Okami's Meeting [Event]

Sinds ik hier was merkte ik dat ik grote moeite moest doen om stappen vooruit te zetten. Het was hier verschrikkelijk warm. De zweetdruppels stonden al op mijn voorhoofd, maar sommige druppels vertikten het om van mijn hoofd af te rollen. Ik hijgde even. Goh, het was hier werkelijk warm! Ik was kou gewend. Ik was er zelfs op gebouwd om strenge vorst te overleven. Niet een gigantische hittegolf die eeuwig duurde. Van alle gebieden waar je maar kon komen, was dit toch echt het laatste gebied waar je een reus zou verwachten. Maar toch was ik hier voor een logische reden, al was dit niet mijn element. Met een vermoeide blik keek ik rond. Volacia was niet alleen een zeer warm land, maar daarbij ook een gevaarlijk land. Draken waren even groot als reuzen en sommige waren zelfs iets groter. Omdat ik in vergelijking tot een draak niet veel voorstelde, kon ik maar beter uitkijken. Zo nu en dan vloog een draak over. Soms keek zo’n beest naar mij, maar bij het besef dat ik afgekeurd voor mens was, omdat ik iets te groot was, vervolgde het wezen al snel zijn reis. Waarheen? Vast naar dezelfde plek als ik nu aan het reizen was. In de verte kon ik contouren van wezens zien. Mooi, ik was er bijna. Ik richtte mijn blik even op de heldere lucht, in het bijzonder op de zon. Hmm, ik was nog op tijd. Ik ging voorzichtig op een steen zitten, die Roczijdank niet zo warm was als de stenen grond waar ik constant op moest lopen. Een vermoeide zucht verliet mijn mond. Even dacht ik na. Het zou wel mooi zijn om de mensen ook bij deze bijeenkomst te betrekken. Alleen had ik werkelijk geen idee van hoe het nou met mijn vrienden was. Masaomi bijvoorbeeld. De laatste keer dat ik hem had gezien was in Horroria, toen hij werd meegenomen door een draak. Of Trevor, die inmiddels vast wel was genezen van zijn bijna-gebroken been. Ik was nog een tijdje bij hem gebleven, nee, eerder andersom. Ik was nog steeds vergiftigd in die tijd. Nu voelde ik me wel beter, maar niet op mijn allerbest. Maar elk normaal wezen zou wel zien dat het aan de omgeving lag en niet aan een of andere vergiftiging.

Opeens werd ik ruw uit gedachtenland gehaald door een draak die mij recht in de ogen aankeek. Ik gromde, niet alleen door schrik, maar ook doordat ik mij bedreigd voelde. Wat moest dat wezen van mij? “Wat doe jij hier?” Hé! Ik was verrast door de taal die hij sprak. Dat was de taal die ik ook sprak! Niet het Mens, maar een taal die daar sterk op leek. “Wat denk je zelf? Wat zou een logische reden zijn om Volacia binnen te gaan?” Mijn antwoord, dat best bot klonk, beviel de draak totaal niet. “Speel geen spelletjes met mij, leeghoofd!” Nog voor ik wat kon zeggen werd ik op de grond gedrukt. Mijn rug belandde op de hete, stenen grond. “Wat doe jij hier?” Ik greep naar zijn snuit. Omdat de draak kleiner was dan mij kon ik mijn vingers om zijn bek klemmen en hem weerhouden van spreken. “Okami,” siste ik - wetend dat dat genoeg informatie was - in zijn oor. Of nou, het gebied waar draken mee hoorden. Ik opende mijn mond weer om wat te zeggen. “En jij laat me nu heel snel gaan. Anders word ik heel kwaad. En dat wil jij niet,” fluisterde ik verder met een gespannen toon in mijn stem, waarna ik hem losliet en opstond. De draak spuugde voor mij op de grond en vloog weg. Het spuug bleek zuur te zijn. De grond voor mij loste lichtjes op en liet een lelijke kuil zien. Gelukkig was dat niet op mijn huid gekomen. Ik keek op, richting een grot iets verderop. Hm, op naar die bijeenkomst. Ik was nog niet vaak naar Okami’s bijeenkomst gekomen. Ik was benieuwd naar hoe het hier was. Het lichte haar op mijn armen ging rechtop staan toen ik me de vorige bijeenkomst herinnerde. Bah, dat was echt walgelijk! Het waren voornamelijk draken van rond de vijftig. Wisten ze dan echt niks anders? Toen ik er was, anders gezegd, toen ik voor de grot stond, hield ik langzaamaan halt. Even keek ik om. Zou ik de mensen roepen? Misschien was dat wel slim. Anders zouden ze hier ook niet van af kunnen weten. Ik nam diep adem, mijn buik zette lichtjes uit toen ik dit deed. Met een enorme kracht trok mijn buik zich weer samen. Een brul vloog over het gebied, met een beetje geluk was het overal te horen. Nu maar hopen dat de mens wel durfde te komen.

Abrupt hoorde ik een brul, en viel ik recht op mijn gezicht in de modderpoel. Gatver! Net wanneer ik voedsel aan het verzamelen was in het hete draken gebied, moest ik weer voedsel zoeken in een vochtige deel. Maar het was ook wel slim. Hier zaten verscheidene vruchten die nergens anders te vinden waren. Ik had dat ten minste samen met Jellal ontdekt op de dag, nadat ik op 'reis' ging. Net nadat ik die nacht had geslapen, had Jellal alvast naar voedsel gezocht en de volgende morgen liet hij me zien waar deze zaten en hoe ik ze moest bereiden om ze te kunnen eten. En ze waren behoorlijk gezond en voedzaam. Ik had minuten zitten knagen aan een lichtblauwe mais-achtige vrucht. Het smaakte naar maïs, maar dan een beetje zoutig. En dan moest je ze iets laten koken en dan eten maar! Die ochtend was ik letterlijk in de zevende hemel, nadat ik er maar 1 van had gegeten. Het was dan ook zo lekker geweest, dat 1 ervan mijn maag direct had gevuld voor zeker 3,5 uur. En het was goed voor 5 uur, als je na het eten ervan actief bezig was. Als je rustte verteerde je darmen alles sneller dan wanneer je actief bezig bent. Dus ik moest het van Jellal vaak eten, terwijl ik in het gebied was. Ook nodig, want ik moest constant klimmen, van dingen afglijden, door grotten door. Maar ik dwaalde af. Die modder op mijn gezicht raakte hard door de enorme hitte van de zon. Snel greep ik de kleine zwaard die Akis me een hele tijd geleden had gegeven, en sneed er voorzichtig de harde stukken modder van mijn gezicht af. Ik deed er heel voorzichtig mee, en vermeed de vochtige modder, terwijl ik me overeind hees. Vlak onder het vochtige modder zat mijn huid en ik wilde verwondingen voorkomen. Ik deed de mini-zwaard spoedig in mijn broekzak, waarna mijn jas zich erover heen trok. Ik snelde automatisch naar een kleine waterplas en maakte mijn gezicht er schoon mee, en hield mijn ogen stevig dicht. Het was heerlijk verfrissend.

Ik zag na het openen van mijn ogen, mijn spiegelbeeld in het waterplas. Oja! Die brul! Behoedzaam keek ik op, terwijl enkele blonde haren nat waren geraakt en voor mijn ogen hingen. Van wie was die brul geweest? en... Waarom? Ik sloot mijn ogen en concentreerde me. Oké, even kijken hoe hij ook alweer klonk. Of eigenlijk 'horen'. Ik herhaalde de enorme brul van zonet, waarna ik weer het gevoel kreeg dat mijn gezicht onder de modder raakte. Goed, dus die brul klonk wel erg luid dat het mij liet vallen. Niet zo hard dat ik er verwondingen aan had gehouden, maar het klonk als een oproep. Maar zo luid? Ik trok mijn ogen tot spleetjes. Vaag. Of had het wezen gewoon een enorme volume? Dat kon ook. En aan wie dan? Ik weet enkel dat het zeker van dichtbij moest komen. Ow, wacht eens even. Ik sloeg mijn vuist tegen de waterplas aan. Ik wist het! En het was dé reden dat ik hier zojuist rond de tijd van háár was gekomen. Vandaag zou ik kunnen uittesten of ik Okami onder de controle zou kunnen houden. Ik wist wel dat ik Okami kon tegenhouden om in haar échte vorm te komen. Maar als ze me overnam zou mijn uiterlijk iets veranderd, maar ik bleef 'mens'en kon mezelf deels besturen. Licht twijfelend keek ik naar mijn arm, waarbij de tekens werden verborgen door de jas en een onderliggend vestje. Grr. Het was dus tijd, en ik wist wie het was geweest. Bezorgd keek ik naar de lucht. "Avani,"stamelde ik. Ze was sterk, maar waarom was ze er? Waarom zou ze komen. Ik hield mijn armen beschamend over mijn kop. Nee, nee. Ze mocht me niet zo zien! Wat als het mis ging? En ik haar dan pijn deed, en niks meer van kon herinneren? Mijn hart klopte sneller, maar ik wist me wat te kalmeren, maar nog steeds was ik bezorgd. De druk op me was groot. Ik moest wel komen. Ik moest het wel doen. Ik hees me traag overeind, terwijl ik de capuchon over mijn hoofd deed. Nu moest ik het zeker onder de controle houden. Die Okami aan de andere kant van mijn arm. Tsjonge, dat werd een klus, maar ik zou het inhouden.

Ik waagde me naar de uitgang van de 'oase'van het terrein. Het was tijd. Er was geen weg terug en de hele reis had ik eigenlijk gemaakt voor dit moment. Ik had een gevoel dat het me niet zou lukken het wezen weg te krijgen, maar.. nee, zo moest ik niet denken, al was het de pure waarheid. Mentaal en lichamelijk was ik nog niet krachtig genoeg om het wezen weg te krijgen. Met nerveuze stappen kwam ik uit de oase, en was het eerste wat ik zag een enorm gat voor een grot. Stevig trok ik mijn ogen tot spleetjes, en greep mijn jas steviger vast. De plek waar het straks zou plaatsvinden. Ik ademde diep in en uit en wist me iets te kalmeren. Iets. Ik liep er recht naar toe, maar er moesten wel bewakers zijn. Ik zag eruit als een normale 14-jarig mensje. Maar ik denk dat mijn arm genoeg zou zeggen, tegenover zo'n wezen. De eerste tientallen meters kon ik afleggen, zonder enige gedoe, totdat een enorme sneeuwwitte draak voor de ingang van de grot schoot en met zijn gele ogen mij dreigend aankeek. Mocht ik er niet binnen? Luid snoof ik. Ik hield van wezens, maar deze zouden zeker gevaarlijker dan Carolus zijn. Er was 1 optie over, en de draak bevestigde deze door met zijn kaken wijdopen mij aan te vallen. Vechten. Ik wachtte totdat de draak dichtbij genoeg was en schoot toen op tijd op zijn enorme bek, waarna ik mijn kleine zwaard richting zijn ogen hield en door deze beweging de tekens van de portaal met Okami zichtbaar werden. "Ik ben..." Ik zuchtte,"Het Okami kind.. Laat mij erbij!"Ik sprak het in de taal van de draken, maar deze beheerste ik nog niet zo goed. Maar de draak begreep het toch en bracht zijn kop naar de ingang van de grot, over het gat heen. Met een soepele beweging sprong ik d'r van af en liep ik met de capuchon nog over mijn kop de grot binnen. Maar hé?Een reus stond pal naast me. Was dat niet? Gelijk glimlachte ik. Yes, het was Avani. "Avani,"Mompelde ik zachtjes, maar plaatste snel mijn handen voor mijn mond en snelden de grot in. Nee, Avani mocht niet weten over mij of wist ze het al? Ik was het 'Okami kind'. Het nieuws had zich toch verspreidt. Pas in het diepere deel liet ik de capuchon van mijn hoofd afglijden en liet mijn tekens zien die op mijn arm zaten. De wezens onderweg zwegen, waarna ik de bijeenkomst betrad en naar een stokoude draak knikte. Hij zat in het midden, en vroeg me dichterbij te komen. Een paar behoedzame stappen maakte ik, waarna ik me omdraaide en met een serieuze blik alle wezens aankeek. Met tegenzin rolde ik helemaal de mouw van mijn jas op. Geroezemoes volgde. 'Kijk, dat is het Okami kind'was wat ik het vaakst had gehoord. Ik was bang wat de draak straks van me wilde.

Ik nam de tijd om even rond te kijken naar alle draken die hier aanwezig waren. Sommige draken keken mij vuil aan, anderen hadden niet eens door dat ik er was. En vooral dat laatste vond ik zeer apart. Je had toch wel door dat een reus in de buurt was? Misschien kwam het door onze lengte? Ik was vrijwel even hoog als sommige draken hier, dan was het opeens niet meer zo gek dat ik niet direct werd opgemerkt. Maar dan nog, ik had geen lange tanden en klauwen. Ik was gewoon menselijk, maar dan een aantal keer groter. Een kleine draak vloog naar mij toe. Als hij op zijn achterpoten stond kwam hij maar tot mijn heup. En nog was hij groter dan een mens. Hij brabbelde iets in een taal waarvan ik zeker wist dat het Dragoniaans was. Het enige punt was dat ik er helemaal niks van verstond. Ik kon geen Dragoniaans, niemand kon dat. De taal was zeer moeilijk om te leren en te ontcijferen. Daarom spraken alleen de draken van Volacia het. Ik nam een spijtige gezichtsuitdrukking aan, om zo duidelijk te maken dat ik hem niet verstond. De jonge, zeer jonge draak zette een pruillipje op, voor zover een draak dat kon. Hij brulde het uit en ging snikkend bij zijn moeder staan. Het viel me op dat er geen tranen verschenen. Draken huilden vrijwel nooit. ”Nee, nee,” fluisterde ik geruststellend in mijn eigen taal, maar het was toen al te laat. Hij zocht al bescherming bij zijn ouders. Deze keken mij enkel dreigend aan, niets meer. Ik slikte. Draken waren zeker niet mijn favoriete wezens. Het waren pure heethoofden, die soms de controle over hun lichaam verloren, evenals de wezens van Horroria en Lakeside. De drakenmassa leek een beetje georganiseerder te worden. Waarom? Oh, waarschijnlijk zou Okami zometeen komen. Wel raar. Zou ze dan nu al komen? Ze waren te vroeg! Ach, draken ook. Even richtte ik mijn blik op de lucht achter mij. Het was onbewolkt. Eigenlijk een perfecte dag voor een zongodin, zoals de mensen dat noemden. Op Fanterria was helemaal geen sprake van een ‘zon’. Dat was namelijk ‘licht’ en als er geen licht was, dan was het ‘lichtloos’. Als ze maar niet gingen wachten tot het lichtloos was.

Ik hoorde mijn naam heel vaagjes. Ik keek omlaag, omdat ik zeker wist dat het iets kleins moest zijn. Een blond mensje stond naast mij, of nou, ik zag een heel klein beetje blond haar. Voordat ik ook maar de kans kreeg om iets van het figuur te kunnen herkennen, schoot het wezen al naar voren met zijn armen gebogen. Wacht eens even.. Was dat niet..? Een glimlachje verscheen op mijn gezicht. Dat was Masaomi! Alleen mijn glimlach verdween snel. Waarom rende hij nou weg? Was er iets ergs gebeurd, wat ik niet mocht weten? De laatste keer dat ik iets van hem had gehoord, was toen hij werd meegenomen door die draak. Een schreeuw en verder niks. Hij was nu vast ouder, ik had hem immers al een tijdje niet meer gezien. “Masaomi,” fluisterde ik zachtjes. Ik was verbaasd dat hij wegrende. Hij had mij al eerder gezien, hij kende mij al lang genoeg om te weten dat ik niemand zomaar zou aanvallen. Waarom rende hij dan in Rocsnaam weg? Ik besloot hem te volgen, maar toen hield een rode draak mij tegen. Deze gromde een keer naar mij, maar was wel iets kleiner. Dat nam niet weg dat hij nog steeds gevaarlijk was. Ik greep hem bij de keel en duwde hem met al mijn kracht tegen een muur. “Waag het niet,” siste ik dreigend in mijn eigen taal, waarna ik de draak op de grond liet vallen en Masaomi trachtte achterna te gaan. Iets verderop werd het wat donkerder. Toch kon ik hier nog wel redelijk goed zien. Een hele oude draak zat in het midden en wenkte Masaomi om naar voren te komen. Huh? Waarom? Nu pas zag ik de tekens op zijn arm. Een schok ging door mijn lichaam heen. Oh nee. Masaomi had iets met Okami te maken. Maar of hij nu een offer werd of een soort portaal, ik wist het niet. In ieder geval, het was foute boel. Mijn hart klopte in mijn keel, mijn gezicht werd lijkbleek. Ik moest iets doen. Maar wat? Ik kon niet zomaar door de gigantische drakenmassa stappen. Dan zou ik zeker aangevallen worden en bovendien was het bij dit soort bijeenkomsten verboden om het te verstoren. Ik stond ergens achterin de massa en ik kon niks anders dan toekijken. En daar had ik echt een hekel aan.

Tetsuo sjokte moedeloos in het rond. Hoe kreeg hij het toch telkens voor elkaar? Dit was al de tweede keer dat hij in een gebied terechtkwam die veel te warm was, maar hij wist ook nooit waar hij heen moest lopen. De jongen zuchtte, hield halt en haalde de sjaal weer om zijn nek vandaan. Vervolgens wikkelde hij het voorwerp een paar keer om zijn heupen en maakte uiteindelijk de twee kleine uiteindes aan elkaar vast door middel van een knoop. De hitte uit zijn nek was tenminste weg, maar die zou binnnekort wel weer te voelen zijn rondom zijn heupen. Niet dat hij het sowieso niet warm had, het had ook niet echt veel geholpen. Een schaduw ging plots over hem heen, maar die was van een wezen die overvloog, dat was wel duidelijk. Tetsuo keek op en richtte zijn groene ogen op de overvliegende draak. Nu was hij echter niet meer zo verbaasd bij het zien van zo'n wezen. Hij was wel eerder een draak tegengekomen, zelfs in het hele begin al. Hij was niet zeker geweest of de draak hem wel had gezien, maar het wezen vloog uiteindelijk weg en negeerde zijn hele aanwezigheid. Dat was maar goed ook, hij had net zo goed aan stukken gescheurd kunnen zijn. Ondanks dat was hij nog wel voorzichtig, voor zover hij als roekeloze jongen dat kon zijn. Draken waren absoluut één van zijn favoriete wezens, vooral omdat hij niet veel van die mythologie had gehoord of gelezen, maar hij wilde niet eindigen als hun lunch.

Een onverwachte en luide brul liet de jongen opschrikken uit zijn gedachte. Wat was dat in godsnaam geweest? Nieuwsgierig als hij was, wilde hij best een kijkje nemen. De brul klonk niet echt alsof het ver weg was, maar aan de andere kant, was dat wel een goed idee? Wie weet wat die brul betekende. Een roep naar hulp? Of misschien wel een roep dat de rest uit diens territorium moest blijven? Zijn nieuwsgierigheid won echter van zijn verstand, dus versnelde Tetsuo zijn pas. Achteraf gezien was dat niet zo'n goed idee, zeker niet omdat hij dat uit ervaring wel wist, maar hij leerde het gewoon nooit. Na enkele tientallen meters te hebben gelopen, misschien zelfs wel meer, nam hij weer halt. Waar kwam het geluid ook alweer vandaan? Veel tijd om rond te kijken had hij niet, want hij moest zich verschuilen voor nog een aantal draken die over kwamen vliegen. Nouja, ze vlogen niet helemaal over, want ze landden vlak voor een grot en liepen daar toen naar binnen. De blauwharige knul fronste en keek afwachtend toe. Er gebeurde echter niet veel, afgezien van het feit dat hij een persoon zag lopen. Hij zag een mens. Overtuigd van het feit dat het wel veilig was voor hem, kwam hij weer tevoorschijn en liep naar de grotopening toe, net als dat persoon. Toen deze was verdwenen in de opening, versnelde Tetsuo zijn pas nogmaals. Ergens kreeg hij het gevoel dat hij dat persoon in moest halen, alleen begreep hij niet waarom.

Hijgend bleef Tetsuo staan, leunend tegen de stenen muur aan met zijn rechterhand. Hij stond een paar meter van de ingang af. Toen hij weer rechtkwam, liet hij zijn blik ronddwalen in de grot, terwijl hij weer naar voren liep. Niet veel later kwam hij twee schimmen tegen, die al snel de vorm aannamen van een draak en waarschijnlijk een reus. "Waag het niet," weerklonk de dreigende stem van de reuzin in zijn oren, die hem een rilling over zijn rug bezorgde en ervoor zorgde dat hij geen stap meer durfde te verzetten. De draak werd losgelaten en de reuzin richtte zich weer op iets anders. Iets dat verderop in de grot te zien was. Niet zeker wetend of hij wel dichterbij moest komen, zette hij aarzelend nog een paar stappen. Hij was té nieuwsgierig voor zijn eigen veiligheid, maar het was iets waar hij niet veel aan kon doen. Op aarde zeiden ze weleens 'Curiosity killed the cat'. In zijn geval was dat nét niet zo. Helaas voor hem kon hij niet veel zien vanaf de plek waar hij nu stond. Hij was bij lange na niet zo groot als de reuzin en kon dus niet over al die drakenkoppen heen kijken. Daarbij stond hij te ver weg om echt een goed beeld te krijgen van wat er gaande was. Zou hij verder naar binnen gaan? Was dat wel een goed idee tussen al die draken in? Voor hij het doorhad had hij alweer een stap verder gezet. Zou dat persoon van net ook hier naar binnen zijn gelopen? Dat moest haast wel. Hij zag geen andere weg. Dat betekende dus dat diegene tussen al die draken te vinden was. Betekende dat ook dat hij verder moest?

Hijgend van de warmte liep ik door het hete gebied. Even liet ik mijn arm onder mijn blonde haren glijden en gooide ze over mijn schouder naar voren, zodat mijn nek niet meer zo warm zou zijn. Niet dat het veel hielp, aangezien dit het warmste gebied van heel Fantasonia was. Ondanks dat ik nu een dunne vacht had, bleef de hitte ondragelijk. Maar ik moest door blijven lopen om op tijd te zijn voor de bijeenkomst. De bruine merrie die gewoonlijk altijd bij mij in de buurt blijft, heb ik buiten de grens gelaten. Hier zou ze te veel gevaar lopen, ondanks haar grootte. Er zou een kans bestaan dat de draken haar zouden zien als voedsel, en dat risico nam ik liever niet. Ik probeerde hier niet al te bang over te komen, maar ook weer niet overdreven veel zelfvertrouwen uit te stralen. Het werkte wel. Sommige draken keken me wantrouwend aan of negeerden me totaal, maar ik werd in ieder geval voorlopig niet aangevallen. Na een tijdje was ik vermoeid door het lopen en de hitte, dus ik ging zitten op een plekje waar het net wat frisser was dan in de rest van het land. Ik keek op toen ik merkte dat er een grote schaduw over me heen viel. Een grote, rode draak stond recht voor me. Wantrouwend keek hij naar me, en sprak tegen me in gebroken Horroriaans. ‘Wa’re yu do her?’ Ik probeerde te ontcijferen wat hij precies tegen me zei. Het was immers al ongeveer een jaar geleden dat ik laatst ook meer een woordje Horroriaans had gesproken, en deze draak sprak het ook niet helemaal juist. Na even nagedacht te hebben wist ik wat het betekende. ‘Wat doe je hier?’ Ik keek op, met een neutrale, maar toch wat vastberaden blik. ‘Okami,’ antwoordde ik. De draak sloeg nijdig met zijn staart op de grond en vloog weg. De wind die ontstond door het bewegen van zijn vleugels gaf me wat koelte, en ik stond op, om verder te gaan. Ik hoopte maar dat ik niet te laat was. Ik hoorde een brul, die akelig dichtbij klonk, het leek alsof het een soort oproep was. Ik liep in de richting van het geluid, en iets zij me dat als ik dat geluid volgde ik snel genoeg bij de juiste plek zou zijn.

Ik liep verder in de richting waarvan ik vermoedde dat daar de grot zou zijn waar ik heen moest. Die had ik al snel gevonden, aangezien er een groot aantal draken naar binnen liep. Opgelucht zuchtte ik, met wat geluk zou het wat koeler zijn in die grot. Toen ik dichterbij kwam, zag ik net hoe een reuzin naar binnen liep. Iets kwam me bekend voor aan haar, en toen wist ik het; het was Avani. Blij dat er tenminste één iemand was die ik kende, liep ik verder richting de grot. Ik zag ook iemand naar binnen gaan, en zag net een paar plukken blond haar. Ik hoefde er niet lang over na te denken wie het was. Natuurlijk, waarom zou Masaomi hier niet heengaan? Ik wist genoeg om te weten dat hij iets te maken had met Okami, dus ik had in feite al verwacht dat hij hier zou zijn. Toen ik eenmaal in de grot was, voelde ik de koele schaduw. Ik kon weer wat op adem komen, gelukkig maar. Ik keek om me heen, maar zag Masaomi nergens meer. Vreemd, was hij dieper de grot in gegaan?

Hoe ik daar stond, gaf me écht ergernis. Net een dier dat binnenkort geslacht werd om zijn vlees, terwijl de rest niet zo belangrijk zou zijn. Ik zuchtte diep, en dacht aan de heks die mij dit had aangedaan. Deze heks zou enorm krachtig moeten zijn, maar hoe sterk? En waarom had hij me dit aangedaan? Waarom was ik een aantrekkelijk lap vlees geworden. Ik snoof, maar bleef respect tonen tegenover de stokoude draak. Ik wilde geen problemen, zeker met zo'n enorme aantal wezens die elk zeer krachtig waren. Het was ook nog eens een traditie en ik wilde niet 'gezocht'worden, maar ik was dat al. Waarom? Ik was het Okami-kind. Al deze wezens wilden mij niet als persoon zien, maar per se die Okami. Ik vroeg me telkens af wat ik hier nou deed, maar hier kon ik me bewijzen. Anders kon ik niet proberen om met Okami te strijden. Het was dan ook normaal dat Okami verscheen bij deze traditie of wanneer ik in gevaar was. Niet vaker dan dat. Zo sterk was ik nog niet. Dat was helaas de waarheid die achter het 'Okami kind' schuilde. Het kind was nog te zwak, en daardoor zagen al deze wezens mij niet en enkel die tekens. Volgens die wezens was ik waarschijnlijk een lastpak, maar wel het kind dat ze niet moesten doden. Anders... Ik durfde er niet over na te denken, zeker voor al die wezens en alsof ik niet al bang genoeg was. Maar volgens mij gingen we verder. De stokoude draak greep namelijk abrupt mijn arm en kneep er met 1 vinger zachtjes in. De greep bracht me in een absurde houding, maar zorgde er ook voor dat ik mijn evenwicht kon houden. Direct keek ik naar de draak. Wat zou hij nu doen met het 'vet gemeste dier'? Ik snoof wat luider dan enkele tellen geleden. Maar niemand merkte het op. Hun aandacht was gericht op mijn tekens. Natuurlijk.. Maar, waarom? Ik zag in de ogen van die draken iets rood en glimmends verschijnen. Wat kon dat zijn? Het was een weerspiegeling van de ding waar ze naar keken. Ik volgde hun blikken en eindigde bij mijn arm, waarbij de tekens abrupt rood begonnen te gloeien. Met een open mond stond ik daar verbaast te kijken naar mijn arm. Wat gebeurde met die tekens? De hart in mijn keel klopte sneller. Ook zat de vinger van de draak zat er nog over, maar verloor zijn grip en duwde met de punt van zijn klauw met dezelfde mij wat naar voren. Een paar twijfelende stappen maakte ik, en haast automatisch greep ik onzeker naar mijn lichtgevende arm. Au! Ik trok mijn hand terug en voelde enorm veel pijn erbij. Aah! Verbrand. Wacht.. verbrand?

Verbaast keek ik naar mijn hand waar er nu blaren op zaten. Pijn voelde ik niet bij die blaren. Maar het kon vager. Toen ik namelijk weer naar mijn 'Okami-'arm keek, schoten er vlammen uit van enorme grootte. Ik voelde geen pijn, hitte.. wat dan ook. Oké, ik werd nu écht ongerust. En op dat moment zag ik haar in het publiek. Avani! Oké, ik schaamde me dood, en wendde mijn blik snel van het publiek af. 'Afwachten.. afwachten'sprak ik me zelf in gedachten toe, terwijl de vlammen in 1 beweging over mijn hele lichaam schoten en goud kleurden. Ik voelde niks, en keek verbaast naar de vreemd gekleurde vlammen. Op een zekere moment verschenen er 2 rode ogen in het gouden vuur , waarna er een soort zonnevlam wegschoot en alles waziger werd, voor mij en het publiek. De strijd begon.Spoedig vulde de rook van de zonnevlam de hele grot en verliet een nog dunne laagje rook de grot. Deze zou later groot worden, omdat het de enige plek was waar die rook naar toe kon gaan. De wezens zouden zeker verward zijn, ten minste de jongeren onder hen. Die vonden dit raar, maar de wat ouderen waren het rook gewend. De oudere wezens keken aandachtig toe, terwijl de jongere verward naar een oudere soortgenoot opkeken, twijfelend hoe ze zich moesten gedragen tegenover een dergelijke situatie. Het was logisch; ineens rook? Maar de jongeren herstelden zich door kalmpjes richting het kind te kijken, die nu een schim was geworden in de rook die er hing. Een enorme schim stond naast de mens, die duidelijk de draak zou zijn geweest. En spoedig trok het rook weg en ontsnapte via de uitgang/ingang van de grot. De wezens brulden abrupt toen de schim van het kind zichtbaar werd. Ze waren enthousiast, maar waren verast van wat ze zagen. Ik stond nog, terwijl Okami haar kop uit het portaal uit stak, maar niet verder kon komen, omdat ik vocht om haar te leren beheersen. Luid gromde Okami geërgerd, terwijl de meeste wezens geërgerd brulde, omdat ze Okami wilde zien. En wie beschermde me? Het was niet te geloven; de stokoude draak. Hij trok me wat naar hem toe door middel van zijn poot en brulde luid, zodat het 'publiek'zweeg. Hij zei toen dezelfde zin, maar in verschillende talen, terwijl ik nog geestelijk vocht om de enorme kracht van Okami te overmeesteren. De kop van Okami dreigde groter te worden, als teken dat ze sterker werd, waarna de oude draak zich naar me wendde en een kleine snee over mijn arm met de gloeiend heten tekens maakte. Mijn ogen werden groot. Wat deed hij nou? Een druppel bloed vloeide eruit, waarna de draak haast.. tja.. glimlachte? Maar haast ineens, kwam dezelfde gouden vlam over me, terwijl mijn bruine ogen gloeiend rood werden. Niet begrijpend keek ik de draak aan. En spoedig vloepte ineens de woorden uit die Okami zei. Het klonk als een universele taal onder Fanterria, die iedereen begreep. Maar het waren niet mijn woorden, maar die van Okami. Was er nou een balans tussen mij en Okami? Weird. "Ik ben Okami en ik zit vast in een rare wereld en via een portaal kan ik.. tja.., dit jochie overnemen, maar hij wilt niet meewerken. Handig, not. Maar dank u voor uw aanwezigheid en de hulp van Seranio,"Dat floepte eruit, waarna ik even van de woorden opkeek. Rare vrouwelijke stem en Senario? Was dat de naam van die stokoude draak? Maarehh, wat nu?

Een koude rilling liep over mijn rug, hoewel het hier toch echt rond de 30 graden zou moeten zijn, misschien nog warmer. Ik vertrouwde het niet helemaal hier, en Masaomi had teveel met Okami te maken om hier niets uit te voeren. Ik zag hoe een grote draak zich plotseling naar mij omdraaide. Geschrokken zette ik een stap naar achter, maar de draak had geen agressieve blik in zijn ogen. Hij liet zijn hoofd tot op de grond zakken, en langzaam liep ik naar hem toe. Ik had ongeveer een vermoeden van wat hij wilde; hij wilde dat ik ook wat zou kunnen zien van het ritueel. Op dat moment besefte ik dat deze draak in ongeveer dezelfde situatie zat als ik, dat hij een buitenbeentje was, anders dan de anderen. Voorzichtig klom ik over zijn bek heen naar de bovenkant van zijn hoofd, tussen een aantal hoorns. Hij tilde zijn hoofd weer op waardoor ik kon overzien wat er zoal gebeurde wat dieper in de grot. Stil keek ik naar hoe een oude draak Masaomi’s arm vastgreep, en er met één vinger in kneep. De houding waarin de jongen terechtkwam zag er niet bepaald fijn uit. Ik zag een rode gloed uit zijn arm komen, en weer huiverde ik. Dit kon gewoon niet veel goeds betekenen. De draak liet de jongen los en duwde hem wat naar voren. Masaomi maakte een paar twijfelende stappen, waarna hij naar zijn arm greep en meteen weer losliet, alsof hij net een vlam had aangeraakt. Een paar tellen later schoten er vlammen uit zijn arm. Ik hield mijn adem in en keek ongerust naar het tafereel. Ik verwachtte dat de blonde jongen het zou uitschreeuwen, maar het leek alsof hij helemaal geen pijn voelde. De vlammen verspreidden zich binnen een ogenblik over het hele lichaam van Masaomi. Ik meende iets roods te zien glinsteren in het vuur, waarna een vlam wegschoot en alles werd wazig voor mijn ogen. De andere toeschouwers hadden er aan hun reacties te zien ook last van. Geleidelijk aan begon de grot zich te vullen met rook, die ook nog eens prikte in mijn ogen. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en zag twee schimmen in de rook staan. Één van hen was in ieder geval Masaomi, en ik vermoedde dat de andere schim van de oude draak was. Zodra de jongen weer zichtbaar werd, begonnen de andere draken spontaan te brullen, en even vroeg ik me af waarom. Dat werd al snel duidelijk toen ik de kop van een wolf uit het portaal zag steken. Als vanzelf kromp ik ineen, zoals alle weerwolven deden als ze een wolf van hoge status tegenkwamen. Okami en de draken gromden geërgerd; Okami omdat ze hoogstwaarschijnlijk niet graag door een jongen in bedwang werd gehouden, en de draken omdat ze Okami volledig wilden zien. De oude draak trok Masaomi wat naar zich toe en brulde, zodat het publiek stil werd. Hij wendde zich naar de jongen, en maakte een snee in zijn arm. Ongelovig keek ik naar wat er gebeurde. Weer werd hij omhuld door een grote vlam, en vervolgens sprak Masaomi, waarvan ik zeker wist dat het niet zijn woorden waren. "Ik ben Okami en ik zit vast in een rare wereld en via een portaal kan ik.. tja.., dit jochie overnemen, maar hij wilt niet meewerken. Handig, not. Maar dank u voor uw aanwezigheid en de hulp van Seranio," en bij deze woorden voelde ik naast eerbied voor Okami ook verontwaardiging. Alsof Masaomi alleen maar een object was die zomaar even overgenomen kon worden. Normaal gezien zou ik meteen erheen gegaan zijn, maar ik wilde mezelf en Masaomi geen problemen op de hals halen wegens het onderbreken van het ritueel; ik kon niets anders doen dan kijken en afwachten. Ik trilde van de spanning, ik wist niet wat er nu zou gaan gebeuren.

Tetsuo keek vragend om zich heen en merkte dat hij niet het enige 'wezen' was die vrij klein was tussen al die draken in. Een weerwolvin was ook de grot binnen gekomen en mocht zelfs op het hoofd van een draak zitten. Dat was het moment waarop hij besloot dat hij verder de grot in moest om iets te kunnen zien, wat hij dan ook deed. Wel zo voorzichtig mogelijk. Hij mocht af en toe zo roekeloos als wat zijn, zelfs hij wist dat je het niet aan de stok moest krijgen met een aantal draken. Gelukkig mocht hij langs één van de draken klimmen en zelfs voor hem staan, zodat hij het nu ook wat beter kon zien. Hij stond echter aan de grond genageld toen hij een figuur zag die hij uit duizenden kon ontdekken. Zelfs uit miljoenen. Hoe zou hij zijn eigen kleine broertje niet kunnen herkennen? De grootste menigte zou hem daar niet eens van kunnen weerhouden. Wat hem echter nog meer opviel dan enkel zijn blonde plukken, die meerendeel de lucht in stonden dan wat anders, waren de tekens die op zijn arm te zien waren. Die had hij nog nooit bij Masaomi gezien... Hoe kwam hij daaraan? De enige in de familie die tot nu toe een vreemd teken op z'n arm had was hij. Langzaam ging zijn linkerhand naar zijn rechterschouder, waar de ster op te zien was met een litteken doorheen. Herinneringen die hij liever vergat, maar niet in staat was te vergeten.

De jongen schudde licht zijn hoofd. Niet aan denken. Niet nu. Zijn aandacht schoot meteen weer naar Masaomi toen hij weer terug op Fanterria was gekomen. De oude draak die tot nu toe bij hem had gestaan, duwde de blonde jongen naar voren, waardoor hij een paar vertwijfelde stappen naar voren nam. Ergens alarmeerde dit zijn grote broer. Het maakte hem duidelijk dat, wat er nu op het punt stond te gebeuren, niet goed was. Dat werd wel duidelijk toen een paar vlammen uit Masaomi's arm schoot, uit diezelfde arm waar die tekens op te zien waren. Opnieuw betrapte Tetsuo zich erop dat hij als aan de grond stond genageld. Hij had geen enkel idee van wat hij daarnet allemaal zag. Het werd echter alleen maar erger. Al snel waren de vlammen om heel het lichaam van zijn kleine broertje te zien, die langzamerhand goud kleurden. Het enige dat hij kon doen was toekijken. Toekijken hoe de rook de hele ruimte vulde en vervolgens weer verdween. Hoe zowel Masaomi weer zichtbaar werd en een portaal te zien was, waar de kop van een wolvin uit te zien was. Deze gromde, samen met de talloze draken die in de grot te zien waren. Tetsuo deed een stap naar voren en keek naar de draak achter zich. Zijn mond was ietsje opengezakt van verwarring en verbazing. Al snel werden de draken de mond gesnoerd door degene die de hele tijd bij zijn broertje had gestaan. Deze maakte vervolgens een vage beweging bij Masaomi. Hij kon echter niet zien wat, omdat hij iets te ver weg stond daarvoor. Wel kon hij zien dat de bruine ogen van de blonde knul langzaam rood waren gekleurd.

"Ik ben Okami en ik zit vast in een rare wereld en via een portaal kan ik.. tja.., dit jochie overnemen, maar hij wilt niet meewerken. Handig, not. Maar dank u voor uw aanwezigheid en de hulp van Seranio." Tetsuo slikte. Het waren de woorden van zijn broertje, maar het had totaal niet geklonken als hem. Okami? Wie was dat nou weer in godsnaam? Dat was echter niet hetgeen dat zijn volledige aandacht kreeg. Die Okami sprak over zijn familie alsof het een object was. Onvergeeflijk. Hij balde zijn handen tot vuisten, maar door het verband om zijn onderarmen en handen was niet te zien dat hij zo hard kneep dat zijn knokkels wit werden. Van zijn gezicht was echter wel af te lezen dat hij niet kwaad maar laaiend was. Hij knarste op zijn tanden en zijn gezicht stond op onweer. Als oudere broer voelde je je verantwoordelijk en hij liet het niet zomaar toe dat iemand, wie diegene dan ook mocht zijn, zijn kleine broertje overnam. Helaas voor hem kon hij niet veel verrichten en dat wist hij. Hij moest zich koest houden. De draken in deze grot zouden het niet op prijs stellen als hij herrie ging schoppen en het ritueel in gevaar bracht. En hijzelf zou het niet op prijs stellen om een horde draken achter zich aan te hebben. Momenteel was het lastig voor hem, maar hij moest zich in bedwang houden. Tetsuo kneep zijn ogen stijf dicht en richtte zijn gezicht naar de grond. Op het moment voelde hij zich erg nutteloos...

Een aparte vorm was het enige wat ik kon zien in mijn ooghoek. Daar kon ik geen kleuren zien, evenals mensen, had ik gehoord. Hierom draaide ik mijn hoofd om, tot ik de kleur van het vreemde object kon zien. Het was blauw, felblauw. Maar dit kon geen draak zijn. Dit moest wel een ander wezen zijn. Toen ik het wezen wat beter bekeek zag ik dat het een blauwharig mens was. Hè? Blauw? Ik had blondharige en bruinharige en zelfs zwartharige mensen gezien. Maar blauw? Nee, dat was waarschijnlijk een zeldzame kleur onder mensen. Of een afwijking. Even keek ik weer naar Masaomi. Ik kreeg hier een naar gevoel in mijn buik van. Ik moest hem helpen! Maar hoe? Ik zag dat het blauwharige wezen niet precies wist wat hij moest doen. Hij moest in ieder geval niet die drakenmassa in gaan! Voor mij was dat al gevaarlijk. Voor hem zeker ook. Ik kon moeilijk vertrapt worden onder de drakenpoten, maar dat gold helaas niet voor mensen. Voor ik ook maar een actie kon maken die naar het blauwharige mens gericht was werd mijn aandacht weer getrokken door Masaomi en een oude draak die naast hem stond. De draak greep de jongen bij zijn arm. Ik gromde lichtjes. Ik wilde hier per se wat aan doen. Maar helaas kon dat niet. Ik kon nog steeds niet tegen een gigantische massa draken op, hoe groot ik ook mocht zijn. Het bleef altijd meer tegen één. En daarbij waren draken beter bewapend dan ik. Machteloos kon ik alleen maar staan toekijken hoe die oude, lelijke rotdraak Masaomi bij zijn arm pakte en deze lichtjes bewoog. Ik zag vaagjes wat licht verschijnen. Niet omdat de lichtjes te klein waren, maar omdat ik helemaal achterin stond. De tekens die mij zojuist nog angst inboezemden, lichtten rood op. Het verbaasde mij dat de draken niet bang werden van die kleur. Niemand kon er immers echt goed tegen. Ik keek even weg, evenals een paar jonge draken. Hun ouders draaiden echter ruw de koppen van de jonge draakjes om, zodat hun kopjes gedwongen naar het verschrikkelijke rood stonden gericht. Verschrikkelijk hoe die ouders met de jongen omgingen. Maar voor hun was het vast normaal.

Net toen ik dacht dat het niet erger kon worden, kon het juist erger worden. Ik keek weer naar het gebeuren. Enorme vlammen schoten uit zijn lichtgevende arm, die de oude draak inmiddels had losgelaten. Waarschijnlijk wist hij er van. Ik merkte een figuur op, die op een draak zat. Ook de blauwharige jongen was wat naar voren gekomen. Ik herkende het andere figuur wel. Dat was Ilva. Als ik het kon, dan zat er nu een glimlachje op mijn gezicht. Maar ik was te bezorgd. Ik wilde, evenals de twee, ook naar voren komen. Maar dat kon niet. Ik slikte. Wat kon ik doen? Ik merkte dat Masaomi naar mij keek, of in ieder geval mij opmerkte. Ik forceerde een glimlach op mijn gezicht, een geruststellende. Maar ik was zelf alles behalve gerustgesteld. Ik was werkelijk bang dat er wat ergs zou gebeuren, voor zover dat nog niet was gebeurd. Het kon zeker erger. Het kon zo zijn dat Masaomi compleet zou verbranden, of dat de draken hem zouden gebruiken als offer. Als dat zou gebeuren, zou ik er zeker wat aan doen, ongeacht de gevolgen. Opeens breidden de enorme vlammen zich uit, totdat de jongen in een heuse vuurbal was veranderd. Ai, deed dat geen pijn? De vlammen werden opeens niet meer mooi oranje. Nee, ze kregen een rare, geelachtige kleur, eentje die ik nog niet eerder had gezien. Twee rode ogen verschenen in het rare vuur. Argh, konden ze nou werkelijk geen andere kleur verzinnen? Ik deed mijn best om niet weg te kijken. Rook vulde de grot, maar ook mijn longen. De rook kon de grot wel uit, maar ik moest moeite doen om de rook uit mijn longen te halen. Ik begon te hoesten. Dat zorgde voor veel kwade blikken. “Sorry,” fluisterde ik schor naar de draken, die enkel snoven en weer wegkeken. Waarschijnlijk begrepen ze het wel, of ze dachten dat reuzen niks gewend waren. In ieder geval had ik nu wel de kans om mijn longen schoon te maken. En omdat mijn longen groot waren, duurde het even voor de rook weg was. Tijdens het hoesten bleef ik echter wel kijken. En toen zag ik het. Masaomi werd zeker geen offer. Hij was een portaal. Uit zijn arm verscheen een grote kop: die van de zongodin Okami.

Mijn ogen werden groot toen ik het wolfachtige wezen zag. Ze probeerde volledig tevoorschijn te komen, maar dat lukte niet. Ze brulde en de draken ook. Ik kon me wel voorstellen waarom ze zo boos waren, maar wie lette dan op die arme jongen die al deze ellende moest ondergaan? Ik balde een vuist. Ik maakte mijzelf kwaad met deze gedachte. Waarschijnlijk dacht bijna niemand aan hem, op een paar wezens na. De grote draak naast Masaomi trok de jongen wat naar hem toe. Een keer brulde hij om de menigte stil te krijgen. Ik was al stil, op het gehoest misschien na, maar dat was niet echt te horen. Ik probeerde het prikkende gevoel van de rook te negeren. De oude draak maakte een snee in Masaomi’s arm. Niet lang daarna verscheen een grote vlam en kleurden de ogen van de jongen rood. "Ik ben Okami en ik zit vast in een rare wereld en via een portaal kan ik.. Tja.. Dit jochie overnemen, maar hij wilt niet meewerken. Handig, not. Maar dank u voor uw aanwezigheid en de hulp van Seranio," klonk het opeens. Masaomi sprak ze wel uit, maar het waren zeker niet zijn eigen woorden. Dat wist ik zeker. Ik gromde en balde nu ook mijn andere vuist. Walgelijk. Walgelijk hoe Okami over ‘dit jochie’ had gesproken. Mijn vuisten trilden van woede. Ik wilde heel graag naar voren stappen, maar dat was niet zo handig. Een van de draken, die dichtbij de jongen stond, brulde een keer naar hem. Het leek alsof hij hem wilde aanvallen, juist om Okami te kunnen bevrijden. Dat was de druppel. Al rennend baande ik een weg door de menigte, tot ik bij het groepje stond. Zo hard als ik kon drukte ik de kop van de draak op de grond. Deze leek verbaasd dat hij uit het niets werd aangevallen, omdat ik hem van achteren was genaderd. Maar opeens grijnsde hij. Toen pas besefte ik mij dat ik deze actie beter niet had kunnen doen. Ik greep zijn nek stevig vast, om er zeker van te zijn dat ik niet door hem werd aangevallen. Vervolgens keek ik om. De draken om mij heen gromden kwaad. Dat maakte mij echter niet onzeker. Als ik eenmaal kwaad was, dan bleef dat wel even zo. Een luide grom vloog uit mijn keel, waarna ik de draken strak aankeek. Ze wilden dus vechten? Bring it on.

Ik haatte mezelf zo erg hoe ik daar weerloos stond en Okami de wezens tegen mij op leek te zetten. Dit waren geen wezens waarmee er enige vriendschap kon ontstaan. Dat had ik al ontdekt toen Jellal over de meeting begon. Ik trok mijn ogen tot spleetjes. Ik was hier ook niet helemaal omdat ik het wilde, het was wegens een klein deel van me. En ik wilde dat kleine deeltje zelfstandig zien te beheersen, maar was te bang voor deze grote aantal draken. Ja, ik gaf het toe. Ik was nu écht bang, nog banger dan met die Manticore's en alle gevaarlijke situaties waarin ik de laatste tijd had gezeten. Ik voelde zelfs mijn eigen hart kloppen en een druk uitoefenen op mijn borst. Het was normaal om angstig te zijn in zo'n situatie, maar de meeste wezens hadden geen portaal met een ander wezen die genoot van deze angst en door het besef ervan werd je enkel nog banger. Maar ik kalmeerde me snel, maar wist dat Okami deze kans nam om een groter deel van mij over te nemen. Eerst kon ik mijn bloedeigen lichaam nog besturen, maar nu was ik totaal de controle erover verloren, en was enkel mijn brein nog mijn terrein. Luid snoof ik, maar onbewust. Okami had nu ook mijn gezicht overgenomen, het duurde niet lang tot mijn brein werd overgenomen. De rode gloed van de tekens leek nu bijna verspreidt over mijn hele lichaam te zijn. Een deel van mijn hoofd was nog aangetast, maar voor hoelang? En was er een kans om tegen te vechten? Misschien als de aandacht van Okami verloren ging? Maar ik kon me niet bewegen, terwijl mijn vrienden weerloos toekeken. Net zoals de andere keren had ik hun nu erg nodig, of ik was weggevaagd. Ik wist nog mijn ogen iets tot spleetjes te knijpen, waarna ik luid "Help!"riep. Het lukte me eventjes om te kunnen bewegen en wist toen wat stappen richting het publiek te maken, maar een enorme kracht duwde me toen tegen de grond aan en weerhield me van bewegen en praten. Okami..

Ineens schoot er een enorme schim langs mij heen. Sprakeloos bleef ik daar liggen, terwijl Okami dat ook vreemd genoeg was. We hadden nu eens dezelfde gedachte. Wie was dat? Okami trok mijn kop richting de schim, maar een enorme wind drukte mijn lichaam steviger tegen de grond aan. Het moest iets groots zijn om rennend een enorme windvlaag te maken. Het kon geen draak zijn, want die wilde de meeting beschermen. Of een ander groot wezen? Maar dat waren er ontelbaar veel! Het duurde even voordat ik de schim weer had gevonden, en weer waren ik en Okami sprakeloos. Avani! Wat ging zij nou doen? Stiekem was ik blij dat zij voor afleiding zorgde, maar ik was toch ongerust over wat haar idee nou zou zijn. Als ze dit verstoorde zaten we in de penarie! Ineens drukte Avani de kop van de enorme, oude draak tegen de grond aan. Mijn mond viel open. W-Wat? Was dit wel zo slim? Wacht, ik had daarnet om 'hulp'gevraagd... En nu kwam er hulp en was ik er niet blij mee? Ik klemde mijn kaken op elkaar, terwijl mijn verbazing omgezet werd tot woede. Ik moest niet klagen! Ik heb hele goede vrienden die me écht hielpen! Ik moest haar helpen! Maar voordat ik iets kon uitrichten verscheen er een grijns op het gezicht van de draak. Oh.. crap. Direct keek ik met mijn rode ogen naar het publiek vol draken die geïrriteerd met hun vleugels begonnen te slaan en erbij gromden. Ik voelde een kriebelige gevoel in mijn onderbuik opkomen. Nu verscheen er een grijns op mijn gezicht en werd de rode gloed minder. Time to fight! Ik schoot naar enkele draken, die twijfelde of ze wel moesten aanvallen, maar toch enorme vlammen naar mij schoten. Luid snoof ik, en graaide ik enkele bessen uit mijn broekzak. Deze waren brandgevoelig en waren enorm plakkerig en sappig. Snel wierp ik 3 van deze bessen richting de vlammen waarna deze uit elkaar spatten en de onzekere draken onder de smurrie kwamen te zitten. Nu waren ze woedend en leken ze mij te willen aanvallen, maar bleven ze aan elkaar plakken. Zop, geregeld! Nu de rest nog, maar Okami hield mijn lichaam tegen. Ik begon te snappen hoe ik tegen haar moest vechten. Wilskracht! Ik dacht aan mijn vrienden en hoe ik ze moest verdedigen, en nu ze hier ook écht waren voelde ik me... sterker? De aderen vergroten zich, waarna de rode gloed zich verzamelde in het portaal en het wezen bevrijdt werd. Ik schrok van wat ik toen zag! Een jonge Okami pup lag voor mij. Toen snapte ik alles. Die wolf was zeker veel te oud en zat te lang in een portaal, en nu het vrij was groeide deze opnieuw op. Maar de draken leken dit niet te accepteren en wilden een volwassen Okami en schoten met open bekken naar mij toe, terwijl ik de pup snel vastgreep. Ik kon niet weg. Ik moest nu totaal op mijn vrienden vertrouwen om mij te redden.

Alle gevechten om mij heen negeerde ik op het moment. Mijn groene ogen stonden strak gericht op een kleine en slanke vrouwtjesdraak. Haar blik was ook weer op mij gericht, maar dat was het enige. Ze mengde zich niet in het gevecht tussen Masaomi en een stel draken, evenals ik. Daartegenover stond haar blik wel heel dreigend, alsof ik iets té dicht bij een oude bekende was gekomen. Welke oude bekende dat mocht zijn, was voor mij een raadsel. Het leek mij sterk dat het Masaomi was. Ik bleef haar aankijken. We hadden een stil gevecht, eentje waarin je elkaar bedreigde, maar nog niet mepte. Ik was de eerste die geluid maakte door zachtjes te grommen. Hoe durfde ze ook nog mij te bedreigen? Haar soort bedreigde al een van mijn vrienden, dan mochten ze al zeker niet mij bedreigen! Opeens was de draak verdwenen. Was ze bang voor mij? Ha! Hoe ironisch! Het gebeurde vaker andersom. Draken hadden weinig te vrezen van reuzen, omdat die laatste niet goed bewapend waren met tanden en klauwen. Daarbij waren draken veel agressiever dan reuzen. Maar opeens voelde ik een hete adem in mijn nek prikken. Oh Roc. Voordat ik om kon kijken werd ik omver gestoten door de vuurdraak. Met een harde dreun viel ik op de grond. Ik kon echter niet overeind komen. De draak had mijn beide armen tegen de grond aan gedrukt. Ze dacht er echter niet aan om mijn benen op de grond te drukken. Met een redelijk hard knietje kreeg ik het reptiel van me af, waarna ik weer opstond en woest omkeek. De draak sperde haar bek open. In haar bek zag ik al wat vlammen dansen. Oh nee. Op het gebied van vuur was ik net zo kwetsbaar als een mens, behalve dat er misschien meer vuur nodig was om een redelijke brandwond te veroorzaken. Ik schoot naar haar toe en drukte haar met mijn volle gewicht op de grond. En dat was heel wat. Niet dat ik dik of iets dergelijks was, in verhouding tot mijn lengte woog ik immers niet zo heel veel, maar in vergelijking tot bijvoorbeeld een mens woog ik heel veel. De draak kon niet onder mij uit komen. Het was alleen wel heel moeilijk om haar in bedwang te houden. Ze bewoog zo heftig dat het op een gegeven moment wel genoeg was. Met een van mijn handen greep ik naar haar keel, die ik op de grond drukte en lichtjes samenkneep.

En toen was het stil. Nee, ze was niet dood, maar ze bewoog opeens niet meer zo heftig als eerst. Ze hijgde hevig, haar borstkas ging heftig op en neer. “Vanwaar die snelle aanval, draak?” Een lichte spot was te horen in mijn boze stem. Ik lette niet op mijn volume, maar dat was ook niet nodig. Ik werd overstemd door het gerumoer van het publiek. “Je.. Ik.. Eh,” stamelde de vrouwelijke draak, waarna ze kort wenkte naar Masaomi. Ik hield haar stevig vast en keek even om. “Ja, wat wil je zeggen?” De draak zuchtte. “Hij is een vriend van een vriend. En die val ik niet aan. Maar ik dacht dat jij het wel wilde doen,” fluisterde ze hees, omdat ze door mijn stevige greep nauwelijks lucht kon krijgen. Ik keek haar argwanend aan. Zo snel opgeven? Dat kon niet. Ze zou me zo weer aanvallen als ik haar los zou laten. Hmm, maar als ik haar zou blijven vasthouden, terwijl ze de waarheid sprak.. Ik stond op en liet haar lichaam op de grond vallen, terwijl ik, natrillend van de adrenaline, een eindje van haar vandaan liep. Ze gromde en kwam overeind, waarna ze omhoog keek in mijn richting. “Ik ben Esida,” hoorde ik haar zeggen. Ik keek over mijn schouder naar haar om. “Hoi,” begroette ik haar droogjes. Ik moest niks van die draak weten. Het was nog een jonge draak ook en die waren dom en onervaren. Ik richtte mijn blik op Masaomi, die een jonge pup in zijn handen had. Wacht eens even.. Was dat Okami? Ach, het zou ook wel. Hij werd aangevallen door een stel draken! Ik rende op een van die reptielen af en beukte hem aan de kant. Hij was nog in de lucht, dus mijn duw verstoorde zijn evenwicht. Hij viel met een dreun op de grond. Nu waren er nog een paar andere draken. Ik gromde en duwde een andere draak uit de lucht. Hij viel op een andere draak in vlucht. Beide vielen op de grond. Maar opeens lag ik weer tegen de grond aan, vlak naast Masaomi. De klauwen van de boosdoener werden in mijn huid geslagen. Ik deed mijn best niet te schreeuwen, maar dat was aardig moeilijk. In zijn bek verschenen vlammen. Oh help. Het enige wat ik kon doen om een vuurbal te ontwijken was om de draak tegen zijn kop aan te slaan. Ik was immers vastgenageld aan de grond, kon me niet meer bewegen, kon nergens naartoe. Ik was gedwongen om daar te gaan liggen. En dat maakte me enkel nog bozer.

Ik keek opzij toen ik iets hoorde, het klonk alsof er iemand aan het rennen was. Tot mijn schrik was dat ook het geval; ik zag Avani door de menigte richting Masaomi rennen. Ze drukte de kop van een draak tegen de grond die zojuist nog dreigend naar de blonde jongen had gegromd. De andere draken begonnen kwaad te grommen, en het leek me duidelijk dat dit onvermijdelijk zou uitlopen op een gevecht. Ik vond het vreselijk om niets te kunnen doen om Avani en Masaomi te helpen, en ik hoopte dat er nog een moment kwam waarop ik dat wel kon. Nee, zo mocht ik niet denken! Een vastberaden uitdrukking verscheen op mijn gezicht, waarna ik een klein klopje gaf op de hals van de draak, die me meteen begreep en op de grond zette. Al snel leek hij een discussie met een soortgenoot te hebben, ik kon al wel raden waarover, en ik zocht een weg tussen de kwade draken door, die me niet eens zo snel opmerkten. Net toen ik tussen het publiek vandaan kwam en op de plek stond waar zojuist nog het schouwspel zich afspeelde, zag ik hoe Masaomi op een groepje draken afrende en een paar bessen uit zijn broekzak pakte terwijl de draken grote vlammen op hem afvuurden. De blonde jongen wierp deze bessen richting de vlammen en vrijwel meteen uit elkaar spatten zodat de draken onder de smurrie zaten. Ik liep naar hem toe om hem verder te helpen met de draken bestrijden, toen zijn arm op een bepaalde plek roodgloeiend werd, en ik wist niet beter of Okami bevrijdde zich. Ik stelde me voor hoe er zometeen een volwassen, machtige wolvin voor ons zou staan. Dat zouden we onmogelijk kunnen halen...

Verbaasd keek ik naar de pup die voor Masaomi op de grond lag. Ik herekende de witte vacht en rode markeringen, het kon gewoon niet missen, dit was Okami, maar dan als pup. Ik kon er niet meteen een verklaring voor verzinnen, maar ik vermoedde wel dat deze jonge Okami nog lang niet zo sterk was als dat ze volwassen zou zijn. De draken leken het niet bepaald te accepteren dat de volgroeide Okami niet hier was, en vielen vrijwel meteen met opengesperde bekken Masaomi aan terwijl hij de pup oppakte. Gelijk rende ik naar hem toe, terwijl ik mijn boog in mijn hand pakte en er een pijl op legde. Normaal gezien zou men mij voor gek verklaren dat ik het tegen een overmacht van draken wil opnemen met een simpele pijl en boog, maar ik wist dat veel draken zwakke plekken hadden, die meestal de buik en de keel waren. Niet dat ik meteen een draak wilde doden, maar hopelijk zouden ze beseffen dat ik er wel toe in staat was. Net op hetzelfde moment als dat ik nog maar een paar passen van de draken en Masaomi verwijderd was, zag ik hoe een draak opzij werd gebeukt. Ik hoefde niet lang na te denken over wie dat was; Avani! Ze zorgde ervoor dat nog een aantal draken uit evenwicht werden gebracht, maar een paar tellen later had een draak haar tegen de grond gekregen, en het zag ernaar uit dat het reptiel korte metten met haar zou maken. Net op tijd sloeg ze de draak tegen zijn kop om de aanval te ontwijken, maar alsnog lag ze vastgenageld op de grond. Snel spande ik mijn boog, en richtte op de schouder van de draak, dicht bij de nek. Zodra ik vermoedde dat ik goed had gericht, liet ik de pees van de boog los en hoopte dat de pijl de draak zou afleiden. Ik keek om me heen, in de hoop Masaomi ergens te zien.

Ik twijfelde om mezelf zwak te noemen in zo'n situatie, waarin verschillende draken mij wilden grijpen, ongeacht dat ik de pup vorm van Okami vasthad en beschermde. De draken waren direct hun respect verloren voor de enorme zonnegodin die de naam Okami droeg en enorm sterk was en de balans hield tussen de nacht en dag. Was het enkel haar kracht waar deze wezens respect voor hadden? Het leek er namelijk wel op. Ze hadden geen respect meer voor de jonge vorm van Okami, omdat het nog zwakker was dan hen en wilden het vast en zeker uit de weg ruimen om het voorwerp van schaamte weg te krijgen. Draken hadden hun trots, namelijk maar een pupje vermoorden en een mens? Serieus, dat was pas laag. Dus ik was niet zwak in zo'n situatie, want ik wist waarom ze zo handelde. Het nadeel was dat ik niks kon doen, maar het verbaaste me enkel nog meer hoe vaag deze draken zich gedroegen. Respect was voor hun een abstract iets, terwijl het erg gecompliceerd lag. Maar er waren genoeg andere draken die goed over respect nadachten. Maar ik dwaalde weer eens af. Ik kon niks doen en hoopte op enige geluk. En toen ging alles écht heel snel. Het ene moment vielen de draken mij aan en het volgende moment verloren enkele hun evenwicht, waarna 1 van hen gegrepen werd door een enorme wezen; Avani. Ik grijnsde direct. Vrienden. Oké, Avani zou het redden! Net toen ik opzij keek, zag ik een bekende schim van Ilva die richting Avani en de draak toegingen. Mijn ogen werden groot, toen ik de draak zag. H-Het was.. Esida! Ik trok het pupje steviger naar mij toe met mijn ene hand, terwijl ik met mijn andere arm snelheid maakte richting Ilva. Nee, hea! Esida greep haar boog en plaatste haast in slow motion een pijl in, terwijl deze gericht was op een gevoelige deel van een draak. Nee, hea! Esida deed niks fouts! Ze wilde mij beschermen, ten minste zo leek het overigens wel op. Ilva's pijl kwam richting de plek tussen de schouder en de nek van Esida te staan. Mijn ogen werden nog groter, terwijl ik nog sneller Ilva probeerde te bereiken. Ze ging Esida bijna doden. Na enkele seconden wist ik Ilva te bereiken en mepte ik met 1 zwaai van mijn vrije arm de boog weg uit Ilva's poten.

Net voor Ilva remde ik ruw af met mijn schoenen en keek haar kort aan. Nog bijkomend van het sprintje, probeerde ik wat te zeggen maar lukte het steeds niet doordat ik moest hijgen. Tussen het hijgen door ademde ik rustig in en uit, waardoor het me uiteindelijk lukte om normaal te kunnen praten. "Ilva! Dat is Esida, weet je nog?"snoof ik, waarna mijn blik richting Avani ging. Zij zat in de pinarie, maar ik bleef kalm. Ik had Avani's blik gezien. Het kwam goed. Opgelucht slaakte ik een zucht, waarna ik besefte dat het publiek er nog was en die woede niet was verminderd, maar juist versterkt. Ik moest Okami in veiligheid brengen! Vlug knikte ik naar Ilva, als teken dat ik zou vertrekken. Enkele draken stonden wel voor de in/uitgang en weerhielden mij om weg te gaan, dus wierp ik dezelfde bessen naar ze toe. De draken opende wijd hun kaken en aten het met een plagerige blik op. Ze hadden het effect ervan al gezien, en het zag eruit als voedsel. Maar ineens konden ze niet meer bewegen en stonden ze daar als standbeelden. Het lichaam van een vuurdraak was warm en het gebied ook, dus hadden ze al die plak verspreidt in hun lichaam gekregen. Tussen de enorme achterpoten van de draken wist ik uit de grot te ontsnappen, totdat een wel enorme poot mijn been greep en mij de grot terug introk. Ik wist niet wat of wie het was, maar het voelde enorm heet aan. Ook.. hé? Waarom was ik zo licht? O nee! Van de schrik had ik de pup losgelaten en lag deze nu buiten de grot in de enorme hitte. Wat een chaos zit! En wie hield mij nou vast? Een geërgerd menselijke grom liet ik horen toen ik me naar de grot toekeerde. Wow... wat..was..dat? Ik had het wezen nog nooit eerder gezien en dat zorgde voor kippenvel over mijn hele lichaam. Even serieus, wat voor een wezen was dit nou weer en wat wilde hij of zij van me?

Ik gromde luid naar het wezen dat mij vastgreep. De plekken waar de klauwen in mijn huid sneden begonnen lichtjes te bloeden. Het deed verschrikkelijk veel pijn. Ik drukte mijn kaken stevig op elkaar terwijl mijn gezicht vertrok. Ik schreeuwde het uit met gesloten mond, waardoor het eerder als een soort kreun klonk. Ik sloeg hem iedere keer tegen zijn kop aan toen ik vlammen in zijn bek zag dansen, met de hoop dat de grote draak uiteindelijk bewusteloos neer zou vallen, of iets in die richting. Ik keek haastig om me heen. Ik merkte dat Ilva een pijl trok. Roczijdank, dacht ik, want door die pijl werd de draak op zijn minst afgeleid. Een gevoel van opluchting welde op, maar zakte al snel weer neer toen ik zag wat Masaomi deed. Wat? Waarom sloeg hij in Rocsnaam die pijl weg? Ik gromde naar hem. "Ilva! Dat is Esida, weet je nog?" Serieus? Was hij serieus zo dom om het verschil niet te zien tussen die Esida en deze grote, mannelijke draak? Het was een doorsnee draak zoals ze in sprookjes werden voorgesteld: groot en dik. Die Esida was compleet anders, zij was klein en slank. Gelukkig was het kleine conflictje tussen Masaomi en Ilva wel een goede afleiding. De draak keek verbaasd op naar de twee kleine wezens. Dat gaf mij een unieke kans. Met een goedgemikte trap van mijn been verslapte de greep van de draak. Ik greep hem bij zijn voorpoten vast, waarna ik hem met een harde ruk van me af duwde. Het deed natuurlijk afschuwelijk veel pijn, omdat deze ruk de wonden nog groter maakte. Bloed droop over mijn schouders naar beneden, maar onder mijn kleding was dat niet goed te zien. Ik balde mijn vuisten om daar de pijn in te drukken. Ik was niet boos. Nee, ik was kwaad. Kwader dan dat zelfs. Hoe durfde dat beest mij zomaar aan te vallen? Hij zag toch wel dat ik alleen maar een vriend probeerde te beschermen? Ik snoof luid, mijn armen trilden. Ik kon mijzelf nog maar net in bedwang houden, iets wat onder mijn soort best zeldzaam was. De meeste reuzen wilden zonder nadenken hun tegenstander uitmoorden. Ik kon nog een beetje nadenken. En daar was ik eigenlijk best blij mee. Ik was niet het type dat graag wezens doodde zonder het te weten. Niet dat reuzen in een soort 'furie' belandden, zoals de draken dat hadden. Dit was meer een oeroud instinct, bedoeld als een soort bescherming.

Maar net toen ik het wezen wilde aanvallen hoorde ik rare geluiden. Ik keek opzij, richting de grotuitgang, waar al die geluiden vandaan kwamen. Masaomi was inmiddels de grot uitgerend. Ik kon niet glimlachen door alle woede, maar anders had ik dat zeker gedaan. Heel slim om eerst die draken uit te schakelen. Oh ja, de draak. Op tijd dacht ik weer aan de draak, anders had ik een lelijke brandwond opgelopen. Ik kon nog net een enorme vlam ontwijken. Met een van mijn vuisten sloeg ik het beest tegen zijn kop aan. Hij vluchtte, tot mijn verbazing. Waarom vluchtte hij zo snel? Ach, het zou ook wel. Weer hoorde ik rare geluiden. Masaomi werd opgepakt door een groot wezen, groter dan mij zelfs, nam ik aan. Ik stapte uit verbazing achteruit. Wat was dit? En waar was die pup? Oh Roc, als een van die draken de pup in handen kreeg..! Ik rende zo snel als ik kon de grot uit, waarna ik de pup oppakte. Ik werd echter tegen de grond gedrukt door een andere draak, die ik met een simpele trap van me af kon krijgen. Snel stond ik op om niet door andere wezens aangevallen te worden. Ik kon niet goed zien wat het wezen was, maar een ding was zeker: het was heel groot. Ik probeerde het wezen angst aan te jagen door te gaan grommen, maar ik wist nu al dat het toch niks zou uithalen. Ik had nog steeds last van die woedeaanval, maar gelukkig kon ik me nog een beetje inhouden. Het was immers niet zo verstandig om zo'n groot wezen aan te vallen. Wat was het eigenlijk voor een wezen? Ik keek iets beter. Ik herkende iets aan het wezen. Het had iets duisters in zich, op de een of andere manier. Ik legde opeens een link. Okami, de pup die ik in mijn hand had, was een zongodin. Zou dit dan.. De maangod kunnen zijn? Ik fronste een keer. Nee, dat kon niet. Het was heel onwaarschijnlijk dat bij dit soort evenementen twee goden verschenen. En toch, een link kon ik wel leggen. Ik gromde nog een keer, waarna ik licht aarzelend naar voren stapte. Als dat wezen mijn vriend zou laten vallen, kon ik hem dan op zijn minst nog opvangen. Dat was wel zo veilig. Zo'n afstand zou hij vast niet kunnen overleven. "Laat hem los," gromde ik in een aparte taal, eentje waarvan ik wel dacht dat het wezen zou kunnen begrijpen. Misschien zou dat bevel niet zo veel uithalen, maar niks doen verbeterde al helemaal niks aan onze situatie.

{flutje >.<}

Net op het moment dat ik de pijl wilde loslaten, voelde ik hoe iets of iemand tegen mijn boog aansloeg waardoor de pijl in de grond belandde, een paar passen verderop. De boog lag voor mij op de grond, en toen ik hem had opgeraapt draaide ik me om, om te zien wie me had tegengehouden, en verbaasd keek ik naar Masaomi. "Ilva! Dat is Esida, weet je nog?" Verward keek ik van de draak terug naar Masaomi, en toen begreep ik waarom hij Esida verwarde met deze enorme draak ‘Dat is Esida niet, Masaomi. Esida is een vrouwtjesdraak, en die hier…’ ik knikte even naar de andere draak. ‘… is een mannelijke.’ Ik wist niet of hij dat nog gehoord had, want hij gaf een korte knik en hij ging richting de uitgang, met de jonge Okami in zijn armen. Mijn blik dwaalde even af naar Avani, maar het zag ernaar uit dat zij de overhand zou krijgen over de draak. Ik wist dat ik niet veel meer kon doen, en na een paar tellen probeerde ik een weg door de menigte heen te vinden, achter Masaomi aan. Net toen ik de uitgang bijna had bereikt, zag ik hoe een gigantisch wezen Masaomi bij zijn been pakte en de grot weer introk. Ongerust keek ik op naar het wezen dat Masaomi vasthield. Mijn pijlen zouden nu sowieso niets uithalen – ik wilde niet het risico nemen dat het enorme wezen alleen maar kwader en agressiever zou worden. Bovendien wist ik niet zeker of het wezen ons goed of kwaad gezind was, hoewel dat laatste me wat logischer leek. Uit een ooghoek zag ik dat ook Avani naar buiten was gekomen, waar ik op zich wel opgelucht over was. Ze rende de grot uit en pakte de witte pup op, die ik door de drukte uit het oog was verloren. De reuzin werd een paar tellen later tegen de grond gedrukt door een andere draak, maar die schopte ze met gemak van zich af en stond daarna op. "Laat hem los," hoorde ik Avani grommen naar het enorme wezen. Het was een andere taal, maar ik kon het nog net verstaan. Ze was ondertussen wat dichterbij gekomen, waarschijnlijk om Masaomi op te kunnen vangen als hij zou vallen.

Dat duistere wezen boezemde mij angsten in, in tegenstelling tot andere wezens. Ik trok mijn ogen tot spleetjes en wilde direct vragen wat hij van mij wilde. Maar ik had vreemd genoeg het gevoel dat hij meer die pup wilde dan mij. Het klonk ook wel logisch dat hij die pup boven mij koos. Maar ik moest zo niet denken! Hij wilde die pup toch? Maar waarom? Wat zou dat wezen ermee doen dan en verder nog, wat had dat als gevolge voor Fanterria? Al die vragen en geen antwoord. Of.. het klonk als gebrom. Sprak het wezen nou? Ik probeerde iets naar voren te bewEgen om het beter te horen, maar schrok toen het gebrom het geluid bleek te zijn die Avani rennend maakte om de pup te grijpen. Verbaast keek ik naar beneden, waarna ik wist te glimlachen. Yatta! De pup was gered. Direct keek ik het wezen weer aan, of tja.. probeerde, want ik wist niet waar zijn ogen eigenlijk zaten. Maar weer vervolgde wat kabaal en toen ik weer richting Avani keek, zag ik hoe Avani aangevallen werd door een draak, maar deze van haar af kreeg. "Cool,"zei ik zachtjes. Vervolgens zag ik Avani's lippen bewegen, maar wat eruit kwam kon ik nauwelijks beschrijven. Tot nu toe kon ik maar een paar talen spreken en begrijpen, maar deze had ik niet eerder gehoord. Hmm.. Apart was het wel. Ineens zag ik dat het wezen zich beter liet zien en mij en Avani tegelijk aankeek, ongeacht de afstanden die we van elkaar stonden. Het was een... wolf? Geen normale, maar een gigantische! Net zo groot als Okami. Het was duidelijk een reu en sterk gebouwd ook. Op zijn kop droeg hij een soort masker-achtige voorwerp. Zijn vacht was paars, en bij zijn rug was deze felrood. Ook zaten dunne rode streepjes bij zijn poten. Het wezen zag er zeker raar uit, maar wat wilde hij met Okami? En toen viel alles op z'n plek. Dit was natuurlijk de duistere tegenpool van Okami! Okami was de zonnegodin en hij de manengod. En nu was de balans verstoord. "Avani, bescherm die pup!"zei ik tegen Avani zonder mij om te draaien, waarna ik recht in de wolvenogen van het wezen keek. Het wezen moest wel mensentaal kunnen begrijpen. Okami kon dat ook. ".. Waarom? dat snap ik, maar wat ga je er verder mee doen?"vroeg ik zo kalm mogelijk. Ik wilde mezelf neutraal opstellen en niet zoals een stereotype van een mens gedragen die paniekerig'waarom?' zal zitten schreeuwen. Nu nog wachten op een antwoord van het wezen.

Het wezen antwoordde niet, maar er volgde wel een reactie. Ik beet stevig op mijn onderlip, terwijl een naar gevoel in mijn onderbuik opkroop. Dit was slecht... Heel slecht. Avani en de rest moest nu vertrekken! De pup moest in veiligheid worden gebracht! Want nu sloeg het onheil toe. De manengod zou toeslaan. De ogen van de reu gloeiden op en hij leek wel naar mijn woorden geluisterd te hebben, maar geen reactie op te hebben. Grom, ik vertrouwde dit écht niet meer. Een spontane lach verliet de bek van de manengod, waarna hij mij fijnkneep met zijn poot, waardoor ik letterlijk moest happen naar lucht. Mijn gezicht werd bleekjes, terwijl ik nauwelijks adem kon krijgen. Stevig sloeg ik mijn handen tegen de poten, maar het werkte nauwelijks. Ik probeerde ook maar wat. Oké, dan dit. Moeizaam wist ik mijn betrouwbare zakmes uit mijn broekzak te peuteren en maakte enkele sneeën, terwijl alles waziger begon te woorden en mijn ogen licht traanden. Geen.. zuurstof! De reu lachte luider dan net, waarna hij mij losser vasthield, en ik haast in de palm van zijn poot hield. Lucht.. Als een hond hijgde ik om mijn longen weer met lucht te laten vullen, terwijl mijn zicht zich herstelde. Maar wacht! Ik krabbelde overeind, terwijl ik nog hijgde en keek hem strak met mijn ogen aan. "Wat nu?!"snauwde ik hem toe, terwijl ik mijn zakmes nog vast had. "Nu.... zeg ik dag dag... tegen jou!"zei de reu ineens. O wacht, bedoelde hij? Mijn ogen werden groot, toen de poot onder mij verdween en ik richting de grond viel. Ik wist dat het al vreemd was dat hij mij losser vasthield! Maareh.. Stilletjes keek ik hoopvol richting Avani. Zij kon mij redden, anders was ik er geweest. Mijn ogen werden nog iets groter. Whut? Het leek alsof ik weer in de grot zat met het ritueel. Zo hulpeloos en zwak! Een brommend geluid verliet mijn bek. Ik kon niet altijd op mijn vrienden rekenen. Ik vroeg te veel van ze, en ze hadden mij o zo vaak gered. Ik moest zelf voor mijn leven strijden, niet hen. Ik hakte de zakmes recht in een uitstekend stukje van de buitenkant van de grot, maar mijn val stopte niet direct. Met wat kracht probeerde ik de zakmes vast te laten haken, waardoor zelfs mijn knokkels wit werden. Uiteindelijk kwam ik tot stilstand en klom ik door middel van de zakmes omhoog door die telkens de wand weer in te hakken, totdat ik bij een platte, horizontale gedeelte kwam, dat net naast de kop van het wezen zat. "Ik ben Masaomi Kida, en jij mag Fanterria niks aandoen!" Ik keek het wezen rechtstreeks aan. Hij zou Fanterria ellende bezorgen, dat kon ik al weten. Zijn soortgenoten en hij was zelfs een God! Ts.. Het was nu mij tegen hem.

Ik nam de tijd om het gigantische beest een beetje beter te onderzoeken. Natuurlijk wist ik dat ik niet al te veel tijd had, maar het was genoeg om te weten hoe dit wezen er eigenlijk uit zag. Veel zei het wezen ook niet echt, dus ik zou vast en zeker niks belangrijks missen. Goed, dit beest. Het was een wolf-achtig beest. Hmm, was dit dan een beest uit Giville? Nee, dat kon niet. Het beest was ongeveer even groot als mij, als niet groter. Wolven van Giville kwamen niet eens tot mijn heup. Daarbij pasten zijn kleuren niet echt. De wolven uit Giville waren bruin, zwart of wit. Deze had wel een heel bizarre kleur. Een paarse vacht bedekte de gigantische wolf, met hier en daar wat rode accenten. Zijn rug was bijvoorbeeld compleet rood, evenals zijn ogen. Zo rond zijn enkels waren rode banden te zien. Ik wist niet wat dat aparte ding op zijn kop was. Wat was dat in Rocsnaam? Het leek wel de kop van een paarse wolf of beer, maar dan met twee hoorns. Ik hief mijn wenkbrauwen even op. Het was wel een bizar beest. Even richtte ik mijn blik op het jonge beest in mijn hand. Beide waren wolven, maar de pup was lichtgekleurd en de grote wolf voor mij donkergekleurd. Mijn eerdere link leek steeds meer te kloppen. Waarschijnlijk was dit werkelijk de maangod. Oei, dat verklaarde ook meteen zijn grootte en plotselinge aanwezigheid. Hij was hier omdat Okami zwakker was. Maar dat kon iets verschrikkelijks betekenen. Het kon betekenen dat het voor een hele lange tijd lichtloos zou zijn. Ik gromde nogmaals naar het gigantische beest. Hij moest Masaomi loslaten en wel nu! Anders zou ik echt zeer kwaad worden. Nee wacht, dat was ik al. Ik was in de agressieve zone beland, maar kon me nog inhouden. "Avani, bescherm die pup!" Ik snoof, waarna ik naar de rug van de blonde jongen keek. "Nee, ik ga haar opeten," antwoordde ik droogjes, maar met een sarcastische ondertoon. Natuurlijk zou ik hem beschermen, wat dacht hij wel niet? Mijn reactie zou vast en zeker verbaasde reacties opleveren, maar zo zat mijn soort in elkaar: als reuzen boos werden, duurde het wel een tijdje voordat ze weer normaal konden doen. Tot die tijd reageerden ze aangebrand en sarcastisch, tenzij ze door een bepaalde gebeurtenis weer boos werden. Ze konden mijn reactie ook niet echt kwalijk nemen, dit was een genetisch iets, wat ik dus niet zelf kon veranderen.

Mijn aandacht werd al snel weer naar de wolf getrokken doordat Masaomi iets zei. Wat nu weer? "Waarom? Dat snap ik, maar wat ga je er verder mee doen?" Wat? Waarmee? Waar had hij het in Rocsnaam over? Maar de reu gaf geen antwoord. Hij kneep de blonde jongen zo hard fijn, dat hij geen lucht kon krijgen. "He! Houd daarmee op," riep ik kwaad en waarschuwend, maar dit keer in het Mens. Al snel hield de reu hem losser vast. Maar dat was verdacht. Het kon niet zo zijn dat een simpele reus een god overhaalde om een mens niet te doden. "Nu.. Zeg ik dag dag.. Tegen jou!" Ik wist het! Al snel viel Masaomi, omdat de reu hem expres had laten vallen. Ik stapte naar voren om hem op te kunnen vangen. Maar Masaomi leek een eigen manier te hebben gevonden om de val te breken. Het puntige voorwerp dat hij al die tijd in zijn hand hield sloeg hij tegen de wand van de grot aan, dat vreemd genoeg zijn val brak. Ik had juist gehoord dat het een fabeltje was. Maar ja, dit was een 'fantasiewereld'. Hier was vrijwel alles mogelijk. Hij klom weer omhoog en vond een weg naar een uitsteeksel, dat zich naast de kop van de maangod bevond. "Ik ben Masaomi Kida, en jij mag Fanterria niks aandoen!" Dacht hij nou werkelijk dat dat iets zou uitmaken? Een mens, zo'n klein wezentje, kon een gigantische god heus niet op andere gedachten brengen. Maar aan de andere kant.. Niks zeggen maakte ons weer zwak. Daarom gromde ik nog een keer naar het wezen. Dit keer was mijn grom lager en dreigender. In mijzelf zat ik werkelijk te vechten om mijn verstand te kunnen behouden. Als ik dit niet deed, zou ik net zo erg zijn als alle andere reuzen. Maar helaas verloor ik het gevecht. Ik kreeg een andere blik in mijn ogen. Het was een extreem kwade blik, eentje die niet veel goeds voorspelde. Ik kon nooit winnen van een god. Maar op het moment kon me dat niks schelen. Mijn armen trilden lichtjes. Niet alleen van woede. Ik probeerde nog steeds mijzelf tegen te houden, al leek dat niet meer te lukken. Ik was niet zoals de draken met hun 'furie'. Ik kon alles nog prima onthouden en als ik wilde kon ik zelf uit mijn woede komen. Het ging alleen heel moeilijk. En wat ook nog hetzelfde was: ik was echt heel gevaarlijk in deze staat. Ik bleef de reu aankijken, terwijl ik mijzelf nog steeds probeerde tegen te houden. Zelf wilde ik ook niet vechten met een god, want ik wist dat ik dat niet zou overleven.

Toen ik een aantal passen opzij zette, kon ik door de andere lichtinval het wezen beter zien, en ik schrok toen ik het wezen volledig zag; het was een abnormaal grote wolf, met iets op zijn hoofd wat ik niet meteen kon plaatsen. De vacht van de wolf was paars, met een rode rug en rode strepen bij zijn poten. Ik huiverde bij het besef dat dit gigantische wezen de tegenpool van Okami was. Zij was de zongodin, terwijl het wezen voor mij de maangod was. Het was duidelijk waarom hij hier was; Okami was als pup natuurlijk zwakker dan normaal, en de balans was dus min of meer verstoord. "Avani, bescherm die pup!" hoorde ik Masaomi roepen, die nog steeds vastgehouden werd door het enorme wezen. "Nee, ik ga haar opeten," antwoordde de reuzin met een sarcastische ondertoon. Ik wist dat ze daar zelf niets aan kon doen, aangezien ik weleens had gehoord dat als reuzen kwaad zijn, ze tijd nodig hebben om weer tot zichzelf te komen. Ik merkte dat Masaomi zich weer tot de maangod had gewend. ".. Waarom? dat snap ik, maar wat ga je er verder mee doen?" vroeg hij op een kalme toon. Het wezen reageerde niet. Weer liep er een haast onzichtbare rilling over mijn rug, en ik had het gevoel dat dit niet goed was. Helemaal niet goed. Spontaan hoorde ik de wolf lachen, en de spieren in zijn poot begonnen te verstrakken, waardoor Masaomi bijna fijngeknepen werd. Hij hapte naar adem, en hij probeerde zijn tanden in de poot van de wolf te zetten, maar het hielp niet. De reu lachte nogmaals, nu harder, terwijl ik de blonde jongen wit zag wegtrekken. "He! Houd daarmee op," hoorde ik de stem van Avani roepen. De greep van het wezen werd wat losser, maar het zag er niet naar uit dat hij dat op verzoek van Avani deed. "Wat nu?!" snauwde Masaomi. "Nu.. Zeg ik dag dag.. Tegen jou!" Even sloeg de paniek me om het hart, waarna de angst plaatsmaakte voor ingehouden woede. De wolf liet Masaomi los, en ik rende in zijn richting – niet dat ik verwachtte dat ik hem meteen zou kunnen opvangen, maar wel dat ik zijn val zou kunnen breken, mocht dat nodig zijn aangezien ik merkte dat Avani dezelfde gedachte had. Plotseling zag ik iets schitteren in zijn hand, en herinnerde me het mes dat hij al bij zich had sinds hij op Fanterria was. Hij sloeg het mes in de wand van de buitenkant van de grot, en op een gegeven moment kwam hij met behulp van het mes op een plat, horizontaal stuk van de wand terecht dat vlak naast het hoofd van het wezen was. "Ik ben Masaomi Kida, en jij mag Fanterria niks aandoen!" riep hij. Waarschijnlijk zou het niet veel indruk gemaakt hebben op de wolf, maar het zou op zijn minst indruk moeten maken dat zo’n ‘klein’ wezen als Masaomi opdurft tegen een wezen dat vele malen groter en krachtiger is dan hijzelf. Bijna wilde ik mijn bijval roepen, maar ik hield me in. Schreeuwen zou op dit moment niets uitmaken, misschien zou het de toestand alleen maar verergeren.

Ik zag in mijn ooghoek een kleine verandering bij Avani dat op iets groots moest duiden. Haar blik was drastisch veranderd, van ge"kirriteerd naar een soort van 'fury'. Ik wist niet hoe ik die rage anders kon beschrijven, maar het betekende weinig goeds, dat was zeker. Avani was bovendien enorm sterk, omdat ze sowieso een reus was , maar met die 'fury'erbij werd ze nog krachtiger. Ongezien slikte ik- die nachtgod moest het niet opmerken, omdat het een teken van zwakte was- en richtte mijn aandacht spoedig weer op de nachtgod. Ik maakte me nog wel degelijk zorgen over Avani en die 'fury'die ze niet onder de controle leek te kunnen houden, maar dat kwam wel goed. Bij elk wezen werkte zoiets nders, en bij draken moest je hen bijvoorbeeld uitputten. Reuzen waren een ander verhaal en je kon ze vergelijken met wilde olifanten. Ze waren altijd rustig, kalm en vriendelijk, maar als ze kwaad werden bleef het wel een tijdje zo en waren ze enorm gevaarlijk. Ook vergaten olifanten nooit wat, maar vergaven wel snel. Over dat laatste twijfelde ik bij reuzen. Dat baarde mij ook zorgen. Zou ze na dit alles bijvoorbeeld Okami kunnen vergeven? Oja, Okami! Die had Avani nog bij haar! Okami moest écht uitkijken. Maar goed, ik vestigde mijn aandacht volledig op de nachtgod. Avani, ik en Ilva konden hem wel aan, toch? We hadden inmiddels als best veel beleefd, al wist ik er maar 1 klein deel ervan. Ik was 1 jaar op reis geweest en had ze daarbij niet gezien, maar dat betekende dat we dan nog sterker waren dan ik dacht! Want ik wist 1 ding; dit konden we niet oplossen door middel van daden.

Ineens werd het hele gebied donker als de nacht, en gaf Okami zwakjes wat licht af. Huh? Wat gebeurde er nou? Niet begrijpend keek ik naar de maangod, waarna ik luid snoof. Natuurlijk, de balans was verstoord en.. ja, ik wist zijn doel! Okami stond voor licht en dag, en hij voor duisternis en nacht. Okami was nu zwak en hij sterker en wanneer hij Okami doodde was de nacht en licht voor altijd verdwenen van Fanterria! Ik balde mijn vuisten, en propte mijn zakmes weer in mij broekzak. Dit werd een lange strijd! Maar nogmaals lachte de god luid, zonder een reden die ik meteen kon bedenken. "Denk je écht dat je mij aan kan, klein blond onderdeurtje? Of ben je zo blond?" Hé! Zo'n stomme opmerking, daar kon ik niet tegen. Hij had het in mijn taal gezegd, verrasend genoeg, maar het was ook tegen mij bedoeld. Maar waarom gaf hij mij zelfs aandacht als ik zo 'zwak'was en blond? "Nee.."antwoordde ik, waarna de god raar op keek,"Wij samen wel," De nachtgod trok zijn ogen tot spleetjes, waarna er allemaal donkerkleurige draken boven hem verschenen die recht richting ons schoten. Nee, hea! Afleidingsmanouvre. De paarskleurige draken dreigden mij te grijpen met hun enorme voorpoten en bekken, maar op tijd had ik mijn mini-zwaard gegrepen en door hun beschubde huid gestoken. Hé! De huiden van de draken om mij vervaagden, maar enkele deden vlug een tweede aanval. Slim. "Illusie's en échte er tussen,"Zei ik tegen mezelf, maar wel luid genoeg dat de anderen het konden horen. Dit hield mij bezig, maar ik moest die god eens wat laten zien, of.. Een enorme vleugel kwam bijna tegen mij aan, waarna ik een sprong maakte en op de vleugel terecht kwam en me vestigde op e draak. Het was een échte. Stevig en hard trok ik aan de vleugelspieren, waardoor ik de koers van de draak zelf kon bepalen en mij richting de god voerde. Net voor de god sprong ik eraf en landde op zijn bek met een grijns. "Blond? Ja. Dom? Misschien,"zei ik ter verwijzing van zijn eerdere opmerking, waarna de god geïrriteerd mij weg probeerde te halen, door met zijn enorme voorpoot over zijn bek te glijden. Daar had ik ook iets op. Voordat 1 van zijn enorme klauwen mij bereikte, schoot ik opzij en rende richting zijn snuit; het gevoeligste deel van een wolfachtige en stak regelmatig mijn mini-zwaard erin. Geïrriteerd gromde de nachtgod. Tja, ik was blond.

Het hele gebied rondom mij werd opeens zo donker als de nacht. Niet dat de duisternis mij angst aanjaagde, maar het was zeker wel iets wat opviel. Wat ook opviel, was dat alle draken in de grot een beetje angstig achteruit deinsden. Waarom waren ze bang voor de nachtgod, maar niet voor de zongodin? Oh ja. De zongodin. Ik richtte mijn blik naar mijn hand, waar de kleine pup veilig in lag. Voor zover ze veilig kon zijn bij een boze reus. Ze gaf opeens een beetje licht. Door het licht werden alle schrammen op die ene hand zichtbaar. Wat was dit? Waarom gaf ze opeens licht? Ik drukte de pup iets steviger tegen mij aan, terwijl ik nog steeds vocht om mijzelf te beheersen. Als ik daar in faalde was ik in staat om - per ongeluk - deze pup te doden. "Denk je écht dat je mij aan kan, klein blond onderdeurtje? Of ben je zo blond?" Hé! Niet alleen Masaomi moest zich beledigd voelen door deze opmerking. Haast iedereen van het groepje was blond. Alleen Okami was wit. Ik keek hem geirriteerd aan. Wat had haarkleur hier nou mee te maken? Kracht en intelligentie waren nu belangrijk. "Nee," antwoordde Masaomi op de vraag of hij de god aankon. Wel raar antwoord, want iedereen zou 'ja' zeggen, maar ik wist wel dat hij iets zou toevoegen aan dit antwoord. De god keek raar op. "Wij samen wel," ging Masaomi verder. Omdat ik nog steeds boos was kon ik niet glimlachen, anders had ik dat zeker gedaan. Boven de kop van de draak verschenen allerlei donkerkleurige draken, zo donker als de nacht. Hmm. Met een hand bezet was het best moeilijk om de draken aan te vallen. Gelukkig waren ze niet zo groot als de god. Ze waren zelfs iets kleiner dan mij. Perfect. Een van de draken vloog op mij af, omdat ik Okami bij me had. Ik zette me schrap om hem flink aan te vallen. Maar net toen ik met een grote zwaai van mijn arm hem wilde raken, verdween de draak lichtjes en ging hij dwars door mij heen. En toen pas hoorde ik de zinnen van Masaomi. "Illusies en échte er tussen," zei hij. Dit was dus een illusie. Ik richtte mijn blik op de gigantische wolf. Jij vuile.. Slim bedacht, maar dat zwakte mij echt niet af. Ik vond het eigenlijk juist jammer dat ik de maangod niet te lijf kon gaan. Zo hadden we meteen de boosdoener te pakken en gingen de draken ook weg. Daarbij had Okami dan meer de kans om aan te sterken. Ik had geen zin in eeuwige lichtloosheid.

Ik kon niet al te lang mijn aandacht op de maangod richten. Er kwam nog een andere draak aan en deze was vast en zeker een echte draak. Weer ging ik in dezelfde houding staan. De draak vloog tegen mij op, met als bedoeling om mij omver te duwen. Dat lukte hem niet helemaal, al schoof ik wel een stuk naar achteren. Toen ik bijna tegen Ilva aan zou botsen ging ik een stukje opzij, maar toen viel ik wel om. De draak beet hard in mijn arm, juist de arm waarmee ik Okami tegen me aan drukte. Ik schreeuwde het uit, maar liet de pup niet los. Sterker nog, ik betrapte mijzelf op het fijnknijpen van Okami. Voordat het te laat zou zijn, ontspande ik mijn hand en balde ik mijn andere hand tot een vuist. Slimme draak, maar niet slim genoeg. Vanaf hier kon ik hem makkelijk aanvallen. De gebalde vuist sloeg ik hard tegen de snuit van de draak aan, die mij hierdoor even moest loslaten. Die kans gebruikte ik door mijn arm terug te trekken. Heel even kon ik naar mijn arm kijken. Er zaten enorme afdrukken in mijn arm die ook nog eens hevig bloedden, maar Roczijdank was mijn arm niet gebroken. Met mijn vrije hand greep ik vervolgens naar de keel van de draak, die ik met al mijn kracht op de grond drukte. Ik probeerde hem op de grond te houden door een onderbeen op zijn buik te leggen. De draak stribbelde natuurlijk hevig tegen, maar dat maakte niks uit, want zometeen zou hij helemaal niet meer kunnen bewegen. En al snel kreeg ik gelijk. In zijn keel voelde ik geen gebonk meer. Voorzichtig stapte ik van de dode draak af, waarna mijn blik weer anders werd. Iets rustiger. Misschien had ik dit juist even nodig, moest ik me even afreageren. Ik wist het niet. Ik kwam niet vaak in deze staat terecht. "Blond? Ja. Dom? Misschien," hoorde ik. Ik richtte mijn blik op Masaomi, wie zojuist deze woorden had uitgesproken. Hij viel de maangod aan door deze in zijn neus te steken. Maar niet lang daarna viel ik met een dreun op de grond. Een andere draak viel mij aan, zonder dat ik echt goed had opgelet. Kwaad gromde ik naar het beest, terwijl mijn blik weer veranderde naar die kwade blik. Ik probeerde de draak met een trap van mij af te krijgen, maar dat mislukte. Ik snoof, terwijl ik Okami een beetje dichter tegen mij aan drukte en intussen de draak een aantal meppen verkocht, in de hoop dat hij ooit van mij af zou gaan.

Plotseling werd alles om me heen donker, alsof het ineens midden in de nacht was. Ik zag hoe Okami zwak wat licht gaf, hoewel het niet veel meer leek dan een klein lichtje in een enorme duisternis. Even dwaalde mijn blik af naar Avani, die de pup zo voorzichtig mogelijk vast probeerde te houden. Als ze haar maar niet liet vallen, of dood zou knijpen… Nee, daar mocht ik nu niet aan denken, ik moest de reuzin vertrouwen. "Denk je écht dat je mij aan kan, klein blond onderdeurtje? Of ben je zo blond?" hoorde ik de stem van de wolf zeggen. Weer werd ik kwader. Het was niet alleen Masaomi die hij met ‘blond’ beledigde, maar ook mij en Avani. Je haarkleur had écht niets te maken met je kracht of kennis. "Nee.." antwoordde Masaomi. De wolf leek verbaasd te zijn over het antwoord, en ikzelf ergens ook wel, aangezien de meesten ‘ja’ geantwoord zouden hebben. Maar Masaomi kennende, voegde hij er nog wat aan toe. "Wij samen wel," vervolgde hij. Een wat meer vastberaden blik verscheen op mijn gezicht, en mijn mondhoeken wezen wat omhoog. Ik had het gevoel dat we hem aankonden, met z’n allen. Het enorme wezen kneep zijn ogen tot spleetjes, waarna er donker gekleurde draken verschenen die recht op ons afkwamen. Masaomi had zijn mini-zwaard tevoorschijn gehaald en doorboorde de huid van één van de draken, die vrijwel meteen vervaagde. "Illusie's en échte er tussen," Hij haalde me de woorden uit de mond. Ik liet mijn boog van mijn schouder glijden en greep naar één van mijn pijlen. Zo zou ik de echte draken van de anderen kunnen onderscheiden. Ik schoot een pijl af op een draak die recht naar mij toe vloog. Toen de pijl hem raakte, vervaagde hij. Snel pakte ik de pijl die op de grond terecht was gekomen, en ik keek om me heen naar nog meer aanvallers.

Er vloog nog een draak op me af, en ik vermoedde dat dit wél een echte was. Snel spande ik mijn boog en schoot een pijl in de richting van het beest. De pijl kwam in een voorpoot terecht, en de draak brulde kwaad. Ik greep naar een nieuwe pijl en spande ook deze. De draak was ondertussen geland en kwam dreigend op me af. Hij was wat afgeremd door zijn gewonde poot, dus ik had net wat meer tijd om goed te richten. Toen ik de pees van de boog losliet, schoot de pijl recht in de keel van de draak, die in elkaar zakte. Hij maakte een soort gorgelend geluid, dat plotseling ophield. De draak was dood. Ik keek even op en zag dat Masaomi op de één of andere manier op de bek van de nachtgod was geland. "Blond? Ja. Dom? Misschien," zei hij als een soort laat antwoord op wat de wolf eerder had gezegd. De wolf probeerde hem met zijn poot weg te geven, maar Masaomi rende richting zijn snuit en stak er regelmatig het mini-zwaard in. Even wreef ik zelf over die plek, alsof er een vlieg zat, puur omdat ik me het gevoel kon voorstellen en haast onbewust. Verschrikt draaide ik me om toen ik een doffe dreun hoorde. Avani lag op de grond, en werd aangevallen door een andere draak. Ze probeerde met een trap de draak van zich af te krijgen, maar dat mislukte. Ze verkocht de draak een aantal meppen, maar ik wist niet of dat het wezen werkelijk weg zou krijgen. Haast uit mezelf spande ik mijn boog weer, maar ik twijfelde; ik wilde niet het risico lopen om Avani te raken.

De blikken van de draken waren op mij gericht. Ongelovig zaten ze te kijken naar het schouwspel, waarbij een reus, een blonde mens en een weerwolf betrokken waren. Veel vragen kwamen zeker in hem op; hoe kon een blonde mens bevriend met hen zijn? Waarom dacht hij de nachtgod aan te kunnen? Wat waren die andere draken? Ik wilde persoonlijk graag deze voor hen beantwoorden, zodat ze de situatie begrepen en niet vragend en verbaast naar mij keken. Wie weet was er een kans dat ze ons zouden helpen. Die kans was klein, maar hulp werd gewaardeerd. Ik was een mens en zwak, tegenover de nachtgod. Zo ver wist ik het nog uit te houden, mede door de brein en vindingrijkheid die de mensen hadden. Ik hees me overeind en strekte mijn rug. Nu moest ik op mijn roekeloosheid vertrouwen om mij uit deze situatie te redden. "Stom onderdeurtje!"siste de nachtgod, waarbij hij zijn ogen tot spleetjes trok. Een brede, plagerige glimlach liet ik zien. Ik wist al wat ik kon doen om een kans te maken; hem woedend maken. "Misschien kan ik je zelf wel aan. Mij tegen jou!"gericht hield ik de mini-zwaard voor mij. Ik meende niet wat ik zei, maar het hoorde bij mijn plan. De ogen van het wezen werden felrood, waarna hij een luide brul slaakte, waardoor ik bijna mijn evenwicht op zijn gigantische bek verloor. Die glimlach bleef wel nog op mijn gezicht staan. "Kom maar op!" zei ik, waarna ik mijn tong naar hem uitstak. Kinderachtig, maar het lokte hem uit en dat was de bedoeling. De ogen van de nachtgod stonden furieus en ik was blij dat ik zijn gedachten niet kon horen; die zaten zeker vol scheldwoorden. De enorme poot van het wezen schoot weer langs zijn bek en nu kon ik nauwelijks ontsnappen, en dat hoorde ook bij mijn plan. Ik wachtte eerst tot zijn klauwen mij bijna raakten en zette mij toen af en sprong richting de wand van de grot en hakte mijn mini-zwaard erin. Nu probeerde ik nauwelijks mijn val te remmen, ik moest zo dicht bij de grond vastzitten. Het wezen zag wel mijn ontsnappingstechniek en sloeg stevig zijn poot tegen de wand van de muur, maar te laat! Weer tak ik mijn tong uit, waarna ik mijn zwaardje terugtrok en zachtjes wist te landen op de grond. Stomme.. nachtgod. "Je bent geliefd, nachtgod!"zei ik met een grijns, waarna ik met mijn neus richting een enorme groep draken wees. Een deel van de grot zat in stukken en enkele familieleden en vrienden van de wezens daar waren gewond geraakt. Dit kon je toch minstens verwachten? Een enorme groep wezens-vooral draken- begonnen de nachtgod op diverse plekken aan te vallen. Fase 1, check.

Nu kwam de volgende fase. De wezens hadden hun aandacht op de nachtgod gevestigd en lieten Avani, mij en Ilva met rust. Maar wacht! Die paarse draken! Vlug keek ik richting Avani die belemmerd werd door een draak en toen naar Ilva die klaar stond de draak aan te vallen. Het moest maar, een wezen doden. Voor deze ene keer, buiten de manticore's. Luid zuchtte ik, waarna ik richting de nachtgod keek die bezig was om de aanvallen van de wezens te stoppen. Ik had nu iets anders aan mijn hoofd. Ik trok mijn ogen tot bruine spleetjes, waarna ik een stukje van het enorme wolfachtige wezen begon te rennen, alsof ik aan het vluchten was. In tegenstelling tot de andere wezens, merkte de nachtgod dat wel op en bewoog hij zich richting mij, terwijl ik steeds een stukje verder rende. Dit lukte! De nachtgod begon steeds meer en meer af te dwalen van mijn vrienden. Toen we ver genoeg waren afgedwaald , stopte ik met rennen en keek het wezen direct aan. Zijn ogen zaten vol woede, maar lichamelijk was hij er slecht aan toe. De wezens vielen hem nog van alle kanten aan, en toch wist hij zich te verplaatsen? Vreemd. En die paarse draken? Toen ik terugkeek waren die verdwenen. Toen snapte ik het. Die nachtgod raakte uitgeput en het maken van die draken kostte energie, maar was hij al uitgeput toen hij hier kwam dan? Echte draken maken was moeilijker dan neppe, en ik had veel fakers gezien. Dit was behoorlijk vreemd. Was het wel slim wat ik aan het doen was? Ik balde mijn vuisten. Nee. "HEY!"Riep ik luid, en de wezens keken eventjes op, waarna ze mij kort aankeken en toen recht naar mij toe schoten. "Stop! Dit is niet goed,"zei ik luid, maar de wezens naderden mij enkel. Dit was verkeerd, helemaal! Een draak schoot onverwacht over mij en greep mijn gevoelige arm en drukte er lichtjes op, totdat een enorme gele poot de draak wegduwde. Huh? Het was de griffioen! De griffioen bewoog zijn bek en zei wat, waardoor de wezens kalmeerde, en de nachtgod ook. He'? Niet begrijpend had ik het wezen aangekeken die naar mij knikte en zijn snavel langs mijn kop wreef. Ik had hem lang niet gezien. De wezens zag ik ineens de plek verlaten en de nachtgod verkleinde zijn grootte en liet een zucht horen. Wat had mijn Griffioen verteld?

De draak was zeker niet van plan om mij zomaar met rust te laten. Het beest drukte met een van zijn voorpoten op mijn borst en met zijn andere voorpoot op mijn buik. Daarna zette hij gewicht op beide voorpoten, zodat hij zeker wist dat ik niet zou kunnen ontsnappen. Het was niet eens gewoon zwaar. Nee, het deed pijn, omdat de draak zo veel woog. De draak vond het blijkbaar niet genoeg en besloot nog eens een schepje bovenop te doen. Hij sloeg zijn klauwen in mijn borst en buik. Deze pijn.. Het was werkelijk niet normaal meer. Als reactie begon ik luid te schreeuwen. Niet alleen luid voor Masaomi en Ilva. Nee, ook luid voor mijn doen. Ik stond er even niet bij stil dat mijn kreten misschien te luid en zelfs pijnlijk voor deze twee konden zijn. Maar ik voelde zelf ook pijn. Ik kon mijzelf inhouden om niet onnodig te bewegen, want dat zou de situatie alleen maar verergeren. Met mijn vrije hand gaf ik een stoot tegen de snuit van de draak, wat altijd wel een van de wat gevoeligere plekjes was. De draak bracht zijn poten naar zijn snuit, wat betekende dat hij mij losliet. Ik stond op. Niet alleen mijn armen trilden. Nu ook mijn hele lichaam. Hier en daar had ik wonden zitten die van de draken waren, maar de meeste waren niet te zien onder mijn kleding. Mijn blik was strak op de draak gericht. Nu kon hij het krijgen. "Jij," klonk mijn kwade stem met een trilling, omdat ik zo kwaad was. Achter de draak was een leegte. Misschien kon ik hem in die leegte duwen. Ik stapte op het beest af en greep naar zijn vleugel. Met beide handen - Okami was alsnog veilig - greep ik naar zijn vleugel, waarna ik het belangrijkste bot doormidden brak door mijn beide handen omlaag en naar elkaar toe te bewegen, alsof ik een stukje metaal aan het buigen was. Het krakende geluid was duidelijk te horen. Haast verlamd van de pijn bleef de draak naar zijn gebroken vleugel kijken, terwijl ik zijn andere vleugel op dezelfde manier brak. Vervolgens greep ik hem met beide handen bij zijn nek en sleepte ik het beest van de richel af. Omdat hij niet kon vliegen was hij zeker ten dode opgeschreven. Ik keek hem na, met diezelfde ijzige blik in mijn ogen. Het leek alsof het mij helemaal niks deed. Momenteel was dat ook zo, maar later zou ik me dit herinneren met walg. Walg van mijzelf. Hoe kon ik dat nou doen? Hoe kon ik zomaar een draak doden? Zo'n type was ik immers niet.

Maar nu was niet het goede moment om de draak na te kijken. Ik keek om, richting Masaomi en de wolf. In mijn ooghoek zag ik ook nog Ilva iets met een boog doen. Wat wilde ze doen? Ach, het zou ook wel. Ik zag dat Masaomi op een bepaalde manier zijn weg naar beneden had gevonden en dat de maangod zijn enorme poot tegen de wand van de grot aan sloeg. Hierdoor ging de grot wel stuk, natuurlijk. Opeens zag ik Masaomi wegrennen en ik kon me nog net inhouden om zelf niet achter hem aan te rennen. Ik keek dus enkel toe naar hoe de grote wolf achter de blonde jongen aan liep. De gigantische wolf werd echter continu aangevallen door verschillende wezens. Ik grijnsde even. Ja, dat kon ik doen nu ik al iets gekalmeerd was. Ik hield me tegen om de maangod niet aan te vallen. Dat was niet goed voor mijn innerlijke rust. Wat ik nu nodig had, was een rustige omgeving. Maar die kon ik niet zo snel vinden. En daarbij, de groep verlaten om zelf tot rust te komen kwam ook naar over. Daarom bleef ik staan, niet zeker wetend wat ik nu moest doen. Ik had immers geen teken gekregen over dat ik mee moest gaan, maar was het wel zo verstandig om hier te blijven? Ik merkte te laat een draak op, die recht op mij af vloog en met een grote vaart tegen mij op botste. Ik vloog naar achteren en kwam met een harde klap tegen de stenen muur van de grot terecht. Mijn hoofd viel ook redelijk hard tegen de muur op. Ik stond niet meer op. Ik kon niet meer opstaan. Ik zakte juist als een zak aardappelen in elkaar. Door de hevige klap die ik zo plotseling kreeg, was ik buiten bewustzijn geraakt en nauwelijks meer tot actie toe in staat. De hand waar Okami in lag, was nu open, maar alsnog was ze wel redelijk veilig. Zo'n grote afstand tussen mijn hand en mijn lichaam was het immers niet. Maar net toen de draak een klap wilde uitdelen, verdween hij. Ik wist natuurlijk niet waar dat mee te maken had, omdat ik bewusteloos in de grot lag, maar het had te maken met de maangod. Hij was waarschijnlijk te sterk verzwakt om de draken nog te onderhouden. Ik lag veilig in de grot, vanuit de plek waar Masaomi stond was ik niet te zien. Maar toch was het wel duidelijk dat er iets mis was. Ten eerste had ik helemaal geen goede reden om de grot in te gaan. Daarbij maakte ik geen geluid. Nee, er was echt iets mis. Stilletjes bleef ik in de grot liggen, niet in staat om zelfs de kleinste bewegingen te maken.

De draak die Avani aanviel hield haar met zijn voorpoten tegen de grond gedrukt, zodat er nauwelijks een mogelijkheid zou zijn om te ontsnappen. Toen de draak zijn klauwen diep in haar huid plantte en ik net van plan was om mijn pijl af te schieten, begon de reuzin de schreeuwen van de pijn waardoor ik de pijl niet meer kon afvuren en ik wat achteruit deinsde. Ik kon helemaal niet tegen zulke harde geluiden, aangezien ik normaal bijna elk geluidje kon oppikken. Als vanzelf lagen mijn oren plat naar achter en kneep ik mijn ogen dicht, tot het geschreeuw afgelopen was. Toen ik mijn ogen opende, zag ik hoe Avani de draak een harde stomp gaf tegen zijn snuit, waarop de draak haar losliet en over zijn pijnlijke snuit wreef. "Jij," hoorde ik de reuzin zeggen. Ze greep naar een vleugel en brak die in één beweging, en deed dat even later ook met een andere. Even slikte ik. Ik had eigenlijk nooit durven beseffen dat ze tot zoiets in staat kon zijn. Ze greep hem bij zijn nek en sleepte het dier van de richel af. Ze keek de draak na alsof het haar helemaal niks deed. Weer slikte ik, toen ik me erop betrapte dat ik iets van medelijden voelde voor de draak. Altijd als ik op jacht was, schoot ik recht in het hart of de keel van het dier waardoor het op slag dood was, en zo niet schoot ik vaak snel nog een pijl. Dat deze draak alsnog heeft geleden, maakte me even stil. Even schudde ik mijn hoofd om weer helder te worden en ik concentreerde me weer op wat er voor de rest om me heen gebeurde.

"Stom onderdeurtje!" siste het enorme, wolfachtige wezen. "Misschien kan ik je zelf wel aan. Mij tegen jou!" hoorde ik Masaomi roepen. Ongelovig staarde ik naar boven. Dat kon hij toch niet menen, hè? Toen mijn blik even naar de draken gleed, die daar stonden alsof ze door stomheid geslagen waren, drong het geleidelijk tot me door wat Masaomi’s plan was. Het was riskant, maar er was een kans van slagen. De ogen van de maangod werden felrood, waarna hij luid brulde. "Kom maar op!" zei de blonde jongen om het enorme wezen uit te lokken. Hij tilde zijn voorpoot weer op om van Masaomi af te komen, waarna hij naar de wand sprong en zijn zwaard erin stak. "Je bent geliefd, nachtgod!" zei hij. De wezens die de hele tijd verward naar het schouwspel hadden gekeken, begonnen de enorme wolf aan te vallen. Masaomi rende een stukje weg van de nachtgod, die het merkte en zijn richting uitging, en zich daardoor steeds verder van mij en Avani verwijderde. Plotseling hoorde ik achter me een grote klap, en ik draaide me om. Ze was door een draak tegen de rotswand aangeduwd en in elkaar gezakt door de klap. Toen de draak weer een aanval wilde uitvoeren, verdween hij. Ik wilde net naar de bewusteloze reuzin lopen, toen ik vanuit de grotingang het geluid van vleugels hoorde, maar die toch anders waren dan die van een draak. Weer draaide ik me om en zag een griffioen naar binnen vliegen. Vrijwel meteen herkende ik hem; het was Masaomi’s griffioen. Het wezen zei wat tegen de draken en de nachtgod, waardoor ze allemaal wat rustiger werden, en de nachtgod verkleinde zichzelf. Even was ik verbaasd, maar ik wist dat het nu belangrijker was om bij de bewusteloze Avani te blijven, die nog steeds de pup in haar hand had. Ik liep naar de hand waar de witte pup in zat, in de hoop dat ze nog oké was. Ik zag het witte lichaampje bewegen, dus ze zou wel in orde zijn. Ik keek op naar Avani, en een seconde vreesde ik dat ze niet meer leefde, maar gelukkig zag ik haar borstkas licht reizen en dalen.

Ik werd beschermd door mijn goede oude vriend, maar voor de rest begreep niks meer van de situatie. De enorme, wolfachtige wezen had zich verkleind tot een redelijke grootte, terwijl de andere wezens zich terugtrokken en de plek verlieten. Wat had de griffioen nou gezegd, waardoor ze stopten? Was het iets als'verdwijn! Anders krijg je met mij te maken!'? Direct schoof ik die mogelijkheid weg, terwijl ik knikte naar de griffioen. Sommige draken waren groter dan de griffioen en waarschijnlijk ook sterker en zouden zeker niet afdwalen, wanneer hij hen uitdaagde. Wat dan? Ik zag hoe de griffioen zijn kop naar mij toe bewoog en de verbazing van mijn gezicht aflas en probeerde mijn vragen te beantwoorden, maar het simpelweg niet kon. Hij kon niet de taal van de Mensen. Hoe kon ik er dan achter komen? Mijn blik schoof naar het wolfachtige wezen.Ja, aan hem moest ik het vragen. Hij kon wel mijn taal! Maar het was dom om direct te vragen wat hij eerder zei. Weer toonde ik een verbaasde blik tegenover het wolfachtige wezen die deze opmerkte en antwoord begon te geven. De nachtgod leek wel te twijfelen over zijn woorden, waardoor het er haast stotterend werd uitgesproken. "Ik citeer letterlijk... ' Stop met strijden, want vechten lost niks op zeker tegenover een mens en waarom vallen jullie iemand aan die jullie probeert te beschermen, ondanks het verschil en de band tussen mensen en wezens,' Die woorden hadden ons geraakt," Het duurde even, voordat ik iets wist uit te brengen. Ik werd hier letterlijk stil van. Ik draaide me richting de griffioen en liet een glimlach zien. "Ik. Bedank.Jou!"zei ik, ter verwijzing dat de griffioen maar een beetje Mens kon verstaan, waarna de snavel van het wezen mij naar voren duwde. Verbaasd keek ik om, richting de griffioen die vriendelijk naar mij knikte. Ik wist wat mij te wachten stond en draaide me daarna richting het wolfachtige wezen.

Zijn ogen stonden zelfverzekerd op mij gericht. "Om de balans te verstoren, moet ik ook tot zo'n status worden gebracht,"Ik knikte kort. Dan zouden ze even krachtig zijn, maar hoe deed je dat dan? Okami was wegens de portaal klein geworden. En.. wacht, de nachtgod was ook verkleind! Ik wist zijn zwakte! Zijn zelfverzekerdheid bepaalde zijn grootte, zeker nadat de griffioen hem tegensprak. "Maar... ,"Ik slikte kort. Hoezo 'maar'? Maar ik zag de blik in zijn ogen veranderen. Of het op iets goeds duidde wist ik niet., maar leek zijn blik net niet zelfverzekerder dan nu? Alsof hij dacht via vechten iets op te lossen. Hij had dus enkel naar de toon van hem geluisterd en niet naar de inhoud! Ik had nu zo'n zin om hem een mep te geven, maar ik kon het niet. Die nachtgod zou er enkel zelfverzekerder van worden, dus bleef ik hem kalmpjes aankijken waarna er een klein grijnsje op mijn gezicht verscheen. Toen hij stopte met praten.. had hij dan ontdekt dat ik zijn zwakte al wist? Zo niet, dan zag hij het nu. De verbazing nam de nachtgod haast over, waarna mijn grijns nog groter werd. De nachtgod deinsde achteruit en zijn taart verlaagde qua hoogte, terwijl zijn lichaam steeds meer begon te verkleinen na elke stap die ik richting hem verzette. Uiteindelijk stond er geen enorme, wolfachtige wezen voor mij, maar een jonge nachtgod pup. Kalmpjes greep ik de pup en aaide deze over zijn bol, waarna ik knikte naar de griffioen. "Ik.Bedank.Jou. Weer," de griffioen leek haast te glimlachen, waarna hij knikte en zijn vleugels wapperde om weg te vliegen. Spoedig vloog hij weg, waarna ik richting Avani en Ilva keek die kleine stippen waren geworden. Oké, nu was het tijd om naar hen toe te gaan.

Ik rende zo snel als ik kon, richting de grot en mijn vrienden die daar nog zaten. Al die tijd wist ik nauwelijks wat er met hen inmiddels was gebeurd en of ze nog heel waren en niet ernstig gewond. Stevig klemde ik de pup tegen mij aan, terwijl ik mijn snelheid iets vergrootte, ondanks mijn zwaar vermoeide benen. Het was wel een stukje rennen, helaas. Ik wilde ze zo snel mogelijk zien en als het moest, helpen. Wacht een even. Ik moest de griffioen nog een bedankje geven! Dat was onze deal. Hij hielp mij als ik hem hielp. Ik remde iets af, maar rende nog stug door en probeerde een gele schim in het luchtruim te vinden, maar ik vond niks. Geen teken van een vogelachtig wezen. En inmiddels was ik ook niet veel verder gekomen. Ineens pakte een wezen mijn schouders en prikten iets tegen mijn jas aan die onder het vuil zat. Verbijsterd keek ik omhoog, terwijl het wezen mij sneller naar mijn vrienden toebracht. Het was.. de griffioen! Ik glimlachte breed. De griffioen keek strikt naar voren, zonder mij aandacht te geven. Wie weet, was dat zijn manier om mij te helpen. Ik wreef met mijn hand over zijn poten, alsof ik hem aaide en heel kort, zag ik weer een glimlach verschijnen bij de griffioen. Net voor Avani en Ilva liet hij me los en slaakte hij een kreet, voordat hij verdween in het luchtruim. Met twinkelende ogen keek ik hem kort aan, waarna ik bezorgd naar de niet bewegende Avani keek. De pup was nog veilig.. De Okami pup en ook de nachtgod pup die ik vasthield. Avani leek wel nog te leven. "Het is oké nu,"zei ik zachtjes, terwijl ik de Okami pup greep en deze tegelijk met de nachtgod pup vasthield. "Weet jij iets voor bewusteloosheid?"vroeg ik aan Ilva. Het kwam écht goed.