[E6] Back Home

Met haar handen in haar zakken gepropt, liep Cynthia kalm door. De wind die zachtjes langs haar wangen streek, in een poging om met haar haren te spelen, leek het niet door te hebben dat zoiets onmogelijk was vanwege haar muts, maar de wind was te zwak om die nu van haar hoofd af te blazen. Des te meer reden om kalm te blijven. Wat haar echter wel irriteerde, was het feit dat ze nu niet meer tegen zichzelf kon zingen. Sinds kort reisde ze samen met een jonge ijsmagiër, die haar zijn bescherming had aangeboden. Een aanbod dat ze niet af had mogen slaan, gezien de situaties waar ze zich altijd in verkeerde. Helaas voor haar was ze niet bepaald de meest sociale persoon op zowel de aarde als Fanterria, dus hield ze zich de hele tijd stil. Zijn aandacht trekken wilde ze überhaupt niet, ondanks het feit dat ze het, ondanks alles, toch met hem kon vinden. Wonder boven wonder leek ze hem ook nog eens een beetje te vertrouwen, iets dat bij haar in ieder geval nog nooit was voorgekomen. Cynthia ademde een keer diep in en uit en besloot haar aandacht toen te vestigen op het pad waar ze op liep. Waar gingen ze eigenlijk heen? Overal en nergens? Niet dat ze dat het afgelopen jaar niet had gedaan… Ach, wat kon het haar schelen waar ze heen gingen. Een thuis om naar terug te keren had ze toch niet. Niet meer in ieder geval. Het enige wat ze zo meteen wel wilde, was een pauze, want haar voeten begonnen toch een beetje pijn te doen. Om nog maar te zwijgen over haar schouder, die langzaam vermoord werd door haar gitaartas. Oké, toegegeven, dat was haar eigen schuld, maar dan nog. Voorzichtig legde ze haar linkerhand op haar rechterschouder, waar de band van haar gitaartas op rustte, en begon toen haar schouder zacht te masseren.
 
Tegen de tijd dat ze haar mond open deed en wilde voorstellen om even een korte pauze in te lassen, streek een hardere windvlaag langs haar af, waardoor ze met moeite haar hoodie nog op haar hoofd kon houden. Geschrokken greep ze meteen naar de muts in een poging om hem op te houden, maar ze greep mis, waardoor het paarse kledingstuk van haar hoofd afwaaide. Verrast keek ze om zich heen, wetend dat er iets vreemds aan de hand was. Zo’n windvlaag was absoluut niet natuurlijk en ze voelde gewoon dat er meer achter zat. Toen ze zich omdraaide, keek ze recht naar het fenomeen dat dit had veroorzaakt. Een portaal was uit het niets verschenen. Wacht, wat? Een portaal? Dit was toch niet… Haar grijze ogen keken gefixeerd naar het schouwspel. Slechts enkele seconden gingen voorbij voordat ze doorkreeg dat het niet alleen bij kijken bleef. De wind leek haar naar het portaal toe te trekken, waardoor ze even in lichte paniek raakte. Nogmaals door een portaal heen? No way. Wat nou als ze in een nog vreemdere wereld terechtkwam, net nu ze aan deze begon te wennen? Of nog erger… Wat als deze haar terug naar de aarde bracht? Bij die gedachte begon ze zich eindelijk stevig te verzetten. Met pijn en moeite zette ze een stap achteruit, weg van het portaal. Een tweede stap was echter onmogelijk. De wind werd sterker, evenals de aantrekkingskracht naar het portaal. Tegen de tijd dat ze haar andere voet omhoog had gebracht en weer terug op de grond wilde zetten, werd ze als het ware naar het portaal toe gezogen. Een zachte gil werd geslaakt, voordat alles zwart werd voor haar ogen.
 
Stemmen. Het eerste wat ze waar kon nemen uit haar omgeving waren stemmen. Langzaam opende ze haar ogen, hoewel het haar moeilijk afging. Nog nooit had ze zich zo moe gevoeld als nu. Haar zicht was wazig en het was te donker om te kunnen zien waar ze precies was. Tenminste, waar ze lag was het te donker. Verderop leek licht door te breken. Langzaam keek ze op en werd haar zicht scherper, waardoor ze kon constateren dat ze in een steegje lag. Verder dan dat kwam ze echter niet. Ze lag in een steegje, maar waar bevond dit steegje zich? De stemmen die ze daarstraks hoorde, leken nu echte woorden en zinnen te vormen, in tegenstelling tot een minuut geleden. Cynthia luisterde aandachtig, maar kon er geen enkel woord van verstaan. Voorzichtig kwam ze recht en klopte zichzelf af, waarna ze haar kleding en gitaartas rechtte en toen rondkeek om te zoeken naar Gray of Yuki. Toen ze echter haar blik liet ronddwalen, kwam ze erachter dat ze alleen in het steegje stond. Terwijl haar ogen groot werden van verbazing, voelde ze opnieuw lichte paniek in zich opwellen. Ze herinnerde zich dat ze door een portaal werd opgeslokt en dat ze toen nog bij haar stonden. Waren ze soms niet meegekomen? Of werden ze juist opgesplitst tijdens de rit? Het meisje besloot er verder geen gras meer over te laten groeien en sprintte het steegje uit. Alsof haar eerdere verbazing al niet genoeg was, werd het nu nog erger. Ze stond midden in een drukke straat. Een straat vol mensen. Overal waar ze keek, zag ze mensen en alleen maar mensen. Winkels, huizen tussen de winkels in, kantoorgebouwen… Ze bevond zich midden in een stad. Was ze teruggekeerd naar de aarde? Nee, dat kon niet. Iets voelde hier niet op z’n plaats. Dit was niet de wereld die ze kende. Het was wel duidelijk dat ze zich sowieso niet in haar thuisland bevond, gezien het feit dat ze geen enkel woord begreep van wat werd gesproken, maar… Alles zag er zo… Modern uit. Alsof ze een tijdsprong had gemaakt. Cynthia keek angstig rond. Ze wist niet wat er aan de hand was, maar ze wist wel dat ze op een moment als dit niet meer alleen wilde zijn. “… Gray?!” gilde ze verbaasd, waarbij haar stem oversloeg. Ze wachtte een minuut voor ze het weer probeerde. “Gray! Yuki!”  

OOC: Haha, mijn post is precies 1000 woorden. Nailed it x'D

Het was een lange tijd terug dat hij zich nog had durven openbaren, sinds de nederlaa-Nee- nederlagen. Hij had in een half jaar tijd zoveel  fouten weten te maken dat hij volgens een oud gezegde al een genie zou zijn,maar dat was natuurlijk niet zo, dat kon hij enkel maar dromen. Als hij nog droomde. De gebeurtenissen die de laatste tijd Fanterria in zijn macht hadden genomen hadden elk het uiterste van hem geeist, bijna zo erg dat hij een ledemaat bijna had verloren. Iets ergers had hij wel gekregen, een groot litteken op zijn rechterarm om hem telkens eraan te herinneren aan de verschrikking. Het was allemaal de verkeerde kant opgegaan. De eerste wat hem in de problemen had geraakt was de opvoeding van de twee wolfachtige Goden die een blonde jongen uit zijn jeugd, Masaomi, had gered en Akis uit zijn handen wist te grissen in de hoop Jellal tegen te kunnen houden. Een prachtig plan,maar het faalde al bij de basis. De jonge Godenpups luisterden vanaf het begin niet en vonden het fijner om de baas over hem te spelen door hem als boksbal te gebruiken voor hun enorm snel groeiende krachten. En dat groeien deden ze echt snel, binnen een maand waren ze alweer hun oude zelf en viel zijn plan al in duigen. Zijn plan B was toen der tijd geweest-nadat hj hersteld was wat vrij lang duurde- om Jellal in een hinderlaag te krijgen,maar voordat hij de kans er toe kreeg was de verschrikking van het ruilen van lichamen voorbij en begon er een nieuwe met extreem sterke wezens. Akis was toen ook maar net genezen,maar had nog last van zijn diepe wonden en werd prooi voor de chaoruppted wezens die niets beter wisten dan hun wraak op het menselijk wezen af te reageren. Dat ging gepaard met veel bloed aan de kant van de chaorrupted wezens dan aan Akis. Met snelle zwaaien van zijn katana's had hij zich levend gehouden,maar zijn betrouwbare en inmiddels vrij oude zwarte kleren hadden het begeven. En dat bracht Akis tot nu met een zelfgemaakt zwarte vest met rode strepen, zwarte broek en felrode schoenen, niet zoveel anders dan zijn oude kleding,maar het had een fris tintje. Nu nog de dag kon hij de enige vriend die hij hier had onder ogen zien, Pelangi. Zou ze blij om hem zijn dat hij leefde,maar gefald had of hem verafschuwen dat het hem niet gelukt was en hij liever gewoon moest sterven voor de poten van de Goden? Akis glimlachte moeizaam, terwijl de eerste stralen van de Fanterriaanse zon de grot waarin hij sliep had bereikt met enige tederheid in zijn doen. Misschien, heel misschien, zou ze hem hebben gemist en voor hem was dat al genoeg. Veel meer verwachtte hij niet van anderen.

De Fanterriaanse zon nam zijn tijd om boven de horizon uit te komen,maar het was hoe dan ook tijd voor Akis om weer in actie te komen voor de dag dat de laatste tijd uit jagen, eten en slapen bestond. Hij vond het eigenlijk ook niet zo erg, nu hij van binnen bang was geworden om weer te falen in een zelfbedachte plan dat zijn volledige concentratie zou kosten. Terwijl hij nog de laatste slaap uit zijn ogen wreef,dacht hij kort aan de jachtgebieden die hij de avond ervoor had bezocht nu dt een veel belangrijkere rol in zijn leven had genomen. Akis keek met een kille blik richting de dichtbeboste  terrein dat verderop lag. Was hij al zo dichtbij dat terrein gekomen? Alles zag er anders uit wanneer je in de nacht een plek zocht om te slapen,maar waarom moest het dat ene bos zijn? Traag sloeg hij voor zijn hoofd, zodat het zijn lichte kneuzingen niet verder werden aangetast. Dat bos was de plek waar hij die twee pups had opgevoed, hoewel dat niet volgens rolletjes liep en dat bijna zijn rechterarm had gekost dat soms midden in de nacht begon te jeuken. De jeuk was al niet fijn en zeker de pijn die bij de beet hoorde helemaal niet. Akis meende zichzelf zachtjes horen vloeken,voordat hij grot uitliep en de ochtendgeur tot zich had genomen.

Een nieuwe dag en dus nieuwe kansen, beweerden mensen,maar hij geloofde er niets van. Hij droeg velen falende acties, littekens, wonden en zijn maag op zijn rug. Zijn maag had ervoor gezorgd dat hij maar door probeerde te leven, Pelangi ontwijkend. Hij durfde haar niet meer te zien, niet totdat iets hem was gelukt. Hij had hem laatst nog betrapt op een gedachte om terug te keren naar de Aarde,omdat dat mogelijk zou zijn,maar wat viel er daar nog te zoeken? Hij had een onderkomen en voedsel zat. Ach, het was tijd om  weer eens te gaan. Hij kon niet de hele tijd bij de grot zitten nadenken, toch? Stilletjes liep hij richting dat terrein, niet om herinneringen op te doen-dat helemaal niet natuurlijk-,maar om zijn ontbijt te vangen.
Toen hij echter dat stuk terrein benaderde had hij een vaag gevoel dat hij net beter had moeten nadenken,maar waarvoor? Akis schudde lichtjes zijn hoofd, waardoor enkele rode haren voor zijn ogen vielen. Terwijl hij zijn haar opzij schoof begon hij beetje bij beetje door te krijgen wat het nou was. Dit gebied zat dichtbij een ander gebied met iets speciaals....Toren hoge Bomen? Nee, dat was het niet. Aparte wezens?Nee, dat was het ook niet. Inmiddels staarde de jonge man richting de grassprietjes die hij had geplet met zijn schoenen. Deze grassprietjes begonnen echter spontaan te bewegen door een zuchtje wind wat onmogelijk was gezien de hoge bomen. Traag keek Akis op met zijn meest verbaasde uitdrukking ooit, hij wist nu waar hij in de buurt wa-of nee, in zat. Dimensia! Dat hij zo afgedwaald kon zijn. Voordat Akis nog zich maar verder kon bewegen verscheen er een portaal recht voor zijn neus die hij meende nooit meer te zien. De verbazing had de macht over zijn spieren gewonnen,waardoor hij niet wist tegen te vechten. De laatste woorden die hij nog konden uitspreken waren kort,maar duidelijk,voordat de portaal deze woorden zou ontnemen.

"Pelangi wordt nu woedend op me"

Zwart. Dat was het enige wat hij waarnam toen de portaal hem op een andere locatie gebracht had. Was hij blind geworden of was de plek waar hij zat geheel zwart? Zachtjes wreef hij zijn ogen nogmaals wakker, nu om te kunnen zien. Toen hij zijn rode ogen geopend had hield hij zijn kaken stevig op elkaar, niet wetend hoe hij moest reageren. De auto's toeterden luid, de mensen keken met een verbaasde uitdrukking naar hoe hij een tweede oorlogs herdenkingsbeeld zat, gehuld door iets wat hem aan toeristen deed denken. Was dit nou de aarde? Dat kon toch niet waar zijn? Zijn blik ging van de gebouwen naar de mensen en toen naar de rijen voor meerdere winkels. Als laatst keek hij op naar de zon die fel boven hem scheen. Dit was echt de aarde!
Compleet verbijsterd zat hij vastgenageld tegen de herdenkingsbeeld,terwijl de toeristen spontaan foto's begonnen te maken van hem,waarschijnlijk door zijn vreemde uiterlijk en manier van doen. Wie lag er nou bij een herdenkingsbeeld verbaasd rond te kijken,alsof hij een tijdlang van de Aarde was weggeweest? Wacht, die fototoestellen... Ze zagen er wel heel klein en compact uit en er was zelfs geen flits. Was hij wel echt op de Aarde? Akis hees zich voorzichtig omhoog en veegde wat stof van zijn broekspijpen af,waarna hij naar een toerist liep om te vragen welk jaar het was, totdat iets glimmends in zijn ooghoek verscheen dat hij niet eerder opgemerkt had. Het was een enorm scherm met alle actualiteiten erop in een onbekende taal,maar waaraan hij de datum wel kon aflezen. Het was ruim 25 jaar later?! Maar wacht, hij was op de Aarde en het was 25 jaar later, welke stad was dit dan?
Weer beantwoordde de scherm deze vraag door het weer van de desbetreffende stad te laten zien, Amsterdam. Hoezo zou hij per se in Amsterdam terecht zijn gekomen in plaats van Tokyo? Amsterdam kende hij nauwelijks. Ach, het maakte niet zoveel uit, toch? Als hij eens werk zocht en geld wist te verdienen hoefde hij niet meer te jagen. Met een brede grijns liep hij de vrij grote Dam van Amsterdam over die hij had gekend van kranten uit zijn tijd. Hier kon hij normaal proberen te leven, nieuwe vrienden maken en uiteindelijk zijn oude familie eens bezoeken. Fanterria liet hij maar achter zich, dit was beter. Met een brede grijns liep hij met zijn capuchon over zijn hoofd richting een zijstraat die vol winkels stond. Wat hem eigenlijk wel zorgen baarde was de vreemde mode, want alle mensen liepen hier niet rond met een skinny jeans en een vest,maar ruimere kleren die hem liet denken aan de eighty's. De winkels zaten ook vol met dat soort zooi. Fijne mode dan.

Mensen snelden snel langs hem naar een Winkel toe en hij schonk er geen aandacht aan,totdat hij een ander verderop zag staan die dezelfde blik droeg als hij een minuut of tien eerder had gehad. Kon het zo zijn dat ... Nee, dat kon niet, of wel? De ander riep de namen van twee personen uit waarvan hij nooit gehoord had,maar misschien eens van had gehoord. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, terwijl hij de ander naderde om haar beter te zien. Hij kende dat gelaatsuitdrukking,maar ook die ogen. Snel stond hij weer stokstijf stil. Akis kende haar van een eerdere ontmoeting toen ze beiden draken waren,maar de naam van dat meisje kon hij zich niet herinneren. Had ze dat wel gegeven? "Hé, jij daar!"riep Akis luid en duidelijk gericht op de ander. Vreemd genoeg reageerde er helemaal niemand van de bevolking, ondanks dat gerichte. Toen pas zag hij dat ze of aan het bellen waren met een minuscuul apparaat en anders ermee frutselde. Ze genoten niet van de omgeving en namen niets op. Misschien... was dit toch geen fijne plek om te blijven, want naar Fanterria terugkeren zou moeilijk zijn. De portaal was al verdwenen en wie weet zaten ze hier net zo lang vast of voor altijd. Akis zuchtte via zijn neus en naderde de ander kalmpjes, zonder een verdere gelaatsuitdrukking te laten zien aan haar. Hij had genoeg aan zijn hoofd en dan dit. "Ook van Fanterria afgedwaald, terwijl je op jacht ging om je ontbijt te vangen?"Een kleine grijns liet hij zien na de eind van de zin, net herinnerd van het feit dat de ander een mietje was geweest, zelfs toen ze een draak was. Tegenovergestelde werelden. "Anyway, nog anderen gezien,want anders is het wel een heel saai feestje en kan ik geen wezen doodde voor wat goedkoop eten,"Vervolgde Akis vrij onverschillig. De honger had hij nog en geld weer niet, dus als er een wezen in de buurt was kon hij ten eerste de held worden hier en te eten krijgen.

Een zachte bries liet mijn lange jas opwaaien terwijl ik door het gebied liep. De gevleugelde Yuki liep naast me, en achter me hoorde ik vaagjes de voetstappen van Cynthia. Kort geleden had ik haar voorgesteld om met me mee te reizen. Niet alleen zodat ik wat gezelschap had waarmee ik kon praten, maar ook omdat ze zich niet kon verdedigen. Het was een wonder geweest dat ze het zo lang in haar eentje heeft kunnen uithouden – met af en toe een helpende hand. Twee keer was ik dat geweest, maar niet zo lang geleden ook de centaur Kyo, die er nogal nonchalant over deed. Ik geloofde niet dat hij zich geen zorgen maakte over het meisje. Als dat echt zo was geweest, had hij nooit ook maar iets van aandacht aan haar geschonken. Ik vroeg me af waarom hij zich toch om haar bekommerde, maar ik kon niet meteen een antwoord bedenken. Het leek erop dat deze vraag iets was waar alleen Kyo het antwoord op kon weten. In ieder geval, Cynthia's leven zou minder gevaarlijk worden nu ze met me meereisde. In het begin had ze nog geaarzeld en gezegd dat ze meer ongeluk dan geluk bracht. Ik had gelachen en gezegd dat ik alles behalve geluk had, en ik wist dat ik niet had overdreven. Eerst had ik mijn hele familie en al mijn vrienden verloren door Deliora, daarna Ul – deels door Deliora, deels door mezelf – en kort daarna ook Lyon, die mij de schuld gaf van Ul's dood en wegging. Dat viel niet bepaald geluk te noemen. Ik schudde even mijn hoofd om deze herinneringen van me af te zetten. Terwijl ik verder liep, besefte ik dat we al een aardige afstand hadden afgelegd en Cynthia waarschijnlijk wel toe was aan een pauze. Net toen ik eraan dacht, stak er een harde, haast onnatuurlijke wind op.

Het vreemde aan deze wind was dat hij niet leek te blazen, maar eerder te trekken. Ik draaide me om, en zag dat Cynthia hetzelfde had gedaan. Mijn ogen werden groot van verbazing. Een enorm portaal was verschenen en ik durfde erom te wedden dat dit voor die sterke wind had gezorgd. Al snel merkte ik dat de wind toenam in kracht en mij naar het portaal begon te zuigen. Net zoals het zwartharige meisje voor me zette ik een stap achteruit – wat maar met moeite ging. De tweede stap lukte nog maar net, en daarna had het helemaal geen zin meer; het portaal kreeg me in zijn macht. Weglopen had geen zin, dus ik probeerde mijn voeten zo stevig mogelijk op de grond te houden, maar het portaal bleef krachtiger worden en ik besefte dat er werkelijk een wonder zou moeten gebeuren om dat portaal te laten verdwijnen. Ik hoorde een zachte gil en meteen keek ik op. Ik zag nog net Cynthia's lange, zwarte haar in het portaal verdwijnen. Voordat ik kon reageren werd ook ik door het portaal gezogen – en Yuki waarschijnlijk ook. Automatisch slaakte ook ik een verraste kreet, waarna alles zwart werd voor mijn ogen.

Langzaam opende ik mijn ogen toen ik iets aan mijn wang voelde. Ik zag een vaag wit iets naast me staan. Was ik dood? Ik wreef in mijn ogen, en toen ik weer keek zag ik dat het vage witte eigenlijk Yuki was. Ik aaide hem over zijn kop. Hij was dus degene die mij had wakker gemaakt. Ik ging voorzichtig overeind zitten en keek om mij heen. Waar was ik? Het leek op één van de vele steegjes die er waren in het dorp waar ik jaren geleden leefde, maar hoe kon het dan zo zijn dat ik in een schijnbaar normaal dorp terecht was gekomen? Hoewel... Er was iets anders aan. Er hing hier een sfeer die ik niet herkende, en de gebouwen die in het steegje stonden waren hoger dan wat ik me kon herinneren. Verward stond ik op en keek om me heen. Waar was Cynthia? Ze zou toch op dezelfde plek terecht gekomen moeten zijn? "Cynthia?" zei ik, in de hoop dat ze me zou horen. Geen antwoord. Ik zei haar naam een tweede keer, wat harder. Helaas zonder enig resultaat. Ik keek Yuki even aan, maar hij leek zelfs nog verwarder te zijn dan ik. Ik liep de steeg uit, maar zodra ik de nauwe plaats had verlaten, stond ik stokstijf stil. Er waren mensen. Niet twee of drie, maar meer dan ik ooit bij elkaar had gezien. Bovendien bleek het dat ik in een grote straat terecht was gekomen, in een gebied dat eigenlijk geen dorp meer te noemen was... Was dit dan wat mensen een "stad" noemden...?

Ineens, ergens van tussen de menigte, hoorde ik mijn naam. "Gray! Yuki!" riep een stem, die ik met weinig moeite kon herkennen, zelfs met het stemgeluid van al die andere mensen om mij heen; Cynthia. Ik liep op het geluid af. Een aantal mensen keken geïrriteerd om wanneer ik langs hen heen probeerde lopen, anderen keken met stomheid geslagen naar Yuki, die mij volgde. “Cynthia!” riep ik weer, hopend dat ze me weer zou antwoorden. Nog steeds liep ik in de richting van waar ik haar stem hoorde, toen ik tussen alle blonde, bruine en zwarte kapsels ineens iemand zag met rode haren. Normaal gezien had het mij niets kunnen schelen, maar ik hoorde nog net wat deze persoon zei. "Ook van Fanterria afgedwaald, terwijl je op jacht ging om je ontbijt te vangen?" Ik kwam dichterbij en zag inderdaad een jongen met felrood haar die in ieder geval niet ouder dan ik kon zijn. "Anyway, nog anderen gezien,want anders is het wel een heel saai feestje en kan ik geen wezen doodde voor wat goedkoop eten," vervolgde hij. Even verstijfde ik. Het klonk alsof een wezen doden alleen maar iets was voor de lol. De enige redenen dat ik een wezen doodde was uit zelfverdediging of voor vlees, maar op de manier zoals deze jongen het zei, leek het erop dat het leven van een wezen hem maar weinig kon schelen. Ik maakte een klein gebaar naar Yuki dat hij dicht bij mij moest blijven. Het zou me niet veel verbazen als deze roodharige jongen mijn hond zou willen doden. Voor de rest leek het me sterk dat hij mij ook zou willen doden, dus ik kwam nog wat dichterbij. Op dat moment merkte ik op dat hij tegen Cynthia praatte. Ik slaakte een opgeluchte zucht. Ik was blij haar terug te hebben gevonden tussen al deze mensen, door wie ik me nog altijd ongemakkelijk voelde. "Cynthia," zei ik terwijl ik naar haar toe stapte. Natuurlijk was ik blij om haar weer te zien, maar het leek me niet het juiste moment voor een reünie. "...Waar zijn we?" vroeg ik wat aarzelend. Mijn blik gleed even naar de jongen. Ik vertrouwde hem niet helemaal.

Hoe langer Cynthia alleen was, hoe meer ze in paniek raakte. Op de één of andere manier was ze terug op aarde belandt en was dit niet eens meer haar eigen tijdperk. Wat nog erger was; ze was moederziel alleen en wist niet wat ze hiermee aanmoest. Hoe moest ze zich opstellen nu alles wat ze ooit kende was verdwenen? Wat misschien nog wel belangrijker was, was de vraag hoe erg de mensheid was veranderd. Hoe groot was de tijdsprong die ze had gemaakt? Ze liet haar grijze ogen over de enorme mensenmassa heen glijden en kwam tot de conclusie dat het veel erger was dan ze had gedacht. Op de één of andere manier leek het alsof ze juist terug in de tijd was gegaan toen ze naar de mensen zelf keek, maar haar omgeving vertelde een heel ander verhaal. Niet veel later merkte ze een gigantisch beeldscherm op die haar vertelde welk jaar het nou precies was. Haar ogen werden groot van verbazing toen ze de getallen zag verschijnen. Vijfentwintig jaar geleden. Dat was het jaar dat ze door een portaal naar Fanterria werd gezogen. Terwijl een ongelovige blik in haar ogen verscheen, deed ze een aantal stappen naar achter en knalde toen tegen iemand aan. Dit haalde haar succesvol uit haar gedachtes, maar ze had liever niet tegen een wildvreemde aangelopen. De man snoof en leek op haar neer te kijken, wat eigenlijk precies de reactie was die ze had verwacht. Wanneer deed iemand dat ook niet? Misschien lag het dit keer enkel aan haar kleding, aangezien ze nu wel erg opviel nu ze niks uit de nieuwste… ‘mode’ aanhad, maar voorheen werd ook altijd zo naar haar gekeken. Niet alleen vanwege haar kleding of het feit dat ze zich als een mysterieus figuur gedroeg onder die hoodie. Over hoodie gesproken, had ze hem nog wel op? Haar hand greep meteen naar de paarse stof. Beseffend dat ze al die tijd zonder haar muts op had rondgelopen, zette ze hem vlug weer op. Waarom wist ze niet, maar het voelde een stuk veiliger met dat ding op haar hoofd.
 
“Gray?! Yuki!” probeerde ze nogmaals, in de hoop om de jongen weer terug te vinden. Haar alleen laten in deze rotzooi was wel het laatste wat je had moeten doen. Niet alleen had ze een bloedhekel aan haar eigen ras; ze voelde zich ook nog eens extra kwetsbaar. En dat betekende nooit veel goeds, zeker niet bij haar. "Hé, jij daar!" kwam toen een luide stem die al snel haar gehoorgang vulde. Niet zeker wetend of het op haar was gericht, draaide Cynthia zich om en liet haar blik vragend rond glijden. Het duurde niet lang voor ze een hoopje rood haar tussen de menigte had opgemerkt. Het meisje wilde zich weer terugdraaien om haar zoektocht te vervolgen, zeker van het feit dat het absoluut niet tegen haar was bedoeld, maar de volgende zin trok haar volledige aandacht. "Ook van Fanterria afgedwaald, terwijl je op jacht ging om je ontbijt te vangen?" Zowel verward als nieuwsgierig keek ze de onbekende jongen aan. Hoe wist hij dat ze van Fanterria was? Ze meende zich geen roodharige te herinneren, dat was zeker. Zo’n haarkleur zou ze absoluut niet vergeten, dus ze was hem niet tegengekomen. Toen ze echter naar zijn ogen keek, leek het alsof ze hem inderdaad al eens eerder had ontmoet. Maar waarvan? Daar kon ze helaas haar vinger nog niet echt op leggen. "Anyway, nog anderen gezien,want anders is het wel een heel saai feestje en kan ik geen wezen doodde voor wat goedkoop eten," vervolgde de jongen. Verwarring en nieuwsgierigheid maakte plaats voor achterdocht. Meteen kreeg ze het gevoel dat hij niet te vertrouwen was. Hij gedroeg zich als ieder ander mens die ze ooit had gekend. Het enige wat hem interesseerde was overleven en dat wilde hij koste wat het kost bereiken. Op zich was daar geen problemen mee; Cynthia begreep dat je daar soms heftige maatregelen voor moest nemen. Het probleem was het gedrag en diens karakter. Deze jongen sprak hierover alsof het gebruikelijk was om een wezen van een andere dimensie om te brengen en er waarschijnlijk alleen zelf profijt van had. Dit was waarom ze de mens zo walgelijk vond. Ze dachten alleen maar aan zichzelf.
 
"Cynthia," weerklonk toen een bekende stem. Het zwartharige meisje ontspande geleidelijk toen ze het welbekende figuur van Gray aan zag komen lopen. Goed, ze vertrouwde hem ook niet helemaal, maar ze wist wel zeker dat de ijsmagiër beter te vertrouwen was dan deze vreemdeling. Een vreemdeling die haar vaag bekend voorkwam. Waar had ze zijn blik toch eerder gezien?  "...Waar zijn we?" Een vraag die ze van haar metgezel had kunnen verwachten. Ze zuchtte, richtte toen haar ogen op Gray en opende haar mond. “Welkom in mijn wereld, Gray. Dit is mijn thuis…” begon ze, waarna ze langzaam haar blik naar de grond liet glijden. “… Correctie, was,” voegde ze er uiteindelijk aan toe. Ze kruiste haar armen en richtte haar aandacht nogmaals op de ijsmagiër. Ergens was ze blij dat hij samen met haar op deze plek was belandt, maar aan de andere kant viel het niet mee om te beseffen in wat voor een vreemde wereld hij nu wel niet moest rondlopen. De mens zou zijn ‘speciale’ krachten waarschijnlijk niet op prijs stellen en Yuki zou eigenlijk alleen maar meer opvallen. Wacht eens even… Haar grijze ogen namen de witte hond in zich op, die inderdaad wat aandacht scheen op te wekken in de menigte. Hoe moest ze een dekking voor hem verzinnen? Liegen en zeggen dat de vleugels nep waren zouden niet werken. Nieuwsgierigheid zou het bij de mens overwinnen, waardoor ze aan de vleugels zouden voelen en er alsnog achterkwamen dat ze echt waren. Aan de andere kant, er was nog niemand op hem afgestapt en dat stelde haar toch wel iets gerust. Cynthia snoof zacht en besloot eindelijk wat meer aandacht aan de roodharige vreemdeling te besteden. “Het spijt me, maar anders dan jou en Gray ben ik niemand tegengekomen,” antwoordde ze, proberend niet minachtend te klinken. Eerlijk gezegd wilde ze liever niks met hem te maken hebben, maar het was niet anders. Ze zaten immers in hetzelfde schuitje. “Hoe wist je trouwens dat ik ook van Fanterria was?” Zat er soms één of ander lichtgevend bord op haar rug die men vertelde dat ze uit een andere dimensie was ontsnapt? Zelfs al kon ze het geen ontsnapping noemen. Nee, zodra ze de kans kreeg, keerde ze weer terug naar het fantasierijke land. Verscheurd worden door een wezen was minder erg dan in een steegje te worden getrokken door bendeleden.

Het meisje had hem ven aangekeken en leek ditmaal ook hem te herkennen, waarschijnlijk verward van wat. De draken toestand was een tijd terug en inmiddels waren er wel meerdere dingen gebeurd, waardoor het vergeten kon zijn. Hij had er geen problemen mee, hij vond het zelfs prima zo. Dit meisje had hij nog kunnen herinneren als een zwak persoon die het niet over haar hart kon halen om maar een wezen iets aan te richten. Typisch een 'Carer', een liefhebber van wezens, maar het was niet zo bij haar. Ze was zelfs bang voor die wezens. Een 'Explorer', dus. Waarom zou hij met één bevriend willen zijn? Zelfs een 'Carer' kan beter een bekende van hem zijn, zoals Masaomi die elkaar vaak hadden geconfronteerd. Nu hoopte hij enkel dat ze niet de gebeurtenis weer zou herinneren en erover zou beginnen te praten. Zelfs zij moest weten dat dit geen goede situatie ervoor was. Ze moesten nu gewoon de andere Fanterrianen zoeken en dan even zien te beslissen wat hun volgende acties zouden zijn. En als het écht moest, zou hij wel even zijn rommelende maag vergeten. Dat was zijn enige opoffering. Zijn maag was zijn alles, en in de toekomst wereld waar ze zich bevonden kon hij onmogelijk direct aan de bak gaan. Er waren zat veranderingen gaande geweest waar hij mee moest worden geconfronteerd. Dus samenwerking zou een belangrijk punt zijn tussen hem en de andere Fanterrianen. Hij kneep zijn ogen kort tot spleetjes, waarna hij het meisje aankeek. Wacht eens even, toen hij hier aan kwam gelopen, wist hij zeker dat zij twee namen had opgenoemd. Gezien zij ook pas van Fanterria kwam en niet al Aardse vrienden kon hebben gemaakt, was er een mogelijkheid dat als hij lang genoeg bij haar stond die twee konden arriveren. Des te beter wanneer het wezens waren. Een grijns kwam op zijn gezicht te staan, waarna hij zijn blik weer had afgewend van de ander. Dit werd nog eens interessant. Zijn hoofdgerecht werd zo meteen opgediend. Echter,was het minder dat hij met een 'Explorer' opgescheept zat. Een zwak groepje mensen dat niet de realiteit wilde accepteren óf dat wel deden, maar als prooien van alles vluchtten. Dat laatste was nog het ergst. De mensen om hem heen waren op het moment geen prooien, maar roofdieren en je hoort je aan te passen aan een nieuw ecosysteem. De Fanterriaanse in dat geval. Haast onopvallend schudde Akis zijn hoofd, voordat zijn blik weer naar het meisje gleed. Zij had erin gefaald.

Ineens klonk er een stem die zich meerdere malen een weg baande boven het luide gemompel van de groep mensen die langsliepen. Het klonk alsof iemand een ander zocht. In Akis ging een belletje rinkelen. Nu maar hopen dat het geen burger was,maar juist een Fanterriaan die het meisje bij hem zocht of een ander. De kans leek echter vrij groot dat het deze zekere 'Yuki' of 'Gray' zou zijn, de twee namen die het meisje eerder had uitgeroepen. De stem noemde voor een tweede keer de naam van iemand- hopelijk het meisje - en verscheen toen in zijn beeld. Een jongen van ongeveer zijn leeftijd met zwart haar en ogen kwam op hen afgelopen. Teleurstelling ging door hem heen. Dit was geen wezen, dus een mens zoals hun. Dat was echt jammer, maar het was in ieder geval een Fanterriaan, wegens zijn kledingdracht in vergelijking met de anderen. Een witte schim baande zich een weg achter de jongen, waarna het geheel zichtbaar werd. Akis' mond viel kort open, dat was een hond met vleugels! Het was dus genoeg bewijs dat de persoon tegenover hem een Fanterriaan was, maar dus ook voedsel had meegebracht of wat in de ogen van de ander zou zijn - zijn 'maatje'. Dit was een verbetering en het kon nog groter worden als het bleek dat de jongen geen mens, maar toch een wezen was met een menselijk lichaam. Dat maakte de ander alsnog minder smakelijk, het was alsof je andere mensen at in plaats van een wezen. Dat hondje echter kon er wel in. In zijn gedachte kon Akis Roc wel bedanken voor deze gift. Roc zij dank. Toen begon de ander echter iets te vragen, wat hij niet zo goed zou kunnen beantwoorden, maar eerder op ene Cynthia gericht bleek te zijn. '...Waar zijn we?' Zwijgend staarde Akis de jongen aan. Betekende dit dat de jongen de Aarde niet meende te herkennen? Het was natuurlijk veranderd, maar niet erg genoeg dat het onherkenbaar zou zijn. Het bewijs liep om hen heen: de mensen. Dit moest wel betekenen dat deze Yuki of Gray een wezen was. Een onsmakelijke, dat wel. Cynthia zuchtte abrupt, alsof ze zijn gedachte had kunnen lezen,maar ze antwoordde simpelweg op de vraag van Gray/Yuki. 'Welkom in mijn wereld, Gray. Dit is mijn thuis…' Akis snoof. Hij was óók een mens en ook dus Aards. "Ons thuis.." mompelde Akis erachter na, ondanks het feit dat de vraag aan Cynthia was gesteld. '… Correctie, was,' 'Ook goed' had Akis er in stilte bij toegevoegd. Het was nog steeds Aarde.

'Het spijt me, maar anders dan jou en Gray ben ik niemand tegengekomen,' Akis keek kort op. Was het ditmaal wel teen hem bedoeld? Oja, eerder had hij nog gevraagd of ze anderen had gezien. Het was tevergeefs dus. "Jammer, maar toch geloof ik niet dat wij de enige zijn. Een portaal kan meer dan drie organismen opslokken," Strak had hij de twee aangekeken. Ze konden onmogelijk de enige zijn, gezien een grote aantal nieuwsgierige organismen die door Dimensia konden rondlopen. Er waren namelijk genoeg portalen daar die elk naar een andere dimensie leiden, maar wel dezelfde tijd. De plaatsen verschilden enkel,maar het bleef dezelfde planeet. Het leek hem echter vrij nutteloos om heel de Aarde over te reizen om op zoek te gaan naar de anderen. Het leek hem zelfs stug dat de anderen dat ook wilden doen. "Echter, geloof ik niet dat we ze hier zullen vinden," begon hij, waarna hij zijn ogen sloot, "De portalen kunnen naar andere delen van de Aarde leiden," Het was toeval dat ze alle drie dezelfde portaal hadden genomen naar dit deel van de Aarde. Ze konden in ergere plaatsen belanden. Nog nadenkend, stoorde Cynthia hem met een vraag waar hij geen zin in had om die te beantwoorden. 'Hoe wist je trouwens dat ik ook van Fanterria was?' Akis opende zijn rode ogen en keek haar even strak aan, terwijl hij zijn handen in zijn broekzakken propten. "Eenvoudig," begon Akis,"Van een eerdere ontmoeting, mevrouwtje drakin," Was dat een duidelijke hint geweest? Hij wilde er alsnog niet de hele tijd over de toenmalige gebeurtenis hebben. Ze hadden iets anders aan hun hoofd. Hij richtte zich tot de ander waarvan hij de naam nog steeds niet wist. Gray of Yuki? In ieder geval, had hij ook een vraag aan hem te stellen. "Heb je misschien een kledingstuk die je om je hond kan wikkelen?" Waarom? Het leek hem overduidelijk: de vleugels. Die trokken teveel aandacht en kon een hinder vormen, terwijl ze moesten uitvogelen hoe ze nou hier verder moesten doen. Het leek er niet op dat ze nog terug zouden keren naar Fanterria, niet snel in ieder geval. Akis zuchtte. Hoe konden ze die tijd doorkomen? Ze hadden een overnachtingsplek nodig, voedsel en sowieso geld. Het was enkel een hinder dat het 25 jaar later was. Misschien sprak men nog nauwelijks Engels, mocht je niet werken op je 17e of 18e. Ze hadden verder niet eens een CV of een computer als die twee er nog waren. Hoe moesten ze dan aan een baan komen? Dit werd nog dan een moeilijke klus. Of ze werden straat artiesten, want ze hadden twee wezens onder hun en die konden toch wel iets? Enkel konden ze dan worden opgepakt door de politie. Dit werd echt onmogelijk. Akis schopte de grond onder hem een paar keer. Wat een tegenvaller. "We moeten gewoon zien te werken," snoof hij luid genoeg.

Ik voelde me klein en onbeduidend tussen al deze mensen, en dat was iets dat mij niet vaak overkwam. Ik was dan ook helemaal niet gewend om zo veel mensen tegelijk op één plek te zien. Sterker nog, ik had werkelijk nog nooit zo veel mensen gezien. Dit was volledig nieuw voor mij, en ik merkte dat ik zenuwachtig begon te worden. Het was een troost dat Cynthia hier was, die wat rustiger leek te zijn in deze situatie. Als zij er niet was geweest, zou ik waarschijnlijk al snel in paniek zijn geraakt. "Welkom in mijn wereld, Gray. Dit is mijn thuis…" zei ze. Dus dit was de wereld waar Cynthia vandaan kwam? "Ons thuis.." mompelde de roodharige jongen er nog achteraan.  "… Correctie, was," vervolgde Cynthia. Tja, ze had natuurlijk al een lange tijd op Fanterria doorgebracht. Ik vroeg me af of ik op dit moment hetzelfde gevoel had als Cynthia toen zij op Fanterria terecht kwam. Of misschien dat zij juist een gevoel van opluchting had gehad, want ze leek me niet bepaald het type dat er van hield om vaak onder de mensen te zijn. Dat had ik ook, of toch in dit geval. Ik voelde me erg onzeker nu ik omringd was door tientallen – misschien wel honderden mensen. Yuki stond dicht tegen mij aan en ik wist dat hij net zo onzeker was als ik. Niet alleen dat, mensen staarden ook naar hem. Zijn blauwe vleugels vielen natuurlijk erg op en ik was er vrij zeker van dat men hier niet gewend was aan gevleugelde honden. Daar moesten we dus ook al een oplossing voor bedenken.

Ik luisterde in stilte naar het gesprek tussen Cynthia en de jongen. "Het spijt me, maar anders dan jou en Gray ben ik niemand tegengekomen," sprak het zwartharige meisje. "Jammer, maar toch geloof ik niet dat wij de enige zijn. Een portaal kan meer dan drie organismen opslokken." Het antwoord van de jongen liet me even slikken. Een magiër en een gevleugelde hond waren nog niet zo gevaarlijk, maar stel dat er een griffioen of een vampier door het portaal zou komen? Dat zou deze wereld helemaal in verwarring kunnen brengen. Voor zover ik wist hadden mensen geen ervaring met magische wezens, die voor ons volkomen normaal waren. "Echter, geloof ik niet dat we ze hier zullen vinden. De portalen kunnen naar andere delen van de Aarde leiden," zei de jongen. Daar had hij gelijk in. "Dat maakt het er niet bepaald makkelijker op," mompelde ik haast onhoorbaar. Het was eerder een gedachte die ik hardop uitsprak. "Hoe wist je trouwens dat ik ook van Fanterria was?" vroeg Cynthia aan de jongen. "Eenvoudig," klonk het antwoord, "Van een eerdere ontmoeting, mevrouwtje drakin," Even dacht ik terug aan de enorme chaos van een dik aantal maanden geleden. Mensen werden wezens, en wezens werden mensen. Hadden deze twee elkaar toen ontmoet? Vast wel. De jongen wendde zich tot mij. "Heb je misschien een kledingstuk die je om je hond kan wikkelen?" Dat was voorlopig misschien wel de beste oplossing, hoewel een hond met een jas aan er nogal vreemd uit zou zien. "Ja, hoewel we later misschien nog een andere manier moeten proberen te vinden. Dit zal ook redelijk opvallen..." Ondanks dat ik mijn twijfel had uitgesproken, trok ik mijn jas uit en bukte me om deze op de één of andere manier om Yuki heen te wikkelen, die er eerst helemaal niets van leek te begrijpen. "Sorry jochie, er is even geen andere manier," fluisterde ik terwijl ik mijn best deed de vleugels onder de jas te verbergen. De jas die om Yuki heen gewikkeld was zag er wat apart uit, maar het leek me beter dat men mij aanzag voor een wat gekke hondeneigenaar dan dat ze nieuwsgierig werden naar Yuki's vleugels.

De volgende vraag kwam in me op; hoe moesten we hier overleven? Deze wereld was immers anders dan Fanterria en ik had geen flauw idee hoe we hier aan voedsel en water moesten komen. Ik zag niet meteen natuur in de omgeving, dus ik vermoedde dat jagen even geen optie was. "We moeten gewoon zien te werken,” zei de jongen. "Werken?" vroeg ik verbaasd. Even dacht ik na. In mijn dorp waren er kleine winkeltjes, een aantal ambachtslieden... Bedoelde de jongen zulke dingen? En zo ja, hoe kwamen we dan aan voorwerpen om te verkopen of om te bewerken? Ik zou iets met mijn ijs kunnen doen, maar ik wist niet of de mensen dat hier accepteerden. "Hoe gaan we dat aanpakken?" vroeg ik dus maar.

Hoewel het misschien niet in haar voordeel zou werken als ze de jongen tegen zich werkte, negeerde ze zijn eerdere opmerkingen toen ze Gray uitlegde waar ze waren. Goed, hij was dus ook van de aarde, dat was duidelijk. Zijn toon stond haar niet aan en ze zou opgelucht zijn als ze van hem af was. Helaas voor haar zag het er nu niet naar uit dat zoiets snel zou gebeuren en moest ze het er maar mee doen. Ach, wat maakte het ook uit. Ze was er inmiddels al aan gewend om haar gevoelens voor zichzelf te houden. "Jammer, maar toch geloof ik niet dat wij de enige zijn. Een portaal kan meer dan drie organismen opslokken," sprak de roodharige knul toen. Dit zette Cynthia aan het denken. Ze geloofde niet dat zij de enigen waren die door het portaal waren gekomen, aangezien er waarschijnlijk nog elke dag nieuwe mensen in Fanterria verschenen. Aan de andere kant, het portaal was zomaar verschenen en zou evengoed weer kunnen verdwijnen nadat het hen had opgeslokt. "Echter, geloof ik niet dat we ze hier zullen vinden. De portalen kunnen naar andere delen van de Aarde leiden," voegde de onbekende jongen eraan toe. Haar grijze ogen richtten zich op de spreker van deze woorden, terwijl ze diep nadacht. Ze moest bekennen dat ze hem niet in de buurt had gespot toen ze samen met Gray haar wandeling in Fanterria maakte. Dit betekende dus dat hij via een ander portaal naar deze plek toe was geleid. Als dat het geval was, dan waren er niet alleen meerdere plaatsen waar de portalen ze naartoe bracht, maar ook nog eens meerdere portalen die naar dezelfde plek leidden. Bovendien, nu Gray zich samen met Yuki bij haar had gevoegd, wist ze ook dat het portaal wezens doorliet naar deze wereld. Dat kon maar één ding betekenen; de aarde was in gevaar. Iemand als de ijsmagiër met zijn hond was dan misschien geen gevaar voor deze wereld, maar er waren veel ergeren en veel grotere wezens in Fanterria. Nu ze er zo over nadacht, pasten die wel door het portaal heen? Ze meende zich te herinneren dat die niet groot genoeg was voor een reus of zoiets dergelijks. Nee, grote wezens als hen konden absoluut niet de aarde in.
 
“Houd je ogen wel open. Ik heb jou niet gezien toen wij in ons portaal verdwenen, dus dat betekent dat meerdere portalen naar deze plek leid… Waar deze plek dan ook mocht zijn,” deelde Cynthia haar uiteindelijke conclusie mee toen ze zich besefte dat ze er nog geen woord over had gezegd. "Eenvoudig. Van een eerdere ontmoeting, mevrouwtje drakin," antwoordde de roodharige op haar vraag. Haar grijze ogen werden voor een moment groter, maar ze wist zichzelf nog in toom te houden. Ze keek de andere kant op en plaatste haar linkerhand ongemakkelijk onder haar muts in haar nek. Dus… Hij was toen ook één van de aanwezige wezens, huh? Ze gokte erop dat hij de andere draak was, aangezien ze zijn blik daarnet had weten te herkennen en de enige die daadwerkelijk op ooghoogte naar haar had kunnen staren, was die andere draak geweest. Cynthia huiverde licht, hoewel het niet zichtbaar voor de rest was. Nooit meer wilde ze in dat lichaam terug. Inmiddels vond er een gesprek tussen Gray en de jongen plaats. Ze ving de woorden wel op, maar besteedde er geen aandacht aan. Het ging over Yuki, die met zijn huidige uiterlijk teveel aandacht zou trekken. Zijn baasje trok uiteindelijk zijn lange jas uit en wikkelde deze om de hond heen. Cynthia bekeek het resultaat door haar blik over de hond heen te laten glijden. Met veel moeite wist ze haar lach in te houden, maar kon het niet laten om een grinnik te laten ontsnappen. Het zag er zeer… Apart uit, maar het was altijd beter dan dat zijn vleugels zichtbaar waren.
 
"We moeten gewoon zien te werken.” Opnieuw trok de jongen haar aandacht. Werken? Waar had hij het over? Oh, natuurlijk. Nu ze weer terug op aarde waren, moesten ze via andere methodes aan hun eten en onderdak komen. Aangezien ze midden in de stad stonden en er nergens een bos te bekennen was, konden ze zich moeilijk op de grond vestigen. Een goedkoop hotelletje zou een betere uitkomst zijn, maar daar hadden ze geen geld voor. In haar gitaartas zat nog wel wat, maar ze waren niet meer in haar tijdperk. Wie zei dat haar geld dus nog wel te gebruiken was? En als dat al zo was; ze zaten in een vreemd land. Haar geld kwam uit Engeland en die gebruikten toentertijd nog de Engelse Ponden. Geen enkel ander land had dat. Gray herhaalde het belangrijkste woord van de jongen z’n zin, waardoor Cynthia weer terug op aarde kwam. "Hoe gaan we dat aanpakken?" vroeg de magiër. Tja, goede vraag. Er waren inderdaad baantjes waarbij ze geen diploma nodig hadden, maar ze hadden geen geldig legitimatiebewijs en dat was wel nodig om te kunnen solliciteren. Wat nog belangrijker was; hoe moesten ze zich hier verstaanbaar maken? Misschien was de Engelse taal hier wel uitgestorven. Als dat zo was, dan konden ze het wel vergeten hier… Waren er dan geen andere manieren om aan geld te komen? Eerlijke manieren. Zakken rollen was, als je het haar vroeg, geen optie. Hoe verdienden daklozen in haar tijd ook alweer hun geld..? “Straatartiesten,” sprak ze hardop. Heel even had ze er spijt van dat ze hardop dacht, maar ze zag geen andere uitweg dan dat. “We hebben niet bepaald de juiste dingen om te solliciteren, dus moeten we ons geld op een andere manier verdienen. Bij mij thuis stond wel eens iemand op z’n akoestische gitaar te spelen. Dat kan ik ook,” legde ze uit. Ze had nog nooit zoveel gepraat, maar het kon op het moment niet anders. Haar grijze ogen gleden naar Gray. “Jij kan iets met ijssculpturen?” ging ze vertwijfeld verder, waarna ze naar de roodharige jongen keek. Ze wist bij god niet wat hij kon doen, dus hield ze zich verder weer stil en keek hem vragend aan. Evenals Gray. Haar plan was niet waterdicht, maar voor het moment kon ze met niks beters komen.

Tussendoor had deze Cynthia iets gezegd, iets slims ditmaal. 'Houd je ogen wel open. Ik heb jou niet gezien toen wij in ons portaal verdwenen, dus dat betekent dat meerdere portalen naar deze plek leid… Waar deze plek dan ook mocht zijn,' Oké, dat was misschien niet een zo'n slimme vraag, want hij kon het makkelijk beantwoorden zonder al teveel moeite te doen. De schermen om hun heen zaten vol met het laatste nieuws, het weer en natuurlijk de stad waar ze zich momenteel bevonden. Maar nee hoor, we kijken er niet naar en hopen dat twee wezens komen die de dag zullen redden. Wat.. pathetic. Maar deze Cynthia was immers hoopvol en zwak gebleken, dus kwam het niet aan als een verrassing. Om toch de situatie te verbeteren, reageerde Akis erop, maar wel met tegenzin. Hij zat met hun- herstel- vooral 'haar' opgescheept, de magïer en dat hondje kon enkele voordelen bieden, buiten het belanden op een serveerbord. "Je hebt wel gezien dat we ruim 25 jaar later zitten,maar niet de stad zelf? Het staat op alle schermen," Kort wenkte hij richting een dichtstbijzijnde scherm, waar net boven het weer 'Amsterdam' te lezen was. "Amsterdam, dus in het gezellige kikkerlandje," Het was jammer dat hij voor de rest vrij weinig over het land wist en de taal niet kon begrijpen, want anders was deze situatie heel anders geweest: hij had een volle maag. Akis wierp zijn blik alweer over jut en jul, nadenkend of hij hun alsnog zou achterlaten. Hun gebrek aan kennis was het enige dat hen bij elkaar hield of in betere woorden, Akis bij Cynthia,Gray en Yuki. Als hij nou zelf op ontdekking uitging zou hij vast en zeker het ver kunnen schoppen. Trial-en Error zou zijn strategie zijn om hier vooruit te komen. Het hield simpelweg in dat wanneer je iets verkeerd deed, het duidelijk aan je werd gemaakt, zodat je vervolgens het goed kon doen. Simpelweg, van je fouten leren. Dus als hij bijvoorbeeld met de blonde vrouw verderop die achter een balie van de McDonalds stond, in het Engels zou vragen om iets simpels, zoals waar de Dam was, dan kon hij leren van haar reactie erop. Zo simpel, maar dat was maar een klein deel van het leven hier. Hij zou ook werk moeten vinden en een ID-pasje moeten regelen. Zachtjes wreef hij met zijn vinger langs zijn wang, dat kon nog wel enkele problemen leveren. Een verhaal over een portaal dat hem opslokte zouden zelfs hun niet geloven. Toen dacht hij aan Gray. Wat als hij eens bewijs voor hen leverde? Akis grijnsde. Sluw hoor. Maar dat betekende dat hij ze aan zijn lijntje moest houden, of vooral Gray en Yuki. Cynthia was een minder grote zorg voor hem.

'Hoe gaan we dat aanpakken?' vroeg Gray abrupt. Akis snoof, minachtend. Oké, dit was een wezen, maar je kon toch wel leren aanpassen in een andere dimensie, kom op zeg! Dat hadden de mensen in Fanterria geleerd. Ze leerden zelfstandig om te overleven en nu zat hij doodleuk hier te vragen? Dit werd steeds meer vermoeiend voor hem. Hij vroeg zich wel even af hoe Cynthia het had kunnen overleven in Fanteria, maar hij trok die gedachte van zich af. Tijd om na te denken, niet over deze jut en jul. Maar goed, hij had eerder het idee gehad om werk te vinden of in het meest nare geval, straatartiesten te worden. Het leek echter erop dat ze vooral dat laatste gingen doen, maar hij had een ander idee. De magïer kon zorgen voor ijssculpturen en Yuki gewoon als aandachttrekker met zijn vleugels,hoewel die nu een te grote vest om zich heen had. Cynthia speelde echter nauwelijks een rol. Wacht, ze kon wel iets doen. Ze zou gewoon de mensen storen en verleiden door haar gebrekkige charme. Vervolgens zouden hopelijk enkele mensen haar volgen en terecht komen bij de act. Dat was de strategie, maar wat kon hij zelf eigenlijk doen? Hij wist niet iets wat zo speciaal aan hem was, buiten het feit dat hij goed met wapens was. Het was echter illegaal, die bangeriken van Nederlanders. Dan was er nog een optie over: hij was de informatie man. Daar was hij goed in, ten minste beter dan die andere twee idioten. Cynthia wist niet eens waar ze zaten, terwijl het bewijs overal om hun heen was te zien. Daarbij speelde de magïer nauwelijks een rol, omdat hij niet van de Aarde was en dus niet wist hoe het hier er naar toe ging. Maar het was tijd om zijn idee te vertellen, niet? Enkel was die traag werkende zwakkeling voor hem gekomen met hetzelfde conclusie. 'Straatartiesten,' Akis rolde met zijn ogen. Tr-Tr-aaaaag. Ze had duidelijk laten tonen dat ze hardop aan het nadenken was, dus niet al verder had nagedacht dan hij. Hij was echter benieuwd naar de verdere woorden van haar. Kon hij ook eens lachen. Of aan ergeren. 'We hebben niet bepaald de juiste dingen om te solliciteren, dus moeten we ons geld op een andere manier verdienen. Bij mij thuis stond wel eens iemand op z’n akoestische gitaar te spelen. Dat kan ik ook,' Weer saaie onzin, maar ze kon dus gitaar spelen? Hopelijk niet zo slecht als de kinderen hier op Koninginnedag deden. Dat kon hij nauwelijks aanhoren, en toen was het nog op TV. Rillingen schoten over zijn rug. Man, hij kon toen der tijd de hele tijd geen instrument meer aanhoren. "Je kunt wel écht spelen, toch?" vroeg Akis moeilijk, terwijl hij zijn vingers kruiste. Met zijn ogen een tel dicht wenste hij dat ze minstens een nummer goed kon spelen. Da had ze eindelijk een andere nut gekregen in zijn plan. En weer kwam ze er tussen dat Gray ijssculpturen zou moeten maken. Man, wat een traag werkend brein hadden die twee. Ze moesten boffen met iemand die wat beter kon nadenken. Akis sloeg zijn vuist op de palm van zijn andere hand om hun traag werkende hersencellen te doorbreken. "Cynthia, jij zal een liedje zingen waarbij Gray ijssculpturen kan maken. Een soort toneelstukje met een verteller-Cynthia- die ook tegelijk voor achtergrond muziek zorgt, en een uitbeelder-Gray. En Yuki kan anders wel met mij mee. Waarom vragen jullie je zeker af? Nou, het antwoord is simpel. Ik ga eens rondkijken en proberen wat informatie over de plek te krijgen en de veranderingen die er zijn geweest. Yuki zal verder mijn hulpje zijn met zijn snuit om de weg hier te vinden," Akis hield zijn blik strak op de twee gericht. "Hebben jullie een beter idee?" vroeg hij, de vraag bijna ingeslikt. 'Alsof jullie beter weten' wilde hij bijna erachter toevoegen,maar deze wist hij wel succesvol weten in te slikken.

Er was een kort gesprek aan de gang tussen de jongen en Cynthia. “Houd je ogen wel open. Ik heb jou niet gezien toen wij in ons portaal verdwenen, dus dat betekent dat meerdere portalen naar deze plek leid… Waar deze plek dan ook mocht zijn,” zei ze. Ze had wel gelijk; wie weet hoe veel wezens er al naar deze plek waren gekomen door het portaal? "Je hebt wel gezien dat we ruim 25 jaar later zitten,maar niet de stad zelf? Het staat op alle schermen," antwoordde de jongen. Vreemd, had het portaal ons dan niet alleen maar verplaatst, maar ook nog een sprong in de tijd laten maken? Waarschijnlijk. Niet dat het voor mij zo veel uitmaakte – voor mij was dit toch al een vreemde wereld – maar ik kon me wel voorstellen hoe verwarrend dit voor Cynthia en voor de jongen moest zijn. Ze moesten zich nu voor de tweede keer aanpassen aan een compleet nieuwe omgeving. "Amsterdam, dus in het gezellige kikkerlandje," zei de jongen weer. “Amsterdam” dus. Dan wist ik in ieder geval de naam van deze plek. Mijn blik gleed weer naar de jongen. Ik vertrouwde hem niet. Er was iets in zijn blik waardoor ik hem gewoon niet volledig kón vertrouwen. En het feit dat ik zijn naam niet wist hielp ook niet bepaald. Bovendien had ik de indruk dat hij mij wat minachtend aankeek, maar dat kon ook aan mij liggen.

Er heerste een korte stilte waarin iedereen scheen na te denken. Blijkbaar was werk vinden hier belangrijk – hoewel dat nog wat vreemd voor mij was, aangezien ik al mijn voedsel gewoon zelf zocht. Dat laatste zou niet bepaald meevallen hier, en ik zag het helemaal niet zitten om eten te stelen. Werk vinden dan? Maar wat deden mensen zoal? Ik besefte me dat ik op dit moment nogal nutteloos was. Ik wist niets, maar dan ook echt niets af van deze wereld – behalve dan dat Cynthia en deze jongen hier vandaan kwamen. Het was vreselijk om me zo nutteloos te voelen en ik hoopte dat iemand hier met een goed idee kwam. “Straatartiesten,” zei Cynthia, alsof ze mijn gedachten had gehoord. “We hebben niet bepaald de juiste dingen om te solliciteren, dus moeten we ons geld op een andere manier verdienen. Bij mij thuis stond wel eens iemand op z’n akoestische gitaar te spelen. Dat kan ik ook,” zei ze. Natuurlijk, zij had haar instrument nog!"Je kunt wel écht spelen, toch?" vroeg de jongen. Meteen keek ik zijn richting uit. Ik had Cynthia al vaker op het instrument horen spelen en al was ik niet gewend aan muziek, ik wist dat het de moeite waard was om naar te luisteren. “Geloof me, dat kan ze.” zei ik.

Nu keek Cynthia mijn kant uit. “Jij kan iets met ijssculpturen?” Ik knikte. “Dat zou geen probleem moeten zijn,” antwoordde ik. Op datzelfde moment vroeg ik me af of deze plek invloed zou kunnen hebben op mijn magie, maar die gedachten verdween al even snel als ze gekomen was. De mensen waren ook normaal gebleven toen ze op Fanterria terecht kwamen – of tenminste, dat vermoedde ik. "Cynthia, jij zal een liedje zingen waarbij Gray ijssculpturen kan maken. Een soort toneelstukje met een verteller-Cynthia- die ook tegelijk voor achtergrond muziek zorgt, en een uitbeelder-Gray. En Yuki kan anders wel met mij mee. Waarom vragen jullie je zeker af? Nou, het antwoord is simpel. Ik ga eens rondkijken en proberen wat informatie over de plek te krijgen en de veranderingen die er zijn geweest. Yuki zal verder mijn hulpje zijn met zijn snuit om de weg hier te vinden," sprak de jongen. Meteen werd ik weer wantrouwend. Dat eerste idee kon op zich wel – waarschijnlijk had Cynthia zoiets ook al bedacht – maar Yuki alleen laten met hém? Dat zag ik niet zitten. "Hebben jullie een beter idee?" vervolgde hij. “Ik denk dat het toch beter is om bij elkaar te blijven. Zo te zien is deze plek niet alleen vreemd voor mij en Yuki, maar ook voor jullie. En gezien de mensenmassa hier...” zei ik, terwijl ik veelbetekenend rondkeek. “...Lijkt het me niet bepaald verstandig om op te splitsen.” Deels meende ik het, maar ik was ook onzeker over wat deze jongen met Yuki van plan zou zijn. Ik kende hem pas net, ging hij er nou echt van uit dat ik mijn hond met hem zou laten meegaan?

"Je hebt wel gezien dat we ruim 25 jaar later zitten, maar niet de stad zelf? Het staat op alle schermen," reageerde de roodharige jongen. Cynthia snoof. Moest hij het nu zo brengen? Hij had haar ook op een andere manier erop kunnen wijzen. Ach, wie hield ze nu voor de gek? Het was hetzelfde oude liedje. Ze gaf ze een kans en die verknalden ze op de één of andere manier altijd. Of het met opzet werd gedaan, dat wist ze niet, maar wat ze wel wist, was dat ze het ook nooit leerde. Niet dat ze zoveel verwachtte van deze knul. Ze had allang gehoord dat zij echt geen vrienden konden worden. "Amsterdam, dus in het gezellige kikkerlandje," voegde de jongen er met een handbeweging aan toe. Nederland, dus. Geweldig. De enige rede dat ze over het bestaan wist van dit land, was omdat het in haar tijd meedeed aan het Eurosongfestival. Eén van de weinige programma’s die ze op televisie keek, hoewel ze zich nog wel eens had afgevraagd waarom ze er überhaupt naar wilde kijken. Het was allemaal doorgestoken kaart. Niet dat het zo verrassend was. Het was echter een muziekprogramma dat vol zat met talent van heel Europa. Haar land maakte daar ook deel van uit, wat de eerste rede was geweest om het als klein kind al te volgen. Zelfs al wilde ze niet gitaar leren spelen vanwege het Eurosongfestival, en wilde ze eigenlijk ook niet doorbreken in de muziekwereld, was het nog altijd een grote inspiratiebron voor haar geweest. Nederland dus ook. Was dit ‘kikkerland’ dan eigenlijk wel zo erg?
 
"Je kunt wel écht spelen, toch?" Wederom werd haar humeur verpest door de roodharige vreemdeling. Wist hij überhaupt wel wat manieren waren en dat zij, ondanks alles, ook nog gevoelens bezat? Hij wist vast niet hoe hij met meiden om moest gaan. Of andere mensen. En al helemaal niet hoe hij met wezens om moet gaan, behalve dan die moordlustige acties die hij uit wilde voeren. Cynthia vouwde haar armen over elkaar heen en rolde met haar ogen, maar voordat ze haar mond open kon trekken om kwaad antwoord te geven, was Gray haar al voor. “Geloof me, dat kan ze.” Na deze woorden te hebben gehoord, besloot ze om haar sarcastische opmerkingen maar voor zich te houden. Niet alleen omdat het niet slim was zich tegen de rest op te zetten, maar ook omdat ze de bekwaamheid om te spreken had verloren. Was dat… Een indirect compliment geweest? Cynthia richtte haar grijze ogen op de ijsmagiër en bekeek zijn gezichtsuitdrukking. Zo te zien meende hij zijn reactie. Langzaam maar zeker verscheen een kleine, bescheiden glimlach rond haar lippen. Misschien was er nog hoop voor wezens zoals Gray. Hij gedroeg zich niet zoals de meeste mensen. Goed dan, haar opmerking over haar gitaartas en dat er echt geen machinegeweer in zat, liet ze dus maar achterwege. In plaats daarvan vormde ze geluidloos het woord ‘dankjewel’ met haar lippen, terwijl ze nog altijd haar aandacht had gevestigd op de zwartharige jongeman. Die ander hoefde dat echt niet van haar te verwachten.
 
“Dat zou geen probleem moeten zijn,” antwoordde Gray toen. Cynthia knikte, ten teken dat ze hem gehoord had. Voor ze echter nog iets kon zeggen, werd haar de mond gesnoerd door de vreemdeling, die overigens nog steeds zijn naam niet had gezegd, waar ze in eerste instantie niet zo blij mee was. Helaas werd het er niet echt beter op toen hij daadwerkelijk begon te spreken en ze zijn woorden opving. Het begon ermee dat hij hun namen wel wist, maar de zijne nog steeds verborgen hield. Nu was zij niet iemand die uit vrije wil haar naam prijsgaf, maar dat nam niet weg dat hij het recht had zijn naam voor zichzelf te houden. Die van hun was immers bekend bij hem. Daarnaast vertelde hij haar ook nog eens om niet alleen een liedje te spelen, maar ook nog eens te zingen. Ja, goed idee. Laat de introvert een liedje zingen! Het was niet dat ze dacht dat ze vals zong, want zo erg was haar stem niet eens en dat wist ze ook wel, maar het idee om voor een publiek, die nota bene vol vreemdelingen zat, een liedje te zingen? Dat was teveel. Heel even trok ze wit weg toen ze te horen had gekregen dat ze haar eigen instrument ook moest gebruiken, maar toen haar duidelijk werd dat ze er niet alleen voor stond, voelde ze zich weer ietsje beter. Het feit dat Yuki met de roodharige jongen mee moest om ‘de weg te vinden’ ontging haar echter niet. Nadat Gray zijn zegje had gedaan, opende zij ook haar mond, ditmaal om echt te spreken. “Een genie als jij moet toch zeker z’n eigen weg terug kunnen vinden? We zijn heus niet zo moeilijk te vinden, want het is de bedoeling dat we juist opvallen. Ik zie het nut van Yuki’s rol hierin niet. Hij is hier ook nog nooit geweest, dus waarom zou hij hier geuren herkennen? Daarbij zal hij zich beter op z’n gemak voelen bij z’n baasje,” sprak ze, haar armen nog steeds over elkaar heen gekruist. Oké, Yuki zou wezens kunnen opsporen, maar ze zag het niet zitten om de hond met de jongen mee te laten gaan. Vooral niet na wat hij gezegd had. “Als je wezens bedoeld die hij moet vinden, dan heb je gelijk, dat kan hij. Maar die zullen hoogstwaarschijnlijk hun weg naar ons vinden en niet andersom. Daarbij, we zitten midden in een stad. Wat ben je van plan te doen als je wezens tegenkomt? Ze bevechten zonder wapens? Tientallen, misschien wel honderden mensen in gevaar brengen?” Cynthia nam even een adempauze en zuchtte. Nee, Gray had gelijk. Ze waren beter af als ze zich niet opsplitsten. De jongen kon binnen een straal van tien meter ook informatie vragen aan de mensen om hen heen. “… Ik heb ook liever dat we in elkaars buurt blijven.”

Akis moest toegeven dat hij nu wel zo zijn twijfels kreeg over zijn eigen idee. Het was een vrij goed idee om zo'n toneelstukje op te voeren, want dat zou zeker de aandacht trekken. Er zaten echter enkele andere aspecten aan waar hij zelf aan twijfelde. Dat stukje dat hij met Yuki  bijvoorbeeld voor informatie zou zoeken. Dat kon verkeerd zijn gevallen bij de andere twee. Die idioten dachten natuurlijk dat hij zeker het hondje zou oppeuzelen, waar hij stiekem ook naar verlangde, maar daar was niets van waar. Hij zou enkel de reukzin van dat hondje gebruiken om, als ze al verdwaald raakten, de weg terug naar zijn baasje te vinden, en in dit geval was het Gray. Ook had hij inmiddels wel gemerkt dat waar deze Gray was, Cynthia ook te vinden was. Maar dit was eigenlijk zijn grootste twijfel, de iets kleinere en bovendien enkel de tweede was vooral het feit dat deze twee hem zeker wantrouwden, ondanks het feit dat hij zonet een goed idee had kunnen bedenken. Die wantrouwen die ze tegenover hem hadden was vrij ongewenst,maar ergens vond Akis het wel amuserend. De slimste en degene die wel iets wilde doen werd verafschuwd door hopeloze personen en een hond. Hoe bizar klonk dat nou in de oren? Maar ach, als hun geen hulp van hem wilden konden ze dat gerust zeggen. Voor hemzelf was het natuurlijk gunstig om anderen bij zich te hebben, maar als ze niet eens waren met zijn ideeën en zelf dachten slimmer te zijn, verspilde hij zijn tijd hier enorm. Deze Cynthia, Gray en Yuki begonnen nu wel enorm op het randje van een afscheiding te staan. Wacht eens even, hij wist hun namen eigenlijk al,maar had hij de zijne gegeven? Nee, toch? Akis grijnsde. Misschien was dat zelfs beter voor hem. Het leek erop dat as ze terugkeerden in Fanterria, hij ze zeker weer tegen het lijf zouden lopen. Of zou hij deze toch noemen? Het maakte ook weer niet zoveel uit, hoewel het achteraf hem dan zou irriteren dat ze zijn naam zouden uitspreken. Nee, hij zou ermee wachten. Nu was het niet de juiste moment ervoor. 'Ik denk dat het toch beter is om bij elkaar te blijven. Zo te zien is deze plek niet alleen vreemd voor mij en Yuki, maar ook voor jullie. En gezien de mensenmassa hier...' Begon Gray ineens. Fronsend keek Akis hem aan. Hij begreep wat hij zei, maar ze waren toch vrij opmerkelijk in de 'mensenmassa' dat voor hem veel kleiner leek dan hartje Tokyo waar hij opgroeide. In vergelijking met daar leek het hier net een dorp. Maar de zwartharige magiër vervolgde zijn verhaal. '...Lijkt het me niet bepaald verstandig om op te splitsen,' Akis snoof direct nadat de laatste letter uitgesproken was. Echt, de drukte hier was niet vergelijkbaar dan Tokyo. Maar ergens was het ook logisch dat de magiër dit al een mensenmassa vond: hij was opgegroeid met vrij weinig mensen om hem heen. Daar had het aan gelegen. Gray had iets om zich te verwijten maar deze Cynthia? Of ze moest natuurlijk een dorpsmens zijn geweest om dit ook al 'druk' te vinden. 

'Een genie als jij moet toch zeker z’n eigen weg terug kunnen vinden? We zijn heus niet zo moeilijk te vinden, want het is de bedoeling dat we juist opvallen. Ik zie het nut van Yuki’s rol hierin niet. Hij is hier ook nog nooit geweest, dus waarom zou hij hier geuren herkennen? Daarbij zal hij zich beter op z’n gemak voelen bij z’n baasje,' zei de bijdehante Cynthia. Man, ze begon hem met de minuut steeds erger te worden. Kon ze niet eens eventjes haar snavel-herstel-mond dichthouden? Of was het toch een eend die niet kon stoppen met kwetteren? Akis snoof en keek Cynthia recht aan, zonder naar haar toe te draaien. "Ik kan de weg terugvinden met jullie opvallende kenmerken,maar dat hondje kent de geur van Gray en zou mij eventueel terug kunnen leiden naar jullie. Hij heeft toch zo'n goede band met Gray," Direct keek hij weer strak richting de scherm waar hij eerder naar had gekeken. De temperatuur, nieuws, tijd en de plaats stond erop,maar ook een plattegrond of was dat teveel gevraagd? Maar helaas, niets verscheen. Nee, hea. Voordat hij naar iets wat op een plattegrond leek in de buurt kon vinden, kwetterde Cynthia als een dolle eend door. 'Als je wezens bedoeld die hij moet vinden, dan heb je gelijk, dat kan hij. Maar die zullen hoogstwaarschijnlijk hun weg naar ons vinden en niet andersom. Daarbij, we zitten midden in een stad. Wat ben je van plan te doen als je wezens tegenkomt? Ze bevechten zonder wapens? Tientallen, misschien wel honderden mensen in gevaar brengen?' Ditmaal draaide Akis zich wel naar haar om. "Dat hoort niet bij mijn plan. En ALS het al gebeurt, heb ik zeker wel wapens bij me. Ik heb een dolk en nog een geladen pistool bij me, voor het geval dat. En de mensen? Wees gerust, ik zal ze niet raken of verwonden. Ik kan altijd nog met een klappertje de wezens aan het schrikken maken en niet al te veel aandacht trekken," Het was vrij simpel. Nu hoopte hij echter dat ze nu eens haar snavel dichthield. Akis draaide zich weer om, en zuchtte geërgerd, waarna hij even de lucht in keek. Wat had hij nu graag zin om weer in Fanterria te zitten. Wat zou hij dan nu aan het doen zijn? Oja, zijn ontbijt regelen.Maar nee hoor, hij zat vast met Gray en Cynthia, die ook instemde om bij elkaar te blijven. Wat een verassing. Not. Akis plantte zijn handen op zijn zij en zuchtte diep, terwijl hij de twee weer aankeek. "Bij elkaar blijven, dus. Maar ga jij nog spelen, terwijl Gray bevroren muzieknoten erbij gaat maken? Ik zal dan binnen een straal van 10 meter informatie proberen te verkrijgen, terwijl Yuki op Gray's schootje blijft. Prima?" Het klonk haast als gemompel, want het leek erop dat hij verder geen keus had. Zijn zin krijgen op zijn lievelingsmanier zou teveel aandacht trekken en waarschijnlijk illegaal zijn, dus tja. Een compromis dan maar.

Nadat ik had bevestigd dat Cynthia inderdaad kon “gitaarspelen”, keek opzij toen ik het gevoel kreeg dat ik werd bekeken, en ik zag dat het langharige meisje mij aankeek. Er was een kleine glimlach op haar gezicht verschenen. Tot nu toe had ze vaak serieus gekeken, dus voor mij was het duidelijk dat dit een teken van dankbaarheid was. Ik glimlachte terug en gaf een haast onmerkbaar knikje in haar richting. Het was fijn om te weten dat ze ook kon glimlachen op de juiste momenten. Eigenlijk voelde dit ook als een soort overwinning. Cynthia was iemand die haar gedachten het liefst voor zichzelf hield, en ik kon me niet meteen een eerder moment herinneren waarbij ze glimlachte. Wacht, jawel... Op die dag toen ze had ingestemd met mij mee te gaan. Toen was het ook een bescheiden glimlachje geweest. Maar alsnog, het was fijn als ze lachte. Haar gezicht werd snel weer serieus toen ze de roodharige jongen weer aankeek – de roodharige jongen wiens naam we nog steeds niet kenden. Ik was niet bepaald een bijnamen-type, maar het zou me niet veel verbazen als ik hem uit gemakzucht “Rode” zou noemen of iets in die richting. Hoe vreemd het ook klonk. We konden hem moeilijk “Roodharige Jongen” noemen, toch? Niet dat ik hem zo snel zou willen aanspreken. “Een genie als jij moet toch zeker z’n eigen weg terug kunnen vinden? We zijn heus niet zo moeilijk te vinden, want het is de bedoeling dat we juist opvallen. Ik zie het nut van Yuki’s rol hierin niet. Hij is hier ook nog nooit geweest, dus waarom zou hij hier geuren herkennen? Daarbij zal hij zich beter op z’n gemak voelen bij z’n baasje,” zei Cynthia tegen Rode. Ze had deels gelijk; wij waren niet lastig terug te vinden en de hond die zich tegen mijn benen aangedrukt hield leek niet bepaald veel zin te hebben om met een vreemde jongen mee te gaan. Hij kon mijn geur terugvinden, dat wel, maar daar bleef het ook bij.

"Ik kan de weg terugvinden met jullie opvallende kenmerken,maar dat hondje kent de geur van Gray en zou mij eventueel terug kunnen leiden naar jullie. Hij heeft toch zo'n goede band met Gray," zei de jongen weer. Het was natuurlijk tegen Cynthia bedoeld, maar alsnog vond ik het alles behalve een fijne opmerking. Wie was hij om over mijn hond te beslissen, die niet eens letterlijk “van mij” was? Ik had Yuki nooit gevangen gehouden of gedwongen bij mij te blijven. Hij was en bleef een wild dier, hoe goed onze band ook was. “Als je wezens bedoeld die hij moet vinden, dan heb je gelijk, dat kan hij. Maar die zullen hoogstwaarschijnlijk hun weg naar ons vinden en niet andersom. Daarbij, we zitten midden in een stad. Wat ben je van plan te doen als je wezens tegenkomt? Ze bevechten zonder wapens? Tientallen, misschien wel honderden mensen in gevaar brengen?” zei het zwartharige meisje nog. En natuurlijk ging Rode weer in de aanval. "Dat hoort niet bij mijn plan. En ALS het al gebeurt, heb ik zeker wel wapens bij me. Ik heb een dolk en nog een geladen pistool bij me, voor het geval dat. En de mensen? Wees gerust, ik zal ze niet raken of verwonden. Ik kan altijd nog met een klappertje de wezens aan het schrikken maken en niet al te veel aandacht trekken," Ja echt, alsof een weerwolf bang zou zijn van zoiets. Het was duidelijk dat de jongen de wezens onderschatte. Bovendien beledigde hij mij ook met deze opmerking, ik bleef immers ook een wezen, of niet soms? Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en keek hem aan. Ik wilde mijn mond al openen om iets te zeggen, maar ik had het gevoel dat dit niet het juiste moment was. Het zou alleen maar meer spanningen geven. "Bij elkaar blijven, dus. Maar ga jij nog spelen, terwijl Gray bevroren muzieknoten erbij gaat maken? Ik zal dan binnen een straal van 10 meter informatie proberen te verkrijgen, terwijl Yuki op Gray's schootje blijft. Prima?" Even keek ik vragend in Cynthia's richting toen de jongen begon over “muzieknoten”, maar toen keek ik weer in zijn richting. “Kan ik mee leven,” zei ik maar. Niet bepaald een lang antwoord, maar ik had niet het gevoel dat Rode dat verdiende. En dat hij Yuki zelf maar op zijn schoot neemt. Eens zien hoe lang hij het uithoudt met een hond ter grootte van een wolf op zijn schoot.

(Falend postje)

De jongen zijn gesnuif, die weerklonk nadat ze haar zegje had gedaan, ontging haar niet. Ze werkte hem dus overduidelijk op z’n zenuwen, ook al had ze dat al van hem kunnen verwachten, maar het gevoel was daarom dus ook wederzijds. Wie dacht hij wel niet te zijn om zomaar alles te beslissen? Ze kon zich niet herinneren dat ze hem als leider van hun groepje hadden gekozen, noch dat ze een leider nodig hadden. Iedereen hier stond gelijk aan elkaar en had een eigen gedachtegang met eigen ideeën. Waarom zouden ze dus alleen maar naar die roodharige moeten luisteren? Het was nog duidelijker dat Yuki absoluut niet met de jongen meewilde. Dat kon ze wel zien aan de manier waarop hij zich tegen Gray aandrukte in een poging om zich van de vreemdeling te verbergen. Cynthia had medelijden met hem. Er werd voor hem beslist en hij kon niet eens zijn eigen mening spreken. In ieder geval niet in hun taal.  "Ik kan de weg terugvinden met jullie opvallende kenmerken,maar dat hondje kent de geur van Gray en zou mij eventueel terug kunnen leiden naar jullie. Hij heeft toch zo'n goede band met Gray," sprak de jongen, waardoor ze haar aandacht weer op hem richtte en merkte dat hij haar recht aankeek. Oogcontact werd enkele tellen gehouden, voordat ze besloot haar blik af te wenden. Zoiets was nooit echt haar ding geweest. Tegelijkertijd wilde ze wel tegen zijn argumenten ingaan, maar bedacht zich dat het zo alleen maar op een ruzie uitliep en hoe graag ze ook van hem afwilde, was het nu niet echt ideaal.  "Dat hoort niet bij mijn plan. En ALS het al gebeurt, heb ik zeker wel wapens bij me. Ik heb een dolk en nog een geladen pistool bij me, voor het geval dat. En de mensen? Wees gerust, ik zal ze niet raken of verwonden. Ik kan altijd nog met een klappertje de wezens aan het schrikken maken en niet al te veel aandacht trekken," ging de jongen verder. Cynthia kon haar oren niet geloven. Terwijl ze haar armen weer langs haar lichaam liet hangen, balde ze gefrustreerd haar vuisten. Wat dacht hij wel niet? Dit was geen film of serie waarin hij allemaal gevaarlijke beslissingen kon nemen zonder dat deze gevolgen hadden. Ten eerste was een wezen absoluut niet bang voor zulke wapens. Wat nou als het een groter wezen was, waar zulke wapens niet eens iets bij konden uitrichten? Ten tweede zat zijn logica vol gaten. Ze had het er niet eens over dat hij de mensen zou verwonden, maar de wezens. Die dachten heus niet aan het welzijn van een willekeurige, onschuldige bijstander. Nee, die betrokken ze er gewoon bij. Daarbij trok een gewoon ‘klappertje’ al genoeg aandacht als je hem alleen al in je handen vasthad, laat staan als je hem afvuurde.
 
Ondanks de vele kansen die ze had om hm schaakmat te zetten, deed ze dat niet. Het was geen moment om ruzie te maken, dat wist ze. Ze moesten het met elkaar zien te overleven in deze corrupte wereld en dat ging nogal lastig als ze niet eens meer in de tijd zaten die ze gewend waren. Alles was anders. Ze moesten zich opnieuw aanpassen. Daarbij hadden ze nog wezens in hun eigen groep, die bij god niet wisten wat er allemaal aan de hand was of hoe de aarde in elkaar zat. Hier waren geen uit de kluiten gewassen monsters die je wilden oppeuzelen. Nee, hier was het vele malen erger. De monsters van hier waren monsters in de vorm van een mens, die zich voordeden als vrienden, maar in werkelijkheid je grootste vijanden waren. Monsters die je in vertrouwen zou nemen om vervolgens met een mes in je rug gestoken te worden zodra je je omdraaide. In Fanterria kon je in de meeste gevallen nog zien wie er vriendelijk was en wie niet, maar hier op aarde? Hier was je kansloos als je niet wist hoe het nou precies in elkaar stak.  "Bij elkaar blijven, dus. Maar ga jij nog spelen, terwijl Gray bevroren muzieknoten erbij gaat maken? Ik zal dan binnen een straal van 10 meter informatie proberen te verkrijgen, terwijl Yuki op Gray's schootje blijft. Prima?" Cynthia wierp hem een vuile blik toe, zuchtte uiteindelijk en knikte. “Kan ik mee leven,” hoorde ze Gray vervolgens zeggen. Goed, hij stemde dus ook in. Misschien was het dan een goed idee om het plan uit te voeren. Cynthia liet haar blik over het gebied heen glijden, voor zover dat kon tussen de mensen door, en vond dan eindelijk een plek waar ze kon staan om te performen. Ze wenkte naar de magiër dat hij haar moest volgen en probeerde zich toen door de menigte te wurmen om haar bestemming te bereiken. Bah, wat haatte ze drukte. Ze vermeed menigtes het liefst, maar dat was nu helaas niet mogelijk. Wat nog het ergste was, was dat ze die menigte moest trekken. Hoeveel paar ogen zouden zich wel niet tot haar richten? Even huiverde ze bij die gedachte, maar het besef dat ze niet alleen was kwam gelukkig snel. Cynthia kwam uiteindelijk uit voor een etalage van een kledingzaak, tenminste dat gokte ze, die van een speelgoedwinkel werd afgescheiden door een smal steegje. Haast automatisch nam ze plaats voor het steegje, haalde haar gitaartas van haar rug en wilde deze open ritsen, maar toen viel haar plots in dat ze geen geldbakje hadden. Zuchtend deed ze ook maar haar hoodie uit, hoewel het met heel veel tegenzin was, en legde hem met nog meer tegenzin verspreid over de grond. Daar konden de mensen hun kleingeld wel opgooien, leek haar.
 
Nu eenmaal haar gitaartas open was en ze haar gitaar er weer eens uit had gehaald, vroeg ze zich af welk liedje ze zou moeten spelen. Een elektrische gitaar zonder versterker klonk niet al te mooi, dus was ze beperkt tot akoestische nummers. Bovendien was de muziekwereld nu ook zoveel jaren verder. Liedjes die in haar tijd in waren, waren nu natuurlijk alweer stokoud. Nederlanders leken haar wel mensen die muziek liefhadden, dus kon ze eigenlijk wel een liedje van haar tijd spelen, of niet? Ze wilde echter niet zomaar een nummer performen. Het moest impact hebben op het publiek, want daardoor werden ze vaak gestimuleerd om kleingeld naar de straatartiesten te werpen. Het leek haar dus toepasselijk om een Nederland lied te spelen, maar helaas kende ze geen Nederlands. Met andere woorden; ze was weer terug bij af. Of… Wacht eens, er waren genoeg Nederlandse artiesten die Engelse liedjes zongen. Anouk, bijvoorbeeld. Om nog maar te zwijgen over Ilse DeLange. Zoveel buitenlandse artiesten kende ze niet, maar Ilse DeLange was één van de weinige zangeressen die haar daadwerkelijk interesseerde. Niet alleen vanwege haar gezang, maar ook vanwege het gebruik van akoestische gitaren. ‘I’d Be Yours’ was, hoe erg het ook niet bij haar paste, daarom ook een nummer die ze niet snel zou vergeten. Misschien moest ze die maar proberen te spelen? Ze kende niet alle akkoorden, maar het was een poging waard, niet waar? Cynthia liet haar rechterhand over de snaren glijden en veronderstelde dat ze zich even de tijd moest nemen om het voorwerp goed te stemmen. Toen ze dit eenmaal gedaan had, liet ze haar ogen voor een laatste keer naar Gray glijden, waarna ze wachtte op een teken van hem om te kunnen starten.
 

OOC: Godmode Cynthia maar dat ze is begonnen met spelen/zingen. Anders werd mijn post een beetje te lang ^^;