Onderwerp: "This is how an angel dies."-open- za jan 19, 2013 7:58 am
Genoeg van de poeslieve gedoe tegen de wezens. Genoeg van het niks laten merken en genoeg van het mes pelangi zijn. En al helemaal zat van het doeloos rondlopen. Ik heb gene zin meer om me als een explorer voor te doen. Met mijn vuisten gebald stond ik tussen de zwarte waas van horroria. Terwijl mijn ik mijn kaken op elkaar klemde stonden mijn benen weid om elk koment iets te slaan. Ik voelde iets achter mijn ogen prikken, nee. Nee, nee, nee, nee ik ga niet huilen. Doos bluit in mijn ogen, waarna ik mijn vuisten zo hard dicht knijp dat het me niks gaat verbazen als ik er kleine wondjes aan overhoud. Ik open mijn ogen vol haat en doe een paar stappen naar voren om de eerste de beste boom voor mij een stomp te geven. Terwijl een stuk boomhars door de lucht vloog hadden mijn knokkels verschillende schaafwonden hadden gekregen. Ik kijk met nogsteeds gebal de vuisten om me heen. Twee witte grote oen die niet van een wezen van hieriunnen komen kijken me strak aan. "kom dan!" snauw ik naar de ogen. De twee ogen draaien zich om, geritsel klinkt en ze zijn verdwenen. Ik snoof grittiteerd en rende richtign de plek waar de ogen waren verdwenen. Terwijl mijn voeten achter verschillende planten blijven hangen, boomstroken en stammen me in de weg zitten baande ik me een weg door het bos om enkel die twee ogen te vinden. Ik lijk wel gek. Een laatste boomstam schakelde me uit waardoor ik voorover in de planten viel. Met eennstrakke blik keekmik voor me. Weer snoof ik waarna ik op stond. Ik keerde de ogen mijn rug toe en begon terug naar bet pad te lopen.
Een kleine lichtbol in het duister trok mijn aandacht. In mijn oude gympen begon ik nieuwschierig naar het licht te lopen. Ik moest altijd oppassen hier. Een heks loop je liever niet tegen het lijf. Ik heb genoeg ervaring met jellal. Het gevoel van die auto in mijn maag voel ik nogsteeds. De lichtbol voor mij blijft op dezelfde plek en word alleen maar groter. Ongeveer 200 meter van de lichtbol vandaan begint het duidelijk vorm te krijgen. Maar meer dan een duidelijke lichtbron werd zichtbaar. Steeds werd het ding in de zwarte waar duidelijker. Totdat zelfs een blind wezen kon zien dat het een huis was. Ik zakte wat door mijn knieën en bekeek de rest van het huis. Alle andere ramen kleurde zwart, blijkbaar was er maar een iemand thuis. Ik grijnsde terwijl ik dichter naar het huis sloop. Vlak voor het huis begroette mijn eigen gezicht me. Ik vloeg mijn arm voor mijn gezicht en stapte naar achteren. Ik bekeek mijn eigen gezicht wat beter waarna ik met mijn ogen rolde. Een spiegel, wauw. Ik bekeek mijn eigen gezicht beter waarna een duidelijk verbaasde uitdrukking op mijn gezicht verscheen. Ik zie er niet eens hunter waardig uit.
Mijn hand reek naar de spiegel waarna ik er een van de vele gebroken glasschervern uit pakte. Ik haalde mijn staartje uit mijn raam waarna mijn eigen staart ongemakkelijk zwaaide. Ik pakte mijn haar vast en twijvelde of ik het zou doen. Ik liet mijn haar even log en gooide ene pluk voor de helft van mijn gezicht. Tevreden was ik met het gezicht waarna ik de voorpluk pakte en deze met het stuk spiegel scherf deze schuin afsneed. Bij het los laten van mij haar is niet alles goed en recht afgesneden. Ik houd mijn hoofd schuin en glimlach naar mijn eigen spiegelbeeld. Ik pak de rest van mijn haar vast en snijd deze op dezelfde manier af. Bij het zien van mijn nieuwegezicht ben ik trots. Trots op het begin van mijn neiuwe ik. Het enige wat mijn uiterlijk goed zou verandren w nieuwe kleding. Ik loop nogsteeds rond met dat vest waarvan een mauw als verband voor mij diende. Ik zag het licht in het huis uitgaan en dook haar beneden. Met mijn rog tegen de muur aan ennhetbstuk spiegel nog ik mijn hand keek ik shuin naar boven. Ik hoor gekraak en maak mezelf nog kleiner. Ik val ook echt niet op met dezemlichtblauwe kleding. Ik hoor een deur open gaan en sluiten. Luid gekraak endsn diepe stilte. Ik sta voorzichtig op en blijf nog even luisteren. Alles blijft stil. Ik loop naar de achter kant van het his waar een typish vertalen tuin me gebroet. Oude bomen, dode planten een waslijn met kleding die er niet geweldig nieuw uit zien. Ik sluip naar de waslijn toe en kijk naar ded achterkant van het huis. Nogsteeds stilte en nogsteeds geen licht. Opgelucht haal ik adem waarna ik me weer op de waslijn richt. Nieuwe kleding is wat ik nodig heb. Vooral zwart hangt aan de lijn, en met wat geluk mijn maat. Ik Pak een lang stevig zwart jack en houd deze voor mijn lichaam. Met een schuine gli lach kijk ik naar benden, mijn maat. Terwijl ik nog een zwarte broek en zwarte stevigr schoenen pak maar ik me uit de voeten. Liever geen aandacht trekken hier.
Ver genoeg van het huis -en waarschijnlijk ook een dorp- af stop ik en zak ik door mij knieën. Terwij ik mijn eigen vest uit doe, mijn schoeten uit hop en mijn broek nog even aan houd pak ik het jack van de grond. Simpel maak ik deze vast waarn ik minn broek uit trek en snel de zwarte ana doe. Kk pak de schoenen en kijk op de zolen. Helaas, een maat te groot. Ik pak mijn vest weer en scheur er een klein stuk af. Ik prop het stuk stof in een van de schoenen en steek mij voet erin. Ik knik tevreden en strik de schoen stevig vast. Ik trek nog eennstuk van mijn vest los en die hetzelfde bij de andere viet. In mijn nieuwe uiterlijk sta ik tevreden op. Mijn uiterlijk is compleet, nu zal ik aan mijn hunter status moeten werken. Wat vast geen probleem zou zijn hier, beesten zouden mij het liefst anstukken scheuren, maar ik ook.
-open :3-
Nihal Wezen
Aantal berichten : 24 Punten : 7
Over jouw personage Leeftijd: 17 years Groepsleider: Relatie: Love? Hwo can love somone like me?
Onderwerp: Re: "This is how an angel dies."-open- wo feb 20, 2013 6:18 am
Met lichte passen liep ik hier nu rond. De duisternis deed me rillen. Toch was ik hier gekomen. Gekomen om verder te reizen naar mijn doel. Wat mijn doel was… Dat wist ik zelf nog niet zo goed. Het enigste wat ik zeker wist, was dat ik op zoek was naar iets. Iets dat ik verloren was. Heel lang geleden, toen mijn ouders gestorven waren. Mijn blik reikte ver en ik nam elk geluid op. Elke beweging. Mijn boog was gespannen en klaar om wie of wat dan ook te schieten. Neen normaal was ik niet zo op mijn hoede. Maar dit gebied was gevaarlijk. Als elf had ik misschien een voordeel hier. Zeker met mijn goede zicht en mijn goede oren. Ook met mijn talent als boogschieter. Als er ook maar iemand te dicht in de beurt zou komen nu, dan zou die zeker een pijl door zijn hart krijgen. Toch wist ik, dat ik eerst zou willen bemiddelen. Proberen te zien of er niets goeds meer zat in die persoon. Dat was hoe mijn ouders het me hadden vertelt en hoe ik het verder zou gebruiken. Ik kon ook niet zomaar een pijl door elk persoon of wezen jagen. Dan zou ik een bloed elf zijn. Maar dat was ik nu eenmaal niet. Waar ik persoonlijk wel blij om was. Maar waarschijnlijk zou ik ook blij zijn als ik geboren was als een bloed elf. Want dan zou ik geheel anders zijn. Mijn volk vertelde wel verhalen, over elven die zich zelf veranderden in bloed elven. De verhalen zeiden dat ze dit deden door het bloed van een eenhoren te drinken. Iets wat ik nooit zou kunnen. Eenhorens waren heilige dieren. Hun bloed was zilver en zuiver. Ieder wie een eenhoren dode had dan wel het eeuwige leven. Maar ze leefden ook nog maar half. Als elf had ik sowieso het eeuwige leven. Behalve als ik zou gedood worden in een gevecht. Net zoals mijn ouders. Dat was tragisch geweest. Ik schudde even mijn hoofd. Dit was niet het moment om daar aan te denken. Ik moest geconcentreerd blijven. Als ik hier zou afdwalen, dan was ik nu al een dode elf. Met mijn blauwe haren viel ik hier nu in het donker niet zo op. Het vreemde was, nog altijd dat iedereen zich verbaasde over hoe duister het hier was. Maar ik geloofde dat het kwam door de dichte begroeiing. Er kon hier gewoon geen straaltje licht door komen. Gekraak uit de verte deed me even verstijven. Ook al wist ik dat het ver af was geweest. Voor mij leek het alsof het praktisch naast me was. Mijn blik bleef steken op een duistere plek. Het was donkerder dan de rest. Ik besloot er niet naartoe te lopen. Geen idee wat daar was. Maar het was iets waar ik mijn aandacht niet in wilde steken. Mijn lichte passen waren nauwelijks hoorbaar. Mijn ademhaling was rustig en met mijn tanden op elkaar geklemd liep ik over de zachte bladergrond.
Ik wilde geen geluid maken. Niet eens een zuchtje zou uit mijn mond ontsnappen. Ook al schrok ik wel op toen er iets veranderde in de omgeving. Het leek donkerder te worden. Hoe laat was het? Was het al nacht? Hier zou je het verschil nauwelijks merken. Toch merkte ik een verandering op, stilletjes bleef ik staan. Een vogel vloog op. Mijn paarse ogen leken zelf ook donkerder te worden. Iets wat normaal was als ik gespannen was. Toch kon je nu het paars van mijn ogen bijna niet zien. Het zwart van mijn pupil had de overhand. Bijna heel mijn iris was zwart. Zo kon ik toch nog perfect zien in de donkerste plekken. Zenuwachtig liep ik verder. Mijn geest zij me dat ik moest terug keren. Maar ik kon niet terug. Ik wilde vooruit. Ik wilde vinden wat ik zocht. Ook al wist ik niet wat het was. Op een dag zou het uitkomen en dan zou ik mijn reis stoppen. Maar misschien zou het dan pas echt beginnen. Hoe dan ook. Nu wilde ik weg uit deze plek. Zacht geritsel hield me weer tegen. Het gevoel bekeken te worden was groot. Langzaam gleden mijn ogen over het gebied; Opzoek naar ogen. Het kon me niet schelen welke ogen. Zolang ik maar zeker wist dat ik bekeken werd. Twee rode punten uit de struiken trokken mijn aandacht. Er lag al een pijl op mijn boog. Het was een kwestie van seconden voor die zou worden geschoten. Maar met wat geritsel en een paar grote grommen verdwenen de ogen ook weer. Een zucht kon ik niet onderdrukken. Ik voelde hoe mijn benen even rilde. Misschien moest ik een pauze nemen. Maar dat kon ik niet doen. Nu niet. Nog niet. Eerst moest ik een goede schuilplaats vinden. Mar hier leek elke plek even dreigend. Maar met hier te blijven staan zou ik ook niet ver komen. Ik liep dus met een wat snellere pas verder. Half verborg ik me in de schaduwen van de bomen en struiken. In gedachten zong ik een lied. Dat zorgde er voor dat ik rustiger werd. Het was een oud lied. Een lied waarvan ik de muziek nog steeds kon horen. Vroeger tijdens de zomers zouden de elven het hebben gezongen. Maar nu leek alles helemaal verloren te zijn. Die zomers, vrolijk en vol muziek leken verloren te zijn gegaan. Toch wist ik dat het er ooit weer van zou komen. Een zachte wind deed de bladeren ritselen. Het was de zelfde wind als overal. Toch leek deze te spreken. De wind leek je weg te jagen. Maar dat zou mij niet tegenhouden. In de verte kwam een vorm tevoorschijn. Ik verstopte me zachtjes achter een boom. Mijn boog hard vasthoudend, klaar om te schieten. Maar ik wachte en bleef kijken. Het was een meisje, met kort haar, in de kleuren van de regenboog. Toch had dit meisje iets dreigends. Ik bewoog niet. Ik wilde niet. Maar mijn, toch was ik klaar om te schieten mocht het nodig zijn. Ze leek niet zo vriendelijk te zijn. Haar kleding deed me denken aan die van een hunter. Als dat waar was, dan moest ik maken dat ik weg kwam.
[Hoop dat ik mocht antwoorden XD en dat je wat met post kan! 1035 woorden XD]
Onderwerp: Re: "This is how an angel dies."-open- za feb 23, 2013 10:57 pm
Mijn ogen stonden op scherp. Het maakte me niks uit wie er aan zou komen. Ik zal vol adenaline en wilde dat kwijt. Ik kek vanachter mijn pluk haar nar de omgeving. Alles was zwart, zelfs nog zwarter dan mijn kleding. Ik hoorde gegrom, geroep en gekrijs om me heen. Allemaal te verweg om mij te kunnen zien. Alsof alles om mij heen stil en dood is. Mijn oen spitsen zich wanneer ik iets achter me hoor en ik een ruk draai ik me om. Niks, geen ogen, geen gegrom en geen silhouet. Ik knijp mijn ogen samen en brom iets binnensmonds. Ik houd mijn kaken op elkaar en blijf naar voren staren. Er moet iets zitten, mijn oren kunnen me niet misleiden. Iets in mijn hoofd klopt tegen mijn hersenen aan. ‘’pelangi?’’ de stem komt me vaag bekend voor, maar ik kan hem niet bij een bepaald persoon plaatsen. De stem klinkt zacht en zoet, zoals de stem van een vier jarig meisje dat van haar ijsje geniet. ‘’pelangi ben je daar?’’ vraagt dezelfde stem weer. De stem word nog zoeter, een chocolade ijsje misschien. Of een grote zak met zachte snoepjes. Hmm, wat mis ik de zoetigheid van aarde. Heir leeft iedereen op gezonde rauwkost en op het vlees van mensen en wezens. Mensen vlees zou waarschijnlijk voor grote wezens een snoepje zijn. Oke, misschien niet van reuzen. Er is een zo’n reus die het voor elkaar gekregen heeft ene mens in haar vertrouwen te nemen. Gaat ze hopelijk heel anders over denken wanneer ze weet hoe wij op aarde waren. Breng hier een verkeerd mens naartoe en het zal over een lange tijd ook hier zo zijn. Ik mag dan en hekel hebben aan de wezens hier en delen van FA. Maar dat zou in haar niet aan willen doen. ‘’pelangi, antwoord!’’ de stem is ineens een stuk minder zoet. ‘’hmm?’’ brom ik. ‘’kijk eens naar nu en toen je in Fanterria kwam, hoeveel verschil zie je?’’ ik haa mijn wenkbrauw op. Hoezo moet ik van mezelf ineens maar de oude ik kijken? Ik vergeet die versie van mezelf het liefst aangezien ik daar direct al dom deed. ‘’hoezo?’’ ik lijk hier wel gek, ik ga tegen mezelf praten, Geweldig. ‘’ik zal beter worden.’ ‘ ik hoor de stem lachen waarna ik weer brom. Ik zal niet meer het meisje zijn met het vrolijk gekleurde haar dat bij haar eerste mogelijkheid in FA vluchtte. ‘’beter dan jou.’’ Ik schud met mijn hoofd en staar weer voor me uit. Ik knijp mijn ogen even ene tijd acher elkaar dicht doordat ik zonet de hele tijd niet heb geknipperd. Wanneer ik mijn ogen weer open zie ik heel even twee paarse stipjes. Ik knipper nog eens maar zie dit keer niks.
Ik doe een stap naar voren en spits mijn oren. Door het licht dat nog net door de bladeren heen schoot lichtte iets in de bosjes op. Ik grijnsde ne stak mijn hand richting het glimmende ding. Vlak eronder greep ik beet en trok ik ene pijl uit de bosjes. ik wist het wel dat mijn oren me niet misleid hadden. Mijn ogen vangen de twee paarse stipjes op die ik zonet ook zag. Ik breek de pijl over mijn knie, en gooi deze weg. Ik duw ene deel van de takken in het bosje opzij en zie een meis zitten. Volwassne schat ik haar. Wanneer mijn ogen op haar oren vallen grijns ik nogmaals. Een elf dus. Och wat schattig. Helaas heb ik zelf een enorme hekel aan elfen en feeën gekregen. ‘’dit is toch helemaal geen plek voor een elf? Moet jij niet vrolijk over een groen veld heen rennen met je vriendjes?’’ natuurlijk wist ik wel dat er ook elfen waren die daar niks mee te maken hadden maar die hadden wel een stuk meer lef door gewoon zichtbaar te staan. Inplaatsvan willen aanvallen vanuit een bosje. ‘’met welke elf heb ik trouwens te maken?’’ vraag ik op een beleefde toon. Ik sla mijn armen over elkaar heen en zucht even. Geweldig dit, ene elf. Een vrouwelijke met pijl en boog. Ik kijk even om me heen len let op ogen die naar ons loeren. Ik zie geen ogen en zucht opgelucht. Ik, en/of de elf voor me zijn zijn nog niet voor iemands maaltijd gepland. Ja, tenzij we ook eentje in de bosjes zit zoals deze hier voor me. Ik ben wel benieuwd naar haar gezicht wanneer ze merkt dat ik hier zo een wezen zou kunnen zijn. In plaats van een mens zoals de velen denken. Ik herinner me weer het gevecht met de jongen van het groene haar. Mijn gezicht was ook aardig verbaasd toen ik merkte dat hij ook ene shapeshifter was. En een goede ook nog eens. Gheheh, ik daar nog ene litteken aan over gehouden. Een wonder dat ik nog leef, alsof ik zijn maaltijd werd terwijl ik zijn soortgenoot was.
Onderwerp: "This is how an angel dies."-open- 
za jan 19, 2013 7:58 am