Not a Superhero

Een gedaante gleed een rode fluwelen ‘cape’ glad over zijn schouders, voordat hij verder trad in het met mensen overwoekerd gebied. Het was een drukke, levendige dorp waar zich al een boel mensen hadden gevestigd in het laatste jaar. Sommige vormden direct gezinnen en andere waren soms veel te jong en werden geadopteerd door hen.  De kinderen renden dan ook vaak hem en de mensenmassa waarin hij liep voorbij met kinderlijk gelach en naïviteit. Een kind had ook zo net aan zijn cape zitten trekken, iets vaag mompelend over een superheld, waarna Masaomi gelukkig niet hoefde te reageren: het kind was al verdwenen in de massa. Hij was geen ‘held’, zeker geen superheld.  Zijn daden van de laatste jaren waren bruut en stom geweest, zelfs zo ver dat hij bijna altijd zijn eigen vrienden in de kou liet. Een enkeling, zoals Ilva, bleef hem trouw, ongeacht wat er gaande was aan beide partijen. Haar zachte woorden die hoopvol klonken, haar zachtaardigheid en de warmte van haar lichaam. Hij vond haar te goed voor hem, hij snapte ook een lange tijd niet waarom ze hem bleef steunen.

Sinds echter een korte tijd geleden wist hij waaraan het gelegen had door een vrij bizarre ontmoeting met haar menselijke vorm bij een rivier, terwijl hij de bouw van een meisje had. Masaomi sloeg zijn ogen neer en liet een zucht horen. Het was beschamend geweest, maar er kon niets meer aan gedaan worden. Hij had haar bovendien sindsdien niet meer gezien, niet eens een schim van haar. Ze leek uiteindelijk toch uit zijn leven te zijn. Vermoeid keek Masaomi weer op en zag dat de traag vooruit bewegende mensenmassa hem bij de plaatselijke markt gebracht had. Het stelde weinig voor, zeker omdat het riskant was om voedsel te verbouwen en wezens op te jagen. Ook werd er enkel geruild, gezien er geen geld bestond. ‘Twee drakeneieren te koop! Twee voor drie drakenhorens!’  ‘Vijf griffioenpoten voor maar twee drakenvleugels!’ ‘Enkel vandaag een feniksveer voor maar vijf elvenvleugels!’ De stemmen van de verkopers kwamen moeizaam boven elkaar en de woorden werden hierdoor bijna onverstaanbaar. Sommige vrouwen drongen direct naar de simpel gebouwde kraampjes die voor hun simpele huisjes stonden en keken hebberig naar de voorwerpen die er lagen. Ook hier was corruptie. Het leek alsof de mensheid zich in Fanterria ging herhalen. Het zou hem dan ook niets verbazen wanneer het uiteindelijk een Middeleeuws dorp werd. Er was nog net geen heersende koning hier of leider. Ook dat scheelde nog weinig.


Plof! Plotseling kwam iets tegen zijn schoen aan, iets kleins en warms. Masaomi stapte uit de massa en draaide zich met een opgetrokken wenkbrauw om. Het verraste hem niet: een jonge Cockatrice met misvormde voorpoten en een zwaar mager lichaam. Het diertje schoot direct angstig naar achteren toen hij hem aankeek, en jammerde zachtjes met angstig kijkende ogen. Het was duidelijk dat het diertje mishandelt was en waarschijnlijk gebruikt werd bij het fokken, want zulke misvormde poten kreeg je niet zomaar. Masaomi had medelijden met het angstige hoopje en was het enige die uit de massa was gestapt en überhaupt er aandacht aan gegeven had. Mensen, toch. Hij zakte door zijn knieën en voelde direct de afkoelende schaduw van een kraam’s dak over zich heen trekken, beschermend voor de snikhete zon.  Met trage bewegingen graaide hij in zijn broekzak naar een stukje fruit die hij eerder de dag geplukt had voor ontbijt. Er was nog iets over, gezien zijn eigen maag al gevuld was. Hij stak zijn hand uit en wierp het op de grond en sloot zijn ogen, hij wilde niet in steen veranderen. Hij hoorde het zachte en voorzichtige gepik van het diertje die het vlees vastgreep en naar binnen schrokte. Het verbaasde hem des te meer dat deze wezen geen vuur spuwde, hem in steen veranderde of hem aanraakte. Toen hij zijn ogen weer geopend had, kukelde het diertje vrolijk en bewoog deze triomfantelijk met zijn misvormde voorpoten wat er komisch uitzag. Leuk, diertje. Hij rechtte zijn rug en wilde de mensenmassa weer in stappen, totdat zijn rug tegen een ander op botste. Hij hoorde nog net de jonge Cockatrice geschrokken naar achteren deinzen en op zijn achterwerk neerploffen, voordat hij zelf bijna viel. Masaomi snoof en draaide zich om naar degene die tegen hem aan geknald was, buiten de mensenmassa. Hij trok zijn bruine ogen tot spleetjes en zag toen pas wie degene nou eigenlijk was.

Hij staarde in twee groene ogen, omringd door een blanke huid en lange blonde haren. Was dit nou wie hij dacht dat zij was of zag hij de vreemdeling voor een ander aan? Iedereen kon er zo uit zien, maar hoe haar lichaam in elkaar zat. Dat kon echt enkel Ilva zijn, die hij al een lange tijd niet meer gezien had om te verstaan. Zelden zag hij haar in haar menselijke gedaante, maar hij kon haar alsnog er makkelijk uitpikken en zo ook nu. Masaomi wilde zoveel zeggen, maar er kwam een brok in zijn keel, waardoor er nauwelijks iets zijn mond kon verlaten. ‘…Masaomi…?’ Hij knikte kort, niet in de mogelijkheid om iets te kunnen zeggen. Verward, onzeker, enthousiast en ook gefrustreerd. Dat was hij allemaal in een tel, maar vooral… Gerust. Zij leefde nog en daar kon hij wel mee leven. Toen pas merkte hij dedetails die aanduidde dat er al een tijd verstreken was, ze leek langer, haar gezicht was meer ovaal, haar ledematen langer, maar ook haar… vrouwelijke rondingen. Masaomi keek al weg om deze gedachte erover niet te laten toenemen, maar dat was moeilijk als een tienerjochie. Zijn wangen verrieden hem echter, maar hij hoopte dat het onder de zon minder zou opvallen en eerder zou overkomen als zonnebrand. De brok nam geleidelijk af, maar telkens als hij iets wilde zeggen haakte hij het af. Zoveel te zeggen, hea? Het was allereerst beter om een betere plaats te vinden om te praten, het was hier veel te druk en nu al kwam Ilva’s stem amper boven de mensenmassa en handelaars uit. In een oogwenk greep hij Ilva’s pols vast en trok haar achter hem mee, richting een steeg. Het diertje van eerder keek hem stomverbaasd na en volgde de twee geruisloos nadat ze bijna uit zijn zicht waren verdwenen.
 

Eenmaal in een steegje liet hij haar pols los en leunde hij tegen de muur van een huis om op adem te komen. Pas toen zijn longen weer opgevuld waren met lucht keek hij op, recht naar Ilva. “Dit is wat beter om bij te praten,” Sprak Masaomi vrij onzeker. Hij wist immers niet hoe hun relatie onderling tegenwoordig stond, dus was het moeilijk om zoals vanouds met elkaar te praten. Ze spraken al eigenlijk maanden geleden net voor dat bij de rivier al niet zoveel meer. Dat wilde hij graag rechtzetten, maar er was een boel gebeurd. En een boel te vertellen. Masaomi wist niet waarmee hij moest beginnen en met wat hij wél of juist nog niet in staat was om te vertellen. Ach, here goes nothing. “Fairy Tail bestaat niet meer en momenteel reis ik vooral tussen dorpen. Ik ben maar een vreemdeling voor de meeste mensen en heb al die tijd alleen zitten overleven. Hier en daar een dorpsruzie weten op te lossen en dieren te bevrijden, maar daar blijft het bij. En onze andere vrienden, die heb ik niet meer gezien,” Zijn stem klonk schor en zijn keel was vrij droog doordat hij niet genoeg water binnen had gekregen op deze warme dag. Echter was hij gewoon ook vrij nerveus om Ilva weer te zien en verborg hij ook zijn licht trillende handen achter zijn rug. In zijn ooghoek zag hij het wezentje van eerder nieuwsgierig de steeg binnenkijken en toen op hem af lopen, vrolijk tokkend. Een zwak lachje vormde zich op zijn gezicht, waarna hij een stompe, oude tak greep die op de grond lag en deze met de punt over het wezentje streelde. Het diertje tokte amuserend en leek van deze genegenheid te houden. “Helemaal mij zitten volgen, jochie? Een stiekemerd,” Grinnikte hij, waarna hij even opkeek naar Ilva. “Hij was verwaarloosd en ik had hem een beetje fruit gegeven. Ik ken hem pas een paar tellen, maar het lijkt te klikken.” Een bloederige herinnering van een griffioen doemde in zijn achterhoofd op, waardoor hij met de stok per ongeluk tikte tegen de achterhoofd van het diertje die boos kukkelde en zich terugtrok. “Sorry,” Excuseerde Masaomi met zijn armen gekruist achter zijn hoofd. Hij moest deze herinneringen echt weghouden, zeker voor nu. Het deed weinig goed en niemand mocht er nog over weten, zelfs Ilva niet. Het had tijd nodig.

Op het moment dat Masaomi zijn verhaal gedaan had tegenover Ilva, reageerde ze vrij gerust naar zijn mening. Ze leek geeneens ernstig verbaasd te zijn dat de groep niet meer bestond, maar dit lag aan het gebrek aan bijeenkomsten en activiteiten. Nooit was de groep daadwerkelijk actief geweest naar zijn spijt.  ‘Zoiets vermoedde ik al, aangezien ik niet veel meer over Fairy Tail heb gehoord, ‘ Sprak Ilva ter bevestiging van zijn vermoedens. Het bleef echter zo dat de groep toch nooit vrij bekend geweest was.  De reden achter het opbouwen van de groep was weggevallen en bedacht door een twee jaar jongere versie van hem zelf, een blond kindje die zwaar naïef was. Het had nooit iets kunnen worden onder zijn leiding, hoe erg hij zijn best ook deed. ‘En onze andere vrienden... die heb ik ook niet meer gezien of gesproken,’ Vervolgde Ilva, ditmaal hem verassend. Met opgetrokken wenkbrauw keek hij naar haar. Hoe was het mogelijk dat zij nauwelijks contact met hun vrienden had? Ze was een weerwolf, een wezen, en zwierf tussen de gebieden van Fanterria. De kans was klein om zelfs geeneens Avani tegengekomen te zijn. Of was er iets waardoor ze juist niet zwierf? Het was de beurt aan Ilva om haar verhaal te doen, maar of deze volledig zou zijn was een tweede. Hij hield zaken voor haar verborgen om haar eigen bestwil. Zoals het altijd verliep. ‘Ik heb een aantal maanden geleden ontdekt hoe ik-‘Begon Ilva, voordat ze zichzelf afhaakte door de overstijgende stemmen van de handelaren. Voor Masaomi deed het niets, maar nu hij juist erop geconcentreerd was en vrij radicale woorden horen die allesbehalve in de gunst van weerwolven waren, werd hij wel een tel wat bleker. Hij zocht haar blik om haar verhaal te vervolgen en troost te bieden, maar dat leek niet nodig te zijn. Ze ging op eigen kracht verder. Ze was sterker geworden, dat had hij nu pas weten op te merken. Haar stem was echter niet meer dan gefluister geworden, zeker bang dat ze anders gehoord zou worden of enigszins angstiger was geworden om hier ontdekt te worden als een weerwolf in haar mensenvorm. Het was echter een geheimhouding. ‘Ik heb ontdekt hoe ik tussen drie lichamen kan wisselen, wat ik nu op elk gewenst moment kan doen, behalve bij volle maan. Voor de rest ben ik in de veiligere gebieden gebleven,’ Moeizaam liet hij een glimlachje zien, blij dat ze ten minste de transformatie onder de knie gekregen had. Dat stelde ook haar veiligheid vast om in de buurt van brute verkopers van weerwolven producten veilig rond te lopen zonder op oogopslag herkent te worden.


Het volgende moment stond de Cockatrice nog ongemakkelijk naast hem, zachtjes tokkend. Hij had het wezentje per ongeluk een tik bezorgd tegen diens achterhoofd toen een bepaalde bloederige herinnering hem te binnen schoot. Een Griffioen op een plateau met een litteken op diens voorpoot. Bijna voelde hij zijn maag branden van de opkomende gal, maar hij hield zich stand. Hij had er inmiddels gewend aan moeten zijn om karkassen en lijken te zien, maar deze bleef hem helaas bij. Het was een vriend geweest. Voordat hij verder de schaduwen van de depressiviteit kon betreden, trok Ilva hem eruit door een vraag aan hem te stellen. Hij staarde haar een tel verrast aan, waarna de vraag tot hem doorgedrongen was. ‘Hoe gaat het trouwens met je?’ Vroeg Ilva. Een brok kwam weer in zijn keel te zitten. Absoluut vreselijk! Wilde hij zeggen, maar dat kon hij niet doen. Hij wilde niet dat Ilva altijd over hem zou ontfermen, maar nooit was het goed verlopen. Ze kwam erachter en de situatie escaleerde zich tot hoge hoogtes. Zou hij eerlijk dan moeten zijn?  Masaomi legde de tak naast zich neer en legde zijn armen over elkaar. Het zou te erg zijn, zelfs als ze sterker geworden was. Dan maar de halve waarheid, dan zou ze zeker minder achterdochtig zijn. Inmiddels besefte hij dat hij zijn blik van haar gewend had, des te meer bewijs dat er iets op zijn hart zou zitten. “Ik heb een Griffioenenlijk recent gezien. Verder lukt het aardig, maar was de eenzaamheid soms niet te harden,” Vertelde hij, voordat zijn blik weer naar zijn arm gleed, “Ook Okami en de ander heb ik laatst een schim van weten op te merken, maar daar bleef het bij. Ze leken mij niet gezien te hebben of zelfs maar geroken,” Dat laatste had plotseling zijn mond verlaten, maar het was beter dat ze dat ook wist. Zijn band met de twee Goddelijke wolven leek verbroken te zijn door al die jaren, al was deze band niet heel sterk en van korte duur. Langzaam keek hij weer in haar zachte groene ogen, sporend naar een emotie. “Met jou verder?” Zijn stem klonk weer schor, maar hij was oprecht benieuwd naar haar verhaal.  Ze was sterk ontwikkeld binnen een jaar, maar hoe erg had ze geleden om zover te komen?

Ilva nam de tijd om haar verhaal te doen wat hij kon begrijpen. Er was immers een volle jaar voorbij gegaan en elk overleefden ze op hun eigen manier. Het enigste wat hij wist was dat Ilva eindelijk wel zonder veel problemen kon transformeren. Toen ze weer haar mond open deed om haar verhaal te vertellen, bleek direct dat deze transformatie de oorzaak was geweest voor een belangrijke verandering. ‘Een paar weken nadat ik ontdekte hoe ik van gedaante kon veranderen, gaf ik mijn boog en pijlen op, omdat ze niet met me mee veranderden als ik mijn wolvenlichaam aannam. Dat was erg lastig tijdens het rennen en bovendien kan ik nu veel beter vechten en mezelf verdedigen met mijn klauwen en tanden,’ Het klopte, Ilva was ook fysiek sterker geworden en leek echt alle drie de vormen beheerst te hebben. Zo kon ze zich altijd verdedigen met de scherpe tanden en klauwen van een wolf en de tussenfase. Het viel hem verder ook toen pas op dat ze haar typerende boog en pijlenkoker niet bij zich had.  Het was een verandering waar hij aan moest wennen. Het had hen vaak uit benarde situaties weten te redden, maar inmiddels kon ze zich echt goed verdedigen. Dat was belangrijker. Masaomi glimlachte tevreden. Zij zou zich des te beter kunnen redden. Ilva vervolgde haar verhaal op dezelfde fluistertoon, ‘Ik ben ook meer gaan jagen, vooral als ik in gebieden kwam waar geen bos is. Op zich lust ik wel vruchten en dergelijke, maar vlees is de laatste tijd ook belangrijk voor mij. Maar mensachtigen en andere roofdieren staan niet op mijn menu,’ Hij knikte aandachtig en zoog deze nieuwe informatie op. Dus doordat ze in een wolf kon transformeren en nauwelijks haar bogen kon gebruiken, moest ze natuurlijk vlees hebben en haar klauwen en tanden gebruiken om prooien te doden. Het was een akelige gedachte om Ilva in haar wolvenvorm te zien en wezens hun keel door te bijten, haar wilde vacht besmeurd met bloed. Hij schudde de gedachte weg. Zoals Ilva al eerder zei, ze jaagde ten minste niet op mensen en andere roofdieren. Dan bleven er enkel herbivoren over die sowieso de rol van prooi droegen. Bedenkend liet hij zijn vingers langs de onderkin van zijn kin glijden. Er was een probleem. Andere roofdieren jaagden op dezelfde prooi, dus kreeg ze dan geen competitie? Maar dan nog kon ze zichzelf verdedigen, niet waar? Rustig. Hij moest vertrouwen in haar hebben en zo te horen wist ze hiermee al weken te overleven, dat was een eeuwigheid in de dierenrijk. Plotseling veranderde Ilva van onderwerp, haast alsof ze het ‘jagen’ geen leuk onderwerp vond waar Masaomi zich wel in kon vinden. Als Carer was hij tegen de Hunters, maar Ilva was een wezen en geen mens en moest wel overleven als een heterotroof wezen met de intentie haar maag te vullen en niet uit angst of voor de ‘lol’. Zijn blik gleed kort naar de Cockatrice die inmiddels naast zijn linkervoet stond te pikken naar de grond, gekalmeerd. In een vlugge beweging pakte hij de tak weer op, waarop het wezentje reageerde met luider getok die dreigend klonk. Hij liet echter de stok weer over diens rug glijden en het wezentje leek weer in zijn oude kalme staat te verkeren.
 

'Voor de rest ben ik ook vaak eenzaam geweest.' Daar kon Masaomi weinig tegen in brengen als hij dat al wilde. In zijn verhaal was het duidelijk te blijken dat hij dat ook geweest was. Met niemand had hij een vertrouwelijke conversatie kunnen houden. Dit was de eerste in een jaar. Bovendien zag hij Ilva eigenlijk al vrij weinig de laatste twee jaar. Het voelde eigenlijk al fijn dat Ilva nog een vriendschapsband bespeurde, maar toch… ergens had hij het wel kunnen verwachten. Die keer bij de rivier was hij er toch uiteindelijk achter gekomen. Nu kon hij er iets mee doen of verzwijgen. Hetzelfde zou voor Ilva moeten gelden. Het leek een goed moment om het boven water te halen-ironisch, gezien het bij een rivier ontdekt werd- en het te bespreken. Masaomi staakte het geaai en liep voorzichtig op haar af en rustte zijn hand op haar schouder. Hij was nerveus en voelde zijn hart in zijn keel  ter keer gaan. Zijn keel was kurkdroog en bijna was hij bang dat hij niets meer kon uitkramen. Zelfs de Cockatrice voelde de spanning en stopte zijn constante getok. “Ilva,” Begon hij ongemakkelijk, maar hij bleef haar recht aankijken, “De keer bij de rivier. Wat vind je van mij, eigenlijk?” Zijn blik werd ernstig, maar bleef zachtaardig. Hij wilde iets zeker weten waar hij al een te lange tijd mee had zitten rondlopen. Het was een simpel  gestelde vraag: Hield zij van hem? Het had echter een grote waarde aan gebonden. Werd hij door Ilva geaccepteerd als vriend, als iets meer of eerder een bondgenoot? Hij wilde zichzelf zo min mogelijk pijn doen door het op een subtiele manier aan haar te vragen. Met zijn andere hand greep hij een tel onbewust naar de plek waar zijn hart zou moeten zitten. Bij hem was het antwoord namelijk duidelijk en eenzaam wilde hij niet meer zijn. Absoluut niet meer.

Hij wachtte op een duidelijk antwoord van haar, want dan pas kon hij verder met zijn leven, letterlijk. De gespannen sfeer en de stilte werd haast ondragelijk, bijna tot het punt waarop hij met een zucht het wilde opgeven en gewoon de steeg wilde verlaten uit schaamte. Gelukkig escaleerde het niet, alles behalve dat. Ilva antwoorde en dat was al iets. Ze had zeker over een antwoord moeten nadenken en daar had Masaomi alle respect voor. ‘Ten eerste zie je er nu beter uit dan toen bij de rivier,’ Zei Ilva, waarop hij een zwakke glimlach tevoorschijn toverde. Toen der tijd zat hij vast in het lichaam van het andere geslacht, een meisje. Het was bizar geweest, maar om zijn normale lichaam terug te hebben was al een verbetering.  Zijn normale ledematen en geslachtelijke kenmerken. Opeens werd hij overdonderd door de warmte die tegen zijn borst zat. Toen hij naar beneden keek zag hij dat Ilva haar armen om zijn middel geslagen had. Verbazing verstijfde zijn hele lichaam. Betekende dit nou..? ‘En ten tweede... Ik hou van je, Mas,’ Zijn mond viel open en hij voelde zijn wangen kleuren. Het bracht echter een zeer goed gevoel in zijn onderbuik en borst. Alsof hij eindelijk opgelucht kon ademhalen dat het wederzijds was en dat ze écht meer dan vrienden waren. Ze hoefden bovendien niet meer alleen te zijn. Direct sloeg hij enthousiast zijn armen ditmaal om haar heen naar hem toe trekkend. “Ik hou ook van jou, Ilva,” Zei hij zachtjes in haar oor. Hij had willen springen en schreeuwen van blijdschap en was zelfs bang dat zijn armen haar veel te hard naar hem toetrokken. De Cockatrice tokte zachtjes verder, maar bleef hun kant opkijken met zijn glanzende oogjes. Hij kon moeilijk genoeg krijgen van het vredige moment, maar het kon nooit te lang duren. Tot dan genoot hij van elke seconde dat ze elkaar vasthielden. Na een paar tellen trok hij haar echter voorzichtig van hem af. Lichtjes gespannen keek hij haar nog aan met een blik die zijn ernstige kant verloren had. “Ik ben zo blij,” Kon hij enkel uitkramen, voordat hij haar weer naar zich toe trok en zijn lippen op de hare plantte. Een zoen, zijn eerste. Hij werd geleidt door zijn enthousiasme en gerustheid dat hij dingen deed die hij normaal nauwelijks zelfs over kon dromen. Een plotselinge geluid, luid gekakel, was de reden dat hij geschrokken Ilva losliet en richting de kraampjes keek. 

Een paar voorbijgangers hadden hen opgemerkt en deze kende hij al te goed. Het waren dieven die regelmatig van dorp naar dorp reisden. Masaomi had hen vaak gedwarsboomd in hun actie’s. Een van hen giechelde amuserend. ‘Aah, je doet het toch met vrouwtjes. We maakten ons al zorgen… ‘ Een scheldwoord schoot door zijn achterhoofd heen, maar hij sprak deze niet uit. In tegenstelling, hij richtte zich tot hen met zijn armen gespreidt. “Laat haar met rust. Ze heeft niets te maken met ‘onze’ probleempjes,” Snoof hij luid, waarop de Cockatrice tevoorschijn kwam achter zijn been en degene die de opmerking maakte recht aankeek. Zoals het altijd ging, versteende de man. De andere drie keken angstig van hun in steen veranderde vriend naar Masaomi die hen dreigend aankeek. ‘We krijgen je wel, etterbak. Snel.. Grijp hem en de Cockatrice!’ Waren ze dom, ofzo? Je mocht het wezen niet aanraken of er volgde iets heel naars. In een tel  greep hij de tak vast en tikte die tegen een van de belager’s ogen aan die als reactie naar achteren schoot, botsend tegen een medelid. De nog vrije vreemdeling kwam op hem af met een dolk, maar Masaomi sloeg gemakkelijk de tak tegen zijn adamsappel en trapte hem toen tegen zijn buik aan. De naar adem happende manviel op zijn achterste door de trap. Hij wist hoe hij zichzelf moest verdedigen, maar dit waren dan wel een van de domste dieven met al vrij weinig succes. Ze hadden weinig kennis over de wezens, waren eigenwijs en hadden niets beters te doen. Hij draaide zich om naar Ilva en liep haastig naar haar toe met de Cockatrice achter zich. “We kunnen beter gaan,”


OOC: Awkward om zulke posten te maken.

De bandieten lagen nog als een hulpeloos hoopje achter hem, maar dat zou niet voor nog veel langer gelden. Hij en Ilva-eventueel met de Cockatrice-moesten hier vandaan en snel ook. ‘Dat lijkt me inderdaad het beste. Maar waar gaan we heen?’ Vroeg Ilva na even naar hem geknikte te hebben. Dat was een goed punt. Waar? Nog steeds was er weinig tijd restend, dus wenkte hij haar mee en rende alvast voor de twee uit, zich banend tussen de steegjes. Hij kende de dorp vrij goed en wist zelfs welke steeg bij wat uitmondde, dus dit moest een eitje zijn in tegenstelling tot de burgers van het dorp die wel gemakkelijk verdwaalden.  Behendig sloeg hij de scherpe bochten in de stegen in, totdat ze terecht kwamen bij de grens van het dorp, bezaaid met struiken die vlijmscherpe, prikkende bladeren hadden. Hij nam even de tijd om op adem te komen en wachtte op de twee. Het was bijna onmogelijk dat de bandieten hen sowieso tot dusverre gevolgd hadden, tenzij een van de twee veel te traag was. Nadat hij weer op adem gekomen was keek hij even rond, zoekend naar de zwakste schakel in de struiken waar ze doorheen konden. Al spoedig zag hij een stuk en direct liep hij erop af, de boel inspecterend. Echter volgde direct zacht gegrom vanuit de struik, een hele diepe. Zelfs een gevleugelde hond, die hier veel voorkwam kon onmogelijk zulke grommen voortbrengen. Het was iets anders. Het gegrom staakte spoedig toen Masaomi met de rug richting de struik stond. Van ervaringen kalmeerde dit hondachtige en nu ook. Hij voelde een natte snuit tegen zijn rug aan en ook de warme adem die de neus verliet. Het geritsel achter hem nam sterk toe, totdat hij een poot naast zich zag staan en voorzichtig omdraaide. Direct herkende hij de reu die achter hem gestaan had en hij was des te meer verrast dat híj er was en zelfs in de beurt van een drukke dorp kwam. Masaomi trok zijn ogen strak tot dunne spleetjes toen hij de wolf  goed bekeek. Geen twijfel mogelijk. 
Dit was.. 


“Carolus, wat doe jij hier?” Masaomi wist echter niet of hij zou wachten op een reactie, gezien ze verder moesten gaan vluchten. Het leek hem toch echter verstandig om Ilva erbij te halen en haar de eer te hebben om met Carolus’ wolvenvorm te communiceren in de struiken, hij kon de bandieten heus nogmaals aan met de Cockatrice aan zijn zijde. Waar was dat wezentje, trouwens? Sinds het rennen had hij hem niet meer gezien. Al spoedig klonk er zacht getok naast hem, waarop Masaomi direct een vrij hongerige blik van Carolus opving. “Nee,” Sprak Masaomi hem toe, “Het is een vriend. Geen voedsel,” De weerwolf had hij jaren niet gezien en pardoes stond deze weer voor hem. De laatste confrontatie met hem verliep vrij rampzalig en om deze weer op te pakken was geen goed idee. Masaomi was sterker net zoals Carolus, maar ze waren beide ook mentaal gegroeid en misschien had dat slechtere ontwikkelingen te weeg gebracht. “Ilva, Carolus is hier. Kan jij met hem praten? In de struiken?” Vroeg hij zo zacht mogelijk aan Ilva die erbij gekomen was. Zijn woorden zouden weinig effect op de weerwolf moeten hebben. Bovendien liepen ze aan twee kanten gevaar, de bandieten, de weerwolf en misschien zelfs de burgers die hen met een wolf zagen. Drie kanten, dus. Wat Carolus ook hier deed, ze moesten hem weghalen van het dorp. Hij slikte. Dit was absoluut een linke situatie. 

OOC: Ik moest iets extra's verzinnen, anders werd mijn post wel heel leeg en saai.

 
Ilva stond gelukkig al bij zijn zijde, maar leek er lang over te doen om zijn vraag te beantwoorden. Waarschijnlijk was zijn vraag te snel gekomen, gezien Ilva zeker verrast was door de verschijning van Carolus na een lange tijd. Hij gunde haar de tijd, maar eigenlijk ook weer niet. Dit was geen normale conversatie, elk moment konden de bandieten weer verschijnen of een burger passeren die hen met een wolf zagen. Ze moest reageren en gelukkig deed ze dat ook. ‘Ja, maar het zou wel kunnen dat je me niet kan verstaan als ik met Carolus praat. Kan jij ondertussen de omgeving in de gaten houden?’ Masaomi knikte zwijgzaam en stond spoedig met zijn rug naar de twee met de Cockatrice die naast zijn voet stond.  Zacht geritsel  van de struiken was achter hem te horen, waarna hij een opgeluchte zucht liet horen. Dat betekende dat Ilva de struiken had betreden om met Carolus te praten. Graag wilde hij iets van de conversatie opvangen, want de aanwezigheid van Carolus bij een dorp leek hem vrij absurd. Niets had hij hier te doen, tenzij… er weinig voedsel beschikbaar was. Dat kwam als enige reden in hem op en Masaomi huiverde al bij deze gedachte. Hopelijk was het niet waar, maar hij wist diep van binnen dat het echt de waarheid moest zijn. Soms concentreerde hij op de conversatie achter zich, maar hij begreep er geen snars van zoals Ilva al had verwacht. Zijn blik gleed langzaam naar de huizen die even verderop stonden en toen naar de steeg. Het leek erop dat de meeste bewoners al naar de markt waren gegaan. Dat was eens geluk hebben. Het duurde echter niet lang voordat een kleine jochie hun kant op kwam lopen vanuit een steeg met een felgekleurde stoffen bal in zijn hand. Het was nog maar een jochie van hoogstens 6 jaar oud, geen gevaar. Hij wilde echter niet dat het kind de wolven zou zien. “Wend je blik af, Cockatrice,” Fluisterde hij zachtjes aan het wezen die al dreigend naar de jongen aan het kukelen was. Gelukkig ging de jochie ongegeneerd verder met het spelen met de bal. Hij trapte hem een meter verder en rende er snel naar toe om deze te stoppen en het proces opnieuw te beginnen. Het was al geruststellend dat de jochie hem, de Cockatrice en het schouwspel achter hem negeerde. Het jongetje verdween al spoedig uit het zicht, waarop hij opgelucht uitademde en het wezen in zijn ooghoek aankeek. “Dreiging uit zucht, niet waar?” De Cockatrice liet instemmend getok horen, waarop hij even grinnikte. Een jochie van 6 jaar was al een ‘dreiging’ geweest. 

De ontspanning duurde niet voor lang; de bandieten – drie van hen- verschenen in de steeg, zwaar vermoeid. Toen ze hen opmerkten keken ze met een in de plooi getrokken  gezicht naar hen, niet blij om hen twee weer te zien. ‘Waar is je meisje, rotjoch?’ Masaomi snoof, maar kon niet voorkomen dat er een lichte blos over zijn wangen trok. De Cockatrice nam de belediging beter op en kukelde luid hun kant op, dreigend om hen recht aan te kijken. Een van de bandieten was namelijk nog in steen veranderd en de overige drie waren gewond geraakt. Ze waren geen partij. “Jullie lesje niet geleerd?” snoof Masaomi, waarop de bandieten hun kant op kwamen. Het was weer een confrontatie binnen hoogstens 20 minuten met dezelfde personen, een record. Ze moesten echter nu de wolven uit het zicht houden. De Cockatrice vloog met zijn licht verminkte vlegels naar de bandieten toe en keek ze recht aan. Twee van de drie had nog een verrast gezicht getrokken, voordat ze in steen veranderde voor een eeuwigheid. De derde wist echter op tijd zijn ogen te sluiten en strompelde Masaomi’s kant op zonder een idee te hebben waar hij heen ging. Het was al knap dat hij de goede op kwam. De man opende op het laatste moment zijn ogen en haalde uit naar Masaomi’s gezicht. Behendig hurkte hij, de vuist ontwijkend  en leunde op zijn andere been om een felle trap uit te delen richting de edele delen van de man. De man  liet een kreun horen, maar die vaagde spoedig weg tot niets meer dan een zucht toen hij de pijn voelde en neerkwam op de grond. De Cockatrice snelde naar de man toe die in een foetushouding lag, zijn armen om zijn gevoelige orgaan en keek hem recht aan. De laatste lid van de bandiet was ook in steen veranderd. Masaomi begon zich echter direct zorgen te maken dat iemand het geluid van de confrontatie gehoord had of hem door de stenen mensen zouden opsporen. Ze moesten aardig haast maken. Hij kraakte zachtjes zijn vuisten en knikte toen het wezen hem triomfantelijk aankeek. “Bedankt voor de hulp,” Het was oprecht, maar ergens bezorgde hij hen meer problemen.


Het geritsel achter hem zei genoeg: de twee wolven hadden hun conversatie beëindigd. Ze konden dus ook vertrekken, hopelijk. Masaomi keek direct naar de twee wolven achter hem. “Verander naar jullie mensenvorm. We moeten vluchten,” Het was hier niet meer veilig voor hun vieren. Masaomi baande zich direct een weg door het dichte, pijnlijke struikgewas en voelde de bladeren in zijn huid snijden. De pijn was fel, maar hij had erger geleden. De Cockatrice kon gemakkelijk over de struiken vliegen en landde verderop op een zandhoopje. Eenmaal voorbij de struiken stopte hij even om enkele bladeren te plukken van de struiken en deze op zijn schrammen te plaatsen om het bloeden te stelpen. Het zweet brak hem direct uit onder de bloedhete zon, zeker gezien er vanaf dit punt nauwelijks water te vinden was of zelfs maar schaduw.  Na een paar tellen verwijderde hij de bladeren van zijn schrammen en zag dat de meeste inderdaad al aan het stollen waren naar zijn verwachting. Toen hij verwachtte dat iedereen voorbij het struikgewas was, draaide hij zich om naar Ilva en Carolus. Nu wilde hij graag even horen wat Carolus in het dorp deed. Masaomi kruiste zijn armen en keek hem strak aan. “Vertel op,”

Carolus leek even te aarzelen, voordat hij zijn aanwezigheid verklaarde. Het was te verwachten, hij vond het alles behalve fijn dat hij betrapt was door hem en zijn eigen zus en eventueel schaamde hij op zijn nog net niet uitgevoerde actie. En dat was maar beter ook als Masaomi gelijk had met wat deze ‘actie’ inhield. De weerwolf begon eindelijk te spreken. ‘Ik heb altijd in Horroria gewoond,’ Dat kwam niet als een verassing, gezien Carolus een weerwolf was en dat hun gebied was. Hij nam een paar tellen pauze en ging verder met zijn verhaal. ‘Er was altijd wel wat te eten te vinden en ik hoefde niet al te veel honger te lijden, maar een aantal weken geleden begon het aantal prooien sterk de dalen,’ Oké, hij had genoeg gehoord. Het was hem al duidelijk dat zijn vermoeden al klopte; hij kwam in de buurt van de Human District voor voedsel, in het bijzonder: de mens. Hij trok zijn bruine ogen tot spleetjes en wilde Carolus een halt roepen om te stoppen met zijn verhaal. Ilva leek echter te willen dat hij doorging. Hier keek hij wel even van op. Hij wist al genoeg, maar klaarblijkelijk moesten er meer details aan zitten. ‘En, eh... ik ben dus naar de mensendorpen gekomen. Hier zijn meer dan genoeg makkelijke prooien,’ Nope. Geen extra details, buiten extra bewijs voor zijn bewering. Dus het kwam erop neer dat Carolus de mensendorpen betrad om te jagen op mensen. 

Zijn blik gleed even van de weerwolf naar het dorp achter de struiken. Als dat zo was, dat Horroria gebrek aan prooien had, moesten hier niet nog meer weerwolven ronddwalen en niet enkel een exemplaar? Mensen waren namelijk vrij zwak en dus een makkelijke prooi voor een weerwolf en dat wist elk individu. Wacht. Nu hij zich bedacht, was er niet een voedseltekort? Waar lag dat dan aan? Al die tijden was er genoeg tot op heden in Horroria. Zou het geen oplossing zijn om de probleem bij zijn wortels aan te pakken? De weerwolven zouden uiteindelijk terug moeten keren naar Horroria, indien het gerucht werd verspreidt dat het probleem opgelost is. Echter kunnen een paar weerwolven de mens blijven aanvallen, tenzij ze… ‘De mensen hebben ook wapens van zilver. Het is veel te gevaarlijk om zo dicht bij het dorp te jagen,’ Zei Ilva op de achtergrond tegen Carolus op een vrij moederlijke wijze. Zilver. Dat hadden de meeste mensen in de dorpen wel bij zich. Zo konden ze zich wel verdedigen en niet een te makkelijke prooi worden. Oké, nu had hij dus maar een vraag voor Carolus. Masaomi keek de weerwolf weer recht aan die bang voor hem of eerder zijn reactie leek te zijn. Vrij onterecht. “Carolus, weet je wat het voedseltekort veroorzaakt heeft in Horroria?” Vroeg hij neutraal.  Het probleem bij de wortels aanpakken en dan te beginnen bij het vergaren van informatie.

Hij merkte een beweging op bij Carolus, die hem en toen Ilva aankeek alsof hij om toestemming vroeg. Bizar, want dat hád hij in principe al. Hij knikte zijn kant op, waarna de weerwolf er met een zucht op reageerde en de tijd nam om woorden uit te kiezen. Het betekende dat hij dus een idee had wat de oorzaak zou kunnen zijn, dat was beter dan niets. ‘De precieze oorzaak weet ik niet, maar er is wel iets opmerkelijks gebeurd,’ Masaomi keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Dat was al beter dan geen informatie. ‘Er zijn dan wel minder prooien, maar volgens mij is het aantal weerwolven gestegen,’ vervolgde Carolus. Zo lag dat dus. Het was een natuurlijk fenomeen dat wanneer een populatie sterk toenam er minder prooien over waren en sommige weg zouden trekken. De kans bleef dat sommige organismen het niet zouden overleven, vooral de jonge weerwolven, omdat de moeder hen niet kon voeden. Hoe naar het ook was, dat was de enige oplossing. Het was moeilijk op te lossen uit jezelf, zonder dat zijn ‘Carer’ titel beschadigt werd. Het had gewoon tijd nodig. Ditmaal voegde Ilva er iets aan toe, haast verrast dat dit ‘enkel’ de reden was. ‘Zo dramatisch is dat toch ook weer niet? Dat is al eerder gebeurd en het probleem heeft zichzelf opgelost,’ Nu was hij benieuwd naar wat Carolus herop te zeggen had. Wat was er opvallend aan deze overbevolking in vergelijking met de vorige keer dan? ‘Ik wil alsnog niet omkomen van de honger, zoals de weerwolven die wel in Horroria blijven,’ antwoordde Carolus met opgeheven schouders. Dus niet veel anders dan de vorige.
 

 Jellal leek hem dan niet de oorzaak en dat stelde hem gerust, hij kon er iets aan doen. Het was echter een natuurlijk proces en nogmaals, het was het doden van individuen en tijd nemen wat het probleem verhielp. Niets voor hem. ‘En toch zou er ergens anders nog een goed jachtgebied moeten zijn waar jij zou kunnen jagen, Carolus. Zonder mensen in de buurt,’ bracht Ilva in het gesprek. Een goed jachtgebied hadden ze nodig voor Carolus, maar was dat ook niet de plek waar alle weerwolven naar zochten? Hij zou competitie krijgen. Was het echt niet mogelijk om hem en zijn soortgenoten naar Horroria te laten terugkeren? Daarbuiten vormden ze een gevaar, Carolus misschien nu niet, maar de andere weerwolven wel die mensen als een hapje aanzagen. Dus een jachtgebied, het liefst dichtbij Horroria. Grünland lag in de buurt van dat gebied. Dat was iets. Er kwamen een boel  prooien in voor en de meeste weerwoven zouden verder weg trekken. Het was niet optimaal, maar dan kon hij makkelijker naar Horroria terugkeren, wanneer het probleem zichzelf opgelost had. “Je kan Grünland proberen? Daar komen veel prooien voor en het is dichtbij je oorspronkelijke gebied. Er zullen daar ook minder mensen zijn.” Zei Masaomi zacht, waarna hij een strenge blik op Carolus wierp. “Vooral... minder mensen,” vervolgde hij. Dat was voorlopig het meest belangrijk. Zijn blik gleed naar Ilva voor goedkeuring of een andere inbreng.

Ilva leek echter volledig met hem eens te zijn en een verdere inbreng leek onnodig te zijn.  ‘Dat klinkt niet slecht,’ zei Ilva instemmend. ‘Er leven veel wezens in Grünland, meer dan genoeg om een weerwolf van voedsel te voorzien. Als er al mensen zijn...’ Ilva keek hierbij Carolus aan wat volledig te begrijpen viel, ‘...Dan is er alsnog meer dan genoeg variatie,’ Ze kon het amper beter weten te verwoorden hoe zijn gedachte erover in elkaar zaten.  Nu ze met elkaar eens waren met een oplossing, moest Carolus’ mening nog duidelijk worden hierover. Hoewel hij niet veel recht op een inbreng had. Ilva’s blik bleef op hem liggen, gevolgd door Masaomi die hem afwachtend aankeek. “Dus, wat vind je ervan?” probeerde Masaomi een antwoord van Carolus te opperen.  De weerwolf bleef even stil en bewoog zich amper, waarna hij traag knikte ter bevestiging. Dus zijn nieuwe leefgebied zou in Grünland zijn waar genoeg voedsel te vinden was, maar over voedsel gesproken, had hij geen eten nodig nu het gebied vrij ver van dit gebied af lag?
 

Zoals Carolus erbij liep kon je al zijn ribben tellen en zou hij amper de grens van dit gebied kunnen bereiken zonder om te gaan van de honger. Het leek erop dat zijn taak als Carer nog lang niet afgelopen was, hij was pas op de helft.  Toen hij zijn blik van Carolus afwendde en naar de dichte struiken keek zag hij nog net een schim van Ilva’s zachte glimlach. ‘Dan is het geregeld, toch?’ stelde Ilva vast, maar helaas was dat amper zo. Ze moesten eerst Carolus wat voedsel geven voor de reis en om eerlijk te zijn vertrouwde hij het niet om hem middenin een groep mensen te hebben, zelfs in zijn menselijke vorm. Hetzelfde had hij ook met Ilva, maar ze was een taaie en had al voor een langere tijd hier weten te overleven. Masaomi schudde zijn hoofd en legde zijn beide handen op de schouders van de twee wolven en wisselden eerst een blik met de twee, voordat hij verder sprak. “Nog lang niet. Indien Carolus levend in Grünland wilt terecht komen moet hij eerst zijn krachten opbouwen. Gezien hij voor het verkrijgen van voedsel anders te dicht bij de mensen komt…”Nadrukkelijk keek hij Carolus aan, voordat hij vervolgde, “Kunnen we, ik en Ilva, beter wat voedsel voor je regelen in het dorp. Eet trouwens niet onmiddellijk alles op, want je maag zal dat niet aan kunnen. Ga ook pas naar Grünland wanneer je genoeg energie hebt.” Beide weerwolven keek hij strak aan, voordat hij hun schouders losliet en richting het dorp wees. Jammer genoeg moesten ze er weer heen, het gevaar tegemoet.

Het duurde even voordat iedereen instemde met zijn plan en vooral Carolus die nog zijn schuilplaats eraan toevoegde. Hij beloofde in zijn mensenvorm te wachten bij een boom, dicht bij de plek waar ze stonden en dus vrij dicht bij het dorp, maar gunstig genoeg om te kunnen vluchten indien dat nodig was. Masaomi knikte goedkeurend. Veel had hij daarop niet te zeggen, het was prima uitgekozen, maar het liefst had hij een ander schuilplaats uitgekozen, maar beter dan een boom was er hier niet. Enkel zand en dichte struiken, beide geen pretje en goed camouflerend. Ilva keek hem weer aan en had een verzoek om enkele spullen om te ruilen voor voedsel bij de plek waar ze eerder liepen. Hij maakte zich zorgen of dat goed zou gaan, maar toch knikte hij toen ze eraan toevoegde dat ze nog wat spullen had om in te ruilen. Zelf had hij nauwelijks weinig van waarde, buiten het wapen dat hij jaren terug van Akis gekregen had; een kleine katana. Hij keek richting het dorp vol tegenzin om weer in de drukte te lopen met ditmaal een weerwolvin naast zich. Ze was niet menselijk genoeg om alles te begrijpen, maar wel beter dan de meeste van haar soortgenoten. Ze zou het uit kunnen houden met hem aan haar zijde om haar de juiste manieren te leren om met bijvoorbeeld met de handelaren om te gaan. Net op tijd bedacht hij een ander probleem, de drukte. Hij had al eerder meegemaakt dat hij meegevoerd werd door de bewegende mensenmassa en amper eruit kon stappen. Nu moest hij bij Ilva in de buurt blijven, maar dan was de vraag hoe hij dat zou kunnen doen. Toen wist hij het. “Wacht,” zei hij vlug, hopend dat Ilva nog niet vertrokken was. Een stuk stof scheurde hij van zijn shirt af en maakte hij vast aan zijn rechterpols en Ilva’s linkerpols. Voldaan keek hij weer op naar Ilva. “Dan raken we elkaar niet kwijt!” Toen hij naar voren stapte, richting de struiken, tokte de Cockatrice jammerend naast hem. Oja, die liep hier ook nog rond! Die kon hij niet meenemen naar het dorp, want het meest zou voor rumoer zorgen of zijn eigenaar zou hem weer vinden en mishandelen. Uit alle haast keek hij Carolus recht aan. “Let op hem en niet door hem op te eten!” snauwde Masaomi zachtjes, waarop de Cockatrice terugdeinsde en onzeker richting de weerwolf toe liep.
 

 Hij zuchtte en liep richting het dorp, totdat ze voorbij de pijnlijke struiken waren en door de stegen liepen. Hij voelde zijn hartslag toenemen in zijn keel en wierp een blik op het stuk stof, maar keek spoedig weer de andere kant uit. Waarom was hij zo nerveus en voelde het warmer aan? Zijn wangen leken te gloeien en de zoen van eerder schoot weer door zijn gedachte. Het klopte dat hij en Ilva nu iets hadden, maar het bleef ongemakkelijk om eraan herinnerd te worden en echt iets hiermee te doen. Het leek zo onrealistisch en ironisch genoeg leek Fantasonia dat eerder te zijn dan een relatie met iemand te hebben. Traag stapte hij zwijgend met haar verder, maar hij wilde op een gegeven moment de stilte tussen hen twee verbreken. Hij wilde iets zeggen ter betrekking tot hun twee, maar er kon van alles gezegd worden en ook weer niet. Vol goede moed probeerde hij iets uit te kramen. “Ehm.. Ja. We kunnen ten minste al bij elkaar blijven,” Roc, dat klonk bagger. Hij keek de andere kant weer uit en krabde zichzelf ongemakkelijk met zijn vrije hand. Misschien was er een  betere manier om bij elkaar te blijven, bedacht hij zich en verlegen zocht hij met zijn rechterhand de hare en hield deze vast, terwijl hij richting de mensenmassa keek ter afleiding.

Terwijl hij heel ongemakkelijk was om hun relatie, leek Ilva juist nerveuzer te zijn over hun missie. Daar had hij persoonlijk alle vertrouwen in, zolang ze maar bij elkaar bleven en elkaar niet uit het oog zouden verliezen kwam het zeker goed. Het werkelijke onderhandelen zou ze aan hem kunnen overlaten, dat was zijn specialiteit geworden. Hij zou haar enkel  betrekken bij het begin van zo’n gesprek om te weten wat ze eigenlijk bij zich had om te ruilen en vanaf dat punt kon hij het alleen af. Zijn ongemakkelijke gevoel nam echter gelukkig af, doordat Ilva amper aandacht aan besteedde. Ze vulden elkaar goed aan qua rust, wegens hun tegengestelde zorgen en hij voelde dat vooral aan toen ze ook zijn hand stevig vasthield. Ilva vroeg vervolgens over hoe ze zouden vinden wat ze zochten; voedsel.  Masaomi wist dat al bij voorbaat al dat deze meestal aan het begin van het markt zaten om aandacht te trekken van buitenaf. Nu zouden ze tegen het begin de massa inlopen en konden ze makkelijk de kraampjes bereiken met het verse fruit en vleeswaren. “Het komt goed,” stelde hij Ilva gerust, lichtelijk verrast door haar eerder angstig klinkende stem. Het kwam niet vaak voor dat ze echt puur bang was.
 

Vastberaden trok hij haar de mensenmassa aan en zocht hij de juiste bewegende massa om het begin te bereiken. Direct werd hij weer overspoeld door de luide stemmen van de handelaren over diverse producten en de lichamen van anderen gedrukt tegen hem staan. Zijn blik gleed soms even naar Ilva. Hij hoopte maar dat ze zich hierdoor heen kon weten te slepen, want tot zover ging het hen gemakkelijk af. Spoedig mondde ze uit bij een kraam waar een fanatieke handelaar allemaal verse vruchten verkocht. Het zag er goed uit, hij had immers ervaring buiten de meeste van de bewoners door Fantasonia te trekken en trok voorzichtig Ilva met zich mee. “Hey daar!” groette hij de handelaar toen hij eindelijk het iets minder druk had met andere klanten en hen nieuwsgierig aankeek. “De grote vrucht daar!” hij wees richting een vrij massieve, grote vrucht en de handelaar volgde kort zijn blik en keek hem toen weer aan met een uitdagende blik, waarna hij het ‘wat bied je’ gebaar gaf. Met een brede grijns klopte Masaomi op Ilva’s schouder en mompelde hij iets als ‘is het wel een goed idee?’  om de handelaar te misleiden en zijn aandacht des te meer te trekken. “Laat het hem maar zien,” zei Masaomi in een neppe opgegeven zucht, waarna hij zijn blik afwendde van de handelaar. Nu maar hopen dat Ilva iets goeds bracht, nu ze de aandacht hadden van de handelaar.

Zowel Masaomi als de handelaar  waren verrast toen Ilva vertelde over de spullen die ze bij zich had, van een pegasusveer tot aan de klauw van een dondervogel. Natuurlijk liet hij er niets van merken, anders was hun act naar de maan en zo ook hun kans om gemakkelijk eten te regelen voor Carolus. Nadat ze uitgesproken was boog hij zich voorover en keek de handelaar aan met een lichte grijns. De man had te laat door dat hij te verrast gedroeg en ook zo zijn interesse had weten te blijken. Ze moesten toeslaan. “Ik denk dat ik wel drie van de vruchten mag voor een dondervogel klauw, of meer. Die dingen zijn moeilijk te krijgen,” slijmde Masaomi, waarop de handelaar verward hem aankeek en toen al vrij snel op verloren wijze hem drie vruchten gaf. Met een zo’n vrucht kon Carolus zeker drie dagen van eten. Dus totaal ruim 9 á 10 dagen, dat moest lukken. Hij overhandigde de klauw van de dondervogel dat in Ilva’s tas zat en greep de vruchten stevig vast. “Bedankt,” Al spoedig liep hij een rustige steeg in om de zware vruchten niet kwijt te raken en liep hij met Ilva terug naar de rand van de stad. Dit was geslaagd. 

Carolus had eten en niemand had Ilva als een weerwolvin aan gezien. Top! Goed humeurd, vergetend over het verlegen mankement eerder kwam hij met Ilva voorbij de steegjes en struiken bij Carolus. De Cockatrice rende naar hem toe en begroette hem luid, waarop Masaomi de weerwolf de drie vruchten toewierp. “Hier!” Snoof Masaomi, waarna hij het stuk stof van zijn en haar pols afhaalde. Het was niet meer nodig. Carolus had zijn voedsel en ze waren klaar hier. Hij wenkte de Cockatrice naar zich toe en keek toen Ilva met een knikje aan. “We zijn klaar,”

OOC: HORRIBLE POST, maar ik ben in een RPG dipje bij een paar topics. Enkel bij één topic wilt het lukken, je weet wel welke.