, walrussen, zee olifanten en andere lompe beesten heb ik niks. Of ieder geval niet veel, en het dichtstbijzijnde meer is een eind. We hebben de golden river ook nog, maar die is lang niet diep genoeg om in te zwemmen, laat staan om er als zeedier in te gaan. Wat had ik er een hekel aan gekregen om daar naartoe te geen. Ik heb geen idee hoe het stuk heet maar er was gewoon te veel kleur. Alsof ze het maar niet eens konden worden over de kleur, het leek wel op mijn haar. Ik werd ook door zo’n random wezen aangezien voor een of andere bijzondere bloem, komop zeg. Een bloem en een mens, hoe blind kan je zijn, ik zat nieteens gehurkt! Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk tussen die bloemen weg, maar goed. Ik werd dus aangezien voor een ‘kofuku,’ die geluk zou brengen. Wat wel onzin moet zijn aangezien een bloemetje weinig kan doen. Alsof gray met mijn gedachtes mee las begon hij te grijnzen. Geïrriteerd zuchtte ik. ‘’wacht maar af,’’ begon gray. Deze keer verscheen er ook een grijns op mijn gezicht, terwijl ik al wat dpoor mijn achter poten zakte om te kunnen springen. Richting gray of van hem af om iets te ontwijken. ‘’Ice Make: Sword!’’ riep gray duidelijk harder dan de eerste keer. Niet dat ik heel veel op zijn stem lette, het ging mij eerder om de woorden. Iets wat nu geen verassing voor mij was; was het fijt dat gray nu een zwaard in zijn hand hat. WAUW! Een zwaard! Dat had ik zelf niet kunnen raden! Ik rolde met mijn ogen waarna ik gray op me af zag rennen –wauw, afgezaagd.- ik sprong opzij, waarna gray zich omdraaide en klaars stond voor de volgende aanval. Ik hoorde een grom achter mij waarna ik verbaasd om keek. Keffertje stond met zijn tanden ontbloot achter mij. ‘’bemoei je er niet mee, lelijk mormel.’’ Schauwde ik naar de hond kugh, hond ja, Toe. Eigenlijk was ik degene die naar de hond was gesprongen maar hij had gewoon niet genoeg afstand genomen.
Een brom verscheen vanuit mijn onderkeel. Op dezelfde plek waar ok het zachte gespin vandaan zou moeten komen wanneer ik tevreden ben. Dat gespin zou ook wel komen tijdens dit gesprek, want het zou geen simpel gevecht worden of eentje waar ik zwaar in de minderheid was –hehe, jongen met de groene haren- oke, goed. Mijn beurt. Ik zal ook nog wel met iets simpels beginnen. Het gegrom in mijn onderkeel kwam uit tot geblaas waarna ik met mijn nagels zichtbaar op gray af sprong. Mijn haren stonden recht overeind alsof mijn irritatie nu los gelaten werd, maar het grappige was dat al mijn iritatie nog bij me was. Bruut geweld zou niet werken. Dat was een simpele optelsom. Na mijn sprong draaide ik me om en nam ik nog wat aarde mee om mezelf af te remmen ik was een pissige kittycat geworden. Oke, ik werd nog een pissige kittycat. Dit was nog maar een begin.
Onderwerp: Re: The second meeting [E4] ma dec 31, 2012 7:23 am
Pelangi had mijn aanval ontweken, zoals ik al had vermoed. Ze was echter dicht bij Yuki terecht gekomen en snauwde iets tegen hem. De spierwitte hond begreep dat het inderdaad niet zo verstandig was om aan het gevecht deel te nemen, dus nam hij nog meer afstand zodat wij veel ruimte zouden hebben. Een laag gebrom verliet de keel van Pelangi, waarna ze met uitgestrekte klauwen op mij afsprong. Snel zette ik een aantal passen achteruit, waarna mijn tegenstandster zich omdraaide en wat aarde omhoog gooide tijdens het terugnemen van haar snelheid. Het zwaard in mijn hand liet ik verdwijnen; ik had iets nodig met meer kracht. Ik hield mijn handen in dezelfde houding als eerst. Sommige van mijn tegenstanders lieten zich hierdoor foppen; ze dachten vaak dat ik weer hetzelfde voorwerp tevoorschijn zou laten komen, wat uiteindelijk niet het geval bleek te zijn. Het was de basis voor al mijn “ijssculpturen”, en het was onmogelijk om dan al te zeggen wat het zou worden. Weer verschenen er kleine mistflarden bij mijn handen. ‘Hyõjin: Nanarenbu,’ zei ik. Meestal sprak ik mijn spreuken uit in het Horroriaans, zoals daarnet, maar ik had het gevoel dat Pelangi die taal min of meer wel kende. Ik mocht van geluk spreken dat ik ook geleerd had om mijn spreuken in het Notokiaans op te zeggen. Zo sprak ik “Hyõjin: Nanarenbu” normaal gesproken uit als “Ice Blade: Seven Slice Dance”, maar het was nu te riskant om het in die taal te laten horen tegenover deze vijand. Nadat ik de spreuk had uitgesproken, verscheen er aan elk van mijn ellebogen een enorme “stekel”, waarvan de punt bij allebei in dezelfde richting wees. Ik leunde wat naar achter, als een soort aanloop, waarna ik naar voren sprong terwijl ik om mijn eigen as draaide. De stekels zouden Pelangi aardig wat wonden kunnen opleveren.
“Ice Blade: Seven Slice Dance!” riep Ul uit, waarna er twee stekels van ijs bij haar ellebogen verschenen. Ze sprong naar voren en draaide, en zodra ze het doelwit had bereikt begon ze zeven keer met de stekels uit te halen naar de hoop sneeuw – die haar tegenstander moest voorstellen – die meteen in elkaar zakte. Lyon en ik stonden toe te kijken met nauwelijks kleding aan ons lijf. Dat was nu eenmaal Ul’s methode. Ik was nog niet eens zo lang leerling, en ik had mijn armen om mijn lichaam geslagen terwijl ik rilde van de kou. Ik wierp een schuine blik op Lyon, die al langer leerling was van Ul. ‘H-h-hoe kan jij het z-zo lang uithouden in dit w-weer?’ vroeg ik stotterend. Een aarzelend lachje verscheen op het gezicht van de witharige jongen. “Je w-went er wel aan,” zei hij. Hij was blijkbaar nog niet helemaal gewend, aangezien hij ook bibberde en een beetje stotterde. Ul had zich ondertussen naar ons toegedraaid. “Lyon, jouw beurt. Eens kijken hoe snel je dit door gaat hebben,” zei ze tegen hem. Lyon stapte naar voren en probeerde zijn lerares zo goed mogelijk na te doen, maar midden in zijn draai verloor hij zijn evenwicht en viel in de sneeuw. Hij vloekte iets binnensmonds. “Geen zorgen, het is ook lastig. Je krijgt genoeg kansen om dit te oefenen.” Ul keek dit keer mij aan. “Probeer jij het eens, Gray.” Even slikte ik, maar daarna knikte ik vastberaden. Ik stapte naar voren en legde mijn rechtervuist in de palm van mijn linkerhand en zei de spreuk. De twee stekels verschenen, dus tot nu toe ging het goed. Ik sprong naar voren en draaide om mijn eigen as. Ik begon zeven keer met de stekels uit de halen naar waar ik dacht dat de sneeuwhoop lag. Toen ik mijn aanval had afgemaakt landde ik op de grond en hijgde kort. Het was me gelukt! Het was me echt ge- “Gray,” onderbrak Ul mijn stille overwinning. “Je hebt de aanval prima uitgevoerd. Het was erg goed voor de eerste keer. Maar…” ze wees naar de sneeuwhoop die nog helemaal intact was. “… probeer volgende keer wel het doelwit te raken, oké?”
Schuingedrukt is een flashback~ Anders kreeg ik postje niet vol :3
Onderwerp: Re: The second meeting [E4] za jan 05, 2013 8:10 am
owja, doe het maar zodat mijn postje klein gaat lijken XD of ik steel gewoon je idee *wenkbrouwwiebel*
een kleine bries was de perfecte bries voor het moment. terwijl we beide in de bosjes gedoken zaten branden onze ogen op de omgeving voor ons. mijn virend wist mijn 'kleine' geheim nog maar net maar hij ging er mee om alsof het het zelf ook had. weet zoiets wat ik altijd bijzonder aan hem vond. even kijk ik vanuit mijn ooghoek naar hem. als je niet zou opletten zou je zo kunnen denken dat hij versteend is. het enige wat ik izjn lichaam beweegt is zijn buik en zijn ogen. ik kijk weer strak naar voren. ondanks dat hij niet echt vaak in de tuin is lijkt het wel alsof hij buiten nog kan trainen. zijn precisie is zo bijzonder dat ik hem er nog een van zou verdenken dat hij zijn sport hier van had gemaakt. voor ons zit een van de herten te eten als of dit zijn laatste keer was. maar dat was het ook. ik zie dat mijn vriend een kleine beweging met zijn hand maakt wat mijn teken is. mijn staart -op mijn kont, verwarring vorige keer :3- zwaaide even vrolijk waarna mijn achter poten me lanceerde op de rug van het arme beest. terwijl mijn nagels zijn de verse huid van het beest. ik moest het alleen maar stilhouden, mijn vriend zal hem wel doden, ik kom namelijk liever niet heel dichtbij dat gewei. ik was er al aardig dicht bij. het was een wonder dat ik nog niet geraakt werd. vanuit mijn ooghoek zag ik mijn vriend opstaan, even blijven staan en weer de bosjes in duiken. tegelijkertijd dat hij terug in de bosjes ging vloog er iets door de lucht. het geluid van vlees dat ingeslagen werd klonk. het hert verloor zijn evenwicht en landde io zijn zij. net voordat het dier de grond raapte zette ik me met zijn poten af en landde op de grond. even bleef alles stil. maar al snel verscheen op mijn gezicht. mijn lichaam kreeg zijn eigen vorm weer terug. even lachte ik tevreden waarna mijn viren weer op stond uit de bosjes. hij was altijd al wat vreemd maar doden kon hij. hij liep naar mij toe en knielde voor het dier neer. ik had geen idee wat hij naar het beest had gegooit maar het was wel iets wat je niet overal kon vinden. hij haalde het voorwerp uit het hert en stopte het -nadat hij het meeste bloed eraf had geveegd- terug in zijn zak. als je hem eens op school zag zou je het nooit kunnen geloven dat hij hier net gewoon een hert gedood heeft. tevreden glimlacht hij waarna hij opstaat. ''laten we maar gaan. zo meteen moet ik met mijn zusjes mee.'' zucht ik. mijn vriend lach even en knikt. veel zei hij nooit, wat een van de redenen was dat ik hem mocht. liever iemand die niets zegt dan iemand die alleen maar uit zijn nek kletst. zoals de meesten uit mijn klas deden. ''ohhhh wauw! je vader brengt je naar school. ik zou dat ook wel willen. maar helaas, mijn vader heeft geen tijd dus doet de butler het maar.'' ik vertel je iets, het is vreselijk om zo iets de heel dag aan te horen. en dit was nog niet eens een goed voorbeeld. maar wauw, goed. opweg naar mijn zusjes, ik ben benieuwd naar wat voor een meiden ding we nu weer gaan. het is in iedergeval de schoolsheid salon niet. daar gingen we de vorige keer met ons 'wekelijkse zussen uitje,' al naartoe.
een grijns verscheen op mijn gezicht. Gray had zijn ijs zwaard laten verdwijnen en had zijn vuist weer in zijn palm gelegd. gray ok ook wel weten dat een zwaard ook wel wat afgezaagd was. zelf had ik verwacht dat hij weer een middeleeuws wapen zou vormen. maar iets anders verscheen. en ook op een andere plek dan ik verwacht had. half verbaasd maar ook onder de indruk keek ik naar de twee ijspegels die grijs aan zijn lijf had. de een om zijn hand heen en de andere om zijn andere elleboog. ''Hyõjin: Nanarenbu,’' was het gene wat gray nog zei voordat de twee ijs 'staven, zwaarden, pegels' hoe je ze ook wilde noemen op zijn lichaam verschenen. gray leunde wat naar achteren, sprong naar voren en draaide om zijn eigen as. zelf sprong ik naar achteren om de aanval van gray te ontwijken. beter kon ik opzij springen en laag bij de grond blijven. ik voelde iets kouds in mijn zij steken, wat voor even was. de kou werd al snel vervangen door een pijnlijke steek. op een niet al te vriendelijke manier landde ik weer op de grond. vrijwel meteen keek ik naar mijn pijnlijek zij. een donker grijze vloeistof kwam uit zij, bloed? maar dat is rood, neit donker grijs,. iets wat mij nu pas verbaasd maakte liet mij een paar stappen van mezelf weg doen, maar natuurlijk bleef ik mezelf volgen. mijn lichaam had neit zoals gewoonlijk de meets vrolijke kleuren waar ik me soms enorm aan ergerde. mijn lichaam had geen enkel sprankje kleur laat staan iets vrolijks. ik was verbaasd over mijn eigen lichaam maar wist dat ik er neit te lang aandacht aan moest besteden. ik keek weer voor me, wilde ene stap zetten maar een pijnlijke steek in mijn zie leit me op dezelfde plek staan. even beet ik mijn kaken op elkaar om niks te zeggen. gray had mij goed geraakt maar ik moest dit wezen niet zomaar opgeven. maar als ik door blijf gaan zal mijn sneeuwluipaard er later uitzien zoals mijn kat gedaante. met tegen zin veranderde ik mezelf weer in ene ander dier. eentje die veel op mijn oude gedaante leek maar veel sneller en behendiger was. weer had mijn vacht geen kleur, waardoor ik nu op een slankere versie met minder haar van mijn sneeuwluipaard leek. ik zat nog steeds in dezelfde familie, mijn naam was wat anders. jachtluipaard.
de staart die ik altijd gewend was in de vorm van een paard -ja ik heb een staart op me reet- zwaaide vrolijk in de lucht. een lage speelse bron klonk uit mijn keel waarna ik een paar passen opzij liep. terwijl mijn voorpoten zichzelf nogsteeds opzij richtte zetten mijn poten zich af op zo'n manier dat ik draaide en righting de zijkant van gray vloog. zoals eerder met mijn nagel uitgestoken, draaide mijn soepele lichaam zich op het laastet moment om waardoor mijn achtertopen gray hopelijk raakte terwijl zijn blik -zoals velen zouden doen- mijn kop volgen. want daar zit het brein en daar zie je wat er gaat komen.
Onderwerp: Re: The second meeting [E4] za jan 19, 2013 1:01 am
Dan gaan we misschien gewoon verder met kortere posts, scheelt weer een kwartier typen xD
Het geluid van iets scherps dat in vlees sneed bereikte mijn oren. Het was duidelijk dat ik Pelangi had geraakt, en goed ook. Ik kwam weer op de grond terecht, al was dat alsnog een aantal meter bij mijn tegenstandster vandaan. Ze leek een stap te willen zetten, maar dat ging niet bepaald makkelijk met de grote wond bij haar zij. Het zou zo wel lastiger voor haar om te vechten nu ze zo in het nadeel was, maar ik wist dat ik haar niet mocht onderschatten. Ik wist niets af van haar “magie”, om het zo maar even te noemen. Ik had geen idee of de wonde zou blijven als ze in iets anders zou veranderen, of dat het puur lag aan het dier waar ze in was veranderd en dus geen enkel schrammetje zou hebben in een ander lichaam. Pelangi veranderde weer, en dit keer leek het een soort andere versie te zijn van de gedaante die ze eerst had aangenomen. Ze was nu slanker gebouwd, had een dunnere vacht en een andere kleur. Door de lange poten en het magere, slanke lichaam vermoedde ik dat dit wezen gebouwd moest zijn op snelheid. Vrolijk zwaaide ze met haar staart in de lucht, terwijl ze een laag gebrom liet horen. En ze had er alle rede toe, want de wond die ik in haar zij had veroorzaakt, was nu weg. Dit zou nog best slecht voor mij kunnen uitpakken. Ik had geen idee in hoeveel dieren ze kon veranderen – een heleboel, waarschijnlijk. Zij had misschien wel honderd verschillende lichamen, terwijl ik het met één moest doen. Ik hield mijn vijand in het oog, die een aantal passen opzij maakte. Mijn blik concentreerde zich automatisch op haar hoofd. Ineens zette ze zich af en draaide zich in mijn richting. Haar klauwen waren duidelijk zichtbaar, en in haar sprong draaide ze zich om, zodat ik verrast werd door de krachtige achterpoten die een diepe snee maakten in mijn linkerzij, dwars door mijn shirt heen.
Ik kon een kreet van pijn niet onderdrukken. Meteen begon de stof die aan de rand van de scheur zat rood te kleuren. Ik trok mijn shirt uit en gooide hem met één handbeweging naast me op de grond, waarna ik een dun laagje ijs liet verschijnen op de wond, die toch aardig bloedde. Zodra het ijs op de wond zat, begon de kou de pijn te verdrijven. Ik liet mijn wond voor wat het was en keek weer op naar Pelangi. Dit kon nog lastig worden. Ik vreesde dat ik nog een aantal “wezens” moest bevechten om te weten wie er zou winnen, terwijl ik het moest doen met het ene lichaam dat ik had, en ik was ook nog eens gewond. Maar ik was niet van plan om nu al op te geven. Ik zou haar in ieder geval niet laten winnen zonder haar een aantal littekens bij te brengen – of het nu één van haar dierlijke lichamen was of niet. Weer sloeg ik met mijn vuist in de palm van mijn linkerhand. 'Aisu Maiku: Batoru Akkusu!' riep ik, weer met een accent uit Notoko. Uit mijn hand ontstond een gekromd wapen, die ik in Pelangi's richting wierp. Ik hield me alvast klaar voor de volgende aanval. Je wist maar nooit wat ze van plan zou zijn.
Hier is trouwens een link naar de uitleg. Geen zin om alles te gaan overtypen etc :3:
Onderwerp: The second meeting [E4] ![The second meeting [E4] Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/subsilver/icon_minitime.gif){kind=icon}
za dec 15, 2012 7:39 am