Okami's Meeting [Event]

Een lange tijd hoorde ik niks, zag ik niks, voelde ik niks. Ik was compleet weg van Fanterria. Het leek alsof de maangod had gewonnen, want het was complete lichtloosheid rondom mij. Gelukkig bleef ik in werkelijkheid niet al te lang bewusteloos. Ik had wel een hersenschudding opgelopen, met alle gevolgen van dien. Een hersenschudding zorgde voor heel wat fijne symptomen. Zo kon je hoofdpijn krijgen, maar ook misselijkheid en lichte geheugenverlies. Geweldig. En dat allemaal door die ene draak, die achteraf niet eens bestond. Vaagjes hoorde ik wat geluiden, maar kon ze niet plaatsen. Ik trok even met mijn vingers, waarna ik moeilijk kreunde en voorzichtig mijn ogen opende. Ik kneep ze echter snel weer dicht toen ik een hevige hoofdpijn voelde. Ik greep met beide handen naar mijn hoofd en slaakte een zacht kreetje, maar mijn hele lichaam deed ook pijn. Niet zo slim dus om mijn armen te bewegen. Het was een groot wonder dat ik niks gebroken had, maar wel ernstige verwondingen had. En nu ook nog een hersenschudding. Joepie. Voorzichtig ging ik zitten, nog steeds met gesloten ogen en met mijn handen bij mijn hoofd. Ik opende mijn ogen, maar schrok van wat ik zag. De hele grot.. Het draaide! Paniek sloeg toe bij mij. Wat was dit in Rocsnaam? Ik keek omlaag, waar ik een paar figuren zag. Door mijn duizeligheid kon ik echter niet goed plaatsen wie wie was. En dan zag ik ze ook nog wazig. Ik sloot mijn ogen weer en schudde mijn hoofd, waarna ik mijn ogen weer opende en het groepje recht aankeek. "Wat," begon ik zachtjes, maar een steek in mijn hoofd weerhield mij van spreken. Ik kreunde weer. "Wat is er gebeurd? En.." Het laatste wat ik me nog kon herinneren was dat Masaomi in vuur en vlam stond. Ik bekeek hem wat beter. Nu was hij niet in een vuurbal veranderd. Wat was er aan de hand? Ik liet mijn blik over de grot glijden, waarna ik hun weer aankeek. "Waar zijn we eigenlijk?" Die vraag kon misschien wat verbazing of zelfs paniek oproepen. Ik raakte lichtjes gefrustreerd van dit alles. Ik besefte mij dat zich een hele gebeurtenis had afgespeeld, waar ik me dus niks van kon herinneren. Ik slikte. "Waarom kan ik me niks herinneren?" Die vraag klonk al iets wanhopiger. Het was duidelijk te merken dat ik lichtjes in paniek raakte omdat ik me niks kon herinneren. Het was natuurlijk nooit leuk, geheugenverlies, maar het maakte je vooral gek als je je besefte dat er iets was gebeurd, maar het simpelweg niet in je geheugen zat.

Mijn blik viel op de twee pups. Wie waren zij nou weer? Ze hadden wel tekeningen op hun vacht die mij heel bekend voorkwamen, maar voor de rest kende ik deze pups niet, voor zover ik wist. Ze leken wel heel veel op de zongodin en de maangod, maar deze pups konden zeker niet de goden zijn. De goden waren immers volwassen en daarbij was het onmogelijk om weer een pup te worden. Toen de pups opeens wazig werden, richtte ik mijn blik op de rest van het groepje. Inmiddels was mijn blik veranderd. Ik was niet meer kille Avani, maar rustige Avani. Zelf wist ik het niet, maar ik zou me later dit alles weer kunnen herinneren en dan had ik een groot probleem. Ik zou mijzelf echt haten om wat ik allemaal had gedaan. Ik had op zijn minst twee draken vermoord en dat vond ik echt verschrikkelijk. Ik was geen type die graag wezens doodde. Mijn blik gleed over de rest van de grot, maar uiteindelijk bleef ik naar een bepaald punt in de grot staren. Door de duisternis die rond dat punt heerste was echter niet goed te zien waar ik precies naar keek. Ik kon me vaagjes een blauwharige jongen herinneren, maar waar was hij? Of hij was veilig, of hij was dood. In ieder geval was hij niet hier. Ik slikte. Hij kon naar mijn gevoel nu niet in de problemen zitten, omdat vele draken al gevlucht waren. Daarom was de grot best leeg. Ik wilde eigenlijk opstaan, om te kijken of hij ergens in de grot was, maar door de pijn die in mijn benen zat kon ik nauwelijks in beweging komen. Met een trage beweging liet ik mijn benen weer zakken, maar kon ze niet zo lang in spanning houden. Daarom ploften ze alsnog op de grond. Ik gromde zachtjes, want ik had een hekel aan het feit dat ik heel graag dingen wilde doen, maar het simpelweg niet kon. En nu kon ik niet opstaan, omdat ik nog te zwak was. Ik keek weer naar de twee, of nee, vier. Misschien wisten zij waar hij was? Het zou zo kunnen zijn dat zij hem helemaal niet hadden gezien, maar het was nog altijd mogelijk dat het toch wel zo was. Hmm. Een jongen met blauw haar, dat was best zeldzaam, maar het kwam raar over als ik naar een jongen met een aparte haarkleur vroeg. En daarbij, misschien was het op hun 'Aarde' wel heel gewoon. Ik besloot het toch te vragen. 'Nee' had ik immers en 'ja' kon ik altijd krijgen. En daarbij, als blauw haar gewoon was onder de mensen, dan had ik ze wel vaker moeten zien. Nee, ik kon het toch beter gaan vragen. En misschien kon ik ook even vragen naar die twee pups, wie zij nou waren. Want daar was ik nog steeds niet achter gekomen.

Toen ik echter wat wilde zeggen, kwam die helse hoofdpijn weer terug. Ik slaakte een luide kreet toen het stekende gevoel zich verspreidde. Het was alsof ik tientallen doornen in mijn hoofd kreeg. Het was niet normaal meer. Uit mijn ooghoeken verschenen druppels, die traagjes over mijn wangen rolden en van mijn gezicht af vielen, om vervolgens op het hete steen uit elkaar te spatten en in waterdamp op te gaan. Wie goed keek, zag dat het tranen waren. Ja, ik overdreef zeker niet. Deze hoofdpijn had ik nog nooit gevoeld. In mijzelf nam ik voor dat ik hem ook nooit meer zou voelen. Dan zou ik er voor moeten zorgen dat ik nooit meer zo hard tegen de wand van een Volaciaanse grot werd geduwd. Mijn lichaam schokte niet, wat betekende dat ik niet snikte. Ik was immers nergens treurig om, op mijn geheugenverlies na. Het deed alleen zo veel pijn dat ik er van moest tranen. Opeens werden alle geluiden om me heen.. Onverdraaglijk. En dat terwijl ik nooit echt last van die geluiden kreeg, omdat alles zachter voor mij klonk dan normaal, wat best normaal voor een wezen van mijn lengte was. Bij ieder geluidje werd de verschrikkelijke hoofdpijn erger. "De geluiden," fluisterde ik met een stem waar mijn lijden goed in te horen was, ondanks dat ik heel erg mijn best deed om dat juist te verbergen. "Ze.. Doen pijn," ging ik verder. Helaas konden mijn vrienden hier niks aan doen. Als ze zouden fluisteren zou ik ze niet kunnen horen, maar als ze wat zeiden kreeg ik meer last van die hoofdpijn. Het was een nare en ingewikkelde situatie, waar ik liever niet in wilde zitten. Het liefste was ik opgestaan en weggelopen, maar misschien zou dat mijn pijn alleen maar verergeren. Daarbij hadden de meeste wezens die een hersenschudding hadden last van evenwichtsproblemen. Ik wilde het risico niet lopen om op mijn vrienden te vallen, want dat zouden ze zeker niet overleven. Oh Roc, wat nu? Ik trok mijn benen met pijn en moeite op en sloeg mijn armen om mijn benen, terwijl ik mijn hoofd op mijn knieën liet rusten. Oh ja, ik wilde wat zeggen. Maar wat was dat nog maar? Ik raakte hier gefrustreerd van. Waarom wist ik niet meer wat ik wilde zeggen? De reden was waarschijnlijk dat ik afgeleid werd, want zo'n erge hersenschudding dat je geheugen helemaal omgeschopt was, was haast onmogelijk. Ik zuchtte gefrusteerd, waarna ik mijn hoofd wegdraaide en de andere kant op keek. Ik had hier een hekel aan. Eigenlijk kon ik niet wachten tot de symptomen weg waren. Als het al een lichte hersenschudding was. Want met een zware.. Tja, dan zat ik in de problemen.

Ik hoopte dat Avani niet al te lang buiten westen zou zijn. Achter me hoorde ik voetstappen, en ik zag hoe Masaomi naar ons toe kwam gerend met een donkergekleurde pup in zijn armen. Of tenminste, daar leek het op vanaf deze afstand gezien. Ineens kwam de griffioen weer de grot in en greep Masaomi bij zijn schouders, om zo sneller hier te geraken. Net voor mij en Avani liet hij de jongen los, waarna hij weer wegvloog. Masaomi leek hem nog even na te kijken, waarna hij zijn aandacht richtte op de bewusteloze reuzin. "Het is oké nu," zei hij zacht. Hij pakte Okami uit de handpalm van Avani en hield deze tegelijk vast met de andere pup, waarvan ik vermoedde dat het de nachtgod was aan de vachtkleur en de tekens te zien. "Weet jij iets voor bewusteloosheid?" vroeg Masaomi. Ik schudde langzaam mijn hoofd. ‘Ik ben bang dat we in dit geval niet veel meer kunnen doen dan afwachten…’ Net op dat moment zag ik Avani wat met haar vingers trekken, en ik was er zeker van dat ze nu snel weer wakker zou worden. Ze kreunde even en opende langzaam haar ogen. Ze greep met beide handen naar haar hoofd, maar door de plotselinge – en waarschijnlijk ook pijnlijke – beweging slaakte ze een kleine kreet, en ging vervolgens voorzichtig zitten. "Wat," begon ze zacht, nadat ze weer lichtjes kreunde. "Wat is er gebeurd? En.." Ze keek wat verward om zich heen, en ik had best wel medelijden met haar aangezien ze zich waarschijnlijk nauwelijks wat kon herinneren van wat er gebeurd was in de grot. "Waar zijn we eigenlijk?" vroeg ze. Ze leed inderdaad duidelijk aan geheugenverlies. "Waarom kan ik me niks herinneren?" Ze klonk wat wanhopig. Ik probeerde in mijn hoofd een soort samenvatting te maken van wat er hier was gebeurd, en hoopte dat de informatie genoeg was. ‘We zijn in een grot in Volacia, voor de zongodin Okami. Toen Okami als pup verscheen, brak er een gevecht uit waar de maangod gebruik van maakte. Hij stuurde donkere draken op ons af, waarvan de meesten alleen maar illusies waren, en jij bent door één van de echte draken tegen de rotswand aangebotst waardoor je bewusteloos raakte.’ Ik besloot beter niet te vertellen dat ze draken had gedood, misschien zou ze daar zo meteen zelf achterkomen. ‘Dankzij een griffioen die bevriend is met Masaomi is het vechten opgehouden, en is de maangod ook veranderd in een pup, en kort daarna werd jij wakker.’ Avani leek haar blik op een bepaald punt in de grot te vestigen en wilde opstaan, maar liet zich al snel weer op de grond zakken.

Ze leek weer wat te willen zeggen, maar het leek erop dat ze weer een pijnscheut kreeg, en ze gaf een luide schreeuw. Door het harde geluid kreeg ik weer hoofdpijn, maar ik wilde er liever niet al te veel van laten merken. Toen ik weer opkeek, zag ik hoe een paar tranen zich vormden in de ooghoeken van de reuzin. Ze rolden langzaam van haar wangen af, om vervolgens op een hete steen te verdampen. "De geluiden," fluisterde ze, maar wel hard genoeg om te kunnen verstaan. "Ze.. Doen pijn," vervolgde ze. Ik vond het vreselijk om niets voor haar te kunnen doen, aangezien ik nauwelijks iets wist over hersenschuddingen, geheugenverlies en dergelijke. Ik keek hulpzoekend naar Masaomi. Ik wist niet wat we konden doen om haar te helpen, en we konden niet normaal praten als Avani zo’n last ervan had.

Ilva schudde haar kop. Was er écht niks voor? Mijn hart begon sneller te kloppen, doordat ik ongerust over Avani was. Ik was bovendien ook gewond en in een uitgeputte staat, maar Avani was in een gevaarlijke staat. Logisch dat ik meer over haar bezorgd was, en ze was mijn vriend. Je liet een vriend niet in de steek! Een pijnscheut ging door mijn been heen, waardoor ik haast direct naar voren leunde. Nog net wist ik een pijnlijke val te vermijden, door stevig mijn hand tegen de grond aan te leunen en kwam ik weer overeind te staan. Ik had nog pijn bij die been, maar ik moest even doorbijten. Die pijn van mij afzetten, alsof ik de pijn letterlijk weglegde en na dit alles weer oppakte. Maar het was ook de adrenaline die nog door mijn aderen stroomde en voor minder pijn zorgde, tijdelijk. Daardoor kon ik proberen te helpen, terwijl Avani er zwakjes bij lag. Maar niet enkel dat! Het was een natuurlijk iets en lag aan de doorzettingsvermogen. Was de doorzettingsvermogen groot, dan kon een vriend rekenen op zijn of haar hulp. Dat moest wel! Ik was zo en Ilva ook, maar wacht.. Wist ze nou niks tegen de bewusteloze fase van een reus? Mijn mond viel haast open, terwijl ik naar Ilva's woorden begon te luisteren. ‘Ik ben bang dat we in dit geval niet veel meer kunnen doen dan afwachten…’ Luid zuchtte ik, net nadat de laatste woorden haar bek hadden verlaten. Konden we haar écht niet helpen? Wij waren bij haar en konden toch wel iets doen, maar als er echt niks was.. Ik trok de pups voorzichtiger tegen mij aan, terwijl ze zachte geluiden maakten. Je zou haast denken dat het hoopvol klonk, want het klonk zo hoog en luid, en hé? De 2 pups begonnen wild met hun lichaam te spartelen, en wezen telkens met hun kleine,vochtige snuitjes richting de vrouwelijke reus die er bewusteloos bij lag. Ik wilde even niet naar Avani kijken, omdat ik bang was om het gevoel van zwakte weer aan te voelen. Zo hulpeloos en zwak.

De jonge pups begonnen nog steviger met hun poten te bewegen, waardoor mijn grip op hen slechter werd. Ze wilde écht per se dat ik mijn blik op Avani moest vestigen. Ik ademde diep in en uit, en net voordat mijn blik op Avani viel viel mijn mond weer open van verbazing toen ik zacht een bekende stem hoorde. Avani sprak zo net! Z-Ze was bij bewustzijn! De open mond werd een glimlach, maar wel een rustige. Opwinding was slecht voor een wezen dat net ontwaakte. Een reus wakker waken met veel lawaai en hyperheid? Néh, toch geen goed idee. Van binnen voelde ik me écht blij dat mijn vriend nog leefde, maar moest deze net als de pijn naast mij leggen door iets anders. Een blokkade; had Avani ergens pijn, of last van iets? En waarom kon ik Avani nauwelijks verstaan? Was het door de zenuwen, opwinding en de verbazing? Ik zuchtte kort. Ja, dat moest het wel zijn. Ik sloot kort mijn ogen en ademde traag, maar diep in. Na een paar seconden voelde ik mijn hart minder snel slaan, waarna ik mijn ogen opende en weer naar de 2 keek. Ilva begon toen spontaan naast mij uit te leggen wat er was gebeurd. Zwijgend keek ik Avani aan, benieuwd naar haar reactie. 'We zijn in een grot in Volacia, voor de zongodin Okami. Toen Okami als pup verscheen, brak er een gevecht uit waar de maangod gebruik van maakte. Hij stuurde donkere draken op ons af, waarvan de meesten alleen maar illusies waren, en jij bent door één van de echte draken tegen de rotswand aangebotst waardoor je bewusteloos raakte.’ Legde Ilva uit, maar vergat ze niet iets. Vragend keek ik kort haar kant op. Ik wist dat er wat mistte aan haar verhaal, ondanks dat het leek alsof er een gevolg kwam. Misschien vertelde ze het daarna wel. ‘Dankzij een griffioen die bevriend is met Masaomi is het vechten opgehouden, en is de maangod ook veranderd in een pup, en kort daarna werd jij wakker.’ Hé, wacht! Waarom vertelde ze dat vage dingetje niet? Het was iets.. een paarse schim, wacht! Die draken! Avani had die draken gedood! Toen ik weer Avani aankeek, kreeg ik het gevoel om dat te verzwijgen. Geen fijn idee. Werd je wakker en bleek je levens te hebben beëindigd. Oei. Huh? Avani leek te willen opstaan, maar zakte snel weer op de grond. Staan was niet zo'n goed idee nu.

Luid gekraak was dichtbij te horen, waardoor mijn hart letterlijk even stilstond van de shock. Dat was geen normale kraak. Het kwam van.. haast overal en na die enorme kraak klonk het alsof overal om ons heen kleine stukjes steen los kwam. Ik twijfelde totaal niet wat ik nu moest doen en wat het eigenlijk was. Thuis, in Japan had ik vaak dat geluid gehoord en altijd moesten we daarna in kasten schuilen, sowieso buiten ramen. Het was in 1 woord beschrijfbaar en kwam vaak op TV; Een aardbeving. Een enorme scheur in de straten, gepaard met enorme trillingen, waardoor verschillende levens verloren gingen doordat huizen in elkaar gingen stortten. Ik was er wel snel gewend aan, evenals mijn familie waardoor we het er levend van af konden komen. Japan was ook behoorlijk gevaarlijk; tyfoons, aardbevingen, tsunami's en straling. Maar het was het waard. Nu had ik genoeg ervaring. Maar de grot stortte in, en het was geen aardbeving. Maar het maakte dezelfde geluid en was even gevaarlijk. In een snelle beweging wist ik te fluiten en had ik de puppy's goed vastgegrepen. Een gele schim van een griffioen was vlug zichtbaar en het wezen twijfelde niet met wat hem te doen stond. De griffioen schoot naar enkele rotsblokken toe die dreigden op Avani te vallen en wist ze nog net vast te grijpen en weg te werpen. Niet al te ver naast Avani kwamen ze neer. Nu was het mijn beurt. Met mijn ene arm hield ik de jonge Goden vast , terwijl ik met mijn andere hand de pols van Ilva greep en de plek begon te verlaten door weg te rennen, niet al te ver. De griffioen deed het tot nu toe oké, en wist de meeste weg te werken, vooral de grote. De kleine stenen kon je haast kiezeltjes noemen. Maar ik vroeg vast en zeker te veel van hem, eerst mij gered van de nachtgod en nu dit. Maar ja. Wij leefden tenminste! Maar ik zag dat de griffioen zijn krachten verloor en sommige grotere stenen niet goed kon wegwerpen door hun gewicht. Vlug speurde ik wat niet al te zware stenen af en greep ze, waarna ik ze richting de grote stenen wierp en deze wat lichter en kleiner werden of waarbij hun koers werd veranderd. Ik knikte kort naar Ilva. Samen moest het lukken. Avani kon nauwelijks ontsnappen. Misschien konden we toch wat doen, niet waar?

Gelukkig duurde het niet al te lang voordat iemand wat zou zeggen. Ilva trok haar bek open om wat te zeggen. Al voordat ze wat zei vormde ik een dankbaar glimlachje, waarna ik mijn hoofd naar haar draaide. De stekende hoofdpijn probeerde ik te negeren, wat niet heel goed lukte. ‘We zijn in een grot in Volacia, voor de zongodin Okami. Toen Okami als pup verscheen, brak er een gevecht uit waar de maangod gebruik van maakte. Hij stuurde donkere draken op ons af, waarvan de meesten alleen maar illusies waren, en jij bent door één van de echte draken tegen de rotswand aangebotst waardoor je bewusteloos raakte.’ Ik knikte. Aha. Dat was er dus gebeurd. Maar.. Oh ja. Daar kwamen de vragen, waar ik alleen maar antwoord op zou krijgen als ik er naar zou gaan vragen. Ik vroeg me bijvoorbeeld af hoe Okami dan een pup was geworden. Ik richtte mijn blik op Masaomi en dan in het bijzonder op de twee pups die hij vasthield. Ik dacht al dat ik die kleuren herkende! Maar.. Wie was die donkere pup dan? De maangod misschien? Zou kunnen, maar Ilva had nog helemaal niks gezegd over dat de maangod ook een pup was geworden. Ze leek weer wat te willen zeggen, dus ik richtte mijn blik weer op de weerwolf. ‘Dankzij een griffioen die bevriend is met Masaomi is het vechten opgehouden, en is de maangod ook veranderd in een pup, en kort daarna werd jij wakker,’ sloot Ilva haar samenvatting af. Ik knikte. Natuurlijk had ik heel wat vragen, dat was logisch. Maar misschien was dit niet het goede moment om ze te stellen. Heel even kreeg ik het gevoel dat er nog iets anders was gebeurd, iets wat mijn vrienden voor me achterhielden. Maar wat zou dat dan moeten zijn? Waarom zouden ze mij het niet willen vertellen? Of was het iets ergs, wat ik liever niet wilde weten? Ik schoof dat gevoel aan de kant. Nee, dat zouden ze nooit doen, tenzij het wel heel ernstig was. Wat het ernstige dan kon zijn, wilde ik liever niet weten. Ik walgde al bij het idee dat ik iets had gedaan wat ik niet goed vond. Ik ging wat anders zitten. De geluiden deden me nog steeds pijn, maar dat probeerde ik te negeren. Het kon toch niet zo zijn dat mijn vrienden niks tegen mij konden zeggen?

Boven alle geluiden die ik al hoorde, hoorde ik nog een geluid. Het verontrustte me, dat gekraak. Het klonk abnormaal.. Alsof de grot dadelijk zou instorten. Ik slikte. Opstaan kon ik met moeite, omdat het veel pijn deed. En als ik al stond, kon ik nog steeds omvallen. Vluchten was voor mij dus geen optie. Maar wat kon ik dan doen? Blijven zitten was in ieder geval iets voor gekken, iets waar ik liever niet voor koos. In de hele grot ontstonden scheuren en barsten, waarna allerlei stenen uit de lucht leken te vallen. Ja, de grot stortte in. Ik wilde opstaan, maar voordat ik ook maar aanstalten kon maken, staakte ik mijn vluchtpoging. Nee, het deed al pijn als ik er aan dacht. Wat nu? Een andere optie was er niet, besefte ik me. Ik moest wel opstaan, ik wilde niet nog eens bewusteloos raken. Een van de stenen viel recht op mij af. Het was een redelijk grote steen, ongeveer zo groot als mijn vuist en hij was heel ruw. Zonder nadenken tilde ik mijn arm op en duwde ik de steen aan de kant. Hij scheurde lichtjes tegen de huid van mijn hand aan. Het bloedde niet, maar er zat nu wel een schaafwond in de palm van mijn hand. Ik balde deze hand tot een vuist. Ik merkte een gele schim op. Wat was dat? Tijd om te kijken wat het wezen was had ik niet echt. Ik zag wel dat hij probeerde om mij te helpen: het wezen duwde de stenen, die op mij dreigden te vallen, weg. Ik merkte dat Masaomi en Ilva wegrenden. Goed zo. Het geluid werd erger, het bleef niet alleen bij vallende stenen. Een gigantische rots - zelfs in verhouding met mij - mengde zich met de stenenregen en dreigde op mij te vallen. Als hij op mijn hoofd zou vallen, zou ik zonder twijfel weer bewusteloos raken en misschien een hele zware hersenschudding krijgen. Ik was nu te laat om te vluchten. Zonder nadenken tilde ik beide armen op, waarna de rots met een grote kracht op mijn handen viel. Ondanks dat de rots gigantisch zwaar was - zelfs voor mij - was hij toch handig. Hij beschermde me tijdelijk tegen de andere vallende rotsen. Tijdelijk, want naarmate er meer stenen op de rots vielen, des de zwaarder hij werd. Mijn armen trilden. Ik kon hem eigenlijk niet meer vasthouden, maar als ik de rots weg zou gooien zou ik hem niet ver kunnen werpen. Daarbij zouden er allerlei stenen weer op mij vallen. Met veel moeite probeerde ik de rots wat hoger te tillen, terwijl de stenenregen bleef aanhouden.

{Sorry, mijn inspiratie laat me weer eens in de steek}
{Ik ben er trouwens niet zeker van of ik nog een keer in het event kan reageren ivm vakantie}

Een luid gekraak overstemde de andere geluiden in de grot, en instinctief wist ik dat dit niet veel goeds kon betekenen. Het geluid leek van alle kanten te komen terwijl er kleine stukjes steen naar beneden vielen. Dit kon maar één ding betekenen; de grot stond op instorten. Ik kon nog net op tijd opzij springen toen er een grote steen recht op me af viel, maar een scherpe hoek van de rots raakte mijn bovenbeen waardoor er een bloedende schram ontstond op die plek. Ik kon een kort gejammer niet onderdrukken, waardoor ik net klonk als een gewonde hond. Mijn blik gleed naar de wond, en ik zag dat er een grote scheur zat in het hertenleer, en dat mijn vacht op die plek rood zag van het bloed. Plotseling zag ik iets geels verschijnen, en toen ik opkeek zag ik dat het de griffioen was. Hij begon de vallende rotsblokken vast te grijpen, om ze vervolgens weg te slingeren zodat ze niet op Avani terecht zouden komen. Ik voelde wat grip bij mijn pols, en ik werd door Masaomi meegenomen tot buiten de grot. Hoe ik het voor elkaar kreeg om zo snel weg te geraken met een gewond been was me een raadsel. De griffioen leek wat van zijn kracht te verliezen, en in een ooghoek zag ik hoe Masaomi een aantal niet al te grote stenen oppakte en deze naar de grotere, vallende stenen wierp zodat deze van richting veranderden. Hij gaf me een kort knikje, en ik begreep direct wat hij bedoelde. Ik greep naar een steen en gooide die naar één van de vallende rotsen, en het had effect; de rots veranderde van richting en raakte Avani niet. Mijn blik gleed even naar de reuzin, die er moeite mee had om de vallende rotsen tegen te houden. Ik vreesde dat haar armen het gewicht niet langer meer aan konden, maar ik wist niet wat ik ertegen zou kunnen doen. De wond bij mijn bovenbeen begon weer pijnlijk te prikken, maar ik dwong mezelf om door te gaan met het gooien van de stenen, of in ieder geval zolang ik me kon concentreren op de doelwitten. We hielpen Avani wel door die rotsblokken ergens anders te laten neerkomen, maar de stapel op haar handen werd nog steeds groter, maar als ze de stenen weg zou werpen, bestond de kans dat er een rots op haar hoofd viel en ze gewond kon raken, of een hersenschudding kon oplopen.

Bam! Een gigantische steen kwam met een dreun op de grond terecht, maar raakte mij nog net niet aan bij de val en landing. Geschrokken maakte ik een reflexmatige beweging naar achteren, wat niet echt handig was. De gigantische constructie op mijn handen begon gevaarlijk te wiebelen, terwijl mijn armen nog steeds van het enorme gewicht trilden. Ik kon het echt niet meer houden. Ik begon aan mijzelf te twijfelen. Konden andere reuzen dit wel volhouden? Vast wel. Ik was gewoon een zwak reusje, stelde niks voor. Dat was de meest logische reden om te verklaren waarom ik deze stenen niet kon dragen. Dat ieder wezen na een periode van bewusteloosheid zwakker was, kwam niet in me op, of wilde niet in mij opkomen. Eerlijk gezegd wist ik het niet. Ik gromde, waarna ik nogmaals de gigantische rots met mijn armen de lucht in duwde. Mijn armen trilden heviger. Nee, ik kon nu niet zomaar opgeven! Mijn blik stond kort op de vier gericht, die zich nu buiten de grot bevonden. Verdorie, ik moest ook deze verdraaide grot uit, maar hoe? Ik probeerde omhoog te kijken, maar de grijze rotsen blokkeerden mijn uitzicht. Een van de stenen viel op mijn voet, die lichtjes naar voren stak. Ik klemde mijn kaken stevig op elkaar om de pijn te negeren. Au.. Dat deed echt pijn! De rotsen op mijn arm werden te zwaar. Ik kon ze niet meer houden! Voorzichtig schoof ik mijn handen iets naar achteren, terwijl ik een zo groot mogelijke duw aan het ding gaf. De grote steen miste mijn voet op een haar na, maar de andere stenen vielen wel allemaal op mijn lichaam. Sommige stenen raakten mijn hoofd ook. Ik vloekte in mijzelf, maakte mijzelf onnodig boos over het feit dat ik alsnog geraakt was. Iedere steen die op mij viel wakkerde een hevige irritatie aan. Ik gromde, waarna ik een luide kreet slaakte. Het was geen pijnkreet. Nee, dat zeker niet. Het was een kreet van frustratie, omdat ik mij zo boos had gemaakt. Het was niet zo gek als iemand dacht dat ik nu tot heel wat erge dingen in staat was. In mijn blik was dat perfect te zien.

Opeens - of was het wel zo opeens - was de hoofdpijn weg. Die kwellende pijn, die altijd in mij hoofd had gezeten sinds het ontwaken. Zomaar, poef, weg. Net magie. Het was haast een vloek die werd opgeheven door een andere vloek. Ik staarde met die kille blik naar alle stenen, waarna ik een van mijn armen optilde om een van die rotsen een flinke mep te geven. Anders dan bij die grote rots, lukte het mij dit keer wel om hem weg te duwen. Hij kwam aanzienlijk een stuk verder dan de rotsen van net. En het lag niet alleen maar aan de grootte van de stenen, ook al was deze een stuk kleiner dan de rots van daarnet. Het lag ook niet alleen maar aan het gewicht, ook al was deze rots natuurlijk minder zwaar dan die van daarnet. Nee, het lag ook aan het genetische iets wat in iedere reus zat. Nu kon ik nog wel denken, maakte ik alles nog mee en kon ik me alles achteraf ook herinneren. Ik leek totaal niet op de draken in dat opzichte. Maar door allemaal lichamelijke reacties voelde ik me in deze staat sterker, wat in feite niet zo was, het was enkel een ander gevoel. Het nadeel was wel dat ik heel snel iemand kon doden in deze staat, omdat ik totaal niet mijzelf was. Vrienden wisten wel dat ik geen wezen was die zomaar dieren doodde. Ik stond traagjes op, wat vast en zeker wel verbazing zou opwekken, omdat ik daarvoor nog met moeite bewoog. Het genetische iets werkte ook pijnstillend. Ik wist echt niet waarom, maar op dit moment was ik daar blij mee. Voorzichtig baande ik een weg door de stenenregen. Ik wilde niet dat de stenen op mij zouden vallen. Met mijn handen probeerde ik mijn hoofd te beschermen. Het was haast een hagelbui met gigantische stenen, die niet koud, maar verschrikkelijk heet waren. Hier en daar had ik brandwonden zitten van de stenen die o zo warm waren. Ik begon wat sneller te lopen, maar dat werd uiteindelijk rennen, wat misschien niet zo'n goed idee was. Door mijn hogere snelheid vielen de stenen harder tegen mij aan, waardoor ze meer pijn konden doen. Gelukkig slaagde ik er in om de grot uit te rennen, zonder dat ik weer bewusteloos zou raken.

Eenmaal uit de grot keek ik recht naar beneden, richting mijn vrienden, omdat ik pal voor hun stond. Nog altijd had ik die kille blik in mijn ogen, alsof ik hun zometeen nog zou aanvallen. Ik hield me echter heel erg in om dit niet te doen. Als ik hun aan zou vallen zouden ze dat niet overleven. Zonder twijfel. Ik dwong mijzelf om mijn gespannen armen te ontspannen en mijn gebalde vuisten weg te doen. Ik wilde ontspannen overkomen, al zouden mijn vrienden natuurlijk wel snappen dat ik niet ontspannen was. Maar wisten ze wel dat ik hier niks aan kon doen? Wisten ze wel dat ik nu onder invloed van iets genetisch was? Hmm, dit maakte het alleen maar lastiger. Gefrustreerd gromde ik, waarna ik mijn blik op de grot achter me richtte, om te kijken of de stenenregen al gestopt was. Bij het besef dat de grot nog steeds aan het instorten was, ging ik voorzichtig tegen de wand aan zitten, niet in de grot, maar tegen de wand van de berg. Ik staarde naar de grond voor me, proberend om mijzelf rustig te krijgen, ook al wist ik dat het zo moeilijk was dat het haast onmogelijk was. Ik keek na een poosje weer naar de vier voor me. Ik denk dat ik het beste kon gaan. Op het moment was ik te gevaarlijk en daarbij had hier blijven gewoon geen zin. De grot was bijna volledig vernield, er was bijna niks van over gebleven. Ik stond even voorzichtig weer op. "Jongens," begon ik met een trillende stem, omdat ik simpelweg te onrustig was om op een normale toon te praten. "Ik denk dat ik beter kan gaan, dat is veiliger en daarbij heeft hier blijven geen zin," ging ik verder. Ik bedoelde met veiliger eerder dat zij veilig waren. Ik kwam wel over mijn hersenschudding heen. Nu waren zij belangrijker. Zij mochten niet per ongeluk gedood worden door een gigantische moordmachine die een eigen wil had en zichzelf nog maar net in de hand kon houden. Ik draaide me om, waarna ik met enigszins rustige passen de plek verliet, waar zojuist nog heel veel was gebeurd. Ze waren niet volledig rustig, maar de anderen zouden dat vast wel begrijpen. Althans, dat hoopte ik.

(Hierbij is het event afgerond. Jullie mogen nog postjes maken om jullie karakters uit het topic te halen, maar dat hoeft niet per se ;])