» i simply don't know a fitting title. -- open

-- t y k i   m i k k

De mannen keken hem geschrokken naar hem terwijl hij rustig naar ze toe wandelde. Wisten ze dan niet dat het onbeleefd was iemand zo aan te staren? En dan te bedenken dat hij een van zijn beste pakken aan had. Een geamuseerde grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij zijn wenkbrauw optrok. Zijn huid was grijs, in de schaduw van zijn hoge hoed waren de kruizen op zijn hoofd zichtbaar. In het midden een grotere, diegene daarnaast kleiner, totdat ze verdwenen in zijn zwarte, achterovergekamde haar. Zijn blinkende schoenen stapte rustig verder. De mannen konden niet eens bewegen terwijl ze hem aan zagen zien komen. Mensen, waarschijnlijk. Die waren overal verbaast over. Alle gebruikelijke dingen waren voor hen vreemd, en de vreemde dingen vonden zij normaal. Voor hen was hij vreemd, voor hem waren zij… Niet zo vreemd. Grappig. Hij voelde geen woede tegenover mensen voor het innemen van een stuk land, voor het jagen op zijn soort. Ze konden hem niet krijgen, waarom zou hij erover zeuren? Hij mocht mensen, hij was vrienden met ze. En toch vond hij het niet ergs mensenlevens te nemen. Hij vond het amuserend. Dit maakte hem een slechterik. Zelf vond hij zich niet zo heel slecht, hoewel hij kon begrijpen dat andere dat wel dachten. Zwakkere. Hun broekspijpen waren nat en doorweekt van het water waar ze instonden, hun schoenen moesten ook al volgelopen zijn. Zijn grijns werd iets groter, en hij stak zijn hand op als begroeting. Achter hem strekte het meer uit terwijl zijn voeten over het koude water liepen alsof het grond was.

"Nou nou, wat is het met de blikken?" Vroeg hij geamuseerd. Hij sloeg zijn armen achter zijn rug en bleef een paar meter van ze af staan. "Nu, vertel me jullie namen eens." Te bang om tegen te werken, mompelde twee van de drie hun naam. Jason Smith en Davis Clouds. Niet op zijn lijst, hij had dus niks met hen te maken. "Tot nu toe ben jij de enige die niet geantwoord heeft. Wat is jou naam?" vroeg hij vriendelijk, maar met een licht bespottende ondertoon. Hij draaide zijn lichaam naar de bruinharige jongeman, wachtend op een antwoord. Het antwoord dat hij kreeg was een brul, en een jongeman die op hem afvloog. Zijn nagels hadden zich vervangen voor klauwen en zijn tanden waren vlijmscherp geworden, de hoektanden uitstekend. De andere twee vielen ook aan, en terwijl hij hen door hem heen liet vliegen, ontweek hij de shapeshifter. De twee mensen waren verward en geschrokken toen zij zomaar door hem heen vlogen, niet begrijpend wat er zo net gebeurd was. Maar… Hadden hun vuisten hem dan helemaal niet pijn gedaan? Waren ze gewoon door hem heen gevlogen, zonder hem iets aan te doen? Wat was hij!? Een geest!? Hij begon te lachen, zijn hoed afnemend terwijl hij naar het trio boog.

"Aangenaam. Tyki Mikk is de naam."

Razendsnel vloog hij op de twee mannen af, die tot zijn genoegen naast elkaar stonden. De derde man was bezig met zijn bocht terug. Tyki moest snel zijn. Hij stak zijn gehandschoende handen door hun borst heen, en greep hun kloppende, warme harten vast. Met een grijns trok hij ze eruit. De twee mannen keken hem ongelovig aan, toen naar hun nog zacht kloppende hart dat in Tyki’s hand zat, voordat ze levenloos omvielen. De shapeshifter keek met grote ogen toe terwijl zijn twee vrienden achterover in het water vielen, hun geschrokken blikken voor altijd op hun gezicht. Hij keek ongelovig, tranen vulde zijn ogen terwijl hij doorkreeg dat alles waar hij om gegeven had, en alles dat ooit om hem gegeven had, zojuist vermoord was, door een grijnzende man die het allemaal wel erg amuserend leek te vinden.

"Ik zal het nog eens vragen. Wat is je naam?"

De shapeshifter keek hem aan, grote blauwe ogen staarde naar hem terwijl hij zijn stem terug aan het vinden was. Hij wist nieteens waarom hij zijn naam vertelde. "Ik heb geen naam…" Tyki’s grijns werd iets groter en sadistischer toen hij dat hoorde. De shifter zonder naam… "Jij bent werkelijk waar een moeilijke prooi, Naamloze." De shifter wist gelijk waar Tyki het over had. Hij wist wat er zou gebeuren, wie Tyki was. Wat hij gedaan had. Tyki’s grijns werd nog groter toen hij innerlijke demon tevoorschijn kwam en vloog op de shapeshifter af. Hij ontweek de klauwen behendig en draaide om zijn prooi, zodat hij nu naar de oever stond en de shifter naar het water. Terwijl hij de klauwen bleef ontwijken, en ook de tanden, dreef hij de shifter steeds verder het water in. Toen de man tegenover hem tot zijn knieën in het water stond, en Tyki boven hem uit torende terwijl hij bovenop het water bleef staan, begon hij met terugvechten. Hij blokte de stoot van de shifter door zijn bovenarm naar de binnenkant van zijn arm te leggen en de andere arm met een harde klap te breken. De shifter schreeuwde het uit en Tyki deed nog een stap dichterbij terwijl hij de hand die hij geblokkeerd had vastgreep en zijn vrije hand in de borst van zijn prooi te steken. Direct verstijfde de shifter, terwijl hij in angst opkeken. Tyki’s sadistische kant had hem al de hele tijd over genomen, en hij boog dicht naar de shifter toe.

"Wat zal ik nu doen… Ik kan je hart wegnemen en je een vlugge, pijnloze dood geven… Je bent echter erg lastig geweest. Als ik je longen wegneem, zul je de laatste momenten in angst en pijn doorbrengen… Of ik kan iets anders weghalen.. Oooh, moeilijke keuze…"

Hij bracht zijn arm iets lager, lichtjes zijn vitale organen aanrakend. Een grijns verscheen weer op zijn gezicht, in plaats van een geamuseerde, beleefde grijns was het een grote, sadistische grijns. De grijns van een sadist, een doder. "Je hebt geluk. Ik heb het druk, man zonder naam." Met die woorden trok hij het hart eruit, en terwijl hij het in het water liet vallen, trok hij in diezelfde beweging de bovenste knoop van zijn jasje eraf, en deed hij een stap achteruit. De shifter viel met open ogen in het water, en bleef even drijven voordat het zware lichaam begon te zinken. Tyki veegde tevergeefs zijn witte handschoenen af. Hij had zijn Tease moeten gebruiken, nu moest hij alweer voor nieuwe handschoentjes zorgen. Met een zucht verscheen er weer een klein lachje op zijn gezicht, een geamuseerd lachje terwijl hij terug liep naar de twee lichamen van de mensen die hij eerder gedood had. Hij hurkte neer en liet zijn arm door het water zakken, terwijl hij in één beweging trok hij beide bovenste knopen weg van de jassen. Hij ging weer opstaan, de druppels van zijn arm afschuddend. Hij keek naar de knopen. Het waren fraaie dingen, Eeze zou er blij mee zijn. Zijn grijns verzachtte iets terwijl hij aan het kleine mensenkind dacht. Hij liep vervolgens naar zijn hoge hoed toe, die was blijven drijven op het heldere water. Hij hield de hoed onder zijn arm terwijl hij zijn handschoenen uittrok en in zijn zak stopte. Zijn grijze vingers streken over zijn haar heen. Nu pas zag hij de gedaante op de oever verderop. Hij draaide zijn lichaam ernaartoe. Hoelang had hij of zij daar gestaan? Hij wist het niet, maar het maakte hem ook vrij weinig uit. Tyki bleef er even naar kijken, totdat hij zijn hoed aan de rand vasthield en terugliep naar de oever, het water onder hem licht golvend door een zacht briesje.

_{words: 1269
company: unknown.
note: ik ben een echte doordenker. heheheh.}